Κομμουνισμός με λεφτά, η ιδεολογία του έθνους!

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Πρώτη σκέψη που μου ΄ρχεται είναι η επιμονή του πρωθυπουργού στην οικογενειοκρατία. Αυτή δεν είναι κυβέρνηση, ένωση φιλικών οικογενειών είναι. Ακόμα και τον πιο «μοναχικό» υπουργό, αν τον ψάξεις καλά, κάποια συγγενική σχέση θα έχει με τους άλλους. Η δεύτερη είναι πως η οικογενειακή ζωή αποδεικνύεται πιο επικερδής από τη ζωή των εργένηδων.

Η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Ράνια Αντωνοπούλου είναι σύζυγος του επίσης υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρη Παπαδημητρίου... Η κ. Αντωνοπούλου εμφανίζει το 2014 εισόδημα 161.326 δολάρια  και ο κ. Παπαδημητρίου  337.104 δολάρια. Συνολικό εισόδημα 498.430 δολάρια. Το ζεύγος εμφανίζει καταθέσεις 3.148.801 δολάρια σε τράπεζες του εξωτερικού ενώ από πώληση ακινήτου στις ΗΠΑ εισέπραξαν 1.800.000 δολάρια. Συνολικά, οι τραπεζικές καταθέσεις εξωτερικού (HSBC, JpMorgan κ.α.) ανέρχονται σε 3.148.801 δολάρια και σε 22.575 ευρώ εκτός ακινήτων.

Και άλλοι όμως υπουργοί, όπως οι Τσακαλώτος και Σταθάκης- αυτός κάπου έχασε σ΄ένα χρόνο 2,1 εκ. ευρώ..!-, έχουν και μεγάλη  περιουσία αλλά και πολύ πλούσιο επενδυτικό χαρτοφυλάκιο στο εξωτερικό.

Για να προλάβω τους πρόθυμους υπερασπιστές τους, δηλώνω  πρώτον, ότι των άλλων κομμάτων μπορεί να έχουν περισσότερα- αυτοί όμως δεν είναι Αριστεροί- και δεύτερον ότι τους συγχαίρω για την ικανότητά τους να τα αποκτήσουν ή να τα διατηρήσουν ακέραια, εάν τα κληρονόμησαν.

Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού και είναι καθαρά πολιτικό. Όταν διαχειρίζεσαι τις τύχες μιας χώρας που βιώνει τεράστια προβλήματα, δεν μπορεί οι αποφάσεις σου να μην αφορούν τα δικά σου συμφέροντα. Σε κάθε λογικό άνθρωπο θα φαινόταν τουλάχιστον οξύμωρο να ρισκάρεις τις περιουσίες των Ελλήνων αλλά όχι τη δική σου που βρίσκεται στο εξωτερικό. Εκτός αυτού, ως υπουργός Οικονομικών είναι κάπως τρελό να λες ότι η υψηλή φορολογία δεν επηρεάζει την επιχειρηματικότητα, όταν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας σου φορολογείται στο εξωτερικό και όχι στη χώρα που διοικείς!

Η κυρίαρχη ιδεολογία του έθνους, κυρίως στη Μεταπολίτευση ήταν «Κομμουνισμός με λεφτά»! Ίσως είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που το πετύχαμε, χωρίς να πάρει χαμπάρι κανένας την ιδεολογική βάση του «υπαρκτού νεοελληνισμού» που εδραιώσαμε. Ας μην αναφέρω ονόματα αλλά φτάνει κανείς να ψάξει το παρελθόν πολλών σημερινών πλούσιων οικογενειών (επιχειρηματιών και πολιτικών). Από πού ξεκίνησαν, πως κινήθηκαν στη «αριστερή» τους διαδρομή τους, ποιών κομμάτων τη  στήριξη είχαν και πως στο τέλος κατάφεραν να απλώσουν τα δίκτυά τους σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Αλλά και πιο κάτω, στους συνδικαλιστές και στο Δημόσιο έγινε το έλα να δεις. Μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, στο αμαξοστάσιο του ΟΣΕ έσκαγαν μύτη κάθε πρωί οι τεχνικοί με πανάκριβα SUV και BMW. Για τρεις γεμάτες δεκαετίες, ο προσανατολισμός όλων ήταν ο διορισμός στο Δημόσιο με μισθούς Βρυξελλών και συντάξεις Βερολίνου. Και μέσα από τις τάξεις όλων αυτών των συντεχνιών, οι πιο σπουδαίοι «ινστρούκτορες» του σοσιαλισμού σχημάτισαν την ελίτ των εκατομμυριούχων. Όπως ακριβώς οι ομοϊδεάτες τους στα αδελφά αριστερά καθεστώτα!

Οι πιο «ιντελεκτουάλ» όμως, η πνευματική αφρόκρεμα της Αριστεράς είτε έκανε καριέρα εδώ τραγουδώντας για το «λαό» είτε σπούδασε στα πανεπιστήμια του βρώμικου καπιταλισμού, συσσωρεύοντας πλούτο και εξουσία.

Και όλοι μαζί, βρίζοντας  και λοιδορώντας τον κόσμο που τους έκανε πλούσιους, ήλεγχαν ή κατηύθυναν την εξουσία- ο Καραμανλής με τον Παυλόπουλο έτοιμοι ήταν να πουν ότι ήταν κι Αριστεροί κατά βάθος!

Η κοινωνία έχει σοβιετικές δομές που τις υπερασπίζονται φανατικοί εκατομμυριούχοι… κομμουνιστές! Πρωτοφανές αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο μόνος τρόπος για να επανέλθουμε σε ένα μοντέλο αστικής δημοκρατίας είναι να σπάσουμε το ελληνικό κράτος και να το επανιδρύσουμε χωρίς αυτούς στην εξουσία. Δύσκολο έως ακατόρθωτο αλλά μόνο αυτό μπορεί να μας απελευθερώσει…

Το αχόρταγο τέρας

Του Αλέξη Παπαχελά, από την Καθημερινή

Έ​​βλεπα τα πλάνα με τον πρωθυπουργό στην Κρήτη. Και ομολογώ ότι είχα διττά συναισθήματα. Ενα κομμάτι μου ήθελε να χαρεί, γιατί ο κ. Τσίπρας έσπειρε πολλές από τις θύελλες που ο ίδιος θερίζει. Δεν το χάιδεψε απλώς το κτήνος του λαϊκισμού. Το τάισε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γιγάντωσή του. Δικοί του άνθρωποι, δική του κουλτούρα ήταν όλο αυτό που είδαμε. Πριν από μερικά χρόνια θα εγκαλούσε ο ίδιος τον πρωθυπουργό της χώρας επειδή τολμούσε να κάνει μια σύσκεψη πίσω από κλειστές πόρτες. Θα τον εγκαλούσε ότι είναι προδότης και αυταρχικός. Τώρα είναι αυτός που θέλει να κλείσουν οι πόρτες...

Ο κ. Τσίπρας καβάλησε το κύμα του ακραίου λαϊκισμού, το οποίο γεννήθηκε μέσα από την αντιμνημονιακή σταυροφορία. Βρήκε τους πιο παράταιρους εταίρους σε αυτήν την καμπάνια, από την άκρα Αριστερά έως την άκρα Δεξιά, από τους θερμοκέφαλους του εθνικισμού έως τους αριστεριστές - αναρχικούς. Τώρα, πολλοί από τους συνοδοιπόρους, όσοι δεν βολεύτηκαν ή έμειναν αγνοί «Ταλιμπάν», τον εμφανίζουν σαν Λογοθετόπουλο. Ως διάδοχο, δηλαδή, ενός άλλου «κατοχικού» πρωθυπουργού. Η τρέλα έκανε τον κύκλο της και το κτήνος, όπως πάντα, δαγκώνει το χέρι εκείνου που το τάιζε.

Γράφαμε στην αρχή της κρίσης πως «δεν πρέπει να χύνετε άλλο εύφλεκτο υλικό στην ελληνική κοινωνία. Μην τροφοδοτείτε το μίσος και τον διχασμό». Μας απαντούσαν οι ιεροκήρυκες του μίσους, που όπως συμβαίνει πάντοτε ήταν απλοί πλασιέ που πουλούσαν ό,τι τραβούσε η αγορά: «Τι φοβάστε; Μήπως είστε γερμανοτσολιάδες και φοβάστε;». Προειδοποιούσαμε πως η δημοφιλία των θεωριών συνωμοσίας και ο πλήρης εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου θα έχουν πολύ μεγάλο κόστος για τον τόπο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διέλυσαν το εν πολλοίς άρρωστο παλαιό μιντιακό σύστημα, αλλά το αντικατέστησαν με κάτι πολύ άρρωστο και επικίνδυνο.

Ο κοινός νους και η μετριοπάθεια είναι είδος υπό διωγμόν σε αυτό το νέο πεδίο «ενημέρωσης» και αντιπαράθεσης. Οι οπαδοί τους δέχονται «μπούλινγκ» από τους ακραίους, οι οποίοι έχουν τον τρόπο τους να ισοπεδώνουν τα πάντα.

Δεν φανταζόμασταν ποτέ, βέβαια, ότι θα φτάσουμε στη σημερινή κατάντια, στα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν, π.χ., μετά την ασθένεια του Θάνου Πλεύρη. Ούτε είχαμε, επίσης, φαντασθεί ότι όσα βιώναμε στη χώρα μας από το 2010 θα τα βλέπαμε να ταλανίζουν σήμερα τη Δύση και να απασχολούν αναλυτές και ακαδημαϊκούς.

Ξαναπάμε όμως στον κ. Τσίπρα, που από θύτης μεταμορφώνεται σε θύμα. Είναι πολύ κοντόφθαλμο να χαίρεται κανείς με τα παθήματά του. Το κτήνος του λαϊκισμού δεν θα πεθάνει εύκολα. Το παγκόσμιο περιβάλλον το ευνοεί, καθώς ακούει τις ιαχές των επελαυνόντων ομόσταυλών του στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Η κρίση δεν τελειώνει και θέλει να μασήσει και άλλους πρωθυπουργούς. Πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά με ποιον τρόπο θα αντιδράσουμε στον εκχυδαϊσμό και στις ακρότητες που μας κατακλύζουν. Φθάνει η ώρα να αναρωτηθούμε αν, τελικά, η χώρα είναι κυβερνήσιμη ή όχι, ακόμη και αν κυβερνήτης είναι ο... Θεός ο ίδιος.

Έντυπη

Η χώρα πάσχει από όσους δεν είναι καλά στα μυαλά τους

Δεν θέλω να χαλάσω το κέφι του πρωθυπουργού, που βαφτίστηκε στη μαρμίτα και είναι πάντα αισιόδοξος (μικρό παιδί, χαρά γεμάτο), αλλά μετά τις χτεσινές του δηλώσεις για «την ψυχή των Ελλήνων» και για «όσους δεν είναι καλά στην ψυχή τους, που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας τους», πρέπει να του πω ότι το πρόβλημα είναι με όσους δεν είναι καλά στα μυαλά τους.

Επειδή, όπως λέει ο Μάρξ, του οποίου είναι οπαδός, αλλά και η ψυχιατρική με τη νέα βιολογία, ψυχή δεν υπάρχει. Όλα είναι στο μυαλό. Κατά πως λέγαν οι αρχαίοι «νους ορά και νούς ακούει».

Προσωπικά, δεν ξέρω αν όλα είναι στο μυαλό, αλλά μπορώ να βεβαιώσω ότι εκείνο που έβγαλε τον άνθρωπο από τις σπηλιές και τον έσωσε από τα άλλα ζώα που τον απειλούσαν ήτανε το μυαλό και καθόλου η ψυχή.

Το μυαλό τον ζέστανε και τον έντυσε για να μην εξαφανιστεί από τα κρύα. Με το μυαλό ανακάλυψε τα όπλα για το κυνήγι και τους σπόρους για τη γεωργία. Με το μυαλό έφτιαξε σπίτια εκεί που ήθελε και όχι μόνο όπου είχε σπηλιές.

Με το μυαλό έβαλε κανόνες συμβίωσης στις κοινωνίες, αύξησε τα χρόνια και την ποιότητα της ζωής του και περιόρισε τους σκοτωμούς για ψύλλου πήδημα. Με το μυαλό βρήκε τα βότανα, τα καταπλάσματα, έφτιαξε φάρμακα, έγινε γιατρός του είδους του.

Με το μυαλό άρχισε να αποφασίζει συμμετοχικά, περιορίζοντας τα δεσμά του από το δίκαιο εκείνου που είχε τα πιο δυνατά μπράτσα ή τα πιο πολλά ρόπαλα. Με το μυαλό πέρασε τους ποταμούς, τις ερήμους, τις θάλασσες, πέταξε στον αέρα, κατέβηκε κάτω από τη γη. Έμαθε.

Με το μυαλό αντικατέστησε το λιντσάρισμα από το εμπαθές πλήθος με το Δίκαιο, όπως αντικατέστησε και την εξουσία του άρχοντα- δυνάστη με το Δικαστήριο. Με το μυαλό τάϊσε όλο και πιο πολλά δισεκατομμύρια από τα δισεκατομμύρια που πεινούσαν παλιότερα.

Με το μυαλό προστατεύεται περισσότερο από το άγνωστο αύριο, από τη διπλανή απειλή, από το αβέβαιο μέλλον. Με το μυαλό προβλέπει και προγραμματίζει.

Το πιο σημαντικό: Με το μυαλό ξεχωρίζει τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία. Τι είναι εφικτό και τι ανέφικτο. Τι είναι δυνατό και τι αδύνατο. Γι αυτό και η εξέλιξη του μυαλού είναι που μεταβάλλει ένα παιδί σε έφηβο και έναν έφηβο σε ενήλικα. Ο ενήλικας, δηλαδή η δυνατότητα αξιολόγησης της πραγματικότητας, είναι η ασφαλέστερη άμυνα επιβίωσης. Κι αυτό δεν γίνεται χωρίς μυαλό.

Δεν θέλω να στενοχωρήσω τον πρωθυπουργό και τους λάτρεις αυτού που εκείνος ονομάζει ψυχή, αλλά αυτή η ψυχή, όπως την αντιλαμβάνεται εκείνος, είναι και η αιτία που η Ελλάδα είναι τριτοκοσμική και οι κάτοικοί της έχουν υποφέρει τα μύρια όσα και υποφέρουν και σήμερα.

Επειδή η ψυχή που υμνεί ο πρωθυπουργός είναι εκείνη που σκοτώνει το διπλανό της για να πιεί το νερό από την πηγή, αντί να φτιάξει κοινή βρύση.

Είναι εκείνη που λιθοβολεί τη γυναίκα και λιντσάρει τον άντρα, όταν αλαλάζει το πλήθος, αντί να φτιάξει Δικαιοσύνη.

Είναι εκείνη που μισεί, ζηλεύει, μανιάζει όταν η επιθυμίες της δεν γίνονται πράξη, αντί να μάθει ποια είναι τα δικαιώματά της και οι υποχρεώσεις της.

Είναι εκείνη που λέει ψέματα κυριευμένη από φόβο, αντί να ζει στο δρόμο της Ευθύνης.

Είναι εκείνη που καταστρέφει με μίσος, αντί να κοπιάζει για να μάθει τι να γκρεμίσει και τι να χτίσει.

Είναι εκείνη που ζει υποταγμένη από φόβο, κλεισμένη στο καβούκι της, αντί να συνεταιρίζεται με τους διπλανούς της για να κερδίσει την ελευθερία της και τα δικαιώματά της.

Είναι εκείνη που αιματοκυλά τον κόσμο από απληστία και εξουσιομανία, αντί να βάζει κανόνες δίκαιης μοιρασιάς του πλούτου και κανόνες εφαρμογής τους.

Είναι εκείνη που κυριευμένη από φόβο και ανασφάλεια φτιάχνει όπλα και σύνορα σ έναν τόσο δα πλανήτη, αντί να φτιάξει μια κοινή κοινωνία με κανόνες ασφάλειας και ευημερίας.

Είναι εκείνη, που φοβισμένη από το εφήμερο βλέπει κοντόφθαλμα και ατομικά αντί να βλέπει με αγάπη μακροχρόνια και εποικοδομητικά.

Και είναι εκείνη, που βουτηγμένη μέσα στο μυαλό σπρώχνει εξημερωμένη αντί για εξαγριωμένη προς τα μπρός. Το μυαλό εξημερώνει την ψυχή. Το μυαλό κάνει την αγάπη παραγωγική δύναμη από φοβισμένη αδυναμία. Το μυαλό κάνει το παιδί, από ενστικτώδη φονιά των πιο αδύναμων πλασμάτων από ανάγκη επιβεβαίωσης, φίλο τους. Το μυαλό της καθοδήγησης.

Η ψυχή, όμως που επικαλείται ο πρωθυπουργός, δεν είναι η συμπονετική αγάπη των λίγωνάδολων Ελλήνων για τους συνανθρώπους τους. Είναι η στείρα συναισθηματικούρα, που καταστρέφει την ελληνική κοινωνία εδώ και τουλάχιστον 200 χρόνια, με αυτοκαταστροφική μανία. Με την πιο αχρεία και χυδαία καθοδήγηση.

Είναι η συναισθηματικούρα των διχασμών, των ρατσισμών, της κατσίκας του γείτονα, της μοχθηρίας και της ζηλοφθονίας, του ατομικισμού, της αντικοινωνικότητας, της οικογενειοκρατίας και τελικά της κυριαρχίας της βλακείας από αμορφωσιά που διακατέχει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού και που είναι η κυρίαρχη νοοτροπία στη χώρα.

Εξ αιτίας της οποίας ένας λαός ολόκληρος, σε μία χαρισματική προικισμένη χώρα, ζει σε κοινωνικές συνθήκες καθημερινής ζούγκλας, έχοντας για διαχειριστή του πλούτου του ένα κράτος κλεφτοκοτά, άτιμο, άδικο, ηλίθιο, διεφθαρμένο.

Και για διοικητές του βάζει εκείνους από τα σπλάχνα του που είναι οι πιο διεφθαρμένοι, οι πιο ανόητοι, οι πιο ανίκανοι, οι πιο αχρείοι, οι πιο καταστροφικοί για τα συμφέροντά του.

Κι όλα αυτά επειδή δεν έχει ακόμα πάει από την ηλικία του έφηβου στην ηλικία του ενήλικα για να αποκτήσει το μόνο μέσο που μπορεί να τον βγάλει από τη μιζέρια του:  Το ΜΥΑΛΟ. Την ωριμότητα να ξεχωρίζει το συμφέρον από το ασύμφορο. Την πραγματικότητα από τα παραμύθια.

Και η πραγματικότητα λέει ότι χωρίς μυαλό η ψυχή είναι άχρηστη, για να μην πω και επιζήμια. Είναι ο κάθε γκάου τύπος που καθοδηγείται από το θυμικό του και σπέρνει το ζώο μέσα του γύρω του. Δεν είναι τα τσούρμα που πάνε τον κόσμο παρα πέρα. Είναι οι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι. Αυτοί που ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα. Αυτοί που λείπουν από την Ελλάδα της ασοβαρότητας και της στείρας συναισθηματικούρας του πρωθυπουργού της.

Ποια ακριβώς είναι η ψυχή του Έλληνα για την οποία πρέπει να περηφανεύεται σύμφωνα με τον πρωθυπουργό; Αυτή, με την οποία ψηφίζει όλα αυτά τα νούμερα και τα βάζει στη Βουλή για να τον αντιπροσωπεύουν; Για κοιτάχτε τους καλύτερα. Γι αυτούς πρέπει να περηφανεύεται;

Αυτούς που δεν μπορούν να αρθρώσουν δυό σοβαρές κουβέντες; Αυτούς που έχουν κάνει την παρανομία και την ασυδοσία νομοθετικό έργο; Αυτούς που κουρελιάζουν τη Δικαιοσύνη με το νοοτροπία κατσαπλιά για να πάρουν καμιά ψήφο παραπάνω από το διεφθαρμένο λαό; Αυτούς που η σκέψη τους είναι κατώτερη από νήπιου;

Αυτοί είναι η απόδειξη όχι ότι ο λαός έχει ψυχή. Αλλά ότι δεν έχει κουκούτσι μυαλό.

Εύχομαι καλά Χριστούγεννα.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Το κιβώτιο

Μαχητές του ΔΣΕ στα υψώματα του Σούφλικα, στον Γράμμο | Αρχείο ΚΚΕ

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από τους protagon.gr

Στο «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου, μία ομάδα 40 ανταρτών αναλαμβάνει την αποστολή να μεταφέρει ένα κιβώτιο με περιεχόμενο πολύτιμο για την έκβαση του Εμφυλίου υπέρ του Δημοκρατικού Στρατού. Επρόκειτο για αποστολή αυτοκτονίας καθώς η πορεία που θα ακολουθούσαν περνούσε υποχρεωτικά μέσα από τις γραμμές του εχθρού. Τελικά στην φονική διαδρομή αποδεκατίστηκαν με διαφορετικούς τρόπους όλοι πλην ενός, ο οποίος και παρέδωσε το κιβώτιο. Το κιβώτιο ήταν άδειο. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο για το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο, αλλά καιρό τώρα μου έχει δημιουργηθεί η σκέψη ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε μια φάρσα του μύθου του «Κιβώτιου».

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την ιστορική αποστολή να καταλάβει την εξουσία για πρώτη φορά για λογαριασμό της Aριστεράς. Κουβαλούσε μαζί του όλη τη σκευή της ιστορίας της, τις παρακαταθήκες των παλιών αγωνιστών της, την εξωραϊσμένη αυτοεικόνα του σύγχρονου συντρόφου, το αίσθημα ηθικής υπεροχής που εμπότιζε τα κύτταρα κάθε αριστερού. Στον Αλέξη Τσίπρα και τους συντρόφους του παραδόθηκε ένα μυθικής αξίας κιβώτιο.

Στα χρόνια της αντιπολίτευσης το κουβάλησαν στις μάχες του άοπλου εμφύλιου. Στο άλλο στρατόπεδο υπήρχαν οι προδότες των Μνημονίων που φτωχοποιούσαν τον λαό, οι υποτελείς της τρόικας που έβαζαν φόρους, οι ασπόνδυλοι εντολοδόχοι της Μέρκελ που έκοβαν μισθούς και συντάξεις, οι διαπλεκόμενοι των συμφερόντων που ξεπουλούσαν τον εθνικό πλούτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν να διώξει τους δεξιούς και ακροδεξιούς της εξουσίας, να σκοτώσει τη διαπλοκή, να διαγράψει το χρέος, να σκίσει το Μνημόνιο, να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις, να απαγορεύσει την είσοδο στη χώρα στους τροϊκανούς, να αποτρέψει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, να εθνικοποιήσει τις τράπεζες, να αποκαταστήσει τις απώλειες των εισοδημάτων, να πατάξει την ανεργία, να κλείσει το κάτεργο της Αμυγδαλέζας, να δώσει νέα πνοή στον τόπο.

Η μια μετά την άλλη οι διαψεύσεις άρχισαν να σκάνε με κρότο. Η πρώτη δουλειά του αριστερού νικητή των εκλογών ήταν να συμμαχήσει με τους πιο δεξιούς των δεξιών. Στη συνέχεια υπέγραψε ένα κατάδικό του Μνημόνιο, άρχισε να καλοδέχεται τους τροϊκανούς με άλλο όνομα στο Χίλτον, ξέχασε τα περί γερμανικών οφειλών, έγινε ο καλύτερος φίλος της Μέρκελ, διόγκωσε τη φορολογία σε εξοντωτικά επίπεδα, μείωσε κι άλλο το εισόδημα, αύξησε την πραγματική ανεργία, έστησε τη δική του διαπλοκή, συνέχισε απαράλλαχτο το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των προδοτών, ξεπούλησε τις τράπεζες στα ξένα funds, εκλιπάρησε για μια μικρή ελάφρυνση του χρέους. Έκανε τα ίδια πράγματα, πολύ ακριβότερα. Για κερασάκι έκανε και αυτό που δεν τόλμησαν ποτέ οι δεξιοί, να υποθηκεύσει τον δημόσιο πλούτο για 99 χρόνια.

Έχανε φέτα-φέτα τον ιδεολογικό του κορμό, αλλά πάλι λες, υποχρεώθηκε από τον οικονομικό εκβιασμό. Βλέπεις όμως και από την άλλη να στέλνουν τα ΜΑΤ που θα καταργούσαν εναντίον συνταξιούχων, να έχουν οχυρωθεί σιδερόφραχτοι μέσα στο Μαξίμου, να κάνουν πολυέξοδα ταξίδια με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο που θα πουλούσαν, να έχουν ανοίξει νέες χειρότερες Αμυγδαλέζες, να σκηνοθετούν εθνικολαϊκιστικές φιέστες που δεν είχαμε δει ποτέ επί Δεξιάς, να έχουν στενότερες σχέσεις με την Εκκλησία από τον Σαμαρά, να υπάρχει ένας υπουργός μόνιμα ντυμένος αξιωματικός, να στήνουν φάμπρικες με χρυσαυγίτες σαν νέοι Μπαλτάκοι και αναρωτιέσαι, η τρόικα τους υποχρεώνει να τα κάνουν κι αυτά;

Τι έχει μείνει από εκείνο το κόμμα και από εκείνους τους συντρόφους του πρώτου καιρού της επέλασης προς τη νίκη; Ένα απομεινάρι γκροτέσκο αριστερής ρητορικής, μια τσακισμένη ιδεολογική ραχοκοκαλιά, ένα κόμμα χωρίς παρελθόν, ένα άδειο πουκάμισο. Λίγοι απογοητευμένοι οπαδοί, κάτι κουρασμένα στελέχη, σύντροφοι που καθημερινά λιγοστεύουν, αραιώνουν, αποδεκατίζονται. Τι είδους κόμμα είναι αυτό που μας κυβερνά, ξέρει κανείς;

Φαντάζομαι μια εικόνα σε έναν αόριστο μέλλοντα, τον αρχηγό αποκομμένο από την πολιτική μήτρα που τον γέννησε, χωρίς ιδεολογική πατρίδα, τελευταίο εναπομείναντα της περιπέτειας, να σέρνει μόνος τα κουρασμένα του βήματα και εκείνο το κιβώτιο που έπρεπε να παραδώσει. Ο άγνωστός του αριστερός ανακριτής να τον ρωτά, τελικά τι διαφορά είχες από τους αντιπάλους σου; Και το ανοιγμένο κιβώτιο να χάσκει απειλητικό και να έχει μέσα μια γραβάτα.

Μας κυβερνούν γραφικοί και το ανεχόμαστε!

Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα, από το liberal.gr

Ο Ζουράρις λέει τη μία ανοησία μετά την άλλη και το διασκεδάζει. Ο Τσίπρας ακόμα δεν έμαθε που είναι η Μυτιλήνη αλλά αυτοσαρκάζεται, ο Τσιρώνης προτιμάει τις επίσημες σημαίες από τις πλαστικές και δεν καταλαβαίνει τι λέει, ο Παρασκευόπουλος φλερτάρει τη Χρυσή Αυγή και μετά καταγγέλλει τον εαυτό του! Μόνο αυτοί; Κάθε μέρα σε κάποιο κανάλι, στα ραδιόφωνα, στη Βουλή, τα στελέχη  της κυβέρνησης τροφοδοτούν με άνεση και προθυμία τις σατιρικές εκπομπές.

Μη βιαστείς όμως να τους απομονώσεις. Δεν είναι μόνο οι Συριζανέλ «ιδιόμορφοι». Απλά τώρα ξεφύγαμε τελείως. Οι Νικολόπουλοι, οι Πολύδωρες, οι μισοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τώρα είναι ΣΥΡΙΖΑ, όλοι μαζί οι ΑΝΕΛ, από ποιο πολιτικό σύστημα ξεπήδησαν; Όλους αυτούς δεν τους εξέθρεψε  η Αριστερά. Στέγη τους έδωσε για να ξεδιπλώσουν καλύτερα το ταλέντο τους…

Η γραφικότητα είναι η μάστιγα της ελληνικής δοίκησης. Σε νοσοκομεία, στους δήμους, σε υπηρεσίες, παντού, συναντάς απίθανους τύπους που η μόνη τους έγνοια είναι να αποθεώσουν τον φαντεζί χαρακτήρα τους! Λες και προετοιμάζονται από το σπίτι κάθε πρωί, για να δώσουν την καθιερωμένη παράσταση.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα με ημερομηνία λήξης. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν καταρρεύσει τα όρια και ο λαϊκισμός πότισε τις συνειδήσεις όλων. Αναπαράγονται πρότυπα γελοιότητας και η ανοχή μεγαλώνει πολλαπλασιάζοντας τους κλώνους εις βάρος της κοινωνικής συνοχής. Γέμισε ο τόπος από καρικατούρες  που φαντασιώνονται ρόλους, βυθισμένες σε συνεχείς κρίσεις μεγαλείου.

Ποιοι τους «κλωνοποιούν»; Οι ανεύθυνοι της παιδείας και της δημόσιας σφαίρας. Το εκπαιδευτικό σύστημα, τα κόμματα, τα κανάλια, οι δημοσιογράφοι, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ανοχής στο γελοίο. Λες και όλοι μας αναζητούμε την πρόκληση για να ικανοποιήσουμε την εντυπωσιοθηρία μας.

Όση αισιοδοξία και να επιστρατεύσουμε, όσο και να στρέψουμε το βλέμμα προς ένα καλύτερο μέλλον, είναι δύσκολο να το δούμε. Πρώτον επειδή οι γραφικοί της Αριστεράς δεν ξεκολλάνε εύκολα από την εξουσία, δεύτερον επειδή δεν μας περιμένει κανένας «παράδεισος» σοβαρότητας στο υπόλοιπο πολιτικό σύστημα… και τρίτον, επειδή είμαστε λίγοι, πολύ λίγοι αυτοί που  ανησυχούμε για τους κινδύνους της γραφικότητας!

Στην πραγματικότητα, η πολιτική ζωή είναι πλέον θέαμα. Και η πλειοψηφία των Ελλήνων το αποδέχεται, χωρίς να αντιλαμβάνεται τους κινδύνους που θα επιφέρει στη ζωή τους η διακωμώδηση, για χάρη της ανοχής.

Αν δεν σταματήσει η ιδιότυπη ασυλία  στον παραλογισμό, στην φαντασιοπληξία και στην «επανάσταση του γελοίου», όσες μειοψηφίες απέμειναν θα συνθλιβούν κάτω από τον βηματισμό του οπαδικού πλήθους της γραφικότητας.

Ελπίζω μόνο σε ένα βουβό κίνημα στην καθημερινότητά μας, εντός πάντα των δημοκρατικών ορίων. Ένα κίνημα σιωπηλό που δεν θα δίνει βήμα και χώρο στην πρόκληση και στην ανοησία. Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε, πως όσο εθιζόμαστε στην απόλαυση του γελοίου τόσο θα πέφτουμε στην παγίδα τους.

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός δεν βρίσκεται στις σβάστικες και στα σφυροδρέπανα των τυράννων αλλά στην μεταδοτική ανοησία των γραφικών. Και μάλιστα αυτή που κρύβεται κάτω από το μανδύα της «πνευματικότητας» των «διανοούμενων».

Τη βλακεία έχουμε χρέος να πολεμήσουμε, από όπου κι αν προέρχεται και όχι τα σύμβολα της ιδεολογίας. Αυτά έχουν πέσει μόνα τους προ πολλού. Η μαλακία παραμένει ανίκητη και εξαπλώνεται παντού, τρώγοντας σαν το σαράκι τις συνειδήσεις μας….

Το θηρίο της διαφθοράς που δεν αφήνει την Ελλάδα να προκόψει

Του Χάρη Θεοχάρη

Ημέρα κατά της διαφθοράς σήμερα και ο παγκόσμιος πίνακας κατάταξης  βρίσκει την Ελλάδα στην 58η θέση από τις 168 χώρες με σκορ 46/100  πίσω από την Γκάνα και την Κούβα και στην τελευταία θέση των χωρών της Ε.Ε. και της Δυτικής Ευρώπης μαζί με την Ιταλία, τη Ρουμανία και την Βουλγαρία.

Απόλυτα εξηγήσιμο το σκορ καθώς το  πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης οικοδόμησε μια δημοκρατία λαβωμένη με μόνο σκοπό να μπορεί να "ρουφά" πόρους και ψήφους υπέρ της επιβίωσής του  κάνοντας το φαινόμενο της διαφθοράς να πάρει διαστάσεις θηρίου, να έχει την ικανότητα να αντιστέκεται στο χρόνο και να απομυζά τον εθνικό πλούτο και τον προσωπικό μόχθο των πολιτών.

Φρενάρει τις επενδύσεις -αφού το κόστος τους εκτινάσσεται με τις μίζες και τα λαδώματα- πλήττεται η εικόνα και η φερεγγυότητα της χώρας, βαθαίνουν οι ανισότητες, οξύνεται η φτώχεια, δεν αφήνει τους ανθρώπους της δημιουργίας να προκόψουν.

 

Τι είναι όμως η διαφθορά;

Όποιος κερδίσει τις εκλογές, ελέγχει όλες τις εξουσίες και κάνει ό,τι θέλει. Αυτό είναι η διαφθορά.

Όποιος κατέχει την εξουσία, ορίζει διοικήσεις δημοσίων φορέων και οργανισμών, κομματικοποιεί το κράτος, κάνει ρουσφέτια, προάγει τους φίλους, καταστρέφει κάθε έννοια αξιοκρατίας. Αυτό είναι διαφθορά.

Ορίζει φίλους σε θέσεις που ελέγχουν τη ροή του χρήματος, χρήμα που μετά πηγαίνει σε «φιλικές» επιχειρήσεις και ΜΜΕ. Αυτό είναι διαφθορά.

Ορίζει διοικήσεις Τραπεζών, μειώνει πρόστιμα, επιταχύνει επιστροφές φόρων, επιταχύνει αδειοδοτήσεις. Αυτό είναι διαφθορά.

Παρεμβαίνει στη δικαιοσύνη για να βοηθήσει «κολλητούς» αλλά κυρίως για να καλύψει τα ίχνη, τις αποφάσεις, τις ευθύνες. Αυτό είναι διαφθορά.

Ζητά από τράπεζες να δανειοδοτήσουν φίλους τους με αντάλλαγμα την οικονομική υποστήριξη. Αυτό είναι διαφθορά. 

Προκηρύσσει διαγωνισμούς που περιγράφουν αντικείμενα με φωτογραφικό τρόπο ή ανοίγουν για λίγες ώρες. Αυτό είναι διαφθορά.

Διατηρεί διαδικασίες χειρόγραφες με μεγάλη αναμονή, που αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώσουν "γρηγορόσημο". Επιτρέπει το "φακελάκι» στη συναλλαγή με τον ελεγκτή ή σε αυτόν που υπογράφει την αδειοδότηση. Αυτό είναι διαφθορά.

 

Και μπορεί να χτυπηθεί αυτό το τέρας;

 

Η διαφθορά δεν πατάσσεται με πολιτική βούληση από τη μία μέρα στην άλλη καθώς ως φαινόμενο είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Απαιτούνται ρήξεις, τομές, μεταρρυθμίσεις. Ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές;

■ Πρώτη και βασικότερη είναι η ουσιαστική διάκριση εξουσιών. Η ανεξαρτητοποίηση της δικαιοσύνης αλλά και της νομοθετικής εξουσίας από τη δικαστική είναι το μεγαλύτερο εχέγγυο για αποτελεσματικότερο έλεγχο.

Το προεδρικό σύστημα (που είναι προτιμότερο κατά την άποψή μου), η μεταφορά της αρμοδιότητας επιλογής των προέδρων των δικαστηρίων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέσα από μια λίστα τριών που εκλέγονται από τα ίδια τα Σώματα, μαζί με το ασυμβίβαστο ιδιότητας βουλευτή και υπουργού, θα έθεταν τη βάση για την επίτευξη αυτού του πρώτου στόχου.

■ Δεύτερον, η ίδρυση δικαστικής ή εισαγγελικής αστυνομίας θα αποτελούσε σημαντικό εργαλείο καταπολέμησης της διαφθοράς σε όλο τον δημόσιο τομέα.

■ Τρίτον, η νέα αρχιτεκτονική του Δημοσίου, στην οποία θα υπάρχουν υποχρεώσεις λογοδοσίας (ισολογισμοί κτλ.) σε κάθε δημόσια υπηρεσία ή επιχείρηση που διαχειρίζεται έσοδα, θα συμβάλλει στην εμπέδωση χρηστής διοίκησης.

■ Τέταρτον, η μη επιλογή διοικήσεων από τους πολιτικούς (υπουργούς κτλ.) αλλά από το ΑΣΕΠ θα κόψει τον ομφάλιο λώρο διοίκησης και πολιτικών.

■ Πέμπτο, η στοχοθεσία και η αξιολόγηση των δημόσιων υπηρεσιών θα εστιάσει τη λειτουργία τους σε συγκεκριμένους κοινωνικούς και δημόσιους στόχους αντί να είναι μηχανισμοί παραγωγής ευκαιριών για διαφθορά.

■ Έκτο, η γενικευμένη χρήση της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και το άνοιγμα των δεδομένων του Δημοσίου θα απελευθερώσει τον ιδιωτικό τομέα, μειώνοντας την ανάγκη και την πιθανότητα για διαφθορά.

■ Έβδομο, η αλλαγή του πλαισίου για την προστασία των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος (whistle blowers), ώστε όταν κάποιος καταγγείλει μια παράνομη πράξη στην οποία συμμετέχει υπό πίεση και με σκοπό να μη χάσει τη δουλειά του, να του παρέχεται αυτομάτως ασυλία.

■ Όγδοο, ο αποτελεσματικότερος έλεγχος του μαύρου πολιτικού χρήματος θα περιορίσει την μεγάλη αυτή παθογένεια.

 

Και, φυσικά, διαφάνεια ως προς τις ροές χρήματος προς τα κόμματα και τα πολιτικά πρόσωπα. Η ευημερία και η προκοπή της χώρας και των μελλοντικών γενεών περνάει μέσα από την πάταξη της διαφθοράς. Διαφορετικά  δε θα μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε τη χώρα.

"Η ελληνική κοινωνία φτωχαίνει κάθε μέρα περισσότερο"

Του Φώτη Γεωργελέ, από την athensvoice.gr

Στον πρόσφατο ανασχηματισμό, ο πρωθυπουργός ζήτησε από τους υπουργούς του να ξενυχτάνε αν είναι δυνατόν στα υπουργεία τους για να κλείσουν την αξιολόγηση. Γιατί έτσι θα ζητήσουν μια ευνοϊκή ρύθμιση για το χρέος. Ένα λεπτό. Με ποιον θα κλείσουν την αξιολόγηση; Με την τρόικα, τις δυνάμεις κατοχής. Τι αξιολογούν; Το μνημόνιο που θα έσκιζαν μέρα μεσημέρι στη Βουλή. Για ποιο πράγμα αγωνίζονται και παρακαλάνε τους δανειστές; Για μια ελάφρυνση χρέους, που στην καλύτερη περίπτωση θα ’ναι μείωση επιτοκίων κι όχι διαγραφή ποσού. 

Πριν λίγες μέρες, η προηγούμενη κυβερνητική εκπρόσωπος, οργισμένη με το ΣτΕ, το κατηγορούσε επειδή έκρινε συνταγματικά τα μνημόνια και το PSI. Αυτά για τα οποία, δηλαδή, ο πρωθυπουργός προέτρεπε τους υπουργούς τους να ξενυχτήσουν για να επιτύχουν. 

Όταν ορκίστηκε η νέα υπουργός Εργασίας έσβησε από τα σόσιαλ μίντια τα προφίλ της. Καθώς κι αυτή, όπως και όλοι οι αντιμνημονιακοί αγωνιστές, όλα αυτά τα χρόνια έσκιζε μνημόνια, κήρυττε ανεπιθύμητη την τρόικα, έδινε 13ους μισθούς και συντάξεις και καταργούσε τον Ένφια κάθε μέρα, σκέφτηκε ότι θα υφίσταται έναν καθημερινό εξευτελισμό καθώς θα της υπενθύμιζαν συνέχεια τι έλεγε, καθώς αντιπολίτευση θα της κάνει ο ίδιος της ο εαυτός μέσω Facebook. Την ίδια ώρα όμως που η κυρία Αχτσιόγλου έσβηνε σοφά τις αναρτήσεις της για να υπογράψει τα μνημόνια, ο νέος υφυπουργός Παιδείας δήλωνε ότι η χώρα είναι υπό κατοχήν. Δηλαδή, ο κύριος Ζουράρις είναι υπερήφανος υπουργός μιας κατοχικής κυβέρνησης. Είναι παράλογο, όλα είναι παράλογα, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Λέμε τα πάντα, τα παλιά και τα καινούργια, τα ίδια και τα αντίθετά τους, για όποιον θέλει ν’ ακούσει, ό,τι θέλει να ακούσει. Post truth και post factual politics, οι βαλκανικοί Τραμπ το λένε «ό,τι να ’ναι politics» αρκεί να μη φάμε ξύλο. 

Με όλη αυτή την επικοινωνιακή φασαρία, δεν συνειδητοποιούμε ότι η κατάσταση δυο χρόνια τώρα είναι ακυβέρνητη. Ξεχνάμε ότι κυβέρνηση σημαίνει επίλυση προβλημάτων. Τι έχει λυθεί τα τελευταία χρόνια; Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, η κυβέρνηση της Αντιμεταρρύθμισης δημιουργεί προβλήματα αντί να λύνει. Άλλωστε γι’ αυτό δεν εξελέγη; Για να επαναφέρει τα πράγματα όπως ήταν «πριν από τα μνημόνια». Ε, αυτό κάνει, δεν μπορεί κανείς να την κατηγορήσει. 

Το επαναλαμβανόμενο θέατρο που πια έχει καταντήσει μονότονο –διαπραγματεύσεις, τεχνικά κλιμάκια, Χίλτον, υψηλά κλιμάκια, Eurogroup, αξιολόγηση, δόσεις, φτου κι απ’ την αρχή– μας υπνωτίζει, μας εμποδίζει να δούμε ακριβώς τι μας συμβαίνει και γιατί. Η «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση δεν είναι ότι αποτυγχάνει απλώς. Είναι ότι αποτυγχάνει ίδια με τους προηγούμενους. Δεν είναι ότι αποτυγχάνει ίδια. Είναι ότι αποτυγχάνει χειρότερα. Η κυβέρνηση Τσίπρα θα ακολουθήσει το δρόμο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων και μάλλον θα έχει ακόμα χειρότερο δρόμο καθώς μέχρι τώρα πέρναγε συνέχεια όλα τα φανάρια με κόκκινο. Γιατί όμως; Γιατί αποτυγχάνει χειρότερα; 

Κανείς δεν διατυπώνει τις απλές απορίες. Το σύστημα εξουσίας έχει καταφέρει να επιβάλει στην κοινή γνώμη ότι κάπως έχουμε μπει λόγω χρέους σε μια κατάσταση, η οποία ονομάζεται μνημόνια, για την οποία πληρώνουμε συνέχεια φόρους, μας κόβονται οι συντάξεις, χάνουμε τις δουλειές μας. Γιατί όμως μας συμβαίνουν αυτά; 

Δηλαδή, εντάξει, το 2009 το κράτος μας είχε 24 δις πρωτογενές έλλειμμα. Το 2010 δεν μας δάνειζε κανείς, χανόμαστε. Χρειαζόμαστε ένα τεράστιο ποσό, για τέτοια ποσά χώρες όπως η Ουκρανία χρεοκοπούν κι εμείς το θέλαμε κάθε χρόνο. Κόλαση. Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Έπρεπε μέσα σε 2-3 χρόνια, ευτυχώς όχι μονοκοπανιά που θα γινόμασταν Βενεζουέλα, αλλά σε μερικά χρόνια, να καταναλώνει το ελληνικό κράτος 25 δις λιγότερα. Ανέλαβαν οι ευρωπαίοι εταίροι το χρέος μας, αλλά έπρεπε κι εμείς να σταματήσουμε τα ελλείμματα κάθε χρόνο. Το επιτύχαμε. Οδυνηρά. Με λάθος τρόπο. Άδικα. Το καταφέραμε όμως. Κόψαμε 25 δις, δυσθεώρητο ποσό. Φτάσαμε από το 2014 σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. 

Τότε γιατί δυο χρόνια τώρα αυξάνεται ο Ένφια; Γιατί μειώνονται οι συντάξεις; Γιατί κόβεται το ΕΚΑΣ; Γιατί μειώνεται το κατώτατο φορολογητέο εισόδημα; Γιατί αυξάνεται ο ΦΠΑ; Γιατί μπαίνουν κι άλλοι φόροι; Γιατί πάλι «παίρνουν μέτρα»; Επειδή η κυβέρνηση πραγματοποιεί αυτό το οποίο υποσχέθηκε. Την παλινόρθωση του παλιού συστήματος. Γιατί οι Γραμματείες του κράτους από 70 έγιναν 140. Γιατί προσλαμβάνονται εκατοντάδες μετακλητοί και χιλιάδες έκτακτοι στο δημόσιο. Γιατί το μετρό και ο ηλεκτρικός έγιναν πάλι παθητικά και θα έχουν 61 εκατομμύρια ζημιές, ενώ ήταν κερδοφόρα το 2014. Γιατί ιδρύεται «γραφείο πρωθυπουργού» Θεσσαλονίκης. Γιατί η ΔΕΗ από κέρδη 90 εκ. πέρασε σε ζημιές 100 εκ. Γιατί η κρατική βιομηχανία ζάχαρης πήρε 70 εκ. επιχορήγηση. Γιατί η μισθοδοσία του δημοσίου αυξήθηκε κατά 146 εκατομμύρια. Γιατί το κόστος του κράτους είναι φέτος 1,7 δις πάνω από πέρυσι. Γιατί οι συνολικές δαπάνες Γενικής Κυβέρνησης, από 50,7% του ΑΕΠ που ήταν  το 2014, ανέβηκαν στο 55,3% το 2015. Φτωχύναμε γιατί συνέβη αυτό που θέλαμε. Κάνουμε ό,τι κάναμε και πριν. Γιατί δεν πιστέψαμε ότι αυτό είναι αδύνατον χωρίς δανεικά. 

Γι’ αυτό οι κυβερνητικές εφημερίδες κοροϊδεύουν για το «ποιος θέλει το μνημόνιο» ενώ όλοι θέλουν το μνημόνιο, δηλαδή κι άλλα δανεικά. Γι’ αυτό στήνεται συνεχώς το ίδιο σκηνικό, με τις ηρωικές διαπραγματεύσεις, τις νίκες και τις ήττες, τους αγώνες για το χρέος. Για να μη φανεί η χρεοκοπία του παρασιτικού συστήματος. Για να μη φανεί ότι ο κρατισμός και η κομματοκρατία απομυζούν ακόμα, και πάντα, την ελληνική κοινωνία. Νέα κόλπα επινοούνται κάθε μέρα, φορολόγηση των αναλήψεων από τις τράπεζες σκέφτονται τώρα, πράγμα που σημαίνει έμμεση υποτίμηση των χρημάτων που έχουν απομείνει στους πολίτες. 

Η ελληνική κοινωνία φτωχαίνει κάθε μέρα περισσότερο. 7 χρόνια κρίσης και οι αιτίες είναι ακόμη άγνωστες για την πλειοψηφία. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που, ως απάντηση της κρίσης, ζητάνε περισσότερη δόση από τη συνταγή που οδήγησε στη κρίση. Ακόμα και σήμερα πόσοι λένε ξεκάθαρα ότι το θέμα δεν είναι να αλλάξει απλώς η κυβέρνηση, αλλά να αλλάξει το μοντέλο της χρεοκοπίας; Το πολιτικό σύστημα δημιούργησε την απάτη των μνημονίων για να αποτρέψει την αλλαγή της χώρας. Επειδή οι οδυνηρές αλήθειες δεν ειπώθηκαν, η κατάρρευση της αντιμνημονιακής απάτης δεν οδήγησε στην αυτογνωσία αλλά στη σύγχυση, στην αναζήτηση του επόμενου δημαγωγού. Τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα, τα δοκιμάσαμε όλα και καθώς τελειώνει και το 2016, τίποτα δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο. Η κοινωνία κουρασμένη, συγχυσμένη, δεν ξέρει τι της φταίει και ποιον να εμπιστευτεί.