Η Ιστορία στα μέτρα μας

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από τους protagon.gr

Αν κανείς προσπαθήσει να συγκεράσει τις ρητορικές ιδεολογικές συντεταγμένες του Αλέξη Τσίπρα σε μία συνισταμένη, άνετα συμπεραίνει ότι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Νίκος Μπελογιάννης αφιέρωσαν τη ζωή τους στη διαφύλαξη της ευρωπαϊκού κεκτημένου γιατί η σκέψη του Προέδρου Μάο είναι πάντα επίκαιρη. Αυτός ο αχταρμάς προκύπτει από τη ρηχότητα και την ευκολία με την οποία ιδιοποιείται και προβάλλει στο παρόν δάνεια μύθων, φαντασιακών ή πραγματικών, γιατί έτσι νομίζει ότι δικαιώνει την ατομική του διαδρομή και την πορεία του κόμματός του.

Το κομμουνιστικό ηρωολόγιο βρίσκεται πάντα στη φαρέτρα του (χωρίς ποτέ να αρθρώνει τη λέξη) – κόβει εύηχες φέτες από ιστορικές προσωπικότητες και στιγμές και τις σφηνώνει σαν πασάλους για να κρατήσει σταθερό ένα ιδεολογικά ρημαγμένο κόμμα.

Είναι λάθος ανάγνωση και της ιστορίας και της πολιτικής. Όπως λάθος είναι και η ακριβώς αντίθετη ανάγνωση, αυτή που κάνουν διάφοροι μετά Χριστόν προφήτες τις μέρες αυτές, επίσης για να δικαιωθούν οι ίδιοι. Αυτοί δηλαδή που υποτιμούν το βάρος της ιστορικής στιγμής και διαβάζουν την Ιστορία ανάποδα, με τη σημερινή γνώση των εξελίξεων που ακολούθησαν. Που με αβαθείς μηχανιστικές αναλύσεις, στην ουσία απλές αναγωγές, καταλήγουν ότι ο Μπελογιάννης και οι άλλοι αγωνιστές του ΚΚΕ ήσαν εγκληματίες γιατί σκοπό είχαν να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα από τα καθεστώτα που κατέρρευσαν το ’89. Όχι, δεν είχαν αυτόν το σκοπό – έζησαν στην εποχή που γραφόταν η ιστορία που είχε την κατάληξη που γνωρίζουμε όλοι τώρα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους που ξόδεψαν τη ζωή τους σε φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια ή εκτελέσεις είχαν την πεποίθηση ενός ευγενούς ιδεώδους που τώρα γνωρίζουμε ότι ήταν ιστορική αυταπάτη – τότε δεν το γνώριζαν ούτε οι αντίπαλοί τους. Και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει την αίγλη της αυταξίας της θυσίας.

Στην υποδαύλιση του αισθήματος ηθικής υπεροχής βοηθούσε ότι απέναντί τους δεν είχαν τίποτα αγγελούδια. Είχαν μία ημιδημοκρατία στην οποία μεσουρανούσαν οι δοσίλογοι της Κατοχής, οι πληρωμένοι χαφιέδες, το σκληρό κατασταλτικό κράτος της Δεξιάς, οι πρόγονοι της Χούντας, το βασιλικό παρακράτος, ένας σκοτεινός συρφετός που έκανε τον δικό τους αγώνα να φαντάζει ακόμα πιο ανιδιοτελής και ενάρετος. Τώρα ξέρουμε την ιστορική ειρωνεία, αυτή η μαύρη αντίδραση αντικειμενικά θεμελίωνε το μέλλον μιας ευρωπαϊκής δυτικής δημοκρατίας και η ουτοπική θυσία των ιδεολόγων κομμουνιστών θα αποτύγχανε να μας βυθίσει στο ζόφο του ολοκληρωτισμού.

Επίσης ξέρουμε την πορεία των χαμένων του Εμφυλίου μέχρι τις μέρες μας, και αυτό θα έπρεπε να κάνει σοφότερους τους ιστορικούς μηδενιστές. Το ΚΚΕ, μολονότι συμμετείχε σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν πίστευε, αποτελούσε πάντα έναν από τους θεσμικούς πυλώνες της λειτουργίας της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας, με άψογη κοινοβουλευτική συμπεριφορά και περιφρουρημένους κοινωνικούς αγώνες, κάποιοι δε από αυτούς που σήμερα θεωρούν ξένο κατάσκοπο και προδότη της πατρίδας τον Μπελογιάννη συνεργάστηκαν με τους συντρόφους του σε κυβερνητικό σχήμα.

Όσο δεν ήταν αγωνιστής της Δημοκρατίας ο Νίκος Μπελογιάννης άλλο τόσο δεν ήταν προδότης. Βρέθηκε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και διάλεξε τη μία διαδρομή, όπως εκατομμύρια άνθρωποι της εποχής του σε όλον τον κόσμο. Το ότι η επιλογή κατέληγε στον όλεθρο το ξέρουμε τώρα. Είναι εύκολο να εκκενώνεις την Ιστορία από τη δυναμική και το δράμα της και ακόμα ευκολότερο να την εργαλειοποιείς για να την προσαρμόσεις στις σημερινές σου ανάγκες. Αλλά είναι λάθος.

Τι είναι το κράτος μας;

"Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια",  Διονύσιος Τσόκος, 1850.

Του Γιώργου Γιαννούλη- Γιαννουλόπουλου, (26 -03- 2015) από Κάτοπτρα

H 25η  Μαρτίου του 2015 πέρασε κι αυτή όπως τόσες άλλες κοντά διακόσια χρόνια τώρα. Η προβληματική σχέση μας με το πρώτο κράτος στην ιστορία των Ελλήνων, που ιδρύθηκε με την Επανάσταση και το κίνημα του φιλελληνισμού, παραμένει. Το κράτος αυτό οι Έλληνες ποτέ στ' αλήθεια δεν το θεωρήσαμε δικό μας. Ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε έκτοτε δείχνει πως ήταν και παραμένει κάτι ξένο στην ψυχή μας. Κάτι από το οποίο απαιτούμε τα πάντα αλλά δεν αναγνωρίζουμε ευθύνη για τις πράξεις και τις υποχρεώσεις του. Απαιτούμε να μας προσλάβει όλους, να μας ταΐσει, βλέπουμε με κατανόηση τους συμπατριώτες μας που το μαδούν καταπατώντας την περιουσία του ή κλέβοντας τις συντάξεις του, ή πληρώνονται παραπάνω από όσο δικαιολογείται, ενώ δεν αναγνωρίζουμε τα χρέη του, τις διεθνείς υποχρεώσεις του, τη θέση και τις δεσμεύσεις του.

Οι διαχειριστές που εκλέγουμε είναι στον νου μεγάλου μέρους των νεοελλήνων οι απεσταλμένοι τους σε έναν ξένο και εχθρικό τόπο που πάνε να τον λεηλατήσουν για να τους φέρουν πίσω λεφτά, κονδύλια, διορισμούς, δρόμους, σχολεία, νοσοκομεία.

Αυτό εξηγεί και την αδιαφορία μας για τη συμπεριφορά τους απέναντι στη Διοίκηση, στους νόμους, στα Δημόσια οικονομικά. Όλα αυτά δεν αφορούν το κράτος ΜΑΣ. Αφορούν κάποιον άλλον, μια δύναμη κατοχής που τη μισούμε αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή. Κάνουμε πως την αγαπάμε, όπως ο κολίγος τον τσιφλικά, για να του τη χώσουμε στην πρώτη ευκαιρία να πάρουμε το τσιφλίκι.

Κατά βάθος, η Ελληνική Επανάσταση ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Παρέμεινε ακίνητη, παγωμένη στον χρόνο, εκείνη τη μέρα στο Ναύπλιο που το μοιραίο βόλι από μανιάτικα χέρια καρφώθηκε στον Ιωάννη Καποδίστρια.

Όπου και να κοιτάξουμε την Ελληνική ιστορία των τελευταίων δύο αιώνων, όποια μνήμη και να ξεθάψουμε, όποια σύγκρουση, όποια νίκη κι όποια συμφορά, αυτή την ανολοκλήρωτη σχέση θα διακρίνουμε. Το τέλος του 18ου αιώνα δεν ήρθε ποτέ ολοκληρωτικά, ώστε να κρατήσουμε τη νοσταλγία του. Και ο 19ος δεν μπήκε ποτέ θριαμβευτής στην ψυχή μας. Ποτέ δεν αποκτήσαμε κράτος δικό μας, γιατί δεν σκοτώσαμε ποτέ τον μονάρχη εντός μας, την ελέω θεού εξουσία στην οποία ανήκουν οι άνθρωποι και από την οποία περιμένουν τα πάντα και γι' αυτό τη λατρεύουν και την καταριούνται για οτιδήποτε.

Τέτοιες μέρες, με τις πομπώδεις κι ακατανόητες παρελάσεις της αλλότριας εξουσίας του, το κράτος μάς θυμίζει πιο έντονα από ποτέ πως η Ελληνική Επανάσταση ακόμη μας στοιχειώνει, μισερή.

Εφτακόσιες λέξεις μόνο, πριν (και) το Βατοπέδι γίνει ιστορία

Του Πέτρου Τερζή, από την athensvoice.gr

Ίσως έχει αξία να θυμηθούμε κάποιους ανθρώπους, που από τη στιγμή που «μπήκαν στην υπόθεση» έμελλε να καθορίσει τις ζωές τους

Η υπόθεση του Βατοπεδίου έκλεισε και πέρασε, οχτώ χρόνια μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, κουρασμένη πια, στην ιστορία. Το πρωί της Τρίτης 21.03.2017, ο Πρόεδρος του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, αφού ανήγγειλε ότι «οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν αθώοι», χτύπησε το σφυρί του στην έδρα. Η δικαιοσύνη αποδόθηκε. Ο ήχος όμως του σφυριού έκλεισε μονάχα τη δικαστική πλευρά της ιστορίας. Ταυτόχρονα, ο ίδιος ήχος αποτέλεσε το έναυσμα για την εκκίνηση μιας άλλης διαδικασίας, αυτή της διαχρονικής ζύμωσης και ιστορικής καταγραφής της «Υπόθεσης Βατοπεδίου». Στο τέλος της διαδικασίας, κάμποσα χρόνια μετά από τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η υπόθεση θα κατακαθίσει μια για πάντα στην εθνική συλλογική μας μνήμη, έχοντας πιθανότατα ένα ξεχωριστό κεφάλαιο αενάως ανοιχτό στο βιβλίο της ελληνικής Ιστορίας. 

Δεδομένης, λοιπόν, αυτής της εξελισσόμενης και ανεπαίσθητης ιστορικής διεργασίας και με την απειλή της επικράτησης στο συλλογικό υποσυνείδητο της αίσθησης ότι «το Φως τελικά κέρδισε το σκοτάδι» ίσως έχει αξία να θυμηθούμε μερικά πράγματα. Ίσως έχει αξία να θυμηθούμε κάποιους ανθρώπους που από τη στιγμή που «μπήκαν στην υπόθεση» αυτή έμελλε να καθορίσει τις ζωές τους. Πάμε, λοιπόν. 

Οι εισαγγελείς κ. Κολιούσης και κ. Σωτηροπούλου ευλογήθηκαν τον Σεπτέμβρη του 2008 να χειριστούν την υπόθεση της μονής Βατοπεδίου με μόνο κριτήριο την αξιοσύνη τους. Δεκαπέντε μέρες μετά, ζητούν τη διαβίβαση της δικογραφίας στη Βουλή επειδή στην υπόθεση, όπως ισχυρίζονται, εμπλέκονται ονόματα υπουργών. Ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γ. Σανιδάς, διαφωνεί με τους ισχυρισμούς τους και εκείνοι για λόγους ευθιξίας παραιτούνται. Οι δύο εισαγγελείς επιστρέφουν μήνες μετά την παραίτησή τους. Ανακαλούν, έπειτα από προτροπή του τότε υπουργού Δικαιοσύνης, τις παραιτήσεις τους με τις εξής προϋποθέσεις: να μην ξανασχοληθούν με το Βατοπέδι σε επίπεδο εισαγγελικής Αρχής και να φύγουν από την Αθήνα. 

Εν συνεχεία, την υπόθεση αναλαμβάνει η εισαγγελέας κ. Ευ. Σπυροπούλου η οποία 10 μέρες αργότερα (22-10-2008 με το ΕΠ318-20.10.2008 προς τον εισαγγελέα Εφετών) ζητά εκ νέου τη διαβίβαση της δικογραφίας στη Βουλή. Κανείς δεν απάντησε στο αίτημά της. Στο μεταξύ είχε ζητήσει και είχε λάβει την υποστήριξη και από δεύτερο εισαγγελέα λόγω του όγκου της δικογραφίας. Τελικά, στις 17 Μαρτίου του 2009 τελειώνουν την έρευνά τους, κλείνουν το φάκελο και τον παραδίδουν στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών με το ίδιο αίτημα: «Να διαβιβαστεί η δικογραφία στη Βουλή». Εφτά μήνες ερευνών, τέσσερις διαφορετικοί εισαγγελείς, ένα κοινό στην ουσία του πόρισμα: «Να διαβιβαστεί η δικογραφία στη Βουλή».

Όμως, στις 23 Απριλίου 2009, επικαλούμενος μια «εγκύκλιο» που του έδινε τη δυνατότητα να έχει τον τελευταίο λόγο στη διαβίβαση αυτή, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς έκλεισε οριστικά το κεφάλαιο αυτό ισχυριζόμενος πως δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία.

Ο αείμνηστος δάσκαλος Ι. Μανωλεδάκης επί των ανωτέρω γεγονότων σημειώνει μεταξύ άλλων στο τέλος του 2008: «Οι δύο εισαγγελείς που ερευνούσαν την υπόθεση Βατοπεδίου... αντιστεκόμενοι σε διαφορετικές, αντίθετες προς τη σχολαστική εφαρμογή της νομιμότητας, υποδείξεις και πιέσεις, έσωσαν το κύρος και την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Προς την ίδια κατεύθυνση λειτούργησε θετικά και η ορισθείσα ως –συντονίστρια– εισαγγελέας κ. Ε. Σπυροπούλου. Οι πράξεις τους αξίζει λοιπόν να καταγραφούν στις ωραίες σελίδες της ιστορίας της ελληνικής δικαιοσύνης»(Μανωλεδάκη, στη στήλη «Γνώμη», ΠοινΔικ 2008, 1137)

Αφού λοιπόν μιλήσαμε για αυτά, ας προσθέσουμε ότι στις 25 Φεβρουαρίου 2007, ο Γ. Σανιδάς χειροθετήθηκε Άρχων Νομοφύλακας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Επίσης θυμηθείτε σε εκείνες τις γραμμές της συλλογικής μας μνήμης, που σας έλεγα πιο πριν, να σημείωσουμε κάπου με ένα αστεράκι ότι εποπτεύουσα για την υπόθεση Βατοπεδίου ορίστηκε αργότερα η εισαγγελέας κ. Τσατάνη. 

Τέλος, θυμηθείτε ότι τη στιγμή που διαβάζετε τις γραμμές αυτές (Μάρτιος του ’17 για τον ιστορικό του μέλλοντος) αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης είναι ο κ. Παπαγγελόπουλος.

Θέλω να ισχυριστώ, τελικά, ότι υπήρχε στους δικαστές και την εισαγγελέα της έδρας την Τρίτη 27.03.2017 κάποια «γραμμή»; Επ’ ουδενί. 

Όμως, στο τέλος της ημέρας συνέβη το εξής: η υπόθεση στην οποία μια Μονή αντάλλαξε τη λίμνη Βιστωνίδα, χωρίς καν να ξέρουμε αν είναι δικιά της, με ακίνητα του Δημοσίου, κατέληξε «κουρασμένη πια» να είναι μια υπόθεση στην οποία οι συναλλασσόμενοι «πίστευαν δικαιολογημένα» ότι η λίμνη είναι της εκκλησίας και η ανταλλαγή αυτή επωφελής για το Δημόσιο.

Αυτά ήθελα να σημειώσω χάριν ιστορικής καταγραφής.  

Γιατί νομίζω, τελικά, πως στην υπόθεση Βατοπεδίου το σκοτάδι όχι απλώς μας νίκησε, αλλά βρήκε και τη δύναμη να μας πλασάρεται σαν «φως».

Η κόκκινη κλωστή του κρατισμού

Επτά χρόνια κυνηγάμε την ουρά μας

Του Λεωνίδα Καστανά, από την athensvoice.gr

Η χώρα σαπίζει ενώ η κυβέρνηση καμώνεται ότι διαπραγματεύεται με τους εταίρους. «Κερδίζει χρόνο» μόνο που δεν ξέρει τι να τον κάνει. Το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι η επιβολή νέων μέτρων για τους πολίτες. Φοροεισπρακτικών και αντιαναπτυξιακών που γονατίζουν την κοινωνία, τονώνουν τη φοροδιαφυγή, επεκτείνουν τη μαύρη εργασία και αυξάνουν την ανεργία. Ήδη οι καταθέσεις και η ρευστότητα του ιδιωτικού τομέα έφτασαν στο ναδίρ από το 2001. Στο προηγούμενο έτος τα λουκέτα των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 33,5% σε σχέση με το 2015.  Η ανεργία μας κοιτά πάντοτε από το θρόνο του 23,2%. Ενώ η κυβέρνηση αναζητά νέο δάνειο 3 δις ευρώ για να διορίσει τους πελάτες της στο δημόσιο. Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας ανερμάτιστης και πάντα αριστερής πολιτικής.

Επτά χρόνια κυνηγάμε την ουρά μας.  Κατασκευάζουμε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, χάνουμε διεθνείς συμμάχους, συζητάμε την επιστροφή στη δραχμή και βαυκαλιζόμαστε ότι βγαίνουμε στις αγορές προφανώς για να αυξήσουμε  το κόστος δανεισμού και το χρέος. Τώρα πουλάμε και τσαμπουκά στους Τούρκους. Και όλα αυτά τα αυτοκτονικά, γιατί; Για να μην κάνουμε τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, ακόμα και αν τις έχουμε υπογράψει, για να μη μειώσουμε το πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος, να μη θίξουμε τις συντεχνίες. Διότι όλα αυτά είναι το οξυγόνο του πολιτικού μας συστήματος. Η κόκκινη κλωστή του κρατισμού διαπερνάει σχεδόν όλα τα κόμματα από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά και κρατά δεμένη τη χώρα.

Το μεγάλο και πανταχού παρόν κράτος είναι η μήτρα όλων των δεινών μας. Το μέγεθος είναι το πρόβλημα. Σε μια χώρα με παράδοση το ρουσφέτι και τη διαπλοκή, το μεγάλο κράτος ευνοεί τη διαφθορά, υποβαθμίζει την ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών και αποτρέπει την προσέλκυση επενδύσεων. Χωρίς πλέον επιδοτήσεις και δανεικά, αυξάνει την ανεργία και μειώνει τα δημόσια έσοδα. Ρουφάει το αίμα των πολιτών του, τους οδηγεί στη φτώχεια. Ευνοεί όμως την κομματοκρατία, το βόλεμα των ημετέρων, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα.  Τι άλλο μεγάλο πετυχαίνει όμως;

Την εξάρτηση της κοινωνίας από τον εκάστοτε κυβερνητικό συνασπισμό, εν προκειμένω, αυτόν των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.  Η μόνη εργασιακή διέξοδος των ανέργων και των νέων είναι σήμερα ο διορισμός τους ως συμβασιούχων σε συνήθως αντιπαραγωγικές θέσεις σε ΔΕΚΟ, Δήμους, ΜΚΟ κλπ. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται το πολιτικό της κεφάλαιο επιδιώκοντας την ακόμα μεγαλύτερη φτωχοποίηση της κοινωνίας. Μια πρόβα ολοκληρωτισμού εξελίσσεται μπροστά μας.  Στις εξαθλιωμένες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο πολίτης είχε ελπίδα επιβίωσης μόνο αν τα είχε καλά με το κόμμα. Κάτι ανάλογο επιχειρείται και εδώ.  Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ότι σε μια δρομολογημένη επένδυση όπως αυτή του Ελληνικού, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βάλει τρικλοποδιές μέσω ανακάλυψης αρχαιοτήτων; Η καταστροφή της μεσαίας τάξης και η λουμπενοποίηση της κατώτερης είναι επιλογή τους, διότι μέσω αυτών θα αξιώσουν την ισχύ τους.

Ο κοινωνικός ζόφος φέρνει υποταγή, αλλοιώνει συνειδήσεις, εμπεδώνει την ανελευθερία, και δικαιώνει την ανομία. Δεν αρκεί όμως η οικονομική φτώχεια. Απαιτείται και πολιτιστική παρακμή. Ποτέ άλλοτε  σχολεία και πανεπιστήμια δεν ήταν τόσο «γυμνά», οι σπουδαστές τόσο αδιάφοροι, η νεολαία τόσο άπελπις. Σε καμιά χώρα της Ευρώπης οι μετανάστες δεν συνάντησαν τέτοια και τόση κτηνώδη μεταχείριση, πασπαλισμένη με αριστερά τσιτάτα. Σε ποια πολιτισμένη χώρα οι ληστές δρουν ανενόχλητοι, η ανομία ρυθμίζει την κυκλοφορία στους δρόμους, οι μπάχαλοι καίνε λεωφορεία ή σπάνε σταθμούς, μυστήριες «συλλογικότητες» επιτίθενται σε υπουργεία ή γραφεία κομμάτων και  όλα αυτά ατιμώρητα, υπό την ανοχή του κράτους; Μόνο στην Ελλάδα. Στη χώρα όπου το ηθικό του πολίτη υποσιτίζεται, ατροφεί και πεθαίνει. Με σχέδιο ολοκληρωτικής εμπνεύσεως. Όταν ο φόβος και η ασχήμια απλώνονται πάνω από την πόλη, ο συμβιβασμός με την ανέχεια είναι ευκολότερος. Μια συνεπής αριστεροδέξια πολιτική.

Και όμως η κυβέρνηση δεν είναι μόνη στο δρόμο που διάλεξε, αυτόν της εξόντωσης της κοινωνίας. Απορείτε πώς βρίσκει συμμάχους  στα περισσότερα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, ακόμα και στα υποτιθέμενα σοβαρά; Πώς βρίσκει στήριγμα σε μεγάλο μέρος της κεντροαριστεράς που οραματίζεται συμμαχικές κυβερνήσεις με το ΣΥΡΙΖΑ; Πώς παίρνει ανάσες ακόμα και από «πονηρές» παρεμβάσεις στελεχών της δεξιάς; Για μας δεν είναι. Το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος καταλαβαίνει ότι αυτή η κυβερνώσα αριστερά είναι η τελευταία ελπίδα διάσωσης του κρατισμού. Του ελληνικού κομμουνισμού με τα λεφτά των άλλων. Είναι η κόκκινη κλωστή που δεν πρέπει να σπάσει. Γιατί είναι η γραμμή τροφοδοσίας όλων.

Αν η κυβέρνηση αυτή πέσει ως καθολικά αποτυχημένη, υπάρχει ο «φόβος» ότι η επόμενη θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να προχωρήσει στη μεγάλη αλλαγή. Στη φιλελεύθερη ανανέωση, τη μόνη που έχει ανάγκη η χώρα. Στις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, στην παραγωγική ανασυγκρότηση, στη σμίκρυνση του κράτους, στο στρίμωγμα των συντεχνιών. Στην αναβάθμιση των υπηρεσιών, στην τήρηση των νόμων, στη μείωση της γραφειοκρατίας, στην ανάταξη της Παιδείας. Στο άνοιγμα της κοινωνίας και όχι μόνο της οικονομίας,. Για τους κρατιστές όλα αυτά συνιστούν την απόλυτη καταστροφή.

Μια τέτοια φιλελεύθερη μπόρα θα σημάνει και την αρχή  του τέλους του πελατειακού κράτους και της κομματικής κυριαρχίας. Την απόσυρση του πολιτικού νταλαβεριτζή με αριστερό πρόσημο, δεξιά τσέπη και γλώσσα γιαμαμότο. Το νιώθουν ότι έρχεται και είναι αναγκασμένοι να δώσουν τη μάχη τους ενωμένοι, πέρα από κόμματα και χρώματα. Η ήττα τους όμως είναι αναπόφευκτη. Ο κόσμος άλλαξε και αλλάζει καθημερινά. Ήρθε η ώρα να αλλάξει και η καθυστερημένη Ελλάδα. Να κατεβάσει και αυτή τα δικά της κίβδηλα σφυροδρέπανα. Με λίγο δάκρυ πάνω στα καλοζωισμένα μάγουλα των συν-τρόφων.