Είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κανείς τους Γερμανούς, αν δεν γνωρίζει τους μύθους τους. Για τη διαμόρφωση της ταυτότητάς τους και τη χάραξη της πορείας τους, οι εθνικοί τους μύθοι είναι ακόμα σημαντικότεροι από την ίδια την ιστορία τους – ίσως είναι πιο σημαντικοί ακόμα και από τα προφανή, αυτονόητα συμφέροντά τους. Είναι το DNA τους, η ίδια η υπόστασή τους. Κι είναι μύθοι μεγάλοι, βαθύτατοι, πολύπλοκοι και συγκλονιστικοί, στους οποίους άνθρωποι, πάθη, θεοί και μοίρα κονταροχτυπιούνται ανελέητα, σε φοβερούς αγώνες από την έκβαση των οποίων κρέμεται η μοίρα κόσμων ολόκληρων.
Στον κόσμο των σπρεντς, των δανεισμών, της άυλης οικονομίας, των τίτλων δισεκατομμυρίων που αλλάζουν χέρια με το πάτημα ενός κουμπιού και των διεθνών νομισματικών πολέμων, ακούγεται φυσικά παράτερο, όμως, στη σκιά όλων αυτών των δυσθεώρητων οικονομικών μεγεθών και της πλανητικής κλίμακας εξελίξεων, βρίσκονται τα διακυβεύματα ακριβώς αυτών των μύθων και οι θελήσεις των ηρώων τους. Και μάλιστα σε δύο επίπεδα.
Οι γεώδεις και παραγωγικοί όσο κανείς Γερμανοί Σάξωνες δεν τα πήγαν καλά με αυτή την άυλη οικονομία των Αγγλοσαξώνων. Εγκλωβίστηκαν για καιρό κι εκείνοι στις ατραπούς της και δεν ήταν σε θέση να τη χειριστούν. Τα αρχέτυπά τους είναι εκείνα του γεωργού και του χτίστη, όχι του εμπόρου. Επιπλέον την ίδια στιγμή, τα αρχέτυπά τους περιλαμβάνουν το σπέρμα της σύγκρουσης ανάμεσα στην ηρεμία και τον ηγεμονισμό. Αυτά, σε συνδιασμό με δύο άλλα εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα, δηλαδή το μεγάλωμα και η ισχυροποίηση της Γερμανίας μετά την επανένωση, αλλά και την ανικανότητα κάποιων κρατών να παρακολουθήσουν την πορεία του Συμφώνου Σταθερότητας, έκαναν τη Γερμανία να μοιάζει με λιοντάρι στο κλουβί. Οι Βαλκυρίες ήταν έτοιμες να πολεμήσουν...
Αυτά όλα ήταν που από το βάθος συγκαθόρισαν αυτή τη φοβερή σύγκρουση που εξελίσσεται τον τελευταίο χρόνο στη Γερμανία και από την οποία περιμένει ολόκληρη η Ευρώπη να μάθει το μέλλον της. Και η σύγκρουση δεν είναι άλλη, από το αν η Γερμανία θα μείνει ευρωπαϊκή, ή αν το Βερολίνο θα επιμείνει μέχρι τέλους να καταστήσει την Ευρώπη γερμανική, μέσα σε έναν κόσμο όπου η αγγλοσαξωνική αντίληψη της οικονομίας έχει κυριαρχήσει κατά κράτος, την ίδια ώρα που οι Γερμανοί έχουν επιβάλλει στην Ευρώπη και στους εαυτούς τους όλους τους σκληρούς περιορισμούς του αληθινού, καλβινιστή παραγωγού.
Μετά από μια φοβερή εσωτερική διαμάχη μηνών που ελάχιστα κομμάτια της ουσιαστικής της πυροδότησης ήρθαν ως τώρα στην επιφάνεια, φαίνεται ότι, τελικά, η Γερμανία αποφάσισε: οι Βαλκυρίες δείχνουν να κρεμούν τώρα τα σπαθιά στα θηκάρια τους. Στην αναζήτηση του Αγιου Δισκοπότηρου του ευρωπαϊκού 21ου αιώνα, η σοφία του περιβάλλοντος του Πάρσιφαλ μοιάζει να πρυτανεύει πια οριστικά της πολεμικής διάθεσης άλλων μεσαιωνικών Γερμανών ηρώων του πολέμου. Οι χθεσινές δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δείχνουν ότι, κατά πάσα πιθανότητα, έπειτα από μια περίοδο παρατεταμένου φλερτ με το «κακό», οι δυνάμεις του «καλού» και φυσικά της λογικής, δείχνουν επιτέλους να νικούν στο Βερολίνο.
Ο Σόιμπλε προανήγγειλε καταλυτικές αποφάσεις για τη σωτηρία της ευρωζώνης μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Παραδέχθηκε λοιπόν πια με τον πιο επίσημο και σοβαρό τρόπο το Βερολίνο, ότι το αληθινό πρόβλημα δεν είναι ούτε η Ελλάδα, ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Ιρλανδία, ούτε κανείς άλλος. Αυτή η συζήτηση τελείωσε οριστικά. Ισως η κυρία Μέρκελ να είδε στις τηλεοράσεις τα τρομαγμένα και αποφασισμένα μάτια του Πορτογάλου πρωθυπουργού Σώκρατες, ο οποίος είπε «όχι», δεν έχουμε ανάγκη αυτό τον μηχανισμό. Αξίζει να δείτε το βλέμμα του: ήταν αντιμέτωπος με το κακό κι ήταν έτοιμος να πολεμήσει για να το κρατήσει μακριά…
Το πρόβλημα είναι δομικό, συνολικό και μέγα. Και η Γερμανία φαίνεται πια πρώτον επιτέλους να το παραδέχεται και δεύτερον, να θέλει να το λύσει. Κι αν το αποφάσισε, θα το λύσει. Γιατί ένα κομμάτι της γερμανικής υπόστασης είναι ακριβώς αυτό: να υπηρετεί πιστά, τίμια και αποτελεσματικά αυτό που αποφασίζει.
Φυσικά, ουδείς γνωρίζει τι τελικά θα συμβεί, μέχρι αυτό να συμβεί. Όμως, το μήνυμα τόσο από τη χριστουγεννιάτικη δήλωση Μέρκελ, όσο και από αυτά που είπε χθες ο Σόιμπλε, είναι, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό και μεγάλες περιπέτειες, πραγματικά αισιόδοξο. Και βέβαια, μη γίνει καμία παρεξήγηση: αν η Γερμανία αποφασίσει πράγματι να στηρίξει αληθινά την κοινή πορεία της Ευρώπης και να μην την αφήσει να χαθεί, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα ή η κάθε Ελλάδα έχει περιθώρια να ξαναβρεί τον παλιό κακό εαυτό της – κάθε άλλο μάλιστα. Σημαίνει όμως ότι ίσως όλοι μαζί, να μπορέσουμε επιτέλους να κάνουμε μια νέα, αληθινή αρχή.
Του Γεωργίου Μαλούχου, από το ΒΗΜΑ, 13/01/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου