Πείτε ότι είστε φοιτητές, τελειόφοιτοι μιας σχολής π.χ. μηχανικών και αρχίζετε να σκέφτεστε τι γίνεται μετά το δίπλωμα. Μεγαλώσατε με το όνειρο να σπουδάσετε και μετά να βρείτε δουλειά. Σας βγήκε το λάδι να μπείτε στη σχολή με πανελλήνιες. Όταν ήσασταν στη σχολή θεωρήσατε ότι τα δύσκολα είναι πίσω πια. Άπαξ και μπήκατε δεν είναι άλλωστε και τόσο δύσκολο να τελειώσετε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο. Λίγο φιλότιμοι να είστε τα καταφέρνετε μια χαρά. Και φιλότιμοι να μην είστε, πάλι αργά ή αργότερα θα το «πάρετε το χαρτί».Κι έρχεστε λοιπόν στο τέλος και λέτε «Και τώρα τι;». Άντε να κάνετε και κανένα μεταπτυχιακό να βάλετε κι άλλα βέλη στη φαρέτρα για το κυνήγι της πρόσληψης. Ποιας πρόσληψης όμως; Το Δημόσιο πρέπει να το ξεχάσετε. Το πατροπαράδοτο όνειρο γενεών φούσκωσε κι έσκασε. Η παχιά αγελάδα του δημοσίου άρχισε τη δίαιτα. Από την άλλη ο ιδιωτικός τομέας κι αυτός με το ζόρι προσπαθεί να κρατήσει αυτούς που έχει. Κι εκεί κλειστές λοιπόν οι πόρτες, πέρα από κάτι περιστασιακές ευκαιρίες κι αυτές με δελτίο παροχής και ωράριο 7/24.
Υπάρχει όμως μια διέξοδος που δυστυχώς περνάει από το μυαλό μόνο μιας μικρής μειοψηφίας από σας. Να κάνετε κάτι δικό σας, σε παρέες ή μόνοι σας. Συνήθως οι νέοι και δη οι μηχανικοί τα πάτε καλά με τις νέες τεχνολογίες. Εκεί (…και όχι μόνο) υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για καινοτομία. Κι αν αυτό συνδυαστεί με λίγες δόσεις επιχειρηματικότητας μπορείτε να ξεκινήσετε από κάτι μικρό, αλλά δικό σας. Πολλές φορές η καινοτομία κρύβεται στο συνδυασμό ήδη υπαρχόντων διαδικασιών και προϊόντων κι όχι σώνει και καλά στην ανακάλυψη ολοκαίνουργιων. Σήμερα που η πληροφορία ρέει άφθονη στο διαδίκτυο, όπως βέβαια και οι δυνατότητες προβολής και προώθησης μιας ιδέας, με ένα γρήγορο googling θα δείτε ότι υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα νέων που δεν κάθισαν να γκρινιάζουν για την έλλειψη επιχορηγήσεων, κρατικής υποστήριξης κ.λ.π., αλλά προχώρησαν, έφτιαξαν κάτι με επιμονή και πολλές φορές με εξωστρέφεια. Γιατί όχι κι εσείς; Δεν λέω ότι θα γίνετε όλοι Ζούκερμπεργκ φτιάχνοντας το νέο facebook, αλλά με ανοιχτές κεραίες και έχοντας κατά νου ότι τα στεγανά είναι καλά μόνο για τα πλοία, υπάρχουν πάντα προϊόντα και υπηρεσίες που περιμένουν να γεννηθούν.
Δεν παριστάνω τον γκουρού της επιχειρηματικότητας (στο χωριό μου λένε ότι αν ξέρεις κάτι το κάνεις, αν το μισο-ξέρεις το διδάσκεις). Απλώς λέω στους φοιτητές μας ότι υπάρχει και αυτό και αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουν. Δεν είναι εύκολο, είναι δύσκολο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που δεν είναι κι ο παράδεισος επιχειρηματικών πρωτοβουλιών. Το «εδώ» ή «έξω» ήταν πάντα ένα μεγάλο δίλλημα που σηκώνει πολύ συζήτηση. Παντού όμως σήμερα οι δυνητικοί χρηματοδότες έχουν «κουμπωθεί», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμα ανοιχτά τα αυτιά τους. Επιπλέον, το μεγαλύτερο φρένο σε τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είναι τόσο το θεσμικό, όσο ο φόβος της αποτυχίας. Θεμιτό αλλά σε καμία περίπτωση αποτρεπτικό. Πατώντας σε γνώριμα χωράφια θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν καριέρες χωρίς ήττες, ή αλλιώς, το γκολ δεν μπαίνει με την πρώτη. Όπως στον αθλητισμό κάθε ήττα προετοιμάζει την επόμενη νίκη, έτσι κι εδώ, μια άκαρπη προσπάθεια μας κάνει πιο σοφούς στο δρόμο για μια καρποφόρα. Στην Ελλάδα όμως όπου παντού και πάντα το βραχυπρόθεσμο νικάει το μακροπρόθεσμο, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Παρ’όλα αυτά, τελευταία αυξάνουν οι πρωτοβουλίες προώθησης του δίπτυχου καινοτομία και επιχειρηματικότητα. Ημερίδες, forums, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες που προσανατολίζονται σε νέες τεχνολογίες, νέες ιδέες, νέες ευκαιρίες. Αυτά όμως δεν ταιριάζουν με την παλιά νοοτροπία. Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια θεοποίησε τη σιγουριά και σχεδόν δαιμονοποίησε το επιχειρείν. Ένα γονίδιο που μας χαρακτήριζε και τώρα μεταλλάχθηκε. Επιπρόσθετα, τα μηνύματα που έπαιρναν οι νέοι από παντού είναι ότι όποιος κοπιάζει είναι κορόιδο κι όποιος λουφάρει (ή «έχει άκρη») είναι μάγκας.
Αυτή η διαβρωτική νοοτροπία είναι κατά τη γνώμη μου και η βασικότερη αιτία που φτάσαμε ως εδώ. Όμως το ζήτημα που πρέπει να δούμε κατά προτεραιότητα είναι πώς θα βγούμε από δω κι όχι πώς θα γκρινιάξουμε για το τι μας έφερε εδώ. Οι σημερινοί νέοι των 20-40 δεν φταίνε για τη σημερινή κρίση, αλλά είναι αυτοί που μπορούν να μας βγάλουν από αυτήν. Κι αυτό θα γίνει αν από το «να χωθούμε» αρχίσουμε σιγά-σιγά να περνάμε στο «να φτιάξουμε»…
του Γιώργου Μαυρωτά, 22/11/2010, στο protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου