Παρακολουθώντας κανείς αυτή την εβδομάδα τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των δύο τελικών μονομάχων για το Δήμο της Αθήνας, του Ν. Κακλαμάνη και του Γ. Καμίνη, συνειδητοποιεί εύκολα πόσο σημαντικό όχημα είναι από τη μια η τηλεοπτική προβολή και πόσο ασήμαντο από την άλλη το περιεχόμενο του πολιτικού διαλόγου το οποίο πραγματοποιείται σε αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές. Επίσης, εύκολα διακρίνει κανείς τη συνάφεια του γυάλινου κόσμου της τηλεόρασης με τον ψεύτικο κόσμο της πολιτικής.
Στον γυάλινο κόσμο της τηλεόρασης υπερισχύει ο κανόνας του εντυπωσιασμού. Δεν υπάρχει χώρος για επιχειρήματα, προγράμματα, προτάσεις για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Αυτά επειδή είναι σύνθετα, απαιτούν σύνθετες απαντήσεις. Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, για μια τηλεόραση που αγαπάει και ζει από τα νούμερα. Στην τηλεόραση μετράει το ψέμα, το χτύπημα κάτω από τη μέση, η πονηρή διακοπή του αντιπάλου και άλλα πλείστα τεχνάσματα.
Δεν ξέρω αν ο κ. Γ. Καμίνης αναθεματίζει την ώρα που αποφάσισε να βουτηχτεί στα βρώμικα νερά μιας προεκλογικής εκστρατείας που διεξάγεται στους χώρους της πολιτικής χωματερής και στον τηλεοπτικό οχετό, αλλά αυτός και πολλοί άλλοι υποψήφιοι ανά τη χώρα είμαι βέβαιος ότι σηματοδοτούν αυτό που αναγκαστικά θα γεννήσει η "κοινωνική εγκυμοσύνη" των ημερών μας και το νέο πολιτικό ήθος που νομοτελιακά έρχεται και θα επικρατήσει στη χώρα.
Πολλοί κατηγορούν τον πρώην συνήγορο του πολίτη ότι δεν έχει την επικοινωνιακή άνεση του αντιπάλου του, δεν ξέρει να σταθεί στο πάνελ και κυρίως δεν γνωρίζει πώς να διακόπτει τον συνομιλητή του στην οχλαγωγία των τηλεοπτικών "διαλόγων". Επίσης, πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν ξέρει τα κόλπα των εγκαινίων στο πάρα πέντε των εκλογών, ούτε γνωρίζει να χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων. Όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια. Ως ακαδημαϊκός και ως πρώην συνήγορος του πολίτη, προφανώς έχει συνηθίσει στον κόσμιο διάλογο με επιχειρήματα, έναν διάλογο που η επίκληση ψευδών στοιχείων είναι ηθικά απαράδεκτη και τιμωρείται.
Το πρόβλημα είναι πως αυτά καταλογίζονται ως ελαττώματα και μάλιστα από εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κατάντια της πολιτικής και του πολιτικού λόγου. Είναι εκείνοι που, τη μια μέρα λένε ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από τους παρωχημένους παλαιάς κοπής πολιτικούς και ότι χρειαζόμαστε πολιτικούς άλλου τύπου, για να μας βγάλουν από την κρίση και την άλλη μέρα ισχυρίζονται ότι άλλου τύπου πολιτική δεν συγκινεί τις λαϊκές μάζες. Προφανώς κατατρίχονται από το εφηβικό σύμπλεγμα της "έμπειρης παρθένας", το οποίο, αφού δεν κατόρθωσαν να ξεδιαλύνουν μερικοί, το κουβαλούν μέχρι τα γεράματά τους.
Αν υπάρξει ένα μήνυμα σε αυτές τις εκλογές, πέρα από τις ανοησίες περί μνημονίου και αντιμνημονίου, αυτό θα βγει αύριο. Κυρίως από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αλλά και από άλλες πόλεις της χώρας στις οποίες συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι, αυτός που είναι ακόμη προσκολλημένος στην παλαιά πολιτική και στα παραδοσιακά δεξιά και αριστερά ιδεολογήματα με αυτόν που επιζητεί λύσεις για το μέλλον πέρα από τακτικισμούς και ιδεοληψίες.
Αύριο οι πολίτες θα δείξουν αν και κατά πόσον πραγματικά πιστεύουν ότι οι πολιτικοί οδήγησαν τη χώρα σ' αυτή την κρίση. Αν υπερψηφιστούν οι κλασικές πολιτικές υποψηφιότητες σημαίνει ότι η προηγούμενη οργή δεν υπάρχει, ήταν κάλπικη και άρα το πολιτικό κατεστημένο μπορεί να κοιμάται ήσυχο, παρά τις πρόσκαιρες αναταράξεις που υπέστη. Αν υπερψηφιστούν οι εναλλακτικές υποψηφιότητες, ανεξάρτητα από τους κομματικούς σχηματισμούς που τις στηρίζουν, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια "νέα πολιτική" αντίληψη, στην οποία θα συνδράμουν όλες εκείνες οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας που τόσα χρόνια βρίσκονται στο περιθώριο των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, γιατί είχαν σιχαθεί τον υφιστάμενο κυρίαρχο πολιτικό κόσμο και λόγο.
Ελπήνωρ
Καλησπέρα Ελπήνορα
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό κείμενο, το αναδημοσίευσα