Το νέο σοσιαλιστικό μανιφέστο

Ηταν σημαντική η προχθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Τόσο σημαντική, που δεν υπάρχει περίπτωση να παίξει στα κανάλια. Δεν περιείχε αιχμές, βολές, εξάρσεις που λατρεύουν να αναλύουν στα δελτία, αλλά οριοθέτησε το ιδεολογικό πλαίσιο του νέου σοσιαλισμού που επαγγέλλεται το ΠΑΣΟΚ.

Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς με την ανάλυση, αλλά είναι σημαντικό ότι ένας πολιτικός ηγέτης θέτει τις πολιτικές γραμμές μέσα στις οποίες ασκεί τη διακυβέρνηση.

Για παράδειγμα: είναι σίγουρο ότι η κ. Αλέκα Παπαρήγα και ο κ. Αλέξης Τσίπρας διαφωνούν με την αποστροφή «η Αριστερά που εμείς ονειρευόμαστε, δεν συγχέει την πρόοδο με τον κρατισμό. Αντίθετα, εφαρμόζει πολιτικές, ώστε να γίνουν διακριτοί οι ρόλοι κράτους και αγοράς και να παταχθούν φαινόμενα άθλιας συναλλαγής μεταξύ των δύο, τελικά, υπέρ των ισχυρών». Η διαφωνία τους φάνηκε από τις οργισμένες δηλώσεις τους για συντηρητική στροφή του ΠΑΣΟΚ. Αλλά, πάλι, ποιος τούς έδωσε το μονοπώλιο της προόδου;

Βέβαια πολλά από αυτά που είπε ο κ. Παπανδρέου δεν είναι ούτε προοδευτικά ούτε συντηρητικά. Είναι απλώς λογικά. Ποιος -πέραν της παλαβής Αριστεράς- θα διαφωνούσε ότι: «Αριστερά και πρόοδος, δεν είναι η ανομία. Είναι η ευνομία. Αριστερά και πρόοδος, δεν είναι να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Είναι η εφαρμογή των κανόνων. Βεβαίως, κανόνων δικαιοσύνης, κανόνων παντού. Αριστερά και πρόοδος, δεν είναι να επενδύεις σε μια κοινωνία “μπάχαλο” και να χαίρεσαι με εικόνες καταστροφής και βίας, που τελικά κάνουν και τον γύρο του κόσμου».

Η σημαντικότερη όμως διαχωριστική γραμμή που έθεσε ο κ. Παπανδρέου αφορά τον ρόλο του κράτους στην οικονομία: «Θέλουμε ένα κράτος, που δεν θα κληρονομεί χρέη στις επόμενες γενιές, δεν θα φορτώνει στους πολίτες ελλείμματα και δεν θα θυσιάζει το περιβάλλον στον βωμό της άναρχης ανάπτυξης. Η ευημερία μας, δεν μπορεί να διασφαλίζεται εις βάρος των παιδιών μας, του τόπου μας και του δημοσίου συμφέροντος».

Ενα κράτος που δεν παράγει ελλείμματα για να αφήσει χρέη στις επόμενες γενιές δεν σημαίνει για τον κ. Παπανδρέου αποχή από την οικονομία. Αντιθέτως, το κράτος κρατά τον εποπτικό του ρόλο στη λειτουργία της αγοράς. «Το κράτος», είπε, «είναι κοινωνικό, όχι όταν στραγγαλίζει την οικονομία, αλλά όταν προστατεύει τα κοινά από την ιδιωτική εκμετάλλευση. Οταν οριοθετεί δηλαδή την ιδιωτική εκμετάλλευση, ώστε να υπηρετεί πράγματι η αγορά τα κοινά». Το κράτος κατά τον πρωθυπουργό έχει σημαντικό ρόλο να παίξει στα κοινά αγαθά, τα οποία μάλιστα κατονόμασε: «είναι το περιβάλλον, είναι τα στρατηγικής σημασίας δίκτυα, είναι η υγεία, είναι η παιδεία, είναι η ασφάλεια, είναι η άμυνα, η πολιτική προστασία. Είναι η κοινοκτημοσύνη του πολιτισμού, της πληροφορίας, της παιδείας, που συσσωρεύεται πια από όλη την ανθρωπότητα στο Διαδίκτυο. Είναι η βασική υποδομή για την επικοινωνία και τις μεταφορές.»

Τέλος, κατά τον κ. Παπανδρέου: «Δεν είναι προοδευτικό να έχει το κράτος εκατοντάδες άχρηστους Οργανισμούς, μόνο και μόνο για να υπηρετεί πελατειακά συμφέροντα, αλλά τον λογαριασμό να τον στέλνει στον πολίτη». Ας ελπίσουμε ότι τον άκουγαν οι υπουργοί και τα στελέχη του.

Tου Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή, 28-01-2011.

Οι οπαδοί της βίας

Κάποιοι ονειρεύονται ένα νέο «Δεκέμβρη». Οι παραδοσιακοί οπαδοί της βίας και του τρόμου δεν έχουν αλλάξει ούτε συνήθειες ούτε διευθύνσεις. Πιστεύουν όμως ότι τώρα τους προσφέρεται μια καταπληκτική ευκαιρία να κάνουν την Αθήνα, και αν γίνεται και όλη την Ελλάδα, «μπάχαλο». Βλέπουν ότι η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και ότι εκείνοι κρατάνε το φιτίλι και διαθέτουν την τεχνογνωσία για να μας κάνουν «Αρκάδι». Πού ποντάρουν; Σε τρία πράγματα:

Πρώτον, σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που είναι στα «κάγκελα» λόγω ανέχειας και ανεργίας με έντονα συναισθήματα οργής. Δεύτερον, σε ένα τμήμα των λαθρομεταναστών, οι οποίοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν και με χαρά θα συμμετείχαν, πάλι, σε ένα μεγάλο νερωνικό πάρτι τύπου «Δεκεμβριανών». Τρίτον, στη διαθεσιμότητα πιτσιρικάδων, που μέσα σε μια άρρωστη κοινωνία βλέπουν τη μολότοφ σαν ένα αντίδοτο στη βαρεμάρα. Τρέχουν οι τεχνοκράτες της βίας και του τρόμου για να βάλουν φιτίλια και να δώσουν... τεχνογνωσία όπου μπορούν, στην Κερατέα, παντού.

Είναι ανεγκέφαλοι, αν όχι επικίνδυνοι, όσοι μπερδεύουν την αγανάκτηση μέρους του ελληνικού λαού λόγω περικοπών και ανεργίας με τη βία και τον χουλιγκανισμό ενός παλιού, έμπειρου αντιεξουσιαστικού χώρου. Αυτοί που χασκογελάνε σήμερα μοχθηρά όταν λένε «είδες, κόντεψε να τις φάει χθες ο Σημίτης», δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η βία δεν ξεχωρίζει πράσινο από μπλε. Αντί να κάθονται, λοιπόν, με άρρωστη προσμονή να κάνουν τους θεατές σε ένα νέο Κολοσσαίο, όπου διάφορες συμμορίες κυνηγούν όποιον θέλουν όπου θέλουν, ας καταλάβουν πώς θα μοιάζει αύριο η κοινωνία μας αν αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν τον κατήφορο. Ολοι μας μπορούμε να φαντασθούμε μια εικόνα, που μακάρι να μη ζήσουμε: ακροαριστερές και ακροδεξιές συμμορίες να συμπλέκονται σε διάφορες γειτονιές, εξαγριωμένοι και απελπισμένοι λαθρομετανάστες να κάνουν κατάληψη στα Προπύλαια, την Ακρόπολη, όπου γουστάρουν, και τη χώρα να βυθίζεται.

Είναι αποφασισμένη αυτή η η μικρή μειοψηφία γκρουπούσκουλων που θέλει να τραβήξει τη χώρα προς τα κάτω. Φαντάζομαι, εξίσου αποφασισμένοι είμαστε και η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού που έχει αρκετά προβλήματα επιβίωσης και θέλει την προκοπή του τόπου, όχι το κάψιμό του. Το ζήτημά μας είναι να παραμείνουμε η 29η πλουσιότερη χώρα του κόσμου, όχι να κατρακυλήσουμε για να νιώθουμε πιο κοντά στους νότιους γείτονές μας παρά στους πολύ βόρειους. Η προσπάθεια είναι όμως εμφανής και το μεγάλο όπλο των σκοταδιστών, μηδενιστών της βίας είναι ο φόβος. Και ο φόβος δεν παλεύεται μόνο με αστυνομικά μέτρα. Εκθρέψαμε πολλά χρόνια αυτή την κουλτούρα, όπου «όλα επιτρέπονταν» και που όποιος μίλαγε για νόμο και τάξη ήταν χουντικός ή δεν ξέρω τι άλλο. Τον αγαπάμε όμως αυτόν τον τόπο, θέλουμε να λύσουμε τα προβλήματά του για να μην αφήσουμε το κομμάτι του που υποφέρει σήμερα πίσω, συμπονούμε τους μετανάστες στη χώρα μας, αλλά λυπούμεθα που η Ελλάδα δεν θα γίνει η χώρα που θα πληρώσει τις αδικίες του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος ή τον... εμφύλιο στο Σουδάν. Και γι’ αυτό δεν μπορούμε να επιτρέψουμε ούτε τον φόβο στις πόλεις και τα πανεπιστήμια μας να κυριαρχεί, ούτε οιονδήποτε να μας τραβήξει στην κατηφόρα της ηδονής ενός νέου Δεκέμβρη, ενός υπερθεάματος βίας και πυράς.

Tου Aλέξη Παπαχελά, Καθημερινή, 27-01-11

Η δικαίωση του Σωσύρ!

Aκόμα κι ένα κείμενο με λίγες εύληπτες λέξεις, ομαλά συνταγμένο και δίχως σχήματα λόγου, ένα κείμενο που δεν είναι χρησμός ή αφοριστική παραδοξολογία, μπορεί να ερμηνευτεί με δύο ή τρεις αντιτιθέμενους τρόπους. Στην ιστορία των γραμμάτων δεν είναι λίγα, ευτυχώς, τα επεισόδια των ερμηνευτικών αντιδικιών. Στην αρχαιολογία πάλι δεν λείπουν οι διενέξεις για τη σημασία που πρέπει να αποδώσουμε στη μια ή την άλλη παμπάλαιη εικόνα που έρχεται στο φως, αν ήταν συμβολική ή ρεαλιστική και ποιος ο ακριβής συμβολισμός της, «η σημειολογία» της, όπως λένε οι πολιτικοί μας. Κάποιες πέτρινες φιγούρες λ.χ. σε ναούς των Αζτέκων, άλλοι τις ερμηνεύουν σαν απεικόνιση της Μητέρας Θεάς, ενώ άλλοι, περισσότερο ευφάνταστοι, τις ταυτίζουν με εξωγήινους αστροναύτες.

Ο Σωσύρ, στον παράδεισό του πια, θα πρέπει να νιώθει απόλυτα δικαιωμένος με κάθε τέτοια ερμηνευτική διαμάχη, αν και άλλα είχε στον νου του όταν μιλούσε γia την αυθαιρεσία που χαρακτηρίζει τη σύνδεσή του, σημαίνοντος με το σημαινόμενο. Και σίγουρα δεν θα τον άφησε ασυγκίνητο ο, συγκινητικός είναι αλήθεια, λυρισμός με τον οποίο ο πρόεδρος της Ν.Δ. παρουσίασε το καινούργιο σήμα του κόμματός του (στη θέση του ημιεσβεσμένου πυρσού), με την εισαγωγή του οποίου επιχειρεί να σφραγίσει τη δική του εποχή. «Το νέο σύμβολο», είπε ο κ. Σαμαράς νεολογώντας μέχρι κόρου, «αντικατοπτρίζει τις νέες αξίες, όπως διαφάνεια, πρωτοτυπία, ανθρωπιά, ενώ απεικονίζει τη νέα Νέα Δημοκρατία ως μια ήρεμη δύναμη». Οσο για το πράσινο χρώμα, διευκρίνισε για όσους δεν το είχαν ήδη κατανοήσει ότι δηλώνει την απόφαση της Ν.Δ. «να μη χαρίσει την οικολογία σε κανέναν»...

Δυσκολεύομαι να καταλάβω ποια από τις δύο γραμμές του σήματος αντικατοπτρίζει την ανθρωπιά και ποια τη διαφάνεια, όπως είχα δυσκολευτεί να καταλάβω τη ζαχαρένια ρητορική που είχε συνοδεύσει την (ήδη λησμονημένη) ανακαίνιση του πασοκικού ήλιου. Ενα πάντως το καταλαβαίνω: ότι η μηχανή του αυτοσκηνοθετούμενου νεωτερισμού χρησιμοποιεί το ίδιο καύσιμο με τη μηχανή του παλαιοκομματισμού: λέξεις, λέξεις, λέξεις. Για να δικαιωθεί έτσι και ο Σαίξπηρ.

Tου Παντελή Μπουκάλα, από την Καθημερινή, 21-1-2011.

ΤΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΥ ΜΜΕ



ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ

Είναι κακιασμένοι εκεί στο μικρομεσαίο κανάλι. Τις εφημερίδες τους τις κλείνουνε, γιατί ο λαός τους φτύνει επειδή παίζουν τα ξεδιάντροπα παιχνίδια τους σε βάρος του. Το ίδιο γίνεται και με τους ραδιοσταθμούς τους που παραπαίουν και πάνε για φούντο, ξανά ο κόσμος τους βρίζει, γιατί ενώ ψηφίζει κόμματα, αυτοί οι ξεδιάντροποι θέλουν να είναι οι πραγματικοί εξουσιαστές και ας είναι σε θεαματικότητες χειρότερα και από το Κανάλι 000 . Φταίνε βέβαια γι’ αυτό οι πολιτικοί που τους άφησαν να φτάσουν στο καθεστώς ασυδοσίας. Ασυδοσία φυσικά σημαίνει και αυτοκαταστροφή. Την αυτοκαταστροφή αυτή του πρώην μεγάλου και νυν μικρομεσαίου καναλιού στη συνείδηση όλων των Ελλήνων την είδαμε στα δελτία που παρουσίασαν τους κ. Τζαβάρα της Ν.Δ. και Π. Οικονόμου του ΠΑΣΟΚ. Η περιφρόνηση του περί ου ο λόγος καναλιού προς το πρόσωπο των δύο πολιτικών αλλά και συλλήβδην όλων......... των πολιτικών και του δημοκρατικού πολιτεύματος- ας μην ξεχνάμε ότι τους πολιτικούς τους εκλέγει ο λαός μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και μόνο αυτός κρίνει αν κάνουν καραγκιοζιλίκια και επομένως δεν τους ψηφίζει- άρα στον οποιοδήποτε γραφικό τηλεοπτικό δημοσιογραφίσκο δεν του πέφτει κανένας λόγος να κάνει σκαιούς χαρακτηρισμούς εναντίον εκλεγμένων από το λαό πολιτικών, παρά μόνο αν έχει αυτός και τα αφεντικά που τον ταϊζουν στο μυαλό τους να εγκαθιδρύσουν άλλου είδους καθεστώς, γιατί προς τα κει το πηγαίνουν το πράγμα με τέτοιες συμπεριφορές.

Συγχαρητήρια, επομένως, και στον κ. Τζαβάρα αλλά και στον κ. Οικονόμου, που τους απήντησαν έτσι όπως τους έπρεπε, κοινώς τους τάπωσαν, για να αποκατασταθεί η ανωμαλία και η βάρβαρη τηλεκρατία να πάρει ένα μάθημα. Σαν να μην είναι μακριά η μέρα που ο δημοκρατικός κόσμος- όπως και τη δεκαετία του ’60 που έξω από τα γραφεία της Χρήστου Λαδά πήγε να τα κάψει όλα- θα σταθεί έξω από τα γραφεία τους και θα τα δούν όλα, οι σαχλοεξουσιαστές του αέρα. Και πολύ υπομονή έκανε ο λαός με τα φασιστικά τερτίπια τους,

Πηγή: Ελληνικό Καφενείο

Buried Words: Λέξεις ξεφυτρώνουν από το χώμα

Η Βαρβάρα Παπαδοπούλου ξεκίνησε τον περασμένο Ιούνιο στο Βερολίνο να φυτεύει λέξεις. Κυριολεκτικά. Αναζήτησε παρτέρια με χώμα στο δημόσιο χώρο της πόλης και άρχισε να σπέρνει σποράκια γρασιδιού σχηματίζοντας γράμματα και λέξεις. Και όταν οι σπόροι άρχισαν να φυτρώνουν, το χώμα γέμισε κείμενο! Έτσι γεννήθηκε το Buried Words, ένα urban land-art project, πίσω από το οποίο βρίσκεται η εξής ιδέα: εκατομμύρια άνθρωποι περπατούν κάθε μέρα βιαστικά στις πόλεις, με τις σκέψεις και τις επιθυμίες τους να αιωρούνται στον αέρα γύρω τους. Αυτές τις σκέψεις και επιθυμίες παίρνει η Βαρβάρα Παπαδοπούλου και τις φυτεύει, έτσι ώστε η γη να τις αποκαλύψει αργότερα.

Το project έφτασε και στην Αθήνα. Ήδη οι λέξεις "απλόχερα", "δες", "μπορώ", "τώρα", "άφοβα", "ορμή", "ρωγμή", "θαύμα", "μαζί" φυτρώνουν κάπου δίπλα μας. Προπαραμονή Χριστουγέννων στον Αγ. Παντελεήμονα Αχαρνών, στο παρτέρι μπροστά στην είσοδο του ναού, πάνω στην πλατεία, φυτεύτηκε η λέξη "άφοβα" με τη σκέψη ότι αυτή είναι η πιο ταιριαστή για την περιοχή.

Φυσικά σε αυτή την ιδέα η Βαρβάρα Παπαδοπούλου δεν είναι μόνη της. Στηρίζεται πολύ στη συμμετοχή του κόσμου που αναλαμβάνει να υιοθετήσει και να φροντίζει τις λέξεις. Σκοπός της είναι να δημιουργηθεί ένας μεγάλος τάπητας, ένα είδος hypertext που θα φυτρώνει και θα αναδύεται μέσα από τη γη, αποτελώντας έτσι έναν καθρέφτη των σκέψεών μας ή ίσως και μια υπενθύμιση πραγμάτων που καμιά φορά ξεχνάμε.

Πηγή: http://www.athensvoice.gr/

Η λογική αριστερά

Είναι κατάκτηση για τον τόπο ότι έπειτα από μια εικοσαετία περιπλανήσεων, συγχωνεύσεων και διασπάσεων, η έλλογη Αριστερά απέκτησε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού, που έγινε Ελληνική Αριστερά, έγινε Συνασπισμός με το ΚΚΕ, έμεινε Συνασπισμός χωρίς το ΚΚΕ και παρέμεινε Συνασπισμός με διάφορα ορφανά ΚΚΕ, μετεξελίχθηκε σε Δημοκρατική Αριστερά. Είναι ένα κόμμα που έχει σημαίνουσα πολιτική παρέμβαση και αξιοοπρόσεκτο πολιτικό λόγο. Κατάφερε να επιβάλει τις υποψηφιότητες Καμίνη και Μπουτάρη στο ΠΑΣΟΚ και δικαιώθηκε. Από την άλλη μερια, διακήρυξε ότι η Αριστερά δεν είναι εξ ορισμού υπερασπιστής των προνομίων κάθε συντχνίας και γι αυτό τάχθηκε υπέρ του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων.

   Φυσικά μπορεί να διαφωνεί κανείς με τις θέσεις της, αλλά είναι ποιοτική αναβάθμιση για τον τόπο, όταν ένα αριστερό κόμμα δεν πλειοδοτεί εκ του ασφαλούς (όπως κάνει το ΚΚΕ, ζητώντας δωρεάν συγκοινωνίες για όλους ή ο ΣΥΡΙΖΑ που ζητά 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο για να αντιμετωπισθεί η κρίση), αλλά προτείνει συγκεκριμένα πράγματα. Έτσι προχωρά η δημοκρατία με θέσεις, αντιθέσεις, συνθέσεις και προπαντός με επιχειρήματα και ευπρεπή διάλογο. Σε αυτό σίγουρα συμβάλλει η προσωπικότητα του προέδρου της Δ.Α. Φώτη Κουβέλη, ενός ανθρώπου που μεγάλωσε στην Αριστερά αλλά εμποτίστηκε από νωρίς και στα νάματα της λογικής.

   "Για τη δική μας Αριστερά",  γράφουν στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος, "οι αλλαγές έχουν ως προωθητική δύναμη την πλατιά λαϊκή ενότητα πάνω σε ώριμους στόχους. Υποστηρίζουμε τη θέση της μη βίας ως αντίληψη και πολιτική πρακτική, ως τη δημοκρατική συνείδηση της εποχής μας. Η άσκηση βίας αποτελεί στις μέρες μας μια εικόνα της καθημερινής ζωής, από τις διεθνείς σχέσεις έως τη μητροπολιτική  βία και τις πολιτικές ςντιπαραθέσεις. Αυτή την εικόνα, που τελικά ευνοεί τους ισχυρούς, είμαστε αποφασισμένοι να την ανατρέψουμε". Αυτή την πολύ απλή λογική αντίθεση στη βία χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις για "ταξικούς (και άλλους μεγαλόσχημους) εχθρούς" έπρεπε να την ορθώσει σύμπασα η Αριστερά, για να μη θρηνούμε θύματα σαν αυτά της Marfin. Είναι ένα βήμα μπροστά για τον τόπο το γεγονός ότι το διακηρύσσει έστω ένα κόμμα της Αριστεράς, κι ας είναι το μικρότερο.

Πηγή: Κεφάλαιο, 15/1/2011.

Οι Βαλκυρίες δεν θα πολεμήσουν

Είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κανείς τους Γερμανούς, αν δεν γνωρίζει τους μύθους τους. Για τη διαμόρφωση της ταυτότητάς τους και τη χάραξη της πορείας τους, οι εθνικοί τους μύθοι είναι ακόμα σημαντικότεροι από την ίδια την ιστορία τους – ίσως είναι πιο σημαντικοί ακόμα και από τα προφανή, αυτονόητα συμφέροντά τους. Είναι το DNA τους, η ίδια η υπόστασή τους. Κι είναι μύθοι μεγάλοι, βαθύτατοι, πολύπλοκοι και συγκλονιστικοί, στους οποίους άνθρωποι, πάθη, θεοί και μοίρα κονταροχτυπιούνται ανελέητα, σε φοβερούς αγώνες από την έκβαση των οποίων κρέμεται η μοίρα κόσμων ολόκληρων.

Στον κόσμο των σπρεντς, των δανεισμών, της άυλης οικονομίας, των τίτλων δισεκατομμυρίων που αλλάζουν χέρια με το πάτημα ενός κουμπιού και των διεθνών νομισματικών πολέμων, ακούγεται φυσικά παράτερο, όμως, στη σκιά όλων αυτών των δυσθεώρητων οικονομικών μεγεθών και της πλανητικής κλίμακας εξελίξεων, βρίσκονται τα διακυβεύματα ακριβώς αυτών των μύθων και οι θελήσεις των ηρώων τους. Και μάλιστα σε δύο επίπεδα.

Οι γεώδεις και παραγωγικοί όσο κανείς Γερμανοί Σάξωνες δεν τα πήγαν καλά με αυτή την άυλη οικονομία των Αγγλοσαξώνων. Εγκλωβίστηκαν για καιρό κι εκείνοι στις ατραπούς της και δεν ήταν σε θέση να τη χειριστούν. Τα αρχέτυπά τους είναι εκείνα του γεωργού και του χτίστη, όχι του εμπόρου. Επιπλέον την ίδια στιγμή, τα αρχέτυπά τους περιλαμβάνουν το σπέρμα της σύγκρουσης ανάμεσα στην ηρεμία και τον ηγεμονισμό. Αυτά, σε συνδιασμό με δύο άλλα εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα, δηλαδή το μεγάλωμα και η ισχυροποίηση της Γερμανίας μετά την επανένωση, αλλά και την ανικανότητα κάποιων κρατών να παρακολουθήσουν την πορεία του Συμφώνου Σταθερότητας, έκαναν τη Γερμανία να μοιάζει με λιοντάρι στο κλουβί. Οι Βαλκυρίες ήταν έτοιμες να πολεμήσουν...

Αυτά όλα ήταν που από το βάθος συγκαθόρισαν αυτή τη φοβερή σύγκρουση που εξελίσσεται τον τελευταίο χρόνο στη Γερμανία και από την οποία περιμένει ολόκληρη η Ευρώπη να μάθει το μέλλον της. Και η σύγκρουση δεν είναι άλλη, από το αν η Γερμανία θα μείνει ευρωπαϊκή, ή αν το Βερολίνο θα επιμείνει μέχρι τέλους να καταστήσει την Ευρώπη γερμανική, μέσα σε έναν κόσμο όπου η αγγλοσαξωνική αντίληψη της οικονομίας έχει κυριαρχήσει κατά κράτος, την ίδια ώρα που οι Γερμανοί έχουν επιβάλλει στην Ευρώπη και στους εαυτούς τους όλους τους σκληρούς περιορισμούς του αληθινού, καλβινιστή παραγωγού.

Μετά από μια φοβερή εσωτερική διαμάχη μηνών που ελάχιστα κομμάτια της ουσιαστικής της πυροδότησης ήρθαν ως τώρα στην επιφάνεια, φαίνεται ότι, τελικά, η Γερμανία αποφάσισε: οι Βαλκυρίες δείχνουν να κρεμούν τώρα τα σπαθιά στα θηκάρια τους. Στην αναζήτηση του Αγιου Δισκοπότηρου του ευρωπαϊκού 21ου αιώνα, η σοφία του περιβάλλοντος του Πάρσιφαλ μοιάζει να πρυτανεύει πια οριστικά της πολεμικής διάθεσης άλλων μεσαιωνικών Γερμανών ηρώων του πολέμου. Οι χθεσινές δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δείχνουν ότι, κατά πάσα πιθανότητα, έπειτα από μια περίοδο παρατεταμένου φλερτ με το «κακό», οι δυνάμεις του «καλού» και φυσικά της λογικής, δείχνουν επιτέλους να νικούν στο Βερολίνο.

Ο Σόιμπλε προανήγγειλε καταλυτικές αποφάσεις για τη σωτηρία της ευρωζώνης μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Παραδέχθηκε λοιπόν πια με τον πιο επίσημο και σοβαρό τρόπο το Βερολίνο, ότι το αληθινό πρόβλημα δεν είναι ούτε η Ελλάδα, ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Ιρλανδία, ούτε κανείς άλλος. Αυτή η συζήτηση τελείωσε οριστικά. Ισως η κυρία Μέρκελ να είδε στις τηλεοράσεις τα τρομαγμένα και αποφασισμένα μάτια του Πορτογάλου πρωθυπουργού Σώκρατες, ο οποίος είπε «όχι», δεν έχουμε ανάγκη αυτό τον μηχανισμό. Αξίζει να δείτε το βλέμμα του: ήταν αντιμέτωπος με το κακό κι ήταν έτοιμος να πολεμήσει για να το κρατήσει μακριά…

Το πρόβλημα είναι δομικό, συνολικό και μέγα. Και η Γερμανία φαίνεται πια πρώτον επιτέλους να το παραδέχεται και δεύτερον, να θέλει να το λύσει. Κι αν το αποφάσισε, θα το λύσει. Γιατί ένα κομμάτι της γερμανικής υπόστασης είναι ακριβώς αυτό: να υπηρετεί πιστά, τίμια και αποτελεσματικά αυτό που αποφασίζει.

Φυσικά, ουδείς γνωρίζει τι τελικά θα συμβεί, μέχρι αυτό να συμβεί. Όμως, το μήνυμα τόσο από τη χριστουγεννιάτικη δήλωση Μέρκελ, όσο και από αυτά που είπε χθες ο Σόιμπλε, είναι, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό και μεγάλες περιπέτειες, πραγματικά αισιόδοξο. Και βέβαια, μη γίνει καμία παρεξήγηση: αν η Γερμανία αποφασίσει πράγματι να στηρίξει αληθινά την κοινή πορεία της Ευρώπης και να μην την αφήσει να χαθεί, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα ή η κάθε Ελλάδα έχει περιθώρια να ξαναβρεί τον παλιό κακό εαυτό της – κάθε άλλο μάλιστα. Σημαίνει όμως ότι ίσως όλοι μαζί, να μπορέσουμε επιτέλους να κάνουμε μια νέα, αληθινή αρχή.

Του Γεωργίου Μαλούχου, από το ΒΗΜΑ, 13/01/2011

Στις ανταλλαγές η άκρη του νήματος για την αυθαίρετη δόμηση στα Σύβοτα Θεσπρωτίας!

Πίσω από την αυθαίρετη δόμηση, τους περίεργους και ύποπτους αποχαρακτηρισμούς εκτάσεων και τις ευθύνες των αρμοδίων υπηρεσιών για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα Σύβοτα, βρίσκεται ένα ακόμη τεράστιο ζήτημα.

Ένα ζήτημα που ενδεχομένως αποτελεί και την άκρη του νήματος, ώστε να ξετυλιχθεί το περίεργο κουβάρι που απασχολεί πλέον την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Περιβάλλοντος.

Πρόκειται για τις ανταλλαγές εκτάσεων που έγιναν. Ανταλλαγές που όπως αναφέρουν έγκυρες πηγές, την τελευταία δεκαετία πήραν τεράστιες διαστάσεις.

Πρόκειται δηλαδή για ανθρώπους που διέθεταν εκτάσεις σε διάφορες άλλες περιοχές της Θεσπρωτίας και βρέθηκαν τελικά να τις έχουν ανταλλάξει με εκτάσεις στα Σύβοτα. Ίσης αξίας, κατά το νόμο, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να βρεθούν στο Νομό εκτάσεις, οικόπεδα ή ακόμη και αγροτεμάχια που η τιμή τους κοστολογείται όσο στα Σύβοτα.

Εάν ανοίξουν οι φάκελοι αυτοί, τότε θα αποκαλυφθούν πολλά, αναφέρουν έγκυρες πηγές από την περιοχή και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν από την αιρετή περιφέρεια Ηπείρου, ανοίξουν και ελεγχθούν πλέον οι φάκελοι που χειρίστηκε όλα αυτά τα χρόνια η Νομαρχία.

Πηγή: http://www.epiruspost.gr/ipiros/thesprotia/7324-2011-01-10-22-54-19.html

Τα iPad ως σχολικά εργαλεία

Όλο και περισσότερα αμερικανικά σχολεία τα χρησιμοποιούν ως μέσο διδασκαλίας

The New York Times

Οι μαθητές, γυρνώντας στο σχολείο μετά τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, έκρυβαν στα σακίδιά τους ένα πολύτιμο απόκτημα: ένα ολοκαίνουργιο iΡad, δώρο, όχι των γονέων τους, αλλά του σχολείου.

Ολο και περισσότερα αμερικανικά σχολεία υιοθετούν τα iΡads ως εργαλεία διδασκαλίας όλων των μαθημάτων, από τον Κάφκα και τα Μαθηματικά μέχρι την Ιστορία της Τέχνης.

Το Γυμνάσιο Ρόσλιν του Λονγκ Αϊλαντ διένειμε 47 τέτοιους υπολογιστές στις 20 Δεκεμβρίου σε μαθητές και δασκάλους, αλλά ευελπιστεί ότι τελικά θα καταφέρει να δώσει iΡad και στους 1.100 μαθητές. Μπορεί, βέβαια, η συσκευή να κοστίζει 750 δολάρια, αλλά θα αντικαταστήσει τα σχολικά βιβλία, θα βοηθήσει τα παιδιά να έχουν εποικοδομητική επαφή με τους δασκάλους και να διατηρούν ψηφιακό αρχείο όλης της σχολικής τους δουλειάς.

Βέβαια αυτή η πρωτοβουλία χρήσης τόσο ακριβών συσκευών, σε μια στιγμή που κάθε δημόσιο σχολείο μάχεται για την έγκριση του προϋπολογισμού του ώστε να μην απολυθούν δάσκαλοι, μοιάζει τουλάχιστον παράλογη, ιδιαίτερα αφού δεν υπάρχουν απτά στοιχεία για την εκπαιδευτική αξία του εγχειρήματος.

Οι διευθύνσεις των σχολείων πάλι επισημαίνουν ότι το iPad δεν είναι απλά ένα ωραίο μηχάνημα. Είναι ένα θαυμάσιο εργαλείο με χιλιάδες εφαρμογές και εκπαιδευτικές χρήσεις. Οι εκπαιδευτικοί εξυμνούν τη μεγάλη οθόνη αφής και τον επίπεδο σχεδιασμό του που επιτρέπει στον δάσκαλο να διατηρεί οπτική επαφή με τα παιδιά. Για τους μαθητές σημαντικό είναι το μικρό βάρος του iPad και βέβαια ότι θα αφήσουν τα βαριά τους βιβλία στο σπίτι.

Στην Πόλη της Νέας Υόρκης τα σχολεία αγόρασαν περισσότερους από 2.000 τέτοιους επίπεδους κομπιούτερ αντί 1,3 εκατομμυρίου δολαρίων. Ωστόσο, πολλοί ειδικοί, όπως ο Ελιοτ Σόλογουι, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, και η Κάθι Νόρις, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Βόρειου Τέξας, πιθανολογούν ότι δεν αναζητήθηκαν φθηνότερες λύσεις παρότι θα έκαναν τη ίδια δουλειά με τον υπολογιστή της Apple. Οι σχολικές Αρχές, βέβαια, υποστηρίζουν ότι, παρά την υψηλή τιμή αγοράς, τα iPads θα βοηθήσουν στην περικοπή των εξόδων μειώνοντας τις δαπάνες αγοράς βιβλίων, εκτυπώσεων και άλλων.

Η εταιρεία πούλησε περισσότερα από 7,5 εκατομμύρια συσκευές από τον Απρίλιο έως σήμερα. Δεν είναι γνωστό πόσες αγοράστηκαν από σχολεία. Γενικά, όμως, η Apple προωθεί τη συσκευή στη σχολική αγορά συνάπτοντας διάφορες συνεργασίες με εκδότες σχολικών βιβλίων, χωρίς, ωστόσο, να εφαρμόζει ιδιαίτερα επιθετική πολιτική μάρκετινγκ.

Δεν έβλεπαν; Δεν έψαχναν;

Η χρονιά που πέρασε ήταν, μεταξύ άλλων, έτος μερικής τιθάσευσης φοροφυγάδων, ενώ, πρώτη φορά, υπό την απειλή δημόσιας διαπόμπευσης και των σκληρών προστίμων, επιτέλους κάτι κινείται. Ολοένα και περισσότεροι επαγγελματίες κόβουν αποδείξεις, ολοένα και λιγότεροι κλείνουν συνωμοτικά το μάτι στον πελάτη προτείνοντας «διακανονισμό». Μένει η απορία: έπρεπε η χώρα να φθάσει στο έσχατο όριο, να γονατίσει διεθνώς ενώπιον δανειστών, να χρεοκοπήσουν οι αντοχές αθώων πολιτών, για να προχωρήσει το κράτος στο αυτονόητο;

Να αντιδράσει στοιχειωδώς, δηλαδή, απέναντι σε παρατεταμένα, κραυγαλέα και ξεδιάντροπα κρούσματα δημόσιας κλοπής σε κοινή θέα. Γιατί κλοπή σε κοινή θέα αποτελεί το να ζει κάποιος πλουσιοπάροχα και με «μαγειρεμένους» αριθμούς να αυτοκατατάσσεται στους πένητες. Να ταξιδεύει όποτε και όπου θέλει, να πατάει το γκάζι υπερπολυτελών Ι.Χ., να ξοδεύει κατά βούληση, ο «θαυμαστός» βίος και πολιτεία του να γίνεται αντιληπτός από όλους, ωστόσο να περνά απαρατήρητος από την (επί δεκαετίες) εύπιστη εφορία. Ετσι, για παράδειγμα, καταξιωμένοι δικηγόροι, γιατροί και άλλοι λειτουργοί αλλά και έμποροι, μεγαλοχασάπηδες, μεγαλομανάβηδες, καλλιτέχνες ποικίλης απήχησης, επί σειρά ετών δήλωναν εισοδήματα διά γυμνού οφθαλμού υποπολλαπλάσια όσων κέρδιζαν.

Οι ενδείξεις φοροδιαφυγής για όλους αυτούς αφθονούσαν, όμως η αναζήτηση αποδείξεων για το έγκλημά τους από τα αρμόδια όργανα γινόταν σποραδικά, όχι πειστικά και χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Αντιθέτως, ρίζωνε ανάμεσα σε αυτούς που δεν φοροδιέφευγαν, είτε επειδή δεν μπορούσαν (οι πολλοί) είτε επειδή αντιστέκονταν στον πειρασμό (οι ολίγοι), η πεποίθηση ότι συναθροίζονται στα κορόιδα της σύγχρονης ιστορίας. Οταν μάλιστα ο προκλητικώς φοροδιαφεύγων ήταν άτομo π.χ. που έσωζε ανθρώπους από το να πάνε φυλακή ή έσωζε κατά κυριολεξία τη ζωή ανθρώπων, αντιμετωπιζόταν τεχνητώς ως άτομο «υπεράνω υποψίας». Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας…

Με δεδομένα τα παραπάνω, οι προτροπές προς όλους περί ανάληψης ευθυνών υπέρ σωτηρίας πατρίδος πάσχουν: α) συνταγματικά, γιατί το κράτος αποδείχθηκε ντροπιαστικά ανίκανο να διασφαλίσει την ισονομία στους πολίτες και β) ηθικά, γιατί οι έως τώρα συνεπείς στις υποχρεώσεις τους στοιχίζονται σήμερα -ελέω κρίσης- με όσους έκλεβαν εργολαβικά.

Η ετυμηγορία του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα περί λαθών και αμεριμνησίας του πολιτικού κόσμου δεν παρηγορεί πια τον Ελληνα ασθενή. Η αυτοκριτική του κ. Κάρολου Παπούλια -«είμαι κι εγώ μέρος του πολιτικού κόσμου»- τον καθιστά πιο συμπαθή στον λαό «που πληρώνει βαρύ τίμημα για την κακοδιαχείριση και τις αμαρτίες δεκαετιών». Οταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλά με τόση αυστηρότητα (κι απογοήτευση;) για το παρελθόν, δείχνει να θυμώνει σαν έσχατος πολίτης με όλους όσοι δεσμεύονταν για «ένα καλύτερο, δικαιότερο αύριο».

Tου Κώστα Λεονταρίδη, από την Καθημερινή, 5/1/2011.

Μήπως τελικά το μνημόνιο είναι…ευτυχία;

Μήπως τελικά το μνημόνιο είναι…ευτυχία;

Δυσάρεστο ξάφνιασμα προκαλούν σε μισθωτούς και συνταξιούχους οι υπαναχωρήσεις της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις για το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων». Από την αδιαλλαξία, την αποφασιστικότητα και την αδιαφορία (διαλέγετε και παίρνετε, ότι προτιμάτε), για τα σκληρά κοψίματα σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, δώρα κλπ, για μισθωτούς και συνταξιούχους, περάσαμε σήμερα στην ανάγκη του εξαντλητικού… διαλόγου. Διάλογος όμως, για τί;

Διάλογος για να τρέχεις χιλιόμετρα τα Σαββατοκύριακα να βρεις φαρμακείο.

Διάλογος, για να μην μπορείς να ασκήσεις ένα επάγγελμα ενώ έχεις όλα τα απαιτούμενα προσόντα.

Διάλογος για να γίνει το παιδί σου, όπως κι εσύ φαρμακοποιός, όχι όμως και του γείτονα, που είναι εργάτης!

Διάλογος για να μπορείς να γίνεις τελικά φαρμακοποιός στη …. Γαύδο ή το Γαϊδουρονήσι.

Διάλογος για ελάχιστες αμοιβές και τιμές, ενώ εσύ είσαι στην ανεργία.

Διάλογος, για την διασφάλιση τάχατες, των ταμείων και των εσόδων του δημοσίου, σε κλάδους όπου η εισφορο- και η φοροδιαφυγή χτυπάει… κόκκινο. Και όλα αυτά ενώ ως κυβέρνηση δηλώνεις πως δεν σ’ ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος!

Όταν βουλευτές και υπουργοί σου, όταν δεν κρύβονται, αναρωτιούνται αν τα μέτρα είναι σύμφωνα με την… ιδεολογία τους.

Όταν προασπίζεσαι τις πιο σκληρές συντεχνίες κυριλέ επιστημόνων-επαγγελματιών, αδιαφορώντας για χιλιάδες άνεργους νέους επιστήμονες, που έχουν το δικαίωμα να μπορούν να αποφασίζουν αυτοί για το μέλλον τους.

Όταν, ενώ μιλάς πολύ για ανάπτυξη, την αντιλαμβάνεσαι ως επιδοτήσεις και ξεζούμισμα του δημόσιου κορβανά.

Όταν ξεχνάς ότι στις δύσκολες ώρες που περνά ο τόπος αυτό που χρειάζεται είναι η διαμόρφωση ενός πλαισίου για να αναπτυχθούν οι καλύτεροι.

Απαισιόδοξο λοιπόν το μήνυμα που στέλνουν οι κυβερνώντες για τα μελλούμενα. Κι εμείς οι υπόλοιποι, βυθισμένοι στην κρίση ζούμε την αποθέωση του κορπορατισμού που λέγεται Ελληνικό κράτος. Ποιος θα μπορέσει να τους συνεφέρει; Μια σκέψη με βασανίζει: Μήπως ο συμπαθής ευτραφής κυριούλης, που είπε ότι το μνημόνιο είναι…. ευτυχία είχε τελικά δίκιο;

Του Στ. Κατρανίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, από το ΒΗΜΑ, 3/1/2011.

O Πούτιν και οι δικοί μας

Η είδηση ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν υποχρέωσε τον υπουργό ενέργειας της Ρωσίας και δυο κρατικούς αξιωματούχους να περάσουν τη νύχτα της παραμονής Πρωτοχρονιάς στο σκοτάδι και το κρύο μαζί με χιλιάδες Μοσχοβίτες που δεν είχαν ηλεκτρικό, ομολογώ ότι με εντυπωσίασε.

Είχαν υποσχεθεί δημοσίως ότι θα αποκαθιστούσαν την ηλεκτροδότηση μέχρι το απόγευμα της 31ης Δεκεμβρίου. Δεν υλοποίησαν την υπόσχεσή τους και ο πολιτικός τους προϊστάμενος, τους ζήτησε να βιώσουν κι αυτοί τις συνέπειες της ασυνέπειάς τους, κάνοντας ρεβεγιόν στους 10 υπό το μηδέν.

Αμέσως σκέφτηκα ότι ο Ρώσος υπουργός ενέργειας πιθανότατα δεν θα ξαναδώσει στο μέλλον υπόσχεση που δεν μπορεί να τηρήσει. Ενώ οι δυο γραφειοκράτες θα είναι πιο συνεπείς απέναντι στους πολίτες στο μέλλον. Η σκέψη μου όμως δεν σταμάτησε εκεί…

Ξαφνικά σκέφτηκα τον Γιώργο Παπανδρέου να ζητά από τον υπουργό υγείας να στηθεί μια νύχτα στα εξωτερικά ιατρεία του Ερυθρού Σταυρού η του Ευαγγελισμού και να περιμένει με τις ώρες, όπως εκατοντάδες άλλοι. Και μετά να βρεθεί στην ανάγκη αυτός ή ένα αγαπημένο του πρόσωπο και κάποιοι ασυνείδητοι να του ζητάνε «φακελάκι»…

Ή να καλεί ο πρωθυπουργός τον υπουργό Οικονομικών να πάει σε μια εφορία και να περιμένει στην ουρά μαζί με πολλούς ακόμα φορολογούμενους για να πληρώσει τον ΦΠΑ, να κάνει την περαίωση, να πάρει το σήμα για τα τέλη κυκλοφορίας, επειδή κάποιοι λησμόνησαν να το στείλουν στη ώρα του.

Σκέφτηκα την υπουργό Εργασίας να ξυπνά χαράματα και να στήνεται με τις ώρες σε κάποιες από τις υπηρεσίες του ΙΚΑ όπως κάνουν καθημερινά χιλιάδες ηλικιωμένοι που δυσκολεύονται να σταθούν στα πόδια τους. Περιμένοντας να εξυπηρετηθούν από ελάχιστους υπαλλήλους, γιατί οι πολλοί δεν είναι στα γκισέ αλλά στα γραφεία.

Σκέφτηκα γενικότερα ότι αν το πολιτικό προσωπικό και η διοίκηση βίωναν καθημερινά ό,τι βιώνει ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας, η καθημερινότητα δεν θα ήταν η ίδια.

Τα σκέφτηκα όλα αυτά και μετά… ξύπνησα! Όνειρο ήταν τελικά αυτό που νόμιζα για σκέψη! Καλή χρονιά σε όλους μας…

Του Σωτήρη Ξενάκη, από το protagon.gr, 3/1/2011.