Της Αλεξάνδρας Γρηγορίου, από το ΘΕΜΑ ΑΠΟΨΗΣ
Με μια δεύτερη, πιο προσεκτική ματιά, είναι εύκολη η διαπίστωση ότι είτε κόκκινη, είτε μαύρη η απολυταρχική διακυβέρνηση, υποστηρίζεται και υλοποιείται από μέτριους έως ανίκανους που απλώς επιβάλλουν αφού δε μπορούν να αναδειχθούν…
Βιώνουμε στιγμές εθνικής διαπόμπευσης με τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες, για τις προβλέψεις και τα σχέδια των εκλεγμένων και σημερινών κυβερνώντων της πολύπαθης χώρας, μόλις πρωτοεξελέγησαν, όταν ο θίασος ήταν εν πλήρει συνθέσει….
Εν πολλοίς, ένα διαφορετικό, ‘οικονομικό πραξικόπημα’ θα μπορούσε να πει κανείς ότι σχεδιαζόταν αφού ακόμη και τα στοιχεία του ξαφνικού και του ‘πιάνω στον ύπνο’ θεσμούς και πολιτεία, συζητιόταν ανοιχτά όπως ευθαρσώς μας ενημερώνουν. Άλλωστε, ο σύγχρονος τρόπος επιβολής απολυταρχισμού, σε χώρες – μέλη κρατικών σχηματισμών όπως η Ε.Ε. και στρατιωτικών συμμαχικών ομάδων όπως το ΝΑΤΟ, είναι μόνο οι οικονομικές πράξεις και κινήσεις που οδηγούν σε διαφορετικό τρόπο διαχείρισης των δημοσίων εσόδων και δαπανών αλλά και δανείων, απ’ αυτόν της ελεύθερης οικονομίας.
Κάποιοι, εκείνοι που ήξεραν από μέσα ή παρατηρούσαν προσεκτικά, τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν εκπλήσσονται με όσα ακούγονται αφού είχαν ξεκάθαρα διαπιστώσει ότι αυτή ήταν η λογική κι ο τρόπος που θα μπορούσε να στηθεί μια στρατηγική, απ’ τους συμμετέχοντες στην ομάδα του κόμματος, αριστερούς, αστούς στην ιδιωτική τους ζωή αλλά κρατιστές με απολυταρχικές τάσεις, στη δημόσια.
Οι υπόλοιποι, που απλώς τους θεωρούσαμε ανίκανους κι αυτό που λέμε ‘του ποδαριού δουλειές’, απλώς εκπλησσόμαστε απ’ το γεγονός ότι είχαν σχέδιο! Οτιδήποτε δείχνει ότι υπήρχαν συζητήσεις πέραν του τρόπου κατάληψης της εξουσίας, έστω και διά των τερατουργημάτων που έταζαν για να υφαρπάξουν την ψήφο των ταλαιπωρημένων κι απογοητευμένων Ελλήνων, αποτελεί έκπληξη τελικά!
Ωστόσο, μια πιο προσεκτική παρατήρηση των όσων μαθαίνουμε τώρα σε συνδυασμό με τα όσα τραγελαφικά ζούμε τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης της χώρας απ’ το μόρφωμα της αριστεροακροδεξιάς μίξης, οδηγεί εύκολα στο συμπέρασμα ότι τελικά η ανικανότητα απλώς χρησιμοποιεί τον απολυταρχισμό για να κρυφτεί και να συνεχίζει να υπάρχει, με τη χειρότερη περίπτωση, να κυβερνά κιόλας!
Και το κουβάρι ξετυλίγεται αν ήρεμα και ψύχραιμα μελετήσουμε τις κινήσεις, αρχής γενομένης απ’ τη χρήση του λαϊκισμού, της εύκολης υπόσχεσης αυτού που ο λαός ήθελε ν’ ακούσει κι εύκολα να παρασυρθεί ώστε να εκλέξει δημοκρατικά και να νομιμοποιήσει την αριστερή ομαδούλα με τις σκοτεινές συνιστώσες που σε μια εβδομάδα έτρεξε να γίνει κόμμα, όταν οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν την τραγική στροφή προς την καταστροφή, των αγανακτισμένων κι απογοητευμένων Ελλήνων.
Με την ανάληψη της εξουσίας λοιπόν, στα κλειστά κυβερνητικά μέγαρα, ξεδιπλωνόταν το σχέδιο που ακόμη κι οι εμπνευστές του, ίσως να μην είχαν συνειδητοποιήσει ότι απώτερος στόχος δεν ήταν φυσικά ούτε κατά διάνοια η σωτηρία της χώρας αλλά η επίδειξη αριστεροσύνης και πρόχειρης αλλαγής δεδομένων, με μόνο στόχο την εγκαθίδρυση μιας κατάστασης στα όρια του απολυταρχισμού, ώστε να λείψει ο μεγάλος αντίπαλος που δεν ήταν άλλος βέβαια απ’ την πραγματική προσπάθεια να βγει η χώρα απ’ την τραγική κατάσταση που είχε περιέλθει.
‘Κουκούλωμα’ της ανικανότητας και διασφάλιση της διαχείρισης του κράτους, οι δυο στόχοι της παρεούλας που απλώς δεν άντεξε ο ένας τον άλλον αφού δεν είχαν προλάβει να ενσωματώσουν και τους πέριξ που αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν ώστε να τυφλώσουν και να ξεγελάσουν τα γίδια που χρειαζόταν για τη δημοκρατική τους εμφάνιση, τη μόνη, όπως αποδεικνύεται…
Η πάλη λοιπόν, ήταν ανάμεσα στους ακραία αριστερούς που απλώς ακολουθούσαν την ιδεοληπτική, καταστροφική τους άποψη και τους ‘μετριοπαθείς’ που απλώς στόχευαν ξεκάθαρα στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή τους στην εξουσία, άρα με επιλογή άλλων τρόπων για την υλοποίηση των απολυταρχικών σχεδίων τους, όπως ‘ευτυχούμε’ να διαπιστώνουμε σήμερα με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Και φυσικά, η ευγενής άμιλλα, η αριστεία, ο υγιής ανταγωνισμός κι η ανάδειξη ως πρότυπου, του καλύτερου, πιο εργατικού, μορφωμένου, ειλικρινώς προσπαθούντα, αποτελούν αιδώ για τα αριστερά απαίδευτα, αμόρφωτα, χωρίς ένσημα, παιδαρέλια που μεγαλώνοντας στις κυβερνητικές καρέκλες, απλώς αποδεικνύουν καθημερινά την ανικανότητα και την έλλειψη διάθεσης για οτιδήποτε θα μπορούσε να φέρει εξέλιξη.
Επιβάλλω σημαίνει κάνω αυτό που βολεύει εμένα! Καταργώ σημαίνει εξαφανίζω αυτό που τονίζει την ανικανότητα και τις ελλείψεις μου. ‘Διορθώνω’ κατά το δοκούν, σημαίνει φέρνω στα μέτρα μου αυτό που δε θέλω να δουλέψω ώστε να το φέρω εκεί που πρέπει να είναι.
Κι αυτές είναι τακτικές ανθρώπων που δεν έχουν μάθει να εργάζονται, να προσπαθούν, να κοπιάζουν για να έχουν αποτελέσματα αφού το μόνο που έκαναν στη ζωή τους οι περισσότεροι, ήταν φοιτητική αριστερίστικη ζωή με παραπάνω χρόνια, με τάισμα απ’ το σπίτι τους ή την οικογενειακή περιουσία και στην καλύτερη των περιπτώσεων, ελάχιστη δουλειά ώστε να διασφαλισθεί η συνδικαλιστική δράση που οδηγεί στην εξουσία όπως επανειλημμένως έχει αποδειχθεί.
Έρχονται μέρες που θα κληθούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο λογικό κι αυτονόητο για μια πολιτισμένη δημοκρατική χώρα και το παράλογο κι αποτυχημένο που βιώνουν με νεκρούς, χώρες κάποτε πρότυπα των ανίκανων ιδεοληπτικών αποτυχημένων.
Η ευχή μας θα πρέπει να είναι, να μην αργήσει να ‘ρθει εκείνη η στιγμή, ώστε να γλιτώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί πλέον και να μας δοθεί η ευκαιρία, δημοκρατικά ν’ αποδιώξουμε τη λαίλαπα του επιχρυσωμένου απολυταρχισμού που ξεδιπλώνεται στα μάτια μας με θράσος που θα κάνει πολλούς να γυρνάνε στους τάφους τους….κι ας έχουν κριθεί απ’ την ιστορία ως αποτυχημένοι κυβερνήτες….
