Εύκολη, όψιμη, επιλεκτική ευαισθησία

 

Της Αγγελικής Σπανού, από τη μεταρρύθμιση

Τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα μετέδιδαν έναν καταιγισμό ειδήσεων σχετικά με τις διεργασίες για τη συνολική λύση του ελληνικού προβλήματος, όταν πρώτα το Reuters σημείωσε στο τηλεγράφημά του ότι έχει ανοίξει και πάλι στην Ελλάδα ένας κύκλος πολιτικής αστάθειας. Τα νέα έφτασαν γρήγορα από τη μια άκρη του κόσμου ως την άλλη: Η Δημοκρατική Αριστερά, ένας από τους τρεις κυβερνητικούς εταίρους, προαναγγέλλει καταψήφιση του “πακέτου”, δηλαδή των όρων εκταμίευσης της επόμενης δόσης. Η βλάβη που έχει υποστεί η αξιοπιστία της κυβέρνησης, είναι ήδη εξαιρετικά σοβαρή και η συζήτηση για το αν είναι ιάσιμη η ελληνική περίπτωση, τείνει να γίνει μη αναστρέψιμη.

Ο Φώτης Κουβέλης δεν μπόρεσε να αντέξει την κατάργηση του επιδόματος γάμου για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και της επεκτασιμότητας των συλλογικών συμβάσεων (να ισχύουν δηλαδή και έναντι των εργοδοτών που δεν τις υπογράφουν). Μπορεί ένα κόμμα της αριστεράς να υπογράψει την ακύρωση του εργατικού δικαίου στο σύνολό του; Είναι πραγματικά βασανιστικό το ερώτημα, μόνο που είναι και βαθιά προσχηματικό. Γιατί η Δημοκρατική Αριστερά, πριν φτάσει στο βέτο για τα εργασιακά, είχε αποδεχθεί χωρίς καυτά δάκρυα, ρυθμίσεις που θα εξουθενώσουν μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και οι οποίες είναι εξωφρενικά άδικες, αναποτελεσματικές, ανυπόφορες και σίγουρα απολύτως ξένες προς τον αξιακό κώδικα οποιασδήποτε Αριστεράς, κυβερνώσας ή διαμαρτυρόμενης. Ειδικότερα:

-Τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση επέλεξαν την περικοπή όλων των συντάξεων από τα χίλια ευρώ και πάνω για να μη βάλουν πλαφόν στις υψηλές συντάξεις, να μην καταργήσουν τις διπλές και τριπλές συντάξεις (ανάμεσα στις οποίες και εκείνες των βουλευτών), για να μην αγγίξουν τις πρόωρες συντάξεις που δόθηκαν με ρουσφετολογικούς όρους σε σαραντάρες και πενηντάρηδες, για να μην εξαφανίσουν ούτε καν τις αδιανόητες συντάξεις στις άγαμες θυγατέρες.

-Επέλεξαν επίσης την περικοπή όλων των μισθών στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα για να μην απολύσουν υπαλλήλους που προσλήφθηκαν την τελευταία δεκαετία εκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ, δηλαδή με αδιαφανείς συναλλαγές.

-Συμφωνούν στην πράξη ότι ο εκπαιδευτικός και ο νοσοκομειακός γιατρός, πρέπει να αμείβονται λιγότερο από έναν υπάλληλο ΔΕΚΟ.
-Αποφάσισαν οριζόντιες παρεμβάσεις, επί δικαίων και αδίκων, για να μην κάνουν μια ουσιαστική κάθετη παρέμβαση και να μην κόψουν το ένα τρίτο του αντιπαραγωγικού, ανορθολογικού και σαδιστικού κράτους, το οποίο έχτισε ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης. Άφησαν, με άλλα λόγια, άθικτες τις δομές του πελατειακού συστήματος, με την ελπίδα ότι, όταν αποκατασταθεί η δημοσιονομική ισορροπία, θα μπορέσουν να τις ενεργοποιήσουν.

-Προχωρούν σε υπερφορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων, εκδικούνται δηλαδή όσους δηλώνουν τα εισοδήματά τους, για να συγκαλύψουν τη μαζική φοροδιαφυγή των ελευθέρων επαγγελματιών και του μεγάλου κεφαλαίου, με την προσχηματική επίκληση της ανεπαρκούς λειτουργίας του φοροελεγκτικού μηχανισμού.

-Δρομολογούν τη διάλυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, για να μην πάρουν το δύσκολο δρόμο της πραγματικής εξυγίανσης που προϋποθέτει σύγκρουση με συμφέροντα και ισχυρές επαγγελματικές ομάδες. Οι έχοντες θα ζουν περισσότερο και τα παιδιά τους θα κάνουν καλύτερες σπουδές, για να μην εκλείψει το όργιο γύρω από τη φαρμακευτική δαπάνη και τις πολυτελείς πρυτανικές τουαλέτες.

-Δεν επείγονται για την εισαγωγή της έννοιας της αξιολόγησης στη δημόσια σφαίρα, γιατί δεν τους ενδιαφέρει να επιβραβευτούν και να ενθαρρυνθούν οι καλύτεροι, παρά μόνο να διατηρηθεί ο ψηφοθηρικός κώδικας επικοινωνίας. Με το ίδιο σκεπτικό, δεν επείγονται για την τιμωρία των επίορκων, που και αυτοί είναι χρήσιμοι την ώρα της κάλπης. Πόσο μάλλον, δεν αγωνιούν για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, αφού αυτή και αν είναι χρήσιμη για τη συντήρηση της συντεχνιακής νομενκλατούρας.
-Εμφανίζονται να αγωνιούν για την τύχη των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που έχουν πληρώσει το μάρμαρο της ανεργίας. Όμως, δεν έχουν κάνει ούτε μία φιλική κίνηση προς την επιχειρηματικότητα, σε ό,τι αφορά στη φορολόγηση και τις ρυθμίσεις οφειλών προς το Δημόσιο, την ώρα που υγιείς εταιρείες καταστρέφονται επειδή το κράτος-μπαταχτσής δεν ξεπληρώνει τα χρέη του.

Δεδομένου ότι ο Φώτης Κουβέλης πρωταγωνίστησε στη δημιουργία αυτού του “πακέτου”, ενώ αντίθετα οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που συμπεριλαμβάνονται, επιβλήθηκαν από την τρόικα, δύσκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς την όψιμη και επιλεκτική ευαισθησία του σε σχέση με τα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα. Λόγω του ξαφνικού συνειδησιακού του ξεσπάσματος, η εθνική εκκρεμότητα παρατείνεται και αυτό από μόνο του λειτουργεί διαλυτικά. Εάν η δόση είχε εκταμιευθεί το καλοκαίρι, εάν δηλαδή οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί είχαν την υπευθυνότητα να προχωρήσουν ταχύτερα, η εικόνα σήμερα θα ήταν εντελώς διαφορετική. Γιατί, πράγματι, συζητείται η επιμήκυνση, ένα τρίτο πακέτο στήριξης, αναδιάρθρωση του χρέους με συμμετοχή του δημόσιου τομέα, μείωση επιτοκίων των δανείων, καθυστέρηση ωριμάνσεων, μετάθεση του στόχου για χρέος 120% επί του ΑΕΠ από το 2020 στο 2022, συζητούνται σχεδόν τα πάντα για μια τελική λύση, που όμως δεν θα είναι αρκετά όσο ο κάθε πολιτικός αρχηγός που τον σήκωσε το κύμα, κοιμάται με το άγχος των δημοσκοπήσεων και ξυπνάει με την αγωνία της εκλογικής μαγειρικής.

Μια καλύτερη κυβέρνηση θα είχε καταλήξει σε ένα ορθολογικότερο, δικαιότερο και αποτελεσματικότερο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, θα είχε ήδη δρομολογήσει ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, θα έδειχνε μεταρρυθμιστική δυναμική. Και θα είχε την ευαισθησία να προστατεύσει τους οικονομικά ασθενέστερους και να σεβαστεί τους έντιμους φορολογούμενους, κυνηγώντας το μαύρο χρήμα που βρίσκεται παντού και πουθενά.

Η συγκεκριμένη κυβέρνηση αυτά μπορεί, αυτά ξέρει, αυτά έκανε. Τουλάχιστον, ας μην καθυστερήσει άλλο προβάροντας στην κουίντα τη φούστα μίας ακόμη εθνικής σωτηρίας.

Συστημικοί πολιτικάντηδες και αντισυστημικοί τραμπούκοι

 

Του Χαρίδημου Τσούκα, από την έναρθρη κραυγή.

 

Αύγουστος μήνας, σε ένα από τα όμορφα ορεινά χωριά κοντά στο Καρπενήσι, μια παρέα παλιών φίλων τρώει, πίνει και συζητά. Η κουβέντα καταλήγει στην πολιτική. Κυριαρχούν η κατήφεια, η ανησυχία, ο θυμός. «Στις επόμενες εκλογές σκέφτομαι να ψηφίσω Χρυσή Αυγή», δηλώνει ο οικοδεσπότης. Η ανορθόδοξη προτίμηση ενός μορφωμένου, ευκατάστατου, πρώην υψηλόβαθμου στελέχους πολυεθνικής, εκπλήσσει τους υπόλοιπους. «Μα αυτοί είναι υπόκοσμος», του αντιτείνει κάποιος. «Γιατί οι πρόεδροι και αντιπρόεδροι της Βουλής που διορίζουν τους συγγενείς τους στη Βουλή, τι είναι;», απαντά ο οικοδεσπότης. «Όσοι κάνανε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι, όσοι μας φέρανε σ’ αυτή την κατάντια, οι μιζαδόροι και οι βολεψάκηδες πολιτικοί δεν είναι υπόκοσμος;».
Δύσκολη η συν-εννόηση όταν οι έννοιες χάνουν τη συμβατική τους σημασία. Ξέραμε διαισθητικά μέχρι τώρα τι σημαίνει «υπόκοσμος» (εγκληματική συμμορία). Όταν, όμως, η έννοια διευρύνεται για να χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά μελών του πολιτικού κατεστημένου, τότε δεν έχουμε απλώς μια απλή περίπτωση μεταφορικής χρήσης της γλώσσας, αλλά μια ανα-ταξινόμηση της συμπεριφοράς, δηλαδή την υπαγωγή της σε ένα νέο σημασιολογικό πεδίο. Συμπεριφορές που μέχρι πρόσφατα αναφέρονταν ως «οικογενειοκρατία» ή «ρουσφετολογία» (με όλες τις αρνητικές συνδηλώσεις τους ως εκφάνσεις του «παλαιοκομματισμού»), τώρα, στο φως της επώδυνης κρίσης και της εκτεταμένης διαφθοράς (πραγματικής και εικαζόμενης) της πολιτικής ελίτ, περιγράφονται ως συμπεριφορές «υποκόσμου». Το πεδίο αναφοράς άλλαξε: από το πεδίο του «παλαιοκομματισμού» οδηγηθήκαμε σε αυτό της «συμμορίας».

Όλο και περισσότερο, οι συμβατικές έννοιες αδυνατούν να περιγράψουν αυτά που αισθανόμαστε για τους πολιτικούς μας. Σαν ελαφρά παυσίπονα, οι συνηθισμένοι χαρακτηρισμοί πλέον δεν επαρκούν - χρειαζόμαστε πιο ισχυρούς για να αποδώσουν αυτά που νοιώθουμε. Διολισθαίνουμε ανεπαίσθητα στο γλωσσικό εξτρεμισμό για να εκφράσουμε ακραία συναισθήματα που προκαλούνται από άθλιες πρακτικές των πολιτικάντηδων. Οι συνέπειες είναι τεράστιες.
Αν με τη συμπεριφορά τους οι πολιτικοί, όχι μόνο απαξιώνουν το λειτούργημά τους, αλλά το χρησιμοποιούν με ηθικά επιλήψιμο, ακόμη και παράνομο, τρόπο προς ίδιον ή κομματικό όφελος, τότε στην κοινή συνείδηση αποκτούν χαρακτηριστικά «συμμορίας». Αν ο Τσοχατζόπουλος και η παρέα του κατηγορούνται, μεταξύ άλλων, για «σύσταση συμμορίας», γιατί να μη θεωρήσει κανείς ότι και τα κόμματα εξουσίας λειτουργούσαν ως «συμμορίες», στο μέτρο που, με αγαστή σύμπνοια, διόριζαν τους συγγενείς και «κολλητούς» τους σε δημόσιες θέσεις, αυτο-απαλλάσονταν από τις δανειακές υποχρεώσεις τους προς κρατικές τράπεζες, ή εισέπρατταν «χορηγίες» από εταιρίες που συναλλάσσονταν με το κράτος, το οποίο αυτά διοικούσαν;

Αν, όμως, θεωρήσουμε ότι η επιλογή μας είναι μεταξύ αντίπαλων «συμμοριών», τότε, για αρκετούς συμπολίτες μας, η «συμμορία» των τραμπούκων νεοναζί δείχνει να είναι προτιμότερη από τη «συμμορία» των δήθεν ευπρεπών, βαθιά υποκριτών πολιτικάντηδων. Αν μη τι άλλο, επιλέγοντας τη «συμμορία» των νεοναζί νοιώθουν ότι αποδίδουν «δικαιοσύνη», αφού έτσι τιμωρούν τους «κλέφτες»! Η βία (λεκτική και σωματική) της ΧΑ είναι η βία που θα ήθελε να ασκήσει, αν μπορούσε, ο ανθρωπάκος που βυθίζεται στη φτώχεια και την απελπισία, και κυριεύεται από θολό θυμό. Η οργισμένη, συχνά χυδαία, πεζοδρομιακή γλώσσα του Κασιδιάρη και του Παναγιώταρου αναπαράγει τη γλώσσα του απολιτικά «αγανακτισμένου» παρία που μετατρέπεται σε χούλιγκαν.

Αλλά μήπως είναι καλύτερη η γλώσσα του προέδρου της Βουλής, κυρίου (προπαντός!) Μεϊμαράκη; ‘Η μήπως είναι καλύτερες οι πρακτικές των αναρχο-αριστερών νταήδων που καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, ματαιώνουν βιαίως εκλογές σε πανεπιστήμια, διαλύουν συνεδριάσεις πανεπιστημιακών οργάνων, χτίζουν τα γραφεία καθηγητών, κλείνουν δρόμους και λιμάνια, «δεν πληρώνουν», ή ασχημονούν, τρομοκρατούν, και βιαιοπραγούν κατά όσων διαφωνούν μαζί τους; Ιδού το δράμα μας: από τη μια οι χυδαία αυτο-εξυπηρετικοί, «συστημικοί» πολιτικάντηδες• από την άλλη, οι «αντισυστημικοί» ακροδεξιοί και ακροαριστεροί τραμπούκοι.
Στο δημοκρατικό πλαίσιο, βέβαια, κανείς, ούτε οι νεοναζί, δεν θέλει να χρεωθεί τη βία. Γι αυτό τη συγκαλύπτουν ρητορικά. Προσέξτε πόσο παρόμοια είναι η τακτική της συγκάλυψης από τα δύο πολιτικά άκρα. Σε επιστολή του στην «Καθημερινή» (18/9/2012), ο υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Σκουρλέτης διαμαρτύρεται γιατί «εξισώνεται η πολιτική και κινηματική δράση της Αριστεράς με τη φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής». Ο βουλευτής της ΧΑ κ. Παππάς, επίσης σε επιστολή του στην «Καθημερινή» (17/10/2012), διαμαρτύρεται κι αυτός γιατί «η εξίσωση της αριστερής τρομοκρατίας με τον πολιτικό ακτιβισμό της Χρυσής Αυγής είναι […] ανιστόρητη και παραπλανητική». Η αποθέωση του πολιτικού αυτισμού: οι δικές μου βίαιες πράξεις είναι «κινηματικές» και «ακτιβιστικές», οι δικές σου είναι «τρομοκρατικές» και «παράνομες»! Για τους κκ. Σκουρλέτη και Παππά, η νομιμότητα δεν αποτελεί ένα σύνολο κοινών κανόνων με βάση τους οποίους κρίνεται η συμπεριφορά όλων, αλλά έχει πολιτικό πρόσημο!

Αν η ελληνική αριστερά διέθετε την απαιτούμενη τόλμη, θα έπρεπε να ομολογήσει τη δική της συμβολή στην υπονόμευση του Μεταπολιτευτικού κράτους δικαίου. Όχι μόνο επειδή ενθάρρυνε ή ανέχθηκε την καταπάτηση της νομιμότητας, αλλά και επειδή ενεργά υπέσκαψε τους θεσμούς που την προστατεύουν. Αγνοώντας (ατιμωρητί φυσικά) δικαστικές αποφάσεις, βάλλοντας αδιάκριτα κατά της Αστυνομίας, περιφρονώντας επιλεκτικά νόμους και θεσμικούς κανόνες, η αριστερά συνεισέφερε τα μέγιστα στην εκτεταμένη ανομία. Τώρα που οψίμως ανακάλυψε ότι χρειαζόμαστε τα «αστικά δικαστήρια» και τις «δυνάμεις καταστολής» για να μας προστατεύσουν από τους χουλιγκάνους νεοναζί, ας αναρωτηθεί τι έκανε τα τελευταία 38 χρόνια για να ενδυναμώσει τους θεσμούς αυτούς. Το χωράφι που σήμερα σπέρνει η Χρυσή Αυγή, το είχαν ήδη οργώσει άλλοι...

Φτιάξε τον μύθο σου στην Ελλάδα…

 



Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε –τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες– σε μεγάλο βαθμό με μύθους!

Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε –τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες– σε μεγάλο βαθμό με μύθους. Αυτοί παίρνουν την μορφή είτε μιας εξιδανικευμένης εικόνας του Ελληνισμού, είτε αλλοιώνουν (πιο σωστά: «προσαρμόζουν») την πραγματικότητα για να χωρέσει στα «δικά μας» καλούπια.

Φυσικά η κάθε χώρα έχει ανάγκη να φτιάξει τον δικό της εθνικό μύθο, αυτή τη «ζωογόνο για την κοινωνία δύναμη που αποτελεί η «μυθολογική συγκρότηση της πολιτισμικής βάσης του (σ.σ. καλώς εννοούμενου) πατριωτισμού» σύμφωνα με τον καθηγητή στην Σορβόννη κ. Γιώργο Πρεβελάκη («Η Καθημερινή», 20.05.2012). Όμως εδώ δεν μιλάμε για αυτήν την συγκολλητική ουσία που ενώνει τον πληθυσμό σχηματοποιώντας θεμελιώδεις καταστάσεις και γεγονότα έτσι ώστε να είναι πιο κατανοητά και περισσότερο θελκτικά στα μάτια του μέσου πολίτη. Μιλάμε για την πλήρη διαστροφή της πραγματικότητας, όπου ένα γεγονός παίρνει την εντελώς αντίστροφη ερμηνεία από αυτή που υποδεικνύει η ορθολογική συλλογιστική.

Αδιαμφισβήτητα ο δημοφιλέστερος μύθος των τελευταίων ετών είναι ότι το μνημόνιο φταίει για όλα τα δεινά της χώρας. Όμως το μνημόνιο δεν ήταν το πρόβλημα, ήταν η λύση που μας προτάθηκε για να (προσπαθήσουμε να) λύσουμε το πρόβλημα του τεράστιου δημόσιου χρέους. Κακή, άδικη, πρόχειρη αλλά λύση. Υποστηρίζοντας ότι το μνημόνιο ήταν το πρόβλημα αναιρείς κάθε σχέση αιτιότητας. «Αν σβήσουμε όλα τα χρέη αυτή τη στιγμή», έλεγε πριν από μερικούς μήνες ο κ. Στ. Ράμφος, «σε δέκα χρόνια πάλι θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση, αφού κάθε χρόνο έχουμε 30 δισ. έλλειμμα. Δεν δημιούργησε το Μνημόνιο την κρίση· το Μνημόνιο ήρθε για να θεραπεύσει την κρίση, έστω με κακό τρόπο. Ήρθε όμως, αφού ήδη υπήρχε η κρίση». Και κάπως έτσι, αντί να δούμε τι κάναμε εμείς λάθος και να προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε, ξοδεύαμε –κοινωνία και κόμματα– πολύτιμο χρόνο για να βρούμε τι έκαναν λάθος οι άλλοι. Προφάσεις εν αμαρτίες.

Παρεμφερής με τον πρώτο μύθο και με παρόμοια συλλογιστική: Φταίει το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ανάπτυξης, αυτό κατέρρευσε με την κρίση. Αλήθεια; Εδώ κι αν μιλάμε για πλήρη διαστροφήτης πραγματικότητας. Καταρχάς, επειδή ο φιλελευθερισμός δεν είναι μόνο η οικονομία, σε πολιτικό επίπεδο οι φιλελεύθερες αξίες δεν ήταν ποτέ δημοφιλείς στην Ελλάδα. Έπειτα, η ελληνική οικονομία, κατά βάση κρατικοδίαιτη, συγκεντρωτική και επιδοτούμενη με ένα κράτος που ήταν πανταχού παρών, που φρόντιζε να «ρυθμίζει» τα πάντα (ακόμα και σήμερα μιλάμε για κλειστά επαγγέλματα!) μάλλον μοιάζει περισσότερο με το σοβιετικό μοντέλο παρά με μια δυτικού τύπου φιλελεύθερη οικονομία της αγοράς.

Ένα άλλο ευρέως διαδεδομένο πλην όμως επίπλαστο σύνθημα ήταν το «λεφτά υπάρχουν». Στην αρχή θα μας δάνειζαν οι Κινέζοι, οι Καταριανοί και οι Ρώσοι (παρά την επίσημη διάψευση από τον κ. Μεντβέντεφ, ο οποίος κάλεσε την Ελλάδα να προσφύγει στο ΔΝΤ). Μετά, πονηροί όντας, σκεφτήκαμε για μια στιγμή να καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση, αφού «ούτως ή άλλως θα μας δώσουν τα λεφτά». Όταν οι παραπάνω πηγές χρηματοδότησης μας τελείωσαν στραφήκαμε στα 600 δισ. των Ελλήνων του εξωτερικού...

Ας το παραδεχτούμε: είμαστε ένας αρκετά ευκολόπιστος λαός που δρα περισσότερο με το συναίσθημα παρά με τη λογική. Ο συναισθηματισμός αυτός δεν είναι de facto κάτι κακό, κάθε άλλο. Όμως σε περιόδους έντονης συναισθηματικής φόρτισης μπορούμε να πιστέψουμε το οτιδήποτε αρκεί να μας το πασάρουν με ένα fancy περιτύλιγμα. Εδώ πιστεύαμε ότι τα οστά του γέροντα μοσχοβολούσαν και ότι οι ξένοι μας έχουν βάλει στο μάτι επειδή μας ζηλεύουν, δε θα πιστεύαμε ότι για την κρίση μας φταίει κάποιος άλλος;

Ο αμερικανός δικηγόρος Λουις Νάιζερ είχε κάποτε πει ότι «οι άνθρωποι μπορούν να πιστέψουν τα πάντα, αρκεί να τους τα ψιθυρίσεις». Μου φαίνεται ότι δεν απέχει πολύ αυτή η προσέγγιση από την (νέο)ελληνική πραγματικότητα. Η αναλογία είναι εμφανής: αυτά που συζητάμε χαμηλόφωνα και με μια δόση συστολής και επιφύλαξης στις καφετέριες, στις πλατείες, στα blogs και στα τηλεπαράθυρα τοπικών σταθμών, αποκτούν στη συνέχεια μια ευρύτερη δυναμική, εύπεπτα, απλοϊκά και ευεξήγητα καθώς είναι. Άντε μετά να βγάλεις άκρη. Όπως το είχε θέσει ο Μαρκ Τουέιν: «Η μόνη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας είναι ότι η φαντασία πρέπει να είναι πιστευτή».

Αναδημοσίευση από το lifo

Γράμμα απο τον Μεκόγκ



 

Του Τάκη Μίχα, από protagon.gr

 

Ενώ οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης (με πρωτοστατούσα φυσικά την Ελλάδα) βυθίζονται, κάτω από το βάρος των φόρων των δημοσίων ελλειμμάτων και δαπανών στο βαθύ σκοτάδι και την ανυπαρξία, άλλες περιοχές στον κόσμο, απαλλαγμένες από αυτά τα βαρίδια ανθίζουν και μεγαλουργούν.

Μία τέτοια περιοχή είναι η περίφημη Ευρύτερη Υποπεριοχή του Μεκόγκ(GMS) πού φέτος γιόρτασε 20 έτη από την ίδρυση της στην οποία πρωτοστάτησε η Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης. Πρόκειται για μία περιοχή πού σύμφωνα με πολλούς αναλυτές θα αποτελέσει το Ελντοράντο της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης τα επόμενα έτη.

Οι χώρες πού συμμετέχουν σε αυτή την συνεργασία είναι η Καμπότζη, το Λάος, η Μυανμάρ, η Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ και η επαρχία Γουάν της Κίνας. Η περιοχή αυτή πού καθορίζεται από τον ποταμό Μεκόνγκ έχει την έκταση της Δυτικής Ευρώπης και ένα πληθυσμό πού υπερβαίνει τα 320 εκατομμύρια.

«Το Πρόγραμμα GMS μεταμόρφωσε μία περιοχή πού ήταν κάποτε απομονωμένη σε ένα μοντέλο οικονομικής ενσωμάτωσης» δήλωσε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος της Ασιατικής Αναπτυξιακής Τράπεζας Stephen Groff. «Aν οι χώρες της GMS συνεχίσουν να ενισχύουν την συνεργασία τους, το μέλλον είναι μία ευημερούσα και αρμονική υποπεριοχή στην καρδία της πιο δυναμικής ηπείρου του κόσμου».

Κατά την διάρκεια των περασμένων δύο δεκαετιών επενδύθηκαν στην περιοχή 15 δις δολάρια σε διάφορα έργα όπως δρόμοι, αεροδρόμια και σιδηρόδρομοι, σταθμοί ενέργειας, τουριστικές υποδομές καθώς και σε προγράμματα πρόληψης μεταδιδόμενων ασθενειών και καταπολέμησης της φτώχειας .

Σε αντίθεση δε με την Ελλάδα όπου όλες οι επενδύσεις είχαν ως μοναδικό αποτέλεσμα την αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων εδώ τα αποτελέσματα είναι συγκλονιστικά: Ρυθμούς ανάπτυξης 6%-8% ετησίως (πού ούτε στο όνειρο της δεν πρόκειται ποτέ να δει η Ευρωζώνη), ραγδαία μείωση της φτώχειας και ένα τριπλασιασμό του ανά κεφαλή ΑΕΠ.

Αυτό πού δίνει ένα ιδιαίτερο δυναμισμό στην περιοχή είναι ότι όλες οι χώρες πού συμμετέχουν έχουν να προσφέρουν συγκριτικά πλεονεκτήματα. Η Ταϋλάνδη έχει εμπειρία στον τραπεζικό τομέα και ανεπτυγμένες αγορές, η Μυανμάρ σημαντικά αποθέματα πετρελαίου, φυσικού αερίου και χαλκού, το Λάος έχει σημαντικό know-how υδροενεργειακών έργων το Βιετνάμ και η Καμπότζη φιλεργατικό νεανικό πληθυσμό ενώ η Επαρχία Γουάν προσφέρει την πρόσβαση στην ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία του κόσμου.

Είναι ενδιαφέρον ότι ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση πού αποτελείται από χώρες πού έχουν (φαινομενικά τουλάχιστον) το ίδιο πολίτευμα βαίνει προς κατάρρευση (η έστω προς ουσιαστική ανυπαρξία), εδώ αντίθετα ενισχύεται η οικονομική συνεργασία μεταξύ πολιτικά ανόμοιων μεταξύ τους χωρών: Κομμουνιστικές δικτατορίες, συνταγματικές μοναρχίες εκδημοκρατιζόμενα στρατιωτικά καθεστώτα συνθέτουν το πολύχρωμο μωσαϊκό μιας περιοχής της οποίας το κοινό σημείο είναι η ύπαρξη ενός ποταμού πού αποτελεί την κύρια πηγή ζωής για δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους.

Είναι ενδεικτικό ότι η κυβέρνηση της Φινλανδίας –πού βλέπει πολύ πιο μακριά απο πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες-την περασμένη εβδομάδα προσέφερε 14 εκατομμύρια δολάρια στην περιοχή για πράσινη ανάπτυξη.

Οι Έλληνες (μη κρατικοδίαιτοι )επιχειρηματίες πού βρίσκονται σήμερα υπό διωγμό στην Ελλάδα- πού φυσικά θα γίνει ακόμα πιο έντονος με την άνοδο του Σύριζα-θα πρέπει να αρχίσουν να κοιτούν προς τα εδώ. Μπορεί να είναι σίγουροι ότι εδώ η δημιουργία επιχειρήσεων δεν αντιμετωπίζεται με κατάρες, φόρους και μολότοφ.

Ας το τολμήσουν λοιπόν! Φεύγοντας από την Ελλάδα (και την Ευρωζώνη), όπως θάλεγε και ο γερο-Κάρολος «δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά τις αλυσίδες τους»!

Πατριωτικά ελλείμματα, εθνικιστικά αδιέξοδα

Για ποιον λόγο οι Έλληνες παρελαύνουν στις εθνικές εορτές

 

Του Ηλία Μόσιαλου, από τα ΤΑ ΝΕΑ

 

Καθώς πλησιάζει μία ακόμη εθνική επέτειος - και με την πείρα τού τι είχε γίνει πέρυσι την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου - είναι ευκαιρία, νομίζω, να ξαναθέσουμε το ερώτημα: Σε τι χρειάζεται μια εθνική γιορτή και τι εξυπηρετεί ειδικά η παρέλαση;

Η απάντηση, προφανώς, δεν είναι εύκολη. Αν εξετάσουμε όμως τον τρόπο που γιορτάζονται οι εθνικές επέτειοι στη χώρα μας, μπορούμε να βγάλουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα.

Διαχρονικά, οι κυβερνώντες διοργάνωναν - ή μάλλον διεκπεραίωναν - τις παρελάσεις σαν εθνικιστικές φιέστες. Επρεπε να τις κάνουν και τις έκαναν: Στρατός, σχολεία, γαλανόλευκες, ιερωμένοι, αργία. Το ίδιο και τα τελευταία χρόνια, με λίγες περικοπές λόγω κρίσης. Ειδικά η συντηρητική παράταξη, και ακόμη περισσότερο η Ακροδεξιά, συνέδεε τις επετείους και με το νικηφόρο αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου. Η Αριστερά, παραδοσιακά αμήχανη σε θέματα πατριωτισμού (ιδίως την 28η Οκτωβρίου λόγω Μεταξά), τις αγνοούσε, ρίχνοντας το βάρος της στη «δική της» γιορτή κάθε 17η Νοεμβρίου. Οταν συμμετείχε, προσπαθούσε να συνδέσει τις εθνικές γιορτές με την Εθνική Αντίσταση, της οποίας και διεκδικούσε το μονοπώλιο. Σήμερα μεγάλο μέρος της προτρέπει τον λαό να συμμετάσχει όχι ως κοινό που παρακολουθεί τις παρελάσεις, αλλά ως διαδηλωτές, στα περσινά πρότυπα.

Καμία πολιτική δύναμη δεν ασχολήθηκε ποτέ με την καλλιέργεια του απλού - αλλά βαθύτατου στην ουσία του - πατριωτισμού. Αυτό ισχύει και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αλλά και για τα ΜΜΕ. Προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν τον απόλυτο διεθνισμό ή και α-εθνισμό ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς, καλλιέργησαν τον εθνικισμό. Παράδειγμα: η πρόσφατη αντικατάσταση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού (με τη γνωστή ατυχή διατύπωση «συνωστίζονταν») έγινε με ένα κατά πολύ χειρότερο, συντηρητικό και εθνικιστικό.

Ετσι αντιμετωπίζεται γενικά η ιστορία και η ιστορικότητα στην Ελλάδα: διχαστικά. Αντί για συλλογική μνήμη, καλλιεργούμε ξεχωριστές πολιτικές μνήμες. Κωνσταντινισμός - βενιζελισμός, δημοκρατία - μοναρχία, Δεξιά - Αριστερά. Ο καθένας αφηγείται το δικό του παραμυθάκι, ο ρεαλισμός απουσιάζει, η ιστορικότητα, η ιστορική συνείδηση και η πατριωτική αφήγηση λάμπουν με την απουσία τους. Λείπουν όσα μας ενώνουν.

Αν και μπορεί να φανεί διδακτισμός, ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω πως ο εθνικισμός θεωρεί ότι το έθνος μας είναι ανώτερο από τα άλλα, αν όχι και ανώτερη φυλή, ότι όλη η ανθρωπότητα μας χρωστάει λόγω αρχαίας Ελλάδας και πρέπει εσαεί να μας ξεπληρώνει, ότι όλα τα στραβά που συμβαίνουν στην Ελλάδα οφείλονται σε ξένο δάκτυλο. Τέτοιες απόψεις, όμως, αποτελούν κράμα αλαζονείας και μεμψιμοιρίας, προδίδοντας έλλειψη ιστορικότητας. Το 1920 μόνοι μας καταψηφίσαμε τον Βενιζέλο και μετά, βενιζελικότεροι του Βενιζέλου, θέλαμε να καταλάβουμε την Αγκυρα, με αποτέλεσμα τη Μικρασιατική Καταστροφή του '22. Το 1974 στην Κύπρο η (ακροδεξιά και χουντική, αλλά) ελληνική κυβέρνηση έκανε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, ανοίγοντας την πόρτα στα έτοιμα από καιρό σχέδια της τουρκικής πλευράς. Και τώρα, στις ημέρες μας, επικρατούν πάλι απόψεις όπως ότι οι ξένοι φταίνε για την κρίση, ενώ την κρατικοδίαιτη οικονομία που κατανάλωνε περισσότερα απ' όσα παρήγε μόνοι μας τη δημιουργήσαμε - και η όποια ευθύνη των ξένων αφορά τη διαχείριση της κρίσης και πέρα. Δυστυχώς, έτσι μεγαλώνουν οι γενιές των Ελλήνων, μέσα σε εθνικούς μύθους, σε αυτό που έχει αποκληθεί «εθνική μας τύφλωση».

Αντίθετα, ο πατριωτισμός απορρίπτει τόσο τον ανιστόρητο εθνικισμό όσο και τον ισοπεδωτικό διεθνισμό. Καλλιεργεί την αγάπη για την πατρίδα, την ελληνική γλώσσα, την Ελλάδα συνολικά, επειδή συμβαίνει να είναι η δική μας πατρίδα, όχι η ανώτερη ή η καλύτερη. Επίσης, δεν ανθολογεί μόνο τις «μεγάλες στιγμές» και τις μεγάλες επετείους, αλλά καλλιεργεί μια συνολική συνείδηση ιστορικότητας, με τα μικρά και τα μεγάλα, με τα θετικά και με τα αρνητικά. Αυτές τις ημέρες, για παράδειγμα, κλείνουν 69 χρόνια από τη δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν και το τέλος του πολέμου στη Β. Αφρική. Μιλάμε για ιστορικά γεγονότα στα οποία συμμετείχε και ελληνικός στρατός. Ακούσατε τίποτα γι' αυτό; Οχι, βέβαια, γιατί δεν έχει περιληφθεί στο αυθαίρετο «corpus» των «μεγάλων στιγμών».

Με τις διεκπεραιωτικές, απαξιωτικές ή ρηχές θεωρήσεις να κυριαρχούν, δεν είναι περίεργο που η Ακροδεξιά προσεγγίζει αυτά τα θέματα καλύπτοντας το κενό - με τον δικό της τρόπο φυσικά: τη βία και την τρομοκρατία. Αυτό και αν είναι αυθαίρετο.

Οι εθνικές επέτειοι έχουν νόημα ενταγμένες σε ένα γενικότερο πλαίσιο ιστορικότητας και ενιαίας, κατά το δυνατόν, πατριωτικής μνήμης. Μακριά από διχασμούς και βίαιες εκδηλώσεις, τις οποίες ο κάθε πικραμένος προσπαθεί να συνδέσει με το σήμερα, μακριά από μονομέρειες και ιστορικές απλοποιήσεις που καταντούν απλοϊκότητες. Στο κάτω κάτω, είναι μια ευκαιρία αναστοχασμού και περισυλλογής, μια ευκαιρία να θυμηθούμε για ποιες αξίες έπεσαν ηρωικά όσοι έπεσαν. Ειδικά στις 28 Οκτωβρίου εχθρός ήταν ο φασισμός - και ο νοών νοείτω.

Παιδεία και ανάπτυξη

Του Γιώργου Τζογόπουλου, από το capital.gr

Πολύ συχνά η λέξη «ανάπτυξη» χρησιμοποιείται στην ρητορική των Ελλήνων πολιτικών ως αντίδοτο στην κρίση χρέους. Ως εδώ καλά και ουδείς διαφωνεί. Από εκεί και πέρα, όμως, ζήτημα είναι αν έχουν κατατεθεί έστω και λίγες σοβαρές προτάσεις για τον συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο η χώρα μας μπορεί να επιτύχει κάτι τέτοιο, ώστε να βγει από την ύφεση και να σταματήσει να πνίγεται από τα μέτρα λιτότητας και τους υψηλούς φόρους. Ούτε, βέβαια, λόγος να γίνεται για εθνικό σχέδιο ανάπτυξης.
Ένας από τους τομείς που η Ελλάδα μπορεί να στηριχθεί ώστε να εισρεύσουν κεφάλαια στη χώρα ή έστω να μη φεύγουν τόσο πολλά στο εξωτερικό είναι αυτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ωστόσο, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, πολλές ελληνικές οικογένειες στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε ξένες χώρες, πραγματοποιώντας εκεί πολύ μεγάλο τζίρο. Φυσικά δε γίνεται λόγος για τους νέους που αποτυγχάνουν να εισαχθούν στα εγχώρια ιδρύματα, αλλά για αυτούς που - ιδίως σε μεταπτυχιακό επίπεδο - προτιμούν το εξωτερικό λόγω της καλύτερης ποιότητας σπουδών που σε γενικές γραμμές προσφέρει.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης οι Έλληνες φοιτητές προτιμούν την Αγγλία και ακολουθούν με μεγάλη διαφορά η Γερμανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία. Το χειρότερο, μάλιστα, τουλάχιστον για την περίπτωση της Αγγλίας είναι ότι η Ελλάδα – αναλογικά με τον πληθυσμό της – έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών που σπουδάζουν εκεί σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες Σε απόλυτους αριθμούς προηγούνται η Γερμανία και η Γαλλία που έχουν πληθυσμό μεγαλύτερο 8 και 6,5 φορές αντίστοιχα.

Τη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα για τις ελληνικές οικογένειες, καθώς στην Αγγλία έχουν τριπλασιαστεί τα δίδακτρα. Έτσι, αντί για 4.500 ευρώ που πλήρωναν όλα τα προηγούμενα χρόνια στα περισσότερα βρετανικά ιδρύματα πλέον καλούνται να πληρώσουν περίπου 13.000 ευρώ. Το ύψος των διδάκτρων σε συνδυασμό με τα μεγάλα έξοδα για διαμονή και την καθημερινότητά αυξάνει τον τζίρο που κάνουν ώστε τα παιδιά τους να πάρουν τίτλο σπουδών από κάποιο αγγλικό πανεπιστήμιο. Ο τζίρος αυτός υπολογίζεται σε περίπου 30.000 ευρώ ανά άτομο.

Αν τα ελληνικά πανεπιστήμια προσέφεραν υψηλό επίπεδο σπουδών και αν συνδέονταν με την αγορά εργασίας, η απόφαση για σπουδές στο εξωτερικό θα γινόταν από επιλογή και όχι από ανάγκη. Ωστόσο, σήμερα λείπουν οι πολιτικές πρωτοβουλίες για αναβάθμιση της παιδείας, βελτίωση των βιβλιοθηκών και των εργαστηρίων και κατάργηση των περιττών τμημάτων που βγάζουν ανέργους ενώ συνήθως ασχολούμαστε μόνον με θέματα άλλης εποχής όπως το άσυλο. Παράλληλα, οι συνεχιζόμενες καταλήψεις ώστε να προστατευθεί η υποτιθεμένη δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση την ίδια στιγμή που τόσα παιδιά σπουδάζουν σε ξένες χώρες επί πληρωμή, πιστοποιεί τον στρουθοκαμηλισμό που βασιλεύει στην ελληνική κοινωνία.

Είναι γνωστές οι αντιδράσεις που υπάρχουν για τη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Ακόμα και χωρίς αυτά, είναι αναγκαία η λειτουργία των ήδη υπαρχόντων ιδρυμάτων με πρότυπα του εξωτερικού όπως οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις μαθημάτων και η αυτόματη απώλεια του εξαμήνου σε περίπτωση που δεν συμπληρώνεται ο προκαθορισμένος αριθμός μαθημάτων αλλά γίνονται καταλήψεις. Χρήσιμη θα είναι, επίσης, η εισαγωγή κάποιων μαθημάτων στην αγγλική γλώσσα παράλληλα με τα ελληνικά. Στην περίπτωση αυτή, η χώρα θα μπορεί να υπολογίζει σε αύξηση των εσόδων της από φοιτητές διάφορων εθνικοτήτων που θα έχουν τη διάθεση να σπουδάσουν εδώ. Νέοι και νέες από τα Βαλκάνια, τις αραβικές χώρες, την Τουρκία και το Ισραήλ θα πρέπει να αποτελέσουν τη βασική πηγή ανεύρεσης φοιτητών. Και, βέβαια, η παρουσία πολλών ξένων φοιτητών στη χώρα μας σημαίνει, μεταξύ άλλων, ενοικίαση σπιτιών και αυξημένη κατανάλωση σε διάφορες πόλεις. Έτσι έρχεται η ανάπτυξη.

Οι ΔΟΥ ενώνουν το έθνος

Του Ηλία Κανέλλη,από ΤΑΝΕΑ

Τους χωρίζουν πολλά. Τι είναι όμως αυτό που ενώνει εθνοπρεπώς τον Δημήτρη Κοδέλα (που μόλις γύρισε από τα περίχωρα της Γάζας) και τη Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον διανοούμενο Βύρωνα Πολύδωρα, τον φωτογενή Τέρενς Κουίκ, τον αντισυμβατικό Γρηγόρη Ψαριανό αλλά και τον Ευστάθιο Μπούκουρα της Χρυσής Αυγής; Ο,τι ενώνει τους Ελληνες που ομνύουν στο ιερότερο φετίχ του νέου ελληνισμού: το Δημόσιο. Εν προκειμένω, με τη μορφή των τοπικών παραρτημάτων των ΔΟΥ.

Από πού πηγάζει αυτή η λατρεία για υπηρεσίες οι οποίες εύκολα θα μπορούσαν να έχουν αντικατασταθεί από ένα κομπιούτερ και έναν εκπαιδευμένο χειριστή του; Από τον χαρακτήρα του ελληνικού κράτους, του πελατειακού κράτους που χρεοκόπησε μεν, αλλά οι θεράποντές του αρνούνται επιμόνως να παραδεχθούν τις συνέπειες αυτής της χρεοκοπίας. Και από αυτήν ακριβώς την επιμονή τους.

Η ιστορία είναι γνωστή. Η κατάρρευση του σπάταλου κράτους με δανεικά έκανε ακόμη πιεστικότερη την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, τις οποίες η δημοσιοϋπαλληλική κοινοτοπία δεν ήθελε καν να ακούσει τα χρόνια της ευμάρειας. Και με συνοπτικές διαδικασίες, ορισμένες ΔΟΥ της επαρχίας θα συγχωνευθούν με ορισμένες κεντρικότερες - θα μείνουν απλώς κάποιες μικρές υπηρεσίες «για τις γιαγιάδες και τους παππούδες» που δεν χειρίζονται εύκολα τους υπολογιστές και τις νέες τεχνολογίες, κάτι σαν ΚΕΠ για εφορίες.

Υποτίθεται ότι, στο πλαίσιο της ανάγκης να γίνει η διοίκηση αποτελεσματικότερη, πιο ευέλικτη, πιο σύγχρονη και ταυτόχρονα να περιοριστεί η διαπιστωμένη διαφθορά, τέτοιες αλλαγές θα γίνονταν ευρύτερα αποδεκτές από όλο το πολιτικό φάσμα - ή, τουλάχιστον, από το κομμάτι του που υπερασπίζεται τις μεταρρυθμίσεις ως αναγκαία προϋπόθεση για τον εξορθολογισμό της διοίκησης και την ανάκαμψη. Τι έγινε στην πραγματικότητα; Δεκάδες αντιπρόσωποι του λαού έσπευσαν να υπερασπιστούν τις μικρές ΔΟΥ των περιφερειών τους. Ούτε ένας ούτε δύο - 82 βουλευτίνες και βουλευτές έσπευσαν να παραστήσουν τους συνηγόρους «του παππού και της γιαγιάς»· 25 νεοδημοκράτες κι άλλοι 25 συριζαίοι. Μαζί τους, οι 12 από τους 20 βουλευτές του κόμματος Καμμένου, 11 πασόκοι, 2 δημαρίτες αλλά και 2 χρυσαυγίτες ένωσαν τη φωνή τους, διακομματικώς, να μην πειραχθούν οι τοπικές ΔΟΥ. Για να αποδειχθεί ότι μπορεί πολλούς να τους χωρίζουν τα «Μνημόνια» και η βία, αλλά τους ενώνει η πιο βαθιά εθνική ελληνική παράδοση: ο αραμπάς που κινεί το αθάνατο, εκτεταμένο και αναποτελεσματικό κράτος...

Αλλά έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, «ανδρός πεσούσης, πας ανήρ ανδρεύεται», που θα έλεγε κι εκείνος ο αξέχαστος βουλευτής που είχε εκλεγεί με μεταρρυθμιστικό κόμμα, επαγγελλόμενος ο ίδιος τον αντίπαλο ακόμη και της πιο απλής μεταρρύθμισης.

Η Αριστερά μεταξύ λαϊκισμού και αθωότητας

Μπορεί η Αριστερά να κατακτήσει την κοινωνία χωρίς λαϊκισμό; Αν ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, μπορεί να γεννηθεί μέσα από μια συμμαχία αλήθειας; Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ πέτυχε αυτό που μέχρι λίγο πριν από τις εκλογές φαινόταν αδιανόητο, να γίνει κόμμα εξουσίας. Ο τρόπος με τον οποίο έφτασε σ αυτόν τον θρίαμβο καθορίζει το παρόν του ως αξιωματική αντιπολίτευση και το μέλλον του ως κυβέρνηση αν και όταν πάρει τη λαϊκή εντολή. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα είναι η πρώτη φορά που η ελληνική Αριστερά θα αναλάβει την ευθύνη διαμόρφωσης της εθνικής μοίρας. Αν αποτύχει να δώσει ένα άλλο παράδειγμα, όχι μόνο ηθικό, αλλά και διαχειριστικό, το τραύμα μπορεί να γίνει ανίατο. Γιατί τώρα υπάρχει η ελπίδα ότι κάποτε θα έρθει ο σοσιαλισμός, τότε θα υπάρχει η φρίκη για την ουτοπία που έγινε εφιάλτης.

Το πιθανότερο είναι ότι η δύναμή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αυξήθηκε εντυπωσιακά ακριβώς επειδή χάιδεψε αυτιά, αρνήθηκε ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει, υποσχέθηκε παραμονή στο ευρώ χωρίς μνημόνιο, δηλαδή χωρίς όρους από τους δανειστές και άφησε να εννοηθεί ότι μπορεί ο δημόσιος υπάλληλος να επιστρέψει στα εισοδήματα του 2008 και ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα στις προοπτικές και τις δυνατότητες που είχε προ κρίσης. Ενα σημαντικό κομμάτι του βαθέος ΠΑΣΟΚ πήγε μαζί του, παίζοντας τη ζαριά της επιστροφής στο προηγούμενο καθεστώς, άλλο κομμάτι του παραδοσιακού δικομματισμού της μεταπολίτευσης συστρατεύτηκε αγοράζοντας ελπίδα.

Οι ρομαντικοί της υπόθεσης εξακολουθούν να πιστεύουν ότι υπήρχε άλλος δρόμος. Θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά τη λαϊκή οργή για τα κοινωνικά άδικα μέτρα και για τις παθογένειες του αστικού συστήματος εξουσίας, επειδή θα έπειθε ότι ένα κόμμα της Αριστεράς μπορεί να διαπραγματευθεί καλύτερα με τους εταίρους, γιατί δεν δεσμεύεται από τις ιδεοληψίες του νεοφιλελευθερισμού, γιατί δεν έχει σπόνσορες να προστατεύσει ούτε κρύβει σκελετούς στο ντουλάπι.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, δεν θα έχουμε την ευκαιρία να το μάθουμε. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει μέρα με τη μέρα ότι δεν θέλει να αναγνωρίσει την έννοια της ατομικής ευθύνης, δεν παραδέχεται ότι ακόμη και αν διαγραφεί το επαχθές μέρος του χρέους δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις χωρίς δάνεια, δεν ομολογεί ότι η σχέση οφειλέτη και δανειστή είναι σχέση εξουσίας, ότι τα ελλείμματα τα φτιάξαμε μόνοι μας, ότι ο εχθρός είναι εντός.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το πρόγραμμα διακυβέρνησης που παρουσιάζει δεν αντέχει σε αυστηρή τεχνοκρατική ανάλυση ούτε σε δοκιμασία με ευρωπαϊκούς όρους και στη βάση των παρόντων συσχετισμών στο εσωτερικό της ΕΕ.

Μια κυβέρνηση που εφαρμόζει τόσο αντιλαϊκή πολιτική όσο η σημερινή θα έχει οπωσδήποτε βαρύτατο πολιτικό κόσος. Πόσο μάλλον σε καιρούς βίαιης υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των περισσότερων, εφιαλτικής ανεργίας, ανυπόφορης ύφεσης, μαζικών αποκλεισμών, εκρηκτικών ανισοτήτων, επέλασης του σκοταδισμού. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε τεράστια πολιτικά οφέλη ακόμη και αν δεν συνομιλούσε με πράσινους συνδικαλιστές, δεν λειτουργούσε ως αποθήκη προδομένων πελατών του δικομματισμού, δεν μοίραζε λεφτά που δεν υπάρχουν. Αλλά, όπως όλα δείχνουν, ο πειρασμός της ευκολίας είναι πανίσχυρος και δελεάζει ακόμη και στελέχη που έχουν το ηθικό πλεονέκτημα της μη συμμετοχής στη διακυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Αλλά ίσως δεν είναι μόνο αυτό. Ισως πρόκειται για το υπαρξιακό ζήτημα της Αριστεράς που έχει να κάνει με την εξιδανίκευση του λαού ως φορέα της ρήξης και της ανατροπής. Για το λαό και με το λαό θα γίνει η επανάσταση, όταν ωριμάσει η ιστορική συγκυρία και ο Μαρξ είναι πάντα επίκαιρος αλλά και πολύ πρόσφορος σε διασταλτικές ερμηνείες.

Η ταβερνιάρισσα της Υδρας που δεν κόβει αποδείξεις για ένα κομμάτι της Αριστεράς ανήκει στον κόσμο της εργασίας που δοκιμάζεται από την κρίση και τις επιταγές των Τροϊκανών. Το ίδιο ισχύει και για τον υδραυλικό, μαραγκό, ηλεκτρολόγο και κάθε χειρώνακτα που δεν έχει δελτίο παροχής υπηρεσιών ή δεν το χρησιμοποιεί. Οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι ασφαλώς και πρέπει να τιμωρηθούν αλλά -κατά την ίδια ανάλυση- δεν είναι εκεί το θέμα, δεν πρόκειται για προτεραιότητα, ας μην λέμε ότι φτάσαμε στο αδιέξοδο εξαιτίας τους, ας το αφήσουμε για μετά. Πόσο μετά; Οταν θα έχει διαγραφεί το χρέος, θα έχει ανασυγκροτηθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας, θα υπάρχει στιβαρό αταξικό κοινωνικό κράτος και, πιθανότατα, δεν θα έχουμε λόγο να μετράμε αναπήρους-μαϊμού, συνταξιούχους-μαϊμού, διεφθαρμένους υπαλλήλους, φοροφυγάδες ελεύθερους επαγγελματίες.

Κάπου εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει το δίκιο του, χάνει και το δρόμο. Γιατί δεν θα φτάσουμε ως εκεί χωρίς να αντιμετωπίσουμε τις αιτίες που έφεραν τη χρεοκοπία και για να τις αντιμετωπίσουμε χρειάζεται θάρρος και ειλικρίνεια.

Η ιστορία της ελληνικής Αριστεράς είναι γεμάτη με στιγμές θάρρους, ψυχικού μεγαλείου και αθωότητας. Αλλά είναι και γεμάτη ματαιώσεις. Τι από τα δύο θα επαναληφθεί;

Της Αγγελικής Σπανού, από το athensvoice

Κρίση και κοινωνικό κράτος

Η Ελλάδα περνά μια πάρα πολύ σημαντική κρίση. Παρόμοια όμως κρίση, αν και ομολογουμένως όχι ακριβώς του ίδιου επιπέδου, είχε περάσει κατά τη δεκαετία του ’90 και μετά την κατάρρευση του βασικού εμπορικού της εταίρου, της Σοβιετικής Ένωσης, η Φινλανδία. Το ΑΕΠ της την περίοδο 1990-1994 μειώθηκε κατά 15%. Η ανεργία έφτασε το 20%, ενώ στους νέους ξεπέρασε το 30%. Οι ιδιωτικές επενδύσεις μειώθηκαν κατά 50% και η χρηματιστηριακή αγορά κατά 70%. Η χώρα υποχρεώθηκε να ακολουθήσει αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή και να αναδιατάξει τους παραγωγικούς και εξαγωγικούς προσανατολισμούς της. Παρ’ όλους όμως τους κοινωνικούς κλυδωνισμούς, δεν παρατηρήθηκαν τόσο μεγάλες κοινωνικές εντάσεις όσο στην Ελλάδα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως η Φινλανδία είχε ένα πολύ καλό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο τη βοήθησε να στρέψει την παραγωγική δραστηριότητα προς τις νέες τεχνολογίες. Επίσης, η χώρα είχε ένα καλό κράτος πρόνοιας, το οποίο παρείχε αξιόλογες υπηρεσίες και όχι γενικευμένα επιδόματα, τα οποία τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε εκείνους που τα χρειάζονται λιγότερο.

Στην Ελλάδα, οι κοινωνικές εντάσεις και οι ατομικές ανησυχίες, όπως δείχνουν και οι τραγικές αυτοκτονίες συμπολιτών μας, διαρκώς εντείνονται. Αυτό συμβαίνει γιατί σε εμάς απουσιάζει το ποιοτικό κοινωνικό κράτος. Η κοινωνική δαπάνη από το 19% του ΑΕΠ το 1996 έφθασε το 22% το 2003 και το 29% το 2009. Σε ονομαστικές τιμές, οι κοινωνικές δαπάνες της Γενικής Κυβέρνησης σχεδόν διπλασιάστηκαν, καθώς αυξήθηκαν από τα 27 δισ. ευρώ το 2003 στα 49 δισ. το 2009. Και όμως παρατηρείται μεγάλη ανισοκατανομή των κοινωνικών πόρων, ενώ οι μισθολογικές ανισότητες είναι ιδιαίτερα μεγάλες. Πιο συγκεκριμένα, η μέση πραγματική αύξηση των μισθών στον μη τραπεζικό ιδιωτικό τομέα, ήταν 34% την περίοδο 1996-2009, έναντι 44% στο Δημόσιο και 86% στις ΔΕΚΟ.

Στην υγεία και την παιδεία, οι ανισότητες στην πρόσβαση δεν μειώθηκαν, παρά την αύξηση των δαπανών. Οι Έλληνες κάνουν περισσότερες ιατρικές εξετάσεις από κάθε άλλο λαό. Στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν το 2010, 98 μαγνητικές τομογραφίες ανά 1.000 άτομα. Στη δεύτερη και τρίτη θέση, μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, βρίσκονται οι ΗΠΑ και η Ισλανδία με 91 και 75 μαγνητικές τομογραφίες αντίστοιχα. Παράλληλα, έχουμε τη μεγαλύτερη αναλογία γιατρών ανά ασθενή: έξι ανά 1.000 άτομα. Το ότι όμως οι Έλληνες κάνουν περισσότερες ιατρικές εξετάσεις, δεν τους καθιστά υγιέστερους από άλλους, ούτε βεβαίως το ότι έχουμε τους περισσότερους γιατρούς μετατρέπει το σύστημα υγείας μας σε δημόσιο και δωρεάν. Οι έλληνες ασθενείς πληρώνουν από την τσέπη τους 830 ευρώ τον χρόνο για υπηρεσίες υγείας, που αντιστοιχούν στο 39,65% των συνολικών δαπανών υγείας. Αυτή η δαπάνη είναι μεγαλύτερη κατά 153 ευρώ της μέσης ιδιωτικής δαπάνης υγείας των χωρών του ΟΟΣΑ.

Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα με την εκπαίδευση, γιατί και εδώ το 40% των δαπανών είναι ιδιωτικές. Οι καθηγητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δουλεύουν λιγότερο συγκριτικά με τον μέσο όρο της Ευρώπης, αλλά και αμείβονται λιγότερο. Το κόστος όμως ανά μαθητή στην Ελλάδα, είναι ιδιαίτερα υψηλό. Και αυτό, εξαιτίας κυρίως της αναλογίας μαθητών – εκπαιδευτικών, αφού ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 14,4, όταν στην Ελλάδα (στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση) είναι 10,1 μαθητές ανά δάσκαλο.

Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης, όπου απουσιάζει ένα σύστημα αξιολόγησης των γιατρών, των εκπαιδευτικών, των νοσοκομείων και των σχολείων, όπως και αξιόπιστοι δείκτες μέτρησης της αποτελεσματικότητας, της ποιότητας και των ανισοτήτων στο υγειονομικό και το εκπαιδευτικό σύστημα.
Το Ασφαλιστικό, παρά τις αλλαγές που έγιναν την προηγούμενη διετία, ως πρόβλημα καθόλου δεν έχει επιλυθεί οριστικά. Οι ανισότητες παραμένουν. Οι κοινωνικοί πόροι διατηρήθηκαν για πολλά «ευγενή» Ταμεία. Ένας συνταξιούχος υπάλληλος της ΔΕΗ, απόφοιτος λυκείου, παίρνει σύνταξη 1.768 ευρώ, ενώ αντίστοιχης μόρφωσης διοικητικός υπάλληλος, ύστερα από 35 χρόνια υπηρεσίας, 1.066 ευρώ. Μεγάλο είναι όμως είναι και το πρόβλημα γήρανσης της κοινωνίας. Το ποσοστό των ηλικιωμένων από 17% το 2011 αναμένεται να φτάσει το 24% το 2030. Το σύνολο εργαζομένων το 2030 θα είναι μικρότερο κατά 600.000 άτομα σε σχέση με το 2011. Αυτές οι εξελίξεις γεννούν πρόσθετα βάρη, τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπισθούν από σήμερα.

Από τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους πρόνοιας εξαρτάται το μέλλον της χώρας και των πολιτών της. Αυτά τα θέματα πρέπει να τεθούν στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης και συζήτησης, μαζί με αυτά που αφορούν το πώς θα αλλάξει το παραγωγικό και αναπτυξιακό μας μοντέλο. Η δίκαιη κατανομή των αναγκαίων θυσιών και η προστασία των πιο αδύναμων, πρέπει να είναι οι άμεσες προτεραιότητες.

 

Του Ηλία Μόσιαλου, από τη μεταρρύθμιση

Ανοιχτή επιστολή του Έλληνα για τον Ελληναρά!

Περάσαμε πολλά χρόνια μαζί. Εγώ σε θυμάμαι, Εσύ με θυμάσαι? Στο σχολείο ήμουν αυτός που ζητούσες να αντιγράψεις από το γραπτό μου. Στο Γυμνάσιο και λύκειο ήμουν αυτός που ήθελε να μάθει και να διαβάσει όταν εσύ και οι υπόλοιποι θέλατε κοπάνες. Οι κοπάνες σου δεν με πείραζαν, με πείραζαν οι καταλήψεις και οι μαθητικές πορείες.

Στο Πανεπιστήμιο ήμουν αυτός που απέφευγα τις κομματικές οχιές που σαν πρώτο μέλημα τους είχαν το κόμμα και όχι το πανεπιστήμιο. Ήμουνα αυτός που έβλεπε τους κομματικούς αγροίκους να διακόπτουν μαθήματα, εξεταστικές για να κάνουν ανακοινώσεις.

Ήμουνα αυτός που δεν ήθελε ποτέ η σχολή να κλείσει, αλλά χανόταν η φωνή μου στην φάρμα με τα ζώα. Είμαι αυτός που ήθελε να μάθει και να δώσει εξετάσεις, και έβλεπα τους πράσινους,μπλε και Κόκκινους να έχουν από πριν τα θέματα. Για εσένα το πανεπιστήμιο ήταν δημόσιες σχέσεις, για έμενα τόπος μάθησης.

Εσύ ήθελες να φτιάξεις δίκτυο λοιπών λαμογιών, ενώ εγώ να αποκτήσω γνώσεις και ικανότητες. Στα πάρτι ήσουν πρώτη μούρη, αλλά στα μαθήματα άφαντος. Στο πανεπιστήμιο πατούσες όταν θυμόσουν, αλλά κομματικές εκδηλώσεις δεν τις έχανες. Δεν ήσουν έξυπνος, απλώς εξυπνάκιας.

Είμαι αυτός στον οποίο κλείνεις τον δρόμο όταν πηγαίνω στην δουλειά ή το σπίτι μου. Συνήθως διαμαρτύρεσαι για την ομάδα σου, για τον καιρό, για τις αλλαγές που πλήττουν τα προνόμια σου. Πάντα υπάρχει ένας λόγος για την διαμαρτυρία σου και σου αρέσει να διαμαρτύρεσαι συχνά. Είμαι αυτός που ταλαιπωρείται στα διόδια, στα σύνορα από μια ομάδα 20 τύπων με πανό. Είμαι αυτός που πρέπει να ελέγχει το πρόγραμμα των απεργιών σε καθημερινή βάση. Είμαι αυτός που έχω μαγαζί στο κέντρο και δεν μπορώ να κάνω πια την δουλειά μου γιατί ξέρω ότι από τις 200 μέρες εργασίας τις μισές θα λειτουργώ κουτσά. Είμαι αυτός που πληρώνει τις σπασμένες τζαμαρίες που εσύ σπας.

Είμαι αυτός που δεν μπορώ να ταξιδέψω μέσα και εκτός της Ελλάδος όταν δένεις τα καράβια ή κλείνεις αεροδρόμια. Είμαι αυτός που χάνω δουλειές και εισόδημα με τις παραπάνω πράξεις σου. Όταν εσύ βγαίνεις και γκαρίζεις εγώ πρέπει να συνεχίσω να πολεμώ και να προσπαθώ γιατί έτσι έχω μάθει.

Όταν εσύ βγαίνεις το βράδυ στα μπουζούκια και μετράς το εγώ σου με το πόσα λουλούδια θα ρίξεις στην πίστα, εγώ κοιμάμαι και ξεκουράζομαι ή διαβάζω. Την δική σου υπερκατανάλωση φροντίζω εγώ που κάνω αποταμιεύσεις. Πότε δεν πήρα εορτοδάνειο, Δημοσιουπαλλοδάνειο, διακοποδάνειο! Εσύ όμως ήσουν πρώτος χρήστης. Με το εισόδημα μου μπορούσα να πάρω audi αλλά πήρα Toyota. Εσύ από την άλλη δανείστηκες μέχρι την κεφαλή σου και πήρες Mercedes αντί για Toyota και οι δόσεις σε τσακίζουν.

Είμαι αυτός που αποκαλείς κορόιδο γιατί πληρώνω τους φόρους μου, ενώ εσύ μπορείς και τους αποφεύγεις. Είμαι αυτός που αποκαλείς βλάκα γιατί κάθομαι και δουλεύω στην δουλειά μου και κάνω και υπερωρίες, εσύ εάν είσαι στο δημόισο την σκαπουλάρεις από νωρίς για να προλάβεις και το μεσημεριανό.
Απέφευγα τους πολιτικούς και τις γλοιώδεις υποσχέσεις τους γιατί είμαι πολιτικοποιημένος και όχι κομματικοποιημένος. Από την άλλη εσύ πουλούσες την ψήφο σου για ρουσφέτια, προνόμια και συμφωνίες. Το κόμμα έγινε η ομάδα σου και εσύ το κομματόσκυλο.

Εσύ σαν αγρότης έδινες ψευδή στοιχεία στην Ευρωπαϊκή ένωση για την σοδειά και παραγωγή σου(λολ) με ανάγκαζες να αγοράζω και να είσαγω ξένα γεωργικά προϊόντα γιατί προτιμούσες επιδοτήσεις-μπουζούκια-Porsche χωρίς δουλειά παρά εργασία και προσπάθεια. Εσύ σαν συνδικαληστής έκλεισες όλην την παραγωγική βιομηχανία στην Ελλάδα αυτές τις δεκαετίες και έκανες το Made-in-Greece να αποτελεί είδος προς εξαφάνιση. Είσαι αυτός που αγαπάνε οι Βούλγαροι και οι Τούρκοι μια που τους έστειλες τόσες επενδύσεις.

Είσαι αυτός που τσάκισες τα ταμεία με ψεύτικες αναπηρικές συντάξεις, συντάξεις στα 40(ξέρεις ποίος είσαι), πλαστές συντάξεις. Το χειρότερο είναι δεν έδωσες τίποτα στα ταμεία, ενώ εγώ τα έδωσα όλα και δεν θα δω τίποτα από αυτά. Είσαι αυτός που ζητάς να αυξηθούν οι φόροι γιατί έτσι ζεις, από φόρους των υπολοίπων.

Εγώ ποτέ μου δεν καταδέχθηκα να δουλέψω στο δημόσιο. Δεν είναι δουλειά παραγωγική, αλλά μεταφορά εισοδήματος από μια κοινωνική ομάδα σε μια άλλη. Ήθελα καριέρα στην ελευθερή αγορά. Εσύ όμως έκανες τα πάντα για μια θέση στο δημόσιο, γιατί πολύ απλά αυτό θέλεις: να πληρώνεσαι για μηδαμινή προσπάθεια. Είμαι αυτός που όταν έρχομαι να εξυπηρετηθώ στο δημόσιο με συμπεριφέρεσαι σαν είλωτα που έχει εισέλθει στο προσωπικό σου τσιφλίκι.

Είμαι αυτός που δεν του έδινες πότε απόδειξη και εάν ζητούσα αύξανες την τιμή πολύ παραπάνω (ΦΠΑ και φόρος εισόδηματος) γιατί πολύ απλά δεν τα είχες υπολογίσει πότε να κάνεις σωστή δουλειά. Είμαι αυτός που βλέπει ότι η χώρα του έχει τους πιο ακριβοπληρωμένους ελεύθερους επαγγελματίες. Είμαι αυτός που του ζητούσες «γρηγορόσημο» για να κάνεις απλώς την δουλειά σου.

Τώρα που τα ζωνάρια στένεψαν και εσύ κατεβαίνεις στον δρόμο γιατί τα παραπάνω δεν θα ισχύουν πια, εγώ βρίσκομαι ακόμη στο γραφείο, στο μαγαζί και παλεύω για το μέλλον μου. Εσύ από την άλλη δίνεις μάχη με νύχια και με δόντια να κρατήσεις την παλαιά τάξη πραγμάτων.

Τόσα χρόνια δεν μίλησα. Δεν κατέβηκα να κλείσω κανέναν δρόμο, καμία επιχείρηση. Τόσα χρόνια μου ρουφούσαν το αίμα και ήξερα ότι το σύστημα είναι εναντίον μου. Με είδες ποτέ να κλείνω καμία δημόσια υπηρεσία? Με είδες ποτές να βγαίνω στους δρόμους και να ζητώ λιγότερο κράτος και λιγότερους ΔΥ? Με άκουσες ποτέ να λέω να βγούνε τα κόμματα από τα πανεπιστήμια?

Σου έχω νέα Ελληναρά! Την έχασες την μάχη. Το ρολόι δεν ξαναγυρνά. Μπορείς να φωνάξεις και να διαμαρτύρεσαι όσο θέλεις, αλλά τον εαυτό σου θα βλάπτεις. Οι μάσκες έπεσαν. Με τις πράξεις σου Ελληναρά έφερες την χώρα στο χείλος του γκρεμού. Το χειρότερο είναι ότι οι ξένοι έχουν την χείριστη άποψη για τους Έλληνες τώρα (δεν κάνουν διάκριση μεταξύ εμένα και εσένα).

Υπάρχει μια διαφορά και είναι τεράστια. Δεν είμαστε τα ίδια άτομα όπως κατάλαβες. Οι Έλληνες στο εξωτερικό διαπρέπουν. Για δες το Λονδίνο πόσες επαγγελματίες από Ελλάδα έχει? Πόσοι φοιτητές σπουδάζουν εκεί? Σε διεθνές επίπεδο οι Έλληνες επιστήμονες έχουν διαπρέψει. Οι Έλληνες στα ναυτιλιακά έχουν κυριαρχήσει. Ακαδημαϊκά Έλληνες υπάρχουν σε πάρα πολλά πανεπιστήμια. Σε πολυεθνικές η παρουσία τους είναι ακόμη ισχυρότερη.

Ναι οι Έλληνες έχουν αξία και την διεκδικούν, δεν τους την χαρίζει κανένας λόγω δάφνες του αρχαίου παρελθόντος. Με προσπάθεια ανεβαίνουν στην σκάλα της επιτυχίας. Τρανό παράδειγμα είναι τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η μεγαλύτερη εξαγωγή της Ελλάδος είναι οι σπουδαστές στο εξωτερικό. Ο Ελληναράς κατάντησε τα ελληνικά πανεπιστήμια ως κομματικές αρένες, ας τα κρατήσεις εσύ.

Κράτησε το Δημόσιο σου, κράτησε και τις πορείες σου, κράτησε τους πολιτικούς σου (όλων των κομμάτων), κράτησε την διαφθορά σου, κράτησε τα λαμόγια σου, κράτησε ότι σου αρέσει. Βγες από την Ευρώπη και από το Ευρώ αφού είσαι τόσο μάγκας. Απλώς από εδώ και στο εξής θα πρέπει να συνηθίσεις χωρίς εμένα. Χωρίς εμένα που έκανα πλάτες για να τρως. Εμένα ξέχασε με. Ξέχασε τους φόρους που πλήρωνα, ξέχασε τις εισφορές.

Ναι Ελληναρά σε κουράστηκα. Εσύ τα τελευταία 2 χρόνια μπορεί να έχεις πάθει Σοκ αλλά έτσι είναι η ζωή: προσπάθεια. Ξέρω ότι σου ήρθε σαν σοκ ότι θα πρέπει να δουλέψεις και να ξεβολευτείς. Στην αρχή είναι δύσκολα, μετά συνηθίζεις. Η ζωή δεν είναι μόνο άνοδος. Εγώ όμως δεν σε αντέχω άλλο. Πάρε την χώρα έξω από την Ευρώπη, έτσι και αλλιώς ποτέ δεν ταίριαξες με τους Ευρωπαίους, μόνο τα λεφτά τους ήθελες.

Εγώ τι θα κάνω? Μην ανησυχείς για εμένα. Εάν είμαι επαγγελματίας με ικανότητες θα βρω δουλειά σε άλλες χώρες. Εάν είμαι επιχειρηματίας θα χρησιμοποιήσω το δαιμόνιο μου να βρω κάποια ευκαιρία. Εάν είμαι Ιατρός, δικηγόρος, μηχανικός θα πάρω και πιο εύκολα βίζα για εργασία σε άλλη χώρα. Θα είναι δύσκολο, αλλά έτσι είναι η πραγματικότητα: χωρίς πολιτικούς νονούς και συντεχνίες. Αφού δεν με σεβάστηκες, θα πάω αλλού που θα με σέβονται.

Πιστεύω στην εξέλιξη και θα εξελιχθώ. Για εσένα δεν είμαι τόσο σίγουρος. Σίγουρα Θα σου λείψω, εσύ όμως καθόλου.
Αναδημοσίευση από wiredandready

Ποιος θα υπερασπίσει με πάθος το δημόσιο συμφέρον;

Niccolo  Machiavelli

Ως επικεφαλής των Γερμανικών Ταχυδρομείων για 19 χρόνια, ο κ. Κλάους Τσουμβίνκελ ήταν ένας από τους πιο ευυπόληπτους μάνατζερ στη Γερμανία. Είχε όμως μια κακή συνήθεια: απέφευγε να πληρώνει φόρους! Ιδιοκτήτης ενός ιδρύματος με έδρα το Λιχνενστάιν κατάφερε να αποκρύπτει συστηματικά την περιουσία του από τις Γερμανικές Αρχές.

Η λαμπρή σταδιοδρομία του κ. Τσουμβίνκελ τελείωσε με εξευτελιστικό τρόπο τον Φεβρουάριο 2008, όταν η αστυνομία, συνοδευόμενη από τηλεοπτικά συνεργεία (!), τον συνέλαβε στην πολυτελή κατοικία του στην Κολωνία. Καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση με αναστολή, πρόστιμο 1 εκ. ευρώ, και αναγκάστηκε, φυσικά, να παραιτηθεί από τη θέση του. Το ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία δεν είναι τόσο η φοροδιαφυγή ενός μέλους της ελίτ, όσο η αποφασιστικότητα του γερμανικού κράτους να πατάξει τη φοροδιαφυγή με όλα τα μέσα. Οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες δεν δίστασαν να γίνουν κλεπταποδόχοι, καταβάλλοντας 4,2 εκ. ευρώ σε πληροφοριοδότη, ο οποίος είχε καταφέρει να υποκλέψει στοιχεία για τους λογαριασμούς χιλίων ατόμων από τράπεζα του Λιχτενστάιν. Ένα από αυτά τα άτομα ήταν και ο κ. Τσουμβίνκελ.
Η χρήση πληροφοριών που αποκτήθηκαν παράνομα είναι πάντοτε επίμαχη σε ένα κράτος δικαίου. Το 2010, όταν ένα παρόμοιο θέμα ήρθε στη δημόσια συζήτηση, μερικοί Γερμανοί βουλευτές διαμαρτυρήθηκαν για τη χρήση τέτοιων πληροφοριών. Παρ’ όλα αυτά, το 2012 οι Αρχές της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας πλήρωσαν 3,5 εκ. ευρώ για να αγοράσουν υποκλαπείσες πληροφορίες φορολογικού ενδιαφέροντος. Ένα σοβαρό κράτος δικαίου γνωρίζει ότι δεν παύει να είναι κράτος και, άρα, να θέτει το δημόσιο συμφέρον πάνω απ’ όλα.

Ο Μακιαβέλι θα επικροτούσε αυτή τη στάση. Για τον Φλωρεντίνο στοχαστή, το συμφέρον της οργανωμένης πολιτικής κοινότητας υπερτερεί όχι μόνο έναντι όλων των άλλων επιμέρους συμφερόντων, αλλά και των συνηθισμένων ηθικών επιταγών. Το σημαντικότερο προσόν που πρέπει να διαθέτει ένας καλός κυβερνήτης, λέει ο Μακιαβέλι, είναι η «virtu» («πολιτική αρετή»), η οποία διαφέρει από την κλασική «αρετή» των ηθικολόγων στοχαστών. Για τον Μακιαβέλι, η «πολιτική αρετή» είναι εκείνο το προσόν που εμπεριέχει τη φιλοδοξία, τη βούληση του άρχειν, και το συνδυασμό δύναμης και απάτης, προκειμένου ο κυβερνήτης να υπηρετεί το κρατικό συμφέρον και να κερδίζει «τιμή και δόξα» για τον εαυτό του. Επικρίνοντας τον Κικέρωνα, ο Μακιαβέλι αναφέρει ότι, μερικές φορές, ακόμη και «παράνομες πράξεις» ίσως είναι απαραίτητες όταν το επιτάσσει το γενικό συμφέρον.

Ο κυβερνήτης δεν μπορεί να ενεργεί πάντοτε με γνώμονα τις κλασικές αρετές που θεωρούνται κοινώς αποδεκτές, όπως π.χ. η ειλικρίνεια, εξαιτίας του ότι «οι άνθρωποι δεν είναι αγαθοί», αλλά συχνά εμφορούνται από ιδιοτελή και ποταπά κίνητρα. Για να επιτύχει τον απώτερο σκοπό του, ο καλός κυβερνήτης πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι πάντοτε ορθολογικό να είναι ηθικός. Ενεργεί με αγαθό τρόπο όπου μπορεί, αλλά «γνωρίζει πώς να κάνει κακό όταν είναι αναγκαίο». Η «πολιτική αρετή» είναι η ικανότητα προσαρμογής στα γυρίσματα της Τύχης και στις επιταγές των εκάστοτε περιστάσεων. Ο καλός κυβερνήτης πρέπει να έχει το σθένος του λιονταριού και την πονηριά της αλεπούς.
Η ανάλυση του Μακιαβέλι είναι διαφωτιστική. Ουδείς αμφιβάλλει ότι το σύγχρονο γερμανικό κράτος είναι προσηλωμένο στις αρχές του κράτους δικαίου. Αλλά είναι, επίσης, αναμφίβολο ότι, σε έναν κόσμο ισχυρών συμφερόντων, οι γερμανικές Αρχές δεν θα υπηρετούσαν το κοινό καλό (τη συλλογή φόρων) αν, σε μερικές περιστάσεις, δεν χρησιμοποιούσαν ακόμη και αθέμιτα μέσα. Για λόγους αυτοπροστασίας, το κράτος δικαίου πρέπει να έχει τη σωφροσύνη να υπερβαίνει ενίοτε το γράμμα των κανόνων του. Δεν υπάρχουν, φυσικά, κανόνες για το πότε και πώς να ελαστικοποιούνται οι κανόνες. Γι αυτό είναι σημαντικό οι Αρχές να αποσπούν, με το κύρος τους, την εμπιστοσύνη των πολιτών αναφορικά με τη σύνεση της κρίσης τους. Ο καλός κυβερνήτης επιδιώκει να τηρεί τα προσχήματα, αλλά μεριμνά για την ουσία – το δημόσιο συμφέρον.
Οι χειρισμοί του υποκλαπέντος από ελβετική τράπεζα ψηφιακού αρχείου από τις ελληνικές Αρχές, επιβεβαιώνουν αυτό που ήδη γνωρίζουμε: αφενός μεν την αποσάρθρωση των θεσμών, αφετέρου δε τη μικρή σχέση που έχουν οι πολιτικοί μας με την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.

Βλέπουμε ένα ξεδοντιασμένο ΣΔΟΕ, διοικούμενο κυρίως από κομματανθρώπους, ανίκανο να ενεργεί αυτοβούλως, με δυναμισμό και φαντασία, αλλά να οχυρώνεται πίσω από έναν άνευρο νομικό φορμαλισμό. Βλέπουμε υπουργούς Οικονομικών να μην εμπιστεύονται την υπηρεσία (Παπακωνσταντίνου) ή να περιέρχονται σε αμηχανία (Βενιζέλος). Ο ένας περνάει την υπόθεση στον άλλο, δίχως σαφείς εντολές. Ουδείς παίρνει πρωτοβουλία και, στο τέλος, το πολύτιμο ψηφιακό αρχείο παραμένει, φυσικά, αναξιοποίητο! Το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή η δίωξη της φοροδιαφυγής, δεν υπηρετείται, αφού ουδείς το προέταξε με αποφασιστικότητα. Η φράση του πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ κ. Διώτη, «ατύπως το παρέλαβα [το ψηφιακό αρχείο], ατύπως το παρέδωσα», τα λέει όλα: δεν μας λέει πώς αξιοποίησε τις πολύτιμες πληροφορίες, αλλά ότι δεν υπήρχε «αριθμός πρωτοκόλλου»! Το ψηφιακό αρχείο δεν κατέστη μέρος της θεσμικής μνήμης της υπηρεσίας αλλά περιήλθε στην προσωπική κατοχή του κ. Βενιζέλου – ο υπουργός Οικονομικών το πήρε σπίτι του!

Ας θυμηθούμε, σε αντιδιαστολή, ότι οι γερμανικές αρχές και αξιοποίησαν τις μη νόμιμης προέλευσης πληροφορίες και συνήψαν διακρατική συμφωνία με την Ελβετία για τη θεσμική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Ο καλός κυβερνήτης, ενώ φροντίζει να ρυθμίζει τις κρατικές υποθέσεις με θεσμικό τρόπο εντός της νομιμότητας, γνωρίζει, συγχρόνως, ότι θα αντιμετωπίσει οριακές περιπτώσεις, τις οποίες, αν θέλει να υπηρετεί αποτελεσματικά το δημόσιο συμφέρον, οφείλει προσωρινά να χειριστεί στα όρια της νομιμότητας. Δεν υπάρχουν εύκολα διλήμματα όταν ασκείς έλλογη εξουσία.

Η χώρα δεν διαθέτει ούτε στιβαρούς θεσμούς, ούτε σοβαρούς κυβερνήτες, ενώ το εκμαυλισμένο από τους πολιτικούς εκλογικό σώμα αναζητά κάθε τρόπο να προασπίσει τα επιμέρους συμφέροντά του. Μια χώρα που έχασε την αίσθηση του κοινού καλού πνίγεται στα λύματα που παράγουν οι υπόνομοι του πολιτικού συστήματος. Μέχρι πότε;

Του Χαρίδημου Τσούκα, από το Blog: έναρθρη κραυγή

Ο οπλαρχηγός που κρύβουμε μέσα μας

Αναφερόμενος στο πώς, κατά τη γνώμη του, αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τα μέντια, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή πως «αν το 1821 είχαμε ΜΜΕ να εκβιάζουν για την επανάσταση, τότε οι οπλαρχηγοί θα μένανε χωρίς λαό», εννοώντας προφανώς «αν εκβίαζαν κατά της επανάστασης». Το ότι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί σπεύδουν να αποδώσουν στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και στη «διαπλοκή» τις πολιτικές τους αποτυχίες (αλλά ποτέ τις επιτυχίες τους) είναι πασίγνωστο, το έκανε και ο Γιώργος Παπανδρέου πέρυσι, το έχουν κάνει επανειλημμένα ο Αντώνης Σαμαράς και η Αλέκα Παπαρήγα, το έχει διαπράξει επανειλημμένα και ο Αλέξης Τσίπρας – και έφθασε ο ΣΥΡΙΖΑ να απειλεί τα (εχθρικά προς αυτόν) κανάλια ότι θα τα κλείσει επειδή δεν έχουν άδειες λειτουργίας. Και δεν τους έχουν δώσει οι κυβρνήσεις άδεια λειτουργίας 23 χρόνια τώρα που λειτουργούν ακριβώς για να μπορούν να τα απειλούν ότι θα τα κλείσουν ώστε να τα έχουν στο χέρι· όπως, ακριβώς κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι συνεχίζουν την ένδοξη παράδοση που ξεκίνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος πίσω από το σκάνδαλο Κοσκωτά δεν έβλεπε παρά συνωμοσία των μεγάλων εκδοτών. Άλλωστε τον όρο "διαπλοκή» τον επινόησε το 1993 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για να ισχυριστεί πως δεν ανέτρεψε την κυβέρνησή του ο Αντώνης Σαμαράς για πολιτικούς λόγους αλλά γιατί τον χρηματοδότησαν οι Κόκκαλης, Αλαφούζος και Μπόμπολας, μεντιάρχες και μεγάλοι προμηθευτές του δημοσίου, για να συνεχίσουν να έχουν προσοδοφόρες για αυτούς συμβάσεις – ενώ ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να προστατεύσει το συμφέρον του ελληνικού λαού. Για τούτο συνωμότησαν εναντίον του και χρησιμοποίησαν ως όργανό τους τον κ. Σαμαρά.

Αλλά ακόμη σημαντικότερη είναι, κατά τη γνώμη μου, η πεπατημένη που ακολουθεί ο κ. Τσίπρας στην επίκληση των οπλαρχηγών της επανάστασης του 1821. Εντάσσεται στο κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα που βλέπει την επανάσταση ως έργο της «κλεφτουριάς» που ξεσηκώθηκε όχι μόνο εναντίον της οθωμανικής δεσποτείας αλλά και κατά των ελλήνων προεστών και κατά των φαναριωτών, εκφράζοντας προαιώνια αιτήματα για ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη – που είναι ενδιάθετα στον καλό λαό, όπως όλοι γνωρίζουμε, και τα οποία δεν εκδηλώνονται πολιτικά επειδή δεν τον αφήνουν οι κακοί (τα μέντια, πχ) να το κάνει, ώσπου να εμφανιστούν οι πραγματικοί λαϊκοί ηγέτες, οι οπλαρχηγοί εν προκειμένω, οι αγνοί ήρωες Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος, Κανάρης, Μιαούλης, κτλ. Το ίδιο κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα αντιμετωπίζει τους πολιτικούς της εποχής (Μαυροκορδάτο και Κωλέττη, κυρίως) ως εξωνημένα όργανα ξένων δυνάμεων, συμφεροντολόγους πολιτικούς μεταπράτες που δεν είχαν καμιά σχέση με τη «λαϊκή ψυχή», τον «λαϊκό άνθρωπο».

Το μεγάλο πρόβλημα με αυτή την ερμηνευτική σχολή της ιστορίας δεν είναι μόνο πως είναι απλοϊκή, αλλά ότι αναγορεύει τους ένοπλους ήρωες σε αυθεντική έκφραση της λαϊκής θέλησης και τη βία σε μαμή της ελληνικής ιστορίας. Το ίδιο μοτίβο λατρείας των ενόπλων το βλέπουμε να αναδεικνύεται στην πιο πρόσφατη ιστορία. Από την πλευρά της Αριστεράς με τη λατρεία του Βελουχιώτη και του ΕΛΑΣ. Προδότες όσοι υπέγραψαν στο Λίβανο, στην Καζέρτα και στη Βάρκιζα, ήρωες «ο Άρης και τα παλικάρια του» που ήθελαν «συνέχεια του αγώνα» – δηλαδή εμφύλιο πόλεμο. Από τη πλευρά της Δεξιάς, ο Αλέξανδρος Παπάγος και ο Εθνικός Στρατός είναι οι πραγματικοί νικητές και ήρωες, τα κόμματα και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί κοίταζαν τα μικροσυμφέροντά τους.

Η «αγωνιστική ερμηνευτική», η περιγραφή δηλαδή της (ενιαίας και συνεχούς, προφανώς) ελληνικής ιστορίας ως ηρωικής μακραίωνης πορείας δίκαιων πολέμων εναντίον άδικων εχθρών που ξεκινά με τη μάχη του Μαραθώνα και μέσω του Μεγαλέξανδρου και του Παλαιολόγου φθάνει ως την επανάσταση του 1821 είναι ενιαία για την Αριστερά και τη Δεξιά – μετά, κάθε παράταξη έχει τους δικούς της ήρωες οπλαρχηγούς και στρατηγούς. Αυτή η ερμηνευτική περί «αλυσίδας αγώνων» στην οποία συνεχώς προστίθενται κρίκοι καθοδήγησε ιδεολογικά και την εμφύλια σύγκρουση και έχει, πιστεύω, προσδώσει μιλιταριστικά χαρακτηριστικά στη νεοελληνική κοινωνία. Αυτή εξηγεί εν πολλοίς την πολιτική βία που κυριαρχεί στη χώρα μας, τους «ανυποχώρητους αγώνες» σε θέματα εξωτερικής ή εσωτερικής πολιτικής, τη λογική του «δεν διαπραγματευόμαστε, δεν συμβιβαζόμαστε, δεν υποχωρούμε» είτε για το Αιγαίο ή «το Όνομα» πρόκειται, είτε για τα λιγνιτορυχεία της ΔΕΗ, τα ωράρια των φαρμακείων, το μνημόνιο ή τον τρόπο εκλογής των πρυτάνεων. Κάθε έλληνας πολιτικός, συνδικαλιστής, δήμαρχος νοιώθει υπόλογος στους οπλαρχηγούς της παράταξης του – το ιδανικό είναι να γίνει ο ίδιος οπλαρχηγός. Ίσως και κάθε ελληνίδα και έλληνας κρύβουν μέσα τους Μπουμπουλίνες και Κολοκοτρωναίους γιατί μόνο η ιδιότητα του «ασυμβίβαστου αγνού ήρωα αγωνιστή» έχει πολιτική αξία.

Σχηματικά συμπυκνώνοντας την προηγούμενη επιχειρηματολογία, η αριστερή «αγωνιστική ερμηνευτική» της ιστορίας είναι υπεύθυνη για τη μεταπολιτευτική ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία και στη βία των διαδηλώσεων και των καταλήψεων που έχουν κοστίσει δεκάδες νεκρούς, ανυπολόγιστες καταστροφές, διέλυσαν το κέντρο της Αθήνας: όλα αυτά ήσαν «δίκαιοι αγώνες». Η δεξιά «αγωνιστική ερμηνευτικη» είναι υπεύθυνη για τα μεταπολιτευτικά εθνικιστικά αδιέξοδα της εξωτερικής πολιτικής και για την πρόσφατη ανάδυση και ταχύτατη εξάπλωση της ακροδεξιάς βίας. Η ελληνική πολιτική σκηνή είναι η βιαιότερη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην πραγματικότητήτα φορείς που αυτοχαρακτηρίζονται «αριστεροί» ή «δεξιοί» έχουν εφαρμόσει και τις δύο παραπάνω ερμηνευτικές – υπεράνω όλων είναι «οι αγώνες», πολιτικοί, κοινωνικοί ή εθνικοί. Είναι δυστυχώς συνέχεια αυτής της μίζερης και τσαμπουκαλίδικης κατάστασης συνεχούς ανάγκης αγώνων και ηρώων το να επικαλείται ο Αλέξης Τσίπρας τους «οπλαρχηγούς».

Είναι, λοιπόν, απόλυτα λανθασμένη η απολογητική άποψη του ΣΥΡΙΖΑ πως δεν έχει ευθύνη η Αριστερά για τη Χρυσή Αυγή και είναι επικίνδυνο να υποστηρίζει κανείς για την περίπτωση της χώρας μας «Δεν πιστεύω ότι στην πραγματικότητα η αριστερή βία οδήγησε με τον οποιονδήποτε τρόπο στην ανάδυση της Ακρας Δεξιάς», όπως έκανε τις προάλλες ο Μαρκ Μαζάουερ στα Νέα, προσδίδοντάς επιστημονική εγκυρότητα στους πολιτικούς ισχυρισμούς που οδηγούσαν ως τώρα τις πολιτικές αναμετρήσεις στα άκρα – ενώ υπάρχει πλέον ο φόβος να πάρουν τη χειρότερη τους μορφή: ακραία αναμέτρηση μεταξύ των άκρων.

 

Του Δημήτρη Ψυχογιού, από το athensvoice

Αυτοί θα μας στείλουν όλους αδιάβαστους...

Φίλε άνεργε που δεν έχεις να πληρώσεις ηλεκτρικό, θέρμανση και τα τετράδια για τα παιδιά σου. Μην στενοχωριέσαι...
Πληρώνεις περί τους 90.000 συνταξιούχους «φαντάσματα» στο ΙΚΑ.

Σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία θα αναζητούνταν ευθύνες στους διοικητές του ΙΚΑ, τους αρμόδιους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς των τελευταίων δεκαετιών που επέτρεψαν να συμβαίνει αυτό για άγνωστο επί πόσα έτη...

Στην Ελλάδα όλοι αυτοί όχι μόνο δεν λογοδοτούν αλλά μας κάνουν και υποδείξεις να είμαστε συνεπείς φορολογούμενοι και πουλάνε συμπαράσταση, φορτώνοντας την ευθύνη των δεινών στη Μέρκελ, τον Τόμσεν και τον «μαμωνά»...

Πληρώνεις περί τους 55.000 συνταξιούχους του ΟΤΕ με συντάξεις κοντά στα 2.000 μηνιαίως. Μα πόσο κόσμο απασχολεί αυτός ο ΟΤΕ για να έχει 55.000 συνταξιούχους;

Όχι ο ΟΤΕ απασχολεί περί τις 11.000 αλλά έχει φορτώσει στο ασφαλιστικό σύστημα μερικές δεκάδες χιλιάδες, αφού τους αποζημίωσε πλουσιοπάροχα με κάποιες εθελούσιες εξόδους.

Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι του ΟΤΕ σε αντίθεση με το πληβείο του ιδιωτικού τομέα, είχαν Τόμπρα στην Κορώνη, αριστερούς και δεξιούς συνδικαλιστές και κανόνιζαν τις δουλειές και έστελλαν το λογαριασμό σε σένα...

«Την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο»... λένε διάφοροι που το κεφάλαιο το έχουν γνωρίσει από τα κλασσικά εικονογραφημένα και το θεωρούν κάτι σαν το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ που έχει μια πισίνα γεμάτη χρυσά νομίσματα και κάνει μακροβούτια εντός...

Ποιο κεφάλαιο; Στην Ελλάδα έχει να έρθει καινούργια επένδυση από την εποχή του Παπάγου και του Τομ Πάππας...
Όταν η δική σου εταιρεία έκλεισε γιατί δεν μπορούσε να πληρώνει τους φόρους και τα χαράτσια, έλαβες μερικούς μήνες επίδομα ανεργίας 400-500 ευρώ και σε άφησαν στο έλεος της καταιγίδας...

Όταν έπρεπε να κλείσει η Ολυμπιακή, γιατί επί δεκαετίες είχε εξελιχθεί σε «καταβόθρα» που ρούφαγε δισεκατομμύρια από τον ιδρώτα των φορολογουμένων, τα δικά τους παιδιά των Ακριβάκηδων και των Μιμήδων, δεν απολύθηκαν, αλλά πήγαν σε θέσεις του δημοσίου με μισθό εφόρου ζωής περί τα 2-2.500 ευρώ. Μη ρωτάς ποιος τα πληρώνει αυτά...

Θυμάσαι την κρατική Ολυμπιακή; Όταν πετούσαν τα αεροπλάνα με 5-10 ώρες καθυστέρηση. Τώρα στον ιδιωτικό τομέα πετάνε στην ώρα τους και τα αεροπλάνα δεν πέφτουν όπως μας προειδοποιούσαν οι συνδικαλισταράδες μέχρι να εξασφαλίσουν την δια βίου σύνταξη...

Θυμάσαι την περασμένη εβδομάδα τους εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά που μπούκαραν στο πεντάγωνο σαν τα στίφη του Μωάμεθ; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από την ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων. Τα ναυπηγεία έχουν δοθεί σε ιδιώτες αλλά με εξασφαλισμένα συμβόλαια από το κράτος για την προσφορά υπηρεσιών στο πολεμικό ναυτικό...

Αντί να τους πληρώνουμε δηλαδή από τον κωδικό του κρατικού προϋπολογισμού που λέει αμοιβές προσωπικού, τους πληρώνουμε από τον κωδικό που αφορά τους εξοπλισμούς του υπουργείου Άμυνας. Και πληρώνουμε και τους γιαλαντζί ιδιώτες επιχειρηματίες. Καπιταλισμός χωρίς ρίσκο, αγωνία και καινοτομία δεν υπάρχει όμως...

Για χρόνια το ναυτικό δεν είχε δουλειές αλλά είχε λεφτά και κατέβαλε τους μισθούς άνευ εργασίας. Τώρα η χώρα χρεοκόπησε το υπουργείο δεν έχει λεφτά, ούτε για τα πετρέλαια που χρειάζεται να κινηθεί ο στόλος.

Είναι κατανοητή η απόγνωση του καθένα που δεν έχει να στρώσει το τραπέζι, αλλά και αν καταλάβουμε το Πεντάγωνο τι θα γίνει θα βρεθούν χρήματα;

Φίλτατε άνεργε που έχασες τη δουλειά και δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, οι λιγοστοί πόροι που έχουν μείνει στη χώρα αφαιρούνται από τον ιδιωτικό τομέα μέσω αλλεπάλληλων φόρων για να συνεχίσουν να πληρώνουν 50άρηδες συνταξιούχους του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ και εκατοντάδων τέτοιων περιπτώσεων.

Κανένα δικό τους παιδί δεν έχει μείνει χωρίς δουλειά και μισθό. Σε όσους από αυτούς έχουν περικόψει τα 2.500 ευρώ σε 1.800, τρεις φορές την εβδομάδα κατεβαίνουν και διαλύουν το κέντρο της πόλης, στέλνοντας και άλλους στην ανεργία.

Επειδή έχασαν το μέτρο και ενδεχομένως επειδή είχαν και όφελος να μοιράσουν ένα μισθό σε κάθε πελάτη, οι συνταξιούχοι και αργόσχολοι του δημόσιου τομέα συν τους άνεργους του ιδιωτικού είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους...

Ποτέ οι λιγότεροι που εισπράττουν λιγότερα δεν μπορούν να συντηρήσουν τους περισσότερους που εισπράττουν περισσότερα.

Οπότε όπως καταλαβαίνεις, θα αντέξουν μερικούς μήνες απομυζώντας τις καταθέσεις με τα χαράτσια και μετά θα καταρρεύσουμε παταγωδώς.

Δίκαια μεν η κατάρρευση για να καταλάβουν και τα δικά τους παιδιά της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής πως ο θησαυρός για τον οποίο πούλησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα για να γίνουν πελάτες ήταν άνθρακας, αλλά η κατάρρευση θα πέσει επί των κεφαλών δικαίων και αδίκων...

Στο τελευταίο σοβιετικό καθεστώς της Ευρώπης της Ελλάδα δεν είναι οι πελάτες των πολιτικών και των συνδικαλιστών που φοβούνται τον καπιταλισμό όπως ο διάβολος το λιβάνι. Είναι και η συντριπτική πλειοψηφίας της επιχειρηματικής τάξης, επειδή είναι κρατικοδίαιτη.

Για δεκαετίες το επιχειρείν στην Ελλάδα ήταν συνυφασμένο με υπερτιμολογημένες επιδοτούμενες επενδύσεις, φοροδιαφυγή, κρατικές προμήθειες και διαπλοκή διαφθοράς με υψηλούς και χαμηλούς κρατικούς υπαλλήλους.

Η χώρα χρεοκόπησε και αν δεν ήταν οι Ευρωπαίοι θα είχε καταρρεύσει ήδη. Αντί να αναδιατάξουν τους πόρους και να αναδομήσουν το κρατικό «καρκίνωμα» διαλύουν ότι έχει απομείνει για να το συντηρούν στη ζωή.

Είναι ανίκανοι ή «πονηροί»;

Προκειμένου να ελέγξει τις πλαστές συντάξεις η κυβέρνηση μας υποχρεώνει να πηγαίνουμε σε συμβολαιογράφο για κάθε μεταβολή στις οικογενειακές μερίδες.

Είναι βλάκες, ανίκανοι ή απλά θέλουν να κάνουν ένα δώρο στη συντεχνία των συμβολαιογράφων;
Την εποχή του icloud και του facebook όπου κάθε μεταβολή γίνεται γνωστή στα πέρατα του σύμπαντος σχεδόν αυτόματα, κάποιος υπουργός ζητάει να ενημερώνονται οι βάσεις δεδομένων των ασφαλιστικών ταμείων με συμβολαιογραφικές πράξεις.
Αυτός που πήρε την απόφαση ήταν δύσκολο να σκεφτεί την διασύνδεση των ληξιαρχείων της χώρας με μια τράπεζα δεδομένων. Αν το δημόσιο δεν μπορεί να το κάνει, μια ιδιωτική εταιρεία θα μπορούσε να το λειτουργήσει σε λίγους μήνες με κόστος μερικές εκατοντάδες χιλιάδες...

Είναι εθισμένοι όμως στις πελατειακές εκδουλεύσεις. Να δώσουμε κάτι στους συμβολαιογράφους, να δώσουμε και μια πιστοποίηση επίβλεψης του ανοίγματος του τάφου στους πολιτικούς μηχανικούς, να κόβει και ένα παράβολο ο δικηγόρος...

Είναι αδιόρθωτοι και επικίνδυνοι και αυτοί που μας κυβερνάν και αυτοί που τους αντιπολιτεύονται.

 

Του Κώστα Στούπα, από το capital.gr

Ο φαρισαϊσμός των "ανήξερων"!

Στις εκλογές της 14ης Σεπτεμβρίου 1930 στην Γερμανία ήταν δικαίωμα του γερμανικού λαού να δώσει στον Αδόλφο Χίτλερ 107 βουλευτές, από τους 12 που είχε πάρει στις εκλογές του 1922. Επίσης, δημοκρατικό δικαίωμα των ψηφοφόρων ήταν να εκλέξουν και 77 βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, με αποτέλεσμα να υπάρξει στην χώρα φαιοκόκκινη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μία πλειοψηφία που ήταν γνωστό ότι έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων της την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τις στοιχειώδεις αρχές των ατομικών ελευθεριών. Έτσι, πιστά στις αρχές τους, τα κόμματα αυτά διέλυσαν την περίφημη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Αλλά οι εθνικοσοσιαλιστές, που ήσαν καλύτερα οργανωμένοι από τους κομμουνιστές, κατηγόρησαν τους τελευταίους για «εχθρότητα» απέναντι στον λαό και οι φυλακές άρχισαν να γεμίζουν.

Υπενθυμίζουμε ότι αμφοτέρων των παρατάξεων πολιτικά συνθήματα ήσαν τα «η Γερμανία στους Γερμανούς», «Έξω οι τοκογλύφοι του κοσμοπολιτικού κεφαλαίου», «Όχι στις πολιτικές αποζημιώσεις και την εθνική ταπείνωση» και άλλα παρόμοια –τα οποία τώρα επαναλαμβάνονται και στην Ελλάδα, με κάποιες παραλλαγές.

Λίγα χρόνια αργότερα, το γερμανικό εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς έγραφε την πιο αποκρουστική πλευρά της γερμανικής ιστορίας και διέλυε τελείως μία πολιτιστική παράδοση που σίγουρα δεν είχε ανάγκη αυτή την ιστορική μεταχείριση.

Μετά την ολοσχερή καταστροφή, πολλοί Γερμανοί δήλωναν ότι «δεν γνώριζαν». Δεν γνώριζαν ποιο πράγμα; Δηλαδή, από τα 7,2 εκατομμύρια Γερμανούς που το 1930 ψήφιζαν τον Χίτλερ και τις ορδές του, κανείς δεν είχε διαβάσει το «Mein Kampf» («Ο Αγών μου»); Κανείς δεν είχε ακούσει τον αρρωστημένο εθνικοσοσιαλιστή να ουρλιάζει, να ξορκίζει, να απειλεί και να υβρίζει στις μεγαλειώδεις τελετές και παρελάσεις που το κόμμα του και τα τάγματα εφόδου του διοργάνωναν; Κανείς δεν γνώριζε ποιοι άνθρωποι ήσαν δίπλα του και από πού προέρχονταν; Ουδείς Γερμανός είχε πάρει είδηση τις δοκιμές των ταγμάτων εφόδου και τις επιθέσεις τους σε εβραϊκά καταστήματα;

Όλα αυτά οι Γερμανοί τα γνώριζαν. Όμως, λόγω της κρίσης του 1930, οι σειρήνες του «λεφτά και δουλειές υπάρχουν» των εθνικοσοσιαλιστών ήσαν πιο γλυκές από τις αντίστοιχες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Έτσι, ένας λαός υπέγραφε την θανατική του καταδίκη πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι του εθνικοσοσιαλισμού θα αποκαθιστούσαν την «εθνική του υπερηφάνεια» και θα έβγαζαν μία οικονομικώς κατεστραμμένη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία από την οικονομική κρίση και την δυστυχία που αυτή είχε προκαλέσει. Ακόμα χειρότερα, οι αφιονισμένοι από την γκαιμπελική προπαγάνδα Γερμανοί σύρθηκαν σε έναν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που, μετά το τέλος του, οδήγησε την μισή χώρα τους στα νύχια της κομμουνιστικής πανώλους, η οποία εξαπλώθηκε και σε ολόκληρη την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Ο δε Στάλιν, παρά την αρχική του συμμαχία με τον Χίτλερ, όταν κατάλαβε ότι με την είσοδο της Αμερικής ο πόλεμος ήταν χαμένος για τους Γερμανούς, δεν παρέλειψε να πάρει το μερίδιό του από την συμμαχική νίκη.

Με βάση την εξιστόρηση που προηγείται, πεποίθησή μας είναι ότι σε εκλογικές περιόδους η δικαιολογία «δεν γνώριζα» είναι επικινδύνως γελοία.

Ο Μπράϊαν Κάπλαν, καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο Τζωρτζ Μαίησον στις ΗΠΑ, σε ένα εντυπωσιακό από κάθε άποψη βιβλίο του με τίτλο «Ο Μύθος του Ορθολογικού Ψηφοφόρου» τονίζει μετά από έρευνες τα εξής: Το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να εξηγήσει κανείς τα οικονομικά διακυβεύματα μιας εκλογικής αναμετρήσεως είναι οι ανορθόλογες πεποιθήσεις του κοινού, οι λαθεμένες περί την οικονομία αντιλήψεις του, οι προσωπικές του φαντασιώσεις και η άρνησή του να καταλάβει…

Έτσι, οι ψηφοφόροι συνεχώς εκλέγουν πολιτικούς οι οποίοι είτε μοιράζονται τις πλάνες τους, είτε οδηγούνται στην εφαρμογή κακών πολιτικών με την ελπίδα ότι οι πολιτικές αυτές θα προκρίνονται από την λαϊκή ζήτηση…». Πηγαίνοντας ακόμα βαθύτερα στην ανάλυσή του, ο Αμερικανός καθηγητής υποστηρίζει ότι εξ αυτών των λόγων οι δημοκρατίες αποτυγχάνουν γιατί κάνουν κατά κανόνα αυτά που θέλουν οι ψηφοφόροι. Κατά συνέπεια, υπογραμμίζει, στο μέτρο που ο λαός ψηφίζει υπό την επίδραση λαθεμένων αντιλήψεων και άγνοιας της πραγματικότητος, στην ουσία οδηγεί ο ίδιος τις κυβερνήσεις σε κακά αποτελέσματα.

Αποτελέσματα που, στην ελληνική περίπτωση, δεν είναι απλώς κακά αλλά καταστροφικά για την οικονομία μας και ολέθρια για την εικόνα μιας χώρας που σήμερα όσο ποτέ άλλοτε έχει ανάγκη από ισχυρή τόνωση της εξωστρέφειάς της. Και επειδή η χώρα αυτή βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές, αν οι ψηφοφόροι της υποκύψουν στον λαϊκισμό και την ασυναρτησία, ας μην έλθουν κάποιοι να μάς πουν «δεν γνωρίζαμε»…

 

Του Θανάση Παπανδρόπουλου, από την ΕΠΑΓΩΓΗ

Σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει και μια άλλη κοινωνία!

Ναι, εντάξει, το ξέρουμε. Απέναντι από την Άγκελα Μέρκελ, αυτές τις μέρες, έδωσε την παράστασή της όλη η Ελλάδα της χρεοκοπίας. Ο επιχορηγούμενος κρατικός συνδικαλισμός που απομυζεί τις ΔΕΚΟ, τα τρωκτικά των δημοσίων ταμείων, η επικολυρική δημοσιογραφία της δραχμής, οι κομματικές αργομισθίες, η μαυραγορίτικη επιχειρηματικότητα, οι νεκροζώντανοι συνταξιούχοι, οι φοροφυγάδες, τα φακελάκια, οι φτωχοί εκατομμυριούχοι της Ελβετίας αλλά πένητες για την εφορία, η κομματική διανόηση του εξαργυρώσιμου λαϊκισμού. Ο ελληνικός παρασιτισμός ενωμένος ενάντια στις «δυνάμεις κατοχής».

Όμως σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει και μια άλλη κοινωνία. Υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα που έχει πολλές απορίες και πολλές ερωτήσεις που θέλει να κάνει στην κυρία Μέρκελ.

Δηλαδή, τώρα, στα σοβαρά μας λέτε πως το πρόβλημα είναι ότι έχουμε βρει τα μέτρα για τις μειώσεις των 9 δις και μας λείπει άλλο ένα; Και γι’ αυτό η χώρα οδηγείται μαθηματικά στην ασφυξία; Εδώ τα δις έχουν γίνει στραγάλια, έχουμε φτάσει στα 350, το ένα πάνω ή κάτω μας μάρανε; Εδώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτά τα δυο χρόνια έχουν αλλάξει τα πάντα, όλοι οι κανόνες αναιρέθηκαν, το πρόβλημα είναι αν θα γίνει πλεονασματικός ο ισολογισμός τον Δεκέμβριο του 2012 ή τον Ιούνιο του 2013; Εδώ έχουν γίνει και ξεγίνει μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, άλλαξαν οι συνθήκες της Ένωσης, παρατάθηκαν τα δάνεια, άλλαξαν τα επιτόκια, διαγράφηκαν χρέη, το πρόβλημά μας είναι αν τα μέτρα θα είναι 9,5 ή 11,5 δις;

Εσείς δεν λέγατε ότι το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι το χρέος αλλά οι διαρθρωτικές αλλαγές που θα επιτρέψουν στη χώρα να ζει χωρίς χρέη; Εσείς δεν λέγατε ότι από τα 100 πράγματα που έπρεπε να γίνουν από την αρχή έχουμε κάνει μόνο τα 19, δηλαδή τις μειώσεις μισθών, συντάξεων και τους φόρους και δεν προχωράμε στα 81 που είναι οι πραγματικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα; Εσείς ακόμα και τώρα, ως Συμβούλιο της Ευρώπης για τη Διαφθορά, δεν λέτε ότι από τις 27 συστάσεις που έγιναν στη χώρα μας αγνοήθηκαν οι 26; Και τι κάνατε εσείς γι’ αυτά;

Γιατί δεν εξαρτάτε τη χρηματοδότηση από την πορεία των μεταρρυθμίσεων που εσείς λέτε ότι πρέπει να γίνουν; Γιατί επιτρέπετε στο πελατειακό κράτος να μετατοπίζει το βάρος της προσαρμογής πάνω σε εκείνους που πλήρωναν πάντα; Γιατί αφού έχετε συμφωνήσει ότι από αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας θα βρείτε 50 δις, τα μόνα λεφτά που ψάχνετε είναι από μέτρα κι άλλα μέτρα που κάθε τρίμηνο προστίθενται και μεγαλώνουν την ύφεση; Γιατί αφού συμφωνήσατε στη μείωση της κρατικής γραφειοκρατίας, στο κλείσιμο και τη συγχώνευση των χιλιάδων άχρηστων οργανισμών που υπάρχουν μόνο για να βολεύονται οι κομματικοί στρατοί, παρακολουθείτε απαθείς την κοροϊδία και την αναζήτηση ισοδύναμων στην αφαίμαξη πάλι των ίδιων θυμάτων;

Πού είναι τα ωραία λόγια και οι διακηρύξεις για αξιολόγηση του δημόσιου τομέα, για μείωση της κρατικής γραφειοκρατίας, για επιτάχυνση της δικαιοσύνης ώστε να καταπολεμηθεί η διαφθορά, για άμεση τιμωρία και απόλυση των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, για κατάργηση προνομίων, για μείωση του κόστους του πολιτικού συστήματος; Πού πήγε η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, το άνοιγμα των αγορών και των κλειστών επαγγελμάτων; Δηλαδή, όταν δεν γίνονται αυτά τότε «τι να κάνουμε, η Ελλάδα είναι κυρίαρχο κράτος και έχει κυρίαρχη κυβέρνηση που κυβερνά», όπως λέγατε με τον Σαρκοζί, αλλά όταν πρόκειται για να κοπούν άλλα 30 ευρώ από τις αγροτικές συντάξεις τότε είστε αδιάλλακτοι, δεν υποχωρείτε μέχρι να βρεθεί και το τελευταίο ευρώ;

Ανεξαρτήτως από πού θα προέλθει; Ακόμα κι αν προέρχεται από αυτούς που δεν το έχουν; Μα αυτό το κάναμε και μόνοι μας μέχρι τώρα, κυρία Μέρκελ μου, δεν χρειαζόμαστε όλο τον πλανήτη από πάνω μας, τρόικες, κομισιόν, γιούρογκρουπ, διεθνή νομισματικά ταμεία.

Εμείς τα ξέρουμε τα λαμόγια. Οι ίδιοι που φωνάζουν τώρα για τη λίστα Λαγκάρντ είναι οι ίδιοι που όταν το πρόγραμμα έλεγε να έρθουν Ευρωπαίοι εφοριακοί να βοηθήσουν, φώναζαν «όχι στην κατάλυση της εθνικής μας ανεξαρτησίας». Οι ίδιοι είναι, τους θυμόμαστε, που έκαναν απεργία για να μην ενισχυθούν οι εφορίες με 1.000 νέους και αδιάφθορους επιθεωρητές. Αλλά αυτό γιατί σας αθωώνει εσάς; Γιατί δεν επιμείνατε; Εσείς δεν δώσατε τη λίστα Λαγκάρντ; Γιατί δεν απαιτήσατε αξιοποίησή της; Αφού λέγατε ότι το πρόβλημα είναι η φοροδιαφυγή κι όχι η πρόσθεση νέων φόρων σ’ αυτούς που ήδη πληρώνουν, πώς συνομολογείτε προγράμματα που περιέχουν νέους φόρους; Δηλαδή επειδή δεν φορολογούνται οι ελεύθεροι επαγγελματίες που βγάζουν 100 χιλιάδες και δηλώνουν 7,5, θα φορολογηθούν με 35% οι νέοι που βγάζουν με ένα μπλοκάκι 7,5 χιλιάδες στ’ αλήθεια;

Σε κάθε ομιλία σας μιλάτε για το κτηματολόγιο που δεν γίνεται. 299.000 αιτήσεις νομιμοποίησης αυθαιρέτων έγιναν τον Φεβρουάριο, 480.000 έφτασαν τον Αύγουστο και δόθηκε πέμπτη παράταση. Πότε θα κάνετε τις αποκρατικοποιήσεις, κυρία Μέρκελ, και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, όταν θα έχει καταπατηθεί ολόκληρη και δεν θα έχει μείνει τίποτα;

300.000 επιχειρήσεις έχουν κλείσει, 30.000 άνθρωποι κάθε μήνα βγαίνουν στην ανεργία. Πότε θα γίνουν οι αλλαγές που θα κάνουν την οικονομία να πάρει πάλι μπρος, όταν δεν θα υπάρχει καθόλου οικονομία;

Τρία ολόκληρα χρόνια ζούμε μια απίστευτη κοροϊδία. Το πελατειακό κράτος προφυλάσσει με νύχια και με δόντια τα προνόμιά του, προσπαθεί να κρατήσει αλώβητο το μαγαζάκι του. Δεν γίνεται τίποτα απ’ όσα πρέπει να γίνουν ή γίνονται με τόση καθυστέρηση που ακυρώνεται κάθε δυναμική. Δεν είναι προφανές ότι αν σε μια συνταγή κοπούν όλες οι αναζωογονητικές κινήσεις που ενισχύουν τη δουλειά, τη δημιουργία, την επένδυση και μείνουν μόνο οι συνεχείς μειώσεις, τότε το αποτέλεσμα θα είναι ο αργός θάνατος; Και ότι το κόστος θα το πληρώσουν πάλι οι ίδιοι;

Λυπάμαι που θα το πω έτσι απόλυτα, αλλά για την άλλη Ελλάδα, αυτή που θέλει να δουλέψει, αυτή που θέλει να αλλάξει όλα τα στραβά, η πολιτική σας είναι η καλύτερη σύμμαχος όλων αυτών που τούτες τις μέρες σάς φώναζαν «ναζί». Τα δικά τους συμφέροντα άφησε άθικτα. Το παιχνίδι του πελατειακού κράτους παίζει. Τον ελληνικό παρασιτισμό ενισχύει. Κατά ένα περίεργο τρόπο, μετά από 3 χρόνια μνημονίων, τα μόνα συμφέροντα που δεν θίχτηκαν ήταν όλων αυτών που φώναζαν περισσότερο για «γερμανούς κατακτητές».

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice.gr