Ανάπτυξη – Πόσο αλήθεια τη θέλουμε;

Του Χριστόφορου Σαρδελή, αναδημοσίευση από τη μεταρρύθμιση

Σε μια οικονομία που έχει υποστεί μια σωρευτική απώλεια του εθνικού προϊόντος κατά 25% και με την ανεργία να προσεγγίζει το 30%, θα ήταν περίεργο να μην θεωρείται η ανάπτυξη ως η πρώτη προτεραιότητα. Το ερώτημα όμως είναι τι εννοεί ο καθένας με τον όρο «ανάπτυξη» και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ως οργανωμένη κοινωνία για να διασφαλίσουμε μια σταθερή αναπτυξιακή πορεία. Προφανώς πρέπει να διαλέξουμε δρόμο διαφορετικό απ’ αυτόν που, έπειτα από πολλά χρόνια «ανάπτυξης», οδήγησε στη σημερινή τραγωδία.
Με τον εθισμό στην επί δεκαετίες τόνωση της εγχώριας ζήτησης, το πολιτικό αίτημα για άμεση μεταφορά πόρων από τα κοινοτικά ταμεία για τα έργα του ΕΣΠΑ, όπως και η ενίσχυση της ρευστότητας είναι εύλογο, αλλά και πολιτικά ανώδυνο . Η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, με το πραγματικό ΑΕΠ να υπολείπεται κατά 14,4% του δυνητικού σύμφωνα με τη Eurostat, πληροί όλα τα βασικά κριτήρια για μια κλασική Κεϊνσιανή παρέμβαση. Ένα τέτοιο αίτημα μπορούν να προσυπογράψουν οι οικονομολόγοι των περισσοτέρων σχολών σκέψης και, φυσικά, όλες οι πολιτικές παρατάξεις. Όμως, παρεμβάσεις αυτού του είδους ανήκουν στην κατηγορία της σταθεροποιητικής πολιτικής, όχι της αναπτυξιακής. Η ατζέντα της ανάπτυξης φέρνει στο προσκήνιο άλλους δρόμους σκέψης, σχεδόν ξένους με τις πολιτικές παραδόσεις που επικράτησαν τα τελευταία χρόνια.

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια κεντρική έννοια, αυτή της «δημιουργικής καταστροφής» του Schumpeter, σύμφωνα με την οποία η ανάπτυξη σχετίζεται με τους ρυθμούς με τους οποίους οι παραγωγικοί πόροι μεταφέρονται από παρωχημένους σε καινοτόμους κλάδους ή μονάδες και από θέσεις χαμηλής παραγωγικότητας σε υψηλής. Ακούγεται καλό, αλλά, όπως έλεγε ο Μακιαβέλλι, σε κάθε αλλαγή οι θιγόμενοι έχουν ονοματεπώνυμο ενώ οι δυνητικά ωφελούμενοι είναι ανώνυμοι. Εδώ αναδύονται, επομένως, πολιτικά διλήμματα και οι ιδεολογικοπολιτικές παραδόσεις κάθε χώρας παίζουν σημαντικό ρόλο ως το ποιος δρόμος θα ακολουθηθεί. Η πολιτική της ανάπτυξης δεν είναι πολιτικά ουδέτερη. Δίνονται μάχες εμπροσθοφυλακής και μάχες οπισθοφυλακής.
Υπάρχουν χώρες που μέσα από ένα καλό κοινωνικό σχεδιασμό ξεπέρασαν αυτά τα διλήμματα. Το χαρακτηριστικότερο ιστορικό παράδειγμα είναι οι Σκανδιναβικές, όπου βασική μέριμνα της αναπτυξιακής πολιτικής ήταν το πώς θα επιταχυνθεί η διαδικασία της «δημιουργικής καταστροφής». Δεν πρόκειται δηλαδή για χώρες που υπηρετούσαν υποτακτικά τις ανάγκες του κεφαλαίου, αδιαφορώντας για τα θύματα των αλλαγών, ή με αδύναμο συνδικαλισμό.

Τουναντίον μάλιστα, αναγνωρίζοντας ότι η κατάργηση υπαρκτών θέσεων εργασίας επιφέρει οικονομικό και ψυχολογικό βάρος στον εργαζόμενο, με την ενεργό συνδρομή του εργατικού κινήματος αναπτύχθηκαν πολιτικές που το άμβλυναν. Προγράμματα διασφάλισης βιοτικού επιπέδου σε περίπτωση ανεργίας, προγράμματα επιμόρφωσης, ενεργός στεγαστική πολιτική, επιδοτήσεις μετακόμισης, περιφερειακή πολιτική κλπ, ενθάρρυναν με επιτυχία την αναζήτηση πιο παραγωγικών και πιο καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας, επιταχύνοντας το μαρασμό παρωχημένων παραγωγικών δομών. Μέρος του νέου πλούτου που παραγόταν μέσω αυτής της διαδικασίας χρηματοδοτούσε αυτές τις πολιτικές, όπως και όλες τις άλλες κατακτήσεις που σήμερα θέλουμε να μιμηθούμε. Αυτό ήταν άλλωστε και το μυστικό της επιτυχίας του σοσιαλδημοκρατικού υποδείγματος. Διαρκής μετεξέλιξη της παραγωγικής βάσης, χωρίς φοβικά σύνδρομα και με συναίνεση των κοινωνικών εταίρων. Η κοινωνική πολιτική αποτελούσε εργαλείο ανάπτυξης και το συνδικαλιστικό κίνημα από αμυντικός μηχανισμός είχε αναβαθμιστεί σε συνδιαμορφωτή των κοινωνικών εξελίξεων.

Το μεγάλο ερώτημα επομένως είναι κατά πόσο το ελληνικό εργατικό κίνημα, με τις ποικιλόμορφες ιστορικές και ιδεολογικές του καταβολές, είναι ώριμο και ικανό να υπηρετήσει τέτοιες «συστημικού» τύπου αναπτυξιακές στρατηγικές. Όταν καινούργιος πλούτος δεν παράγεται, οι όποιες διεκδικήσεις εξ ορισμού έχουν το χαρακτήρα παιγνίου μηδενικού, αν όχι αρνητικού, αθροίσματος. Και όταν όλες οι ομάδες πιέζουν για κάτι που δεν υπάρχει, η «αναδιανομή» δημιουργεί βαθύτερες ανισορροπίες, οι οποίες, όταν εκδηλωθούν, έχουν το χαρακτήρα μιας μη δημιουργικής καταστροφής, σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα.

Το βασικό ερώτημα επομένως είναι αν ο πολιτικός πολιτισμός που διαμορφώθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης είναι ικανός να υπηρετήσει αναπτυξιακές στρατηγικές. Η προφανής απάντηση είναι μάλλον όχι, επειδή κάτι τέτοιο απαιτεί να θυσιαστούν παγιωμένα προνόμια, προσοδοφόρες ιδεοληψίες και πελατειακές σχέσεις. Πρέπει επομένως να πάμε ένα βήμα πιο πίσω και, αντί να ζητάμε το προϊόν της ανάπτυξης, να κατανοήσουμε τις προϋποθέσεις παραγωγής του.

 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του «Κοινωνικού Συνδέσμου»

Ανεργία, οργή, αυτοσυγκράτηση

Η χρονιά που έρχεται θα είναι δύσκολη για την Εκπαίδευση. Σχολεία, πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι υποχρεωμένα να λειτουργήσουν με ακόμα μικρότερη χρηματοδότηση, με ακόμα μικρότερο αριθμό διδασκόντων και διοικητικών υπαλλήλων. Η δημόσια εκπαίδευση πληρώνει τις ασυνάρτητες πολιτικές της δανεικής ευδαιμονίας με τους μαζικούς πελατειακούς διορισμούς χωρίς κανένα σχέδιο. Πληρώνει με τρόπο τραυματικό την πολιτική των καθυστερήσεων στην οποία επιδόθηκαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, που αντί να προχωρήσουν άμεσα σε αξιολόγηση δομών και προσωπικού, έσπρωχναν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Σήμερα, που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, η παρούσα κυβέρνηση «χτυπάει όπου βρίσκει» σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περιορίσει το κράτος και μαζί με αυτό και τα ελλείμματά του. Η αναξιοκρατία και η αδικία κυριαρχούν και πάλι. Και αυτό προκαλεί απελπισία και οργή.
Οι δυνάμεις του ακροδεξιού και αριστερού λαϊκισμού τρίβουν τα χέρια τους καθώς ο Σεπτέμβρης πλησιάζει. Οι αναμενόμενες δυσκολίες στη δημόσια εκπαίδευση είναι γι αυτές μια καλή ευκαιρία για να βυθίσουν τη χώρα στο χάος, προσδοκώντας εφήμερα κομματικά οφέλη. Η συνταγή είναι γνωστή. Απεργίες, καταλήψεις και καταστροφές δημόσιας περιουσίας για να αναδειχθεί καλύτερα η οργή του πληγωμένου πλήθους και να δικαιωθεί η πολιτική τους. Αν τα ΑΕΙ είναι παραδοσιακά ο προνομιακός χώρος δράσης της άκρας Αριστεράς, στη Μέση Εκπαίδευση αυξάνεται κάθε χρόνο η παρουσία του νεοφασισμού. Το κράμα αντιμνημονιακής καταγγελίας και ρατσιστικών – αντιδημοκρατικών ιδεολογημάτων είναι πρωτόγνωρο για τα ελληνικό σχολείο και φυσικά είναι απρόβλεπτες και οι συνέπειές του. Η εμπειρία όμως δείχνει ότι και έδαφος βρίσκει και δρόμο έχει.

Φυσικά και θα γίνει προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης όσων μπαίνουν στο καθεστώς της διαθεσιμότητας. Πέρα από θεωρίες και πολιτικές, το φάντασμα της απόλυσης ειδικά για ανθρώπους με οικογένεια και προχωρημένη ηλικία δεν παλεύεται. Αναρωτιέται κανείς τι προοπτική έχουν ο μεσήλικας σχολικός φύλακας που έχασε τη δουλειά του, ή η νοσηλεύτρια και ο μηχανοτεχνίτης που δούλευαν στους τομείς των ΕΠΑΛ που καταργήθηκαν. Πέρα από το ορθολογικό ή μη της κατάργησης κάποιων οργανικών θέσεων, πέρα από αναγκαστικές ή μη πολιτικές επιλογές, η ανεργία είναι αφόρητη κατάσταση. Και κάποιοι θα προσπαθήσουν να σπεκουλάρουν πάνω της.

Καλώς ή κακώς (για μας κακώς, κάκιστα) το σπάταλο κράτος κινούσε την ελληνική οικονομία. Οι 800.000 ΔΥ συντηρούσαν γύρω στα 2.500.000 ψυχές για πολλά χρόνια. Η κοινωνία μας είχε μάθει να αρθρώνεται γύρω από τις πολιτικές των διορισμών και των κρατικών οικονομικών δραστηριοτήτων. Η βίαιη μετάβαση σε ένα διαφορετικό οικονομικό περιβάλλον δεν μπορεί παρά να γεννά δράματα, φόβο και οργή ειδικά σε αυτούς που νόμιζαν ότι εισερχόμενοι στο Δημόσιο ήταν για πάντα ασφαλείς. Ειδικά σε μια χώρα που κυριαρχεί, το θυμικό, ο ανορθολογισμός και η πολιτική ρηχότητα. Αν το 1,5 εκ ανέργων του ιδιωτικού τομέα δεν έχει όπλα να αντιταχθεί στην οικονομική ύφεση, οι επισφαλείς δημόσιοι υπάλληλοι ίσως σκεφτούν ότι η κατάληψη της δημόσιας περιουσίας είναι μια κάποια λύση. Ευτυχώς η βία δεν έβγαλε ποτέ τη δημοκρατία από τα αδιέξοδα. Η αυτοσυγκράτηση και ο διάλογος είναι μονόδρομος αν θέλουμε να απαλλαγούμε κάποτε από τα μνημόνια.
Τα σχολεία μας πρέπει να λειτουργήσουν κανονικά. Τα παιδιά μας πρέπει να σπουδάσουν αξιοπρεπώς. Τα έχουμε χρεώσει ως τα μπούνια για όλη την επόμενη ζωή τους, ας μην τους στερήσουμε και τα όπλα για να επιβιώσουν. Όσοι τρίβουν τα χέρια τους, σπρώχνοντας το πολιτικό τους κεφάλαιο στην τσόχα ενός εκρηκτικού Σεπτέμβρη θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Έχουν και αυτοί παιδιά, ζούμε στην ίδια χώρα και ο διχασμός θα τραβήξει και αυτούς στη δίνη του. Από την καταστροφή δεν θα γλυτώσει κανείς. Εντάξει, πολλοί είναι ανεγκέφαλοι, αλλά ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης το έχουν, υποθέτω.

Χρέος των ανθρώπων της κοινής λογικής είναι να τους εμποδίσουν. Και βέβαια κάποιοι όψιμοι αντιμνημονιακοί, αντί να γλυκοκοιτάζουν προς τα «αριστερά μέτωπα», καλόν είναι να θυμηθούν την Αριστερά της Ευθύνης.

Ο Λεωνίδας Καστανάς μέλος της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ και ο διαχειριστής του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα»

Επαγγελματίες μάνατζερ και κομματικά ρετάλια

Του Αλέξη Παπαχελά, από την Καθημερινή

Το κομματικό μας σύστημα έχει στήσει μια πολύ ωραία «φάμπρικα», την οποία θα πληρώσουμε ακριβά. Μέσα στην ευγενή άμιλλα για το ποιος θα είναι περισσότερο λαϊκιστής αναπτύχθηκε η περίφημη θεωρία των golden boys, η οποία ξεκίνησε επί Γ. Παπανδρέου και συνεχίσθηκε με την υποστήριξη της λαϊκής Δεξιάς και Αριστεράς. Υπήρχε ασφαλώς «πάτημα» για όλα αυτά, γιατί την εποχή των παχιών αγελάδων γέμισαν οι ΔΕΚΟ με άεργους συμβούλους των 200 και κάτι χιλιάδων ευρώ. Αρχίσαμε, λοιπόν, να βάζουμε περιορισμούς στο πόσα παίρνει ο υπουργός, ο γενικός γραμματέας κάθε οργανισμού, οι τραπεζίτες κ.λπ., κ.λπ. Και φτάσαμε στο άλλο άκρο.

Το λαϊκό αίσθημα ικανοποιήθηκε, γράφτηκαν μερικά θετικά σχόλια στις εφημερίδες και το σόου τέλειωσε. Αντε όμως μετά να βρεθεί κάποιος Ελληνας που θέλει να αναλάβει ένα κρατικό πόστο με ελάχιστα χρήματα και τον εισαγγελέα στο κεφάλι του μέσα σε ένα εξαιρετικά τοξικό κλίμα. Κανείς που έχει σώας τα φρένας ή που μπορεί να βρει κάπου αλλού δουλειά δεν... μπλέκει. Οπότε μετά, αρχίζουμε να ψάχνουμε ανάμεσα σε κομματικούς φίλους και γενικώς ανάμεσα σε ανθρώπους που κανονικά θα έμεναν στο ράφι με τα «αζήτητα βιογραφικά». Πρόκειται για τους τακτικούς επισκέπτες των κομματικών γραφείων, που είναι και μονίμως παραπονούμενοι γιατί η ηγεσία δεν τους τακτοποιεί παρά την προσφορά τους... Ετσι, λοιπόν, καταλήγουμε σε διάφορους απίθανους τύπους, οι οποίοι αναλαμβάνουν σημαντικές θέσεις.

Επικίνδυνο το φαινόμενο. Από πλευράς μάνατζμεντ καταλαβαίνουμε όλοι πως πρόκειται για καταστροφική συνταγή, γιατί ούτε περίπτερο δεν θα τους εμπιστευόταν ένας κανονικός, μη κομματικός, άνθρωπος. Από πλευράς εντυπώσεων στην κοινωνία ο αντίκτυπος είναι εξίσου καταστροφικός, γιατί ο καθένας μας ακούει κουβέντες του τύπου «θυμάσαι εκείνον τον ρεμπεσκέ που δεν έβρισκε ποτέ δουλειά; Ε, λοιπόν, διορίσθηκε στο τάδε Δ.Σ.».

Και βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει το θέμα της εντιμότητας. Στην Ελλάδα ζούμε και μπορούμε να φαντασθούμε γιατί κάποιος παίρνει μια δουλειά με 3 και 60, όταν μάλιστα έχει βγει μέσα από άρρωστους κομματικούς μικρόκοσμους. Θέλω να είμαι δίκαιος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα σε κρατικά πόστα που δουλεύουν νυχθημερόν για 3 και 60, χωρίς να περνάει ποτέ η σκέψη από το μυαλό τους ότι μπορούν να βάλουν το χέρι στο «μέλι». Είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι και χάρη στη δική τους αυταπάρνηση στάθηκε και στέκεται όρθια η χώρα. Δεν είναι, όμως, αυτός ο κανόνας. Η χώρα χρειάζεται επαγγελματίες μάνατζερ στα ασφαλιστικά ταμεία, σε θυγατρικές εταιρείες των ΔΕΚΟ, στη διοίκηση των νοσοκομείων, παντού. Δεν είναι δημοφιλές αυτό που γράφω, το ξέρω. Πρέπει όμως να το συζητήσουμε σοβαρά, αν θέλουμε η χώρα να διοικείται αποτελεσματικά και αξιοκρατικά.

Ο πατριωτισμός της Μυκόνου

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από την Καθημερινή.

Η Μύκονος, ως γνωστόν, δεν είναι νησί. Είναι υπαρξιακός προορισμός όπως τα Κύθηρα του Χέλντερλιν, τόπος συμβολικός όπως η Θούλη. Η έκφραση «πάω Μύκονο» ήταν, στα χρόνια της Μεγάλης Ελλάδας, ομολογία πατριωτισμού. Σήμαινε ότι όχι μόνον έχεις καταλάβει το βαθύτερο νόημα της ελληνικής ζωής, αλλά έχεις βρει τον τρόπο να το κάνεις δικό σου, να ζήσεις όπως μόνον οι Ελληνες ξέρουν να ζουν. Ξέρεις να κρατάς τη θέση σου στην πασαρέλα του ξεσαλώματος, και το κυριότερο, ξέρεις πως ο Θεός ή κάποια μοίρα σε έριξαν σ’ αυτόν τον τόπο για να ξοδεύεσαι και να ξοδεύεις. Η Μύκονος ήταν κατάκτηση ζωής, χωνευτήρι των πόθων ενός ολόκληρου χειμώνα, κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ας σταματήσω εδώ διότι το προκεχωρημένο θέρος σταλάζει στις φλέβες μου υπερβολικές δόσεις λυρισμού οι οποίες παραλύουν τους νευρώνες του εγκεφάλου μου. Τέλος πάντων, ας πούμε πως η Μύκονος ήταν μια πατρίδα μέσα στην πατρίδα, το συμπυκνωμένο αίσθημα της νεόπλουτης ευτυχίας, της κακοφωνίας γούστου και life style, του «δεν πα να λένε ό,τι θένε» αν δεν πληρώσεις την ξαπλώστρα σαν πεντάστερο, είτε φοράς παρεό είτε δεν φοράς, δεν ξέρεις να ζήσεις.

Αχ, πατρίδα μου γλυκιά. Πόσα χτυπήματα μπορείς ακόμη να αντέξεις; Γιατί αυτή η πατρίδα δέχτηκε πολλά χτυπήματα τα τελευταία χρόνια. Τόσα που μόνον ένας λαός με τρεις χιλιάδες χρόνια Ιστορία, με Θερμοπύλες, Δερβενάκια και Ψαρρούδες μπορεί να αντέξει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις δικαστικές περιπέτειες του συμπαθεστάτου κυρίου Γαβαλά ή τον αδόκητο θάνατο του Πέτρου του Γ΄ ή Δ΄ - δυστυχώς δεν γνωρίζω πόσα χρόνια ζουν οι πελεκάνοι για να υπολογίσω τη σειρά της διαδοχής. Αναφέρομαι κυρίως στη δόλια υπονόμευση του φρονήματός μας από εβραιοσιωνιστές και προτεστάντες, οι οποίοι μη αντιλαμβανόμενοι το ψυχικό μας μεγαλείο και τη φλόγα του πατριωτισμού που καίει στα σώψυχά μας δεν ξέρουν ότι δεν μασάμε. Τέτοια ανθρωπάκια είναι. Μας λένε ότι χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας, κόβουν μισθούς, κουτσουρεύουν συντάξεις με απώτερο στόχο να υπονομεύσουν τα ευγενή αισθήματά μας, τον πόθο της Μυκόνου.

Ομως υπάρχει και η Ελλάδα που αντιστέκεται, που λέει κι ο Σαββόπουλος. Κι αυτή συγκεντρώθηκε τις προάλλες σε ίδρυμα της ιστορικής νήσου για να δώσει ηχηρό ράπισμα στους καταθλιπτικούς βασανιστές μας. Ηχηρό στην κυριολεξία, μιας και ενορχηστρωτής της μεγάλης αυτής γιορτής της εθνικής μας ανεξαρτησίας ήταν ο κύριος Αντώνης Ρέμος, ο οποίος σε ένα απ’ αυτά τα υπέροχα κρεσέντι φέρεται να άφησε εκείνη την περίφημη αποστροφή για τον κύριο Σόιμπλε. «Σηκώθηκε ο Σόιμπλε και περπάτησε ο π...», ενώ γύρω έρρεε άφθονος ο καμπανίτης οίνος, σε πείσμα των άθλιων λουθηρανών και των ενοχών τους. Ηταν μια ωραία ατμόσφαιρα και οι βασανισμένοι ακροατές του ένιωσαν την πνοή της ελευθερίας να ίπταται πάνω από το πολιτιστικό ίδρυμα, ένα από τα κρυφά σχολειά του ξεσαλώματος που προετοιμάζουν τη νέα παλιγγενεσία.

Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά την ίδια εκείνη ημέρα διάβασα άρθρο του δραματουργού, ηθοποιού, φιλοσόφου, πρυτάνεως του Καποδιστριακού και εν γένει διασκεδαστικού τύπου όπου, επικαλούμενος τον Ακινάτη, αποδεικνύει ότι οι Γερμανοί, συλλήβδην είναι και ναζί, επίσης συλλήβδην. Ως εκ τούτου, φίλοι αναγνώστες, εάν μου ζητήσετε να σοβαρευτώ φοβούμαι πολύ ότι θα σας απογοητεύσω. Διότι όταν το ευτράπελο ανταγωνίζεται με τόσο θεαματικά αποτελέσματα την εθνική υψηλοφροσύνη κινδυνεύω να στιγματισθώ ως ανθέλλην. Αντιθέτως θεωρώ ότι με τέτοιους πνευματικούς ταγούς όπως ο πρύτανης κύριος Πελεγρίνης και τους γενναίους της σαμπάνιας που αντιστάθηκαν στον κ. Σόιμπλε απολαμβάνοντας τη δύσοσμη αποστροφή του κ. Ρέμου, η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, ης την μνήμην επιτελούμεν σήμερον, θα διαπρέψει ως κωμική γκριμάτσα του εαυτού της.

Η πραγματική πολιτική χρεοκοπία είναι αυτή του διακομματικού Μετώπου της Καθυστέρησης!

Του Φώτη Γεωργελέ, από την athensvoice

Σκηνή από διαδήλωση. Λέει ένας απεργός: Εγώ προσελήφθην με το ΑΣΕΠ, γιατί ξεκινάνε από μένα; Λέει μια διαδηλώτρια: Να με αξιολογήσουν, να με κρίνουν όσο αυστηρά θέλουν και αν δεν κάνω να με απολύσουν, αλλά έτσι οριζόντια, δεν το δέχομαι. Νομίζω ότι περίπου κάπου εδώ, κάπου τώρα, έφτασε η ώρα που αρχίζει και γίνεται καθαρό σε όλους τους συμπολίτες μας τι συνέβη αυτά τα 4 χρόνια. Αρχίζει να αποκαλύπτεται η μεγάλη απάτη, τελειώνουν τα ψέματα. Αυτό που προσπάθησαν όλοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε είναι ότι το 2009 ήταν το κράτος που χρεοκόπησε. Η δικιά μας φούσκα δεν ήταν η Lehman Brothers και οι τράπεζες, δεν ήταν το real estate, δεν ήταν οι τουριστικές κατοικίες. Ήταν το κράτος που ξόδευε 24 δις το χρόνο παραπάνω απ’ όσα είχε.

Σ’ αυτά τα χρόνια άλλαξαν τα πάντα στην ελληνική κοινωνία, αλλά το κράτος, η αιτία του προβλήματος, έμεινε σχεδόν ανέπαφο. Ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώθηκε σχεδόν 45%, αλλά το δημόσιο ελάχιστα. Όχι απλώς δεν μειώθηκε ριζικά το κόστος του, αλλά κυρίως δεν άλλαξαν οι δομές και η λειτουργία του. Δεν άλλαξε ο γραφειοκρατικός, πελατειακός, παρασιτικός χαρακτήρας του. Με αποτέλεσμα, τόσα χρόνια μετά, να συζητάμε για τα πράγματα που είχαμε δεσμευθεί ότι θα κάνουμε το 2010. Η απάτη του αντιευρωπαϊκού, αντιμνημονιακού μετώπου είχε στόχο ακριβώς αυτό, να κρύψει την υπεράσπιση του πελατειακού κράτους και να μεταφέρει τα βάρη στην υπόλοιπη κοινωνία.

Ανακοινώνουν σήμερα ότι τους λείπουν 39.000 συντάξεις-φαντάσματα, χωρίς ΑΦΜ και ΑΜΚΑ. Τρία χρόνια κάνουν απογραφές συνταξιούχων, ακόμα δεν μπορούν να δώσουν ένα νούμερο οριστικό, πόσες είναι πλαστές, πόσες είναι νεκρών, πόσα ψεύτικα επιδόματα τυφλών και αναπήρων μοιράζει στους πελάτες του το πολιτικό σύστημα. Γιατί αν το κάνουν, πρέπει να αποκαλύψουν και τα κυκλώματα που λεηλατούσαν τη δημόσια περιουσία. Ανακοινώνουν σήμερα απογραφή σε 252 νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. Ακόμα μετράνε, είχαν καταγραφεί 1.612 άχρηστοι οργανισμοί, ούτε ξέρουν καλά καλά πόσοι φορείς, οργανισμοί, ιδρύματα υπάγονται στο δημόσιο και πόσο στοιχίζουν. Από τους χιλιάδες καταργούν δήθεν μερικούς μετρημένους στα δάχτυλα και στ’ αλήθεια τους συγχωνεύουν διασώζοντάς τους με νέα ονόματα.

Η εφευρετικότητά τους είναι απαράμιλλη, εφεδρεία, κινητικότητα, διαθεσιμότητα, εναλλάσσονται από χρόνο σε χρόνο ώστε να μην αγγίζουν τίποτα. Έτσι, αναγκαστικά, φτάνουμε στις οριζόντιες απολύσεις. Γιατί δεν πάει άλλο, γιατί αυτή η δόση που παίρνουμε είναι η προτελευταία, γιατί η φοροεισπρακτική επιδρομή δεν έχει πια αποτέλεσμα. Λεφτά δεν υπάρχουν. Φτάσαμε εκεί που ξέραμε ότι θα φτάσουμε από την αρχή. Η κοινωνία δεν μπορούσε να συντηρήσει αυτό το κράτος. Αργά ή γρήγορα, μόλις τελείωναν οι δόσεις, θα έπρεπε να πάρουμε τις αποφάσεις. Για να διατηρηθεί το πάρτι λίγα χρόνια, λίγους μήνες ακόμα, εξόντωσαν τον κόσμο. Για να διατηρήσουν οργανισμούς χωρίς έργο, για να συνεχιστεί η λεηλασία στους δήμους, για συντάξεις σε 50άρηδες και σε άγαμες κορασίδες.

Λέει ο προηγούμενος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης: «Να καταλάβει η τρόικα ότι αναδιοργάνωση του δημοσίου δεν γίνεται με τυφλές απολύσεις». Σωστό. Και ποιος ήταν υπεύθυνος ώστε να γίνουν οι σωστές απολύσεις; Ένας υπάλληλος του δήμου που συνελήφθη χρηματιζόμενος επ’ αυτοφώρω έχει πάρει 9 αναβολές, λέει ο δήμαρχος της Αθήνας. Τους έστειλα 2.200 επίορκους και μάλιστα με ποινικά κατηγορητήρια, ακόμα ψάχνουν να τους βρουν, λέει ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης. Ο οποίος σε κάθε του έκθεση αποκαλύπτει οδοιπορικά εκατομμυρίων, αυθαίρετα 6ωρα ωράρια, υπερωρίες 10άδων χιλιάδων σε οδηγούς, ποινές παύσης 6 μηνών σε εκπαιδευτικούς που ασελγούσαν σε μαθήτριες 12 ετών. Δηλαδή δύο αριστεροί υπουργοί, δύο εξαίρετοι νομομαθείς, ένα χρόνο δεν βρήκαν τον τρόπο να λειτουργήσουν τα πειθαρχικά; Να μην πληρώνονται για καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα υπάλληλοι των οποίων έχει λήξει η σύμβαση;

Η αναδιοργάνωση ενός γραφειοκρατικού οργανισμού είναι αλήθεια ότι παίρνει χρόνο. Αλλά ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Πριν τα οργανογράμματα, πριν τις αξιολογήσεις, το πρώτο που κάνεις είναι να απομακρύνεις τους απατεώνες και τους αργόμισθους. Να κλείσεις τους άχρηστους οργανισμούς. Να μεταθέσεις τους υπαλλήλους που πλεονάζουν σε τομείς που έχουν ανάγκη. Όχι απολύσεις, ούτε μια μετάθεση δεν έχει γίνει.

Γιατί όλες αυτές οι περιπτώσεις που συζητάμε συνέχεια, τα πειθαρχικά παραπτώματα, οι ποινικές κατηγορίες, τα πλαστά πτυχία, οι θέσεις χωρίς προσόντα, οι αργόμισθοι, οι αποσπασμένοι σε κόμματα, αυτοί που απουσιάζουν μήνες ατιμώρητα, όσοι δεν προσέρχονται επικαλούμενοι ψυχολογικά προβλήματα, οι χαμένοι στα πολιτικά, κομματικά, βουλευτικά γραφεία, σε αρχιεπισκοπές και βιβλιοθήκες και «πολιτιστικούς φορείς», είναι αυτό που με μια λέξη ονομάζουμε πελατειακό κράτος. Η διαφθορά είναι ο τρόπος διανομής του δημόσιου χρήματος. Η αργομισθία είναι η κομματική ανταμοιβή. Μπορείς και συ να πάρεις μαϊμού σύνταξη; Ούτε την κανονική δεν μπορείς να πάρεις. Μπορείς και συ να λείπεις ένα εξάμηνο το χρόνο απ’ τη δουλειά σου ατιμώρητα; Μπορείς και συ να συλληφθείς χρηματιζόμενος και να σε τιμωρήσουν με ένα μήνα άδεια;

Είναι η κυβέρνηση μόνο υπεύθυνη για όλα αυτά; Ποιοι ονόμαζαν την αξιολόγηση «επίθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον των εργαζομένων»; Ποιοι δήλωναν ότι θα χυθεί αίμα αν επιχειρηθούν υποχρεωτικές μετατάξεις; Ποιοι ονόμαζαν την αντιμετώπιση της διαφθοράς «ποινικοποίηση της εργασίας»; Ποιοι ονόμαζαν τη συγχώνευση των χιλιάδων τμημάτων του δημοσίου με τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους «εξόντωση του κοινωνικού κράτους»; Ποιοι ήταν αντίθετοι στην κατάργηση και του πιο άχρηστου φορέα; Ποιοι ονόμαζαν «ξεπούλημα των ασημικών» τις ιδιωτικοποιήσεις των μονοπωλιακών ΔΕΚΟ που κατάφερναν να χρεοκοπούν, αν και μονοπώλια; Ποιοι θεωρούσαν όλες τις δαπάνες δικαιολογημένες, δεν έβρισκαν κανένα προνόμιο άδικο, κανένα κεκτημένο υπερβολικό; Αυτοί που σαμπόταραν τη λειτουργία των πειθαρχικών, αυτοί που τα είχαν μετατρέψει σε πλυντήρια, αυτοί που αντιστέκονταν σε κάθε μετάθεση, αυτοί που με λύσσα πάλευαν για να μην πουληθεί ούτε μια επιχείρηση ζημιογόνα, να μην κλείσει ούτε ένας άχρηστος οργανισμός, αυτοί που έδιναν αγώνες για πρόωρες συντάξεις στα 50, για να μη χαθεί ούτε το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, ας εξηγήσουν τώρα στους απολυμένους δημόσιους υπάλληλους ποιος φταίει.

Αυτή ήταν η γιγαντιαία επιχείρηση παραπλάνησης που στήθηκε αυτά τα χρόνια. Το αντιευρωπαϊκό μέτωπο έκρυψε το ερώτημα «από πού θα κόψουμε, τι πρέπει να αλλάξει». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαδήλωναν ενάντια στους «ξένους» που θέλουν να μας πάρουν τα κεκτημένα μας και τα κυβερνητικά κόμματα έκαναν καθυστερήσεις, κάθε 3 μήνες διαπραγματεύονταν με τους κουτόφραγκους αυτά που όλοι ήξεραν και είχαν συνομολογήσει από το 2010. Η αντιμεταρρυθμιστική συμπαιγνία παρατείνει την ύφεση και την καταστροφή της οικονομίας μέχρι να τελειώσουν οι δόσεις. Οι δομές του πελατειακού κράτους διατηρήθηκαν, και το λογαριασμό πληρώνει πια και ο προστατευμένος δημόσιος τομέας. Όσο καιρό θα ακούμε ακόμα για «απογραφές», «αξιολογήσεις», «οργανογράμματα» και «αναδιοργανώσεις» του δημοσίου που αναγγέλλονται και ποτέ δεν γίνονται, γιατί «αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο», τόσο οι οριζόντιες απολύσεις θα γίνονται πιο συχνές.

Καθώς η αδυσώπητη πραγματικότητα επιστρέφει και διαψεύδει όλους τους βολικούς ελληνικούς μύθους, υπάρχει μια ελπίδα η ελληνική κοινωνία να καταλάβει έστω και καθυστερημένα το αδιέξοδο που της προτείνουν. Δεν υπάρχει ελπίδα επιβίωσης με τα ίδια κόλπα. Αλλαγή δεν σημαίνει επιστροφή στο παρελθόν. Αυτές τις μέρες των διαδηλώσεων, των απεργιών, των απολύσεων, η πραγματική πολιτική χρεοκοπία είναι του διακομματικού Μετώπου της Καθυστέρησης.

Οι καθυστερήσεις οδηγούν σε "τυφλές" απολύσεις στο δημόσιο...

Του Κώστα Στούπα από το capital.gr

 

Στον Πλούτο του Αριστοφάνη ένας αγρότης που πνίγεται στα χρέη, ο Χρεμύλος (από τις λέξεις χρέος και αιμύλω δηλ. απατώ) μαζί με τον δούλο του τον Καρίωνα προσπαθούν να θεραπεύσουν το θεό Πλούτο που είναι τυφλός και μοιράζει τα καλούδια του με άδικο τρόπο...

Αν όμως όλοι γίνουν πλούσιοι, ο πλούτος χάνει την αξία του. Η αξία του πλούτου καθώς και πολλών άλλων καταστάσεων έχει νόημα σε σύγκριση με την έλλειψη πλούτου.

Στο ίδιο έργο βασικός πρωταγωνιστής εκτός από τον τυφλό Πλούτο είναι και η Πενία, η οποία διασταυρώνει πολλές φορές το «ξίφος» της με τους φίλους της ευημερίας χωρίς προσπάθεια. Η Πενία υποστηρίζει πως σ’ αυτήν οφείλεται η πρόοδος της ανθρωπότητας καθώς αν όλοι ήταν πλούσιοι κανένας δεν θα προσπαθούσε να ανακαλύψει νέα φάρμακα, εργαλεία, μεθόδους αύξησης της παραγωγής τροφίμων... Κανένας δεν θα προσπαθούσε να γίνει πλούσιος...

Η επιδίωξη του πλούτου μοιάζει με την παραγωγή του μελιού από τις μέλισσες προς όφελος της κυψέλης τους. Για να παράξουν όμως λίγα κιλά μέλι, τρυγούν χιλιάδες άνθη και έτσι τα γονιμοποιούν με αποτέλεσμα την γεωργική παραγωγή χιλιάδων τόνων. Με απλά λόγια με κίνητρο λίγων κιλών για ίδιο όφελος παράγουν χιλιάδες τόνους πλούτου για τους άλλους...

Αυτό είναι και το μυστικό του καπιταλισμού και κάπως έτσι δουλεύει και η οικονομία των ανθρώπων... χωρίς διατάγματα και εντολές με κίνητρο το «μέλι»...
Όποιος επιχείρησε να αντικαταστήσει το ταπεινό κίνητρο με υψηλά ιδανικά αλληλεγγύης και αγάπης, δεν απέτυχε απλώς αλλά δημιούργησε τέρατα.
Την εβδομάδα που πέρασε ο πρωθυπουργός κάλεσε στο γραφείο του τους τραπεζίτες και τους ζήτησε να χαμηλώσουν τα επιτόκια και να διοχετεύσουν ρευστότητα στην αγορά.

Αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην πολιτική και την οικονομία αυτό είναι δώρο άδωρο...

Λίγες μέρες νωρίτερα, με την αποτυχία της είσπραξης ολόκληρης της δόσης των 8,2 δισ. ευρώ η κυβέρνηση αφαίρεσε από τις τράπεζες 2-3 δισ. ευρώ, καθώς τα κενά στη χρηματοδότηση θα πρέπει να καλυφθούν με εκδόσεις εντόκων γραμματίων.

Έντοκα γραμμάτια όμως αυτή την περίοδο αγοράζουν μόνο οι ελληνικές τράπεζες. Με τον τρόπο αυτό αφαιρούνται από την ιδιωτική οικονομία περί τα 2-3 δισ. ευρώ που πάνε για την κάλυψη της «μαύρης τρύπας» των αναγκών του δημοσίου. Αφαιρούνται από την ιδιωτική οικονομία για τη δημόσια...

Καθώς όμως η τρόικα μας δανείζει «τοκογλυφικά» με 1,5% και τα έντοκα πληρώνουν 4-4,5% τα 2-3 δισ. σε ετήσια βάση θα στοιχίσουν παραπάνω περί 60 με 90 εκατ. ευρώ, ή 30 με 60 εκατ. ευρώ σε εξαμηνιαία βάση.

Με το επιπλέον αυτό κόστος θα μπορούσαν να πληρωθούν οι συντάξεις 3-9.000 συνταξιούχων με απολαβές 10.000 το χρόνο ή αντίστοιχων σχολικών φυλάκων ή υπαλλήλων καθαριότητας...

Η αδυναμία της κυβέρνησης τους προηγούμενους μήνες να αξιολογήσει και να αποβάλει υπεράριθμους ή επίορκους από το δημόσιο οδήγησε στην τυφλή «σφαγή» ανθρώπων που μπορεί να είναι και χρήσιμοι. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι στην προσπάθεια να σώσει κάποιους στο τέλος θα αναγκαστεί να απολύσει περισσότερους...
Το πολιτικό σύστημα και η συνδικαλιστική νομενκλατούρα όσο καθυστερούν να μειώσουν και να αναδιαρθρώσουν το δημόσιο με απολύσεις και αναδιατάξεις εκ του μηδενός, τόσο αυξάνουν τον κίνδυνο μιας ολικής κατάρρευσης με μεγαλύτερες απώλειες και για τους εντός του δημοσίου και για τους εκτός.
Οι της αντιπολίτευσης όσο αντιδρούν σε κάθε μεταρρύθμιση και δεν συναινούν σε μακροπρόθεσμο σχέδιο εξόδου από την κρίση τόσο περισσότερο συνυπεύθυνοι της κατάστασης γίνονται...

Η Ελλάδα έχει περίπου 1,5 εκατ. ανέργους αυτό δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Η χώρα πρέπει να αλλάξει οικονομικό μοντέλο για να βγει από την κρίση και αυτό σημαίνει πως 1 με 1,5 εκατ. άνθρωποι πρέπει να αλλάξουν τομέα απασχόλησης. Η ανάγκη (η Πενία) είναι που θα οδηγήσει τους ανθρώπους να αλλάξουν προσανατολισμό εργασίας και στάνταρς. Αυτό θα συνέβαινε ούτως ή άλλως...

Η αδικία είναι πως όλοι οι άνεργοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα.

Αν το κράτος αποσύρει τα αντικίνητρα για τις επενδύσεις αυτοί οι άνθρωποι θα μείνουν για λιγότερο χρόνο άνεργοι. Τα αντικίνητρα είναι φόροι, γραφειοκρατία διαφθορά και αφορούν το δημόσιο τομέα.

Οι ανάγκες που δημιουργεί η Πενία είναι που θα δημιουργήσουν την ανάπτυξη, όχι κάποια δήθεν δίκαιη αναδιανομή πλούτου που δεν υπάρχει... ή αύξηση της ζήτησης με δανεικά.

Αυτό είναι γνωστό από την εποχή του παππού Αριστοφάνη...

Και η Πενία όπως και ο πλούτος δεν επιλέγουν αποκλειστικά με δίκαια κριτήρια τα θύματά τους. Άλλοι απολαμβάνουν ή υποφέρουν περισσότερο απ’ ό,τι ενδεχομένως θα δικαιούνταν...
ΥΓ: Η Παράσταση του Πλούτου του Αριστοφάνη που ανέβηκε την περασμένη εβδομάδα στην Επίδαυρο και συνεχίζει να ανεβαίνει σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, είναι εξαιρετική καθώς διαφοροποιείται από το συρμό και διασυρμό του πνεύματος του Αριστοφάνη, από τα μπουλούκια της κακώς εννοούμενης προοδευτουριάς της μεταπολίτευσης...

Ο Αριστοφάνης ως ανατόμος τέμνει τη φύση των πραγμάτων με τη σάτιρα σαν περιτύλιγμα και όχι πυρήνα του έργου.

Θα τους πάρουμε μαζί μας!

Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr

Η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα που θα ηττηθεί κατά κράτος η τρόικα και το ΔΝΤ! Ό,τι και να κάνουν, όσα χρήματα κι αν δώσουν, στο τέλος εμείς θα χρεοκοπήσουμε. Πολύ απλά διότι δεν θέλουμε να σωθούμε. Και στο κάτω - κάτω της γραφής, δεν είμαστε εμείς αυτοί που τους ζητήσαμε να μας σώσουν.
Στην Βόρεια Ευρώπη, εκεί όπου κυβερνούν οι προτεστάντες, υπάρχει μία άλλη αντίληψη για την διαχείριση των κοινών. Υπάρχει αυτό που ονομάζουν οι ίδιοι η πυγμή και η αποφασιστικότητα της πρωσικής διοίκησης και ταυτόχρονα η χαρά της χριστιανικής κατήχησης. Ο μέσος Γερμανός θα βιώσει μία θρησκευτική και εθνική ανάταση αν καταφέρει να πάρει από το χέρι τον ατίθασο Έλληνα και τον οδηγήσει στον σωστό δρόμο.

Και ποιός είναι αυτός ο "σωστός δρόμος"; Μα, να μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε το δικό τους όνειρο, να γίνουμε κι εμείς Γερμανοί. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η υπόλοιπη Ευρώπη δεν θέλει να ξέρει καν τι είναι η πρωσική διοίκηση. Κι επιπλέον δεν μπορούν να καταλάβουν την κουλτούρα του Νότου. Δεν είναι ότι αυτοί είναι χειρότεροι ή καλύτεροι από εμάς. Είναι ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από αυτούς...

Θα δείτε ότι υπάρχει μία ιερή προσήλωση στο θέμα των φόρων. Σαν να πρόκειται για το ιερό δισκοπότηρο. Ακόμη κι από ανθρώπους που θέλουν να ανήκουν στο φιλελεύθερο στρατόπεδο. Το αξιοπερίεργο είναι αυτό ακριβώς: Ότι οι φόροι δεν έχουν σχέση με την φιλελεύθερη αντίληψη. Ωστόσο, τους είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η άποψη για τους φόρους και τον ρόλο του κράτους που είναι αδύνατον να δεχτούν κάτι διαφορετικό.

Το βλέπουμε αυτό κάθε μέρα με την διαχείριση της ελληνικής υπόθεσης. Επιμένουν στο θέμα των φόρων πάλι και πάλι και πάλι. Ότι είναι σωστό και δίκαιο να πληρώνουμε τους φόρους μας. Εμείς, όμως, δεν το πιστεύουμε αυτό! Δεν θέλουμε με τα δικά μας λεφτά να χρηματοδοτούμε ένα σπάταλο κράτος. Δεν είναι για μας το κράτος ό,τι αντιπροσωπεύει για τους Γερμανούς. Δεν είναι το ίδιο το ελληνικό και το γερμανικό κράτος. Προσέξτε τώρα. Παρά την ρητορική τους ήταν μέχρι σήμερα αρκετά ανεκτικοί με το θέμα των μεταρρυθμίσεων στο κράτος, αλλά άκαμπτοι, τελικά, με τους φόρους.

Η πολιτική αυτή αποδεικνύεται αδιέξοδη. Επειδή ακριβώς δεν μπόρεσαν ούτε για μία στιγμή να αποδεχτούν ότι το κράτος δεν είναι απαραίτητα ένας υγιής οργανισμός. Στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό νότο γενικότερα, οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια άποψη με τους Γερμανούς για το κράτος και γι αυτό δεν το εμπιστεύονται. Ο Έλληνας δεν είναι Γερμανός. Δεν έχουμε τις ίδιες καταβολές, τις ίδιες εμπειρίες, αλλά ούτε και την ίδια ψυχοσύνθεση.

Οι τροϊκανοί, λοιπόν, ήρθαν εδώ και νόμιζαν ότι αν μας έβαζαν στην σειρά να πληρώνουμε τους φόρους μας, τότε όλα θα γινόντουσαν στην συνέχεια από μόνα τους, δια μαγείας. Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν οι φόροι, αλλά αυτή η λειτουργία του κράτους. Οι τροϊκανοί εμπιστεύτηκαν ένα βαθιά διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις στην χώρα και φυσικά δεν έγινε το παραμικρό. Η τρόικα πίστεψε ότι το ελληνικό κεφάλαιο θα έκανε προσπάθειες να προστατεύσει το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται, αλλά δεν υπολόγισε το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν υπήρξε στο παρελθόν εθνική αστική τάξη, όπως συμβαίνει στις χώρες τους.
Με την Ελλάδα έκαναν λάθος και γι’ αυτό απέτυχαν. Επειδή δεν έκαναν τον κόπο να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτή την χώρα.

Οι τσαπατσουλιές της εσχάτης ώρας

Του Κώστα Καλλίτση, από την Καθημερινή

Η ιδέα της αναδιάρθρωσης του κράτους υφίσταται συντριπτικά διαδοχικά πλήγματα. Το πρώτο δόθηκε με μια αντισυνταγματική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και τον απίθανο χειρισμό της ΕΡΤ: Αντί να ακολουθηθεί μια διαδικασία αναδιάρθρωσης εν λειτουργία, την κλείνουν, απολύουν 2.500 υπαλλήλους, τους αποζημιώνουν, θα επαναπροσλάβουν 2.000 περίπου και, μετά, θα σκαρώσουν κάποια άλλη ΕΡΤ, που παραμένει απροσδιόριστη. Κι αυτό, το είπαν… μεταρρύθμιση. Τριάντα ημέρες μετά, δεύτερο πλήγμα: Αντί να ξεκινήσουν την αναδιάρθρωση του κράτους, επιδίδονται στο κυνήγι των αριθμών. Διώχνουν υπαλλήλους είτε τους χρειάζονται οι υπηρεσίες όπου δούλευαν είτε όχι και τους τοποθετούν σε άλλες, είτε τους χρειάζονται είτε όχι. Η Δημοτική Αστυνομία, για παράδειγμα, καταργείται (χρειαζόταν ή όχι;..), οι 4.000 υπάλληλοι μετακινούνται στην ΕΛ.ΑΣ. (χρειάζεται, άραγε, 4.000 ακριβώς;..) χωρίς να εξετάζεται αν πληρούν τις προδιαγραφές όλοι, κανένας ή κάποιοι. Αυτό, το λένε… κινητικότητα.

Χωρίς κριτήρια, αξιολόγηση υπηρεσιών και υπαλλήλων, χωρίς ένα υποτυπώδες σχέδιο για ένα κράτος φιλικό στην ανάπτυξη, στην αλυσίδα των χαμένων ευκαιριών προστίθεται άλλη μία: Η ευκαιρία της αναδιάρθρωσης του κράτους. Ενοχοποιείται, πάλι, η έννοια της μεταρρύθμισης και (το δεινό…) με τσαπατσουλιές της εσχάτης ώρας, μπαίνουν τα θεμέλια για ένα δυσοίωνο αύριο της Ελλάδας, καθώς η επίδραση όσων διαπράττονται δεν είναι στιγμιαία, μένει και συνθλίβει το αύριο. Οπως συμβαίνει από το 2007 και μετά, την τελευταία 3ετία ειδικά. Από το 2010, όταν μας έκοψαν οι αγορές, μέχρι σήμερα, έχουμε δανειστεί από την τρόικα 208,5 δισ. ευρώ με ευνοϊκά επιτόκια. Δεν ήταν τα λεφτά, λοιπόν, το κύριο πρόβλημα. Ηταν (και παραμένει…) το πολιτικό σύστημα των πελατών και του παρασιτισμού. Εξαιτίας του, κάθε χρόνο (α) η οικονομία γίνεται ασθενέστερη και (β) η τρόικα απαιτεί μέτρα που πριν από λίγους μήνες ήταν αδιανόητα – δεν έθετε για συζήτηση, καν.

Για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού και να μην ανατραπούν όσα έχουν επιτευχθεί χάρη σε αυτές, είναι ανάγκη να μπει πάτος στο βαρέλι της ύφεσης και τέλος στις τσαπατσουλιές της εσχάτης ώρας που (όπως σήμερα, πάλι…) προσφέρονται για τη δικαιολόγηση μιας στυγνά ταξικής πολιτικής. Τον Ιούνιο 2014 θα πάρουμε την τελευταία δόση από το δανειακό πακέτο των 240 δισ. ευρώ συνολικά. Τότε, είτε θα πρέπει να αναζητήσουμε στις αγορές δάνεια με υψηλά επιτόκια, που θα πνίξουν τη χώρα, είτε θα έχουμε μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη και το ΔΝΤ – αν παραμείνει στην Ευρώπη. Οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να αρχίσουν φέτος, το φθινόπωρο. Όλα θα τεθούν εξαρχής – το υπάρχον Μνημόνιο γίνεται παρελθόν. Δύο είναι τα ενδεχόμενα: (α) Είτε να συρθούμε σε μια εθνικά επιβλαβή συμφωνία που θα παρατείνει τα αδιέξοδα. (β) Είτε να σχεδιάσουμε και να θέσουμε στο τραπέζι ένα πρόγραμμα ανάταξης της χώρας, χωρίς έωλες υποσχέσεις, με ειλικρίνεια, δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Ο κίνδυνος είναι να συρθούμε στο πρώτο, αν δεν υπάρξουν οι πολιτικές προϋποθέσεις προκειμένου να διεκδικήσουμε το δεύτερο.

Τελικά Έλληνας ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι

Τι βλακεία να μην το σκεφτούμε τόσο καιρό...

Του Γιάννη Ραγκούση, από το athensvoice

Ανεξάρτητα από τον πολιτικό χώρο στον οποίο κανείς έχει επιλέξει να κινηθεί, η άσκηση της πολιτικής δεν μπορεί παρά να γίνεται βάσει αρχών οι οποίες δεν μπορούν να προσαρμόζονται στις περιστασιακές ανάγκες που προκύπτουν από την επικαιρότητα.

Τα τελευταία περίπου δυο χρόνια οι συνεχείς μεταμορφώσεις του Αντώνη Σαμαρά έχουν πάψει να εκπλήσσουν, καθώς έχει αποδειχθεί ότι ο τυχοδιωκτισμός αποτελεί στοιχείο της προσωπικότητάς του.

Είδατε, όμως, πώς τα έφερε η ζωή; Ο κ.Σαμαράς, παρόλο που ήταν αυτός που πρώτος συκοφάντησε κάθε προσπάθεια όλων εμάς που κληθήκαμε το 2009 να σηκώσουμε το βάρος της εθνικής προσπάθειας, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, τώρα δαιμονοποιεί οποιονδήποτε δεν αποδέχεται τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας.

Είδατε, όμως, πώς συνεχίζει να τα φέρνει η ζωή; Ο κ. Σαμαράς με την ακροδεξιά ρητορική και την ανεύθυνη πολιτική, βρέθηκε πρωθυπουργός την ώρα που ανατέλλει το αθλητικό άστρο του Γ. Αντετοκούμπο.

Κάπως έτσι τραβήχτηκε η φωτογραφία-ντοκουμέντο του Γιάννη μέσα στο Μαξίμου να κρατάει αυτός αγκαλιά το μικρόσωμο Α. Σαμαρά.

Μια φωτογραφία που ισοδυναμεί με χιλιάδες γιατί –ελληνικές λέξεις– παιδιών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτή τη μεγάλη πατρίδα, αλλά εξαιτίας της ακροδεξιάς προσέγγισης του κ. Σαμαρά ζουν ανέστιοι κι απελπισμένοι.

Του κ. Σαμαρά, που αυτός το 1991 άνοιξε άναρχα τα σύνορα με αποτέλεσμα χιλιάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά να αντιμετωπίσουν μια παρατεταμένη κακομεταχείριση και η ελληνική κοινωνία να βρεθεί απολύτως απροετοίμαστη απέναντι σε αυτού του τύπου το μεταναστευτικό πρόβλημα που ζούμε και που δεν είχε μέχρι τότε.

Σε κάθε περίπτωση, η απόφασή του να δεχθεί τον Γιάννη Αντετοκούμπο στο Μέγαρο Μαξίμου –για να εμπορευτεί επικοινωνιακά την επιτυχία του– ήταν θλιβερή.

Κορυφαία στιγμή πολιτικής υποκρισίας. Δεν περίμενα ότι η δίψα του για δημοσιότητα θα μπορούσε να τον οδηγήσει μέχρι εκεί. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο άνθρωπος που το 2010 παρουσίαζε περίπου ως εθνική προδοσία το νόμο για την ιθαγένεια θα ήταν αυτός που θα έσπευδε πρώτος να φωτογραφηθεί με ένα παιδί που ενέπιπτε κανονικά στο πεδίο εφαρμογής των συγκεκριμένων διατάξεων.

 

Περίμενα ακόμα κι από τον κ. Σαμαρά να μείνει σταθερός σε 2-3 βασικές ψηφοθηρικές του επιλογές και με «παρρησία» να συνεχίσει να περιγράφει την «καταστροφική» δράση αυτών των παιδιών κατά της κοινωνικής συνοχής, να συνεχίσει να πολεμά κάθε σύγχρονη πρόταση για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας.

Η σπουδή του όμως να προλάβει να οικειοποιηθεί λίγη από την επιτυχία του ταλαντούχου Γιάννη αποκάλυψε με τρόπο σαφή το πόσο εργαλειακά προσεγγίζει τις λέξεις «έθνος» και «πατρίδα», που συχνά χρησιμοποιεί.

Προφανώς ο κ. Σαμαράς κατάλαβε κάτι που εμείς οι βλάκες δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τόσο καιρό: τελικά, Έλληνας ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι. Έλληνα σε κάνει... το NBA!!

Μόνο που στην πατρίδα του NBA είναι σε εξέλιξη μια ιστορική μεταρρύθμιση. Μια μεταρρύθμιση που για να νομοθετηθεί όχι μόνο ο πρόεδρος Ομπάμα συμπορεύεται με τον πρώην αντίπαλό του ρεμπουμπλικάνο Τζον Μακέιν, αλλά αποφάσισε να ιδρύσει πολιτική πρωτοβουλία γι’ αυτόν το σκοπό και ο ιδρυτής του Facebook Ζούκερμπεργκ μαζί με τον Μπίλ Γκέιτς και πολλούς άλλους κορυφαίους της οικονομίας των νέων τεχνολογιών. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, που ήδη πριν από λίγες ημέρες έλαβε την έγκριση της Γερουσίας, θα αποκτήσουν δικαίωμα στην Αμερικανική Ιθαγένεια 11 εκατομμύρια παιδιά μεταναστών χωρίς χαρτιά (δηλαδή λαθρομεταναστών κατά την ορολογία Σαμαρά-Χρυσής Αυγής) που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, σπούδασαν στις ΗΠΑ.

Θυμίζω ότι σύμφωνα με τον νόμο 3838 –που λυσσαλέα καταπολεμήθηκε από τους σκοταδιστικούς κύκλους της χώρας– παιδιά μόνο νομίμων μεταναστών δικαιούνται την ελληνική Ιθαγένεια.

Ωστόσο, η πρωτοβουλιά Σαμαρά να συναντήσει τον Γιάννη μακάρι να ήταν μόνο θλιβερή. Βασικά ήταν εξοργιστική.

Γιατί; Μα, διότι οι διατάξεις που έχει ετοιμάσει για να αντικαταστήσει τον Ν.3838, ουσιαστικά στερούν κάθε δικαίωμα σε παιδιά σαν τον Γιάννη να αποκτήσουν την ιθαγένεια της πατρίδας τους, δηλαδή την ελληνική ιθαγένεια!

 

Η Ελλάδα του κ. Σαμαρά, η «νέα» Ελλάδα, είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Χρυσής Αυγής. Ενα «project» που δεν μπορεί παρά να απωθεί κάθε προοδευτικό άνθρωπο και που με βεβαιότητα δεν αφορά την Ελλάδα του μέλλοντος.

Ο Νόμος 3838 δεν είναι νόμος μου, αλλά νόμος μας, μολονότι όταν συνεπαγόταν μόνο πολιτικό κόστος ελάχιστοι είχαν το θάρρος να τον υπερασπιστούν και να τον στηρίξουν. Για πολλούς ήταν βολικό «να αφήσουμε» τον Σαμαρά και τη Χρυσή Αυγή να τον βαφτίσουν «Νόμο Ραγκούση».

 

Ας είναι, δεν πειράζει. Προσωπικά, και τότε και τώρα, λέω πως είμαι υπερήφανος γι’ αυτή τη μεταρρύθμιση και κάθε ημέρα που περνά θα δικαιώνεται όλο και περισσότερο .

Γιατί φωτίζει την Ελλάδα της αυτοπεποίθησης και της προόδου, γιατί χτίζει την Ελλάδα της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης.

Ένα ονειρεμένο σχολείο

Χριστίνα Πουλίδου, αναδημοσίευση από τους protagon.gr

Ένα σχολείο που δεν θα έχει δάσκαλο αλλά σύμβουλο, δεν θα έχει διαλείμματα, κουδούνια, πίνακα και κιμωλία, η διαδικασία της μάθησης θα μπορεί να εκτείνεται σε όλες τις ώρες της μέρας ακόμη και στις διακοπές, δεν θα έχει απουσιολόγιο και όλη η δουλειά θα γίνεται μέσω iPad, αυτό θα είναι ένα από τα 11 σχολεία Στιβ Τζομπς, που θα ανοίξουν από τον Αύγουστο στην Ολλανδία.

Ακολουθώντας την προτροπή -«σκέψου διαφορετικά»- του μεγάλου καινοτόμου επιχειρηματία, στην Ολλανδία αποφάσισαν να ανοίξουν 11 τέτοια σχολειά όπου θα φοιτήσουν κάπου χίλιοι μαθητές από 4-12 ετών. Τα σχολεία θα είναι ανοιχτά όλο τον χρόνο πλην των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, από τις 06:30 το πρωί ως τις 19:00 το βράδυ, οι μαθητές θα έχουν ευέλικτο ωράριο προσέλευσης και αναχώρησης, θα πρέπει πάντως να είναι εκεί στο διάστημα 10:30-15:00 μ.μ.

Τα μαθήματα θα επιλέγονται από τα ίδια τα παιδιά, μέσω μιας εφαρμογής που θα καλούν από το iPad τους, η οποία θα προσφέρει μια διαδραστική λειτουργία – θα μοιάζει με παιχνίδι, σημειώνεται στο σχετικό δημοσίευμα του «Spiegel», θα συνοδεύεται από αστείους ήχους και κινούμενα σχέδια, το παιδί θα διορθώνεται σε κάθε λανθασμένο βήμα του και δεν θα δίνει εξετάσεις. Στο τέλος της διαδρομής θα περνά στο επόμενο επίπεδο δυσκολίας.

Ο ρόλος του δασκάλου θα είναι υποβοηθητικός – θα βοηθά τον μαθητή αν κάπου σκαλώνει, θα αναζητά μαζί του μιαν άλλη εφαρμογή αν διαπιστώνει ότι η συγκεκριμένη δεν του ταιριάζει και θα ελέγχει τη μαθησιακή διαδικασία. Οι γονείς θα μπορούν να προγραμματίζουν ελεύθερα τις διακοπές τους, αφού δεν θα υπάρχει απουσιολόγιο, καθώς θεωρητικά οι σχολικές ώρες δεν τελειώνουν ποτέ και οι μαθητές ενθαρρύνονται να συνεχίζουν το παιχνίδι με το iPad τους στο σπίτι και στις διακοπές.

Με αυτό τον τρόπο σημειώνεται, υπάρχει μια ελευθερία αλλά και μια συνέχεια στη διαδικασία της μάθησης, ενώ η επιλογή των εφαρμογών θα γίνεται κάθε έξι βδομάδες σε μια συνάντηση δασκάλων, γονέων και παιδιών, που θα γίνεται είτε με φυσική παρουσία είτε (και) μέσω skype.

Ο εμπνευστής αυτού του πιλοτικού προγράμματος, Μορίς ντε Οντ, υπογραμμίζει ότι η νέα γενιά αντιλαμβάνεται την πραγματική και εικονική ζωή σαν ένα ενιαίο σύνολο. Έχει μάθει να βρίσκει μόνη της τον δρόμο προς τη γνώση, με διαδραστικό τρόπο και πολυεργαλεία - «πώς μπορείς λοιπόν να την κλείσεις σε ένα σχολείο-μουσείο;» αναρωτιέται. Και προσθέτει πως οι κλασικές τάξεις με τους μαυροπίνακες ετοιμάζουν τα παιδιά «για έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια».

Η ιδέα βρήκε διακομματική κοινοβουλευτική αποδοχή – πλην της ακροδεξιάς του Γκερτ Βίλντερς. Τα σχολεία θα είναι δημόσια και θα επιδοτηθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα είναι ανοιχτά σε όλους τους μαθητές και όσοι γονείς δεν μπορούν να αγοράσουν στο παιδί τους ένα iPad, αυτό θα προσφέρεται από ένα «ταμείο αλληλεγγύης».

Τα σχολεία θα λέγονται «Στιβ Τζομπς»; Το θέμα είναι υπό συζήτηση – «θα θέλαμε να τιμήσουμε τη μνήμη αυτού του ανθρώπου» λένε οι οργανωτές και προσθέτουν πως είναι σε σχετική επικοινωνία με τη νομική υπηρεσία της Apple.

Όλα αυτά τα θαυμάσια πράγματα θα μπορούν να δοκιμάσουν τα παιδάκια της Ολλανδίας, με τα οποία θα συναντηθούν αργότερα τα παιδάκια της Ελλάδας στην ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Εκεί, όπου θα φτάσει η Ελένη και ο Γιάννης, οι δάσκαλοι των οποίων τους είχαν πει να διαβάσουν από τη σελίδα 5-30 και μετά να πηδήξουν τις επόμενες και να ξαναδιαβάσουν από τη 48 ως την 60, και οι οποίοι διαγωνίστηκαν σε συγκεκριμένη ύλη, από το συγκεκριμένο σχολικό εγχειρίδιο.

Υπονομευμένα εξ υπαρχής, καθώς η γνώση στη χώρα μας έχει παγιδευτεί στα δόκανα του λαϊκισμού, τα ελληνόπουλα μπαίνουν σε ένα σύστημα που ευνουχίζει ακόμη και τη φυσική τους έφεση. Έχω δει παιδάκι τρίχρονο να κρατά ένα μπλοκ και να προσπαθεί να γυρίσει το φύλλο σέρνοντας το δαχτυλάκι του πάνω στο χαρτί… Αυτό το παιδί, μόνο χάρη σε συμπτώσεις θα μπορέσει να βρει τον δρόμο του προς τη γνώση. Το ελληνικό σύστημα απλά θα το συνθλίψει στις συμπληγάδες της παπαγαλίας και της περιορισμένης ύλης. Κι έπειτα συζητάμε για την ανεργία των νέων - που πας, καημένε Καραμήτρο;