Κλαυθμός και οδυρμός για τις μεταρρυθμίσεις...

Του Κώστα Καλλίτση, από την Καθημερινή

Στο νέο υπερταμείο θα υπαχθούν και οι ΔΕΚΟ και περίπου 70.000 ακίνητα του Δημοσίου, θα διοικείται από 5μελές συμβούλιο (τρία της Ελλάδας, δύο των θεσμών), θα αποφασίζει με πλειοψηφία 4 επί των 5, θα έχει διάρκεια ζωής 99 χρόνια. Γιατί (στα αλήθεια!..) κάποιοι ενοχλούνται; Διότι δημιουργούνται προϋποθέσεις για επαγγελματική διαχείριση των ΔΕΚΟ, ώστε να μην μπορεί η κάθε κυβέρνηση να διορίζει τα δικά της παιδιά, να μοιράζει τις δουλειές σε «πελάτες» της, να τους παραχωρεί τα κτίρια έναντι συμβολικού τιμήματος κ.λπ. Να μην μπορεί, με δυο λόγια, να μεταχειρίζεται τη δημόσια περιουσία ως λάφυρο. Το πολιτικό προσωπικό χάνει το «βάζο με το μέλι» – γι’ αυτό ένα μέρος του οδύρεται.

Οι κραυγές «ξένοι στη διοίκηση του Ταμείου!» επιδιώκουν να συγκαλύψουν την κοινωνική-οικονομική ουσία της διαχείρισης που θα ασκείται. Και η ουσία είναι ότι επαγγελματική διαχείριση της δημόσιας περιουσίας μπορεί: (α) Να την προστατεύσει από τα τρωκτικά που έμαθαν να πλουτίζουν λεηλατώντας την. (β) Να δημιουργήσει νέο πλούτο, πολλώ μάλλον που το 50% των εσόδων του Ταμείου θα επανεπενδύονται. (γ) Ετσι, το υπερταμείο θα λειτουργήσει, πράγματι, ως εγγύηση προς τους δανειστές, προκειμένου να μπορέσει η χώρα να διεκδικήσει τη μεγαλύτερη δυνατή ελάφρυνση χρέους. Ποιον, αλήθεια, βλάπτει αυτό;..

Ας είμαστε ειλικρινείς. Εθνική ντροπή δεν είναι η δημιουργία του Ταμείου. Είναι η άθλια διαχείριση που μας οδήγησε στο σημερινό κατάντημα. Είναι και οι κραυγές για «αποικία», «ξεπούλημα» ή ότι «κάποιοι θα κάτσουν στο σκαμνί» – απειλές για «Γουδί», που αυτή τη φορά εκστομίζονται από συντηρητικούς πολιτικούς. Ας ηρεμήσουν: Τα δύο ξένης επιλογής μέλη της διοίκησης του Ταμείου από μόνα τους δεν μπορούν να αποφασίζουν, θα απαιτείται πλειοψηφία 4 στους 5. Ως εκ τούτου, άδικα ανησυχούν, οι ξένοι δεν θα μπορέσουν να μας πάρουν τον ΟΣΕ και να τον μεταφέρουν στο Βερολίνο...

Αν το Ταμείο μπορεί να αποτελέσει μια ιστορικής σημασίας τομή (υπό την προϋπόθεση σταθερής πολιτικής βούλησης...) η δεύτερη απόφαση, για τα «κόκκινα» δάνεια, μπορεί να γίνει η θρυαλλίδα για την αποδόμηση ενός παρασιτικού κατεστημένου, που έμαθε να ευημερεί μέσα στο τέλμα της διαπλοκής και, γι’ αυτό, υπονομεύει κάθε υγιή επιχειρηματική προσπάθεια.

Το θέμα δεν είναι τα στεγαστικά δάνεια – ουδείς θέλει να πάρει τα σπίτια, ούτε οι τράπεζες να τα βγάλουν στο σφυρί, γιατί αν το κάνουν θα καταρρεύσουν οι τιμές και μαζί θα καταρρεύσει η δική τους κεφαλαιακή επάρκεια. Το πραγματικό θέμα είναι τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια. Υπάρχουν επιχειρήσεις που έχουν οριστικά τελειώσει. Υπάρχουν όμως πολλές άλλες, που έπεσαν έξω αλλά μπορούν να γίνουν κερδοφόρες ύστερα από γενναία αναδιάρθρωση και είσοδο φρέσκων κεφαλαίων. Αν αυτό δεν συμβεί, όλες αυτές οι επιχειρήσεις θα σέρνονται, θα μολύνουν και άλλες, θα συνεχιστεί η καταστροφή θέσεων εργασίας και, σε μερικούς μήνες, θα καταστεί αναγκαία νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Υπάρχουν καλές επιχειρήσεις με αφοσιωμένους μάνατζερ, που απλώς έπεσαν έξω – συμβαίνουν και χρεοκοπίες, δεν είναι αμαρτία ούτε ελληνικό φαινόμενο. Ωστόσο, το μέγεθος του ελληνικού προβλήματος «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων παραπέμπει σε ένα άρρωστο επιχειρηματικό μοντέλο, υπερδανεισμού και μετατροπής των δανείων σε ατομικό πλούτο. Με υπερτιμολογήσεις που πλούτιζαν τον επιχειρηματία και τσάκιζαν τις επιχειρήσεις από τη γέννησή τους, με λεηλασίες επιχειρήσεων που καλύπτονταν με συνεχή υπερδανεισμό, η χώρα γέμισε με πλούσιους επιχειρηματίες μεν, με επιχειρήσεις που είτε ασθμαίνουν για να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους είτε έχουν χρεοκοπήσει ουσιαστικά ή και τυπικά, δε.

Η αντιμετώπιση του προβλήματος εκκρεμεί εδώ και τρία χρόνια. Η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ πεισματικά αρνιόταν να το αγγίξει. Τώρα δημιουργείται το πλαίσιο να παρακαμφθεί η «απροθυμία» τραπεζών να θίξουν τους «πελάτες» τους, και να ξεκινήσει άμεσα η αναδιάρθρωση βιώσιμων επιχειρήσεων, είτε συναινούν είτε (με λίγους μήνες δικαστική καθυστέρηση...) όχι οι ιδιοκτήτες τους. Η διαχείριση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων (εφόσον γίνει με διαφάνεια και όχι με νοοτροπία «αρπαχτής»...) μπορεί να διευκολύνει την ανάδυση μιας νέας υγιούς επιχειρηματικότητας, να αποτελέσει το πρώτο σκαλοπάτι για προσέλκυση ξένων ιδιωτικών μακροπρόθεσμων κεφαλαίων που τόσο ανάγκη έχει μια οικονομία με χρόνια αρνητική αποταμίευση, να υποχρεώσει σταδιακά την ανεργία σε αναδίπλωση. Ισως, σε ορίζοντα δύο-τριών ετών, αν ο παρασιτισμός δεν καταφέρει να ανατρέψει τις διαδικασίες, να έχει αλλάξει ριζικά η ίδια η εικόνα της ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Αυτές οι δύο μεταρρυθμίσεις, μαζί με τη σύσταση της ανεξάρτητης αρχής δημοσίων εσόδων και τη (μνημονιακή) δέσμευση για ριζικές αλλαγές στο κράτος και στη Δικαιοσύνη, εφόσον υλοποιηθούν, θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή και την επιχειρηματική δράση στη χώρα. Η αντιπολίτευση θα ήταν χρήσιμο να τις ψηφίσει και να απαιτήσει τη συνεπή εφαρμογή τους. Όχι να συμπαραταχθεί με το παρασιτικό κατεστημένο, σκοπίμως ως εκπρόσωπός του είτε αφελώς, ως ένας «χρήσιμος ηλίθιος».

O «τελευταίος» κόφτης στη χώρα του «ποτέ»

Του Γιώργου Καρελιά, από τους protagon.gr

Σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του Μπίσμαρκ, «τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται μετά το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές». Οι κυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ στα προεκλογικά ψέματα («αυταπάτες» επί το αριστερότερον). Αλλά έχουν βαλθεί να σπάσουν και το μετεκλογικό ρεκόρ, αν και τέτοιο δεν (πρέπει να) υπάρχει.

Συνήθως οι νικητές των εκλογών προσγειώνονται στην πραγματικότητα. Οι σημερινοί χρειάστηκε να περάσουν από την (πρώτη μετεκλογική) φάση των, κυβερνητικών τους πλέον, ψευδαισθήσεων, που διήρκεσε έως τον Ιούλιο του 2015. Έκτοτε προσγειώθηκαν καλύτερα. Απόδειξη ότι ψηφίζουν τον ένα μνημονιακό νόμο μετά τον άλλο, πουλάνε («αξιοποιούν» επί το αριστερότερον) δημόσια περιουσία, εγκαινιάζουν αγωγούς που άλλοτε κατήγγελλαν και πάει λέγοντας. Σε ένα δεν άλλαξαν καθόλου: δίνουν σταθερά διαβεβαιώσεις που ξέρουν ότι δεν θα μπορέσουν να τηρήσουν. Δηλαδή, συνειδητά λένε ψέματα. Και, σπάζοντας τον κανόνα του Μπίσμαρκ, δεν τα λένε ΠΡΙΝ, αλλά ΜΕΤΑ τις εκλογές, τώρα που ξέρουν από μέσα όλα τα δεδομένα. Γι’ αυτό, το κυβερνητικό (τους) ψέμα είναι δυο φορές ψέμα.

Σταχυολογώ πρόχειρα:

• Είπαν: το αφορολόγητο δεν θα πέσει κάτω από τις 9.100 ευρώ (εδώ). Και έπεσε. Και ο υπουργός παραμένει στη θέση του.
• Είπαν: πρέπει να αποχωρήσει το ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα (εδώ). Και με λίγες μέρες διαφορά το ακριβώς αντίθετο (εδώ).
• Είπαν (στο εγχώριο πόπολο): δεν θα μειωθεί καμιά σύνταξη. Και αμέσως μετά (αρμοδίως και ειλικρινέστερα): Μειώνουμε τους συντελεστές αναπλήρωσης (εδώ).

Μόλις χθες (Τετάρτη) είχαμε μπαράζ νέων διαβεβαιώσεων. «Είναι τα τελευταία δημοσιονομικά μέτρα». «Ο κόφτης δεν είναι κόφτης, αλλά δημοσιονομική διόρθωση χωρίς μέτρα». «Ο κόφτης δεν θα ενεργοποιηθεί ποτέ». Οι πρώτες διαβεβαιώσεις είναι των οικονομικών υπουργών (εδώ και εδώ). Το «ποτέ» του Πάνου Καμμένου (εδώ).

Και να θες να είσαι αισιόδοξος δεν μπορείς, αφού μετά από κάθε διαβεβαίωση γίνεται το αντίθετο. Μπορεί οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που τα άκουσαν αυτά, να τα πίστεψαν και να ψηφίσουν σήμερα και μεθαύριο και με τα δυο χέρια, αλλά οι υπόλοιποι ας ετοιμαζόμαστε.

Περιέργως, αυτή τη φορά μόνο ο κ. Καμμένος λέει την αλήθεια. Το «ποτέ» που είπε ισχύει, αφού ο «κόφτης» δεν αφορά τις δαπάνες του υπουργείου του. Έτσι, μπορεί να κόβονται αυτομάτως, αν χρειαστεί, μισθοί, συντάξεις, δαπάνες για νοσοκομεία και σχολεία, αλλά οι θηριώδεις αμυντικές δαπάνες θα μείνουν στο δυσθεώρητο ύψος τους. Είναι το τίμημα για να συνεχίσει την αγαστή σύμπλευσή του αριστεροδεξιό συνονθύλευμα ΣΥΡΙΖA-ΑΝΕΛ.

Συμπέρασμα: όπου ακούς πολλά «τελειώνουμε», να λες «αρχίζουμε». Και το «ποτέ» δεν είναι για σένα. Για σένα είναι ο κόφτης.

Γκρέμισμα και παραπλάνηση

Της Βάσως Κιντή, από το ΒΗΜΑ.

Δεκαπέντε μήνες ήταν αρκετοί για να δειχθεί ότι η μόνη πολιτική της κυβέρνησης Σύριζα για την παιδεία είναι το γκρέμισμα, η παραπλάνηση και ο συντεχνιασμός. Γκρέμισαν τα πρότυπα-πειραματικά σχολεία, γκρέμισαν τα Συμβούλια των ΑΕΙ και άλλους θεσμούς του νόμου Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, γκρέμισαν την ψηφιακή εκπαίδευση, γκρέμισαν τα ολοήμερα σχολεία, όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης και εκσυγχρονισμού που είχαν υιοθετηθεί τα τελευταία χρόνια. Τι έβαλαν στη θέση τους; Την ικανοποίηση συντεχνιακών διεκδικήσεων και φωτογραφικές διατάξεις. Μόνο στο νομοσχέδιο για την έρευνα που βρίσκεται στη Βουλή υπάρχουν, όπως έχει καταγγελθεί, φωτογραφικές διατάξεις που αφορούν στελέχη της κυβέρνησης, τη σύζυγο του πρωθυπουργού και πολιτικούς τους φίλους. Όποιος έχει προσωπικό πρόβλημα μπορεί να απευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ για να βρει νομοθετικά λύση. Είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν. Ξέρουν όμως και την τέχνη της παραπλάνησης. Εξήγγειλαν Εθνικό Διάλογο για την παιδεία, υπαγόρευσαν με υπουργικές εγκυκλίους διατεταγμένη συμμετοχή, υποσχέθηκαν πορίσματα τον Μάρτιο και συζήτησή τους τον Απρίλιο αλλά, προς το παρόν, έχουμε μόνο έναν ενδιάμεσο (προσωπικό;) απολογισμό του προέδρου της πολυπληθούς μονοκομματικής επιτροπής που δεν είναι παρά ένα σύνολο ατάκτως ερριμμένων προτάσεων (συχνά αντιφατικών μεταξύ τους) από τις επιμέρους επιτροπές.

Και ενώ ο Διάλογος βρίσκεται σε εξέλιξη, η κυβέρνηση νομοθετεί προκαταλαμβάνοντας και, συνεπώς, αδιαφορώντας πλήρως για τα συμπεράσματα του πολυδιαφημισμένου Διαλόγου. Ο Διάλογος, και οι συμμετέχοντες σ’ αυτόν, είναι ο αντιπερισπασμός και το προπέτασμα πίσω από το οποίο ικανοποιούνται συντεχνίες και αιτήματα συνδικαλιστών. Για να μην αυξηθεί ούτε για λίγα λεπτά το διδακτικό ωράριο ώστε να φθάσει στον μέσο όρο της ΕΕ, κόβονται ώρες από τα σχολεία ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν με λιγότερους εκπαιδευτικούς. Στερούνται έτσι τα παιδιά δυο ώρες στις οποίες οι πραγματικά προικισμένοι και αφοσιωμένοι δάσκαλοι αναλάμβαναν καινοτόμες πρωτοβουλίες ενώ δεν έχει νόημα πλέον και η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια.

Ο Αντώνης Λιάκος, ως πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου, σημειώνει στα προσωρινά συμπεράσματα πως στόχος είναι η παιδαγωγική αυτονομία και η "απελευθέρωση από ένα ασφυκτικό αναλυτικό πρόγραμμα που δεν αφήνει στους εκπαιδευτικούς περιθώρια πρωτοβουλίας, διαφοροποίησης και προσαρμογής στις ιδιαίτερες συνθήκες". Την ίδια ώρα ο Υπουργός Ν. Φίλης εκδίδει, χωρίς συζήτηση, υπουργική απόφαση με την οποία ρυθμίζει μέχρι κεραίας, για όλα τα σχολεία, το ωρολόγιο και αναλυτικό πρόγραμμα (π.χ., «Το μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκεται για 2 ώρες στις Γ΄ & Δ΄ τάξεις και για 1 ώρα στις Ε΄ και ΣΤ΄ τάξεις.», κλπ), ακόμη και τη διάρκεια των διαλειμμάτων (π.χ., «12:25-12:35, 10’ Διάλειμμα») και την «ώρα του φαγητού-χαλάρωσης» (π.χ., «13:15-13:20, 5’ Μετάβαση μαθητών Ολοήμερου στην αίθουσα σίτισης»). Ούτε αυτό δεν μπορούν μόνοι τους να αποφασίζουν οι εκπαιδευτικοί. Κεντρικό κοστούμι ισοπέδωσης που βαφτίζεται οργουελικά δικαιοσύνη.

Η πολυτυπία, λέει ο Υπουργός, είναι άδικη. Αλλά δεν τον απασχολεί εάν είναι άδικο, τον 21ο αιώνα, να συμπιέζονται οι μικροί μαθητές, οι δάσκαλοί τους, οι γενιές που είναι το μέλλον της χώρας, να μπουν στα χαμηλών προσδοκιών κουτάκια που ετοίμασαν με ιδεολογική εμμονή, έχοντας κατά νου κοντόφθαλμες οικονομικές και συντεχνιακές προτεραιότητες.

Εκτός από το γκρέμισμα, την παραπλάνηση και τον συντεχνιασμό, μια επιπλέον αποκάλυψη της Συριζαϊκής «εκπαιδευτικής πολιτικής» ήταν η απομυθοποίηση. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης η αριστερά, και ειδικά η ανανεωτική αριστερά, διεκδικούσε την ηγεμονία στα ζητήματα της παιδείας. Είχε πάντα μια άλλη πολιτική να υποσχεθεί, ωραία λόγια να τη ντύσει. Και τι βλέπουμε σήμερα; Αυτή η περίφημη άλλη πολιτική δεν είναι παρά συντεχνιακά αιτήματα και σκόρπια σπαράγματα από την πολιτική των άλλων μπροστά στο απειλητικό φάσμα των προβλημάτων τα οποία ήθελαν να αγνοούν. Από κάπου πρέπει τώρα να κρατηθούν αφού δεν έχουν κανένα σχέδιο. Όπως είπαν οι ίδιοι, έκαναν Επιτροπή Διαλόγου για να μάθουν. Ο Σύριζα πολέμησε λυσσαλέα τη μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου αλλά διαβάζουμε τώρα ότι θα επιδιωχθεί να υπάρχει κινητικότητα των φοιτητών στις σχολές (όπως πρότεινε ήδη ο νόμος Διαμαντοπούλου), να υπάρχουν τετραετείς προγραμματισμοί των ΑΕΙ και εσωτερικοί κανονισμοί (όπως πρότεινε ήδη ο ν. Διαμαντοπούλου). Ο Α. Λιάκος λέει στη συνέντευξή του στο Βήμα ότι οι εσωτερικοί κανονισμοί είναι απαραίτητοι: «Υπευθυνότητα και ελευθερία πάνε μαζί». Αλλά η κυβέρνηση φαίνεται να διαφωνεί αφού στο νομοσχέδιο για την έρευνα παραπέμπει τους εσωτερικούς κανονισμούς των ΑΕΙ στις ελληνικές καλένδες. Αντιφάσεις , αοριστία, προχειρότητα, κανένα σχέδιο και ωραία λόγια που στόχο έχουν να ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά των μαθητών. Ελεύθερη είσοδος σε σχολές χαμηλής ζήτησης (και τι θα γίνει εάν η ζήτηση αυξηθεί;), λιγότερες εξετάσεις, μεγαλύτερα διαλείμματα, όχι βαθμοί αλλά και διετές Λύκειο «προσανατολισμένο στην έρευνα» ώστε, όπως λέει ο Α. Λιάκος στη συνέντευξή του, ένα τετραετές Γυμνάσιο να επαρκεί πλέον «για να διαμορφώσει την πρώτη επιστημονική, ιστορική και φιλοσοφική συνείδηση των μαθητών». Ένα έρημο τοπίο με χαλάσματα και ωραία λόγια σαν μουσική για να στρέφεις το κεφάλι, να μην βλέπεις και να ξεχνάς.