Κύριε υπουργέ παιδείας παραιτηθείτε!

Του Ιωακείμ Γρυσπολάκη, από protagon.gr

Το πρόβλημα της διαμάχης, μεταξύ του υπουργού παιδείας και του σκληρού πυρήνα των πρυτάνεων και λοιπών συντεχνιών, καθίσταται ιδιαιτέρως δυσεπίλυτο μετά τη χθεσινή «τροπολογία της ντροπής», που εισηγήθηκε ο υπουργός και ψήφισε η Βουλή. Μέχρι χθες θεωρούσα ότι η παραίτηση του υπουργού παιδείας και η αντικατάστασή του, από κάποιον που θα τολμούσε να εφαρμόσει τους νόμους της Πολιτείας, θα έφερνε την κάθαρση.

Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει τραγικά. Χθες ο κ. Αρβανιτόπουλος σάρωσε στην κυριολεξία και εξευτέλισε την ακαδημαϊκή δεοντολογία και τις παγκόσμιες πανεπιστημιακές σταθερές, σύμφωνα με τις οποίες ο φοιτητής παρακολουθεί τουλάχιστον 13 εβδομάδες μαθημάτων και μετά εξετάζεται επί της διδαχθείσας ύλης, αφού πρώτα ασκηθεί στα εργαστήρια, εκπονήσει εργασίες ή δώσει ενδιάμεσες εξετάσεις. Εν μία νυχτί ο κ. Αρβανιτόπουλος, με τη σύμφωνη γνώμη των κομμάτων που συγκυβερνούν, μετέτρεψε τα πανεπιστήμια σε εξεταστικά κέντρα και διέγραψε τη διδασκαλία, τη μελέτη σε συνεργασία με τους καθηγητές και την εργαστηριακή άσκηση ως τα μόνα μέσα μάθησης.

Στήριξα την παρούσα Κυβέρνηση και συνεχίζω να την ανέχομαι, ως τη μόνη δυνατή λύση που έχει να προσφέρει η παρούσα Βουλή. Όμως, το θέμα έφθασε στα άκρα. Ο πρωθυπουργός, αν πιστεύει πραγματικά αυτά που διακηρύσσει περί εκσυγχρονισμού των θεσμών και των υποδομών, περί αξιοκρατίας και περί αποβολής του λαϊκισμού από τη νοοτροπία και άσκηση της εξουσίας, οφείλει να αντικαταστήσει πάραυτα τον υπουργό παιδείας και να ανατρέψει άμεσα αυτόν τον κατήφορο.

Οι αβελτηρίες, οι παλινωδίες και οι προχειρότητες, με τις οποίες πορεύεται ο κ. Αρβανιτόπουλος, έχουν διαλύσει ό,τι θετικό προσπάθησε να φέρει ο νόμος 4009/2011. Αναφέρω ορισμένες εξ αυτών.

1. Ως αναπληρωτής υπουργός παιδείας (με υπουργό την Α. Διαμαντοπούλου) αρνήθηκε να υπογράψει την καθιέρωση της ηλεκτρονικής ή επιστολικής ψηφοφορίας για την εκλογή των μελών των Συμβουλίων των Ιδρυμάτων και των πρυτάνεων, παρά τις προσπάθειες της υπουργού, αλλά και εμού. Αυτό έγινε πράξη πολύ αργότερα, με αποτέλεσμα να χαθεί ένας χρόνος εφαρμογής του νόμου 4009/2011 και να ανασυγκροτηθούν οι συντεχνίες των μετρίων.

2. Τον Αύγουστο 2012 αλλοίωσε σε ουσιώδη σημεία το νόμο 4009/2011, που είχε ψηφίσει ομόφωνα και η ΝΔ, και, μεταξύ πολλών άλλων, παρέτεινε τις θητείες των πρυτάνεων κατά δύο χρόνια. Αναφέρομαι κυρίως στους πρυτάνεις, οι οποίοι έδωσαν τη μάχη των μαχών για τη μη ψήφιση και στη συνέχεια υπονόμευσαν την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου και είναι εκείνοι που τώρα κρατούν καθηγητές και φοιτητές ομήρους στις κομματικές σκοπιμότητες της αντιπολίτευσης.

3. Όταν οι συγκεκριμένοι πρυτάνεις αρνήθηκαν, με διάφορες αστείες δικαιολογίες, να παραδώσουν τους καταλόγους των υπαλλήλων που θα μπορούσαν να τεθούν σε διαθεσιμότητα (μόνιμοι υπάλληλοι αλλά μονίμως απόντες από την υπηρεσία, συμβασιούχοι ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου με πλασματικές συμβάσεις), τότε ο υπουργός δεν τους παρέπεμψε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο για παράβαση καθήκοντος, ώστε να ανοίξει ο δρόμος εκλογής πρυτάνεων χωρίς πλέον τις ψήφους υπαλλήλων και φοιτητών. Αντιθέτως, ζήτησε από τους υπαλλήλους να καταθέσουν οι ίδιοι τα στοιχεία τους, παρέχοντάς τους την ευχέρεια αλλοίωσης.

4. Επειδή η γυναίκα του Καίσαρα θα πρέπει να φαίνεται ότι είναι έντιμη και όχι μόνον να είναι, θα έπρεπε να είχε δώσει δείγματα γραφής. Γιατί δεν συμπεριέλαβε στην ΚΥΑ για διαθεσιμότητα υπαλλήλους από το Πάντειο ή από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς;

5. Όταν ανέλαβε το υπουργείο παιδείας, είχε στη διάθεσή του εισηγήσεις για την εφαρμογή του άρθρου 8 του νόμου 4009/2011 για συρρίκνωση, συγχώνευση και κατάργηση σχολών Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, ώστε η χώρα να αποκτήσει ένα σύστημα Ανωτάτης Εκπαίδευσης στιβαρό και ικανό να την οδηγήσει μεσοπρόθεσμα στην ανάκαμψη. Ο κ. Αρβανιτόπουλος έκαψε το χαρτί της χωροταξικής αναδιάρθρωσης της Ανωτάτης Εκπαίδευσης, μειώνοντας τα ΑΕΙ από 40 σε 36, συγχωνεύοντας δηλαδή δύο μάλλον ανύπαρκτα πανεπιστήμια και άλλα δύο ΤΕΙ στα εγγύτερα ευρισκόμενα, χωρίς φυσικά να μετακινήσει τμήματα από τις πόλεις στις οποίες αυτά (υπο)λειτουργούσαν. Υποχώρησε έτσι ακόμη και από θέσεις, που ο ίδιος είχε εξαγγείλει, για το σχέδιο ΑΘΗΝΑ. Μπορεί να μας εξηγήσει γιατί, όχι μόνο διατήρησε ένα θνησιγενές τμήμα στη Λαμία, αλλά ίδρυσε ακόμη ένα με το ίδιο γνωστικό αντικείμενο στην ίδια πόλη; Μπορεί να εξηγήσει στην κοινωνία γιατί διατήρησε τμήματα χωρίς σπουδαστές σε ορισμένες επαρχιακές πόλεις και γιατί δεν δημιούργησε το Αττικό Πανεπιστήμιο με τη σύμπτυξη των μονοθεματικών πανεπιστημίων της Αττικής, πλην ΕΜΠ και ΟΠΑ; Προσωπικά, δεν γενικολογώ. Το 2010 δημοσιοποίησα τις απόψεις μου για το σχέδιο ΑΘΗΝΑ (ή σχέδιο Καλλικράτης), οι οποίες είναι αναρτημένες εδώκαι στο protagon.

Είναι θλιβερό το γεγονός ότι ο κ. Αρβανιτόπουλος συνεχίζει να συμπεριφέρεται με βάση τις πρακτικές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία (οικονομική, πνευματική και κοινωνική). Δηλαδή την πρόταξη του ατομικού και κομματικού συμφέροντος έναντι αυτού της χώρας, εξυγιαίνοντας και μεταρρυθμίζοντας το πολιτικό σύστημα, επιβάλλοντας την αξιοκρατία και επιβραβεύοντας την αριστεία.

Το δυστύχημα μάλιστα δεν είναι ότι η παρούσα Κυβέρνηση αρνείται να αλλάξει νοοτροπία, διορίζοντας (τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ) τα δικά της παιδιά σε θέσεις κλειδιά. Το μεγάλο δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι πλέον αφερέγγυα από τη σημερινή Κυβέρνηση, επικίνδυνη και έτοιμη – εφ’ όσον παρ’ ελπίδα αποκτήσει την πλειοψηφία - να διαλύσει τα πανεπιστήμια, αν θεωρήσουμε ότι οι θέσεις της εκφράζονται στο νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή τον Σεπτέμβριο 2012. Έτσι, ο κ. Αρβανιτόπουλος αισθάνεται ασφαλής στο θώκο του, αφού η ρήση «το μη χείρον βέλτιστο» αποτελεί τον οδηγό των προτιμήσεών μας. Εκτός αν αφυπνιστεί το 30% των πολιτών, οι οποίοι στις δημοσκοπήσεις δηλώνουν «αναποφάσιστοι, άλλο κόμμα, δεν απαντώ» και δημιουργήσουν ένα νέο πόλο. Τότε το κύμα αυτό θα σαρώσει όλους εκείνους που παίζουν ακόμη το γνωστό και απαξιωμένο στη συνείδηση του λαού παιχνίδι εξουσίας.

Το γραφειάκι στον προθάλαμο

Του Γιώργου Παγουλάτου, από την Καθημερινή,

Πριν από δύο εβδομάδες βρέθηκα σε ένα πάνελ, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, με έναν αξιόλογο Γάλλο οικονομολόγο της Αριστεράς. Έκανε μια ανάλυση της κατάστασης ασκώντας κριτική στις αδυναμίες της ΟΝΕ, στις αποτυχίες των χρηματοπιστωτικών αγορών που οδήγησαν στην κρίση, στα αδιέξοδα της λιτότητας, επισημαίνοντας την ανάγκη να διασωθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Συμφώνησα σχεδόν σε όλα. Όταν όμως ήρθε η ώρα των συμπερασμάτων, πρότεινε να εγκαταλειφθούν οι κανόνες της δημοσιονομικής πειθαρχίας, να σταματήσουν οι μεταρρυθμίσεις και η μείωση των ελλειμμάτων, και να άρει η Γερμανία τις μεταρρυθμίσεις Σρέντερ, με τις οποίες ανέκτησε ανταγωνιστικότητα και πέρασε στην ανάπτυξη με ποσοστά σχεδόν πλήρους απασχόλησης. Όταν τον ρώτησα εάν υπάρχουν στην Ευρώπη και τη Γερμανία οι πολιτικοί συσχετισμοί που θα καθιστούσαν τις προτάσεις του κατά το ελάχιστο εφικτές, μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: Όχι.

Στην Ευρώπη σήμερα αντιπαρατίθενται δύο βασικές ιδεολογικές αντιλήψεις. Από δεξιά υπάρχουν εκείνοι που μιλούν αποκλειστικά για δημοσιονομικούς κανόνες και οικονομική ανταγωνιστικότητα. Και από αριστερά, για την προστασία της απασχόλησης, της κοινωνικής συνοχής, του κοινωνικού κράτους. Η διαιρετική τομή δεν είναι μόνο ιδεολογική. Είναι και διακυβερνητική, καθώς η Γερμανία σήμερα ηγείται στην ιδεολογία της ανταγωνιστικότητας, με τη Γαλλία να παλεύει να περισώσει ό,τι μπορεί από τα κεκτημένα του κοινωνικού κράτους.

Οι Γάλλοι σοσιαλιστές δικαιολογημένα υπενθυμίζουν ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο είναι ταυτόσημο με τα κοινωνικά δικαιώματα, την έλλογη ρύθμιση των αγορών, την περιβαλλοντική προστασία και όλα όσα, επί δεκαετίες, συνθέτουν την υπεροχή του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής στον κόσμο. Στα οποία η κ. Μέρκελ επίσης εύλογα απαντά ότι η Ευρώπη με το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ δαπανά το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών, και άρα πρέπει να δουλέψει πολύ σκληρά για να διατηρήσει το επίπεδο ευημερίας και κοινωνικών κεκτημένων.

Σε τι μας αφορά αυτή η αντιπαράθεση; Η Γερμανία εκτός από παγκόσμια εξαγωγική δύναμη εξακολουθεί να διαθέτει κι ένα υποδειγματικό κοινωνικό κράτος σε μια κοινωνική οικονομία της αγοράς. Η Γαλλία δεν έχει μόνο ένα από τα καλύτερα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας και υγείας, αλλά είναι μια από τις 25 ανταγωνιστικότερες οικονομίες του πλανήτη, με ωριαία παραγωγικότητα υψηλότερη της Γερμανίας. Και όμως, η πίεση για μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία είναι ασφυκτική.

Τώρα που η οικονομία μας περνάει στην περίοδο των πλεονασμάτων (σε χρόνο ρεκόρ για τα παγκόσμια χρονικά, αλλά με ορθάνοιχτες τις κοινωνικές πληγές) θα έπρεπε να συζητάμε δύο πράγματα. Πώς θα διαμορφώσουμε αυτή την εξωστρεφή παραγωγική βάση κι ένα βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο, που να αντέχει στον διεθνή ανταγωνισμό. Και πώς θα διαμορφώσουμε κοινωνικό κράτος έτοιμο να διαχειριστεί το νέο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας, που είναι ο κίνδυνος της φτώχειας στους ανέργους και η ανάγκη επανένταξής τους στην παραγωγική διαδικασία. Μια σοβαρή Αριστερά θα έπρεπε να εγγυάται τη δημοσιονομική πειθαρχία, διότι μόνον έτσι μπορεί να είναι δημοσιονομικά ασφαλές το κοινωνικό κράτος. Και είναι αφόρητο το αναπτυξιακό κόστος ενός κοινωνικού κράτους που δεν μεταρρυθμίζεται διαρκώς, για να μπορεί να παρακολουθεί τις δημογραφικές και οικονομικές μεταβολές.

Ήδη οι χώρες της ευρω-περιφέρειας εξέρχονται σιγά σιγά από την κρίση. Η Ιρλανδία βγήκε από το Μνημόνιο χωρίς ανάγκη ευρωπαϊκής χρηματοδότησης. Η Πορτογαλία ετοιμάζεται να ακολουθήσει, με τη βοήθεια πρόσθετης ευρωπαϊκής στήριξης. Ισπανία και Πορτογαλία έχουν πάνω από 5% μέση ετήσια αύξηση των εξαγωγών τους τα τελευταία χρόνια, και η Ισπανία είχε τη θεαματικότερη έκρηξη εξαγωγών το 2013. Οι δικές μας εξαγωγές δυσκολεύονται ακόμα να πάρουν μπρος, παρά την καλή φετινή χρονιά. Έχουμε ακόμα πρόβλημα κράτους, που δρα ασυντόνιστα, αδυνατεί να δώσει κατευθύνσεις, χρωστάει ΦΠΑ στους εξαγωγείς, συνθλίβει στη γραφειοκρατία τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Η Ευρώπη χρειάζεται να κινηθεί προς περισσότερη ενοποίηση και περισσότερη αλληλεγγύη, να ενισχύσει τις οικονομίες του Νότου, να κηρύξει τον δικό της ευρωπαϊκό πόλεμο στην ανεργία. Η μεγάλη διαπραγμάτευση στην Ευρώπη είναι μια διαρκής αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις της ανταγωνιστικότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, και εκείνες της κοινοτικής αλληλεγγύης και συνοχής.

Τα συμφέροντα της Ελλάδας συντάσσονται με το δεύτερο μπλοκ. Αλλά στο τραπέζι της μεγάλης διαπραγμάτευσης θα καθίσουν με αξιώσεις μόνον όσοι έχουν άψογες δημοσιονομικές περγαμηνές, σέβονται τους ευρωπαϊκούς κανόνες, τηρούν τις δεσμεύσεις και κάνουν τις μεταρρυθμίσεις τους. Οι άλλες χώρες της περιφέρειας το έχουν διακομματικά αντιληφθεί. Οι κυβερνήσεις Πορτογαλίας και Ισπανίας δεν έχουν απέναντί τους μια αντιπολίτευση που υπόσχεται ότι θα σκίσει το Μνημόνιο, αλλά μια αντιπολίτευση που έχει υπογράψει το Μνημόνιο. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, και φυγή από αυτήν δεν υπάρχει. Αυτός είναι ο Νότος, και καμία φαντασιακή «συμμαχία του Νότου» δεν υπάρχει χωρίς τις παραπάνω προδιαγραφές. Για τους άλλους δεν θα βρεθεί θέση στο κοινό τραπέζι, ίσως μόνο κάποιο γραφειάκι στον προθάλαμο, περιμένοντας να ληφθούν οι αποφάσεις που τους αφορούν.

Στα έδρανα των αθλίων!

Του Ανδρέα Ζαμπούκα, από το capital.gr

Tα πανεπιστήμια στην Ελλάδα είναι πολλά. Συνολικά υπάρχουν 21 ΑΕΙ και 16 ΑΤΕΙ. Από αυτά, αυτή τη στιγμή, μόνο δύο κρατούν τις πόρτες τους κλειστές για τους φοιτητές, υποστηρίζοντας ότι υφίστανται τις περισσότερες μειώσεις στο διοικητικό προσωπικό. Το Καποδιστριακό της Αθήνας και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο αντιστέκονται σθεναρά με πρωταγωνιστή τον τηλεοπτικό σταρ και «δραματουργό» Θεοδόση Πελεγρίνη, πρύτανη του ΕΚΠΑ. 

 

Αν έχουν δίκιο ή όχι, καθόλου δεν με αφορά. Συμμερίζομαι την απελπισία του υπαλλήλου που θα χάσει τη δουλειά του, όπως ακριβώς θα αισθανόμουν για κάποιο φιλικό ή συγγενικό μου πρόσωπο. Από την άλλη όμως, πόση σημασία έχει τι αισθάνεται ο κάθε πολίτης για τυχόν αδικία του συνανθρώπου του. Έτσι διοικούνται οι πολιτείες; Για φανταστείτε να καταθέταμε τα συναισθήματα μας για πολλούς συνανθρώπους μας, επιδιώκοντας την αποκατάσταση του δικαίου και της ισότητας. Η επιμέρους υποκειμενικότητα μας, το πιθανότερο είναι ότι θα οδηγούσε στην αλληλοεξόντωση ή στην καλύτερη περίπτωση στον ολοκληρωτισμό. Είμαι πολίτης και θέλω ανοιχτό το πανεπιστήμιο, όσο ακόμα έχουμε δημοκρατικό πολίτευμα!

 

Με λίγα λόγια, θα περιμέναμε από τον Υπουργό Αρβανιτόπουλο να είχε λύσει το θέμα από το Σεπτέμβριο. Αυτός είναι ο προϊστάμενος του συστήματος και έχει την απόλυτη ευθύνη. Θα περιμέναμε επίσης, από έναν πρύτανη, αν αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της θέσης του απέναντι στους φοιτητές, να θυσιάσει ακόμα και την προσωπική του «ευδοκίμηση» για να τους προστατεύσει. Θα περιμέναμε και από τους ίδιους τους φοιτητές να ξεσηκωθούν και να απαιτήσουν το άνοιγμα των σχολών τους. Τίποτα από αυτά δε συνέβη. 

 

Αντίθετα όλοι φαίνεται να απολαμβάνουν το ρόλο τους. Ο Αρβανιτόπουλος περιμένει υπομονετικά τους διαμαρτυρόμενους να κουραστούν και να σεβαστούν τις δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν μετά από δύο μήνες... Ο Πελεγρίνης «συνθέτει» «παραστάσεις» και χτίζει «αριστερό» προφίλ, εν όψει μεταπήδησης στην κεντρική πολιτική σκηνή και οι φοιτητές αναμένουν στα καφέ και στα μπαράκια πότε θα δεήσουν οι «προστάτες» τους να επιτρέψουν τα μαθήματα. Γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι λειτουργούν έτσι; Eίναι πάρα πολύ απλό. Επειδή ο Υπουργός είναι δειλός, επειδή ο Πελεγρίνης είναι προκλητικός και επειδή οι φοιτητές είναι μάζα και όχι ακαδημαϊκοί πολίτες. 

 

Και οι τρεις παράγοντες είναι αλλοτριωμένοι μέσα σε ένα σύστημα που σάπισε συνειδήσεις και αλλοίωσε αρχές και αξίες. Ο αριστούχος και πολυταξιδεμένος σε ξένα πανεπιστήμια, Αρβανιτόπουλος, ασχολήθηκε με την πολιτική, ξέροντας ότι μπαίνει σε ένα σύστημα που μπάζει από παντού. Γιατί το έκανε; Απ ό,τι αποδεικνύεται επειδή «ψωνίστηκε»... Αν ήθελε να σταθεί «ψηλά» θα ήταν γενναίος και δε θα κουτσούρευε το νόμο Διαμαντοπούλου. Αμ, ο Πελεγρίνης; Γαλουχήθηκε μέσα σε συλλόγους διδασκόντων, όπου επικρατούν οι δικομανείς από μένος για τους συναδέλφους τους, όπου παίζουν καμιά φορά ξύλο και μέχρι πρόσφατα, τα κομματόσκυλα των φοιτητών προπηλάκιζαν στα συμβούλια τους αντιφρονούντες καθηγητές... Ξέρει ότι στις επόμενες εκλογές του 2014 -είναι ηλεκτρονικές- δεν θα εκλεγεί ούτε καν μέλος της πρυτανείας και ετοιμάζεται για άλλες «πολιτείες» πιο «κομματικές»... Τέλος η πλειοψηφία των φοιτητών, αποκλεισμένη για δεκαετίες από τις πανεπιστημιακές κοινότητες είναι πια αλλοτριωμένη και απαθέστατη μπροστά σε απειλές και διώξεις από τις γνωστές ομάδες των «επαναστατών».

 

Η ξεκάθαρη αλήθεια είναι ότι και στα μεγάλα συγκεντρωτικά πανεπιστήμια επικράτησε ο ολοκληρωτισμός και η φασιστική νοοτροπία των μειοψηφιών, όπως σε όλη τη συνδικαλιστική Ελλάδα. Στο Βόλο έγιναν τον Μάρτιο οι πρώτες ηλεκτρονικές εκλογές για την Πρυτανεία. Εκλέχτηκε ο καθηγητής Μεσσήνης με τη μεγαλύτερη συμμετοχή διδασκόντων και όχι πια με τους φοιτητές. Όλα έγιναν ήσυχα και το πανεπιστήμιο λειτουργεί και διοικείται τέλεια. Επικρατεί δημοκρατικότητα στη λήψη των αποφάσεων, χαμηλοί τόνοι και στοιχειώδη συναίνεση, όλα αυτά δηλαδή που χρειάζεται ένας τέτοιος χώρος για να λειτουργήσει. Αντίθετα στον χαώδη συγκεντρωτισμό του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, συνεχίζουν οι «προστάτες» να λυμαίνονται τα οφέλη της ιδιότυπης «δικτατορίας» τους. Ας περιμένουμε ένα χρόνο που θα γίνουν και δω ηλεκτρονικές εκλογές, χωρίς τη συμμετοχή των κομματικών φοιτητικών εκπροσώπων, και θα φανεί γρήγορα που θα βρεθούν όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» επαναστάτες. Για να δούμε αν θα μπορέσουν να επανεκλεγούν «Πελεγρίνηδες» σε πρυτανείες όταν οι καθηγητές δε θα φοβούνται να ψηφίσουν τους ικανότερους, με τεράστια συμμετοχή και δημοκρατική νηφαλιότητα.

 

Είναι κρίμα πάντως, γιατί έχουμε ανάγκη από αποφασιστικότητα και ξεκάθαρες λύσεις. Ας καταλάβει κάποτε το κράτος ότι ο γιγαντισμός και ο μικροκαπιταλισμός εμποδίζουν την επιστήμη και την έρευνα, στην Ελλάδα. Είναι γεγονός ότι διαθέτουμε ανθρώπους με ιδιαίτερες δυνατότητες και μεγάλη όρεξη για δουλειά. Επιτέλους, ας τους δώσουμε τη δυνατότητα να εξελιχθούν και να αποδώσουν. Δεν είναι δυνατόν να εμπιστευόμαστε την τύχη των πανεπιστημίων σε κακόμοιρα ανθρωπάκια που λένε συνεχώς ψέματα, υπερασπιζόμενα το «σαρκίο» τους. Έχουμε καταντήσει να ανεχόμαστε όλους τους «άθλιους» που ψάχνουν έδρανο να ακουμπήσουν το κόμπλεξ και τη ματαιοδοξία τους. Από τα έδρανα της Βουλής, μέχρι τα έδρανα των αμφιθεάτρων που διδάσκουν..

Παιδαγωγός με όλη τη σημασία της λέξης...

«Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε' δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα.

Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο.

Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας.

Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά.

Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.

Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό.

Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη!

Η δασκάλα της Α' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους. είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».

Η δασκάλα της Β' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής.Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».

Η δασκάλα της Γ' δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δε παρθούν ορισμένα μέτρα».

Η δασκάλα της Δ' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».

Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της.

Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου.

Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάννα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων.

Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα.

Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.

Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάννα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου».

Όταν έφυγαν τα παιδιά έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική.

Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν.

Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα.

Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο.

Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Μετά τέσσερα χρόνια πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις.

Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα που είχε σε όλη του την ζωή.

Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα.

Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμά του αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό.

Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.

Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος.

Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν.

Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού.

Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε. Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα -χρόνια πίσω. Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες.

Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί.

Όταν συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κ. Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστεύατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».

Η κυρία Τζοβάννα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα»».

Αναδημοσίευση από briefingnews

Tα βάθρα των Ζανών

Του Ανδρέα Ζαμπούκα, από το capital.gr

Στην Αρχαία Ολυμπία, πριν την είσοδο στο στάδιο, υπάρχουν τα βάθρα από δεκαέξι μη σωζόμενα, χάλκινα αγάλματα του Δία. «Ζάνες» είναι ο πληθυντικός του ονόματος «Ζευς». Πάνω στο μάρμαρο είναι χαραγμένα τα ονόματα των αθλητών που δωροδόκησαν ή προσπάθησαν να εξαπατήσουν τους κριτές στα αγωνίσματα και ως ποινή, τους επιβλήθηκε η κατασκευή ενός αγάλματος, με δικά τους έξοδα. Ακόμα και σήμερα, μετά από χιλιάδες χρόνια, ο επισκέπτης διαβάζει το όνομα του παραβάτη, που μ΄ αυτό τον τρόπο πέρασε στην αιωνιότητα...

Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τον Παυσανία, οι αρχαιότερες Ζάνες χρονολογούνται μετά το 388 π.Χ, όταν μπαίναμε σιγά σιγά σε μια νέα εποχή αλλαγής ηθών και συνειδησιακού δέους. Είναι σαφές πια ιστορικά ότι ως το τέλος του 4ου αι. ο ελληνικός κόσμος αρχίζει να υιοθετεί έντονα ασιατικά στοιχεία και ν΄ αφήνει πίσω του την «αιδώ» και τη «δίκη» που μέχρι τότε καθόριζε πλήρως την ανάπτυξη του πολιτισμού του. 

Είναι φανερό ότι, με τους Ζάνες, οι Αρχαίοι παίρνουν τα μέτρα τους απέναντι στα «λαμόγια» μιας εποχής που αλλάζει και έχουν το θάρρος να τους περάσουν στην αιώνια χλεύη προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση των υπολοίπων. Για σκεφτείτε τη διαφορά της αντίληψης, όταν σήμερα, η μνήμη και η δημόσια έκθεση προσώπων έχει να κάνει μόνο με την αποδοχή και ποτέ με την απόρριψη. Είδαμε κάποιο μηχανισμό που να περνάει στη συνείδηση μας καταδικασμένες πράξεις ή περιπτώσεις που απέδειξαν την αναξιοπρέπεια και την ιταμότητα τους; Ακόμα κι αυτές λειτουργούν με ένα πέπλο υποσυνείδητης αποδοχής από μία κρίσιμη μάζα της κοινωνίας που αισθάνεται κρυφό θαυμασμό και ζηλεύει γιατί δεν είναι στη θέση τους...

Γιατί θυμήθηκα όμως τους Ζάνες; Παρακολουθώντας τις τραγελαφικές «παραστάσεις» μετά την «ανάκτηση» της ΕΡΤ, διαπίστωσα, για άλλη μία φορά, την έκπτωση της δημόσιας εικόνας που ανακυκλώνεται στις τηλεοράσεις. 

Δεν έχει νόημα να μιλήσεις πια για χαμηλό επίπεδο Κοινοβουλίου, για ανάξιους εκπροσώπους ή για κατάντια του πολιτικού κόσμου. Δεν είναι μόνο αυτοί. Έχει παγιωθεί πια ένα σημαντικό ποσοστό μελών της ελληνικής κοινωνίας που είναι έτοιμο για όλα... Είναι προετοιμασμένο για δημόσιες «δραματουργίες» εξευτελισμού, για επίδειξη κουτοπονηριάς, βίας, εξύβρισης και απροκάλυπτου ψεύδους. Πολιτικοί, συνδικαλιστές, «ψεκασμένοι», δημοσιογράφοι συναγωνίζονται στις «βρώμικες» αντιπαραθέσεις ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την κουλτούρα γηπέδου που επικρατεί στην κοινωνία. Και αν νομίζετε ότι αυτό το είδος ανθρώπου είναι απλά γραφικό, κάνετε λάθος. Είτε είναι σοβαροφανής, τύπου Παπαγεωργόπουλου, είτε «αλάνι», τύπου Τσοχατζόπουλου, εν δυνάμει, μπορεί να καταχραστεί δημόσιο χρήμα, να εκβιάσει κόσμο και να καταστρέψει τους μηχανισμούς της δημοκρατίας. Αυτή η καρικατούρα ανθρώπου, απολαμβάνει τη δημόσια αποδοχή, έστω και ως πρότυπο προς αποφυγή, δεδομένου πως η επανάληψη της δημόσιας προβολής τον ηρωοποιεί στη συνείδηση μιας μάζας που εντυπωσιάζεται από την αισθητική του σοκ και της πρόκλησης. 

Με λίγα λόγια, οι διαφορές μεταξύ εκείνων των αρχαίων κοινωνιών με τη δική μας είναι τεράστια. Ο παραδειγματισμός, η προβολή των προτύπων, το προφίλ του ατόμου και του πολίτη απέχει κατά πολύ, ως προς το ποιον αποδεχόμαστε ως «ενάρετο» άνθρωπο στη συνείδηση μας. Οι δικοί μας «παραβάτες» δεν έχουν «βάθρο» να γραφτεί το όνομα τους. Δεν αισθάνονται την απειλή της δημοσίας «αιδούς» και της «προσβολής». Ακόμα και η καταδίκη σε δικαστήριο δε φαίνεται να τους αγγίζει, γιατί ξέρουν ότι αξίζει το ρίσκο για μια «δόξα» παράβασης που θα «εκτιμηθεί» δεόντως από το κρυφό υποσυνείδητο της μάζας. 

Τα σημερινά «βάθρα» βρίσκονται στον Παπαδάκη, στον Πρετεντέρη, στον Αυτιά ή και στα ψυχαγωγικά «πρωϊνάδικα», αν χρειαστεί. Εκεί «εξαγνίζονται» οι σημερινοί «παράνομοι» των «σταδίων». Γράφουν τα ονόματά τους, παίρνοντας βήμα αναγνωρισιμότητας και επιβολής. Έτσι, αντί να περάσουν στη δημόσια απόρριψη, καταξιώνονται με επαναλαμβανόμενο και μεθοδικό τρόπο στη δημόσια πραγματικότητα. Γι΄αυτό φροντίζουν να παίξουν το ρόλο τους, ανεβαίνοντας στα κάγκελα, βρίζοντας του πολιτικούς αντιπάλους, φωνάζοντας και ασκώντας βία παντού. Θέλουν να «χτίσουν» προφίλ και όταν έρθει η ώρα να δράσουν και από άλλες θέσεις πιο «υπεύθυνες» και «δυναμικές»...

Τα αγάλματα του Δία έπεσαν για πάντα, στη ρωμαϊκή εποχή. Τα έριξαν οι ίδιοι οι Έλληνες όταν «μεταλλάχτηκαν» σε «γραικύλους», δίνοντας πια τα πρώτα μετάλλια, όχι στους νικητές αλλά στους ηττημένους (το 65 μ.Χ ο Νέρωνας πήρε το χρυσό αν και τελευταίος, μετά από δύο ετών αναβολή των αγώνων επειδή βαριόταν να έρθει...)! Τα βάθρα απέμειναν μόνο στην Ολυμπία, με τα ονόματα των «ενόχων». Αν δεν αλλάξει η εποχή μας, αν δε φύγουν οι «Ρωμαίοι» και σήμερα, τέτοια βάθρα δεν πρόκειται να ξαναχτίσουμε ποτέ...

Κεντροαριστερά: Η αυτογνωσία κοστίζει…

Του Χαρίδημου Τσούκα, από την έναρθρη κραυγή

Αν και απαιτητικό, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γράψεις ένα καλό πολιτικό κείμενο. Αρκεί η γλώσσα σου να είναι αρκούντως ελκυστική και διαφωτιστικά αναλυτική. Είναι όμως εξόχως δύσκολο να γράψεις ένα καλό πολιτικό κείμενο που να εμπνέει. Οι απαιτήσεις εδώ ανεβαίνουν: δεν αρκεί η αναλυτική σου ικανότητα, χρειάζεται η γλώσσα σου να έχει δραστικότητα - να συν-κινεί. 

Για είναι πιο δύσκολο ένα τέτοιο εγχείρημα; Διότι η γλώσσα δεν περιγράφει ούτε αναλύει μόνο τον κόσμο, αλλά εν μέρει τον συγκροτεί – παράγει αποτελέσματα. Μια έκκληση ή μια διακήρυξη δεν αποσκοπεί μόνο να πείσει αλλά, κυρίως, να κινητοποιήσει. Το πετυχαίνει μόνο στο μέτρο που συντονίζεται με την κοινή εμπειρία, αρθρώνει αυτό που πολλοί αισθανόμαστε αλλά δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε, και, συγχρόνως, μορφοποιεί τα κοινά αισθήματά μας, παράγοντας καινούρια γεγονότα. Δεν είναι εύκολο. 

Η Έκκληση των 58 προσωπικοτήτων για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς είναι ένα καλό αλλά ξέπνοο πολιτικό κείμενο. Προτείνει αλλά δεν συγκινεί, διατυπώνει αλλά δεν συμβολίζει, αναλύει αλλά δεν εμπνέει. Λέει αρκετά σωστά, πλην τετριμμένα, πράγματα για το ρόλο του κράτους, το νέο παραγωγικό μοντέλο που χρειάζεται η χώρα, την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, τη σταθερή προσήλωση στην ενωμένη Ευρώπη. Όλα τούτα είναι, πλέον, ανώδυνες γενικότητες. Δεν ερεθίζουν γιατί δεν απηχούν την κοινή εμπειρία – την εμπειρία της οικονομικής καταστροφής και της καθοριστικής ευθύνης της υπαρκτής Κεντροαριστεράς στην παραγωγή της και τη διαχείρισή της. Οι αποσιωπήσεις είναι περισσότερο ηχηρές από τις διατυπώσεις. 

Πρώτον, η κριτική στο πολιτικό σύστημα είναι έμμεση, όχι ευθύβολη, μαχητική, και κεντρική. Η χώρα χρεοκόπησε διότι την ιστορική της παθογένεια (πελατειακό κράτος, ισχνοί θεσμοί, λαϊκισμός, πόλωση) όχι μόνο δεν θεράπευσε η για τρεις δεκαετίες κυβερνητική Κεντροαριστερά (αυτή στην οποία κυρίως απευθύνεται το κείμενο) αλλά, αντίθετα, εν πολλοίς, την ανέχθηκε και την προήγαγε. Τον θυμό του πολίτη οι συντάκτες της Έκκλησης τον περιγράφουν σαν ανταποκριτές ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων, δεν τον κατανοούν σε βάθος, γι αυτό και αδυνατούν να τον εκφράσουν. 

Δεύτερον, η Έκκληση σωστά ζητά μια «νέα εθνική αυτογνωσία», μόνο που, όπως οι πολιτικάντηδες, δεν την πραγματώνει η ίδια, μιλά απλώς γι αυτή. Η Διακήρυξη θα συνεισέφερε στην εθνική αυτογνωσία αν καταδείκνυε ρητά τις νοοτροπίες, τις πρακτικές, και τους πρωταγωνιστές της φαυλότητας, της οικογενειοκρατίας, της απαξίωσης των θεσμών, του πελατειακού κρατισμού, του λαϊκισμού, και της ηγετικής ανεπάρκειας στον δικό της χώρο. Μόνο όποιος μπορεί γενναία να ξαναδεί κριτικά την παράδοσή του και αυτούς που την ενσάρκωσαν, μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά και να πείσει για την ειλικρίνειά του. Η αυτογνωσία κοστίζει. 

Τρίτον, η Έκκληση ζητά, ουσιαστικά, τη συγκόλληση των υπαρχόντων κομμάτων της Κεντροαριστεράς σε ένα ευρύτερο σχήμα. Οι συντάκτες της μιλάνε, βεβαίως, για την ανάγκη της «αυτοκριτικής», αλλά απλώς μιλάνε γι αυτή, δεν την πραγματώνουν. Θεωρούν ότι ο οργανωτικός κερματισμός της παράταξης είναι το μείζον πρόβλημα, ενώ αυτό είναι η ηθικοπολιτική της χρεοκοπία. Δεν αντιλαμβάνονται ότι, για να μην είναι η επανίδρυση της Κεντροαριστεράς απλή αλλαγή περιτυλίγματος, πρέπει να συνοδεύεται με την αυτο-διάλυση των συναφών κομματικών σχηματισμών και τον παραμερισμό των περισσότερων ιστορικών στελεχών τους. Νέα πολιτικά γεγονότα δημιουργούνται μέσα από γενναίες πράξεις διακινδύνευσης (σαν την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ το 1974). 

Φανταστείτε αν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ αυτοδιαλύονταν (αν έκαναν δηλαδή αυτό που η Έκκληση ζητά να μην κάνουν!) και οι ηγετικές τους ομάδες παραιτούνταν και έκαναν πίσω, καλώντας συγχρόνως τους πολίτες να πλαισιώσουν το νέο εγχείρημα. Αυτή, ναι, θα ήταν μια ύψιστη πράξη αυτογνωσίας κι ένα συγκλονιστικά καινοτόμο πολιτικό γεγονός. Το παλιό θα παραμέριζε ενσυνείδητα για να κάνει χώρο στο καινούριο. Κάτι τέτοιο, όμως, θα απαιτούσε υψηλή αυτοσυνειδησία, αυτοπεριορισμό, υπαγωγή ηγετικών φιλοδοξιών στον κοινό σκοπό, θυσιαστική ανιδιοτέλεια - συμπεριφορές που, ας το πω ευγενικά, δεν καλλιεργήθηκαν επαρκώς στον Κεντροαριστερό κήπο τα τελευταία σαράντα χρόνια! 

Η επανίδρυση της Κεντροαριστεράς είναι τόσο απαραίτητη όσο η βαθιά συνειδητοποίηση των ευθυνών της για το δράμα της χώρας. Μπορούμε να ελπίζουμε μόνο αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να απογοητευθεί βαθιά για τι αστοχίες μας. Όλα τα άλλα είναι άσφαιρα λόγια κομμάτων και επαγγελματιών πολιτικών που πασχίζουν για την επιβίωσή τους.

Ο νέος «εμφύλιος»

Του Θάνου Δημάδη, από protagon.gr

Ας μην ωραιοποιούμε την κατάσταση: ο κύκλος του αίματος έχει ανοίξει στην Ελλάδα. Και θα παραμένει ανοιχτός και αχόρταγος για νεκρούς, όσο υπάρχουν οι συνθήκες που επιτρέπουν σε κάποιους να "οραματίζονται" ένα νέο σκηνικό ιδιότυπο "εμφυλίου" στη χώρα. Άλλοτε με τρομοκρατικές επιθέσεις, άλλοτε με άθλιες προβοκάτσιες και άλλοτε με θερμοκέφαλους προπαγανδιστές.

Σε απάντηση όσων ξαφνικά τώρα το θυμήθηκαν, ας γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα ο "εμφύλιος" στην Ελλάδα έχει ήδη προ πολλού ξεκινήσει. Δεν άνοιξε με την δολοφονία Φύσσα ούτε έκλεισε με την χθεσινή εκτέλεση των δύο Χρυσαυγιτών. Έχει τροφοδοτηθεί και υποσκάψει την κοινωνική συνοχή πολύ καιρό πριν. Αρχικά υπό τη μορφή του διχαστικού άξονα μεταξύ Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών. Μετέπειτα υπό το ψευδεπίγραφο προσωπείο των εκπροσώπων του ευρώ και των νοσταλγών της δραχμής. Εν συνεχεία με τον διαχωρισμό ανάμεσα σε προδότες και πατριώτες, στον οποίον επένδυσαν πολιτικά οι φασίστες ρίχοντας την "μαγιά" της εθνικής διχόνοιας.

Εσχάτως πήρε ακόμα μία εξίσου επικίνδυνη έκφανση με την θεωρία των δύο άκρων, οι εμπνευστές της οποίας εξευτέλισαν με τον δημόσιο λόγο τους την έννοια του συνταγματικού τόξου περιορίζοντας τα όριά του μέσα στο πλαίσιο των δικών τους ιδιοτελών σκοπιμοτήτων. Στην πραγματικότητα όμως ακυρώνοντας τον λόγο ύπαρξης του και ξεπλένοντας στο όνομά του το "μαύρο" πρόσωπο όσων πραγματικά βρίσκονται εκτός της συνταγματικής νομιμότητας.

Όλα αυτά αποτελούν το πρόπλασμα των όσων ζούμε και θα ζήσουμε στο μέλλον. Όσοι λοιπόν σήμερα ομνύουν στην ανάγκη εθνικής ενότητας με αφορμή την προβοκατόρικα τρομοκρατική εκτέλεση των δύο νεαρών Χρυσαγιτών, οφείλουν να μας πουν τι έκαναν μέχρι σήμερα για να εγγυηθούν αυτήν την ενότητα. Η απάντηση είναι απλή: Τίποτε απολύτως. Αντ' αυτού πυροδοτούσαν με τα λόγια και τις πράξεις τους τον κοινωνικό διχασμό σπέρνοντας ζιζάνια εμφυλίου στην χώρα και διευκολύνοντας τους κήρυκες του φασιστικού μίσους να επιβάλλουν την ατζέντα τους.

Το κουβάρι έχει μπλεχτεί επικίνδυνα και είναι ακόμα δυσκολότερο να ξεμπλεχτεί σε μία κοινωνία όπου το διαφορετικό είναι απειλή, ο πλησίον είναι αντίπαλος και οι πολίτες έχουν διαιρεθεί σε στρατόπεδα. Η χώρα παίρνει λάθος τροχιά και οδεύουμε προς ολοταχώς στον κοινωνικό εκτροχιασμό συμβιβαζόμενοι δυστυχώς με την ιδέα των παράπλευρων θυμάτων ως απόρροια του μίσους, του διχασμού και του τρομοκρατικού εξτρεμισμού.

Η μόνη ελπίδα είναι αυτός ο δρόμος να μην είναι χωρίς επιστροφή.