Χρυσή Αυγή, η μετεξέλιξη του αυριανισμού

Του Γιώργου Σιακαντάρη, από το athensvoice

 

Νομίζω πως είναι ελάχιστοι αυτοί που πιστεύουν πως το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής ξεπήδησε από το πουθενά ή πως η μοναδική αιτία για τη συνεχή ενδυνάμωσή της είναι το Μνημόνιο και η οικονομική κρίση. Οι ιδεολογίες που την εξέθρεψαν και τα κοινωνικά στρώματα που την ακολουθούν ήσαν εδώ δίπλα μας από τη δεκαετία του 80.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην Ελλάδα η αυτονομία της πολιτικής από την κοινωνία στηρίχθηκε αφενός στην απουσία μιας καθαρής αντιστοιχίας μεταξύ της ταξικής θέσης του κάθε ατόμου με την κομματική του ένταξη και αφετέρου στην απουσία κομμάτων με μονοσήμαντη ταξική αναφορά. Το κυρίαρχο πολυσυλλεκτικό κόμμα ήταν πανταχού παρών. Αυτό φυσικά έκανε ρευστό το πολιτικό σκηνικό, αλλά έδινε και τη δυνατότητα στους ίδιους τους πολίτες να αλλάζουν κομματική στέγη, ανάλογα με το ποιο κόμμα κάθε φορά έδειχνε πως μπορεί να «εγγυηθεί» την ατομική και οικογενειακή ανέλιξή τους.

Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80 στηρίχθηκε σ’ ένα αταξικό αίτημα υπέρ της κοινωνίας των «μη προνομιούχων». Σ’ αυτό το αίτημα συστεγάστηκαν δυνάμεις του εκσυγχρονισμού και της κοινωνικής κινητικότητας, αλλά και δυνάμεις της «αδύναμης κοινωνίας». Μια αδύναμη κοινωνία που δεν επιθυμούσε να δυναμώσει αλλάζοντας τους παραγωγικούς της προσανατολισμούς, αλλά να δυναμώσουν τα άτομα που την συνέθεταν, μέσα από την ιδιοποίηση των κρατικών και των δημόσιων πόρων.

Σ’ αυτό το πλαίσιο στο ΠΑΣΟΚ, ως τον κύριο εκπρόσωπο ή αλλιώς ως τη μήτρα όλου του μεταπολιτευτικού πολυσυλλεκτικού κόμματος, βρήκαν στέγη αδύναμα και αποκλεισμένα αστικά και αγροτικά στρώματα, καθώς και μικροϊδιοκτήτες. Στρώματα στα οποία μέχρι τότε είχε αποκλειστεί η πρόσβασή στη διανομή της κρατικής πίτας και τα οποία στήριξαν τις ελπίδες τους στην «αλλαγή» της ατομικής τους σχέσης με το κράτος. Μετά το «βρώμικο 89» αυτά τα στρώματα δεν εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ, άλλα άρχισαν να φοβούνται την πιθανότητα μιας εκ νέου παραγκώνισής τους από κινήσεις για μια ορθολογικότερη και δικαιότερη σχέση με το κράτος. Κινήσεις που ξεκίνησαν το 93 με τον Ανδρέα Παπανδρέου και επιταχύνθηκαν με τον Κώστα Σημίτη.

Αυτά τα απειλούμενα από τις επερχόμενες αλλαγές στη δημόσια διοίκηση και το παραγωγικό μοντέλο κοινωνικά στρώματα, βρήκαν εύκολο καταφύγιο στον έντονα διχαστικό και απλοποιητικό λόγο του αυριανισμού. Τα κοινωνικά στρώματα που δεν είχαν αυτόνομη κομματική και πολιτική εκπροσώπηση, έβλεπαν να χάνουν το ΠΑΣΟΚ μέσα από τα χέρια τους και μέσα από αυτήν την απώλεια έβλεπαν να χάνουν και την ιδιότυπη σχέση τους με το κράτος, το οποίο στην ουσία αποτελούσε γι’ αυτά τη μοναδική πηγή εισοδήματος.

Εκεί βρήκε έδαφος για να φουντώσει, έξω από την Αυριανή, ο Αυριανισμός. Φαινόμενο στο οποίο κυριαρχούσαν ιδεολογίες που έβλεπαν το κράτος, τη λατρεία προς αυτό και προς τον ηγέτη ως απαντήσεις στην αγωνία για το αύριο. Ο κρατισμός αυτών των στρωμάτων καλύπτονταν από μια αντικαπιταλιστική ρητορεία. Στη βάση αυτής της ρητορείας βρίσκονταν η αγωνία για τη διατήρηση των συντεχνιακών κεκτημένων, μέσα σ’ ένα κόσμο που έπρεπε να αλλάξει για να μη βουλιάξει.

Το κλίμα απαξίωσης της πολιτικής ως φαινομένου που γενικεύει τα ατομικά συμφέροντα στηρίχτηκε σε μια ιδεολογία καταγγελίας των πολιτικών αντιπάλων. Δεν έμεινε όμως εκεί, αλλά πέρασε και σε μια καταγγελία της πολιτικής στο σύνολό της. Από τότε ξεκίνησε η διαδικασία εθισμού της κοινής γνώμης σε ιδεολογίες του συρμού - όλοι κλέβουν, όλοι ψεύδονται, όλοι αδικούν. Αυτή η διαδικασία φάνηκε να ηττάται το 96. Έμεινε όμως εκεί και περίμενε την επόμενη κρίση. Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης ο αυριανισμός διαπερνούσε εγκάρσια το πολιτικό μας σύστημα και εν μέρει το σημερινό επίπεδο της αντιπαράθεσης δείχνει πως συνεχίζει.

Το 2010 όμως ήρθε η Χρυσή Αυγή για να τεθεί επικεφαλής του νεοελληνικού ναζισμού, ο οποίος είχε ήδη εκκολαφθεί από τον παλιό Αυριανισμό. Η Χρυσή Αυγή ήρθε να εκμεταλλευτεί αφενός την απίστευτη διαδικασία πτώχευσης, που επήλθε από τις λαθεμένα παρατεταμένες συνταγές λιτότητας της Τρόικα, οι οποίες κακώς ταυτίστηκαν με την ανάγκη ενός Μνημονίου δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά και αφετέρου να ναζιστικοποιήσει τα πολιτισμικά κενά και ένστικτα των απειλούμενων από το αίτημα αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας.

Το μίσος, το ασύστολο ψέμα, η ηθικολογία, τα καθαρά χέρια και κούτελα, η ταύτιση λαού και ηγέτη, ο αντιδιανουμενισμός, αλλά και η πίστη στο ηθικό απρόσωπο έθνος έναντι των ανήθικων πολιτικών του κοινοβουλευτισμού, ο φόβος έναντι των αλλαγών στο παραγωγικό μοντέλο, ο φόβος από τον άλλο, τον ξένο, τον μετανάστη, ο εθνικισμός, όλα αυτά καλλιεργήθηκαν από τον αυριανισμό των δεκαετιών 80 και 90. Περίμεναν όμως υπομονετικά την κρίση του 2010 για να φορέσουν επιτέλους την πραγματικά βαθύτατα νυκτερινή τους νεοναζιστική ενδυμασία. Περίμεναν να φορέσουν το ένδυμα του νεοελληνικού ναζισμού, ο οποίος πλέον δεν φοβόταν να δείξει τι είναι, αλλά και ο οποίος δεν είχε ανάγκη να συνεχίσει να κρύβεται πίσω από οποιοδήποτε κόμμα του συνταγματικού τόξου.

Τελικά στο ερώτημα, που απασχολούσε τους πολιτικούς αναλυτές από το 85 έως το 96, αν ο αυριανισμός είχε αυτόνομο πολιτικό μέλλον, δόθηκε η απάντηση. Είχε. Μόνο που το είχε ως Χρυσή Αυγή και όχι ως αυριανισμός.

Στη χώρα του Ανάποδα

 

Του Βαγγέλη Αγγελή, από το athensvoice.

 

Είμαστε λαός εφευρετικός, έχουν δίκιο όσοι μιλάνε για το ελληνικό δαιμόνιο. Το ελληνικό δαιμόνιο υπάρχει, και συχνά σερβίρεται με μια ελαφριά δόση ειρωνείας. Θυμάμαι όταν η αστυνομική επιχείρηση σύλληψης των (έστω, παράνομων) μεταναστών ονομάστηκε Ξένιος Ζευς, σε μια σπάνια κίνηση εκλεπτυσμένου σαρκασμού από την ΕΛ.ΑΣ.. Σκέφτομαι επίσης αυτούς που καταλύουν το άσυλο κυνηγώντας ανθρώπους στα πανεπιστήμια ή διακόπτοντας μαθήματα και μπουκάροντας σε γραφεία καθηγητών, τάχα μου για την προστασία του ασύλου. Ή την κυβέρνηση, που προσπαθεί να μας πείσει ότι η πολιτική της ακολουθεί ένα μεγάλο ευρωπαϊκό σχέδιο, όταν από αυτό το σχέδιο δεν έχει εφαρμόσει παρά μόνο τα πιο επαχθή του μέτρα, όπως οι οριζόντιες περικοπές. Αντίθετα οι Ευρωπαίοι, ενώ δεν έχουν αντίρρηση και για τα οριζόντια μέτρα εδώ που τα λέμε, εξακολουθούν πάντως να διαμαρτύρονται ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί, ενώ η Task Force εξέφρασε, λέει, δυσφορία για τις νέες φορολογικές παρεμβάσεις.

Γιατί τα ονοματίζουμε όλα ανάποδα; Μάλλον γιατί δεν αντέχουμε την πραγματικότητα που έχουμε χτίσει και προσπαθούμε να της δίνουμε άλλα ονόματα, μπας και την ξορκίσουμε. «Προστατεύω τη διακίνηση των ιδεών στα πανεπιστήμια» αντί «ανέχομαι μόνο τις ιδέες που εγώ θεωρώ σωστές». «Ξένιος Ζευς» αντί «δέρνουμε μετανάστες (τελευταία και τουρίστες) στα αστυνομικά τμήματα, χωρίς καμία διάθεση φιλοξενίας στην πραγματικότητα». «Εφαρμόζω ένα συνολικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με αναπτυξιακή προοπτική», αντί για το «βυθίζω τη χώρα όλο και πιο βαθιά στην ύφεση». Προτιμάμε φυσικά αυτές τις λεπτές εκφράσεις, από χαρακτηρισμούς του τύπου «δογματικοί», «αφιλόξενοι» ή «ανίκανοι».

Μια πολύ χαρακτηριστική όψη αυτής μας της ‘ανάποδης’ προσέγγισης, είναι ότι αποδίδουμε τα ελαττώματά μας σε άλλους, δίνοντας χαρακτηρισμούς ανάποδα. Οι Γερμανοί, συνηθίζουμε να λέμε, έχουν το ναζισμό στο DNA τους (λες και δεν έχουν σήμερα άλλα, πιο σύγχρονα, κουσούρια με τα οποία να μπορούμε να ασχοληθούμε). Υποδεχόμαστε τη Merkel στην Αθήνα με ναζιστικά σύμβολα και χιτλερικά μυστάκια, την ώρα που στη Γερμανία οι νεοναζί δεν προλαβαίνουν να κάνουν κιχ και στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή έχει φτάσει στο 12%.

Υπερηφανευόμαστε για τον τρόπο που προστατεύουμε την παράδοση και αποδοκιμάζουμε τις προσπάθειες αφελληνισμού από «διεθνή κέντρα», αλλά τελικά μόνοι μας καταστρέφουμε με συστηματικότητα την αρχιτεκτονική κληρονομιά και τις παραδόσεις μας εν γένει. Πιστεύουμε ότι διαφέρουμε από τους άλλους γιατί η πάλαι ποτέ περίφημη ‘ελληνική διατροφή’ ή συγκεκριμένες διατροφικές μας συνήθειες όπως η νηστεία μας ξεχωρίζουν διεθνώς, ενώ η αγγλική κουζίνα συνίσταται ‘αποκλειστικά από fish and chips’ και η γερμανική ‘από λουκάνικα’. Την ίδια στιγμή, το βασικό στοιχείο που κρατάμε από τις παραδοσιακές μας διατροφικές συνήθειες είναι το Κοψίδι, προνόμιο άλλοτε μόνο του Πάσχα. Τώρα, κοψίδι την Ανάσταση, κοψίδι και ουζάκι την Καθαρή Δευτέρα (όταν οι παππούδες μας δεν τρώγανε ούτε λάδι) και ζήτω η παράδοση και η ‘καθαρή’ ελληνική ταυτότητα.

Αμερικάνοι: ‘αμερικανάκια’, κατά τους Έλληνες, χαζοί… Αμερικάνικη κουλτούρα σημαίνει βία, όπλα και καπιταλισμό. Το 2012 βέβαια, στην Ελλάδα κυριαρχεί μια αδιανόητη βία, έχουμε περισσότερα από 70.000 όπλα (και δεν εννοούμε τα κυνηγετικά), βιώνουμε μερικές από τις πιο σκληρές εκδοχές του καπιταλισμού στο δυτικό κόσμο, ενώ έτσι που τα κάναμε δε νομίζω πολλοί πια να μας θεωρούν ιδιαίτερα έξυπνους.

Είμαστε οι καλύτεροι των Βαλκανίων. Θεωρούσαμε τους Βαλκάνιους για χρόνια αναλώσιμους. Κάποιοι από εμάς πήδαγαν στα πορνεία κοπέλες από την Ανατολική Ευρώπη με κομπορρημοσύνη επιβεβαιώνοντας και συμβολικά την ανωτερότητά μας, άλλες ή άλλους τους χρησιμοποιούσαμε ως δουλικά ανασφάλιστα και υποαμειβόμενα και αν κάποιος διαμαρτυρόταν του πετάγαμε βιτριόλι στη μούρη. Τώρα, διαβάζω, πως κάποιοι Έλληνες πολιτογραφούνται Βούλγαροι ή βάζουν βουλγαρικές πινακίδες στα αυτοκίνητά τους για να φοροδιαφύγουν (το έγραφε η Ημερησία τις προάλλες).

Τι υποκριτές που είμαστε. Και φοβερά παρηκμασμένοι. Δε μας έκαναν έτσι, όπως θα σπεύσει να πει ο Ελληνάρας: γίναμε. Είμαστε. Μπορώ πολύ καλά να καταλάβω γιατί έχουμε γίνει ψεύτες και τα λέμε όλα ανάποδα. Αν ονοματίσουμε τα πράγματα κατά πως είναι, θα φρίξουμε με τα χάλια μας. Πάντα αποφεύγαμε να τα δούμε. Και τώρα που αναγκαζόμαστε κάπως να τα κοιτάξουμε κατάματα, η μοίρα μας ωθεί να την ‘κάνουμε’ σιγά-σιγά για έξω. Για εκείνους, που τα κάνουν όλα λάθος.

ΣυνδικαΛΗΣΤΕΣ ή συνδικαλιστές; Αποφασίστε!

Του Γιώργου Κράλογλου, από το capital.gr

Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι αυτοί οι λαϊκοί εργατοπατερούληδες των πραγματικά εργαζόμενων ότι μαζί με τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό και την αλά-γκρέκα ροζ αριστερά καταρρέει και το δικό τους παιχνίδι. Και ως υπεύθυνοι της αγανάκτησης όλων των πολιτών θα οδηγήσουν συντομότερα τις κρατικές επιχειρήσεις, που ακόμη λυμαίνονται, στα χέρια των ξένων επενδυτών.
Είναι καιρός να καταλάβουν ακόμη ότι οι ντουντούκες που τους είχαν μοιράσει το 1975-1980 ο Καραμανλής με τον Παπαληγούρα για να προκάνουν το αριστερό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ και το 1980-1985 ο Παπανδρέου με τον Αρσένη παριστάνοντας τους σοσιαλιστές για να στριμώξουν το ΚΚΕ θα γίνουν μπούμερανγκ και θα διαλύσουν και την τελευταία κρατική ΔΕΚΟ. Και ας μην περιμένουν τον ΣΥΡΙΖΑ να τους σώσει. Με δανεικά δεν μπορούν να γίνουν λαμογιές.

Είναι καιρός να καταλάβουν ότι οι πραγματικά εργαζόμενοι που ούτε γραμμή έχουν από κόμματα ούτε συντάσσονται με πολιτικές επιδιώξεις και τις κομματικές σκοπιμότητες που πιστά ακολουθούν οι φτηνοί εργατοπατέρες διαχωρίζουν σε κάθε περίπτωση και με κάθε ευκαιρία την θέση τους.

Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι αυτοί που συνέβαλαν στην καταστροφή της ιδιωτικής οικονομίας της χώρας της 25ετίας 1950-1975 και πήραν το κράτος από το 35% συμμετοχής του στην οικονομία και το έφθασαν στο 75% για να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και τα διάφορα σχέδια... ότι οι πραγματικά εργαζόμενοι τους έχουν πάρει χαμπάρι και τους έχουν σιχαθεί. Μαζί όμως με τους εργαζόμενους, που δεν είναι συνάδελφοί τους γιατί οι εργατοπετέρες είναι τεμπέληδες και ζουν από τα λεφτά των εργαζομένων και των φορολογούμενων, τους έχει σιχαθεί και όλη η κοινωνία που την κατάντησαν σαν ζώα να στοιβάζονται και να κρέμονται στις πόρτες των λεωφορείων για να εξασφαλίσουν αυτοί τους ξεχωριστούς μισθούς και τα επιδόματα. Αυτά βέβαια περνάνε μόνο στην ελληνική Σοβιετία όπου δεν είναι όλοι ίσοι. Επειδή οι κρατικοί υπάλληλοι είναι ποιο ίσοι από τους άλλους.

Είναι καιρός να σκεφθούν, (αν τους επιτρέπεται να σκεφθούν χωρίς κομματική άδεια) ότι η νομοτελειακή επιστροφή του κράτους στην ιδιωτική οικονομία με τις ιδιωτικοποιήσεις δεν θα γίνει με όρους που θα θέσουν οι εργατοπατέρες αλλά οι εργαζόμενοι.

Ας μην ξεχνάνε ότι πριν λίγους μήνες οι πραγματικά εργαζόμενοι φώναξαν την Εισαγγελία και την αστυνομία να ανοίξει τις πόρτες της Χαλυβουργίας Ασπροπύργου και να τους απαλλάξει από τους εργατοπατέρες.

Το σύστημα που ξέρανε τελείωσε. Κατέρρευσε όχι γιατί ξαφνικά αναπτύχθηκε η χώρα και εξωραΐστηκε η ελληνική πολιτεία. Αλλά γιατί δεν υπάρχουν άλλα λεφτά να φαγωθούν. Γιατί όταν μαζί με αυτούς που τα φάγανε τα λεφτά τρώγανε και οι εργατοπατέρες σκορπίζοντας αστήρικτα επιδόματα και συντάξεις στους οπαδούς τους δεν είχαν τον καιρό να αναλογιστούν ότι τα δανεικά πρέπει κάποτε να τα επιστρέψεις.

Και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε επειδή κόπηκαν τα δανεικά. Τα λέω όσο πιο απλά μπορώ μήπως και την τελευταία στιγμή γίνει αντιληπτό ότι η χώρα δεν αντέχει άλλους συνδικαΛΗΣΤΕΣ.
Δεν αντέχει γιατί ζει και θα ζει με την ζητιανιά από τους άλλους Ευρωπαίους για 15-20 χρόνια ακόμη. Δεν αντέχει γιατί οι άνεργοι θέλουν δουλειά από επιχειρήσεις και όχι διορισμούς από τους εργατοπατέρες δίδοντας γη και ύδωρ στο κόμμα.

Τα λέω αυτά απευθυνόμενος στους πραγματικούς συνδικαλιστές που ασφαλώς υπάρχουν και γνωρίζουν πως μπορούν να συνεχίσουν τον αγώνα τους όχι για να μπουν στην Βουλή και να ανέβουν στα υπουργεία όπως οι «αγωνιστές» διάλυσης της ιδιωτικής οικονομίας. Αλλά για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς του εργατικού κινήματος δημιουργώντας με την παρουσία τους και τον διάλογο τους θέσεις εργασίας και όχι κλείνοντας εργοστάσια.

Αυτοί οι συνδικαλιστές ασφαλώς και υπάρχουν ακόμη και ας ψαχτούν με τους άλλους της συνδικαλιστικής απάτης να δουν τι μπορεί να γίνει.

Ας θυμίσουν στους εργατοπατέρες του ολοκληρωτισμού και τις δικές τους ευθύνες στην καταστροφή της ναυπηγικής βιομηχανίας της χώρας. Ας τους θυμίσουν τις ευθύνες τους στην διάλυση της αυτοκινητοβιομηχανίας της χώρας. Στην διάλυση της βιομηχανίας ελαστικών. Στην κατάρρευση της χημικής βιομηχανίας. Στην καταστροφή της παραγωγής λιπασμάτων. Στην διάλυση γιγαντιαίων κλωστοϋφαντουργικών συγκροτημάτων, βιομηχανιών ηλεκτρικών ειδών και συσκευών. Στην καταστροφή των βιομηχανιών υγιεινής, υγραερίου, οικοδομικών υλικών. Και τις ευθύνες τους στο κατρακύλισμα της ελληνικής χαλυβουργίας.

Ας τους θυμίσουν τις ευθύνες τους στην κοινωνική πρόκληση όταν βυθίζουν στο σκοτάδι την χώρα, όταν δένουν τα καράβια, όταν καταδικάζουν τους επιβάτες σε ποδαρόδρομο και σε έξοδα ταξί όπως σήμερα με το μετρό, τα τρένα, το τραμ και τα λεωφορεία.

Ας τους επαναφέρουν ακόμη στην μνήμη ότι ο Ωνάσης, ο Νιάρχος, ο Σκαλιστηρης, οι Καναδοί των ορυχείων και αρκετοί άλλοι πάτησαν και στο πρόσχημα των συγκρούσεων με τους συνδικαλιστές για να τα παρατήσουν και να φύγουν.

Και πως όταν χάνονται τα όρια των ευθυνών όλα γυρνάνε και χτυπάνε τα κεφάλια των εργαζομένων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν.

Με τις επιλογές μας δημιουργούμε τη χώρα μας

Του Χαρίδημου Τσούκα, από την έναρθρη κραυγή

Zούμε σε περίεργη, μεταβατική εποχή. Ο δημόσιος λόγος είναι θολός και συγκεχυμένος: απαρτίζεται από εννοιολογικά θραύσματα που δύσκολα συνταιριάζονται, αφού αντλούν το νόημά τους από ετερόκλητα λογοπλαίσια. Το παρακμιακό συνυπάρχει με το ελπιδοφόρο. Η αντιφατικότητα παράγει αβεβαιότητα, αλλά ενδεχομένως και αλλαγή.
Η σκληρή λιτότητα ενθαρρύνει το λαϊκιστικό λόγο και μάλιστα στη χυδαία του εκδοχή. Οι λαϊκιστές αντλούν την ισχύ τους από ένα διαχρονικό μοτίβο που διαπερνά το δημόσιο βίο. Κύρια στοιχεία του είναι ο μανιχαϊσμός, η συνωμοσιολογία, ο φατριασμός, η θυματοποίηση.
Δεν είναι όμως το μόνο είδους λόγου. Αναπτύσσεται παράλληλα κι ένας αναστοχαστικός λόγος, ο οποίος προσεγγίζει την κρίση όχι θρηνητικά-λαϊκιστικά, αλλά ανα-θεωρητικά. Η χρεοκοπία αποκαλύπτει όλα εκείνα που διαισθητικά γνωρίζαμε αλλά απωθούσαμε: τη σαθρότητα των θεσμών μας, την ανεπάρκεια των ηγετών μας, τη φαυλότητα των πρακτικών μας (σε όλα τα επίπεδα).

Οι πλείστοι πολιτικοί εκφράζουν αμήχανα και τα δύο είδη λόγου ταυτοχρόνως, επιτείνοντας τη σύγχυση: απουσιάζει η διαύγεια του συμβολισμού. Μιλάνε λ.χ. για «αξιοκρατία», αλλά προκρίνουν την κομματική φατρία: «[Θέλουμε την] Ελλάδα της αξιοκρατίας, όχι της κυριαρχίας των "ημετέρων" και των "κυκλωμάτων"» είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο πρωθυπουργός. Αυτό δεν τον εμπόδισε, ωστόσο, να διορίσει τους «κολλητούς» του από τη Μεσσηνία επικεφαλής σημαντικών δημοσίων οργανισμών!

Όπως συνήθως συμβαίνει σε περιόδους μεγάλων μεταβολών, οι δυνάμεις της παρακμής αναγκάζονται επιφανειακά να συμμορφωθούν με τη νέα πραγματικότητα. Οι βαθύτερες προτιμήσεις τους, όμως, δεν κρύβονται. Σε μια ώριμη δημοκρατία λ.χ. η οριστική καταδίκη του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας κ. Ψωμιάδη για παράβαση καθήκοντος (και η συνακόλουθη έκπτωσή του από το αξίωμα), θα τον παρέδιδε στη γενική καταισχύνη και θα αρκούσε για την αυτόματη διαγραφή από το κόμμα του. Όχι όμως στη μετα-οθωμανική μας κουλτούρα!

Αντί μεταμέλειας ή έστω συστολής, ο κ. Ψωμιάδης δήλωσε κουτσαβάκικα: «Δεν είμαι έκπτωτος, είμαι νικητής στη συνείδηση του ελληνικού λαού». Η ΝΔ σιωπά. Μόλις πέρυσι ο κ. Σαμαράς είχε χρίσει τον κ. Ψωμιάδη επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα της ΝΔ στη Β. Ελλάδα, παρά την υφιστάμενη πρωτοβάθμια καταδίκη του. Ο δε «γαλάζιος» διάδοχος του έκπτωτου περιφερειάρχη, ο κ. Τζιτζικώστας, δήλωσε μετά την εκλογή του: «Είμαστε εδώ εξαιτίας μιας άδικης απόφασης. Είμαστε δίπλα του, είμαστε η συνέχεια του έργου του». Μετάφραση: Είμαστε αμετανόητοι! Στα παλιά μας τα παπούτσια τι αποφασίζει ο Άρειος Πάγος! Η φατρία είναι πάνω απ’ όλα! Μετά απ' αυτό, γιατί να σεβαστεί το νόμο ο τραμπούκος απεργός ή ο αυθαίρετος καταληψίας;

Η χρεοκοπία μεταβάλλει το κυρίαρχο λεξιλόγιο. Παράλληλα με την ένταση του λαϊκισμού, αναδύεται ένας νέος ηθικοπολιτικός λόγος, η εκφορά του οποίου δεν θεωρείται πλέον εκκεντρική: η χρεοκοπία επανανομιμοποιεί την ηθική της ευθύνης. Όχι μόνο νοιώθουμε ότι τα «κοινά» μας αφορούν προσωπικά, αλλά ότι ο ηθικοπολιτικός λόγος βρίσκει, όλο και περισσότερο, ευήκοα ώτα.
Δείτε πώς υπερασπίζεται τη θαρραλέα πράξη της η κοινωνική λειτουργός που κατήγγειλε πέρυσι στις Αρχές γιατρό επαρχιακού νοσοκομείου ότι ζήτησε «φακελάκι» από ανάπηρο ασθενή που είχε υπό την επιμέλειά της: «Το χρωστάω στην πατρίδα µου, αλλά και στο παιδί µου, να καταγγέλλω συμπεριφορές που µας έφτασαν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα» («Έθνος», 12/1/13). Δεν επικαλείται απλώς τον επαγγελματισμό της, αλλά το χρέος της προς μια υπερβατική και συνάμα τόσο απτή αξία («η πατρίδα μου») και το μέλλον της («το παιδί μου»). Η χρεοκοπία εντείνει την ταύτιση του πολίτη με την «πόλιν». Το όραμα της ενάρετης συλλογικότητας νοηματοδοτεί τον ατομικό βίο: δεν είμαστε ακοινώνητοι ιδιώτες, έχουμε προσωπική ευθύνη για ό,τι συλλογικά μας συμβαίνει, λογοδοτούμε στις επόμενες γενιές!

Βεβαίως, ακόμα και σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης, η ηθική-θεσμική εγρήγορση των ταγών δεν είναι αυτονόητη. Οι διαδικασίες του κράτους δικαίου δεν είναι μηχανικά συστήματα. Για να λειτουργούν καλά χρειάζονται τη ζωοποιό ενέργεια που παρέχει η ηθική της ευθύνης, όχι της συγκάλυψης. Οι πειθαρχικές διαδικασίες του ΕΣΥ για τον κατηγορούμενο γιατρό δεν ενεργοποιήθηκαν! Ο αρμόδιος ιατρικός σύλλογος σιώπησε. Δεν αντιλαμβάνονται όλοι την «πατρίδα» με τον ίδιο τρόπο…

Το μέλλον δεν είναι δεδομένο, τελεί πάντοτε υπό διαμόρφωση, μας θύμιζε ακούραστα ο νομπελίστας φυσικός Ιλια Πριγκοζίν. Περίοδοι κρίσης ρευστοποιούν τη φαινομενικώς συμπαγή πραγματικότητα και αναδεικνύουν την πλαστικότητά της. Συνειδητοποιούμε ότι συν-διαμορφώνουμε τη συλλογικότητα στην οποία μετέχουμε. Οι επιλογές μας δεν είναι ουδέτερες. Μπορούμε να μιμηθούμε είτε τον Ψωμιάδη και τον Τζιτζικώστα, είτε την κοινωνική λειτουργό. Και θα έχουμε, ανάλογα με την επιλογή μας, την πατρίδα που μας αξίζει.

Το τελευταίο «σάλτο» του Βουκεφάλα

Διέπρεψε στις πίστες και στα γήπεδα, έδωσε σόου σε τηλεοπτικά πάνελ και λαϊκά πανηγύρια, κυριάρχησε ως πανίσχυρος μακεδονάρχης. Και τώρα, που οδηγείται άδοξα εκτός σκηνής, ξεχασμένος από το κόμμα και τον ποιμένα του, λέει ότι ακόμη δεν έχει πει την τελευταία του λέξη.

Του Ηλία Κανέλλη από τα ΝΕΑ.

Το φθινόπωρο του 2009 ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, νομάρχης ακόμη, ήταν παντοδύναμος στη Θεσσαλονίκη. Επίσης ήταν μία από τις πλέον περιζήτητες περσόνες των τηλεοράσεων και των ραδιοφώνων. Ο ορισμός του δημόσιου χαβαλέ.

Ηταν ωραίος καιρός. Ο Κώστας Καραμανλής είχε εγκαταλείψει τρέχοντας την εξουσία, οι Ελληνες δεν είχαν πάρει ακόμα χαμπάρι τι θα τους έρθει στο κεφάλι και το πολιτικό προσωπικό άλλαζε πόστα και διεκδικούσε θέσεις. Ηταν η περίοδος που παιζόταν η ηγεσία της ΝΔ ανάμεσα στον Αντώνη Σαμαρά και στην Ντόρα Μπακογιάννη κι η ώρα που ο Ψωμιάδης σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να αυξήσει την επιρροή του στη συντηρητική παράταξη παρεμβαλλόμενος ως τρίτος πόλος εξουσίας ανάμεσα στους δύο μονομάχους.

Το σύνθημα που είχε λανσάρει σε εκείνη την αναμέτρηση, όπως και σε όλες του τις πολιτικές παράτες στην επικράτεια της δημοκρατίας της συγκίνησης, είχε φροντίσει να είναι αγαπησιάρικο. Ο νομάρχης της καρδιάς μας κόμπαζε από τις αφίσες του: «Η φωνή της ψυχής σου». Το μελό ήταν ειδικότης του. Στην πρώτη προεκλογική ομιλία του σε κομματικό ακροατήριο, στις 20 Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς, στο σχεδόν γεμάτο Βελλίδειο, ανέβηκε στο βήμα οικογενειακώς, ανέμισε μια σημαία για την τηλεοπτική εικόνα, θυμήθηκε τον τεθνεώτα αδελφό του, κολάκεψε το ακροατήριο. Αν τον άκουγες εκείνο το βράδυ είχες εν συνόψει όλη την ιδεολογία του:

Είναι παιδί της προσφυγιάς, παιδί της αλάνας, κάνει το ταξίδι των ονείρων του. Κάνει το ωραιότερο, το πιο ονειρεμένο, το πιο μαγικό ταξίδι της ζωής του - «αδέρφια μου, το δικό σας ταξίδι», σύμφωνα με την πονεμένη αποστροφή του. Βρίσκεται στο μετερίζι της πολιτικής για να εκφράσει «τον πικραμένο, τον προδομένο, τον ξεχασμένο λαό της ΝΔ». Νιώθει ταμένος στην πατρίδα, στην οικογένεια, στη θρησκεία και, επειδή μιλάει «καθαρά, πατριωτικά, μπεσαλίδικα, παλικαρίσια», γι' αυτό δεν διαπραγματεύεται το όνομα της Μακεδονίας. «Υποτίμησαν τον Παπανδρέου, υποτιμούν κι εμένα», λέει και του φεύγει ένα (πραγματικό) δάκρυ.

Τι ήταν τέλος πάντων αυτός ο Ψωμιάδης;

 

ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ. Μια συνήθης, καθημερινή φιγούρα της σύγχρονης Ελλάδας. Μια λούμπεν φιγούρα που βρίσκει ακροατήριο στην κοινοτοπία της τηλεόρασης (που στην πραγματικότητα είναι η μετεξέλιξη του κακού ελληνικού σχολείου). Τα συστατικά του «προϊόντος»; Πατριωτισμός της δεκάρας, κουτσομπολιό, επίδειξη και ολίγον ζοριλίκι. Ηγουν, ήρωας σαπουνόπερας - αν θέλετε βάλτε και την κατάλληλη μουσική: σκυλέ, σαν τα τραγούδια που έλεγε όταν είχε νυχτερινό κέντρο, Ναργκίς για να θυμίζει την ινδοπρέπεια και την καθυστέρηση, εμβατήρια για να τονίζουν την ιδεολογία (μιξαρισμένα με το ηχόχρωμα του Σπανουδάκη), ποντιακά για να κολακεύουν την καταγωγή…

Ολα αυτά σε συσκευασία του πιο κιτσάτου σόου. Η σημαντική προσφορά του στο έθνος, απ' αυτή την άποψη, έχει απαθανατισθεί σε εικόνες ευφροσύνης και ιλαρότητας. Καβάλα σε ένα γαϊδούρι. Με τη μάσκα του Ζορό. Με προτεταμένη την κοιλάρα του, στο τερέν ενός γηπέδου, να παριστάνει το τζόβενο που κλοτσάει το τόπι. Με ποδιά μάγειρα. Με έναν Πόντιο εν πλήρει ποντιακή εξαρτύσει (και με τριχωτές γάμπες) στην αγκαλιά του. Χορευτής τάνγκο αγκαλιά με μια αρκούδα - με έναν που είναι ντυμένος αρκούδα. Ολοι τον θυμούνται, επίσης, να μπουγελώνεται σε κάτι ακατανόητα έθιμα και να τσακώνεται στα τηλεοπτικά πάνελ στα οποία έχει αποκτήσει ειδίκευση να μιλάει με έπαρση για πράγματα που είναι βέβαιο ότι δεν ξέρει, γνωρίζοντας ότι αυτό το πράγμα εκπροσωπούσε κατά το μάλλον τη λειτουργία της δημοκρατίας τα ένδοξα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Με ποια προσόντα είχε καταφέρει τόση δόξα; Με πολλή μυθολογία γύρω από τ' όνομά του, πολλές δημόσιες σχέσεις, αγκυρωμένος γερά στην τοπική κοινωνία και στον πελατειακό χαρακτήρα της πολιτικής που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Από το 1982, ενεργός πολιτευτής στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με τη ΝΔ, μεταπήδησε στην κεντρική σκηνή, εξελέγη βουλευτής και ενίσχυε τη θέση του για να γυρίσει δυναμικά στην Αυτοδιοίκηση. Η πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα τού ανήκε. Με τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο υπήρξαν τα κατεξοχήν πρόσωπα της Θεσσαλονίκης - μοιραία πρόσωπα, όπως αποδείχθηκε, που έσυραν την πόλη στον πιο βαθύ επαρχιωτισμό της Ιστορίας της.

 

Η ΠΤΩΣΗ. Πάντως, το ότι υπήρξε τρίτος πόλος στο εσωκομματικό παιχνίδι της Νέας Δημοκρατίας δεν φαίνεται ότι του χρησίμευσε και πολύ. Την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας θα τη διεκδικούσε ούτως ή άλλως. Κέρδισε εύκολα, με αντίπαλο τον Μάρκο Μπόλαρη. Η πρώτη προεκλογική εκδήλωση που διοργάνωσε μετά την ανακήρυξη της υποψηφιότητάς του έγινε στην παραλία Θεσσαλονίκης, μπροστά στο άγαλμα του Μεγαλέξαντρου και του Βουκεφάλα. Είχαν συγκεντρωθεί κορυφαίες πνευματικές προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης. Ανάμεσά τους, ο παππούλης Ανθιμος και ο Στέλιος Παπαθεμελής. Εντύπωση έκανε και η παρουσία, στη θέση του κεντρικού ομιλητή, ενός κορυφαίου διανοούμενου από την Αθήνα, του διαπρεπούς Γεωργίου Τράγκα.

Οση δανεική δόξα κι αν επιδίωξε από συντηρητικούς παράγοντες της πόλης κι από τηλεοπτικούς αστέρες, ωστόσο, δεν κατάφερε να ανακόψει την πτώση. Οι καιροί είχαν αλλάξει - έστω κι αν ο ίδιος δεν το είχε καταλάβει. Η παρωδία διεκδίκησης από την πλευρά του της μεγάλης διεθνούς έκθεσης EXPO, χωρίς καμία προετοιμασία, που κατέληξε σε ταξίδι για shopping στο Παρίσι, του κόστισε πολύ, ανέδειξε την κρυμμένη πίσω από το λαϊκό πρόσωπο αλαζονεία του και μια σειρά δικαστικές περιπέτειες άρχισαν να ροκανίζουν την αίγλη του. Υπεξέφυγε έως σήμερα από μια σοβαρή υπόθεση, αυτήν της ερημοποίησης της λίμνης Κορώνειας, στην οποία πάντως είχε κληθεί να καταθέσει ως ύποπτος. Αλλά δεν κατάφερε να υπεκφύγει στις δίκες για μείωση προστίμων σε παραβάτες της εκλογικής περιφερείας του. Η αμετάκλητη καταδίκη του και στον ανώτατο βαθμό σε μία απ' αυτές (καθ' υπέρβαση της διακριτικής ευχέρειας της εξουσίας του μείωσε σε 5.000 ευρώ πρόστιμο 89.000 που είχε επιβληθεί σε πρατηριούχο για νόθευση καυσίμων) σήμανε το τέλος της κυριαρχίας του. Η προσπάθειά του να προωθήσει στη θέση του τον αδελφό του, Διονύση, βρήκε τείχος στο κόμμα.

Την κρύα και μουντή ημέρα της αντικατάστασής του από τον Απόστολο Τζιτζικώστα, σε μια ατιμωτική για τον ίδιο τελετή, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος απέφευγε να κοιτάξει στα μάτια τον εκπεσόντα περιφερειάρχη. Η σαπουνόπερα συνεχίζεται, αλλά ο πρωταγωνιστής απελύθη. Αραγε θα ψάξει νέους ρόλους σε σίριαλ δεύτερης διαλογής

"Άμα μια κοινωνία αποφασίσει να αυτοκτονήσει, κανείς δεν μπορεί να της αλλάξει γνώμη"!

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice

 

Μια εβδομάδα πριν, ένας αναγνώστης γράφει στο site: Και πού το ξέρεις εσύ, ρε φίλε, ότι αυτή θα είναι δύσκολη αλλά η τελευταία τόσο δύσκολη χρονιά; Μάγος είσαι;

Έχει δίκιο. Δεν είμαι. Το πόσο λίγο είμαι, το αποδεικνύουν αυτές οι μέρες. Συζητάμε για παραπομπές και ειδικά δικαστήρια, για καταλήψεις και γκαζάκια, για καλάσνικοφ και εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Συζητάμε δηλαδή για το 1989, για το 1970 και για το 1944.
Στον υπόλοιπο κόσμο ο άνθρωπος «σπάει» τους γονιδιακούς κώδικες. Σ’ αυτή τη χώρα σπάμε τζαμαρίες. Άμα μια κοινωνία αποφασίσει να αυτοκτονήσει, κανείς δεν μπορεί να της αλλάξει γνώμη. Δεν ακούει. Όμως, δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνεις.

Αν το 2013 ξεκινάει με καλύτερες προϋποθέσεις είναι γιατί η Ελλάδα πέτυχε το δυσκολότερο στόχο. Μέσα σε 3 χρόνια μείωσε ένα τερατώδες δημοσιονομικό έλλειμμα 24 δισεκατομμυρίων. Απ’ αυτό το χρόνο ελπίζουμε πως θα υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα, πως δεν θα χρειαζόμαστε επιπλέον δανεικά. Για να το επιτύχουμε βέβαια αυτό, πλήρωσαν το βαρύτερο φόρο οι ασθενέστεροι. Το πελατειακό κράτος, με την εφεδρεία του, το αντιμνημονιακό μέτωπο, κατόρθωσε να διατηρήσει άθικτες τις δομές του. Δημιούργησε μια παρανοϊκή ατμόσφαιρα, αρνήθηκε την πραγματικότητα, την υποχρέωσή μας να ζούμε πια χωρίς δανεικά αφού κανείς δεν μας δανείζει. Αρνήθηκε δηλαδή τις περικοπές και τη μείωση της κρατικής γραφειοκρατίας, προσποιούμενο ότι είναι αντίθετο σε κάθε περιορισμό. Και επειδή αυτό φυσικά ήταν αδύνατο, οι μειώσεις και οι θυσίες έγιναν σ’ αυτούς που δεν μπορούσαν να αντισταθούν.

Η χρεοκοπία αποφεύχθηκε, αλλά το τίμημα ήταν να διαλυθεί σχεδόν ο ιδιωτικός τομέας. Χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, 900 χιλιάδες εργαζόμενοι προστέθηκαν στους ανέργους αυτά τα 3 χρόνια. Και από τους άλλους τόσους που απέμειναν, οι 500 χιλιάδες έχουν να πληρωθούν μήνες. Σε λίγο το είδος μισθωτός του ιδιωτικού τομέα θα είναι έκθεμα σε μουσείο. Η χώρα αυτή πια έχει μόνο εργαζόμενους στο δημόσιο και ανέργους. Και ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι επιβιώνουν ακόμα γιατί φοροδιαφεύγουν μαζικά.

Έστω κι έτσι όμως, ο κύκλος αυτός των ελλειμμάτων έκλεισε. Και τώρα κανείς πια δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις «επιταγές των επικυρίαρχων που θέλουν να μας υποδουλώσουν». Όσο δεν ζητάμε νέα δανεικά, κανείς δεν μας λέει τι να κάνουμε. Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε εμείς τη σκληρή πραγματικότητα. Να πούμε, δηλαδή, πώς αυτή η χώρα θα γίνει βιώσιμη. Γιατί έτσι δεν είναι. Μια χώρα που ο μη ενεργός πληθυσμός είναι μεγαλύτερος από τον ενεργό, που οι συνταξιούχοι είναι όσοι σχεδόν οι εργαζόμενοι, μια χώρα που 2,5 εκατομμύρια συντηρούν 11, δεν έχει μέλλον.

Δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα στη Δύση που οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις να είναι κρατικές, να είναι μονοπώλια και να χρεοκοπούν. Να φορτώνουν τους πολίτες με τις μεγαλύτερες αυξήσεις τιμολογίων στην Ευρώπη και με τις ακριβότερες τιμές. Με ένα συνταξιοδοτικό σύστημα σμπαράλια που ανακαλύπτει με 3 χρόνια καθυστέρηση 50.000 συνταξιούχους-ζόμπι που κοστίζουν διπλάσια από τις οριζόντιες μειώσεις στις συντάξεις. Με ένα δημόσιο παράλυτο που έχει το μεγαλύτερο αναλογικά προσωπικό ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ στην παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη, αλλά παρέχει υπηρεσίες τόσο χαμηλής ποιότητας ώστε αναγκάζει τους πολίτες να διπλοπληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιωτικής δαπάνης στην ευρωζώνη. Με μια δημοτική αυτοδιοίκηση χρεωμένη που δεν μπορεί να προσφέρει τις στοιχειώδεις υπηρεσίες στους δημότες, αλλά διαθέτει τηλεοράσεις και ραδιόφωνα.

Πρέπει, δηλαδή, να απαντήσουμε τώρα στα ερωτήματα και στα διλήμματα που έπρεπε να απαντήσουμε από την αρχή. Πώς έχει πολλαπλασιαστεί σε μια δεκαετία το κόστος της δημόσιας περίθαλψης και παίρνεις ραντεβού σε 6 μήνες στα νοσοκομεία; Πώς έχουμε σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, όσο μια πόλη του κόσμου, 50 πανεπιστήμια, 500 σχολές, σε 65 πόλεις και χωριά, και παρ’ όλα αυτά τα πανεπιστήμιά μας έγιναν χωματερές και εστίες σκανδάλων; Πώς αυξάνονταν όλη τη δεκαετία οι εκπαιδευτικοί ενώ μειώνονταν οι μαθητές, αλλά τα παιδιά μας πηγαίνουν στα φροντιστήρια; Πώς κάνουν 15 χρόνια να τελεσιδικήσουν οι δικαστικές υποθέσεις; Πώς γίνεται σε μια χώρα με 27% ανεργία να απαγορεύεται στους ανθρώπους να δουλέψουν, να μένουν κλειστές αγορές και επαγγέλματα;

Αυτά είναι τα αληθινά ερωτήματα, αυτά ήταν πάντα και αυτά επανέρχονται τώρα μετά από 3 χαμένα χρόνια. Και επειδή συνέχεια αυτά βρίσκουμε μπροστά μας, γι’ αυτό ξαναρχίζει πάλι το γνωστό παιχνίδι, η στρατηγική της έντασης. Επειδή απομακρύνθηκε η πιθανότητα της εξόδου από την Ευρώπη, επειδή μειώθηκαν τα ελλείμματα, ξεκινάει η αρχή του τέλους της ύφεσης. Για πρώτη φορά από την αρχή του χρόνου, είχαμε τα πρώτα σημάδια ότι η επιστροφή της ομαλότητας θα αποδώσει. Οι προκρατήσεις στον τουρισμό λένε ότι φέτος θα έχουμε μεγάλη αύξηση, πάνω από 1 εκατομμύριο περισσότερους επισκέπτες. Πράγμα που σημαίνει ότι μερικά δις θα εισέλθουν στη χώρα και θα δημιουργηθούν 50.000 νέες θέσεις εργασίας.

Θα συμβεί, όμως, αυτό; Γιατί 3 μέρες τώρα, τα παγκόσμια ειδησεογραφικά πρακτορεία μεταδίδουν ότι στην Ελλάδα αυτόματα ρίχνουν ριπές στο γραφείο του πρωθυπουργού της χώρας. Μιλάνε, δηλαδή, για μια χώρα μεταξύ Σομαλίας και Μάλι.

Το τι θα γίνει στην οικονομία είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Συμβαίνει αυτό που θέλουμε, αυτό που κάνουμε εμείς να συμβεί. Χάσαμε τρία χρόνια, μόνοι μας. Μόνο εμείς οδηγηθήκαμε σε μεγαλύτερη ύφεση, υπονομεύσαμε κάθε προσπάθεια αναγέννησης, αρνηθήκαμε την πραγματικότητα. Προτιμήσαμε να χαλάμε παρά να φτιάχνουμε. Έκλεισε ο πρώτος κύκλος και ξεκινάμε πάλι από την αρχή.

Θα αντιμετωπίσουμε τα αληθινά προβλήματα ή θα παίξουμε πάλι το ίδιο θλιβερό ριμέικ του εμφυλίου;

Μεταξύ πολιτικής και κατσαπλιαδισμού

 

Του Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.

 

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά κτίρια που ρημάζουν, όχι από τη χιλιοειπωμένη «αδιαφορία της Πολιτείας», αλλά από την ανεπάρκεια της κρατικής γραφειοκρατίας να διαχειριστεί το παραμικρό και συνεπώς την περιουσία μας. Το λογικότερο θα ήταν αυτά να πουληθούν ή να ενοικιαστούν (έτσι ώστε να πληρωθούν κάποιοι από τους λογαριασμούς του κράτους) ή να παραχωρηθούν σε συλλογικότητες· δήμους, πολιτιστικούς συλλόγους, πρωτοβουλίες κατοίκων κ.ά. Oμως αυτό που βλέπουμε και πάλι είναι η αποτυχία του πολιτικού συστήματος, το οποίο η κοινωνία θέλει να είναι πολυτεχνίτης και γι’ αυτό κινδυνεύουμε να μείνουμε όλοι ερημοσπίτες.

Σε μια ευνομούμενη και λογική κοινωνία όλοι -δεξιοί και αριστεροί- θα καταδίκαζαν την παρανομία της κατάληψης. Σ’ αυτή την κοινωνία η πολιτική διαμάχη θα αφορούσε το μέλλον των κτιρίων. Οι «εξαποδώ» νεοφιλελεύθεροι θα ήταν υπέρ της εκποίησης όλων σε ιδιώτες και οι αριστεροί θα επιχειρηματολογούσαν υπέρ της παραχώρησής τους σε συλλογικότητες, αλλά με κανόνες. Οι τελευταίοι θα κατέθεταν μια πολιτική πρόταση, ποιοι και με τι όρους θα χρησιμοποιούν αυτά τα κτίρια, και θα προέβλεπαν μηχανισμούς ελέγχου ώστε το συμβόλαιο μεταξύ του παραχωρητή (κράτους) και του παραχωρησιούχου (συλλογικότητα) να εκπληρώνεται στο ακέραιο. Επ’ ουδενί θα επιτρεπόταν, για παράδειγμα, να χρησιμοποιηθούν οι χώροι ως «εργαστήριο προπαρασκευής εγκληματικών ενεργειών», όπως είπε και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας.

Πιθανότατα αυτή η διαμάχη θα κατέληγε σε συμβιβασμό. Κάποια κτίρια θα πωλούνταν και κάποια θα δίνονταν σε συλλογικότητες, ώστε να γίνουν πραγματικά «πηγές πολιτισμού», όπως βάφτισε τη Βίλα Αμαλία ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης. Στην Ελλάδα όμως είχαμε για μια ακόμη φορά καθολική αποτυχία. Και του κράτους να αξιοποιήσει ή να παραχωρήσει τα ακίνητα, αλλά και των πολιτικών δυνάμεων να καταθέσουν πολιτικές προτάσεις για την τύχη τους. Θα ήταν θεμιτή, για παράδειγμα, μια πρόταση της Αριστεράς να παραχωρηθούν όλα τα κτίρια σε συλλογικότητες. Αυτό θα ήταν άσκηση πολιτικής: στην πρόταση θα υπήρχαν αντιπροτάσεις, θα γινόταν διάλογος και θα καταλήγαμε σε κάποιον κανόνα (νόμο). Το να υποστηρίζει όμως η Αριστερά την κατάληψη χώρων, επειδή το λατρευτό της κράτος αδυνατεί να πράξει τα στοιχειώδη, δεν είναι πολιτική, είναι κατσαπλιαδισμός.

Ετσι, λοιπόν, φτάσαμε σε ένα σημείο να μην υπάρχει ούτε η δεξιά πρόταση «δώστε τα στους ιδιώτες», αλλά ούτε η αριστερή «δώστε τα στις συλλογικότητες». Τα κτίρια ρημάζουν και στην γκρίζα περιοχή της πολιτικής αφωνίας εμφιλοχωρούν οι «γνωστοί-άγνωστοι» ή «προβοκάτορες».

Το ίδιο κάναμε με όλα τα ακανθώδη ζητήματα· τα αφήσαμε στην μπάντα μέχρι που ρήμαξε η χώρα. Πιθανότατα αυτό οφείλεται στην επιρροή των θορυβωδών άκρων εντός των κομματικών μηχανισμών. Σε όλες τις δημοκρατίες, όποτε συγκρούονται διαφορετικές απόψεις, γίνεται διάλογος και επιτυγχάνεται κάποιος συμβιβασμός. Στην Ελλάδα θα ήταν αμάρτημα καθοσιώσεως για ένα δεξιό κόμμα να παραχωρήσει κάποια κτίρια σε συλλογικότητες («στους άπλυτους αναρχοαυτόνομους» θα έλεγαν οι σκληροί του μηχανισμού) και θα ήταν επίσης έγκλημα να συμφωνούσε ένα κόμμα της Αριστεράς να πουληθούν κάποια άλλα κτίρια σε ιδιώτες («τους αιμοβόρους καπιταλιστές», που θα έλεγαν οι απέναντι ακραίοι). Ετσι περήφανοι και ασυμβίβαστοι αφήσαμε τα πάντα να ρημάζουν μέχρι που ρήμαξε η χώρα...

Οι φουρτούνες ενός ταξιδιώτη

Όταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είχε δηλώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει, έστω και αν στη συνέχεια αναίρεσε εκείνα τα λεγόμενα (ή μήπως το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τα ειωθότα, τα απέδωσε σε παρερμηνεία των δηλώσεών του;), μάλλον ήξερε κάτι παραπάνω.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι όντως η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θέλει να γίνει κυβέρνηση - είτε δεν είναι έτοιμη είτε έχει συνειδητοποιήσει ότι το κυβερνητικό έργο προϋποθέτει σαφείς πολιτικές θέσεις, κυβερνητικό σχέδιο, στελέχη που θα διαχειριστούν μια δύσκολη κατάσταση και δουλειά (που δεν φαίνεται ότι διατίθενται). Δεν εξηγείται αλλιώς ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, με δυναμική ανόδου στις δημοσκοπήσεις και πάμπολλες ευκαιρίες να διατυπώνει ρεαλιστικό αντιπολιτευτικό λόγο, με ανοιχτά μέτωπα τα οποία ευνοούν γι' αυτήν ρόλο Ρομπέν των Φτωχών, αντί να διευρύνει τη θεματολογία της περιορίζεται σε σχεδόν μόνο ένα θέμα: στη στήριξη ενός κοινωνικού περιθωρίου που μονίμως ασχολείται με την ανατροπή, την εξέγερση, την κατάργηση των ιεραρχικών σχέσεων, την κατάλυση του κράτους. Του ίδιου περιθωρίου που παλαιότερα όλη η Αριστερά φρόντιζε να κρατά σε απόσταση και που, σήμερα, ακόμη και οι πιο μαχητικοί ακτιβιστές του ΣΥΡΙΖΑ το προσδιορίζουν ως πηγή του «μπάχαλου».

'Oλα αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ τα γνωρίζουν. Και πρέπει να τα εμπέδωσαν στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Η αδυναμία, τότε, του Συνασπισμού να λάβει σαφείς αποστάσεις από τους μπαχαλάκηδες και τα μπάχαλα τον βύθισε στις δημοσκοπήσεις. Δεν έχει γίνει κατανοητό ότι η εκλογική νεκρανάσταση του κόμματος οφείλεται, πρωτίστως, στο ότι κατάφερε να δώσει ελπίδα στη μεσαία τάξη; Κι ότι η μεσαία τάξη, αν απογοητευθεί, θα ψάξει να βρει αλλού ελπίδα, σε δυνάμεις που δεν παίζουν με την ομαλότητα;

Χθες το βράδυ, από τη Φλώρινα, ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να αστεϊστεί, αποδίδοντας στην κυβέρνηση τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης για τις φασαρίες. Στην πραγματικότητα περιέγραψε το δικό του πρόβλημα. Αν πιστεύει ότι η κυβέρνηση τον φθείρει επιδεικνύοντας το χάος που προκαλούν τα «μπάχαλα», όφειλε να πάρει σαφείς αποστάσεις απ' αυτά. Εδώ, χθες, φοβήθηκαν να καταδικάσουν ρητώς την κατάληψη στη ΔΗΜΑΡ.

Μπορεί όμως να πάρει αποστάσεις από τα μπάχαλα; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Ο εμπρηστικός Πάνος Σκουρλέτης δεν ενεργεί εν κενώ, υπάρχουν δυνάμεις που τον επιδοκιμάζουν και τον στηρίζουν. Οι συνιστώσες είναι ορατές διά γυμνού οφθαλμού ακόμα και στη Βουλή. Τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρατιούνται...

Μακάρι ο κ. Τσίπρας να συνεχίσει να έχει προοπτικές, να ταξιδεύει στον κόσμο και να μαθαίνει τι γίνεται αλλού. Αλλά πρέπει κάποια στιγμή, αν θέλει να συνεχίσει να ταξιδεύει, να δει τι θα κάνει με τα στελέχη του, τις συνιστώσες του και τους φίλους τους που ζουν και δραστηριοποιούνται εδώ. Αρχισαν τα δύσκολα.

Του Ηλία Κανέλλη, αναδημοσίευση από τα ΤΑ ΝΕΑ

Τι είδαν οι "Ρασκόλνικοφ" στην Αργεντινή και τη Βραζιλία και σιώπησαν...

Του Κώστα Στούπα, από το capital.gr

 

Τι είδαν οι "Ρασκόλνικοφ" στην Αργεντινή και τη Βραζιλία και σιώπησαν...

Η λίστα Λαγκάρντ αποτέλεσε ιδανική διέξοδο απεγκλωβισμού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την προσγείωση στην πραγματικότητα που επέβαλε το πρόσφατο οικογενειακό ταξίδι του κ. Τσίπρα στις σύγχρονες φαντασιακές «Μέκκες» του θολού σοσιαλισμού που ευαγγελίζεται, τη Βραζιλία και την Αργεντινή.

Αντί «κολχόζ» και εθνικοποιήσεων στη Βραζιλία συνάντησε το μεγαλύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που υλοποιείται αυτή την περίοδο στον κόσμο, το ύψος του οποίου ξεπερνά τα 40 δισ. δολάρια.

Στην Αργεντινή έπεσε πάνω σε μαζικές διαδηλώσεις και λεηλασίες καταστημάτων για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία, από την περίοδο της χρεοκοπίας. Η χώρα δηλώνει επίσημα πληθωρισμό περί το 10% και στην πραγματικότητα η αύξηση των τιμών τρέχει με 25%. Δηλαδή κάθε τέσσερα χρόνια οι τιμές διπλασιάζονται...

Του χάους που επικρατεί στη χώρα δεν γλύτωσε και η κα Τσίπρα που απώλεσε τη βαλίτσα με τα καλοκαιρινά κατά την αεροπορική επιστροφή από την πολύπαθη χώρα, που αποτέλεσε ευκαιριακό μοντέλο για την εγχώρια «παλαβή» αριστερά η οποία στοχάζεται μονοσήμαντα με απλοϊκά μοντέλα αναφοράς, κυρίως μακρινά για να μην είναι εμφανείς οι αδυναμίες και οι αντιφάσεις τους.

Τα διδάγματα από την Ελλάδα...
Η Ελλάδα τρία χρόνια μετά την αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους, έχει «κουρέψει» χρέος πάνω από 120 δισ. ευρώ που κρατούσαν στα χέρια τους ιδιώτες και δεν έχει υποστεί τις συνέπειες ενός πιστωτικού γεγονότος.

Η Αργεντινή δέκα χρόνια αργότερα, για αθέτηση πολύ μικρότερου χρέους, υπόκειται σε κατασχέσεις πλοίων και δικαστικές διενέξεις οι οποίες δεν προβλέπεται να έχουν σύντομα κατάληξη.

Η ατυχία στην περίπτωση της Αργεντινής ήταν ο υπερτετραπλασιασμός της τιμής της σόγιας, του βασικού εξαγώγιμου προϊόντος της, από τα 150 δολάρια ο τόνος το 1999 και 2001 πάνω από τα 600 δολάρια ο τόνος στο τέλος της δεκαετίας. Όπως είναι λογικό η αύξηση της τιμής τετραπλασίασε και τις αντίστοιχες εισροές.

Αυτές οι εισροές ήταν που έβγαλαν τη χώρα από την κατάσταση άγριας χρεοκοπίας που είχε περιέλθει καθώς αύξησαν την περασμένη δεκαετία τους πόρους της.

Η χρεοκοπία της Αργεντινής ξεκίνησε το 1999 όταν η τιμή της σόγιας είδε για πρώτη φορά τα 150 δολάρια και ολοκληρώθηκε το 2001 όταν η τιμή προσέγγισε για δεύτερη φορά αυτά τα επίπεδα που αποτελούν ιστορικά χαμηλά της 30ετίας.

Κατ’ αναλογία είναι σαν η Ελλάδα αντί για 10 δισ. ευρώ που έχει κατ’ έτος έσοδα από εισροές της τουριστικής βιομηχανίας μέσα σε λίγα χρόνια να είχε 40 δισ. ευρώ, δημιουργώντας ένα εμπορικό πλεόνασμα μερικών δεκάδων δισ. με τα σημερινά δεδομένα ή μερικών δισ. ευρώ με τα δεδομένα του 2009 όταν είχε έλλειμμα τρεχουσών στα 24 δισ. ευρώ.

Στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα θα έβγαινε από την κρίση χωρίς να μεταρρυθμίσει την παρασιτική οικονομία που έχει δημιουργήσει η περίοδος της ευημερίας με δανεικά. Κάποια κυβέρνηση, κάποιου τυχαίου που θα βρισκόταν στο «τιμόνι» θα καρπωνόταν τα πολιτικά οφέλη της εξόδου από τη χρεοκοπία, πιθανόν χωρίς να έχει καταλάβει ούτε γιατί χρεοκόπησε η χώρα ούτε γιατί ξε-χρεοκόπησε...

Οι αγορές θα άνοιγαν για το ελληνικό δημόσιο και για τις ελληνικές τράπεζες, αλλά το μοντέλο ούτε ασφαλές θα ήταν ούτε βιώσιμο, γιατί η αύξηση των εσόδων θα ήταν συγκυριακή.

Οι χρεοκοπίες όμως εκτός από την τραγική τους πλευρά έχουν και την πλευρά της ευκαιρίας, καθώς διαλύουν τις παλιές δομές και δημιουργούν νέες στη βάση μιας περισσότερο βιώσιμης ανάπτυξης.

Στην περίπτωση της Αργεντινής η χρεοκοπία λειτούργησε σαν αφορμή επανόδου στην εξουσία του λαϊκίστικου περονικού μοντέλου, το οποίο επί της ουσίας είναι το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο με το οποίο κυβερνήθηκε η χώρα στο μεγαλύτερο μέρος του αιώνα που πέρασε. Είναι το μοντέλο που ευθύνεται κυρίως για το γεγονός πως η Αργεντινή από μια χώρα που στις αρχές του περασμένου αιώνα ήταν στις πέντε πλουσιότερες τώρα έχει κατρακυλήσει μεταξύ των φτωχότερων...

Η Αργεντινή αν και η τιμή της σόγιας διατηρείται πάνω από τα 500 δολάρια ο τόνος εμφανίζει σημάδια που το πλέον πιθανό είναι να οδηγήσουν σε νέα χρεοκοπία και ανεξέλεγκτες πολιτικές καταστάσεις.

Η Αργεντινή αν οι τιμές της σόγιας πέσουν όπως συνήθως συμβαίνει με τους κύκλους των εμπορευμάτων θα βρεθεί σε χειρότερη θέση από το 2001 γιατί αντί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα και να επιμερίσει τους πόρους εισοδήματος, απλά έχει αυξήσει τις κρατικές δαπάνες.

Στην περίπτωση της Βραζιλίας γίνεται προσπάθεια ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας και της απεξάρτησης από τις εισροές των πρώτων υλών.

Τις μέρες που επισκεπτόταν ο κ. Τσίπρας την Αργεντινή διάφορες πόλεις της χώρας σπαράσσονταν από βίαιες εκδηλώσεις μαζικής διαμαρτυρίας και λεηλασίες καταστημάτων, όπως και τη χρονιά της κατάρρευσης που οδήγησε η στάση πληρωμών της χώρας.

Πριν μερικούς μήνες ο κ. Τσίπρας πρότεινε στη Βουλή να ακολουθήσουμε το δρόμο της Αργεντινής. Χρειάστηκε να επισκεφθεί ο ίδιος την Αργεντινή για να δηλώσει πριν λίγες μέρες από το Μπουένος Άιρες να μην γίνουμε Αργεντινή, ενώ στη Βραζιλία υπέστη τη ψυχρολουσία της πληροφόρησης για τις τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις που πραγματοποιεί η χώρα. Ο ίδιος στην Αθήνα δηλώνει πως θα ακυρώσει όποιες αποκρατικοποιήσεις πραγματοποιήσει η κυβέρνηση.

Η γεωγραφική απόσταση στις μέρες μας, δεν αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο για να παρακολουθεί κάποιος τι συμβαίνει σε μακρινές χώρες καθώς οι πληροφορίες είναι διαθέσιμες σε όλους. Απλά οι πολιτικοί μας είτε έχουν εθιστεί στην μπαρουφολογία, είτε όπως στην περίπτωση της «παλαβής» αριστεράς στις ιδεολογικές αγκυλώσεις. Βλέπουν αυτά που νομίζουν πως συμβαίνουν με βάση τις ιδεολογικές φόρμες που ακολουθούν...

Ο κ. Τσίπρας δεν είναι ο μοναδικός της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας που δεν καταλαβαίνει στοιχειωδώς τι του γίνεται. Δυστυχώς, το σύνολο της εγχώριας πολιτικής σκηνής πολιτεύεται ευκαιριακά είτε με βάση τη ψηφοθηρία και τα πελατειακά συμφέροντα, είτε με ιδεολογικές φαντασιοπληξίες...

Πάρε τα λεφτά και τρέχα!

Γιατί δεν απογράφηκε η γιαγιά μας...

 

Έκθεση της μαθήτριας Ν.Κ. - Γ' τάξη Δημοτικού - Σχολικό έτος 2011-2012
Θέμα:

Η γιαγιά

Όταν ο μπαμπάς έκλεισε το μαγαζί (γιατί κανείς δεν έμπαινε πια να ψωνίσει κι έτσι δεν μπορούσε να πληρώνει νοίκι και ΤΕΒΕ) κι η μαμά απολύθηκε, ήρθε να μείνει μαζί μας η γιαγιά απ' το χωριό. Η γιαγιά είναι πολύ καλή και πολύ πλούσια. Παίρνει 300 ευρώ σύνταξη απ' τον ΟΓΑ και τώρα που μένει μαζί μας μας τα δίνει κι είμαστε κι εμείς πολύ πλούσιοι.

Χτες φάγαμε ψάρια, που είναι καλό και ακριβό φαΐ. Είμαστε όλοι χαρούμενοι και δεν καταλάβαμε γιατί η Μαμά είπε στον Μπαμπά θυμωμένη «Μα για όνομα! Χρυσόψαρα θα φάμε, βρε Σταμάτη;». Κι ο Μπαμπάς (που η Μαμά τον λέει Σταμάτη) είπε «όλα τα κινέζικα είναι πιο φτηνά, ακόμα και τα ψάρια. Με τη σύνταξη της μάνας μου τι ήθελες να φάμε; Μπαρμπούνια;» Και μετά η Μαμά δεν είπε τίποτα και καθίσαμε όλοι στο τραπέζι να φάμε τα χρυσόψαρα.

Μετά η γιαγιά πέθανε. Δεν ξέρω αν έφταιγε το χρυσόψαρο που έφαγε ή αν πέθανε από μόνη της, ξέρω μονάχα πως ο Μπαμπάς και η Μαμά πολύ λυπηθήκανε και κλαίγανε και λέγανε «τι θα κάνουμε, τώρα, χωρίς τη σύνταξη, Παναγία μου;» και η Παναγία τους λυπήθηκε και τους είπε να βαλσαμώσουμε τη γιαγιά, όπως ο θείος Λεωνίδας είχε βαλσαμώσει εκείνο το κεφάλι από το γουρούνι το άγριο που είχε σκοτώσει στο κυνήγι και το είχε βάλει στον τοίχο της σάλας, στο σπίτι του στο χωριό. Εμείς της γιαγιάς δεν της βαλσαμώσαμε μόνο το κεφάλι. Ολόκληρη τη βαλσαμώσαμε γιατί, όπως είπε κι ο Μπαμπάς, «δική μας είναι η γιαγιά κι ό,τι θέλουμε την κάνουμε».

Έτσι τώρα έχουμε τη γιαγιά συνέχεια μαζί μας και παίρνουμε και τη σύνταξη του ΟΓΑ και είμαστε πάντα πλούσιοι. Μόνο που τα βράδια, όταν μαζευόμαστε τα παιδιά κοντά στο τζάκι, η γιαγιά δεν μας λέει παραμύθια, παρά κάθεται ακούνητη, αμίλητη κι αγέλαστη, όπως ο Μπέρνυ στην ταινία «Τρελλό γουηκέντ στου Μπέρνυ», που είχα δει στην τηλεόραση, όταν έπαιζε. Τώρα δεν παίζει γιατί μας έχουνε κόψει το ρεύμα. Όμως τον Μπέρνυ δεν τον είχανε βαλσαμώσει καλά και μάζευε μύγες, ενώ εμείς τη γιαγιά τέλεια την κάναμε!

Καμιά φορά, για να την βλέπει η γειτονιά (έτσι λέει ο Μπαμπάς), την βγάζουμε έξω και την στήνουμε όρθια δίπλα στην αυλόπορτα. Μοιάζει, τότε, η γιαγιά μ' εκείνον τον ξύλινο ινδιάνο που στήνουν έξω από τα καπνοπωλεία στην Αμερική. Και μια φορά ξεχάσαμε να τη μαζέψουμε κι έβρεξε πολύ κι έγινε μούσκεμα. Και ύστερα τη βάλαμε κοντά στο τζάκι να στεγνώσει, αλλά μάλλον τη βάλαμε πολύ κοντά κι άρπαξε φωτιά. Ευτυχώς ο Μπαμπάς πρόλαβε και την έσβησε γρήγορα, αλλά μας μάλωσε γιατί «κοντέψαμε να αφανίσουμε το μοναδικό μας εισόδημα».

Αναδημοσίευση από athensvoice.gr

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ..... 2013 μ.Χ.

Μιά χώρα της οχλοκρατικής παραλογοκρατίας, της δημόσιας παροχοκρατίας και κάθε λογής ανομίας, του δεν πληρώνω, του μπάχαλου, του τίποτα και του πουθενά. Μιά χώρα του νερού του Καματερού, της Αθανασίας του Αιγάλεω, της "τράπεζας της ανατολής", των δήθεν ρωσικών δανείων, των 600 δις κάποιων ομογενών απατεώνων και των κάθε λογής καμμένων συριζαυγητών. Μιά χώρα που χρειάσθηκε να βγάλει ανακοίνωση το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ότι δεν μας ψεκάζουν και το Υπουργείο Οικονομικών ότι τα 600 δις κάποιων "ομογενών", είναι σκέτη απάτη. Και τώρα εμείς, παριστάνοντας τους ενεούς, πως γίνεται 1.000.000 και βάλε νεο-ΕΛΛΗΝΕΣ ψηφίζουν συριζαίους και λοιπούς Αμυρο-Σκουρλετο-Στρατούληδες που μας ανακοινώνουν κατάμουτρα οτι μολότοφ, κοντάρια, πιστόλια, μαχαίρια, βαριοπούλες, κράνη, σφεντόνες και αντιασφηξιογόνες μάσκες είναι είδη καθημερινής χρήσης και πρόκειται για "κουζινικά" και πως τα έχουν σε χρήση και στα σπίτια τους!!! (Που αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και γίνουν ποτέ κυβέρνηση, η οικονομική καταστροφή θα είναι το λιγότερο που θα μας συμβεί....) Και από την άλλη, πως γίνεται και άλλες 500.000 ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΩΝ ψηφίζουν χρυσαυγήτες τραμπούκους και ναζιστές, γυρίζοντάς μας τη Βαϊμάρη του μεσοπολέμου.......

Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Μιά χώρα που εν ενεργεία αστυνομικοί χειροκροτούν συλληφθέντες επίορκους συναδέλφους τους και μεγαλεμπόρους ναρκωτικών. Μιά χώρα σκοταδισμού και "καμμενοψεκασμένων", ένα πραγματικό τσιφτετελληνικό ισλάμ. Είναι το "Ελιά, ελιά και Κώτσο Βασιλιά", άντε και λίγο "φραπελιά". Είναι τα δίκτυα μαύρης προπαγάνδας των θυρωρών, των περιπτεράδων και των ταξιτζήδων. Είναι η "πλάστικ ρηαλιτοτσουλαρία", που ξελιγώνεται να θαυμάζει τα βυζιά της Μενεγάκη, τον Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή και τους κάθε λογής νεόπλουτους παραλαχανέμπορους με το κάθε βιζιτοξέκωλο που συναγελάζονται στη Ψαρρού στη Μύκονο. Ένα πανεπιστημιακό "τραμπουκάνο γκρεκόλο", της κουκούλας και των γιαουρτοβόλων "αντιστασιακών". Μιά χώρα λαθρομεταναστών, φοροφυγάδων, λαθρεμπόρων, απατεώνων και λοιπών παρανόμων, επίορκων και αργόμισθων Φωτοπουλο-Μπαλασοπουλαίων. Η μόνη ίσως χώρα του πλανήτη, στην οποία η ορολογία του κάθε αργόμισθου συνδικαλιστή αλητήριου, ταυτίζεται απόλυτα με αυτή του "κοινού προαγωγού". Μιά χώρα της"μπαλαφάρας", του τζέρτζελου και του παπαρολογικού τίποτα....

Μιά χώρα που οι ασυναρτησίες και οι πομφόλυγες κάποιων φαντασμένων εξουσιομανών, "ντιγκιντάγκηδων" και ανοήτων "γνωστών-αγνώστων" παραθυρόσκυλων, που φουσκώνουν και κουνιούνται σαν διάνοι και λατέρνες μπροστά στα μικρόφωνα και τις κάμερες διεκδικώντας κάποια λεπτά δημοσιότητας, σκάζοντας τον εγκέφαλό μας σαν κολοκύθα και σηκώνοντάς μας την "τρίχα κάγκελο", καθώς "ρητορεύουν" ανερμάτιστα και ασυνάρτητα. Μην τους ακούτε. Μην δίνετε σημασία και γυρίστε κανάλι. Δυστυχώς, έλαχε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας να γεννιούνται μόνο "νάνοι" στη σκέψη, φλύαροι αβδηρίτες, αργόμισθοι συβαρίτες και ιδεολογικά κοπρόσκυλα της θεωρίας του σολιψισμού. Ευτυχώς, υπάρχει και ο Εκκλησιαστής να μας θυμίζει ότι "πάντα ματαιότης και προαίρεσις πνεύματος" και ο Ζουβ που μας προτρέπει να υποδείξουμε τον στοχασμό, σαν μέθοδο θεραπείας. Όσο συντομότερα προσπαθήσουμε και γίνει αντιληπτό από όλους μας και ακόμη περισσότερο από αυτούς που ακόμη διαδηλώνουν και απεργούν ταλαιπωρώντας την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας για την διατήρηση των "κεκτημένων" τους, και που ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι το "πάρτυ τελείωσε", "ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ" και ο αριθμός των ωρών που διαδηλώνουν είναι αντιστρόφως ανάλογος με το εισοδημά τους (σε αντίθεση με το παρελθόν που ήταν ευθέως ανάλογος....), τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Aπό fb.athanassios paouris

Φταίω, φταίς, φταίει….

 

Του Τάσου Φούντογλου. από aixmi.gr

 

Ο λόγος, εν μέσω κρίσης, δεν μπορεί παρά να είναι διχαστικός και αιχμηρός. Όταν η μισή Ελλάδα ασελγούσε επάνω στην άλλη μισή για ολόκληρες δεκαετίες , μέσω των προκλητικών της προνομίων, της φοροδιαφυγής της και του παράνομου πλουτισμού της, δεν μπορείς να αρθρώνεις έναν comme il faut λόγο, γεμάτο γλυκανάλατες παραινέσεις και ηλίθιους καθωσπρεπισμούς αλλά ούτε και να στρατεύεσαι στις ίδιες αγωνιστικές σειρές με ανθρώπους του κοινού μεταπολιτευτικού κώδικα που συνέβαλλαν με τη συμπεριφορά τους στην έλευση της σημερινής κρίσης. Αυτοί που συνευθύνονται θα πληρώσουν. Και για να πληρώσουν πρέπει κάποιος να τους ξεμπροστιάσει.

Όποιος εξαντλεί την κριτική του και την απόδοση ευθυνών μονάχα στο πολιτικό σύστημα ας αναλογιστεί πως βρίσκεται σήμερα ο Ταμήλος στη Βουλή, πως η απόδειξη αποτελεί (ακόμα και σήμερα) ζήτημα διαπραγμάτευσης και πως οι ίδιοι και οι ίδιοι εξακολουθούν να μονοπωλούν τα δημόσια αξιώματα και να εμφανίζουν εαυτούς ως τους αυριανούς αναμορφωτές και σωτήρες της χώρας.

Όχι καλέ μου άνθρωπε. Το ξέρω. Εσύ δεν ανήκεις στις πλειοψηφίες αυτές. Κάνε μου, λοιπόν, τη χάρη και δώσε το κείμενο αυτό σε κανέναν φίλο ή συγγενή σου να το διαβάσει. Δεν μπορεί. Κάποιον θα ξέρεις που ψηφίζει Ταμήλους, δεν κόβει αποδείξεις και χαμογελά σα χάνος μπροστά στη σημερινή πολιτική τάξη της χώρας. Του πούστη!

Το ζητούμενο, όμως, σε κάθε πολιτική διαδικασία δεν είναι η κριτική αυτή καθ΄ εαυτή αλλά η μετουσίωσή της σε συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις. Αν δεν αρθρωθεί οραματικός λόγος με συγκεκριμένες στοχεύσεις από το πολιτικό σύστημα και τα κινήματα πολιτών και δεν συμφωνήσουν μεγάλα κομμάτια του ελληνικού λαού στην προώθηση και υλοποίησή τους, η κριτική αυτή θα καταντήσει το κώνειο της Δημοκρατίας μας καθώς θα δηλητηριάζει μέρα με τη μέρα τους θεσμούς και τις αξίες της και θα επιτρέπει στους γνωστούς κόλακες της ελευθερίας, όπως τους ονόμαζε ο Κοραής, να επενδύουν στην κοινωνική οργή και να εξασφαλίζουν εκλογικά και προσωπικά οφέλη.

Συνδικαλιστικές ηγεσίες, ρουσφέτια που την είδαν ξαφνικά τιμητές του δημόσιου βίου μας, ξενοφοβικά και συντηρητικά πολιτικά μορφώματα που κραυγάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για τους τοκογλύφους που μας πίνουν το αίμα, εθνοπατριώτες της κακιάς ώρας και συντηρητικές δυνάμεις των ελληνικών Πανεπιστημίων. Όλοι αυτοί αποτελούν τους κόλακες της ελευθερίας μας. Και είναι αυτοί που, τρία χρόνια τώρα, μονοπωλούν το δημόσιο διάλογο και δεν επιτρέπουν σε καμία διαφορετική φωνή να ακουστεί και να κομίσει εναλλακτικό παράδειγμα κοινωνικής ανασυγκρότησης.

Πού είναι, άραγε, οι διανοούμενοι αυτής της χώρας; Πού είναι οι λαμπροί της ακαδημαϊκοί και οι καταρτισμένοι της επιστήμονες; Πού είναι οι παραγωγοί της; Πού είναι το υγιές κομμάτι της φοιτητικής της νεολαίας; Πού είναι οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι της; Πού είναι όλες αυτές οι δυνάμεις που αντιλαμβάνονται το κατεπείγον της εθνικής αλλαγής και αρνούνται, τουλάχιστον στις μεταξύ τους συζητήσεις, να εμπιστευτούν τον παραληρηματικό λόγο των σαλτιμπάγκων και των δημαγωγών; Όπου και αν βρίσκονται όλοι αυτοί, ένα είναι σίγουρο. Μέχρι να αποφασίσουν να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν αυτή τη χώρα και το μέλλον της από τα κρατικοδίαιτα μειράκια που φωνασκούν και ασχημονούν με κάθε ευκαιρία, εμείς οι απλοί πολίτες θα εξακολουθήσουμε να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στον αχταρμά των ευθυνών και των δικαιωμάτων μας. Δεν μπορείς να κάνεις, εξάλλου, αλλιώς.

Προχωράς εν γνώσει σου ψηλαφητικά. Δεν έχεις τις λύσεις για όλους και για όλα. Και σίγουρα η δική σου η εκδοχή δεν βαραίνει περισσότερο από των άλλων. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του εκδοχή για τα πράγματα και αυτή, με τη σειρά της, φτιάχνει τη δική της διαδρομή. Αν για μένα ο δημόσιος υπάλληλος ευθύνεται για τη σημερινή την κρίση αυτός θα μου αντιτάξει το οκτάωρό του, τις συνθήκες δουλειάς του, την έλλειψη κινήτρων, την απουσία ηγεσίας και το πελατειακό σύστημα που πνίγει τους πάντες και τα πάντα. Και, φυσικά θα μου ψιθυρίσει πως η φοροδιαφυγή του ιδιωτικού τομέα είναι αυτή που ευθύνεται για την χαμηλή ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει.

Αν για σένα ευθύνεται η ελεύθερη αγορά αυτή θα σου πει ευθαρσώς πως από τους φόρους της πληρώνεται το οκτάωρό σου. Δεν έχει νόημα να της αντιτάξεις τη φοροδιαφυγή. Ο συνομιλητής σου πάντα βρίσκεται από την όχθη των συνεπών φορολογουμένων και αυτοί που φοροδιαφεύγουν είναι πάντα κάποιοι άλλοι. Ίσως και εξωγήινοι. Αν για κάποιον άλλον, αγρότη, ψαρά ή βιοτέχνη ευθύνεται η υπερδιόγκωση του τριτογενούς τομέα, αυτός θα υποστηρίξει πως αυτό συμβαίνει σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη. Ασχέτως αν οι υπηρεσίες που ανταλλάσσονται στη χώρα μας έχουν να κάνουν, κατά βάση, με εμπορικές εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών και ασχέτως αν ο επερχόμενος πρωθυπουργός της Αριστεράς προκρίνει την αύξηση αυτής της κατανάλωσης, της εισαγόμενης για να μην ξεχνιόμαστε, ως μια από τις λύσεις των προβλημάτων μας.

Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου. Αν για εμάς που αποτελούμε μέρος του εκλογικού σώματος ευθύνεται το πολιτικό σύστημα για τη σημερινή κατάντια μας, αυτό θα σου πει κλαψουρίζοντας πως τόσα χρόνια έκανε ό,τι ακριβώς ζητούσε ο λαός. Διορισμούς, αργομισθίες, δημοσιοϋπαλληλικές θέσεις και εύκολο πλουτισμό. Αν για εσάς του πολιτικού συστήματος ευθύνεται η κοινωνία για την κατάσταση την οποία βιώνουμε σήμερα, αυτή θα σου πει πως έτσι λειτουργούσε το σύστημα που φτιάξατε και πως ήταν αναγκασμένη να παίζει με τους όρους σας.

Όταν στην εκλογική συναλλαγή ο ένας ζητάει τη ψήφο σου και για αντάλλαγμα σου προσφέρει μια αργομισθία πρέπει να είσαι πολύ μαλάκας για να μην την αποδεχτείς. Τελικά το πελατειακό σύστημα της πολιτικής μας τάξης έκανε τις αργομισθίες ή οι αργομισθίες το πελατειακό σύστημα; Ιδού το ερώτημα. Και φυσικά δεν χρειάζεται να το απαντήσεις. Οι φαύλοι κύκλοι δεν έχουν αρχή και τέλος. Απλά η αρχή τους συντηρεί το αναπόφευκτο του τέλους και άντε πάλι από την αρχή.

Ψάχνουμε, λοιπόν, τις απαντήσεις στα ερωτήματα της κρίσης ψηλαφητικά. Ο καθένας δίνει τη δική του εκδοχή και αυτό που θα μετρήσει στο τέλος είναι η σύνθεσή τους και το φτιάξιμο μιας νέας, κοινής εκδοχής η οποία θα αποτελέσει τη βάση μιας νέας κοινωνικής συναίνεσης και το κυριότερο τη βάση μιας νέας κοινωνικής ηθικής. Ας μείνουμε, λοιπόν, σε αυτό και ας κλείσουμε τα αυτιά μας στη βαρβαρότητα των άκρων. Ας μην επιτρέψουμε στις αντιαισθητικές μουτράκλες τους να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους, επειδή σε κάποιο σημείο της κοινής μας διαδρομής συνειδητοποιήσαμε τις λάθος επιλογές μας και χρειάζεται να αλλάξουμε εκ βάθρων τις ζωές μας. Χρόνος υπάρχει ακόμα. Το ζητούμενο είναι αν υπάρχει διάθεση για ειλικρινή διάλογο και συναίνεση. Θα δείξει. Καλή χρονιά σε όλους μας και καλή δύναμη σε όσους θα τη χρειαστούν…

Ποιο χρήμα φέρνει την ευτυχία;

Του Ανδρέα Ζαμπούκα, από το capital.gr

Oι κοινωνίες κοινοκτημοσύνης δεν εξελίχθηκαν ποτέ όπως θα θέλαμε. Από την εποχή του Άντον Πάννεκουκ και του Λένιν ως τις πιο σύγχρονες σοσιαλδημοκρατικές προσπάθειες των Ευρωπαίων, ο δημόσιος πλούτος δεν αποτέλεσε το δέλεαρ της ευδαιμονίας των ανθρώπων. Προφανώς κάτι δεν πήγε καλά στην εφαρμογή της θεωρίας, με αποτέλεσμα οι ουτοπικές θέσεις των θεωρητικών να αποτελούν ισχυρό άλλοθι στις καταστροφικές διαθέσεις των «διεστραμμένων» καπιταλιστών και των «καιροσκόπων» σοσιαλιστών.

Τελικά πότε ένας πολίτης αισθάνεται ευτυχής; Όταν ο ίδιος είναι πλούσιος ή όταν η κοινότητα που ζει είναι πλούσια; Κάποιος θα απαντούσε πως το καλύτερο είναι να συμβαίνουν και τα δύο. Όμως, οι ισορροπίες αποδεικνύονται εύθραυστες. Η διαχείριση του πλούτου δεν είναι καθόλου εύκολη, ούτε για τη δημόσια διοίκηση, ούτε για το άτομο.

Ήδη, από τα χρόνια του σχολείου, αρχίζω να διαμορφώνω το όραμα του μέλλοντός μου. Όλα, οι σπουδές, οι σχέσεις μου, η επαγγελματική αποκατάσταση, οι υποδομές της οικογένειας, οι επιδιώξεις της κοινωνικής αναγνώρισης σχετίζονται με την παραγωγή ιδιωτικού πλούτου. Αν δεν πετύχω σ΄ αυτό, τότε απέτυχα σε όλα. Αν δεν έχω ιδιωτικό χρήμα, πως θα κάνω σπουδές, πως θα ξεκινήσω μία δουλειά, πως θα παντρευτώ, πως θα αγοράσω σπίτι, πως θα εξασφαλίσω για την οικογένεια την ασφάλεια και την ευημερία της;

Σε μικροκαπιταλιστικές κοινωνίες, σαν τη δικιά μας, ο ιδιωτικός πλούτος είναι πολύ πιο απαραίτητος από άλλες παραγωγικές. Για τη σύγχρονη ελληνική οικογένεια οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες από μια οικογένεια στη Φινλανδία. Οι ιδιωτικές δαπάνες για την παιδεία και την υγεία είναι τεράστιες. Από την άλλη η μεταπρατική αντιπαραγωγική μας οικονομία αναγορεύει την «ιδιώτευση» ως χρήσιμο μηχανισμό παραγωγής πλούτου, δεδομένου ότι δεν έχει να διαθέσει παραγόμενα προϊόντα ή να καλύψει αληθινές ανάγκες. Για παράδειγμα, το εξοχικό, το ακριβό αυτοκίνητο, το «μεσσιανιστικό» πρότυπο της μαζικής ψυχαγωγίας και το ακριβό ντύσιμο, αποτελούν τρόπους λειτουργίας του συστήματος για στοιχειώδη ανάπτυξη στη βάση ανύπαρκτων αλλά κατασκευασμένων αναγκών.

Αντίθετα, ο δημόσιος πλούτος, δεν αποτελεί σημείο αναφοράς ούτε συγκεκριμένη πρόσφορη επιδίωξη. Τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τα δημόσια κτίρια, οι υποδομές, η ενέργεια, δεν αφορούν τη συνείδηση του Νεοέλληνα που αισθάνεται το κράτος σαν κάτι ξένο και πολλές φορές, αντίθετο με τα συμφέροντά του.
Η δημόσια περιουσία, αποτελεί «δώρο» συναλλαγής μιας τάξης «ψευδοαστών» που λειτουργούν με τα κατάλοιπα της φεουδαρχίας. Όχι μόνο δεν παράγεται δημόσιος πλούτος αλλά σπαταλιέται ασύστολα αυτός που απέμεινε.

Οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν είναι δυνατόν να ζουν έτσι. Άλλο προορισμό έχουν. Η πολιτικά οργανωμένη κοινότητα προτάσσει το δημόσιο συμφέρον και κατ΄ επέκταση τον δημόσιο πλούτο ως επίτευγμα και αποτέλεσμα του σχεδιασμού, της προσπάθειας και του έργου της. Ο πολίτης ζει, δημιουργεί, αυτοπραγματώνεται και ευτυχεί με τη συμμετοχή του σ΄ αυτό που μαζί με άλλους κατακτά. Ο δάσκαλος στο σχολείο παράγει πνευματικό και ηθικό δημόσιο πλούτο με τις ομάδες του. Ο επιστήμονας, στα εργαστήριά του, καινοτομεί και καταγράφει τη νέα του ανακάλυψη για λογαριασμό της κοινωνίας του. Ο επιχειρηματίας ρισκάρει κεφάλαια, απασχολεί κόσμο, παράγει Α.Ε.Π., πληρώνει φόρους.

Δεν πρόκειται για ηθικολογία ή για ρομαντικές ελπίδες στο σύγχρονο καπιταλισμό. Πρόκειται για καθαρό ορθολογισμό. Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος μόνο αν εσύ έχεις λεφτά κι ο άλλος δεν έχει. Αν αντλείς την ανωτερότητά σου από την κατάντια του, τότε είσαι κομπλεξικός. Κι αν είσαι κομπλεξικός, δεν μπορεί να είσαι ευτυχισμένος. Κι αν πάλι, νομίζεις ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα, είσαι γελασμένος. Το παιδί σου θα συναναστραφεί με το παιδί του εξαθλιωμένου ακόμα κι αν πληρώνεις το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο. Ο γείτονας θα σου επιτεθεί, όταν του τελειώσουν τα λεφτά και θα θέλει να πάρει τα δικά σου. Στην τηλεόραση θα βλέπεις σκουπίδια γιατί δεν θα υπάρχουν κανόνες. Στο γήπεδο δε θα πατάς μη σε μαχαιρώσει ο διπλανός σου. Δημοκρατία δεν θα έχεις πια γιατί θα σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου.

Φοβόμαστε. Γι΄ αυτό κυνηγάμε το χρήμα. Είμαστε ανασφαλείς μέσα στη ζούγκλα του αφερέγγυου κράτους. Τρέμουμε στην ιδέα ότι θα βρεθεί κάποια στιγμή που θα μας τη φέρει πισώπλατα και θέλουμε, μόνοι μας, να οχυρωθούμε. Θέλουμε τον πλούτο από ανάγκη κι όχι από αλαζονεία. Είμαστε απροστάτευτοι γιατί οι υπηρεσίες του κράτους μας προδίδουν συνεχώς καταστρατηγώντας κάθε δικαίωμα και κάθε πραγματική μας ανάγκη. Η παιδεία, η υγεία, η πολιτική μας ζωή δεν εξασφαλίζονται ως δημόσιο αγαθό. Σταδιακά, με τους μηχανισμούς απαξίωσης, επήλθε ο θάνατος της πολιτικής μας ταυτότητας, αναγορεύοντας σε είδη πολυτελείας τις αυτονόητες συνθήκες διαβίωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Η προσπάθεια να εντυπωσιάσουμε, εξασφαλίζοντας κοινωνική αναγνώριση, οφείλεται στην έλλειψη αληθινής πολιτικής και κοινωνικής συλλογικότητας. Η πολιτεία μας είναι για δεκαετίες, κατακερματισμένη, χωρίς να μας δίνει τη δυνατότητα της ευχαρίστησης μέσα από την επαφή, το διάλογο και τη διεκδίκηση των ενδιαφερόντων μας. Έτσι προσπαθούμε να χτίσουμε τείχη γύρω μας, αφού πάντα αισθανόμαστε προδομένοι και έκθετοι.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο καπιταλισμός οδηγείται συχνά σε κρίσεις που αποδίδονται στην υπερπαραγωγή αλλά συνήθως οφείλονται σε υποκατανάλωση. Οι πρώτες ανησυχίες για την αποδοτικότητα του συστήματος φάνηκαν στη δεκαετία του ’70 όταν παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα της πολιτικής του Νίξον και εγκαταλείφθηκε ο Κεϋνσιανισμός. Με την κυριαρχία του χρηματιστηριακού χρήματος, η διαχείριση του ιδιωτικού πλούτου πήρε άλλη διάσταση, αφού δόθηκαν νέες δυνατότητες στο δανεισμό και στη συσσώρευση επενδυτικών κεφαλαίων που δεν ανταποκρίνονταν σε καμία παραγωγική δραστηριότητα ή υπηρεσία. Έτσι η υποκατανάλωση αντιμετωπίστηκε και ενισχύθηκαν οι προοπτικές της ανανέωσης των αγορών με τον πολλαπλασιασμό των αναγκών σε νέες παρθένες αγορές.

Δεν ξέρω αν ο Κέυνς είχε δίκιο ή αν έπρεπε να λειτουργήσει καλύτερα ο φιλελευθερισμός του Μπιουκάναν και του Φρήτμαν. Εκείνο που βλέπω είναι ότι οι οικονομίες είναι δύσκολο να συνεχίσουν να συνθλίβουν τον άνθρωπο στη μέγγενη των αναγκών του. Χωρίς την αίσθηση της συλλογικότητας, η αλλοτρίωση θα τον διαλύσει. Όσο θα διαρκεί αυτός ο αλόγιστος πόλεμος της υπερβολής, θα παρουσιάζονται συνεχώς «πρόθυμοι σωτήρες». Άλλοτε θα προτάσσουν τον δημόσιο πλούτο ως κυρίαρχο κι άλλοτε τον ιδιωτικό. Η λύση βρίσκεται στη γνήσια, συμμετοχική και αυθεντική δημοκρατία. Εκεί οι νοήμονες πολίτες θα συμμετέχουν σε παραγωγικές σχέσεις όπου ο ιδιωτικός πλούτος θα στηρίζει το δημόσιο. Μόνο έτσι θα σταματήσει η τρελή κούρσα της απαξίωσης της ανθρώπινης φύσης και θα μπορέσουμε και πάλι, σιγά σιγά, να παίρνουμε χαρά από τα απλά και καθημερινά πράγματα. Και για όσους αγχώνονται, τους θυμίζω ότι οι πιο «ηδονικές» απολαύσεις... στη ζωή, είναι, συνήθως, τζάμπα!

Χρόνια Πολλά, ευτυχισμένα, δημιουργικά!

Με τις καλύτετρες ευχές μου για ένα αισιόδοξο και ελπιδιφόρο  έτος, γεμάτο υγεία και αλληλεγγύη!