Χρόνια Πολλά, ευτυχισμένα, δημιουργικά!

Με τις καλύτετρες ευχές μου για ένα αισιόδοξο και ελπιδιφόρο  έτος, γεμάτο υγεία και αλληλεγγύη!

“O Κήπος του Προφήτη”

O Κήπος του Προφήτη



Nα λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο

πίστη κι άδειο από θρησκεία.

Να λυπάστε το έθνος που φορά ένα ρούχο

που δεν το έχει υφάνει, που τρώει ψωμί που

δεν το έχει θερίσει και πίνει κρασί που δεν

έχει τρέξει από το πατητήρι του.

Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει το βίαιο

άνθρωπο ήρωα, και βλέπει το λαμπροφορεμενο

κατακτητή γενναιόδωρο.

Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το

πάθος στ’ όνειρό του, κι ωστόσο γίνεται σκλάβος

του στον ξύπνιο του.

Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη

φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία.

δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σα βρίσκεται

μέσα στ’ αρχαία μνημεία του, και δεν ξεσηκώνεται

παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται

ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.

Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης

του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυ-

λουργός, και η τέχνη του, τέχνη μπαλώματος

και μιμικής.

Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται τον

καινούργιο κυβερνήτη του με σαλπίσματα και

τον αποχαιρετά με γιουχαίσματα, για να καλοσωρισει

και πάλι κάποιον άλλο με σαλπίσματα

Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του

είναι βουβοί από τα χρόνια και που οι δυνατοί

του άντρες ακόμα στην κούνια.

Να λυπάστε το έθνος που είναι χωρισμένο

σε κομμάτια, και που κάθε κομμάτι θεωρεί

τον εαυτό του ένα έθνος

Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931)

“O Κήπος του Προφήτη” (1923)

Ελπήνωρ

Καλή Ανάσταση!!!

Το Πάσχα είναι γεμάτο αισθήματα, νοήματα, έχει ψυχή, είναι ζωντανό και πέρα για πέρα χαρούμενο.

Αυτό το Πάσχα όμως, για τους Έλληνες είναι αλλιώτικο. Θυμίζει πένθος για όσα χάθηκαν. Γολγοθά για όσα περνάει ο λαός μας. Μυρίζει όμως και Ανάσταση για όλα εκείνα που μας αξίζουν.

Μπορούμε να τα καταφέρουμε! Οι ώρες δεν ανήκουν στις ευχές. Ανήκουν στις ελπίδες που δημιουργούμε μόνοι μας. Ελπίδες για Ανάσταση, ελπίδες για ανάκαμψη, ελπίδες για ευημερία. Ας λάμψει το Άγιο Φώς στην καρδιά μας και στην ζωή μας.Χρόνια πολλά με υγεία, δύναμη κι Ελπίδα!

 

Ελπήνωρ

Ημέρα ποίησης!

Έρμαιο

Έσταξε στυφό φαρμάκι από

τα λυσσασμένα σπλάχνα του.

Νόθευσε την άδολη ψυχή μας.

Τορπίλισε την γαλήνη της σιγαλιάς.

Οτιδήποτε τώρα,μοιάζει σαν καρυδότσουφλο.

Ένα καρυδότσουφλο που επαφίεται στον

άπληστο παραλογισμό της σάρκας.

Οι σάρκες δεν είναι όπως παλιά.

Άλλαξαν μονομιάς,κάτω από την επέλαση

του στυγνού ναρκισσισμού.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΦΡΑΤΗΣ

Με αυτό το ποίημα, με τίτλο:''Έρμαιο'', ο μαθητής Λυκείου, Λευτέρης Φράτης κατέκτησε το Α' βραβείο στον Διαγωνισμό ποίησης της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδ.Ελλάδος .

Ο Λευτέρης Φράτης, γεννήθηκε στην Πάτρα στην οποία ζει και δραστηριοποιείται.Είναι μαθητής Λυκείου.Αρθρογραφεί στις Πατραϊκές εφημερίδες ''Αλλαγή'' και ''Γνώμη'',καθώς επίσης στην ''Αυγή'' Πύργου,ενώ περιστασιακά,άρθρα του έχουν φιλοξενηθεί στην αθηναϊκή εφημερίδα ''ΤΑ ΝΕΑ''. Επίσης γράφει ποιήματα με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο: Φιλέας Φιλιάτης κι αυτό γιατί έλκει την καταγωγή του από τους Φιλιάτες θεσπρωτίας. Έχει έντονους προβληματισμούς και αναζητήσεις, κυρίως για τα σύγχρονα θέματα που απασχολούν την κοινωνία και ιδιαίτερα τους νέους.Το ενδιαφέρον του κεντρίζουν τα θέματα που σχετίζονται με τις σπουδές,τις εργασιακές σχέσεις και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται επίσης για δημοσιεύματα οικονομικού αλλά και πολιτικού τύπου καθώς και για την μόλυνση του περιβάλλοντος.

Η Εταιρεία Λογοτεχνών με το παρακάτω δελτίο τύπου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα του Δ΄Διαγωγνισμού ποίησης : 
Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του ποιητικού διαγωνισμού που προκήρυξε η Εταιρεία Λογοτεχνών με την ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων για την «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ». Η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού ( Λεωνίδας Μαργαρίτης ,Μαρία Καρέλα , Σταύρος Ιντζεγιάννης) με παμψηφεί απόφαση της απένειμε τα τρία βραβεία στους κάτωθι μαθητές :

Το Α΄ Βραβείο στο μαθητή του 13^ου Λυκείου Πατρών Λευτέρη Φράτη με το ψευδώνυμο Φιλέας Φιλιάτης για το ποίημα του «ΕΡΜΑΙΟ».

To Β΄ Βραβείο στη μαθήτρια του 3ου Λυκείου Πατρών Μαρία Μπαρά με το ψευδώνυμο «ηλιόφως» για το ποίημα της « ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ»

Το Γ΄ Βραβείο στη μαθήτρια του 3^ου Γ.Ε. Λυκείου Πατρών Ρεβέκκα Ραύτη με το ψευδώνυμο «ΑΡΑΧΝΗ» για το ποίημα της «ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΊΟ»

Τα βραβεία επιδόθηκαν στη διάρκεια των εκδηλώσεως για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης που είχε οργανώσει η Εταιρεία Λογοτεχνών στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών.

Τα βραβεία πέραν του τιμητικού διπλώματος που επιδόθηκε στους διακριθέντες μαθητές και μαθήτριες συνοδεύθηκαν και με μια σειρά βιβλίων ποίησης, προσφορά της Εταιρείας Λογοτεχνών.

Με αφορμή την σημερινή ημέρα ποίησης, εμείς ως Θεσπρωτοί συμπατριώτες του, συγχαίρουμε τον Λευτέρη Φράτη για την επιτυχία του αυτή και ευχόμαστε να κατακτήσει και να πολιτογραφηθεί επάξια στην ποιητική πολιτεία!

Ελπήνωρ

Τελικά μήπως είμαστε όλοι μας Ινδοί....

Εμμανουήλ Ροΐδης

                (1836 - 1904)

Τι είχε γράψει ο Εμμανουήλ Ροΐδης για τις τρεις κατηγορίες των Ελλήνων :

"Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις τοιαύτας:

α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον* βυθίζωσιν τούτο εις την χύτραν τού προϋπολογισμού.

β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον ζητούν επί παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.

γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχουν κοχλιάριον ούτε ζητούν τοιούτον, αλλά είναι επιφορτισμένοι να γεμίζωσι την χύτραν διά τού ιδρώτος των."

*To... "κοχλιάριον" = κουτάλι. [ Αν και σήμερα πρόκειται για ΚΟΥΤΑΛΑ ! ]

Ελπήνωρ

Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος!!!

Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος, κινούμενη από παλμό, ωθούμενη από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης.

Στην πρώτη γραμμή διέκρινα τον Τάκη, δεν ξέρω τι δουλειά κάνει, τόσα χρόνια συνδικαλιστή τον ξέρω...

Δίπλα του η ξαδέρφη του η Μάρθα από τα 37 της συνταξιούχος, γιατί είχε κλείσει 15ετία στον Ευαγγελισμό με ανήλικο τέκνο...

Μαζί της η φίλη της η Στέλλα, που 30 χρόνια τώρα έπαιρνε σύνταξη σαν άγαμη θυγατέρα.

Παραδίπλα ο Στάθης, η εθελούσια από τον ΟΤΕ του είχε αποφέρει 120.000 ευρω και τώρα αγωνιζόταν στο ψάρεμα.

Μαζί και ο Κώστας 46 χρόνων, πυροσβέστης, που έχει καταθέσει εδώ και  ένα μήνα τα χαρτιά του για σύνταξη (είχε προλάβει να κατοχυρώσει, λέει) και περιμένει και κάποιο χοντρό εφάπαξ.

Δίπλα τους ο θείος μου, δεξιός από σόι, που κατεβαίνει σε πορείες μόνο όταν είναι το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση...

Και από κοντά τα δυο αδέρφια: ο Στέλιος, που του είχε βάλει το κόμμα τα 2 παιδιά στο Δημόσιο, και ο Γρηγόρης, που έπαιρνε τα έργα του Δήμου υπερτιμολογημένα λόγω γνωριμιών.

Πίσω, στην δεύτερη σειρά, ακολουθούσε ο Γιάννης, πατέρας: εδώ και κάτι μήνες έκανε εξάσκηση του νέου νόμου περί άδειας και του πατέρα στο Δημόσιο, αγκαλιά με την γυναίκα του την Μάρω, που με τρεις γέννες είχε να πατήσει στην δουλειά της 6 χρόνια.

Και από κοντά ο Αχιλλέας….  Εργολάβος με συνεργείο 27 ανασφάλιστους αλλοδαπούς και -3 Έλληνες..

Στα δεξιά τους ο Λάκης: φοιτητής ετών 32, παρέα με τον Γιώργο, γιατρό, τον επονομαζόμενο και "ταχυδρόμο" από τα φακελάκια...

Μαζί τους  και ο Θόδωρος, γιατρός του ΙΚΑ, που στο ιδιωτικό του ιατρείο δεν έκοβε ποτέ του αποδείξεις, με τον Κυριάκο της Εφορίας, που δεν είχε δει ποτέ του παράβαση τα τελευταία 6 χρόνια...

Και φυσικά δεν θα έλειπε και ο Βασίλης, λιμενικός, πρώτος ταβλαδόρος στο τελωνείο.

Να και ο Μηνάς, που είχε ξεχάσει πότε έκοψε το τελευταίο του τιμολόγιο, μαζί με τον Ορέστη επιδοτούμενο χρόνια αγρότη, που δεν ήξερε πού ήταν τα κτήματα του.

Όλοι μαζί με άλλους τόσους σήκωσαν τα χέρια ψηλά και με σφιγμένες τις γροθιές βροντοφώναξαν:

"Κάτω τα χέρια από τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ !"

Ο Στέφανος, αδερφικός μου φίλος, άνεργος οικοδόμος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια:

"-Ρε, Κώστα, εμείς εδώ τι κάνουμε?"
Έλα, ντε! Βρε, μήπως τελικά οι πολλοί "μαζί τα φάγανε;

Ελπήνωρ

"Η Ελλάς επί της κλίνης καθ' όλην την εβδομάδα των Παθών"!

Τὸν υἱόν της τὸν καπετὰν Κομνιανὸν τὸν ἐπαντρολογοῦσεν ἤδη ἡ γριὰ Κομνιανάκαινα, ἂν (καί) δὲν εἶχε χρονίσει ἀκόμη ἡ νύμφη της, ἡ μακαρῖτις.

Τὰ δυὸ ὀρφανά, μία κόρη ὀκταέτις καὶ ἓν τετραετὲς παιδίον, ἐφόρουν μαῦρα, κατάμαυρα, ὁποῦ ἐστενοχώρουν κ᾿ ἐχλώμιαιναν τὰ πτωχὰ κάτισχνα κορμάκια των, καὶ ἦτον καημὸς καρδιᾶς νὰ τὰ βλέπῃ τις.

Ἐνθύμιζαν τὸ δημῶδες δίστιχον:
Βαρύτερ᾿ ἀπ᾿ τὰ σίδερα εἶναι τὰ μαῦρα ροῦχα,
Γιατί τὰ φόρεσα κ᾿ ἐγὼ γιὰ μιὰν ἀγάπη πού ῾χα.

Ἡ γραῖα ἔκειτο ἐπὶ τῆς κλίνης καθ᾿ ὅλην τὴν ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, γογγύζουσα, ρέγχουσα, φωνάζουσα. Ἐβεβαίου ὅτι «ἀγγελιάστηκε» καὶ ἡτοιμάζετο ν᾿ ἀποθάνῃ. Ἐπέβαλλεν εἰς τὴν Μόρφω, τὴν μικρὰν ἐγγονήν της, ἐργασίες ἀνωτέρας τῆς ἡλικίας τοῦ πτωχοῦ κορασίου. Αἴφνης, ἐν μέσω δυὸ γογγυσμῶν, ἔβαλε μίαν φωνήν, κ᾿ ἔκραζεν ἀπὸ τῆς κλίνης πρὸς τὴν ἐκτὸς τοῦ ἰσογείου θαλάμου πηγαινο- ἐρχομένην καὶ ὑπηρετοῦσαν παιδίσκην.

- Μὴ χύνῃς στὴν αὐλὴ τὰ νερά, χίλιες φορὲς σ᾿ τὸ εἶπα, στὸ νεροχύτη!

Κ᾿ ἐπανελάμβανε τοὺς ἀφορήτους στεναγμούς, ἐπιτείνουσα μάλιστα αὐτοὺς ὁσάκις τυχὸν πτωχὴ γειτόνισσα, μὴ τολμῶσα νὰ εἰσέλθῃ, ἤρχετο δειλῶς μέχρι τῆς θύρας καὶ ἠρώτα πῶς ἦτο ἡ ἀσθενής. Βεβαίως ἡ γριὰ - Κομνιανάκαινα ἔπασχεν, ἀλλ᾿ ἴσως ἐμεγαλοποίει τὸ πράγμα. Ἔκλαιε «τὰ νιάτα της», ἔλεγεν ὅτι δὲν θὰ προφθάση νὰ κάμῃ ἐφέτος Πάσχα. Ἡ γειτόνισσα ἡ Μηλιὰ ἐβεβαίου ὅτι ἡ γραῖα εἶχε καὶ «κομπόδεμα», ἀλλὰ ποὺ νὰ ἐμβάσῃ μέσα καμμίαν ἐκ τῶν γειτονισσῶν της! Ἐλλείψει ἄλλης ἀσθενείας ἦτον ἱκανὴ ν᾿ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν φιλαργυρίαν της. Δὲν ἐβάστα ἡ ψυχή της νὰ δώση κάτι τι εἷς μίαν πτωχὴν γυναίκα διὰ νὰ τὴν «κυττάξη» κ᾿ ἐπέβαλλε βαρείαν ἀγγαρείαν εἰς τὴν Μόρφω, ὀκταετῆ παιδίσκην. Ἐνίοτε παρελήρει ἀληθῶς. Εἶτα ἔβαλλε ἀγρίαν κραυγήν. Ἔκραζε τὴν παιδίσκην νὰ τὴν σκεπάσῃ μὲ τὸ σινδόνιον, ἀλλὰ χωρὶς αὕτη νὰ τὴν ἐγγίσῃ κἄν, ἢ γερόντισσα ἔβαλλε τοιαύτην ὠρυγήν, ὥστε ἡ μικρὰ κατετρόμαζε.

Ὁ καπεταν-Κομνιανὸς ἔλειπε μὲ τὸ γολετί, κ᾿ ἐπεριμένετο νὰ ἔλθῃ. Εἶχε μαζί του, μὲ τὸ γολετί, καὶ τὸν πρωτότοκον υἱόν του, τὸν Γεώργην, δωδεκαετῆ παῖδα. Τοῦτο ἦτο ἕνας ἀπὸ τοὺς καημοὺς τῆς γραίας, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀποθάνῃ, ὡς ἔλεγε, χωρὶς νὰ ἐπανίδῃ τὸν υἱόν της, καὶ τὸν ἐγγονόν της τὸν μεγάλον, ὅστις ὠμοίαζε τόσον μὲ τὸν μακαρίτην τὸν πάππον του. Καὶ ποῖος νὰ τῆς σφαλήσῃ τὰ μάτια; Αἱ ἀνεψιαί της, ὑπανδρυμέναι καὶ αἱ δύο, τῆς ἐβαστοῦσαν κακίαν διὰ κάτι κληρονομικὰς διαφοράς, καὶ δὲν ἔσπασαν τὸ πόδι «οἱ λαχταρισμένες, οἱ ἀχρόνιαστες!» νὰ ἔλθουν νὰ τὴν ἰδοῦν. Οὕτω τῆς ἤρχετο καὶ αὐτῆς ν᾿ ἀποθάνῃ εἰς τὸ πεῖσμα των, ν᾿ ἀποθάνῃ χωρὶς νὰ τῆς φιλήσωσι τὴν χεῖρα.

Ἰατρός, ποῦ νὰ εὑρεθῇ; Εἶχεν αὐτὴ νὰ πληρώνῃ; Αὐτὴ ὤφειλε νὰ κάμνῃ οἰκονομίαν διὰ τὰ ὀρφανά, καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ φθείρῃ τὸ βιὸ τοῦ υἱοῦ τῆς εἷς γιατρικὰ καὶ δὲν ξέρω τί. Ψευτογιάτρισσες! Κάμε τὴ δουλειά σου! Ἔχουν ἐμπιστοσύνην τώρα αὑταὶ αἱ γυναῖκες; Ὁ κόσμος ἐχάλασε, τί τὰ θέλεις! Ἔμβαζε αὐτὴ μὲς στὸ βιό της, μὲς στὰ καλά της, ξένην γυναῖκα; Τῆς ἤρχετο νὰ ἐπαναλάβῃ πρὸς τὰς γειτονίσσας τὴν ἰδίαν κραυγήν, δι᾿ ἧς ἀπεδίωκε τὸ πάλαι παρίσακτον ὄρνιθα ἀπὸ τὸν ὀρνιθῶνα της. Ξού, ξένη!...

Ὡς τόσον ἐπεθύμει νὰ ἤρχετο ὁ υἱός της διὰ νὰ τὸν νυμφεύσῃ νὰ τοῦ δώσῃ καὶ τὴν εὐχήν της. Σαράντα χρόνων ἄνθρωπος, κι ὁ κόσμος εἶναι πελάγος σὰν ἐκεῖνο ποὺ ἀρμένιζε τώρα. Πῶς νὰ περάση τὴ ζωήν του χωρὶς νὰ ἔλθῃ εἰς δεύτερον γάμον; Καὶ τὰ ὀρφανά, καὶ αὐτὰ θὰ εὕρισκαν μητέρα, μίαν καλὴν οἰκοκυρά, ἥτις ἀπὸ τώρα ἐπροσφέρετο μάλιστα νὰ ἔλθῃ νὰ τὴν ὑπηρετήσῃ εἰς τὴν ἀσθενειάν της. Ἀλλ᾿ ἡ γραῖα Κομνιανάκαινα, μὴ θέλουσα νὰ παραβῆ τὴν ἀρχήν της, δὲν ἐδέχθη τὴν ἐκδούλευσιν.

Τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι ἐκ τῶν δυὸ ὀρφανῶν ἡ Μόρφω, ἥτις εἶχεν ἤδη αἴσθησιν, ἂν δὲν ἐπεθύμει ν᾿ ἀποκτήση μητέρα, ἐνθυμεῖτο κ᾿ ἐλυπεῖτο τὴν μητέρα της. Ὁ Εὐαγγελινός, νήπιον τριετίζον ἐν καιρῶ τῆς συμφορᾶς, οὔτε ἤξευρε τίποτε, οὔτε ἐνθυμεῖτο. Ἔκλαιε μόνον ὅταν ἡ μάμμη τὸν ἐβίαζε νὰ φορέσῃ τὸν κατάμαυρον σάκκον του. Ἡ Μόρφω, λευκὴ καὶ ὠχρὰ μὲ τὰ μαῦρα φουστανάκια της, καὶ μὲ τὸν μαῦρον μανδήλιον τὸ σκεπάζον τὰ ξανθά της μαλλιά, ἦτο κατηφής, κ᾿ ἐνθυμεῖτο τὸ περυσινὸν Πάσχα, ὅταν ἔζη ἡ μήτηρ της. Ἡ ἀτυχὴς γυνὴ εἶχεν ἀποθάνει ἀπὸ τὴν γένναν της, τὸ παρελθὸν θέρος, καὶ τὸ βρέφος μετ᾿ αὐτῆς. Τώρα ἡ κορασὶς εἶχεν ἀντὶ τῆς καλῆς καὶ πονετικῆς μητρός, τὴν μάμμην μὲ τὴν ἀφόρητον παρεξενιά της, ἥτις ἐνῶ ἐβεβαίου ὅτι ὅλα τῆς ἐπόνουν, κεφαλή, λαιμός, χεῖρες, πόδες, πλαῖται, κοιλία, μέση καὶ τὰ λοιπά, πνιγομένη δὲ ἀπὸ τὸν βήχα καὶ γογγύζουσα δυνατὰ καὶ βάλλουσα κραυγὰς ἀγρίας, ἐφείδετο νὰ δώσῃ εἰς ἰατροὺς καὶ φάρμακα, αἴφνης ἠγείρετο, ὑποβαστάζουσα τὴν κοιλίαν της, ἠξήρχετο μέχρι τῆς θύρας, ἔρριπτε βλέμμα εἰς τὸν ἐκτὸς κόσμον κ᾿ ἔλεγεν:

- Ἄχ! Τί γλυκιὰ πού ῾ν᾿ ἡ ζωή!

Πέρυσι ὤ! πέρυσι τὴν Μεγάλην Πέμπτην πρωί, ἀφοῦ ἐγύρισαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν ὅπου εἶχον μεταλάβει ὅλοι, ἡ καλὴ καὶ προκομμένη μήτηρ, καίτοι ἄγουσα ἤδη τὸν ἕβδομον μήνα τῆς ἐγκυμοσύνης της, ἀνεσφουγγώθη καὶ ἤρχισε νὰ βάφῃ ἐν τῇ χύτρᾳ τὰ αὐγά, μὲ ῥιζάρι, κιννάβαρι καὶ ὄξος. Εἶτα ἤρχισαν νὰ ἔρχωνται εἷς τὴν θύραν ἀνὰ ζεύγη τὰ παιδία τῆς πολίχνης, μὲ τὸν ὑψηλὸν καλάμινον σταυρὸν στεφανωμένον μὲ ρόδα εὐώδη καὶ μὲ μήκωνας κατακοκκίνους, μὲ δενδρολίβανον καὶ μὲ ποικιλόχροα ἀγριολούλουδα, μὲ τὸν ἀποσπασθέντα ἀπὸ τ᾿ Ὀχτωήχι χάρτινον Ἐσταυρωμένον εἰς τὸ μέσον τοῦ σταυροῦ, καὶ μὲ ἐρυθρὸν μανδήλιον κυματίζον, μέλποντα τὸ ᾆσμα:

Βλέπεις ἐκεῖνο τὸ βουνὶ μὲ κόκκινη παντιέρα;
Ἐκεῖ σταυρῶσαν τὸ Χριστὸ τὸν πάντων βασιλέα.
................................................................
Σύρε μητέρα μ᾿ στὸ καλὸ καὶ στὴν καλὴ τὴν ὥρα,
Κ᾿ ἐμένα νὰ μὲ καρτερῆς τὸ Σάββατο τὸ βράδυ
Ὅταν σημαίνουν ἐκκλησιὲς καὶ ψέλνουνε παπάδες,
Τότες καὶ σύ, μαννούλα μου, νά ῾χῃς χαρὲς μεγάλες.

Καὶ τί χαρὲς μεγάλες τῷ ὄντι, τί χαρὲς δ᾿ ὅλα τὰ παιδία! Καὶ ἢ καλῆ ἡ μήτηρ της προθυμότατα ἔδιδεν ἀνὰ δυὸ ἀρτιβαφὴ αὐγὰ εἰς ὅλα τὰ παιδία δυὸ αὐγὰ κόκκινα, καὶ τί εὐτυχία! τί νίκη! ἐνῷ ἡ μάμμη ἐφώναζεν ὅτι ἀρκετὰ παιδία ἦλθαν, καὶ ἀρκατὰ ἐτραγούδησαν, καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ ὑπάγουν καὶ ἀλλοῦ.

Μετὰ ταῦτα ἡ μήτηρ ἤρχισε νὰ ζυμώνῃ καὶ ἔπλασεν ἀρκετὲς κουλοῦρες μετ᾿ αὐγῶν διὰ τὸν σύζυγον, ἐπιδημοῦντα τότε, διὰ τὴν πενθεράν της, δι᾿ ἐαυτήν, διὰ τὲς κουμπάρες, ὡς καὶ μικρὲς «κοκῶνες» διὰ τὴν Μόρφω, διὰ τὸν Εὐαγγελινόν, διὰ τ᾿ ἀνεδεξίμια της καὶ διὰ τὰ πτωχὰ παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς.

Κ᾿ ἐπειδὴ ὁ μικρὸς Εὐαγγελινὸς ἔκλαιε, λέγων ὅτι δὲν εἶναι ἀρκετὰ μεγάλη ἡ κοκώνα του, ἡ μήτηρ τοῦ ἔδιδεν ἄλλην νὰ ἐκλέξῃ ἀλλὰ αὐτὸς δὲν ἡμέρωνεν οὔτε ἤθελε νὰ ταιριασθῆ.

Τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι τὰς ἤθελεν ὅλας διὰ τὸν ἐαυτόν του.

Καὶ τότε ἡ μήτηρ τὸν ἐπαρηγόρει λέγουσα ὅτι «τὸ Σάββατο τὸ βράδυ θὰ ῾ρθῆ ἡ κουρούνα (κρά, κρά!) νὰ φέρη τὸ τυρὶ καὶ τὸ κρέας (τσί, τσί!) καὶ τότε νὰ ἰδῆς τὸ παραμύθι. Πάρε Βαγγελινὲ τὸ τυρί, πάρε καὶ τὸ τσὶ-τσί, νὰ φᾶτε!»

Καὶ ὁ μικρὸς ἐψέλλιζε καὶ αὐτός, «θὰ᾿ θῆ ἡ κουούνα νὰ φέη τοῦ τσί-τσί», καὶ συνάπτων τὰς χεῖρας, δακτύλους μεταξὺ δακτύλων κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τῆς μητρὸς τῆς γειτόνισσας τῆς Μηλιᾶς ἑξαετές, ἄνιπτον, ρακένδυτον, ὀκλάζον εἷς μίαν γωνίας, κρατοῦν τὴν κοκώνα του, τὴν ὁποίαν ἐκσέπτετο ἂν δὲν ἦτο καλὸν νὰ τὴ φάγῃ τώρα ποὺ εἶναι ζεστή, διεμαρτύρετο γρυλλίζον καὶ λέγον: «Ναί! Θὰ ῾ρθῆ ἡ κουρούνα! ἄμ᾿ δὲ θὰ ῾ρθῆ!» Καὶ τὴν Μεγάλην Παρασκευήν, περὶ τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου, ἡ μήτηρ ὡδήγησε τὰ δυὸ παιδία εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ὅπου, ἀφοῦ ἔκαμαν τρεῖς γονυκλισίας πρὸ τοῦ ἀνθοστεφοὺς κουβουκλίου, ἠσπάσθησαν τὸν μυόπνοουν Ἐπιτάφιον, τὸ ἀργυρόχρυσον Εὐαγγέλιον μὲ τ᾿ ἀγγελούδια, καὶ τὸν Σταυρὸν μὲ τ᾿ ἀνθρωπάκια καὶ τὶς Παναγίτσες (τί χαρά, τί δόξα!), καὶ εἶτα ἐπέρασαν τρὶς ὑπὸ τὸν ὑψηλόν, μεγαλοπρεπῆ Ἐπιτάφιον, ὁ δ᾿ Εὐαγγελινὸς (ὅλα τὰ ἐνθυμεῖτο ἡ μικρὰ Μόρφω) ἀνέτρεψεν ἐξ ἀπροσεξίας πήλινον ἀμφορέα μὲ ὕδωρ, ἐξ ἐκείνων οὖς θέτουσιν ὑπὸ τὸν Ἐπιτάφιον πρὸς ἁγιασμόν, διὰ νὰ μεταχειρισθῶσι τὸ ὕδωρ εἰς τὸ καματηρό, ἤτοι τοὺς μεταξοσκώληκας, καὶ εἰς ἄλλας χρείας, αἱ νεώτεραι μυροφόροι, γυναῖκες διακαῶς ποθοῦσαι «νὰ ξενυχτίσουν τὸν Χριστόν» μένουσαι ἄγρυπνοι ἐν τῷ ναῷ πέραν τοῦ μεσονυκτίου, διότι ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου ψάλλεται ἐκεῖ τὸ Μέγα Σάββατον, περὶ ὄρθρον βαθύν. Ὁ ἀμφορεὺς πεσὼν ἐθραύσθη, ἡ δὲ γυνὴ ἧς ἦτο κτῆμα ὠργίσθη, καὶ εἶπεν ὅτι τὸ ἔχει «σὲ κακό της». Τότε ἡ μήτηρ τοῦ Εὐαγγελινοῦ, ἀφοῦ ἐπέπληξεν αὐστηρῶς τὸ παιδίον, πειραχθεῖσα εἶπεν ὅτι «ἂν εἶναι κακό, ἂς εἶναι γιὰ μένα!» Καὶ τὴν πτωχὴν δὲν τὴν ηὖρε ὁ χρόνος.

Τὸ Μέγα Σάββατον δέ, μικρὸν μετὰ τὰ μεσάνυκτα, ἡ μήτηρ ἐξύπνισε τὸν Εὐαγγελινὸν καὶ τὴν Μόρφω, κ᾿ ἐνῷ σήμαιναν διὰ μακρῶν οἱ κώδωνες ἐπῆγαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν ὅπου ἐψάλη τὸ «ὦ γλυκύ μου ἔαρ» καὶ ἄλλα ἀκόμη παθητικὰ ἄσματα. Εἶτα οἱ πιστοὶ ὅλοι μὲ ἀνημμένας λαμπάδας ἐξῆλθον εἷς τὸ ὕπαιθρο, ὑπὸ τὸ ἀμαυρωθὲν φέγγος τῆς φθινούσης σελήνης, ἐνῶ ἡ αὐγὴ ἔλαμπεν ἤδη ροδίνη καὶ ξανθή, προπέμποντες τὸν Ἐπιτάφιον ἀγλαόφωτον μὲ σειρᾶς λαμπάδων. Καὶ ἡ αὔρα πραεῖα ἐκίνει ἠρέμα τὺς πυρσούς, χωρὶς νὰ τοὺς σβήνῃ καὶ ἢ ἄνοιξις ἔπεμπε τὰ ἐκλεκτότερα ἀρώματά της εἰς τὸν Παθόντα καὶ ταφέντα, ὡς τὰ συνέψαλλε καὶ αὐτή, «ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον!» καὶ ἡ θάλασσα φλοισβίζουσα καὶ μορμύρουσα παρὰ τὸν αἰγιαλὸν ἐπανελάμβανεν, «οἶμοι γλυκύτατε Ἰησοῦ!». Τὰ δὲ παιδία προπορευόμενα τῆς πομπῆς, μεγαλοφώνως ἔκραζον: Κύριε Ἐλέησον! Κύριε ἐλέησον! Ὁ Εὐαγγελινὸς ἐψέλλιζε μετὰ τῶν ἄλλων: Κύιε ἔησον! Κύιε ἔησον!

Καὶ ὕστερον, ὅταν ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, διαλύων τὴν ἀπαραίτητον ὁμίχλην τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, (ἥτις καθιστᾶ μελαψὴν μιγάδα τὴν ἡμέραν καὶ παμμέλαιναν ἀράβισσαν τὴν νύκτα) ὁ Εὐαγγελινὸς ἐξύπνησεν ἀπὸ τὰ βελάσματα τοῦ ἀρνίου, τὸ ὁποῖον ἡτοιμάζετο νὰ σφάξῃ διὰ τὴν οἰκογένειαν τοῦ καπετὰν Κομνιανοῦ ὁ γείτονας Νικόλας, ὁ σύζυγος τῆς Μηλιᾶς.

Ὁ Εὐαγγελινὸς καὶ ἡ Μόρφω ἐξῆλθον εἰς τὸ προαύλιον. Τί ὡραῖον, τί ἥμερον, τί λευκόμαλλον ποὺ ἦτο τὸ ἀρνί! Καὶ πὼς ἐβέλαζε (μπέ! μπέ!) τὸ καημένο. Ἐν τούτοις δὲν ἐφαίνετο πολὺ δυσαρεστημένον, διότι ἔμελλε νὰ σφαγῇ. Καὶ ἄλλος Ἀμνὸς ἄμωμος, Ἀμνὸς αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ ἄλλος ἀτίμητος Ἀμνὸς ἐσφάγη...

Τὴν ἑσπέραν ἔφερεν οἴκαδε ὁ πατὴρ τᾶς πασχαλινὰς λαμπάδας, ὡραίας, λεπτάς, περιτέχνους. Τί χαρά! Τί θρίαμβος! Φαντασθῆτε ὡραίας μικρᾶς λαμπάδας, μὲ ἄνθη τεχνητά, μὲ χρυσόχαρτα. Ὁ Εὐαγγελινὸς ἤθελε νὰ πάρῃ τὴν τῆς ἀδελφῆς του, λέγων, ὅτι ἐκείνη εἶναι μεγαλυτέρα. Ἡ μήτηρ τοῦ τὴν ἔδωκεν, ἀλλ᾿ ὃ μικρὸς τὴν ἔσπασε, ἐκεῖ ποὺ ἔπαιζε μὲ αὐτήν, ἔσπασε καὶ τὴν ἰδικήν του, καὶ ὕστερον ἔβαλε τὰ κλάματα. Ὁ πατὴρ τοῦ ἠγόρασεν ἄλλην, ἀφοῦ τὸν ὑπεχρέωσε νὰ ὑποσχεθῆ ὅτι δὲν θὰ τὴν πιάσῃ εἰς τὴν χεῖρα, ἕως τὰ μεσάνυκτα, ὅταν θὰ ὑπάγουν εἰς τὴν Ἀνάστασιν.

Ὁ μικρὸς ἀπεκοιμήθη κλαίων καὶ χαίρων.

Μετὰ τὰ μεσάνυκτα, ἀφοῦ ἔγινεν ἡ Ἀνάστασις, καὶ ἤστραψεν ὁ ναὸς ὅλος, ἤστραψε καὶ ἡ πλατεία ἀπὸ τὸ φῶς τῶν κηρίων, τὰ παιδία ἤρχισαν νὰ καίουν μετὰ κρότου σπίρτα καὶ μικρὰ πυροκρόταλα ἔξω εἰς τὸ πρόναον, καὶ τίνες παῖδες δεκαετεῖς ἐπυροβόλουν μὲ μικρὰ πιστόλια, ἄλλοι ἔρριπτον ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἐπὶ τῶν πλακῶν τοῦ ἐδάφους τὰ βαρέα καρφία μὲ τὰ καψύλια καταπτοοῦντες καὶ σκανδαλίζοντες τὰς πτωχὰς γραίας, αἵτινες, μεθ᾿ ὅλον τὸν διωγμὸν ὃν ἐκίνουν κατ᾿ αὐτῶν τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα κατ᾿ ἔτος οἱ ἐπίτροποι, ἀξιοῦντες νὰ περιορίσωσιν αὐτὰς εἰς τὸν γυναικωνίτην, οὐχ ἧττον ἐπέμενον καὶ παρεισέδυον ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἀριστερά, εἰς τὴν μίαν κόγχην.

Εἷς δ᾿ ἐπίτροπος τῆς ἐπάνω ἐνορίας, ἄνθρωπος προοδευτικός, βλέπων ὅτι ὅλοι οἱ ἐθελονταὶ ψάλται, νεανίαι εἰκοσαετεῖς, ἐφοίτων κατὰ προτίμησιν εἰς τὴν κάτω ἐκκλησίας, εἷς δὲ τὴν ἐπάνω ἠναγκάζοντο νὰ ψάλλωσιν οἱ ἱερεῖς, τί ἐσοφίσθη; Πιάνει καὶ ἀποσπᾶ ἀπὸ τὸν γυναικωνίτην τὰ καφάσια, τὰ δικτυωτά, δι᾿ ὧν ἐφράττοντο τέως αἱ γυναικεῖαι μορφαὶ ἀπὸ τῆς ὄψεως τῶν ἀνδρῶν, καὶ ἀφήνει τὸν γυναικωνίτην ἄφρακτον. Τότε διὰ μιᾶς ὅλοι οἱ εὐλαβεῖς καὶ μουσόληπτοι νεανίσκοι ἀφῆκαν τὴν κάτω ἐκκλησίαν ἔρημον ψαλτῶν κ᾿ ἔτρεξαν ὅλοι εἰς τὴν ἐπάνω.

Εἶτα τὰ μικρὰ παιδία καὶ τίνες παιδίσκαι τετραετεῖς, μὲ τᾶς κομψὰς ποικιλτὰς λαμπάδας, ἐτάχθησαν ἀνὰ τὸν χορόν, περὶ τὰ δυὸ ἀναλόγια, καὶ παρὰ τὸ εἰκονοστάσιον, καὶ ἤρχισαν νὰ θορυβῶσι, νὰ παίζωσι, νὰ στάζωσιν εἰς τοὺς λαιμοὺς ἀλλήλων, καὶ νὰ τσουγκρίζωσι τὰ αὐγά των. Καὶ ἓν παιδίον ἑξαετές, πονηρότερον τῶν ἄλλων (ἦτο ὁ υἱὸς τῆς Μηλιᾶς τῆς γειτόνισσας) εἶχε πλαστὸν αὐγὸν εἰς τὸν κόλπον του, πωρώδη λίθον στρογγυλευμένον κοκκινοβαφὴ καὶ δι᾿ αὐτοῦ ἔσπαζε τὰ αὐγὰ ὅλων τῶν παιδιῶν, καὶ τὰ ἔπαιρνε, κατὰ τὴν συμφωνίαν, καὶ τὰ ἔτρωγε.

Μία παιδίσκη καὶ εἷς παῖς, πενταετής, ἤρχισαν νὰ φιλονικῶσι περὶ τοῦ τίνος ἡ λαμπάδα ἦτο εὐμορφότερα.

- Ὄχι, ἡ δική μου ἡ λαμπάδα εἶναι καλύτερη.
- Ὄχι, ἡ δική μου.
- Ἐμένα ὁ πατέρας μ᾿ τὴν ἐδιάλεξε, κ᾿ εἶναι πλιὸ καλή.
- Ἐμένα ἡ μάννα μ᾿ τὴν ἐστόλισε μονάχη της.
- Καὶ ξέρει νὰ κάμῃ λαμπάδες ἡ μάννα σ᾿;
- Ὄχι, δὲ ξέρει; Σὰν τὴ δική σ᾿!
- Τέτοια παλιολαμπάδα!
- Ναί, παλιολαμπάδα;... νά!...
- Νὰ κ᾿ ἐσύ!
- Νὰ κι ἄλλη μιά!
Καὶ ἤρχισαν νὰ τύπτουν ἀλύπητα τὰς κεφαλὰς ἀλλήλων μὲ τὰς λαμπάδας των, ἑωσοῦ ἔβαλαν τὰ κλάματα καὶ οἱ δύο.

Τὸ ἀπόγευμα πάλιν, ἀφοῦ ἐψάλη ἡ Β´ Ἀνάστασις κ᾿ ἔγινεν ἢ Ἀγάπη, ἐξῆλθαν ὅλοι εἰς τὴν πλατείαν κ᾿ ἐθεῶντο τὴν πυρπόλησιν τοῦ Ἑβραίου. Τί ἄσχημος καὶ τί εὐμορφοκαμωμένος ποὺ ἦτον ὁ Ἑβραῖος! Εἶχε μίαν χύτραν ὡς κεφαλήν, εἶχε καὶ λινάρι ὡς γένειον. Ἔφερε καὶ ζεῦγος γυαλιὰ (ἡ Μόρφω τὰ ἐνθυμεῖτο ὅλα), ὅμοια μ᾿ ἐκεῖνα ποὺ φορεῖ ἡ γραῖα μάμμη ὅταν ράπτῃ ἢ ἐμβαλώνῃ τὰ παλαιὰ ροῦχα της. Εἶχε κ᾿ ἕνα σακκούλι ἢ πουγγὶ κρεμασμένον εἰς τὸ ἀριστερὸν πλευρόν του. Ἐφόρει μακριά, μακριὰ φορέματα, παρδαλά, ραβδωτά! Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐκρέμασαν ὑψηλὰ ὑψηλά, ἕως ἑπτὰ ὀργυιᾶς ἐπάνω, ἤρχισαν οἱ ἄνδρες νὰ τὸν μαστίζουν, νὰ τὸν τουφεκίζουν ὅλοι, ἕως ὅτου τὸν ἔκαυσαν.

Καὶ ὕστερον ἡ μήτηρ ἔστρωσε τὴν τράπεζαν εἰς τὴν οἰκίαν, καὶ παρέθεσε τὰ αὐγὰ τὰ κόκκινα, τὸ τυρί, ποὺ εἶχε φέρει ἡ κουρούνα, καὶ τὸ ἀρνὶ τὸ ψημένο, καὶ τὰ παιδία ἐκάθισαν εἰς τὴν τράπεζαν καὶ ἤρχισαν νὰ τσουγκρίζουν τὰ αὐγά των. Τί χαρά! τί ἀγαλλίασις!

Ἐφέτος, δηλαδὴ κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο τῆς δυστυχίας διὰ τὰ δυὸ ὀρφανὰ δὲν ἦτο πλέον ἐκεῖ οὔτε ὁ πατήρ των, ὅστις ἔλειπεν, οὔτε ἡ μήτηρ των, ἥτις ἐπῆγε μακρύτερα ἀκόμη. Ἀντὶ τῶν δύο ἦτο ἡ γηραιὰ μάμμη, ρογχάζουσα ἐπὶ τῆς κλίνης καὶ γογγύζουσα. Ἀντὶ τῶν ἐπιχρύσων λαμπάδων, ἦσαν οἱ δυὸ τρεμοσβήνοντες καὶ βλοσυροὶ ὀφθαλμοί της. Ἀντὶ τῆς ἀθώας χαρᾶς, ἀντὶ τῆς ἀφάτου εὐτυχίας τοῦ παιδικοῦ Πάσχα, ἦτο ἡ λύπη ἡ βαρεῖα, ἡ ἀνεπανόρθωτος συμφορά.

Εὐτυχῶς ἡ γραῖα Κομνιανάκαινα δὲν ἀπέθανε, καὶ ὁ υἱός της ἔφθασεν ἀπόπασχα μὲ τὸ γολεττί, καὶ ἤρχισε νὰ καλλωπίζηται καὶ νὰ στρίβῃ τὸν μύστακα ἀποβλέπων εἰς δεύτερον γάμον. Ἀλλά, διὰ τὰ δυὸ παιδία, τάχα θὰ ἐπανήρχετο πάλιν ἡ χαρὰ ἐκείνη, θ᾿ ἀνέτελλεν ἐκ νέου γλυκεῖα ἡ παιδικὴ Πασχαλιά; Διὰ τὸν Εὐαγγελινὸν ἴσως, διὰ τὴν Μόρφω ὅμως ποτέ. Αὕτη ᾐσθάνετο τὴν ἀπουσίαν τῆς μητρός της καὶ ἤξευρεν ὅτι δὲν ἔμελλε νὰ τὴν ἐπανίδῃ πλέον ἐπὶ τῆς γῆς.

Γλυκεῖα Πασχαλιά, ἡ μήτηρ τῆς χαρᾶς! Γλυκεία μήτηρ, τῆς Πασχαλιᾶς ἡ ἐνσάρκωσις!

Ἀλλ᾿ ὁ Χριστὸς ὑπεσχέθη νὰ πίῃ μὲ τοὺς ἐκλεκτούς του καινὸν τὸ γέννημα τῆς ἀμπέλου ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός Του, καὶ οἱ ὑμνωδοὶ ἔψαλλον: «Ὦ Πάσχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον, Χριστέ! δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς Βασιλείας Σου!».

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Παιδικὴ Πασχαλιά, Ἀναμνήσεις

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: "Εικασία χωρίς ηθική βάση"

Oι μεταμοσχεύσεις αποτελούν μοναδικό επίτευγμα της σύγχρονης ιατρικής τεχνολογίας. Χάρις σε αυτές, σήμερα περισσότεροι από ένα εκατομμύριο συνάνθρωποί μας, άλλως καταδικασμένοι σε θάνατο, ζουν μια μακράς διάρκειας και υψηλής ποιότητας ζωή, που μάλιστα τη δανείζονται από άλλους.

Οργανα που δεν μπορούν να συντηρήσουν στη ζωή κάποιους, μπορούν να δώσουν ζωή σε τρίτους. Αρκεί να βρεθεί ο δωρητής.

Η επιτυχία τους πλέον στηρίζεται όχι τόσο στη χειρουργική τεχνική όσο στην ύπαρξη μοσχευμάτων. Δυστυχώς το έλλειμμα αυτών των τελευταίων είναι συχνά πιεστικό και το τίμημά του καθοριστικό για το αν κάποιοι θα συνεχίσουν να ζουν ή όχι.

Ως τώρα οι μεταμοσχεύσεις στηρίχτηκαν στην ιδέα της δωρεάς οργάνων.

Αυτή παρουσιάστηκε ως πράξη ύψιστης εθελοντικής προσφοράς και συναλληλίας. Και πράγματι έτσι είναι. Επειδή όμως είτε....... η συναλληλία μας είναι περιορισμένη είτε άλλες αδυναμίες του συστήματος και της ζωής μας είναι αυξημένες, η χώρα μας είναι πολύ φτωχή σε δωρητές και συνεπώς σε δότες.

Αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι, προφανώς μη σχετικοί με τις λεπτομέρειες των μεταμοσχεύσεων, σκέφτηκαν να επινοήσουν μια συναίνεση που εικάζεται, μεταμορφώνοντας την αγάπη σε χρησιμοθηρία και τον δωρητή σε δεξαμενή οργάνων.

Εξ ορισμού, συναίνεση είναι κάτι που εκφράζεται και όχι κάτι που εικάζεται, μάλιστα από τρίτους. Πώς να το κάνουμε; Είναι άλλο πράγμα το «δίνω κάτι δικό μου» και άλλο το «μου παίρνουν αυτό που μου ανήκει».

Είναι άλλο πράγμα οι μεταμοσχεύσεις να στηρίζονται σε αισθήματα δωρεάς και σεβασμού και άλλο σε μικρονοϊκά νομοθετικά τεχνάσματα αρπακτικής λογικής. Αυτά, μαζί με τα τελευταία ψήγματα ανθρωπιάς και ιδεολογίας, θα αποτελειώσουν και τις μεταμοσχεύσεις στον τόπο μας.

Οπου δοκιμάστηκε η εικαζόμενη συναίνεση δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα των μοσχευμάτων.

Αντίθετα, η αύξηση της καχυποψίας του κόσμου και η δυσφήμηση των μεταμοσχεύσεων προκάλεσαν πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ΄ όση ωφέλεια φαντάστηκαν οι επινοητές της.

Αν οι γιατροί τολμήσουν να εικάσουν τη συναίνεση του νεκρού, τότε θα διαπιστώσουν την έντονη αντίδραση των συγγενών. Καμία εικαζόμενη συναίνεση δεν μπορεί να καταργήσει την υπεύθυνη συγγενική συγκατάθεση.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, που εδώ και περισσότερο από δέκα χρόνια υπεύθυνα διαχειρίζεται το όλο θέμα, κατ΄ επανάληψη και με εναλλασσόμενους εκπροσώπους του μεταμοσχευτικού κόσμου, του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου, των εντατικολόγων, του Συνδέσμου Νοσηλευτών Ελλάδας, των συλλόγων μεταμοσχευθέντων, αλλά και το σύνολο των άμεσα εμπλεκομένων στις μεταμοσχεύσεις, εκφράζει την κάθετη αντίθεσή του στις κατά καιρούς προσπάθειες νομοθέτησης της «εικαζόμενης συναίνεσης».

Η «εικαζόμενη συναίνεση» δεν έχει ηθική βάση, δεν έχει λογικό έρεισμα, δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα. Εχει όμως τη δυνατότητα να οδηγήσει τις μεταμοσχεύσεις σε βέβαιη κοινωνική απαξίωση και σε παντελή αποτυχία.

Είναι λογικό να διερωτάται κανείς τι θα συμβεί με τα κηρύγματα και τις εκστρατείες περί της δωρεάς οργάνων ως «ύψιστης πράξης αλληλεγγύης». Ο Εθνικός Οργανισμός θα συνεχίσει να πορεύεται αυτοδιαψευδόμενος;

Η Εκκλησία θα επιμένει να συμμετέχει αυτοαναιρούμενη; Ο κόσμος θα αποφασίσει να εμπιστεύεται εμπαιζόμενος;

Συναίνεση που εικάζεται δεν είναι συναίνεση.

Ο Σεβασμιότατος κ. Νικόλαος είναι πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και μέλος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ).

Τρία ελληνικά πανεπιστήμια στα 100 καλύτερα παγκοσμίως!

Θεωρώ ότι σήμερα, που όλη η χώρα έχει πέσει σε εθνική κατάθλιψη, εξ αιτίας της οικονομικής , κοινωνικής και θεσμικής κρίσης, οφείλουμε να προβάλλουμε όποια μικρή ή μεγάλη είδηση, η οποία αναδεικνύει κάποια θετικά στοιχεία της ελληνικής πραγματικότητας. Επειδή, προσωπικά πιστεύω ότι η μοναδική και ουσιαστική έξοδος από αυτό το εθνικό τέλμα το οποίο βιώνουμε, αποτελεί η επένδυση (και δεν εννοώ μόνο οικονομική) στην παιδεία, ειδήσεις σχετικές με τη διεθνή κατάταξη και καταξίωση ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, πρέπει να έχουν την ανάλογη προβολή και να αποτελέσουν το εφαλτήριο σε μια προοπτική εκτίναξης της εθνικής αναγέννησης και λαϊκής αισιοδοξίας.

Τις τελευταίες μέρες με έκπληξη διαβάσαμε ότι τέσσερα από τα ελληνικά πανεπιστήμια, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Πανεπιστήμιο Πατρών συγκαταλέγονται στον κατάλογο με τα 500 καλύτερα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα στον κόσμο.

Ιδιαίτερες επιδόσεις καταγράφουν τα τρία ελληνικά πανεπιστήμια όσον αφορά και την κατάταξη τους στα εκατό κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της Εταιρείας Quacquareli Symonds, που ειδικεύεται στις κατατάξεις των Πανεπιστημίων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Συγκεκριμένα, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο με τρεις ειδικότητες, των Μηχανολόγων Μηχανικών, Πολιτικών Μηχανικών και Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, φιγουράρουν στα εκατό κορυφαία τμήματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Η κατάταξη αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού το ΕΜΠ είναι το μόνο ελληνικό πανεπιστήμιο που τοποθετείται τόσο ψηλά, ανάμεσα στις θέσεις 51 έως 100 και στις τρεις ανωτέρω ειδικότητες.

Σύμφωνα με τη διεθνή εταιρεία συμβούλων, και το τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστήμιο της Κρήτης προκρίνεται ως ένα από τα καλύτερα για Μηχανολόγους Μηχανικούς στον κόσμο, κατέχοντας μια θέση στον πίνακα της παγκόσμιας κλίμακας, από 51 έως 100.

Επίσης, το Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) κατέχει μια θέση ανάμεσα στην κατάταξη από 51 έως 100 παγκοσμίως. Γενικά το ΑΠΘ ανέβηκε στην 199η θέση παγκοσμίως στα πεδία των Πολυτεχνικών Επιστημών και της Πληροφορικής, ενώ κατά το παρελθόν έτος 2009 – 2010, βρισκόταν μεταξύ των θέσεων 401 – 450.

Αντίστοιχα, τα τμήματα Χημικών Μηχανικών και των Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστήμιου της Πάτρας, βρίσκονται στις θέσεις μεταξύ 101-150 παγκοσμίως και για πρώτη φορά το 2010 το Πανεπιστήμιο συγκαταλέγεται στις συνολικές λίστες κατάταξης στη θέση 501-550.

Πρώτο πανεπιστήμιο παγκοσμίως βέβαια ανακηρύσσεται το ΜΙΤ στις ΗΠΑ, όπου πρωτεύει και στις πέντε υπό εξέταση ειδικότητες (Πληροφορική, Μηχανολόγοι Μηχανικοί, Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί, Χημικοί Μηχανικοί και Πολιτικοί Μηχανικοί). Ακολουθούν τα πανεπιστήμια Cambridge, Χάρβαρντ και Stanford .

Ελπήνωρ

Μια τέτοια Αριστερά θέλουμε!

Αποσπάσματα από την κεντρική ομιλία του Φώτη Κουβέλη στο 1ο συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ.

...Η ΔΗΜΑΡ έχει στόχο να αναδειχθεί ως κόμμα ευθύνης για την κοινωνία, με προτάσεις και εναλλακτικό λόγο, να αμφισβητήσει το παραδοσιακό κομματικό σύστημα και το πρότυπο άσκησης και διαχείρισης της πολιτικής. Απευθύνεται και θέλει να εκφράσει πολίτες που δεν ελπίζουν ότι ένα πρωί θα ξυπνήσουν και ο κόσμος θα έχει γίνει όπως τον ονειρεύτηκαν, αλλά που διαθέτουν την αισιοδοξία της βούλησης και την επιλογή να αγωνιστούν για να αλλάξουν τα πράγματα.

Στον πυρήνα των ανανεωτικών ιδεών μας, βρίσκεται ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, ο αριστερός ευρωπαϊσμός, η μεταρρυθμιστική στρατηγική, ο οικολογικός πολιτισμός...

Γι’ αυτό χρειάζεται μια Αριστερά με τη δημοκρατία αδιαπραγμάτευτα εγγεγραμμένη στο γενετικό της υλικό, η οποία, ενώ θα κινητοποιεί με τη δύναμη των ιδεών της τους πολίτες, θα σέβεται απόλυτα τους δημοκρατικούς κανόνες. Μόνο έτσι, ως συνειδητή επιλογή της πλειοψηφίας των πολιτών για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, νοείται ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία.

Μια τέτοια Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι και η ίδια ανοιχτή, ευρύχωρη, πολυφωνική, για να μπορούν σε ένα συμμετοχικά διαμορφούμενο πλαίσιο να εκφράζονται και να συμπορεύονται όσο το δυνατό ευρύτερες δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και οικολογικές δυνάμεις, καθώς και δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες που αναζητούν σήμερα κοινωνικές και πολιτικές διεξόδους. Πρέπει να οικοδομηθεί ένα πλατύ προοδευτικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, ικανό να μετακινήσει την πολιτική σε ουσιαστική προοδευτική κατεύθυνση.

Θέλουμε μια Αριστερά ρηξικέλευθη και τολμηρή που δε θα βολεύεται στα εύκολα και γι’ αυτό δε θα κάνει καμία παραχώρηση ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό, ούτε στον μυωπικό αριστερισμό, δε θα θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε κεκτημένου και δε θα χαϊδεύει συντεχνίες στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Μια Αριστερά που δε θα αναλώνεται σε ανέξοδο και γι’ αυτό αδιέξοδο και συντηρητικό επί της ουσίας καταγγελτισμό, αδιαφορώντας για το παρόν και το μέλλον των πολιτών και του τόπου.

Μια Αριστερά που αποστρέφεται τον πολιτικά άκριτο αντιευρωπαϊσμό, θα αναγνωρίζει τα υπαρκτά οφέλη της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της ευρωπαϊκής ιδέας και θα προτιμά, αντί να απορρίπτει συλλήβδην, να προτείνει δημιουργικά και να διεκδικεί αγωνιστικά τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα διαμορφώνουν ένα δημοκρατικό πλαίσιο που θα επιτρέπουν την εφαρμογή εναλλακτικών πολιτικών. Αυτή την Αριστερά συγκροτούμε, σε αυτή την Αριστερά πιστεύουμε. Θα τα καταφέρουμε. Η πορεία θα είναι δύσκολη, αλλά βέβαιη η προοπτική!

Θα λειτουργήσουμε ως καταλύτης για την επαναφορά της Αριστεράς στην πραγματικότητα μέσα από ρήξεις και συνθέσεις, που θα παράγουν μια νέα διαλεκτική σχέση ανάμεσα στον ορθό λόγο και τα αιτήματα που αφορούν στην εποχή μας και στο μέλλον, μακριά από παρελθοντικές αγκυλώσεις και στερεότυπα προηγούμενων περιόδων που δεν αντιστοιχούν στο σήμερα...

Θέλουμε να προωθήσουμε μια διαφορετική αντίληψη για την πολιτική. Εμείς υποστηρίζουμε πως η εμβάθυνση της δημοκρατίας αποτελεί σήμερα προϋπόθεση για να μπορεί η κοινωνία και οι πολίτες να καθορίζουν και να σχεδιάζουν οι ίδιοι το μέλλον τους, αντί να παραμένουν υποταγμένοι και καθοριζόμενοι από τις κυρίαρχες σήμερα οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να διαχειριζόμαστε, απλώς για να βελτιώσουμε, ένα σύστημα που αποδεικνύεται καθημερινά χρεοκοπημένο. Πρέπει να προχωρήσουμε βαθμιαία και προοδευτικά βεβαίως, αλλά οριστικά, σε ρήξη με τη λογική του, αντιπαραθέτοντας στον οικονομισμό την πολιτική βούληση. Σ’ αυτό αποβλέπουν η δράση μας και οι προτάσεις που καταθέτουμε δημόσια.

Θέλουμε να αλλάξουμε αυτό το μοντέλο που έχει εξαντλήσει τα όριά του και τα όρια της κοινωνίας. Αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε ριζικά τους στόχους, προς μια κοινωνία που επιδιώκει την ανάπτυξη με τον άνθρωπο στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων της και που σέβεται και φροντίζει τους φυσικούς της πόρους...

Θέλουμε να στηρίζουμε πρακτικές που φέρνουν την πολιτική στους πολίτες και τους πολίτες στην πολιτική. Να αφήσουμε πίσω την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Να αγωνισθούμε για την ανατροπή της πολιτικής που τεμαχίζει με ανισότητες την ελληνική κοινωνία, υποτάσσει και περιθωριοποιεί τους εργαζόμενους, τους νέους και τις νέες.

Θέλουμε να πρωτοστατούμε ουσιαστικά στους αγώνες για διαφορετικές πολιτικές, για να αλλάξουν ριζικά τα κυβερνητικά μέτρα, με στόχο τη δίκαιη κατανομή των βαρών, την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων του κράτους και της διοίκησης, την υλοποίηση νέου αναπτυξιακού προτύπου, την οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας, με σταθερή και αταλάντευτη αναφορά τους εργαζόμενους...

Όλα αυτά καλώς ειπωμένα, αλλά μένουν να αποδειχτούν  τόσο με τον πολιτικό λόγο όσο κυρίως με την καθημερινή πολιτική πρακτική.

Ελπήνωρ

«ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Α/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ 2011»

Η Ώρα της Γης είναι ένα συμμετοχικό γεγονός, υποστηριζόμενο από την WWF, που ξεκίνησε το 2007 στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας, και καλούσε όλους τους πολίτες να σβήσουν τα φώτα τους για μια ώρα. Η συγκεκριμένη ενέργεια μετατράπηκε σε παγκόσμια κλίμακας εκστρατεία, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα στους ηγέτες των κρατών, ενάντια στην κλιματική αλλαγή.

Η Ώρα της Γης απευθύνεται σε κάθε πολίτη, κάθε επιχείρηση και κάθε ανθρώπινη κοινότητα στον πλανήτη. Μας καλεί να δράσουμε, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να συμμετέχουμε ενεργά σε πρωτοβουλίες για ένα βιώσιμο μέλλον. Μνημεία και κτίρια σε όλο τον πλανήτη, όπως η Γέφυρα Harbour στο Σίδνεϊ, ο Πύργος του Τορόντο, το Golden Gate Bridge στο San Francisco, και το Κολοσσαίο της Ρώμης θα σκοτεινιάσουν και φέτος. Άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα σβήσουν τα φώτα τους και θα ενώσουν για μία ώρα τις ζωές για το μέλλον του πολύτιμου πλανήτη μας.

Η Ελλάδα συμμετέχει και φέτος στην παγκόσμια εκστρατεία του WWF ενάντια στην κλιματική αλλαγή. (ΣΑΒΒΑΤΟ 26/03/2011, 20:30 μ.μ.) Τα φώτα θα σβήσουν για μία ώρα, και οι Έλληνες πρωταγωνιστώντας εκ νέου στον αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή, θα αποδείξουν ότι πέρα από γεωπολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές διαφορές, παραμένουμε πολίτες ενός κοινού τόπου: Του πλανήτη ΓΗ.

Φέτος ας ακουστεί και η φωνή της Θεσπρωτίας στην παγκόσμια πρωτοβουλία του WWF ενάντια στην κλιματική αλλαγή.

Με βάση το παραπάνω σκεπτικό, το Τμήμα Περιβαλλοντικής Αγωγής Α/θμιας Εκπ/σης Θεσπρωτίας σε συνεργασία με το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Φιλιατών, διοργανώνουν εκδήλωση στην κεντρική πλατεία της Ηγουμενίτσας με τη συμμετοχή των δύο Ωδείων της πόλης μας. Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι η συμμετοχή μαθητών, εκπαιδευτικών και κοινωνικού συνόλου στην παγκόσμια εκστρατεία ενάντια στην κλιματική αλλαγή για να στείλουμε σύσσωμοι, ένα μήνυμα ελπίδας, αλλά και απαίτησης για τη διάσωση του πλανήτη & την προστασία του περιβάλλοντος. Η συμμετοχή μας κρίνεται επιτακτικότερη από ποτέ, μετά τις τρομακτικές διαστάσεις που έχει λάβει η συνεχής διαρροή ραδιενέργειας από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Ηγουμενίτσα, πλατεία Δημαρχείου, ημέρα Σάββατο, 26 Μαρτίου 2011 και ώρα 7: 30 μ.μ με την προαιρετική εθελοντική συμμετοχή μαθητών, εκπαιδευτικών, γονέων, αλλά και κάθε ευαισθητοποιημένου πολίτη. Συγκεκριμένα, ομάδες μαθητών, υπό την καθοδήγηση των δασκάλων τους, θα τραγουδήσουν, θα πουν περιβαλλοντικά μηνύματα, θα σχηματίσουν με κεράκια το σήμα της ειρήνης και της ώρας της γης, ενώ την όλη εκδήλωση θα πλαισιώσουν, αφιλοκερδώς, μαθητές του Πνευματικού Κέντρου ΤΣΑΚΑΛΩΦ και της Μουσικής Σχολής Γ. Ντάλλα.

Ας είμαστε όλοι εκεί!
Ελπήνωρ

Σχολειά για τα παιδιά μας ή σχολειά για τα χωριά μας;

Το μεγαλύτερο έλλειμμα της χώρας δεν είναι το δημοσιονομικό. Είναι το έλλειμμα της κοινής λογικής. Αυτό που κάνει το αυτονόητο να μοιάζει με επανάσταση και μέτρα όπως η συνένωση των σχολικών μονάδων να φαίνεται ριζοσπαστική.

Ο σχολικός χάρτης της χώρας μέχρι σήμερα μοιάζει πολύ με το υπόλοιπο ελληνικό Δημόσιο. Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα. Ένα σχολείο εδώ, ένα γυμνάσιο παραπέρα, πέντε μαθητές στη μια τάξη και επτά στην άλλη, μισό σχολείο στο ένα χωριό, μισό στο άλλο, δύο λυκειακές τάξεις στο ένα ξεπεσμένο κεφαλοχώρι και μία στο άλλο, από όπου τυχαίνει να έλκει την καταγωγή του σημαντικός κομματικός παράγοντας του τόπου. Αυτή η αυθόρμητη ανοργανωσιά δεν έχει μόνο δυσβάστακτο οικονομικό κόστος. Έχει και βαριές παιδαγωγικές συνέπειες. Σε άλλες χώρες η συνένωση ,αλλά και ο διαχωρισμός των σχολείων θα γινόταν κάθε χρόνο και αυτόματα. Μόλις ο πληθυσμός μιας σχολικής μονάδας έπεφτε κάτω από το κρίσιμο παιδαγωγικό όριο και δεν υπήρχαν ελπίδες επανάκαμψης, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων, πρώτος – πρώτος θα έψαχνε λύσεις για την καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών. Θα απευθυνόταν στις αρμόδιες υπηρεσίες, απαιτώντας τη συγχώνευση του σχολείου τους με κάποιο άλλο, θα ζητούσε υπηρεσίες μεταφοράς των μαθητών κ.λ.π., έτσι ώστε να μεγιστοποιηθεί το παιδαγωγικό αποτέλεσμα. Φυσικά, ισχύει και το αντίστροφο – όταν, δηλαδή, κάποια σχολεία γιγαντώνονται, οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να ζητούν το διαχωρισμό των σχολείων.

Στην Ελλάδα οι συνενώσεις των σχολείων απαιτούν γενναίες πολιτικές αποφάσεις. Αρκετοί γονείς από χωριά ή και αστικά κέντρα – οι οποίοι μπορεί να οδηγούν καθημερινά πολλά χιλιόμετρα για να πάνε τα παιδιά τους στο φροντιστήριο, στα αγγλικά, στο πιάνο ή σε παιδικά πάρτι – αρνούνται να δεχθούν ότι ένα σχολείο με ελάχιστα παιδιά είναι αδύνατον να συντηρηθεί και να κάνει καλή δουλειά. Έτσι αντιστέκονται δυναμικά στη συνένωση γυμνασίων με ελάχιστους μαθητές (2 στην Α΄ Γυμνασίου, 0 στη Β΄ και 5 στη Γ΄ Γυμνασίου σε χωριό των Ιωαννίνων), αλλά δεν διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης για τα παιδιά τους.

Δίπλα τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι βουλιμικοί για αρμοδιότητες δήμαρχοι και οι πολυποίκιλοι και πολυεπίπεδοι αυτοδιοικητικοί άρχοντες οι οποίοι με την έως τώρα στάση τους έχουν διαμορφώσει μια εκρηκτική κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης, αφού από τη μια παρακρατούν και διοχετεύουν σε αλλότριες δράσεις τα χρήματα που έρχονται από την κεντρική κυβέρνηση για λειτουργικές δαπάνες των σχολείων και από την άλλη, χάριν της ψηφοθηρικής τους αντίληψης τόσα χρόνια διαμόρφωσαν μια τριτοκοσμική κατάσταση στην υπόθεση μεταφοράς των μαθητών, όπου  μικρά παιδιά, δημοτικού, νηπιαγωγείου, μεταφέρονται με ακατάλληλα αυτοκίνητα, με μεθυσμένους οδηγούς, με πλασματικές χιλιομετρικές αποστάσεις , με παράλληλες μετακινήσεις προς την ίδια κατεύθυνση, με αποτέλεσμα το μεταφορικό κόστος να είναι δυσβάστακτο για τον Έλληνα πολίτη (820.000 ευρώ ετησίως, μόνο για την Α/θμια Εκπαίδευση Θεσπρωτίας, η οποία αριθμεί μόλις 2500 μαθητές).

Δάσκαλοι και καθηγητές που φοβούνται ότι, δια των συνενώσεων, θα χάσουν το βόλεμά τους, ωρύονται δήθεν για την καταστροφή που θα υποστεί η παρεχόμενη εκπαίδευση των μαθητών τους, λόγω των συνενώσεων των σχολικών μονάδων, ξεχνώντας ότι αυτή η εκπαίδευση την οποία με τόσο πάθος υποστηρίζουν κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις, με βάση την αξιολόγηση του ΟΟΣΑ (πρόγραμμα PISA).

Οι αντιδράσεις στις επιχειρούμενες αλλαγές του σχολικού χάρτη της χώρας είναι φυσιολογικές, αλλά διόλου λογικές. Οι κάτοικοι των χωριών έχουν εθιστεί στη ρητορεία του πολιτικαντισμού και θέλουν μικρότερες κι εγγύτερες σ’ αυτούς, σχολικές μονάδες, αντί να απαιτούν καλύτερα σχολεία. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι αυτός ο συρφετός αυτοδιοικητικών πολιτικάντηδων και συντεχνιακών εκπαιδευτικών τα παιδιά τους δεν τα στέλνουν σε αυτά τα σχολεία, για τα οποία κόπτονται για την παιδαγωγική τους αξία , αλλά τα στέλνουν στα πολυθέσια σχολεία των κοντινών πόλεων. Όμως, σήμερα συμβαίνει, ανυποψίαστοι γονείς, βολεμένοι εκπαιδευτικοί και αυτοδιοικητικοί πολιτικάντηδες να παιδαγωγούν τη νέα γενιά στην ανομία. Στέλνουν τα παιδιά τους στις καταλήψεις, ωθούν τα παιδιά τους σε απεργίες πείνας, για να μειωθεί περισσότερο το κουτσουρεμένο πανταχόθεν σχολικό έτος. Το ερώτημα, όμως το οποίο τίθεται είναι, τι ζητούμε σήμερα: «σχολειά για τα παιδιά μας ή σχολειά για τα χωριά μας;»

Ελπήνωρ

Έφυγε ο Μανώλης Ρασούλης!

Ο "αιρετικός" και "εκκεντρικός" Μανώλης Ρασούλης έφυγε από τη ζωή μόνος, όπως ακριβώς επέλεξε να ζήσει, μακριά από το λεγόμενο "μουσικό καθεστώς" και  τις δισκογραφικές εταιρείες, εκφράζοντας ελεύθερα τις απόψεις του.
Ο Μανώλης Ρασούλης γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1945 στο Ηράκλειο της Κρήτης .Γιός ενός χρυσοχόου, στα παιδικά του χρόνια έψαλε στον Πολιούχο 'Αγιο Μηνά. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία τραγουδώντας ερασιτεχνικά στην Πλάκα, ενώ παράλληλα δούλευε στην εφημερίδα της αριστεράς "Δημοκρατική Αλλαγή".

Στην διάρκεια της δικτατορίας φεύγει για το Λονδίνο, όπου και θα παραμείνει 6 χρόνια. Οργανώνεται στο Τροτσκιστικό κίνημα όπου και γνωρίζεται με την Βανέσα Ρεντγκρεϊβ με την οποία δυο φορές συνεργάστηκε σε πολιτικές παραστάσεις. Στο Λονδίνο έγινε και συνεκδότης της εφημερίδας Σοσιαλιστική Αλλαγή. Τον Μαϊο του ‘68 πήρε μέρος στην εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι.

Λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έρχεται στην Ελλάδα και η μεταπολίτευση θα τον βρει εργαζόμενο στα ναυπηγεία του Ανδρεάδη. Τότε είναι που τον καλεί και ο Μάνος Λοϊζος και τραγουδούν μαζί τα "Νέγρικα" με την Μαρία Φαραντούρη.

Η συνεργασία του με το Νίκο Ξυδάκη στα "Δήθεν" είναι που θα τον καθιερώσει ως έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς της γενιάς του, με επιτυχίες όπως "Αχ Ελλάδα", "Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια", " Πότε Βούδας, πότε Κούδας", " Το κοτλέ παντελονάκι", " Τίποτα δεν πάει χαμένο".

Τα τραγούδια του έγιναν γνωστά σε Ισραήλ, Τουρκία, Σερβία μέχρι και την μακρινή Ιαπωνία

Ελπήνωρ

Καλή Χρονιά!!!



Η ένωση των δημιουργικών μας δυνάμεων μπορεί να συμβάλει σε ένα αισιόδοξο και αναπτυξιακό 2011, με υγεία και ευτυχία!

Ελπήνωρ



«Επί σκηνής χωρίς πρόβα»

«Επί σκηνής χωρίς πρόβα», είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Δημήτρη Μπουραντά καθηγητή Μάνατζμεντ και Ηγεσίας του οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το πρώτο επιτυχημένο εγχείρημα του συγγραφέα στο χώρο της λογοτεχνίας, με το πανεπιστημιακό μυθιστόρημα, "Όλα σου τα 'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη", το οποίο έγινε μπεστ σέλερ, ο Δημήτρης Μπουραντάς επανέρχεται με ένα νέο μαθησιακό, δοκιμιακού είδους ταξίδι, για την αυθεντική ζωή και την ανθρώπινη κοινωνία. Πρόκειται για ένα λογοτέχνημα, για έναν λόγο περί ευδαιμονίας στην μεταμοντέρνα εποχή μας.

Παρότι ζούμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο περιορισμούς που γίνεται όλο και πιο αβέβαιος, πολύπλοκος, αντιφατικός, ανταγωνιστικός, δαρβινικός, ίσως και πιο απάνθρωπος, η ρήση του Α. Καμύ «Η ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών» και αυτή του Ε. Φρομ «είμαστε αποτελέσματα της ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούμε την ιστορία» έχουν αρκετή δόση αλήθειας. Καθημερινά στη ζωή μας, βρισκόμαστε «επί σκηνής» και παίζουμε «χωρίς πρόβα» λίγο ή πολύ σημαντικές, αλλά κάθε φορά μοναδικές και διαφορετικές πράξεις, κάνοντας τις δικές μας επιλογές σχετικά με το σενάριο και τους ρόλους μας. Κι εμείς, δυστυχώς, δεν έχουμε την «πολυτέλεια» των προκαθορισμένων ρόλων και της πρόβας που έχουν οι ηθοποιοί. Συνεπώς, η μόνη προετοιμασία που μπορούμε να έχουμε είναι να εφοδιαστούμε με έννοιες, αρχές, μεθόδους, ικανότητες και αξίες ώστε να κάνουμε σωστές επιλογές για να παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα για μας και γι’ αυτούς που αγαπάμε επί σκηνής χωρίς πρόβα.

Το "Επί σκηνής χωρίς πρόβα" αποτελεί μια πινελιά αισιοδοξίας στα γκρίζα σύννεφα που μας σκεπάζουν και δεν μας αφήνουν να σηκώσουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τον ουρανό. Μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι ζούμε φυλακισμένοι πίσω από τα σίδερα ενός μοντέλου κατανάλωσης και παραγωγής που έχει ως θεό τον πλούτο των υλικών αγαθών. Μας θυμίζει ότι χάσαμε τις ανθρώπινες αξίες και παραιτηθήκαμε στα άγχη, στα αρνητικά συναισθήματα και στην αλλοτρίωση. Μας κάνει να στοχαστούμε θέτοντας ξανά τα θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα για μια καλύτερη ζωή ως άτομα ως κοινωνία και ως κόσμος.

Άλλωστε, η ανάπτυξη ενός τέτοιου υποβάθρου συμβάλλει στο μαθησιακό μας ταξίδι, στην ολοκλήρωση και την ωριμότητά μας, που αποτελούν προϋποθέσεις για να καθορίσουμε εμείς το πεπρωμένο μας, να μην αφεθούμε στο μοιραίο, να πραγματώσουμε τις δυνατότητές μας και να ζήσουμε όσο γίνεται τη ζωή που εμείς θέλουμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες, περιορισμούς και επιβολές.

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται γνώσεις από τις κοινωνικές επιστήμες που ο συγγραφέας θεωρεί χρήσιμες για το θέατρο της ζωής μας, με δοκιμιακό, αλλά απλό και εκλαϊκευμένο λόγο, προσωπικές ιστορίες, μεταφορές, παραβολές και παραδείγματα.

Οι δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα ως κοινωνία προσδιορίζουν άμεσα την προσωπική μας ζωή και απαιτούν από τον καθένα μας, με τρόπο επιτακτικό πλέον, να οξύνουμε την πολιτική νοημοσύνη μας ώστε να κάνουμε σωστές πολιτικές επιλογές για μας και για το μέλλον των παιδιών μας.

Είθε το πλαίσιο των πολιτικών ιδεών που περιλαμβάνονται στο βιβλίο να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση.

Ελπήνωρ

Ο Γ. Καμίνης και το εφηβικό σύμπλεγμα της "έμπειρης παρθένας"

Παρακολουθώντας κανείς αυτή την εβδομάδα τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των δύο τελικών μονομάχων για το Δήμο της Αθήνας, του Ν. Κακλαμάνη και του Γ. Καμίνη, συνειδητοποιεί εύκολα πόσο σημαντικό όχημα είναι από τη μια η τηλεοπτική προβολή και πόσο ασήμαντο από την άλλη το περιεχόμενο του πολιτικού διαλόγου το οποίο πραγματοποιείται σε αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές. Επίσης, εύκολα διακρίνει κανείς τη συνάφεια του γυάλινου κόσμου της τηλεόρασης με τον ψεύτικο κόσμο της πολιτικής.

Στον γυάλινο κόσμο της  τηλεόρασης υπερισχύει ο κανόνας του εντυπωσιασμού. Δεν υπάρχει χώρος για επιχειρήματα, προγράμματα, προτάσεις για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Αυτά επειδή είναι σύνθετα, απαιτούν σύνθετες απαντήσεις. Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, για μια τηλεόραση που αγαπάει και ζει από τα νούμερα. Στην τηλεόραση μετράει το ψέμα, το χτύπημα κάτω από τη μέση, η πονηρή διακοπή του αντιπάλου και άλλα πλείστα τεχνάσματα.

Δεν ξέρω αν ο κ. Γ. Καμίνης αναθεματίζει την ώρα που αποφάσισε να βουτηχτεί στα βρώμικα νερά μιας προεκλογικής εκστρατείας που διεξάγεται στους χώρους της πολιτικής χωματερής και στον τηλεοπτικό οχετό, αλλά αυτός και πολλοί άλλοι υποψήφιοι ανά τη χώρα είμαι βέβαιος ότι σηματοδοτούν αυτό που αναγκαστικά θα γεννήσει η "κοινωνική εγκυμοσύνη" των ημερών μας και το νέο πολιτικό ήθος που νομοτελιακά έρχεται και θα επικρατήσει στη χώρα.

Πολλοί κατηγορούν  τον πρώην συνήγορο του πολίτη ότι δεν έχει την επικοινωνιακή άνεση του αντιπάλου του, δεν ξέρει να σταθεί στο πάνελ και κυρίως δεν γνωρίζει πώς να διακόπτει τον συνομιλητή του στην οχλαγωγία των τηλεοπτικών "διαλόγων". Επίσης, πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν ξέρει τα κόλπα των εγκαινίων στο πάρα πέντε των εκλογών, ούτε γνωρίζει να χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων. Όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια. Ως ακαδημαϊκός και ως πρώην συνήγορος του πολίτη, προφανώς έχει συνηθίσει στον κόσμιο διάλογο με επιχειρήματα, έναν διάλογο που η επίκληση ψευδών στοιχείων είναι ηθικά απαράδεκτη και τιμωρείται.

Το πρόβλημα είναι πως αυτά καταλογίζονται ως ελαττώματα και μάλιστα από εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κατάντια της πολιτικής και του πολιτικού λόγου. Είναι εκείνοι που,  τη μια μέρα λένε ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από τους παρωχημένους παλαιάς κοπής πολιτικούς και ότι χρειαζόμαστε πολιτικούς άλλου τύπου, για να μας βγάλουν από την κρίση και την άλλη μέρα ισχυρίζονται ότι άλλου τύπου πολιτική δεν συγκινεί τις λαϊκές μάζες. Προφανώς κατατρίχονται από το εφηβικό σύμπλεγμα της "έμπειρης παρθένας", το οποίο, αφού δεν κατόρθωσαν να ξεδιαλύνουν μερικοί, το κουβαλούν μέχρι τα γεράματά τους.

Αν υπάρξει ένα μήνυμα σε αυτές τις εκλογές, πέρα από τις ανοησίες περί μνημονίου και αντιμνημονίου, αυτό θα βγει αύριο. Κυρίως από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αλλά και από άλλες πόλεις της χώρας στις οποίες συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι, αυτός που είναι ακόμη προσκολλημένος στην παλαιά πολιτική και στα παραδοσιακά δεξιά και αριστερά ιδεολογήματα με αυτόν που επιζητεί λύσεις για το μέλλον πέρα από τακτικισμούς και ιδεοληψίες.

Αύριο οι πολίτες θα δείξουν αν και κατά πόσον πραγματικά πιστεύουν ότι οι πολιτικοί οδήγησαν τη χώρα σ' αυτή την κρίση. Αν υπερψηφιστούν οι κλασικές πολιτικές υποψηφιότητες σημαίνει ότι η προηγούμενη οργή δεν υπάρχει, ήταν κάλπικη και άρα το πολιτικό κατεστημένο μπορεί να κοιμάται ήσυχο, παρά τις πρόσκαιρες αναταράξεις που υπέστη. Αν υπερψηφιστούν οι εναλλακτικές υποψηφιότητες, ανεξάρτητα από τους κομματικούς σχηματισμούς που τις στηρίζουν, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια "νέα πολιτική" αντίληψη, στην οποία θα συνδράμουν όλες εκείνες οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας που τόσα χρόνια βρίσκονται στο περιθώριο των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, γιατί είχαν σιχαθεί τον υφιστάμενο κυρίαρχο πολιτικό κόσμο και λόγο.



Ελπήνωρ

"ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ Μ"- αφιερωμένο στις σημερινές εκλογές!

"Κατά Ιωάννην Μ"  

στίχοι - μουσική: Γιάννης Μηλιώκας

Ladies and gentlemen, αγαπητή νεολαία

με τα μυαλά που κουβαλάμε και με την τρέλλα που μας δέρνει,

ο καθ' ένας το μακρύ του και το κοντό του,

πάμε ολοταχώς από το κακό στο χειρότερο.

Επειδή νομίσαμε στην αρχή ότι φταίνε μόνον οι προηγούμενοι
και θα ησυχάσουμε άμα φύγουν,
μόλις τελειώσαν οι εκλογές και βγήκανε οι άλλοι
τρέξαμε να το γιορτάσουμε.

Τί περιμένατε δηλαδή, μήπως να γίνει κανα θαύμα
ή μήπως να γλυτώσουμε απ' τους φόρους,
να 'κονομάμε και να καθόμαστε
και να περνάμε ξαφνικά όλοι ζωή χαρισάμενη.

Τόσα χρόνια δεν έχετε βαρεθεί
να σας πουλάνε το ίδιο το παραμύθι,
πότε με πράσινη σημαία, πότε με κόκκινη, πότε με μπλε,
και να διαλέγουμε τελικά ποιοι θα μας κοροϊδεύουνε.

Τη δουλειά τους κάνουν αυτοί, δεν τους κατηγορώ,
αλλά πότε θα κοιτάξουμε κι εμείς τη δουλειά μας,
τους βλέπουμε στην τηλεόραση, τους διαβάζουμε στις εφημερίδες,
από το ραδιόφωνο συνεχώς και όλο μ' αυτούς ασχολούμαστε.

Κι όλο πάνε πίσω οι δουλειές
όλο και τελειώνουνε τα φράγκα κι εμείς ακόμα το γλεντάμε,
κι έτσι μεγαλώνει ο πληθωρισμός,
έτσι μεγαλώνει και το φέσι μας.

Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος,
άμα δεν δουλεύει κανείς,
αν τη σκαπουλάρουνε όλοι και κάνουν το κορόιδο,
θα σταματήσει η μηχανή και τότε ζήτω που καήκαμε.

Θα την κοπανήσει ο αρχηγός, θα την κοπανήσουνε και οι άλλοι,
πάλι εμείς θα την πληρώσουμε τη νύφη,
γι' αυτό σας λέω, δουλέψτε λιγάκι ρε μαντράχαλοι
κι εσείς κυρίες μου κουνηθείτε να μην μας πάρει ο διάολος.

Ελπήνωρ

PIGS και ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως

Οι απόψεις του Ευγένιου Τριβιζά (καθηγητή εγκληματολογίας στη Μ. Βρετανία και συγγραφέα παιδικών βιβλίων) για τον όρο PIGS: (Portugal – Italy – Greece – Spain)

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.

Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS»(*) (γουρούνια), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.

Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.

Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πoλέμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.

Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.

Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως». Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.

Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.

Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.

Ελπήνωρ

Κανείς δε θέλει να μας μοιάσει!

Δήλωση του Ούγκο Τσάβες (Ιούλιος 2010):

"Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς αλλά οι θεσμοί. Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός άμυνας και δεν τον κάλυψες επειδή ήταν προσωπικός σου φίλος;». Μα... γιατί έκλεψε! Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στη κυβέρνηση. Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος; Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι' αυτό φυλακίστηκαν. Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία και τη Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ' τα πόδια μας. Δεν καταντάμε Ελλάδα!"

Κάποτε λέγαμε στη χώρα μας: "Αυτά δε γίνονται ούτε στην Ουγκάντα" ή ενίοτε ότι "εδώ δεν είναι Λατινική Αμερική". Τελικά, σήμερα κανείς δε θέλει να μας μοιάσει!!! Ούτε οι συμπαθείς κάτοικοι της Βενεζουέλας!

Ελπήνωρ

Ο έρωτας,ο φόβος,η μνήμη,η νύχτα

                       Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Ὁ ἔρωτας,

ὄνομα οὐσιαστικόν,

πολὺ οὐσιαστικόν,

ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,

γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,

γένους ἀνυπεράσπιστου.

Πληθυντικὸς ἀριθμὸς

οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,

ὄνομα οὐσιαστικὸν

στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς

καὶ μετὰ πληθυντικὸς

οἱ φόβοι.

Οἱ φόβοι

γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,

κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,

ἑνικοῦ ἀριθμοῦ

μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ

καὶ ἄκλιτη.

Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,

Ὄνομα οὐσιαστικόν,

Γένους θηλυκοῦ,

Ἑνικὸς ἀριθμός.

Πληθυντικὸς ἀριθμὸς

Οἱ νύχτες.

Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Κική Δημουλά

Είναι "ουσιαστικόν" να γίνονται τα πάντα με έρωτα.
Ελπήνωρ