Παιδεία: και τώρα προσοχή

Η ιδιαίτερα σημαντική επιτυχία της υπουργού Παιδείας, αλλά και η ωριμότητα που έδειξε το πολιτικό σύστημα μπορούν να έχουν τεράστια σημασία για το μέλλον του τόπου. Παρά την παροδική επικάλυψη από το δημόσιο «ξεκατίνιασμα» Παπουτσή - Παμπούκη με τη θλιβερή κατάληξη, η θεσμική αλλαγή στην Ανώτατη Εκπαίδευση αποτελεί το πολιτικό γεγονός του καλοκαιριού και ίσως του έτους. Ας αποδώσουμε τα εύσημα εκεί που ανήκουν και ας χαρούμε μια στιγμή που τόσο είχαμε ανάγκη. Είναι καλό, όμως, τώρα που το σκηνικό καθάρισε, να χτίσουμε πάνω στο μέλλον του τόπου και, γι’ αυτό, πρέπει πρώτα να διαφυλάξουμε όσα κερδίσαμε.

Η επιτυχία δεν θα μείνει χωρίς να δοκιμασθεί. Ηδη διαφαίνονται οι «μουτζαχεντίν» που θα χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία για να «χτίσουν» πολιτική παρουσία και μέλλον, καθώς οι εκλογές φαίνονται σχετικά κοντά. Ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του ονειρεύονται επανάληψη του 2007 και μόνο ο Θεός ξέρει μέχρι πού θα φτάσει αυτή η παρανοϊκή τάση αυτοκαταστροφής. Το ΚΚΕ θα πορευθεί με τα δικά του κριτήρια που, σίγουρα, δεν περιλαμβάνουν το καλό του τόπου. Τέλος, η «εξουσία» του πρύτανη - πολιτικού φαίνεται ότι καλάρεσε σε ορισμένους περισσότερο από τη «μοναξιά» του ακαδημαϊκού. Ο κ. Μυλόπουλος στη Θεσσαλονίκη ήδη «ζώστηκε» τα φυσεκλίκια και του μένει η γενειάδα. Ο ομόλογός του της Αθήνας, παραδόξως δεν κήρυξε ακόμη «ανένδοτο», αλλά δεν νομίζω ότι θα φύγει μόνο με ένα… λυγμό.

Η κοινωνία έδειξε με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια ποια είναι η άποψή της για το πανεπιστήμιο, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Οι ταγοί της Ανώτατης Εκπαίδευσης πρέπει τώρα να αποφασίσουν με ποιον είναι. Να αναλογισθούν και να αποτιμήσουν το παρελθόν για να συμμετάσχουν στο μέλλον. Το ελληνικό πανεπιστήμιο της 30ετίας 1982-2011 ήταν ένας καθρέφτης της κοινωνίας που άλλαζε, αλλά δεν ήταν, όπως προπολεμικά, μοχλός κοινωνικού μετασχηματισμού. Αυτό τον ρόλο τον είχε αναλάβει το «κόμμα» (όλα τα κόμματα). Τα μέλη του πανεπιστημίου, καθηγητές και φοιτητές, είχαν αναλάβει «δεύτερο ρόλο», υπηρετώντας και όχι καθοδηγώντας τις επαναστατικές «cadres» που «έτρεχαν» τα πράγματα. Πολλοί φοιτητές που είχαν αναλάβει την καθοδήγηση, έγιναν dropouts (έτσι εξηγείται ο 30ετής έρωτας με τους αιώνιους φοιτητές), και έκαναν καριέρα στην πολιτική. Οι «βοηθοί», επίσης, έγιναν καθηγητές σε μία νύχτα, και μετά πολιτικοί. Ακαδημαϊκή κόλαση, αλλά σοσιαλιστικός παράδεισος. Ετσι, σταδιακά, «γέμισαν» τα πανεπιστήμια σε Αμερική και Ευρώπη με Ελληνες φοιτητές και καθηγητές «αστέρια». Οι φοιτητές δεν άντεχαν την ταπείνωση των φροντιστηρίων, αλλά και την εμπειρία της φοίτησης στο ελληνικό πανεπιστήμιο, ακόμη και αν έμπαιναν πρώτοι. Οι καθηγητές δεν άντεχαν την ταπείνωση της διαδικασίας εκλογής, αλλά και τις συνθήκες δουλειάς και αμοιβών. Η Ελλάδα πλούτιζε υλικά, αλλά φτώχαινε πνευματικά και επιστημονικά. Το τίμημα της εσωστρέφειας και του ηθικού ξεπεσμού που ακολούθησε το πληρώνουμε (σχεδόν) όλοι τώρα.

Το 2011 η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα γνωστά προβλήματα. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να κάνει τα απαιτούμενα για τη σωτηρία της άλματα χωρίς καλά πανεπιστήμια. Η υπουργός και οι συνεργάτες της έκαναν αυτό που σπάνια γίνεται σε μια μεταρρύθμιση στην Ελλάδα. Μελέτησαν, ρώτησαν, σκέφτηκαν, μίλησαν, για ενάμιση χρόνο και μετά κοίταξαν τον καθρέφτη. Αποτέλεσμα είναι ο νόμος που ψηφίστηκε. Δεν θα τον αναλύσω, γιατί το έχουν κάνει άλλοι καλύτεροι από εμένα. Βλέπω ποιοι τον στηρίζουν και αισθάνομαι ότι έχουν δίκιο. Βλέπω ποιοι τον πολεμούν και καταλαβαίνω ότι έχουν άδικο. Θα πω απλώς ότι μου θυμίζει αυτό που έζησα ως φοιτητής, στα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στην Αμερική, το 1963-1974. Εχω σαφέστατη και αρνητική άποψη, μετά από θητεία 24 χρόνων στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Πιστεύω ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα πρέπει τώρα να αγνοήσει ιδιοτελείς πρυτάνεις, καθηγητές σε μάχες οπισθοφυλακής, τα κόμματα της σκόπιμης οπισθοδρόμησης και θλιβερές μειοψηφίες του «όχι σε όλα». Αυτοί ποτέ δεν έγραψαν Ιστορία με δημιουργικό τρόπο. Τώρα που πέρασε η μεταρρύθμιση, πρέπει να εφαρμοσθεί και να αξιολογηθεί. Οποιος στέκεται ενάντια, σε αυτή τη συγκυρία, είναι υπόλογος, όχι τιμητής.

Του καθηγητή Οικονομικών της Υγείας, Λυκούργου Λιαρόπουλου, από την Καθημερινή.

Για την επιχειρηματικότητα

Τον Ιανουάριο του 1984 ένας νεαρός αμερικάνος μιλάει στη γενική συνέλευση μιας επιχείρησης στο Κουπερτίνο της Καλιφόρνια. Μοιάζει με χίπυ. Για να αρχίσει την ομιλία του επιλέγει ένα στίχο του Μπόμπ Ντύλαν: The times they are a changing λέει και προειδοποιεί τους μετόχους που τον κοιτούν μάλλον με ανοιχτό στόμα: «Ανοίξτε τα μάτια σας και μην βιάζεστε να μιλήσετε. Διότι ο τροχός γυρίζει. Οι χαμένοι του σήμερα θα έχουν κερδίσει αύριο. Γιατί οι καιροί τώρα αλλάζουν…» Θυελλώδη χειροκροτήματα για τον Στήβ Τζόμπς.

Ο άνθρωπος δεν είχε χρήματα να φάει σαν φοιτητής και έτρωγε στην καντίνα των Χαρε Κρίσνα, μάζευε μπουκάλια αναψυκτικών για να συγκεντρώσει τα χρήματα και το μόνο που είχε σπουδάσει ήταν καλλιγραφία. Αλλά ο χαμένος του χθες όταν μιλούσε στη γενική συνέλευση ήταν ήδη εκατομμυριούχος και είχε ήδη φτιάξει τον πρώτο προσωπικό υπολογιστή.

Λίγο καιρό μετά το περιστατικό αυτό ο Τζόμπς, που είχε μοναδικό ταλέντο να φτιάχνει ομάδες, ρώτησε ένα στέλεχος της Pepsi αν θέλει να συνεχίσει να πουλάει ζαχαρωμένο νερό ή αν θα ήθελε να «αλλάξει τον κόσμο». Ο άνθρωπος που δέχθηκε το ερώτημα ήρθε στην Apple και έστειλε τον Τζόμπς στο σπίτι του. Ο Τζόμπς έφτιαξε μία άλλη δική του εταιρεία την Next καθώς και την Graphic Group που μετονομάστηκε σε Pixar. Μέσω αυτής ο Τζόμπς έγινε ο μεγαλύτερος μέτοχος της Disney to 2005. Aκολούθησαν I tunes, iphone,I pad, ο Τζόμπς άλλαξε τον κόσμο όπως είχε υποσχεθεί.

Οι περισσότεροι «πετυχημένοι» επιχειρηματίες πουλούν συντηρώντας ο,τι παρέλαβαν, ο Τζόμπς το συνέτριψε. Σχεδόν ποτέ δεν έκανε έρευνα αγοράς σε μία χώρα που είναι «ιερή αγελάδα». Για δύο λόγους:
- «…Δεν μπορείς να ρωτήσεις τους πελάτες τι θέλουν και στη συνέχεια να τους το δώσεις . Μέχρι να τους το δώσεις θέλουν κάτι διαφορετικό…».- «..Η Apple δεν κάνει έρευνα αγοράς. Δεν μας ενδιαφέρει τι θέλουν οι άλλοι άνθρωποι αλλά τι θέλουμε εμείς. Και πληρωνόμαστε ώστε να το κάνουμε τόσο καλό ώστε να το θέλουν και οι άλλοι…»
- «…Αυτό που ξεχωρίζει τον ηγέτη από εκείνον που ακολουθεί είναι η καινοτομία…»
Το 2005 ο Τζόμπς μίλησε στους τελειόφοιτους του Στανφορντ εξηγώντας σε ένα τέταρτο τι κάνει τη δική του επιχειρηματικότητα διαφορετική από την επιχειρηματικότητα των άλλων. Όταν τον ακούσετε ίσως σκεφτείτε τι μας λείπει ακόμα για την περίφημη ανάπτυξη.

του Τάσου Τέλλογλου, από το protagon.gr

Μουαμάρ Καντάφι: η προφητεία

Αυτό το κείμενο γράφεται ενώ οι εξελίξεις είναι ραγδαίες στο μέτωπο της Λιβύης. Σκέψεις προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά και μετά εκτιμήσεις…

«Οδηγός» μου μια ομιλία του Καντάφι, προφητική -όπως αποδεικνύεται- στην ετήσια σύνοδο του Αραβικού Συνδέσμου το Μάρτη του 2008.

Στην επιβλητική αίθουσα της συνεδρίασης τα χαχανητά αντηχούν όταν ο Συνταγματάρχης προειδοποιεί τους άραβες ηγέτες ότι τους περιμένει το τέλος του Σαντάμ Χουσεΐν, η κρεμάλα, δηλαδή, αφ’ ης στιγμής δεν έκαναν το παραμικρό για να εμποδίσουν την εκτέλεσή του. Κοτζάμ άραβα ηγέτη τον κρεμάνε –γιατί; Δεν καταλαβαίνετε ότι θα έρθει κι η σειρά σας; Δεν μιλάω για την πολιτική που ακολουθούσε ο Σαντάμ ή τις διαφορές μας μαζί του. Όλοι διαφωνούμε μεταξύ μας. Κι εδώ που είμαστε μόνο η αίθουσα μας συνδέει… Αυτό που λέω είναι -πως είναι δυνατόν να οδηγείται στην κρεμάλα ένας ηγέτης χώρας-μέλους του αραβικού συνδέσμου… Η Αμερική πολέμησε στο πλευρό του τον Χομεϊνί. Φίλος της ήταν. Φίλος του ήταν κι ο Τσένι. Κι ο Ράμσφελντ ήταν στενός του φίλος.. Στο τέλος τον πούλησαν. Τον κρέμασαν. Κι εσείς, οι φίλοι της Αμερικής, μάλλον, ΕΜΕΙΣ, οι φίλοι της Αμερικής…η Αμερική λοιπόν, μπορεί να εγκρίνει μία των ημερών να μας κρεμάσουν… ΧΑΧΑΝΗΤΑ… ένας ξύνει το κεφάλι του… ΧΑΧΑΝΗΤΑ και πάλι, με πρώτο και καλύτερο τον οικοδεσπότη, Πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ αλ ‘Ασαντ, ο οποίος, όπως δείχνουν τα πράγματα, έχει ήδη πάρει σειρά: είναι ο επόμενος μετά τον Καντάφι…

Τα όσα αναπάντεχα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες στην Τρίπολη εννοείται πως αντανακλούν την πολιτική απόφαση στο ΝΑΤΟ να «κλείσει» άμεσα το θέμα ΛΙΒΥΗ. Λογικό, αν δούμε το σκηνικό της γενικότερης αναταραχής στην περιοχή: Συρία, Αίγυπτος, Σουδάν, Σομαλία, Ιράκ, αλλά και με Σαουδαραβία και πέριξ να σιγοβράζουν…

Ο αραβικός κόσμος -αλλά κι εμείς μαζί του- ζει/ζούμε ιστορικές στιγμές. Περίπου ένα αιώνα μετά από τη διαβόητη συμφωνία του άγγλου Σάικς με τον γάλλο Πικό που μοίρασε την πλούσια σε πετρέλαια Μέση Ανατολή σε ζώνες ελέγχου δημιουργώντας τεχνητά κράτη –τα αποτελέσματά της ανατρέπονται κι οι σφαίρες επιρροής επανακαθορίζονται.

Κρατώντας ο ένας το μολύβι κι ο άλλος το χάρακα (γι αυτό κάμποσα σύνορα στο χάρτη είναι ευθείες γραμμές!!!!) οι Σάικς & Πικό έφτιαξαν θνησιγενή μορφώματα κλείνοντας μέσα τους πληθυσμούς εθνοτικά και θρησκευτικά ανομοιογενείς. Είναι σαφές ότι έχει έρθει η ώρα της ανατροπής…

Το ανέκδοτο που κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες στον αραβικό κόσμο είναι ότι η επόμενη Σύνοδος του Αραβικού Συνδέσμου θα είναι Συνάντηση Γνωριμίας! Mόνο που ο φόβος μου είναι ότι της γνωριμίας θα έχει προηγηθεί αιματηρό ξεκαθάρισμα…

της Μαρίας Καρχιλάκη, από το aixmi.gr

Η εύθυμη γαλαρία

Η πολιτική ζωή στη χώρα μας, μετά τον πόλεμο, μπορεί να χωρισθεί σε δύο περιόδους. Η πρώτη, που τελειώνει το 1974 με την πτώση των συνταγματαρχών, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως περίοδος του «αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν». Η δεύτερη, από τότε μέχρι σήμερα, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εποχή του «ούτε αποφασίζουμε, ούτε διατάζουμε». Τα τελευταία 37 χρόνια, οι πολιτικές ηγεσίες αδιαφόρησαν για την πορεία του τόπου. Άφησαν τις δόλιες, αρπακτικές και καταστρεπτικές συντεχνίες των ΔΕΚΟ, τα κάθε είδους οργανωμένα συμφέροντα, μικρά ή μεγάλα, τις εντυπωσιακής ποικιλίας ομάδες παρανόμων, λαθρεμπόρων, απατεώνων και κακοποιών, καθώς επίσης και τις εκατοντάδες χιλιάδες των παράνομων μεταναστών να οργώνουν ανενόχλητοι τη χώρα και να τεμαχίζουν με βουλιμία το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Τέτοιο κανιβαλισμό επί της σαρκός της, δεν νομίζω ότι είχε γνωρίσει ποτέ η Ελλάδα στο παρελθόν.

Κατά τα τελευταία δύο χρόνια, η κυβέρνηση Παπανδρέου εισήγαγε τη διαβούλευση στη δημόσια ζωή και ουσιαστικά κατήργησε τα χρονικά όρια του διαλόγου μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών. Υποθέτω πως ήλπιζε με τον τρόπο αυτό να βρει συναινετικές λύσεις. Αποτέλεσμα; Επί δύο χρόνια διαβουλευόμαστε και διαλεγόμαστε, χωρίς αποφάσεις και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Βέβαια, μόνον οι υπερβολικά αισιόδοξοι πίστευαν ότι ο διάλογος μπορούσε να έχει θετικά αποτελέσματα. Εκ των υστέρων βλέπουμε ότι ο διάλογος, όπου έγινε, ήταν διάλογος μεταξύ κωφαλάλων.

Δεν υποστηρίζω ότι ο διάλογος είναι περιττός. Αντίθετα πιστεύω ότι μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος, αλλά όταν γίνεται υπό προϋποθέσεις, ουσιαστικότερες των οποίων είναι η επιδίωξη κοινού συμφέροντος και η επιβολή χρονικού ορίου. Τέτοιες, όμως, προϋποθέσεις δύσκολα εξασφαλίζονται. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε χθες για τα ΑΕΙ, το οποίο θα λύσει ορισμένα από τα χρόνια προβλήματα των πανεπιστημίων. Τι διάλογο να κάνεις με τους αγράμματους καθηγητές (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι) για την αξιολόγηση του ανύπαρκτου επιστημονικού τους έργου; Τι διάλογο να κάνεις με εκείνους που ζητούσαν αναβολή κατάθεσης του νομοσχεδίου και συνέχιση του διαλόγου, όταν τα ΑΕΙ βυθίζονται στην ανυπαρξία εδώ και τριάντα χρόνια;

Πάρτε άλλα παραδείγματα. Τι διάλογο να κάνεις με τους μικρούς ήρωες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ (που έχει καταστρέψει οικονομικά πολλούς επιχειρηματίες με τις αδικαιολόγητες απεργίες της), όταν η πρώτη φράση που εκφωνούν είναι απειλή κατά της κοινωνίας; Τι διάλογο να κάνεις με τους ιδιοκτήτες ταξί, όταν αυτοί αδιαφορούν για τα πάντα εκτός από την ταρίφα τους; Τι διάλογο να κάνεις με τους αμβλύνοες που νομίζουν ότι η πλατεία Συντάγματος είναι κάμπινγκ;

Η εμπειρία έχει καταστήσει σαφές ότι ο διάλογος με τα οργανωμένα συμφέροντα είναι μάταιος. Οι ατέρμονες συζητήσεις είναι απώλεια χρόνου και δυνάμεων για την κυβέρνηση. Είναι καιρός να σταματήσουν ή να περιοριστούν δραστικά οι διάλογοι και η κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις. Η ευθύνη της κυβέρνησης είναι να κυβερνά, όχι να συζητά ατελείωτα. Αν μια κυβέρνηση παγιδεύεται σε διαβουλεύσεις και διαλόγους, ουσιαστικά δεν κάνει τίποτα έστω κι αν το κάνει ωραία. Κάποιος ξένος παρατηρητής της ελληνικής κοινωνίας βλέποντας τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θα νόμιζε ότι η Ελλάδα είναι μια μεγάλη γαλαρία, άλλοτε εύθυμη άλλοτε δύσθυμη, που άλλοτε γελάει και άλλοτε δακρύζει, αλλά που ποτέ δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το έργο που παίζεται. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας του τόπου να αποδώσουν ευθύνες για τη φθηνή αυτή παράσταση, στην οποία φυσικά συμμετέχουν, και να επιβάλουν την απαιτούμενη σοβαρότητα παίρνοντας, επιτέλους αποφάσεις.

Του Θεόδωρου Π. Λιανού, από την Καθημερινή.

Κομματικός μικρόκοσμος εναντίον αλλαγών

Το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πραγματικά ευρωπαϊκό, αν δεν σταματήσει το φαινόμενο της ηγεμονίας των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων που ξεκίνησε μετά τη μεταπολίτευση. Πουθενά στον κόσμο δεν συναντάται το άθλιο θέαμα με τα τραπεζάκια των παρατάξεων, στα οποία συνδικαλιστές υποδέχονται τους πρωτοετείς φοιτητές και αναλαμβάνουν ουσιαστικά την υποδοχή τους στο πανεπιστήμιο. Ας μην συζητήσουμε για τα πανό, τις τοιχοκολλημένες ανακοινώσεις ή τους φοιτητοπατέρες που μπαίνουν μέσα στην αίθουσα και διακόπτουν τα μαθήματα για να «κάνουν ανακοινώσεις». Ολα αυτά είναι συμπτώματα βαθιάς αρρώστιας στο ελληνικό πανεπιστήμιο.

Το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στην Παιδεία μπορεί να έχει αρκετά προβλήματα, ειδικά στην ασάφειά του γύρω από τον ρόλο του τμήματος ή τη λειτουργία των συμβουλίων διοίκησης.

Είναι όμως εξαιρετικά θετικό και σημαντικό ότι προβλέπει την κατάργηση της ψήφου των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές και την καθιέρωση λίστας που καταργεί στην πράξη τις φοιτητικές παρατάξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι σοβαροί άνθρωποι, με αριστερή μάλιστα και αντιστασιακή προέλευση, συμφωνούν πως η ψήφος των φοιτητών έγινε από εργαλείο δημοκρατίας μηχανισμός συναλλαγής, εκβιασμών και αδιαφάνειας στο πανεπιστήμιο. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι ανάλογος θεσμός δεν συναντάται σε καμία ώριμη δημοκρατία και σε κανένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα.

Είναι κρίμα που η Νέα Δημοκρατία δεν στηρίζει αυτή την άκρως απαραίτητη μεταρρύθμιση στην Παιδεία. Οι θέσεις του κόμματος και της ΟΝΝΕΔ σε θέματα όπως το άσυλο είχαν δημιουργήσει ελπίδες για μια θετική και υπεύθυνη στάση. Τώρα όμως φαίνεται ότι επικράτησε πάλι ο κομματικός μικρόκοσμος, θυσιάζοντας για άλλη μια φορά τη συναίνεση σε ένα τόσο μεγάλο θέμα στον βωμό των κομματικών συμφερόντων. Το έκανε στο παρελθόν βεβαίως και το ΠΑΣΟΚ με το άρθρο 16 και τον νόμο της κ. Γιαννάκου, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για μια ακόμη επίδειξη ανωριμότητος του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο αδυνατεί να επωμισθεί επιτέλους το κόστος και να διορθώσει όσα εγκληματικά έγιναν από τη δεκαετία του 1980 και μετά σε αυτή τη χώρα.

Του Αλέξη Παπαχελά, από την Καθημερινή

Ο μεγαλύτερος εργοδότης - Το όνειρο του Πάρι Κουκουλόπουλου είναι να προσλαμβάνει.

Πριν γίνει υπουργός, ο Παρασκευάς (ή Πάρις) Κουκουλόπουλος υπήρξε δήμαρχος επί εικοσαετία. Και όχι μόνο αυτό. Μετακινούμενος στην κεντρική πολιτική σκηνή, άφησε πίσω του έναν από τους πιο χρεωμένους δήμους της επικράτειας. Οι συνολικές υποχρεώσεις του δήμου Κοζάνης έφτασαν πριν από τον Καλλικράτη σε 32.789.967 ευρώ, όπως μέτρησε το Υπουργείο Εσωτερικών, ή το 150% των ετήσιων εσόδων του δήμου, όπως κατήγγειλε η αντιπολίτευση του δήμου.

Ο δήμος Κοζάνης είναι ίσως η μικρογραφία της χώρας. Τα υπέρογκα χρέη του δεν έγιναν παραγωγικές επενδύσεις, αλλά προσλήψεις. Όπως λένε άνθρωποι της περιοχής, σε προεκλογικές συγκεντρώσεις ο τότε δήμαρχος Κοζάνης και νυν υπουργός Εσωτερικών επήρετο ότι είναι ο δεύτερος μετά τη ΔΕΗ μεγαλύτερος εργοδότης στην περιοχή.

Ο τελευτςαίος ανασχηματισμός ήταν η μεγάλη αναβάθμιση για τον κ. Κουκουλόπουλο. Από δεύτερος μεγαλύτερος εργοδότης της Κοζάνης έγινε ο πρώτος εργοδότης της χώρας. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι είναι κατά κάποιον τρόπο στη δούλεψή του, αλλά οι φιλοδοξίες του ανθρώπου δεν τελειώνουν ποτέ. Γι αυτό, καταμεσής του Αυγούστου, έριξε τη μεγάλη βόμβα: το υπουργείο στο οποίο είναι υφυπουργός προωθεί σχέδιο για πρόσληψη ακόμα 100.000 ατόμων για έργα αυτεπιστασίας τωνδήμων.

Κανείς δεν αναρωτήθηκε τι στην ευχή θα "επιστατούν" 100.00 νοματαίοι στους δήμους, όταν οι περισσότεροι από αυτούς είναι χροκοπημένοι, αλλά, σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου, θα απασχοληθούν "στην κατεύθυνση των μικρών αναπτυξιακών έργων, οικοδομικής φύσεως", τα οποία υποτίθεται ότι οι δήμοι εκτελούσαν με αυτεπιστασία, αλλά συνήθως ανέθεταν σε εργολάβους. Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, για τους ρουσφετολόγους δημάρχους, ενώ στα υπουργεία δεν θα ξέρουν τι να κάνουν τους χιλιάδες που περισσεύουν από ένα έτσι κι αλλιώς υπερδιογκωμένο Δημόσιο.

Πηγή: Κεφάλαιο

Η Τουρκία θα εξοπλίσει τα σχολεία της με ταμπλέτες

Έτοιμη να κάνουν τεχνολογικό άλμα είναι τα τουρκικά σχολεία. Η κυβέρνηση Ερντογάν προτίθεται να αγοράσει 15 εκατομμύρια υπολογιστές ταμπλέτες μέσα στην επόμενη τετραετία και να τους μοιράσει σε μαθητές

Microsoft και Apple (στη φωτό το iPad), εξετάζουν το ενδεχόμενο να καταθέσουν προσφορές (πηγή: EPA/MONICA M. DAVEY)

Ο Τούρκος υπουργός Εμπορίου συζήτησε αυτά τα σχέδια με στελέχη της Apple, της Intel και της Microsoft, στο πλαίσιο της επίσκεψής του στη Σίλικον Βάλεϊ και στο Σιάτλ. Μιλώντας στο πρακτορείο Ειδήσεων Ανατολία, εμφανίστηκε αισιόδοξος ότι το φιλόδοξο σχέδιο θα ευοδωθεί. Σημείωσε ότι η Microsoft δήλωσε πρόθυμη να συνεργαστεί με τουρκικές εταιρείες πληροφορίκης, ενώ από τη μεριά της η Apple εξέφρασε το ενδιαφέρον να προχωρήσει στην παραγωγή αξεσουάρ για iPhone και iPad στη γείτονα.

Στόχος της Άγκυρας είναι και η ενίσχυση της τοπικής οικονομίας και του κλάδου πληροφορικής, δεδομένου ότι επιθυμεί οι ταμπλέτες να κατασκευαστούν επί τουρκικού εδάφους.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=303189

Η πουτανίτσα, το μπουρδέλο και ο πρύτανης

Μπορντέλο το [bordélo] & μπουρδέλο το [burδélo] : (λαϊκ.) οίκος ανοχής, πορνείο. Φράση: είναι / έγινε κάτι μπουρδέλο, επικρατεί σ΄ αυτό μεγάλη ακαταστασία (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας)

Για καθηγητής Φιλοσοφίας, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης φαίνεται πως δεν τα πάει και πολύ καλά με τις αφηρημένες έννοιες. Ψιλοκουμπούρας. Και δεν μιλάμε για δύσκολες έννοιες, όπως η Ελευθερία, ή η ελευθερία της έκφρασης και τα όρια τους. Ο κύριος Πελεγρίνης ζορίζεται με έννοιες που μαθαίνουμε στο Δημοτικό. Όπως η μεταφορά ή η παρομοίωση. Άλλο το μεταφορικά, άλλο το κυριολεκτικά. Κατανοητό, κύριε πρύτανη;
Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά και ο κύριος Πελεγρίνης προσωπικά, κατέθεσαν αγωγή κατά της εφημερίδας «Τα Νέα» και του σκιτσογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου για μία γελοιογραφία που χαρακτήριζε μπουρδέλο το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σύμφωνα με το Παρόν της Κυριακής που ανέδειξε το θέμα, για τον κύριο Πελεγρίνη ο χαρακτηρισμός ως μπουρδέλου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών συνιστά «βαρύτατη προσβολή της φήμης και του κύρους» του Πανεπιστημίου, αλλά και του ιδίου. Δηλαδή, επειδή κατά τον πρύτανη του, το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν είναι μπουρδέλο (και ο ίδιος δεν είναι τσατσά), ζητούνται 500 χιλιάδες ευρώ για την αποκατάσταση της προκληθείσας ηθικής βλάβης.
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη: οι περισσότεροι συμφωνούν πως η Ελλάδα χρεοκόπησε γιατί ήταν ένα μπουρδέλο. Πολλοί Έλληνες χρεοκοπούν καθημερινά ή χάνουν τη δουλειά τους γιατί ζουν σε ένα μπουρδέλο. Το ελληνικό πολιτικό και μιντιακό σύστημα είναι ένα μπουρδέλο. Το ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι ένα μπουρδέλο. Ωστόσο, ο νούμερο ένα πνευματικός ταγός της χώρας δεν καταλαβαίνει πως όταν λέμε μπουρδέλο μπορεί να μην το εννοούμε κυριολεκτικά αλλά μεταφορικά; Ο καθηγητής Φιλοσοφίας δεν μπορεί να αντιληφθεί πως δεν υπονοεί κανείς πως ο κύριος πρύτανης εκδίδει το κορμί του ή φοιτήτριες για χρήματα αλλά πως το μπουρδέλο λέγεται για να εκφράσει, λαϊκά ή χυδαία, αναλόγως πως το βλέπει ο καθένας, την ακαταστασία και της ανοργανωσιά του ελληνικού Πανεπιστημίου;
Ως απόφοιτος του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, μπορώ να βεβαιώσω από την εμπειρία μου πως το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι πράγματι μπουρδέλο. Ανοργάνωτο και ακατάστατο. Μπορεί να κάνω λάθος. Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι πως ο αξιότιμος κύριος πρύτανης, αντί να ασχολείται με τη βελτίωση του ελληνικού Πανεπιστημίου, κι αντί να υπερασπίζεται με πάθος την ελευθερία της έκφρασης, οξυγόνο της ακαδημαϊκής ζωής, αδυνατεί ακόμη και να κατανοήσει την μεταφορική έννοια μιας λέξης. Ή χειρότερα, δεν ανέχεται την κριτική. Αν έτσι νομίζει πως υπερασπίζεται το ελληνικό Πανεπιστήμιο, πολύ καλά. Ας μου κάνει κι εμένα αγωγή.

ΥΓ. Σε συνέντευξη του, συμπτωματικά πάλι στο «Παρόν» της περασμένης Κυριακής, ο Χρήστος Χωμενίδης βλέπει την Ελλάδα σαν μία «ευφυή και ευλύγιστη πουτανίτσα που εκμεταλλευόταν τους προστάτες της όσο την εκμεταλλεύονταν κι εκείνοι», αλλά που δυστυχώς μοιάζει να γέρασε και δεν περνάει πια η μπογιά της. Τι εννοεί ο συγγραφεύς; Μιλάει κυριολεκτικά ή μεταφορικά; (σσσσς, μην πείτε την απάντηση, ο πρύτανης Πελεγρίνης γράφει και κρίνεται…)

του Γιώργου Νικολόπουλου, από το protagon.gr

Πληρώσαμε ακριβά τους «πεφωτισμένους» – Ζητείται ορθός λόγος

Το τελευταίο διάστημα η κοινωνία βρίσκεται σε αναταραχή, σχεδόν σε πανικό. Η οικονομική κρίση (όχι μόνο στο εσωτερικό) έχει δημιουργήσει συνθήκες αναβρασμού, αβεβαιότητας και φόβου. Οι προφορικές και γραπτές αναφορές και αποτυπώσεις απόψεων διακρίνονται πολλές φορές από ένταση, έλλειψη ψυχραιμίας και νηφαλιότητας. Η αμφισβήτηση για τα πάντα κυριαρχεί και, δυστυχώς, συχνά διατυπώνονται απόλυτες απόψεις και βγαίνουν λανθασμένα συμπεράσματα (θετικά ή αρνητικά) με βάση ατεκμηρίωτες γενικεύσεις. Οι κραυγές σκεπάζουν τις χαμηλόφωνες φωνές και πολλές φορές δεν έχει σημασία τι λέγεται αλλά από ποιον λέγεται (όχι ότι κι’ αυτό είναι άνευ σημασίας).

Όμως, ιδιαίτερα τώρα, που η κρίση και η παρακμή είναι μεγάλη, (σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής) και η αμφισβήτηση αγγίζει τα πάντα, ακόμα και τους πυλώνες της κοινωνίας (Πολιτικό σύστημα, Παιδεία/Εκπαίδευση, Θρησκεία), απαιτείται ο ορθός λόγος, δηλαδή ο λόγος που με τεκμηριωμένα επιχειρήματα (όχι κραυγές και συνθήματα) θα προσπαθήσει να πείσει υπέρ της μιας άποψης ή της άλλης. Απαιτείται ο σεβασμός της άλλης άποψης και όχι η συκοφάντηση και ακύρωσή της με ατεκμηρίωτη ενοχοποίηση της και με βάση μη αποδεικνυόμενες γενικεύσεις και λαϊκισμούς. Μπορείς να απορρίψεις μια άποψη αναλύοντας την και τεκμηριώνοντας ορθολογικά την αντίθεσή σου, κάνοντας εξ αρχής γνωστά τις αναφορές και τα κριτήρια σου (ιδεολογικά, οικονομικά κλπ.).

Για παράδειγμα, τώρα που πολύς λόγος γίνεται για το νέο θεσμικό πλαίσιο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ακούγονται και γράφονται γενικόλογες, ατεκμηρίωτες, απόλυτες και αφοριστικές απόψεις και εκτιμήσεις του τύπου «…οι διεφθαρμένοι και ανεπαρκείς Πανεπιστημιακοί έχουν καταστρέψει τα Πανεπιστήμια και πρέπει να δεχθούν χωρίς αντίρρηση το νέο νόμο» ή «…το διεφθαρμένο υπουργείο Παιδείας καταστρέφει την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση με το νέο νόμο».

Δεν είναι, λοιπόν, λογικό, αλλά κυρίως χρήσιμο, να υπάρχει μια συστηματική και σοβαρή ανάλυση (αν πρόκειται για τόσο σοβαρό θέμα, όπως ο νέος νόμος, ανάλυση για κάθε άρθρο του), ώστε με βάση συγκεκριμένα κριτήρια (πχ. αυτοδιοίκηση, κοινωνική λογοδοσία, ποιότητα σπουδών, εξωστρέφεια, χρηματοδότηση) -που, βεβαίως, η προσέγγιση τους ποικίλλει από αναλυτή σε αναλυτή (πχ. ανάλογα με την ιδεολογική του αφετηρία, τη συγκεκριμένη γνώση και εμπειρία του επί του θέματος κλπ.)- να τεκμηριώνεται η αξιολόγηση του νόμου αυτού και, άρα, η αποδοχή ή η απόρριψη μέρους ή όλου του;

Ως ένα τέτοιο παράδειγμα τεκμηριωμένου λόγου για τον νέο νόμο θεωρώ τα άρθρα των Αλιβιζάτου και Μανιτάκη στην «Καθημερινή» (Πανεπιστήμια: Ας κατεβάσουμε λίγο τους τόνους) και Τσουκαλά στο «ΒΗΜΑ» (Τα αδιέξοδα της μεταρρύθμισης), ), τα οποία προσεγγίζουν το θέμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, καταλήγουν σε διαφορετικές εκτιμήσεις, αλλά με σοβαρότητα και νηφαλιότητα προσφέρουν ουσιαστικά στον σχετικό διάλογο.

Τι εξυπηρετούν οι ατεκμηρίωτες γενικόλογες αναφορές, οι κραυγές και οι έξαλλες τοποθετήσεις και, μάλιστα, επί παντός επιστητού; Εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων (προσωπικών, συλλογικών), εντυπωσιασμό, ανούσια δημοσιότητα (που ενθαρρύνουν σκόπιμα πολλά ΜΜΕ), έλλειψη ουσιαστικής γνώσης των πραγμάτων;

Τι χρειάζεται σήμερα η κοινωνία που στενάζει, αμφισβητεί, φοβάται, ζητά μια διέξοδο, επιζητεί λύσεις που ίσως κάποιοι άλλοι τις έχουν βρει ήδη. (Πρέπει να) περιμένει ν’ ακούσει προτάσεις επεξεργασμένες και τεκμηριωμένες που θα πείθουν για την ορθότητα και αποτελεσματικότητά τους. Κουράστηκε από τα συνθήματα και τον λαϊκισμό. Λυπάμαι που θα το αναφέρω ως ένα άλλο παράδειγμα, αλλά η παρακολούθηση του καναλιού της Βουλής πολλές φορές προκαλεί μεγάλη θλίψη και απογοήτευση.

Απαιτείται, λοιπόν, ουσιαστική συζήτηση και διάλογος με βάση τον ορθό λόγο, όπου θα υπάρχει “αυτός” που μιλά και “αυτός” που ακούει. Παρ’ ότι αυτό είναι αυτονόητο, δυστυχώς παραμένει πολλές φορές ζητούμενο, δηλαδή αυτός που “μιλά” αδιαφορεί για το αν ακούγεται και αυτός που “ακούει” αδιαφορεί γι’ αυτά που λέγονται. Δεν είναι, δε, λίγες οι φορές όπου η “δύναμη” αντικαθιστά τον λόγο, δηλαδή επιδιώκεται να επιβληθεί μια άποψη όχι με επιχειρήματα αλλά με φυσική ή άλλης μορφής βία, που καταργεί ουσιαστικά τη δημοκρατική λειτουργία, π.χ. δεν θα φύγετε αν δεν δεχθείτε την άποψη μου(μας), γιατί εγώ(εμείς) γνωρίζω(ουμε) την αλήθεια και έχω(ουμε) τη δύναμη να την επιβάλλουμε.

Αυτή, όμως, η πραγματικά δημοκρατική λειτουργία διαλόγου δε μπορεί παρά να βασίζεται στη διάθεση των διαλεγομένων να δεχθούν την ορθότητα των επιχειρημάτων της “άλλης” πλευράς, εφ’ όσον τα επιχειρήματα αυτά είναι τεκμηριωμένα και ουσιαστικά. Η πεποίθηση “εγώ έχω δίκιο ό,τι και να πει ο άλλος” δεν μπορεί να έχει θέση σήμερα στη δημόσια συζήτηση.

Η κοινωνία πλήρωσε ακριβά τους “καθαρούς” και “πεφωτισμένους” όλων των αποχρώσεων. Επιτέλους, ας θυμηθούμε το “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”, ας μη φοβόμαστε να ακούσουμε τους άλλους, ας είμαστε έτοιμοι να παραδεχθούμε τα λάθη μας και ας είμαστε αρκετά γενναίοι να δεχθούμε τον ορθό λόγο.

Του Σταύρου Κουμπιά, από το aixmi.gr

Ίμβρος: Επίσκεψη στην Ιστορία

Η ιστορία της Ίμβρου και της Τενέδου είναι δεμένη με το Αιγαίο. Μία ιστορία σπάνιας ομορφιάς, αλλά και μία ιστορία δεμένη με την θάλασσα, με την ξενητειά και με την προσφυγιά. Με πόλεμο, με αίμα και με πόνο. Πολύ πόνο.Στην ιστορία αυτή πέρασε, πιθανότατα ως μία μικρή υποσημείωση, η χθεσινή επίσκεψη στην Ίμβρο του υπουργού Εξωτερικών, Σταύρου Λαμπρινίδη.
Μία «ιστορική επίσκεψη», στο μέτρο που είναι η πρώτη επίσκεψη από Έλληνα υπουργό Εξωτερικών στο νησί. Στους συμβολισμούς της, πρέπει να συμπεριλάβει κανείς το γεγονός ότι έγινε την ημέρα που οι 200 μόνιμοι κάτοικοι, μαζί με εκατοντάδες Ίμβριους που μαζεύονται στο νησί κάθε καλοκαίρι την τελευταία δεκαετία, τίμησαν τα 50 χρόνια Ιεροσύνης και τα 20 χρόνια Πατριαρχίας του Ο.Π.Βαρθολομαίου. Η Ίμβρος είναι ο τόπος του, η γενέτειρά του.

Έβλεπα μία-μία τις εικόνες από το τηλεοπτικό ρεπορτάζ της επίσκεψης, που «τράβηξε» μία κάμερα της ΝΕΤ. Στην αρχή, βλέπω τον Οικουμενικό Πατριάρχη να υποδέχεται τον Στ.Λαμπρινίδη στην εκκλησία. Είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι από τις περιπτώσεις όπου οι δημοσιογράφοι θα πουν πως ήταν συγκινητική η ατμόσφαιρα. Αλλά, εν προκειμένω, δεν είναι απλώς κλισέ. Ο Βαρθολομαίος καλωσορίζει τον επίσημο επισκέπτη και ο πρόλογος που κάνει έχει λογοτεχνικό χρώμα και είναι γεμάτος από μηνύματα: «Μέσα στο κατακαλόκαιρο και καθώς περιμένουμε την εορτή της Παναγίας, στην οποία ως Υπέρμαχο στρατηγόν του τόσες ελπίδες στήριξε κατά καιρούς το Γένος μας, κλέψατε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας και πετάξατε επάνω από το καταγάλανο Αιγαίο και μας ήλθατε στην ακριτική Ίμβρο ως άγγελος ειρήνης• αυτής της ειρήνης που τόσο μας έλειψε τις τελευταίες δεκαετίες της ιστορίας του νησιού μας, της Ίμβρου, η οποία, μαζί με τη γειτονική Τένεδο, «μετεωρίζονται στο μεταίχμιο δύο κόσμων και υφίστανται τους κλυδωνισμούς της σύγκρουσης αυτών». Στο κλείσιμο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης μιλά σαν απλός Ίμβριος: «Μας αδίκησαν και οι δύο χώρες. Γι’ αυτό χαιρόμεθα τώρα με την προοπτική των καλυτέρων ημερών για μας εδώ και για τις σχέσεις των δύο χωρών γενικότερα.» Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών χρησιμοποιεί στον δικό του χαιρετισμό ήπιους τόνους. Κάνει καλή εντύπωση το γεγονός ότι δείχνει μετρημένος στις αντιδράσεις του. Δεν ποζάρει. Δε μοιράζει χαμόγελα. Μιλά για τις «αίθριες» και «νεφελώδεις» ημέρες που βίωσε ως Οικουμενικός Πατριάρχης ο Βαρθολομαίος. Διαπιστώνει ότι έχουν γίνει «θετικά βήματα» από την κυβέρνηση Ερντογάν. Στο τέλος, απευθύνεται στους Ίμβριους και τους στέλνει το μήνυμα που περιμένουν: «Πολλά είναι ακόμη αυτά που πρέπει να γίνουν. Οι εκκλησίες σας, οι τάφοι των προγόνων σας, τα σχολεία των παιδιών σας, οι περιουσίες σας που είναι εδώ, όλα αυτά που συνιστούν την κοινή μας μνήμη στην Ίμβρο πρέπει να διατηρηθούν και να ξαναζωντανέψουν, όπως ξαναζωντανεύουν σήμερα με την επίσκεψη τόσων απόδημων Ιμβριωτών στο αγαπημένο τους νησί».

Παρακολουθώ, τέλος, τις εικόνες από τα χωριά, καθώς ο Βαρθολομαίος και ο Στ.Λαμπρινίδης περπατούν στα στενά δρομάκια, ανάμεσα στα παλιά σπίτια. Θα ήθελα, ως δημοσιογράφος, να είμαι εκεί. Τέτοιες δημοσιογραφικές αποστολές, τις θυμάσαι μια ολόκληρη ζωή.

Η ιδέα της επίσκεψης στην Ίμβρο είχε πέσει πριν από πολύ καιρό στο υπουργείο Εξωτερικών. Μετά την εκλογή του το 2004, την περίοδο που τα πήγαινε πολύ καλά με τον Ερντογάν και είχαν «κουμπαριάσει», ο τότε Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε σκεφθεί να βάλει την Ίμβρο στο πρόγραμμα μίας επίσκεψης στην Τουρκία. Τελικά, αποφάσισε να μην κάνει αυτή την επίσκεψη, υπό τον φόβο να τεθεί θέμα «αμοιβαιότητας» για την Θράκη από τους Τούρκους, αλλά και επειδή το κλίμα στα ελληνοτουρκικά χάλασε στην πορεία. Ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου πραγματοποίησαν αργότερα επισκέψεις στην Θράκη και έστειλαν τα δικά τους μηνύματα, καθώς η Τουρκία επιμένει να θεωρεί τους Μουσουλμάνους (και να τους αποκαλεί) «Τούρκους», ενώ η Ελλάδα επιμένει να υπενθυμίζει ότι είναι Ελληνες πολίτες που ασκούν ελεύθερα τα δικαιώματά τους.

Κλείνω με το συμπέρασμα που εγώ θα κρατήσω από την επίσκεψη Λαμπρινίδη στην Ίμβρο: Η επίσκεψη αυτή έπρεπε να γίνει. Αφού δεν έγινε νωρίτερα, είναι καλό που έγινε τώρα. Είναι μία αρχή, ένα μικρό βήμα. Θα χρειαστεί μεγάλη υπομονή και συνέπεια για να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο. Αν η ελληνική κυβέρνηση σπεύσει να το πανηγυρίσει, τότε θα το ακυρώσει. Και δεν έχει αυτό το δικαίωμα, έναντι των 200 ελληνικής καταγωγής, μονίμων κατοίκων της Ίμβρου. Η επίσκεψη έγινε γι αυτούς – και όχι για εμάς, εδώ στην Αθήνα, ή όπου αλλού παραθερίζουμε.
του Αντώνη Φουρλή, από το protagon.gr

Από το κράτος των επιδομάτων στο κράτος των υπηρεσιών

Η λογική που διαπερνούσε την ανάπτυξη του ελληνικού κράτους πρόνοιας ήταν ίδια με τη λογική του αναπτυξιακού μας μοντέλου. Ολα τα χρόνια, από τη μεταπολίτευση και ύστερα, το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης και το κράτος πρόνοιας ακολούθησαν την ψευδοκεϊνσιανή λογική της διόγκωσης των δαπανών, η οποία δήθεν φέρνει ανάπτυξη. Βεβαίως, ο Κέινς μιλούσε για παραγωγικές δαπάνες στον ιδιωτικό τομέα, ενώ μόνο σε συνθήκες έκτακτης κρίσης προωθούσε τη λύση των δημοσίων δαπανών και εφόσον φυσικά υπήρχαν χρήματα διαθέσιμα γι' αυτό, όχι χρήματα πληθωριστικά ή προερχόμενα από δανεισμό.

Στα κανάλια ακούμε κάθε μέρα για τους δύο ή τρεις μισθούς που χάνονται από τα φορολογικά μέτρα. Μερικοί πολιτικοί προσπαθούν με τη σειρά τους να πείσουν πως αυτά τα μέτρα είναι άδικα και εκτός σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Δεν λένε βεβαίως ότι για πολλά χρόνια και πολύ πριν από την κρίση και την «επάρατο» τρόικα κάθε χαμηλόμισθη οικογένεια έδινε περισσότερα από 1.100 ευρώ τον χρόνο για δαπάνες υγείας και περισσότερα από 1.500 ευρώ τον χρόνο για την παραπαιδεία.

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τους συνταξιούχους. Αυτοί δίνουν το 9% της σύνταξής τους για δαπάνες υγείας, ενώ οι χαμηλοσυνταξιούχοι δίνουν το 18% του εισοδήματός τους ή περίπου δυόμισι από τις 14 μηνιαίες συντάξεις. Τι θα έλεγαν επίσης οι υπερασπιστές της σοσιαλιστικής ιδεολογίας και κάποιοι τηλεαστέρες αν «ήξεραν» πως η Ελλάδα, που με το Μεσοπρόθεσμο κατεβάζει το αφορολόγητο όριο στα 8.000, εξακολουθεί να έχει το υψηλότερο αφορολόγητο, μαζί μόνο με τη Γερμανία (8.005 ευρώ) - στο επίπεδο της οποίας φυσικά και δεν βρισκόμαστε;

Ετσι, μόλο που από το 21% του ΑΕΠ που ήταν οι κοινωνικές δαπάνες το 1996, έφθασαν στο 27% το 2001 και διατηρήθηκαν εκεί μέχρι το 2009, επειδή ακριβώς είχαν γενικευμένο επιδοματικό χαρακτήρα, καθόλου δεν ευνόησαν τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Αντιθέτως, αποτέλεσαν το μέσο (φακελάκι, γρηγορόσημο) για ανάπτυξη της διαφθοράς. Μάλλον ευνόησαν αυτούς που καλούνταν να υπηρετήσουν τους πολίτες, μια αδηφάγo γραφειοκρατία και παμφάγες υπηρεσίες υγείας και παιδείας. Αντί επομένως να έχουμε κράτος πρόνοιας ρίχναμε χρήματα με τη μορφή των επιδομάτων σε ένα πιθάρι των Δαναΐδων, σε ένα πηγάδι συντεχνιακών συμφερόντων, διαπλοκής δημόσιου και ιδιωτικού χώρου. Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων μέσα από επιδοματικές πολιτικές κατευθύνθηκαν με τέτοιον τρόπο ώστε από τις όποιες παροχές να επωφελούνται αυτοί που έχουν λιγότερη ανάγκη.

Είναι πλέον εμφανής η ανάγκη να περάσουμε από το σύστημα των χρηματικών μεταβιβάσεων σε αυτό των μεταβιβάσεων υπηρεσιών. Αυτή η ανάγκη δεν έχει καμία σχέση με το Μεσοπρόθεσμο, έχει όμως σχέση με την εξυπηρέτηση και τον σεβασμό των πολιτών. Γιατί αν οι πολίτες αυτής της χώρας είχαν να κάνουν με ένα κράτος μεταβιβάσεων υπηρεσιών, δεν θα ήταν αναγκασμένοι να καταφεύγουν στην αγορά για να καλύψουν ανάγκες τις οποίες υποτίθεται καλύπτει ένα οργανωμένο και αποδοτικό κράτος, με δημόσιο τομέα στην υπηρεσία των πολιτών.

Η μετάβαση από το μοντέλο των επιδοτήσεων στο όντως σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο των υπηρεσιών δεν πρέπει να γίνει επειδή αντιμετωπίζουμε προβλήματα δανεισμού και χρέους, αλλά γιατί το σύγχρονο κοινωνικό κράτος οφείλει να ενισχύει όσους όντως είναι θύματα των ανισοτήτων - ή, με τα λόγια του αμερικανού φιλόσοφου Τζον Ρολς, να ενισχύει τις ανισότητες που οδηγούν σε μεγαλύτερη ισότητα (παροχή δωρεάν υπηρεσιών σε κοινωνικά στρώματα, τις οποίες οι εύποροι θα είναι υποχρεωμένοι να αγοράζουν, π.χ. δίδακτρα στα πανεπιστήμια). Ο καλύτερος τρόπος να πραγματοποιηθεί αυτό είναι η ενίσχυση (ποιοτική και ποσοτική) των υπηρεσιών, κυρίως στους τομείς της υγείας, της παιδείας και της ασφάλειας.

Αυτό το κράτος υπηρεσιών δεν πρέπει να το συγχέουμε με το επιτελικό κράτος. Το κράτος υπηρεσιών ναι μεν δεν παράγει, αλλά δεν είναι και κράτος που μόνο ελέγχει. Είναι (σοσιαλδημοκρατικό) κράτος που προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες. Αυτή η χώρα χρειάζεται ρεαλιστικό όραμα για να εξέλθει από τη μιζέρια και την ομφαλοσκόπηση, αλλά και από την κυριαρχία των συντεχνιακών λογικών. Η λειτουργία ενός αποτελεσματικού κράτους υπηρεσιών, που σέβεται και υπηρετεί τους πολίτες οι οποίοι το χρηματοδοτούν, είναι προϋπόθεση για την αλλαγή του παραγωγικού (και πνευματικού μας) τοπίου. Αλλά για να υπάρξει τέτοιο κράτος χρειάζονται ριζική αναδιαμόρφωση οι κοινωνικές και υπαλληλικές συμπεριφορές που κυριαρχούν σ' αυτή τη χώρα. Και χρειάζεται εξορθολογισμός της λειτουργίας του δημόσιου τομέα.

Του Γιώργου Σιακαντάρη, από ΤΑ ΝΕΑ

Το παράλογο της δημόσιας διοίκησης

Κυρίες δεσποινίδες και κύριοι, όπως έλεγε και ο μέγας Διακογιάννης, η Calpicon ltd επιστρέφει. Αν και το οικονομο-πολιτικό περιβάλλον του τελευταίου διμήνου δεν άφηνε χώρο για πεζές αναλύσεις όπως οι δικές μας, τώρα που πλακώσανε οι ζέστες και αφού όπως λέει και ο συγγραφέας «τον Αύγουστο δεν υπάρχουνε ειδήσεις», αποφασίσαμε μεταξύ φραπέ και ρακής να ξαναβγούμε δημοσίως κι ας εξακολουθεί η ψυχολογία μας να κάνει μακροβούτια στη μαυρίλα. Σημερινή μας τοποθέτηση, η δημόσια διοίκηση και τα χάλια της.

Είναι προφανές ότι η εικόνα που σχηματίζει ο πολίτης που συναλλάσσεται με το δημόσιο είναι ότι παρά τις «κρατικές επαναδημιουργίες» και τις «κόκκινες γραμμές», για να θυμηθούμε απλά τις τελευταίες εκδόσεις πολιτικών διακηρύξεων, η δημόσια διοίκηση υπολειτουργεί και σε πολλές περιπτώσεις απλά δεν υπάρχει.

Αναλύσεις επί αναλύσεων έχουν γίνει σε επιμέρους τομείς, αλλά κατά την ταπεινή γνώμη των συντελεστών της Calpicon ltd η αιτία του κακού πάει πολύ πολύ βαθιά. Πάει στη συνταγματική λογική λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Το σύστημα μας είναι λάθος γιατί είναι δομημένο πάνω στη γραφειοκρατικό μοντέλο του πάλαι ποτέ «υπαρκτού σοσιαλισμού». Μπορεί να «ανήκομεν εις την δύσην», εσχάτως μάλιστα να ανήκομε και με τη στενή οικονομική έννοια, αλλά η λογική μας κάθε άλλο παρά «δυτική» ήταν και είναι. Η κεντρική ιδέα γύρω από την οποία λειτουργεί η νεοελληνική δημόσια διοίκηση είναι ότι ο δημόσιος υπάλληλος αποδίδει και προσπαθεί να αποδώσει περισσότερο, συνεπαρμένος αποκλειστικά από το χρέος προς την πατρίδα και την κοινωνία. Άλλο κίνητρο απόδοσης δεν έχει, εκτός βεβαίως αν θεωρηθεί κίνητρο απόδοσης το ομώνυμο επίδομα που δίνεται σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.

Στηριζόμενο στην παραπάνω λογική, το σύστημά μας το μόνο που προβλέπει είναι ποινές για όσους προβούν «αποδεδειγμένα» σε παράβαση καθήκοντος. Το πώς στοιχειοθετείται και πως αποδεικνύεται η παράβαση καθήκοντος είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία που δεν είναι του παρόντος.

Ας προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε τη λογική μας με ένα ακραίο παράδειγμα, όπως συνηθίζουμε στην Calpicon ltd. Υποθέτουμε λοιπόν την ύπαρξη δυο φανταστικών δημοσίων υπαλλήλων. Ο Α είναι ιδεολόγος θες, πατριώτης θες, εργασιομανής θες, σε κάθε περίπτωση εργάζεται με ζήλο και διεκπεραιώνει όσες περισσότερες υποθέσεις μπορεί. Πρωταρχικό του πιστεύω έχει την εξυπηρέτηση του πολίτη, εννοείται πάντα στα νόμιμα πλαίσια. Βεβαίως, επειδή η εξυπηρέτηση του πολίτη και η πιστή τήρηση της αλλοπρόσαλλης νεοελληνικής γραφειοκρατίας είναι παντελώς ασύμβατες έννοιες, σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζεται, από τη λογική του και μόνο, να κάνει μικρές και άνευ ουσίας παρατυπίες ώστε να διεκπεραιώνονται πιο γρήγορα οι υποθέσεις που αναλαμβάνει.

Ο Β είναι αυτός που ενσαρκώνει το δημόσιο υπάλληλο όπως τον φανταζόμαστε όλοι μας. Εμφανίζεται το πρωί στην υπηρεσία για να χτυπήσει την κάρτα του, αλλά στη συνέχεια εξαφανίζεται πηγαίνοντας «κάπου εδώ δίπλα σε άλλο γραφείο» κατά τους συναδέλφους. Όταν κάποτε αποφασίσει να εργαστεί τηρεί φανατικά τη γραφειοκρατία όπως ακριβώς την περιγράφει ο νόμος, αδιαφορώντας για την ταλαιπωρία και την ψυχική υγεία των πολιτών.

Και ερχόμαστε λοιπόν στη στιγμή που το σύστημα θα κρίνει με «ανεξάρτητα κριτήρια» ποιος από τους δυο θα αναλάβει μια θέση «ευθύνης», δηλαδή θέση προϊσταμένου κλπ. Ε το αποτέλεσμα το φαντάζεστε. Τη θέση θα την πάρει φυσικά ο Β, αφού στο φάκελό του δε θα υπάρχει απολύτως τίποτα το επιλήψιμο! Ο Α, δυστυχώς γι αυτόν, στην προσπάθειά του να εξυπηρετεί τον πολίτη είναι λογικό να πέσει σε επουσιώδεις μεν, καταγεγραμμένες παρατυπίες δε, που στατιστικά κάπου θα βγουν στην επιφάνεια. Και επειδή η νομοθεσία μας στηρίζεται στη λογική ότι «αν κάτσει η στραβή, η ευθύνη πέφτει στον κατώτατο υπάλληλο» ο Α όλο και κάποια παρατυπία θα έχει στον υπηρεσιακό του φάκελο!

Καλά μακροβούτια και προσοχή στα αδέσποτα κανό.
της Calpicon Ltd, άναδημοσίευση από το protagon.gr.

Κρίση συστήματος και ηγεσιών

Η κρίση στο διεθνές οικονομικό σύστημα παίρνει διαστάσεις κοινωνικής αναταραχής, κρίνοντας από τις εκδηλώσεις που πληθαίνουν σε διάφορες χώρες του πλανήτη. Στη Βρετανία, στη Χιλή, στην Ισπανία, στο Iσραήλ, στην Ελλάδα βέβαια, όπου συχνά όμως οι αντιδράσεις στοχεύουν στη διατήρηση του κλεπτοκρατικού καθεστώτος που τη βούλιαξε, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, αλλού ειρηνικές και αλλού βίαιες, έχουν αιτία τις αυξανόμενες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλα μέρη του πληθυσμού στη μάχη για την επιβίωση. Πληθυσμός που ξεκινά από τις φτωχότερες τάξεις και φτάνει πλέον στον πυρήνα της μεσαίας τάξης. Αν προστεθούν και οι ταραχές σε πολλά αραβικά κράτη, είναι φανερό ότι μια ανισόρροπη κατάσταση απλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.

Υποστηρίζεται ότι από τον σημερινό κόσμο λείπουν οι στιβαρές πολιτικές ηγεσίες, οι ηγέτες δηλαδή που να μπορούν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις και να καθοδηγήσουν χώρες και λαούς σε διεξόδους όταν ξεσπούν κρίσεις. Ισως να συμβαίνει αυτό, όπως και ότι έχει αυξηθεί σημαντικά διεθνώς η διαπλοκή πολιτικής και χρήματος. Κανείς πολιτικός σήμερα δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα εκλεγεί χωρίς οικονομική στήριξη, καθώς η ενασχόληση με την πολιτική είναι πια πολύ ακριβή υπόθεση. Από την άλλη πλευρά, είναι φανερό ότι τα προβλήματα είναι πλέον εξαιρετικά σύνθετα και πολύπλοκα, ο διακρατικός οικονομικός εναγκαλισμός τρομερά σφιχτός και η τεχνολογία στον χρηματοπιστωτικό τομέα εξαιρετικά προωθημένη. Αρα, καμία πολιτική ηγεσία δεν μπορεί μόνη της να είναι αποτελεσματική.

Με λίγα λόγια, οι πολιτικές ηγεσίες αντιμετωπίζουν σήμερα πρωτόγνωρες καταστάσεις. Kαμιά χώρα στον κόσμο, ούτε οι HΠA ούτε κάποια άλλη, μπορεί να κατευθύνει την πορεία της διεθνούς οικονομίας. Ο κόσμος έγινε πολυπολικός, αφού τις παραδοσιακές οικονομικές δυνάμεις της Αμερικής, της Δύσης, πλαισιώνουν οι ανερχόμενοι οικονομικοί γίγαντες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Ακόμη σημαντικότερα, ως δεδομένα που συνθέτουν την τωρινή πραγματικότητα, είναι η παγκοσμιοποίηση, κυρίως στη διακίνηση των κεφαλαίων, και σε μεγάλο βαθμό η εγκατάλειψη από πολλές δυτικές χώρες της οικονομίας της παραγωγής και η ενασχόλησή τους κυρίως με την οικονομία των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Φωτεινή εξαίρεση, η Γερμανία…

Η διεθνής πολιτική τάξη κατηγορείται βάσιμα ότι επέτρεψε στις λεγόμενες αγορές να κυριαρχήσουν διεθνώς και ανεξέλεγκτα. Το έκανε, ασπαζόμενη τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, εκμεταλλευόμενη την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, προωθώντας την παγκοσμιοποίηση και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, που επιτρέπει τις συναλλαγές και τη διακίνηση κεφαλαίων σε χρόνο μηδέν. Με αυτό τον τρόπο συνέβαλε στη δημιουργία μιας φούσκας, και τώρα τρέχει πίσω από τα γεγονότα και ακόμη περισσότερο, πίσω από τις αγορές. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες βάλλονται ιδιαίτερα, καθώς η Γηραιά Ήπειρος είχε μια παράδοση κοινωνικού κράτους και παρεμβατισμού στις αγορές, αλλά εκχώρησε την πρωτοβουλία σε αυτές και υφίστανται τα χτυπήματά τους.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, αν η Ευρώπη δεν κάνει βήματα προς την κοινή οικονομική διακυβέρνηση, αν το παγκόσμιο σύστημα δεν καταλήξει σε μία συμφωνία στοιχειώδους παρέμβασης στις αγορές, οι κοινωνικές ανισότητες θα αυξάνονται, η μεσαία τάξη (στη Δύση) θα πλήττεται και η κοινωνική αναταραχή θα κλιμακώνεται διεθνώς.

Tου Άγγελου Στάγκου, από την Καθημερινή.

Η σουρεαλιστική εμπειρία του επιχειρείν στην Ελλάδα

Η εταιρία μας ασχολείται με νέες τεχνολογίες και ειδικότερα με τη δημιουργία διαδραστικών εργαλείων που οι καταναλωτές χρησιμοποιούν μέσω κινητών τηλεφώνων για να επικοινωνήσουν με τα αγαπημένα τους προϊόντα και υπηρεσίες, για να καταναλώσουν ψηφιακό περιεχόμενο και για να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς τύχης ή ικανότητας. Μάλιστα, είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι που συγκαταλεγόμαστε ανάμεσα στις μεγαλύτερες και ταχύτερα αναπτυσσόμενες εταιρίες του κλάδου, με εμπορική παρουσία σε σαράντα έξι χώρες και προσωπικό σε τρεις ηπείρους. Εδώ και ένα χρόνο περίπου, οι μετοχές της εταιρίας μας διαπραγματεύονται σ' ένα από τα μεγαλύτερα χρηματιστήρια του κόσμου και η συνολική τους αξία πλησιάζει τα $ 150 εκατομμύρια. Όλα αυτά, ξεκινώντας από την Ελλάδα μόλις έντεκα χρόνια πριν.

Τότε, ο οραματιστής και κύριος μέτοχος της επιχείρησης που είχε την τύχη (ή την ατυχία) να ζει στην Ελλάδα, εμπνεύστηκε από τις ραγδαίες αλλαγές που οι νέες τεχνολογίες επιφέρουν στην καθημερινότητα μας και ξεκίνησε την προσπάθεια του αντιμετωπίζοντας όλες τις γνωστές αντιξοότητες της ελληνικής επιχειρηματικής πραγματικότητας όπως η απίστευτη γραφειοκρατία, ο αθέμιτος ανταγωνισμός και η περιορισμένη δυνατότητα προσέλκυσης κεφαλαίων για καινοτόμες δραστηριότητες. Εξαιτίας, αυτών των δυσκολιών, ο νεαρός επιχειρηματίας προσανατολίστηκε στις αγορές του εξωτερικού. Δηλαδή, η διεθνής ανάπτυξη ήταν προϊόν απογοήτευσης από τον τρόπο λειτουργίας και την ανταγωνιστικότητα της μικρής και αφιλόξενης Ελληνικής αγοράς!

Έντεκα χρόνια μετά, έχοντας πλέον καταξιωθεί ως ένας παγκόσμιος leader στον κλάδο και προς πείσμα των καιρών, η εταιρία αποφασίζει τη διενέργεια σημαντικών επενδύσεων στην Ελλάδα με σκοπό να διατηρήσουμε στον τόπο μας το κέντρο έρευνας και ανάπτυξης νέων τεχνολογικών εφαρμογών και να δημιουργήσουμε ένα πρότυπο κέντρο συλλογής και επεξεργασίας δεδομένων (data center) που να εξυπηρετεί όλες μας τις επιχειρήσεις διεθνώς. Στα πλαίσια αυτά, τους τελευταίους δώδεκα μήνες προσλάβαμε περίπου 40 νέους εργαζόμενους, ξεκινήσαμε την υλοποίηση του επενδυτικού μας σχεδίου αγοράζοντας μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας αξίας περίπου $ 2 εκατομμυρίων, νοικιάσαμε νέους χώρους γραφείων για να αναβαθμίσουμε το περιβάλλον εργασίας και διακόψαμε τη συνεργασία με 5 εργαζόμενους επειδή δεν μπορούσαν να ενταχθούν επιτυχώς στα αναπτυξιακά μας σχέδια. Εδώ κάναμε το μέγα λάθος! Ποιος είπε πως, στην Ελλάδα του 2011, μπορούμε έτσι απλά και τηρώντας τα όσα προβλέπει η κείμενη νομοθεσία, να διακόψουμε τη συνεργασία μας με εργαζόμενους; Είχαμε βλέπετε την ατυχία κάποιοι εξ αυτών να είναι συνδικαλισμένοι στο ΠΑΜΕ.

Το αποτέλεσμα είναι πως εδώ και δύο εβδομάδες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η εταιρία υπολειτουργεί και τέλος πάντων δεν ασχολείται με το καθεαυτό αντικείμενο της αλλά προσπαθεί να εξασφαλίσει την ασφαλή και απρόσκοπτη πρόσβαση των εργαζόμενων στα γραφεία! Το ΠΑΜΕ, μέσω συνδικάτων που ουδεμία σχέση έχουν με την εταιρία μας, προκηρύσσει αιφνίδιες απεργιακές κινητοποιήσεις και με τη δικαιολογία της περιφρούρησης της "απεργίας" προπηλακίζει όποιον εργαζόμενο (εκτός εργοδοσίας και διευθυντών) θέλει να δουλέψει! Προσέξτε! Η εταιρία μας δεν διαθέτει σωματείο εργαζόμενων, το σύνολο των εργαζόμενων έρχεται στα γραφεία για να εργαστεί κανονικά και δεν τους αφήνουν απεργοί που όμως δεν έχουν καμία σχέση μαζί μας!!! Για να καταλάβετε το τραγελαφικό της υπόθεσης: στο πεζοδρόμιο που βρίσκεται η είσοδος των γραφείων παρατάσσονται 30-40 "απεργοί"(ξένοι με την εταιρία), στο απέναντι πεζοδρόμιο κάθονται οι "απεργοσπάστες" (όλοι εργαζόμενοι στην εταιρία) και η αστυνομία σε ρόλο παθητικού κομπάρσου απολαμβάνει το ηλιόλουστο πρωινό στην πρωτεύουσα της 26ης πιο ανεπτυγμένης χώρας του κόσμου...

"Μην ανησυχείτε" λέω στο νεαρό επιχειρηματία και το Διοικητικό Συμβούλιο της μητρικής εταιρίας που απαρτίζεται από επιφανείς διεθνείς προσωπικότητες. Στην Ελλάδα του 2011 υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν το δικαίωμα στην απεργία αλλά και την εργασία. Υπάρχει αστυνομία που εφαρμόζει τους νόμους και το κράτος δικαίου λειτουργεί. Λάθος... προφανώς δεν ισχύει τίποτα απ' όλα αυτά. Ισχύει το δίκιο του τσαμπουκά, αυτού που ξέρει καλύτερα να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες του συστήματος. Ως πρωτάρηδες σε τέτοια σουρεαλιστικά φαινόμενα, απευθυνθήκαμε στους νομικούς μας συμβούλους. "Ωχ, που μπλέξατε..." μας είπαν. Εν συνεχεία πήγαμε σε άλλους συμβούλους για να εισπράξουμε την ίδια ακριβώς απάντηση. Πήγαμε στον εισαγγελέα και αποσπάσαμε σύσταση προς τους "απεργούς" να αφήνουν τον κόσμο που επιθυμεί να εισέρχεται στην εργασία του. Φωνάξαμε την αστυνομία, της παραδώσαμε την εισαγγελική σύσταση και μας συμβούλεψε να κάνουμε υπομονή. Επικοινωνήσαμε με εκπρόσωπους του Ελληνικού κοινοβουλίου οι οποίοι με τη σειρά τους επικοινώνησαν με τον Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας για να λάβουν την εξής αποστομωτική απάντηση: "Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άμα είναι εκεί το ΠΑΜΕ"!

Υπό αυτές τις συνθήκες ιδιότυπης ομηρίας είναι προφανές πως δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε. Λύσεις υπάρχουν και είναι απλές. Όμως, όλες καταλήγουν στη συρρίκνωση της δραστηριότητας μας στην Ελλάδα και στη χάραξη νέας στρατηγικής που μας επιτρέπει να κοιτάμε το μέλλον μακριά από εδώ. Δυστυχώς, είναι αδύνατο, ακόμα κι αν θέλει κάποιος, να δει σοβαρά την προοπτική επένδυσης σ' αυτή τη χώρα. Οργανώσεις σαν το ΠΑΜΕ καταφέρνουν και λειτουργούν στα όρια της παρανομίας υπό την ανοχή μιας άβουλης αστυνομίας κι ενός κράτους που αδυνατεί να εφαρμόσει τους νόμους. Ας αναλογιστούν οι υπεύθυνοι αυτού του τόπου τις ευθύνες τους γιατί η χώρα απογυμνώνεται συστηματικά από κάθε σοβαρή επιχειρηματική προσπάθεια. Αναρωτιέμαι, μήπως είναι αυτό το ζητούμενο;

Πηγή: protagon.gr, του  Κωνσταντίνου Κορλέτη,  Διευθύνων Σύμβουλος στην INTERNETQ AE και Chief Executive Officer στην INTERNETQ Plc