Του Θοδωρή Γεωργακόπουλου, από την Καθημερινή.
Πρώτη εικόνα: Μια άδεια παραλία το δείλι, μια πυρά που σιγοκαίει στη γωνιά, η πλάτη ενός άνδρα που κοιτά τον ορίζοντα. Μια φωνή φορτωμένη με το γρέζι της εμπειρίας και της γνώσης, ρωτά: “Ποιος είμαι;” Ρωτά: “Τι είδους άνθρωπος είμαι;”
Ακούστε τι συνέβη: Τις προάλλες η κυβέρνηση της Ελλάδας πέρασε άλλη μια τροπολογία τελευταία στιγμή εμβόλιμη σε νομοσχέδιο εντελώς άσχετου περιεχομένου, κάτι που απαγορεύεται ρητά από το Σύνταγμα της χώρας, αλλά που κάνουν ανεμπόδιστα όλες οι κυβερνησάρες μας χωρίς απολύτως καμία συνέπεια. Η συγκεκριμένη τροπολογία, δε, εξασφαλίζει στην κουστωδία υψηλών κυβερνητικών αξιωματούχων το δικαίωμα να διαμένει στο ίδιο ξενοδοχείο με τους αξιωματούχους, όταν αυτοί πηγαίνουν σε ταξίδια στο εξωτερικό, χωρίς περιορισμούς κόστους. Ήταν μια θαυμάσια τροπολογία, απόλυτα χαρακτηριστική της κυβέρνησής μας, μόνο που παρερμηνεύτηκε εκτενώς, κυρίως με δύο τρόπους. Κάποιοι τη συνέδεσαν με το ταξίδι του πρωθυπουργού -και της κουστωδίας- στην Πάρο για τα εγκαίνια του ανακατασκευασμένου αεροδρομίου εκεί, ενώ άλλοι θεώρησαν ότι πρόκειται για μια ντροπιαστική παροχή προνομίων που πάει κόντρα στις αριστερές καταβολές της κυβέρνησης, ειδικά την ώρα που κόβει ΕΚΑΣ, στέλνει αυξημένο ΕΝΦΙΑ, και μοιράζει κάρτες σίτισης. Και οι δύο προσεγγίσεις είναι λανθασμένες.
Διάλειμμα για άλλη εικόνα: Μια δασκάλα καθαρίζει την τάξη της, κοιτάζει πίσω της ευχαριστημένη καθώς κλείνει την πόρτα. “Είμαι αυτή που μένει τελευταία”, λέει η φωνή. Μια καθαρίστρια σκουπίζει το δρόμο, πεζοδρόμια, τα λούκια, μέσα στα σκοτάδια. “Είμαι αυτή που έρχεται πρώτη στη δουλειά”, λέει η φωνή.
Πίσω στην τροπολογία: Πρώτον, η τροπολογία δεν αφορούσε το συγκεκριμένο ταξίδι. Για το συγκεκριμένο ταξίδι θα μπορούσε κανείς να πει πολλά άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα το ότι γινόταν για να εγκαινιαστεί ένα αεροδρόμιο την ανακατασκευή του οποίου δεν την πλήρωσε το κράτος, αλλά τα κοινοτικά κονδύλια του ΕΣΠΑ (το διάδρομο προσγείωσης) και η Aegean (το σταθμό των επιβατών), ή ότι το έργο υπογράφηκε το 2012, επί κυβέρνησης Σαμαρά. Ή θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει το ότι το ταξίδι καθαυτό δεν επιβάρυνε τον προϋπολογισμό του κράτους επειδή, όπως τονίζει περιχαρής και η ανακοίνωση του Μαξίμου, η πτήση ήταν δωρεάν, προσφορά της Aegean που έφτιαξε το έργο. Βεβαίως, το άρθρο 8 του κώδικα δεοντολογίας της κυβέρνησης δηλώνει ότι “τα μέλη της κυβέρνησης απαγορεύεται να αποδέχονται δώρα, φιλοξενία ή άλλα ωφελήματα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους”. Αυτό είναι κάτι άλλο που θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς. Αλλά η τροπολογία δεν αφορούσε αυτό το ταξίδι.
Άλλη εικόνα: Ένας αποκαμωμένος χειρούργος βγάζει τη μάσκα του, κάθεται στη γωνιά του διαδρόμου να ξαποστάσει. “Είμαι αυτός που σκέφτεται λιγότερο τον εαυτό του”, λέει η φωνή. Η βοηθός κάνει νόημα στους άλλους να μην θορυβούν, ο γιατρός κοιμάται.
Το δεύτερο και σημαντικότερο, όμως, είναι το ότι η τροπολογία αυτή δεν είναι καθόλου ντροπιαστική, και η ευρύτατη δημοσιότητα που πήρε δεν πηγαίνει καθόλου κόντρα στο σχεδιασμό και την ηθική και πολιτική υπόσταση της κυβέρνησης. Ίσα ίσα. Η τροπολογία τι μας λέει; Ότι το Κόμμα φροντίζει τους πιστούς του ακολούθους. Ότι όποιος είναι κοντά στο Κόμμα και την ηγεσία ανταμείβεται. Ότι οι σύντροφοι δεν θα πάνε παραπεταμένοι σε κανένα κατάλυμα 3 αστέρων. Η τροπολογία που πέρασε περισσότερο από όλους απευθύνεται στους περιβόητους (μα ως τώρα πεισματικά πειθήνιους) “53”. Δεν είναι “ντροπιαστική”. Είναι φυσιολογική και απόλυτα αναμενόμενη.
Κι άλλες εικόνες: Ένας τροχονόμος μέσα στη βροχή, αδειάζει τη μπότα του από τα νερά στο φρεάτιο, ένας υπάλληλος αλλάζει την καμμένη λάμπα του δρόμου για να παίζουν τα παιδιά, ο εργάτης στο λιμάνι δένει τη βάρκα του με τα στιβαρά, ροζιασμένα χέρια του.
Οι εικόνες είναι από το νέο διαφημιστικό σποτάκι ενός πολιτικού κόμματος, το οποίο γιορτάζει τα 95 χρόνια του προβάλλοντας την ηθική ακεραιότητα, την εργατικότητα και το πνεύμα συναδελφικότητας και αλληλεγγύης των πολυάριθμων μελών του. Έτσι γίνεται στα σωστά καθεστώτα. Το Κόμμα φροντίζει τα μέλη του, τα οποία σα σφιχτή γροθιά δουλεύουν (στο Δημόσιο) για έναν κοινό σκοπό (τη σύνταξη) κι όλοι είναι χαρούμενα προλετάριοι, με την κάψα της Πίστης στο Κόμμα ενσταλαγμένη στην ψυχή, ώστε το Πολίτμπιρο να πηγαίνει όσο πιο άνετα ταξιδάκια γίνεται.
Πού είναι το πρόβλημα, λοιπόν; Γιατί η έκπληξη και η χλαπαταγή για άλλη μια αντισυνταγματική αλλά απολύτως αναμενόμενη τροπολογία; Τι άνθρωποι είστε; Γιατί γκρινιάζετε, αντί να πάτε στη δουλειά απ’ τα χαράματα (αν είστε δημόσιοι υπάλληλοι, αν όχι κακώς υπάρχετε, οπότε τι μας νοιάζει) και μετά, αφού πρώτα κοιμηθείτε ημιλιπόθυμοι στο πάτωμα από την κούραση, καθίσετε χαμογελαστοί στα λιβάδια;
Γιατί έτσι καταλήγει το υπέροχο διαφημιστικό σποτάκι, με τους πρωταγωνιστές καθιστούς σε ένα καταπράσινο λιβάδι, να κοιτάζουν χαμογελαστοί την κάμερα.
Η φωνή λέει: “Είμαι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, πάντα μαζί σου”.
——
Η διαφήμιση του ΚΚΚ: https://youtu.be/c1vpUpMJxTM
