Η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» και η αποκάλυψη του ναζισμού

Μόναχο, ξημερώματα της 30ης Ιουνίου 1934. Μια δεκάδα αυτοκίνητων προχωρά από το Μόναχο προς το Βίσζεε στις όχθες της λίμνης Τέγκερν. Στα περισσότερα από αυτά υπάρχουν μυδράλια και στο μπροστινό δίπλα απο τον σωφέρ κάθεται ο καγκελάριος της Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ.

Στην είσοδο του ξενοδοχείου οι δύο φρουροί των S.A. αναπηδούν σαστίζουν βλέποντας τον Χίτλερ και παρουσιάζουν όπλα. Ο Χίτλερ τους αγνοεί και μπαίνει στο κτίριο ακολουθούμενος από τα SS και ζητά να του δείξουν το δωμάτιο του Έρνστ Ρεμ.

Ο Χίτλερ μπαίνει στο δωμάτιο και αρχίζει να βρίζει τον παλιό του σύντροφο, τον μόνο που μπορούσε να του μιλήσει στον ενικό. Ο Ρεμ είναι σαστισμένος και πριν καν καταλάβει τι έχει συμβεί οι άντρες των SS τον συλλαμβάνουν μαζί με άλλους αρχηγούς των SA.

H αναταραχή κρατά το πολύ μια ώρα. Σιωπηλός ο Χίτλερ παίρνει το δρόμο της επιστροφής για το Μόναχο και κατευθύνεται προς το υπουργείο Εσωτερικών της Βαυβαρίας. Μια ομάδα από 800 επίλεκτους των S.S. με διοικητή τον Σεπ Ντηντριχ το έχουν ήδη καταλάβει.

Μέσα σε λίγη ώρα εκατοντάδες «αξιωματικοί» των S.A. βρίσκονται στο απόσπασμα μπροστά σε 8 μαυροφορεμένους άντρες των S.S. απο τους οποίους οι τέσσερις έχουν στα ντουφέκια τους αληθινές σφαίρες.

Οι περισσότεροι από τα θύματα αυτής της εκκαθάρισης αστραπής δεν παίρνουν καλά καλά χαμπάρι τι τους βρήκε ενώ άλλοι πιστεύουν ότι έγινε πραξικόπημα εναντίον του Χίτλερ και φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ» πριν σωριαστούν νεκροί.

Στη φυλακή Στάντελχαϊμ του Μονάχου ο επικεφαλής των δεσμοφυλάκων Τέοντορ Άικε αφήνει στο κελί του Ρεμ ένα πιστόλι με μια σφαίρα και αποχώρησε, προσδοκώντας ότι θα αυτοκτονούσε. Κάτι τέτοιο δε συνέβη αφού ο Ρεμ φώναζε ότι «αν πρέπει να πεθάνω να με σκοτώσει ο Αδόλφος». Τελικά ο αρχηγός της SA εκτελέσθηκε στις 2 Ιουλίου.

Λέγεται ότι το μακελειό πήρε τέτοιες διαστάσεις που μερικοί από τους εκτελεστές των SS έπαθαν νευρικό κλωνισμό αφού όλο το τριήμερο δεν σταμάτησαν οι εκτελέσεις των μέχρι χθες συντρόφων τους.

Η επιχείρηση είχε στηθεί πολύ γρήγορα με την κωδική ονομασία «Κολιμπρί» και ο Χάινριχ Χίμλερ είχε κατασκευάσει πλαστό κατηγορητήριο σύμφωνα με το οποίο ο Ρεμ είχε λάβει 12.000.000 μάρκα από την Γαλλία για να ανατρέψει τον Χίτλερ. Το κατηγορητήριο ήταν απαραίτητο, ώστε ο Χίτλερ στις 24 Ιουνίου να πείσει τα στελέχη των SS να αναλάβουν την επιχείρηση χωρίς συναισθηματικούς δισταγμούς. Στον φάκελο αποκαλύπτονταν ακόμη ότι ο Ρέν ήταν ομοφυλόφιλος. Τρεις μέρες αργότερα ο Χίτλερ συμφώνησε με τον -ελεγχόμενο ακόμη από τους συντηρητικούς -στρατό για την επιχείρηση.

Η δουλειά τελειώνει όμως ο Χίτλερ ανησυχεί για το τι συμβαίνει στο Βερολίνο που την επιχείρηση έχουν αναλάβει ο Χίμλερ και ο Γκαίρινγκ. Λίγο αργότερα πληροφορείται από τον Χίμλερ ότι στο μέτωπο του Βερολίνου η αποστολή έχει... εμπλουτιστεί για να ξεκαθαριστούν κάποιοι παλιοί λογαριασμοί.

Ανάμεσά στους νεκρούς συγκαταλέγονται τα εξής πρόσωπα-κλειδιά:

• Ο αρχηγός των SA του Βερολίνου Κάρλ Ερνστ, ο οποίος αναχωρούσε για το γαμήλιο ταξίδι του. Ήταν ο μοναδικός που γνώριζε πραγματικά ποιος έβαλε την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ τις παραμονές των εκλογών του 1933.

• Ο πρώην πρωθυπουργός της Βαυαρίας φον Καρ που εμπόδισε το πραξικόπημα του Χίτλερ στην μπυραρία.

• Ο στρατηγός φον Σλάιχερ , ο τελευταίος καγκελάριος που προσπάθησε να αποτρέψει την άνοδο του Ναζισμόυ.

• Ο παλιός αρχηγός του Ναζιστικού κόμματος Γκρέγκορ Στράσσερ, τα παιδιά του οποίου είχε βαφτίσει ο ίδιος ο Χίτλερ.

• Ο αρχηγός των Καθολικών του Βερολίνου Εριχ Κλαουζενερ δεξί χέρι του αντικαγκελαρίου φον Πάπεν καθώς και ο προϊστάμενος του ιδιαίτερου του γραφείου. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο.

• Ο πάτερ Στεμπλφλ αποσχηματισμένος Ιησουίτης και παλιός συνεργάτης του Χίτλερ, ο οποίος γνώριζε για κάτι ανήθικα γράμματα που είχε γράψει παλιά ο Αδόλφος στην ανηψιά του Γκέλι .

Ποιοι λόγοι όμως υπαγόρευσαν αυτό το μακελειό; Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα διέθετε δύο ένοπλα σώματα που λειτουργούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα τάγματα εφόδου, τα λεγόμενα SA (SturmΑbteilung) και τα τάγματα προστασίας, τα διαβόητα SS (SchutzStaffel). Εκείνη την περίοδο ισχυρότερα και μαζικότερα ήταν τα SA τα οποία αναλάμβαναν να συγκρούνονται στους δρόμους με τους κομμουνιστές και τους σοσιαλδημοκράτες. Στον αντίποδα τα SS, ήταν πιο «ελιτίστικα» και ρόλος τους ήταν η προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών και ο αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τις 30.000.

Τα δύο τάγματα δεν χώριζε απλώς ένα γράμμα στο ακρωνύμιο αλλά κόσμοι ολόκληροι, αφού τα μεν SA στελεχώνονταν από τις μάζες που σαγήνευε η αντικαπιταλιστική ρητορική του Χίτλερ και προσδοκούσαν στην άνοδο του κόμματος στην εξουσία και η νίκη επί της Αριστεράς. Αντίθετα τα SS αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία του NSDAP.

Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA άρχισαν να γίνονται ανεξέλεγκτα, μπαίνοντας έτσι στο στόχαστρο των συντηρητικών δυνάμεων που στήριζαν την κυβέρνηση.

Στους στρατιωτικούς κύκλους ήταν μάλιστα γνωστή η πρόθεση του Ρεμ να καταργηθεί ο στρατός και να αντικατασταθεί από την SA, ενώ οι βιομήχανοι, τραπεζίτες και αριστοκράτες ενοχλούνταν από την αντικαπιταλιστική ρητορική τους.

Για τον Χίτλερ τα SA δεν ήταν μόνο πρόβλημα για την συνεργασία του με τις συντηρητικές δυνάμεις αλλά ο ίδιος φοβόταν τη δυνατότητα ενός εσωτερικού πραξικοπήματος το οποίο θα μπορούσε να τον θέσει στο περιθώριο. Ωστόσο η λήψη άμεσων μέτρων εξουδετέρωσης δεν ήταν εύκολη αφού τα SA πρακτικά έκαναν όλη τη «βρωμοδουλεία» για το κόμμα.

Τελικώς ο καγκελάριος αποφασίζει να δράσει την άνοιξη του 1934, όταν πλέον σύσσωμος ο παλαιός συντηρητικός πολιτικός κόσμος τον απείλησε ότι θα άρει την κοινοβουλευτική υποστήριξή του στην κυβέρνηση, εάν δεν περιορίσει τις αυθαιρεσίες των ανδρών του Ρεμ.

Μετά τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιρίων» γινόταν φανερό ότι οι δομές του γερμανικού κράτους γίνονταν ολοένα και πιο ναζιστικές αφού πλέον είχε νομιμοποιηθεί σαν πρακτική η άμεση εκτέλεση και η κατάργηση του δικαιικού συστήματος της χώρας. Παράλληλα ο Χίτλερ εδραιωνόταν ως ο μοναδικός ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος ανάγοντας τα SS σε ρυθμιστή όχι μόνο του κόμματος αλλά και του κράτους.

Το τριήμερο αυτό η Δημοκρατία της Βαϊμάρης πρακτικά παύει να υφίσταται. Το ίδιο και τα SA. Η ειρωνία της Ιστορίας ήθελε ο ύμνος που τραγουδούσαν να αναφέρει:
«Ας τροχίσουμε τα μεγάλα μαχαίρια μας στην άκρη του πεζοδρομίου.
Και σαν έρθ' η ώρα της τιμωρίας, θα βρεθούμε έτοιμοι για την σφαγή».

Του Γιώργου Κοκκόλη από iefimerida.gr

Τα παραμύθια με τους Ρώσους

Ένας από τους μύθους που κυριάρχησαν τα δυο τελευταία χρόνια της κρίσης ήταν ότι η Ελλάδα είχε και άλλες εναλλακτικές λύσεις από το να προσφύγει στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς για βοήθεια. Θα θυμάστε ίσως, τον Μίκη να ξεσπαθώνει στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων κατά των αποικιοκρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να δηλώνει ότι η Ρωσία και η Κίνα ήταν έτοιμες να μας προσφέρουν περίπου δωρεάν βοήθεια, χωρίς μνημόνια και πράσινα άλογα... Συνταγή που υιοθέτησε, πιο κομψά είναι αλήθεια και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και διάφοροι νεόκοποι εθνοσωτήρες τύπου Καμμένου. Εμφάνιζαν μάλιστα ως υπόδειγμα ικανής διαπραγμάτευσης την Κύπρο που είχε πάρει ένα πρώτο δάνειο 2,5 δισ. από τους Ρώσους.

Μόνο που προχθές αποδείχθηκε περίτρανα πως μας πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες... Η Κύπρος χρειάστηκε να δανειστεί ένα σχετικά ασήμαντο ποσό, για τα δικά μας δεδομένα, μόλις 10 δισ. Το αναζήτησε και στη Ρωσία και στην Κίνα για να αποδειχθεί ότι οι όροι που έβαζαν ήταν πολύ πιο σκληροί από αυτούς που επέβαλλε σε μάς η Ευρώπη... Οι μεν Ρώσοι ζητούσαν ένα πολύ πιο υψηλό επιτόκιο και δεν ξέρω τι άλλο, οι δε Κινέζοι ήθελαν περίπου τη μισή Κύπρο για να δώσουν το δάνειο. Με φυσική συνέπεια ο κομμουνιστής κ. Χριστόφιας να καταφύγει στην Ευρώπη αλλά και στο επάρατο ΔΝΤ για να πάρει τα χρήματα που είχε ανάγκη...

Τα λόγια και οι ανέξοδες υποσχέσεις λοιπόν είναι πολύ εύκολα. Υπάρχει όμως δυστυχώς και η αμείλικτη πραγματικότητα που προσγειώνει απότομα όσους θέλουν να εθελοτυφλούν ή να παραμυθιάζουν τον κόσμο. Δυστυχώς δεν υπάρχουν κράτη που να προσφέρουν ελεημοσύνη, ούτε βοήθεια χωρίς ανταλλάγματα. Το συμφέρον τους προασπίζουν με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεση τους. Μπορεί οι Ρώσοι δισεκατομμυριούχοι να έχουν βρει στην Κύπρο ένα βολικό καταφύγιο για να εξασφαλίζουν τα χρήματα τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα μετατραπούν κιόλας σε εθελοντές φιλάνθρωπους... Μπίζνες κάνουν επειδή τους βολεύει και για όσο τους βολεύει...

Είτε μας αρέσει είτε όχι καμιά χώρα δεν αντέχει στο σύγχρονο κόσμο χωρίς συμμαχίες. Και οι συμμαχίες χτίζονται με επιμονή, προσπάθεια και με βάση τα αμοιβαία συμφέροντα. Και το συμφέρον της Κύπρου, όπως και της Ελλάδας είναι να μείνει στην Ευρώπη. Που έχει κι αυτή τα προβλήματα της, αλλά παρόλα αυτά εξακολουθεί να παραμένει ακόμα ένας πυλώνας σταθερότητας και σχετικής, έστω, ευημερίας. Που είναι αναγκαίο να προχωρήσει μπροστά, κάνοντας τα απαραίτητα βήματα και βλέποντας το συλλογικό και όχι μόνο το εκάστοτε εθνικό συμφέρον. Αλλά είναι πλέον κάτι παραπάνω από σαφές ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ιδιαίτερα για χώρες, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, που αν χάσουν αυτό το στρατηγικό πλεονέκτημα θα υποφέρουν πολύ περισσότερο στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία, χωρίς την ασφάλεια που τους προσφέρει η Ευρώπη...

Του Σήφη Πολυμίλη από το ΒΗΜΑ.

Σχηματισμός κυβέρνησης με την κατεστημένη και κομματική λογική

Όλοι οι πολίτες πρέπει να ευχόμαστε να επιτύχει η νέα κυβέρνηση, αφού αυτό είναι καλό για το καθένα από εμάς και την κοινωνία συνολικά. Επίσης, η αντικειμενική και δίκαιη αξιολόγηση της κυβέρνησης και του κάθε μέλους της, πρέπει να γίνεται με μοναδικό κριτήριο τ’ αποτελέσματα για το κοινό καλό κατά τον Αριστοτέλη. Παρ’ όλα αυτά, η εκ των υστέρων αξιολόγηση δεν ωφελεί ουσιαστικά αν τα αποτελέσματα είναι αρνητικά, διότι πλέον θα έχουν συμβεί και οι «κριτές» θα είναι «μετά Χριστόν προφήτες». Με αυτή τη λογική, ως καθηγητής Μάνατζμεντ, οφείλω να αξιολογήσω την κυβέρνηση από άποψη διαχειριστικής – διοικητικής δυνατότητας και ως Πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών από την άποψη της πολιτικής λογικής που καθόρισε τη σύνθεσή της.

Η αποτελεσματική άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας ή διοίκησης ενός οργανισμού, απαιτεί ένα ελάχιστο βαθμό γνώσης και κατανόησης του αντικειμένου του οργανισμού όπως για παράδειγμα ο Υπουργός Οικονομικών, τα οικονομικά, ο Υπουργός Παιδείας, την εκπαίδευση κοκ. Αυτό είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για την αποτελεσματική διοίκηση. Διότι αυτή απαιτεί κυρίως διοικητικές και ηγετικές ικανότητες όπως λήψης αποφάσεων, σχεδιασμού, προγραμματισμού, οργάνωσης, ελέγχου, διοίκησης αλλαγών, έμπνευσης και κινητοποίησης των ανθρώπων, πειθούς, επιλογής συνεργατών, δημιουργίας δεμένης ομάδας, διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού κλπ. Η απόκτηση αυτών των ικανοτήτων, εκτός από επαρκή σχετική εκπαίδευση, απαιτεί την πολυετή άσκησή τους στην πράξη και σχετική εμπειρία. Με βάση αυτή τη λογική, ένας πολύ καλός οικονομολόγος μπορεί να είναι ικανότατος εμπειρογνώμων ή σύμβουλος, όμως χωρίς τις εν λόγω ικανότητες δεν μπορεί να διοικήσει το Υπουργείο Οικονομικών, όπως και ένας καθηγητής Ιατρικής δεν μπορεί χωρίς αυτές να διοικήσει αποτελεσματικά ένα Νοσοκομείο ή το Υπουργείο Υγείας. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που καμία επιχείρηση δεν τοποθετεί, για παράδειγμα, Γενικό Διευθυντή, Διευθυντή εργοστασίου ή Μάρκετινγκ κάποιον που δεν διαθέτει σχετικές σπουδές και πολύχρονη εμπειρία διοίκησης η οποία αποδεικνύει τις επαγγελματικές και διοικητικές ικανότητές του στο αντικείμενό του. Είμαι βέβαιος, αν ο Πρωθυπουργός είχε μια δική του επιχείρηση δεν θα τοποθετούσε Εμπορικό Διευθυντή κάποιον χωρίς πολυετή εμπειρία, ακόμη και αν είχε διδακτορικό στο Μάρκετινγκ ή το Μάνατζμεντ. Ιδιαίτερα τώρα που η χώρα βρίσκεται σε τόσο κρίσιμη κατάσταση και σ’ ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον υψηλών κινδύνων και τεράστιων απειλών, η διακυβέρνησή της απαιτεί του πιο ικανούς και έμπειρους στο Μάνατζμεντ και την Ηγεσία.

Το καράβι «Ελλάς», με πολλές βλάβες σε τεράστια τρικυμία δεν μπορεί να κυβερνηθεί με καπετάνιους και αξιωματούχους που θα μάθουν «στο κεφάλι του κασίδη». Αντί αυτού, ο πρωθυπουργός και οι δυο άλλοι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης επέλεξαν ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους δεν έχουν διοικήσει ούτε «περίπτερο», όπως άλλωστε και ο ίδιος. Σχεδόν όλοι που μέχρι τώρα δεν υπήρξαν μέλη προηγούμενης κυβέρνησης, ανεξαρτήτως του πόσο είναι καλοί επιστήμονες ή σεβάσμιοι καθηγητές, είναι άσχετοι από άσκηση διοίκησης σε σχέση με τις απαιτήσεις των περιστάσεων. Όσοι έχουν εμπειρία σε προηγούμενη κυβέρνηση, εκ των αποτελεσμάτων, είναι ανίκανοι και αποτυχημένοι αφού αυτοί οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Συνεπώς, σε ό,τι αφορά τις διοικητικές και ηγετικές ικανότητες των μελών της, η νέα κυβέρνηση έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης που οδήγησαν τη χώρα στη καταστροφή.

Εκτός όμως των ικανοτήτων των ατόμων, η κυβέρνηση πάσχει σε ό,τι αφορά τη διοικητική της ικανότητα, λόγω του μεγάλου αριθμού των μελών που δεν της επιτρέπει να λειτουργεί ως μια συνεκτική και αποτελεσματική ομάδα. Ο Πρωθυπουργός έφτιαξε μια κυβέρνηση 40 περίπου μελών με κριτήριο το βόλεμα ανθρώπων σε καρέκλες. Αν προσθέσουμε τους Γενικούς και Ειδικούς Γραμματείς, το κυβερνητικό σχήμα θα αγγίξει τους 100 άμεσους πολιτικούς προϊσταμένους για δεκαπέντε υπουργεία. Βεβαίως, εκτός αυτών, θα υπάρχουν και οι έμμεσοι πολιτικοί προϊστάμενοι που είναι οι άνθρωποι του Πρωθυπουργού στο Μαξίμου, καθώς και κάποια υψηλά ιστάμενα στελέχη των κομμάτων της συγκυβέρνησης που θα παρεμβαίνουν.

Από πολιτικής άποψης, η νέα κυβέρνηση σχηματίσθηκε όπως και στο παρελθόν με βάση τη κατεστημένη κομματική και ηγεμονική νοοτροπία. Από το ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ με κριτήριο το πολιτικό κόστος και όφελος του κόμματος υπουργοποιήθηκαν οι φίλοι των αρχηγών τους (ό,τι ακριβώς έκανε και ο Γ. Παπανδρέου), ενώ από τη ΝΔ, τα κριτήρια επιλογής ήταν η κομματική ισορροπία, η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση στον αρχηγό. Αντίθετα, η κυβέρνηση λόγω της ισχυρής αντιπολίτευσης απαιτούσε πρόσωπα ευρύτατης αναγνώρισης και αποδοχής.

Εν κατακλείδι, ο σχηματισμός της κυβέρνησης στηρίχθηκε στην ίδια ακριβώς παλαιοκομματική νοοτροπία και πρακτική που εξασφαλίζει το ατομικό και κομματικό συμφέρον των αρχηγών και όχι στις απαιτήσεις της δύσκολης κατάστασης της χώρας, του κοινωνικού και του εθνικού συμφέροντος. Έτσι, άλλη μια πράξη του δράματος της κατάρρευσης έχει παιχτεί. Εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθώ διότι αυτό θα είναι προς το συμφέρον το δικό μου, των παιδιών μου και της πατρίδας μου. Εύχομαι να βάλει το χέρι του ο «θεός» της Ευρώπης και η κυβέρνηση να διαψεύσει ό,τι υποστηρίζουμε εμείς οι ειδικοί του Μάνατζμεντ και της Ηγεσίας. Οψόμεθα.

Αναδημοσίευση από το capital.gr, Του Δ. Μπουραντά, συγγραφέα, Καθηγητή Μάνατζμεντ και Προέδρου της «Κοινωνίας Αξιών»

Το τέλος των νεόπλουτων

Γνώριζα ένα ζευγάρι που καπάρωνε ξαπλώστρες, σε κοσμική παραλία της Μυκόνου, δυο-τρεις μήνες πριν από τις διακοπές του. «Για να προφτάσουμε τις μπροστινές, που εξαντλούνται γρήγορα» μου είχαν εξηγήσει. Δεν θυμάμαι το ακριβές αντίτιμο που κατέβαλαν για δύο εβδομάδες παρά θίν’ αλός, ήταν όμως υπολογίσιμο. Το κατέθετε στην τράπεζα ο σύζυγος. Τον είχα συναντήσει εκεί μια φορά, εκνευρισμένο, επειδή «ενώ είχα ζητήσει να μου κρατήσουν τις δύο ακρινές, κοντά στο μπαρ, χθες ειδοποίησαν ότι τις έχει κλείσει άλλος. Θα τους έδωσε μίζα και...». «Μίζα για τις ξαπλώστρες;». «Παίζονται χοντρά παιχνίδια» με είχε κοιτάξει με νόημα. Τον θυμήθηκα τις προάλλες. Στην ίδια τράπεζα βρισκόμουν την ημέρα κατά την οποία ο Ταγίπ Ερντογάν προέτρεπε τους Τούρκους να μη γίνουν σαν τους Ελληνες που ζητούν ελεημοσύνη. Περίμενα τη σειρά μου μπροστά στο ταμείο και, ακούγοντας από τα ακουστικά του κινητού μου, στο ραδιόφωνο, τις (ενοχλητικές) δηλώσεις του πρωθυπουργού της Τουρκίας, σχεδίαζα με τη φαντασία μου τον οδυνηρό θάνατό του.

Κρυφακούγοντας την ίδια στιγμή, με τη βιονική ακοή μου τη μεσήλικη κυρία που στεκόταν μπροστά μου, να ζητάει από την ταμία: «Δείτε πόσα έχω στο βιβλιάριο και πληρώστε αυτή τη ΔΕΗ». Η ταμίας κοίταξε το βιβλιάριο, κοίταξε και τον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος και, εμφανώς αμήχανη, απάντησε χαμηλώνοντας τη φωνή: «Τα χρήματα που έχετε στην κατάθεσή σας δεν επαρκούν. Υπολείπονται 8 ευρώ». «Δεν έχω άλλα, ό,τι βλέπεις». Αυτό το «δεν έχω» έσκασε στο κεφάλι μου σαν τον αστεροειδή 1999 RQ36, εκείνον που οι ειδικοί λένε ότι έχει αποκλίνει της πορείας του και μπορεί το 2135 να συγκρουστεί με τη Γη. Ξέχασα τον Ερντογάν και την Εμινέ με τις μαντίλες της. Στα μάτια μου ήρθαν εικόνες ασπρόμαυρες: γυναίκες θλιμμένες, σκαρφαλωμένες στα ερείπια των χορταριασμένων σπιτιών τους, καθισμένες σε εκείνα τα ανοιγοκλειόμενα σκαμνιά που έπαιρναν κάποτε στην εκκλησία, με σκελετωμένα σκυλιά στα πόδια τους, με γλάστρες γεμάτες μαραμένα λουλούδια, με την ατμόσφαιρα να μυρίζει εγκατάλειψη. Νεορεαλισμός.

Σκέφτηκα ότι τέτοιες εικόνες, του ταλαιπωρημένου παρελθόντος της χώρας, που τις απαθανάτισαν κορυφαίοι φωτογράφοι, ζωντανεύουν ξανά με πρωταγωνιστές εμάς. Μπορεί σε κάποια να εμφανιστεί και το ζεύγος με τις ξαπλώστρες. Είχα μάθει ότι, θύμα και εκείνο της κρίσης και της κατάχρησης που έκανε όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορεί πια να δραπετεύσει στα κοσμικά ακρογιάλια. Ο σύζυγος, μάλιστα, πέρασε μερικές ημέρες στη στενή για χρέη. Τους φαντάστηκα παρηκμασμένους, με μαγιό φτηνά, ξαπλωμένους σε κάτι παραλίες που θυμίζουν Ασπρόπυργο και Ελευσίνα, με τη θάλασσα να έχει χρώμα ύποπτο, μυρωδιά ακόμη πιο ύποπτη και με ένα σαπισμένο τάνκερ, γερμένο στο πλάι, να ξερνάει τη σκουριά του μερικά μέτρα πιο πέρα. Το είχα από παιδί αυτό: με τα ερεθίσματα που μου έδιναν όσα συνέβαιναν γύρω μου έφτιαχνα εικόνες. Ποτέ, όμως, μέχρι σήμερα οι εικόνες μου δεν ήταν τόσο καταθλιπτικές. Τρία-τέσσερα χρόνια πριν, θα έγραφα ένα αστείο κομμάτι για τους αρχοντοχωριάτες, θα τους μετέτρεπα σε καρικατούρες και θα γελούσα. Τώρα, λυπάμαι για όσα τούς βρήκαν. Προσπαθώ ξανά να τους φέρω στο μυαλό μου, με όλες τις ακρότητές τους, αλλά και πάλι δεν βγαίνει γέλιο. Όλο και πιο δύσκολα έρχεται και στα δικά μου χείλη. Φταίει το ανέλπιδο που μου έχουν φορέσει, δεν αντέχεται...

Πάντως, εκείνος που ισχυρίστηκε ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία έλεγε βλακείες. Η κυρία μπροστά μου θα ήταν ευτυχής αν ο τραπεζικός λογαριασμός της επαρκούσε για τη ΔΕΗ. Και οι... ξαπλωστράνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι αν μπορούσαν να κάνουν ξανά μπάνιο στη Μύκονο, δίπλα, ας πούμε, στη Νάντια Μπουλέ. Τώρα μπορούν μόνο να τη βλέπουν στις επαναλήψεις του «Black Οut» – αυτό κι αν δεν αντέχεται. Πολλοί θα πουν «καλά να πάθουν». Και εγώ ήμουν έτοιμος να το πω. Όμως, μέσα στο εθνικό μπλακάουτ, επιλέγω συνειδητά να μην κατακρίνω ούτε εκείνους που τα ήθελε ο κώλος τους: συνέταιροι είμαστε όλοι, όχι στην τρέλα του τραγουδιού, αλλά στη θλίψη των μνημονίων. «Κύριε, θα προχωρήσετε;» μια φωνή με συνέφερε από το δικό μου μπλακάουτ. Ηταν η σειρά μου. Η κυρία έφευγε χιλιοευχαριστώντας την ταμία, η οποία, όσο εγώ «ζωγράφιζα» με τη φαντασία μου τη θλίψη, έκανε κάτι καλύτερο: άνοιξε το πορτοφόλι της, έβγαλε οκτώ ευρώ και τα συμπλήρωσε στον ισχνό λογαριασμό της πελάτισσας ώστε να πληρωθεί η ΔΕΗ, «για να μην πηγαινοέρχεστε χωρίς λόγο». Βγαίνοντας από την τράπεζα, θυμήθηκα κάτι στίχους του Λειβαδίτη: «Α, ζήσαμε μεγάλα χρόνια, όμως πράγματα ασήμαντα μας πέθαναν / και αυτό το ωραίο όνειρο μας πήγε τόσο μακριά που δεν ξαναβρήκαμε τον δρόμο». Σκέφτηκα ότι τελικά τον δρόμο τον δείχνουν οι άνθρωποι, εκείνοι που αντί να κατακρίνουν βοηθάνε. Έστω με 8 ευρώ, τα 8 ευρώ της χαμογελαστής κοπέλας του ταμείου. Εστω προσφέροντας δίπλα τους μια θέση στην άμμο – γιατί για ξαπλώστρα δεν μας περισσεύουν...

Του Βίδου Κοσμά, από το ΒΗΜΑ.

Βαδίζουν στα όρια του διχασμού

Ενώ η μισή Ευρώπη παραμένει οικονομικά στο κόκκινο αλλά προσπαθεί να επιβιώσει με πολιτικές λιτότητας και έκτακτων μέτρων, στην Ελλάδα του καραγκιόζη και των «πλουσίων» Ελλήνων με τα δανεικά οργανώνουμε στρατόπεδα μνημονιακών και αντιμνημονιακών και ετοιμαζόμαστε πάλι να βγάλουμε τα μάτια μας.
Ενώ στην Ευρώπη γίνεται ήδη δεύτερη ανάγνωση των αρχικών στρατηγικών για έξοδο από την κρίση του ευρώ και της ευρωζώνης καθώς και για αποφυγή του οικονομικού ντόμινο στον ευρωπαϊκό Νότο, στην Ελλάδα του χαβαλέ και του ωχαδερφισμού έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στις κατακτήσεις του «αριστερισμού» και του «εθνικισμού» στην Βουλή και στο πως θα ρίξουμε το συντομότερο την κυβέρνηση.
Αυτά εισπράττουμε μέχρι στιγμής ως λαός, ως ψηφοφόροι και ως κοινωνία... Γιατί αυτά βγάζουν προς τα έξω κόμματα και παρατάξεις.

Έτσι, ενώ από την μία πλευρά η αναγκαστική σύμπλευση φιλελεύθερων, σοσιαλιστών και αριστερών οδηγεί σε ένα νέο πολιτικό κεφάλαιο που μπορεί να αξιοποιηθεί ιδιαιτέρως θετικά για το αύριο του τόπου, από την άλλη η κομματική μιζέρια και η αγωνία για το πολιτικό κόστος έκαναν αισθητή την παρουσία τους ακόμη και με την συγκρότηση της κυβέρνησης.

Αλλά εκεί όπου το πολιτικό καραγκιοζιλίκι παραμένει αχαλίνωτο είναι η αντιπολίτευση στο σύνολό της.

Η αξιωματική και η λοιπή αντιπολίτευση που έσπευσε (ακόμη και πριν την συγκρότηση της κυβέρνησης) να ετοιμάσει μνημόσυνο, παρερμηνεύοντας σκόπιμα το εκλογικό μήνυμα οργής στο καταστροφικό σύστημα του δικομματισμού σε μήνυμα διχασμού του λαού.

Στο λαό των δήθεν μνημονιακών κομμάτων και στον λαό των αντιμνημονιακών κομμάτων...

Για να δέσουν δε το βλακώδες πολιτικό εφεύρημα διχασμού (που βολεύει μόνο κόμματα και παρατάξεις) επανέφεραν τα γνωστά (παλαιοκομματικής ηλίθιας συνταγής) πολιτικά κατασκευάσματα περί οπαδών του μνημονίου και εχθρών του μνημονίου. Περί δεξιών πουλημένων στην Ευρώπη των τοκογλύφων και αριστερών ή εθνικιστών «αντιστασιακών» της καταπίεσης των μέτρων των μνημονίων.

Πρόκειται για φτηνή αντιπολιτευτική τακτική περιφερόμενων θιάσων που παριστάνουν τους πολιτικούς μόνο και μόνο για να βολευτούν ως επαγγελματίες πολιτικοί και να αποφύγουν έτσι την ανεργία μιας και οι περισσότεροι είναι ανεπάγγελτοι ή δεν έχουν να χάσουν τίποτε από την μορφή των απασχολήσεων που είχαν.
Γιατί, ας μην γελιόμαστε, τα λεφτά του Έλληνα βουλευτή (ακόμη και με περικοπές) δεν τα βγάζει σήμερα κανείς άλλος επαγγελματίας.

Άλλωστε είναι ο μόνος επαγγελματίας που «προσλαμβάνεται» για μια τετραετία και όχι για τετράμηνα και βλέπουμε...

Την χαρακτηρίζω φτηνή αντιπολιτευτική τακτική γιατί είναι ευτέλεια να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ότι ο οργισμένος και απογοητευμένος, στην πλειοψηφία του, λαός δεν ψήφισε ούτε δεξιούς, ούτε αριστερούς, ούτε εθνικιστές , ούτε ανεξάρτητους, ούτε εξαρτημένους...

Ψήφισε με τρόπο (πολύ σοφό) που σαφέστατα εξηγεί ότι θέλει σοβαρότητα, τιμιότητα, συνέπεια και έξοδο από την φτώχεια που τον οδήγησε η πολιτική του δικομματισμού της μεταπολίτευσης εξυπηρετώντας τις πελατειακές της σχέσεις και τις κλοπές μέσα από τα ήδη «ευλογημένα» τερατώδη σκάνδαλα.

Ο λαός δεν ψήφισε ούτε ιδεολογικά (γιατί οι ιδεολογίες προδόθηκαν από όλους) ούτε μνημονιακά ή αντιμνημονιακά.
Ψήφισε ζητώντας σιγουριά για το αύριο. Ψήφισε για επαναφορά της χώρας στην εθνική της κυριαρχία και του Έλληνα στην υπερηφάνεια που του αξίζει.

Είναι εγκληματικό λοιπόν να χωρίζουμε και πάλι τον λαό σε στρατόπεδα για να βολέψουμε την ιδεολογική μας ανυπαρξία.
Είναι αισχρό να παρερμηνεύουμε την λαϊκή βούληση για να χτίζουμε βλακώδη πολιτικά συνθήματα όπως τα δήθεν περί μνημονιακών και αντιμνημονιακών Ελλήνων.

Γιατί στα δεσμά των μνημονίων μας οδήγησε κυρίως η αναξιοπιστία των πολιτικών από το 2004 και μετά με τα χαλκευμένα στοιχεία, με τις «κωλοτούμπες» και με τα ψέματα τόσο εντός της Ελλάδος όσο και εντός της Ευρώπης.

Στην φτώχεια, στο κούρεμα μισθών και συντάξεων, στην κλοπή των ασφαλιστικών Ταμείων και στην ανεργία μας οδήγησε η επιμονή όλων των κυβερνήσεων στην συντήρηση των συντεχνιών και των προνομίων.

Χρέος λοιπόν για την κυβέρνηση αλλά και για την αντιπολίτευση, αν θέλουν να σεβαστούν το εκλογικό μήνυμα και να αποφύγουν τον διχασμό, είναι πρώτον να ξεχάσουν το πολιτικό κόστος. Δεύτερον να οδηγήσουν το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων εκεί που τους αξίζει όχι με κρατικές αργομισθίες και συντάξεις μαϊμούδες αλλά με σταθερή ανάπτυξη και επενδύσεις που θα φέρουν δουλειές και μισθούς σε ανθρώπινες αξίες.

Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να σχεδιάσει δρόμους για ανάπτυξη και τομείς για νέες δουλειές. Και η αντιπολίτευση να πιέσει για να γίνουν αυτά το ταχύτερο δυνατόν και όχι να πιέζει για να πέσει η κυβέρνηση όσο το δυνατόν ταχύτερα.
Του Γιώργου Κράλογλου, από το capital.gr

Κρίση εθνικής ταυτότητας

Τα αποτελέσματα και των δύο εκλογικών αναμετρήσεων ανέδειξαν έναν πολιτικό και αξιακό διχασμό της κοινωνίας. Σε συνθήκες φόβου και καθοδικής κοινωνικής κινητικότητας, οι λεγόμενες αντισυστημικές δυνάμεις, παρά τις μεταξύ τους μικρές ή μεγάλες διαφορές, και από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, εκπροσωπούν σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα. Παρ' όλα αυτά, έστω και οριακά, την προηγούμενη Κυριακή, αυτή η «αδούλωτη Ελλάδα της Κερατέας» έχασε τη μάχη.

Τι εκπροσωπεί αυτή η Ελλάδα; Εκπροσωπεί την κοινωνική ανευθυνότητα, τον μνησίκακο εγωισμό που ενίοτε τον καλύπτει με την επίκληση της «αξιοπρέπειας», τον καιροσκοπισμό, τις θηριώδεις πελατειακές σχέσεις, τον αλαζονικό εθνικισμό, τη θρησκοληψία, τον εργαλειακό ευρωπαϊσμό. Πρόκειται για την κομφορμιστική Ελλάδα της καθ' ημάς Ανατολής η οποία διαμορφώνει κάθε φορά το πλαίσιο της πολιτικής προσφοράς. Με άλλα λόγια, είναι αυτή η Ελλάδα που ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης λειτουργεί «κινηματικά» και ρυμουλκεί με τον προσήκοντα κυνισμό τα πολιτικά κόμματα να αντιστοιχηθούν στις θελήσεις της. Όποια από αυτά ανταποκριθούν με αξιοπιστία σε αυτό το αίτημα είναι οι εκλεκτοί της αντιπρόσωποι, χθες το ΠαΣοΚ, σήμερα κυρίως, αν και όχι αποκλειστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ.

Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι υπάρχει μια «άλλη Ελλάδα», ισομεγέθης της πρώτης, που της αντιστέκεται. Η άλλη Ελλάδα είναι βέβαια υπαρκτή, αλλά σαφώς μειοψηφική, συνιστά πολιτισμική μειονότητα, είναι ασυντόνιστη, οριακά είναι απολίτικη. Ενώ διαισθάνεται τη μειονοτική μειονεξία της, δεν μπορεί να την πολιτικοποιήσει ώστε να την υπερβεί. Μια βασική αιτία είναι ότι οι εκάστοτε πολιτικοί της εκπρόσωποι δεν μπορούν να μεταφράσουν με αξιοπιστία τις φιλελεύθερες αξίες τους στο ελληνικό ιδίωμα: να «εθνικοποιήσουν» τον φιλελευθερισμό τους ώστε να φιλελευθεροποιήσουν τον ελληνικό εθνικισμό, και ό,τι συναρτάται με αυτόν, τον τυφλό ορθοδοξισμό. Είναι άραγε τυχαίο ότι πολλοί κάνουν λόγο για την αναγκαιότητα το ελληνικό πρόβλημα να καταστεί ευρωπαϊκό, ενώ το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι το ακριβώς αντίθετο, να εξελληνίσουν τον ευρωπαϊσμό, καθιστώντας τον αναπόσπαστο κομμάτι της λεγόμενης «εσωτερικής πολιτικής»;

Γίνεται σαφές ότι πίσω από τον σημερινό εκλογικό διχασμό βρίσκεται ένα μείζον πρόβλημα εθνικής ταυτότητας, το οποίο εργαλειοποιεί την υπαρκτή κοινωνική κρίση. Μια νέα πολιτική ατζέντα, ένα εθνικό πολιτικό σχέδιο για την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση πρέπει να καλύψει το σημερινό στρατηγικό κενό. Ενα σχέδιο άμεσων διαρθρωτικών αλλαγών που θα αλλάζει τους όρους του δημόσιου διαλόγου και θα δημιουργεί νέες κοινωνικές διαιρέσεις, νέες αξιακές συσπειρώσεις. Και κυρίως θα αποσυριζοποιεί τον δημόσιο λόγο, θα μεταφέρει το κέντρο βάρους στα πραγματικά προβλήματα. Γιατί κατά ένα μέρος η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ευρύτερη ιδεολογική ηγεμονία το τελευταίο διάστημα του αριστεροδεξιού εθνικολαϊκισμού, οφείλεται στον ετεροπροσδιορισμό των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Αποσυριζοποίηση σημαίνει ότι το νέο πολιτικό σχέδιο θα διαλύει εμπράκτως τις ψευδαισθήσεις που σκόρπισε ο πολύχρωμος εθνικολαϊκισμός, θέτοντας στην κοινωνία πραγματικά ερωτήματα και προσφέροντας ταυτόχρονα ένα δικαίωμα στην ελπίδα.

Η αποσυριζοποίηση του δημόσιου διάλογου προϋποθέτει την αποσυριζοποίηση ως προς την κατασκευή της πραγματικότητας. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ πάτησε και στο γεγονός ότι στοιχίζοντας την πολιτική του προσφορά στην κοινωνική ζήτηση, περιέγραψε μια πραγματικότητα με τον δικό του τρόπο και πρότεινε «λυτρωτικές» κατευθύνσεις για την υπέρβαση της κρίσης που απέρρεαν από τη δική του περιγραφή μιας ψευδοπραγματικότητας. Γιατί ο «ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι «κόμμα», είναι «πνεύμα», μια νοητική δομή εντός της οποίας συνωθούνται και διασταυρώνονται ο αριστερός μιζεραμπιλιστικός λαϊκισμός με την ελληναράδικη αντιστασιομανία, η νεοκομμουνιστική μετενσάρκωση του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού και η συνάντησή του με τον νεοτριτοκοσμικό αντιευρωπαϊσμό. Η ρηγμάτωση σε αυτή τη νοητική δομή προϋποθέτει μια διαφορετική μυθοπλασία για την ελληνική ταυτότητα, για το «ποιοι είμαστε» και «τι θέλουμε». Χρειάζεται, με άλλα λόγια, ένας εναλλακτικός κινητοποιητικός μύθος που θα διαλύει τις θωπείες της εθνικολαϊκιστικής παραμυθίας, μια ηθικοπολιτική αποσυριζοποίησης των πνευμάτων. Η διάλυση του εθνικολαϊκιστικού μύθου προϋποθέτει την αντικατάστασή του από έναν άλλον: οι χιμαιρικές κατασκευές του εθνικολαϊκισμού πρέπει να αντικατασταθούν από μια ουτοπία του συγκεκριμένου, από σχέδια και πρωτοβουλίες που θα αρθρώνουν τις αξίες της ευθύνης, της επινοητικότητας και της αλληλεγγύης με μια εναλλακτική επανερμηνεία της ίδιας της «ελληνικότητας». 

Ο σημερινός διχασμός, παρά την επικέντρωσή του στο πεδίο της οικονομίας, δεν έχει οικονομικές αιτίες, αλλά είναι πρωτίστως πολιτισμικός και εγκαλεί τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις στην επείγουσα πολιτικοποίησή του. Το να κατανοηθεί με αυτόν τον τρόπο το ελληνικό πρόβλημα είναι το πρώτο βήμα σε μια μακρά διαδικασία για την επίλυσή του.

 

Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, από το ΒΗΜΑ.

Μόνο αν το πραγματικό ερώτημα «μεταρρύθμιση ή αντιμεταρρύθμιση» τεθεί, θα ξεχωρίσουν πραγματικά οι πολιτικές δυνάμεις.

Αφού η αντιμνημονιακή Ελλάδα καταδίκασε το μνημόνιο, ψήφισε και έστειλε στην κυβέρνηση πάλι τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή τώρα νίκησε το μνημονιακό μπλοκ; Το παράδοξο της προηγούμενης πρότασης δείχνει τον παραπλανητικό τρόπο με τον οποίο διεξήχθη η πολιτική αντιπαράθεση των προηγούμενων χρόνων. Πλαστά διλήμματα που δεν μπορούν να εξηγήσουν την πραγματικότητα. Σφοδρές παραπειστικές συγκρούσεις που συσκοτίζουν τις κρυμμένες επιδιώξεις.

Το εκλογικό σώμα απάντησε σε δύο διαφορετικά ερωτήματα. Να μείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ γιατί η επαπειλούμενη βίαιη έξοδος συνεπάγεται εθνική καταστροφή. Και να αντιδράσουμε στην παρατεταμένη ύφεση που 5ο χρόνο πια, οδηγεί την κοινωνία σε απόγνωση. Η Ευρώπη, ως αυτονόητος προορισμός και πατρίδα που εξασφαλίζει τη θέση μας σε ένα δημοκρατικό και υψηλού βιοτικού επιπέδου κόσμο. Και η αντίδραση στη φτώχεια και στις πολιτικές που, αντί να λύσουν, οξύνουν ακόμη περισσότερο τα προβλήματα. Οι δυνάμεις της ακινησίας έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν τις δύο αυτές απαντήσεις ως διαζευκτικές. Θα βγούμε από το φαύλο κύκλο μόνο αν δούμε ότι η ευρωπαϊκή είναι η μόνη λύση στο πρόβλημα. Το αντίθετο είναι που συνεπάγεται ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα και φτώχεια.

Η Ευρώπη δεν είναι α λα καρτ. Δεν είμαστε μέσα αν έχει 27 Ολάντ, αλλά την αφήνουμε όταν έχει Μέρκελ. Είμαστε μέσα γιατί και με Μέρκελ και με Ολάντ, είναι καλύτερη από οτιδήποτε άλλο υπάρχει στον κόσμο. Κάνουν λάθη, εφαρμόζουν συντηρητικές πολιτικές; Σύμφωνοι. Απλώς, όταν 16 κοινοβούλια ψηφίζουν 2 φορές να δώσουν τα δικά τους λεφτά στην Ελλάδα, όταν 27 ευρωπαϊκές χώρες, όταν το ΔΝΤ των 150 χωρών, ο Ομπάμα, ο Πούτιν, οι Κινέζοι, λένε ότι οι αλλαγές που πρέπει να κάνει η χώρα μας είναι επιτακτικές, τότε κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να ξέρει ότι είναι πιο πιθανόν να έχουν αυτοί δίκιο παρά οι απίθανοι των ελληνικών τηλεοπτικών παραθύρων.

Είμαστε πάντα εδώ που ήμασταν και πριν ένα μήνα και πριν ένα χρόνο. Με τις ίδιες δυνάμεις και τα ίδια προβλήματα. Αποδείχτηκε ότι η λύση δεν είναι οι επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις, η πόλωση, οι πρόωρες εκλογές, οι επαναληπτικές, η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, αλλά η αναγνώριση και η αντιμετώπιση των προβλημάτων. Το πολιτικό σύστημα αυτοκαταστροφικά σπαταλάει το λιγοστό καιρό αναδιατάσσοντας τις δυνάμεις του με μοναδικό στόχο την εξαργύρωση της αποτυχίας σε κομματικά κέρδη. Η πιο επίζηλη θέση είναι της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό πριν καν αποκτήσουμε κυβέρνηση, η χώρα απέκτησε αντιπολίτευση.

Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας δυσκολεύονται να συνεργαστούν με στόχο την έξοδο της χώρας από την κρίση. Αν τώρα δεν είναι η ώρα της εθνικής ενότητας, τότε πότε είναι; Αν τώρα δεν μπορείς να φανείς χρήσιμος στην πατρίδα σου, τότε πότε; Το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να βγει έξω από τα τείχη των κομματικών μαγαζιών. Εφευρίσκει αντιθέσεις, μνημόνια και αντιμνημόνια για να αποφύγει τα πραγματικά διλήμματα. Για να μην αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας εφευρίσκει ένα άλλο πρόβλημα, το «μνημόνιο» και έναν εξωτερικό εχθρό, την Ευρώπη που το επιβάλλει. Οι ψεύτικες αντιθέσεις και τα παραπλανητικά διλήμματα κάνουν την πολιτική τους πρακτικά αναξιόπιστη. Αφού όλοι να διαπραγματευτούν, επανεξετάσουν, αλλάξουν τα μνημόνια θέλουν και αφού όλοι να μείνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμούν, τότε γιατί δεν συνεργάζονται; Τα κόμματα μοιάζουν ίδια και συγχρόνως ψεύτικα διαφορετικά, γιατί δεν τοποθετούνται στο πραγματικό δίλημμα: Αλλάζουμε το παρωχημένο πελατειακό και παρασιτικό μοντέλο ή προσπαθούμε να το διατηρήσουμε όπως έχει ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται την καταστροφή;

Μόνο αν το πραγματικό ερώτημα «μεταρρύθμιση ή αντιμεταρρύθμιση» τεθεί, θα ξεχωρίσουν πραγματικά οι πολιτικές δυνάμεις. Οι αντιμεταρρυθμιστικές δυνάμεις υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Το κυρίαρχο σύστημα απεχθάνεται τις μεταρρυθμίσεις. Η ρευστότητα που επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό είναι συνέπεια της καθυστέρησης να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, να ειπωθούν με το όνομά τους, να αποκτήσουν τα κόμματα καθαρές ταυτότητες. Οι δυνάμεις της ακινησίας είναι διακομματικές και με μεγάλη ευκολία μετακινούνται σε όλο το φάσμα. Η κατάσταση δεν θα ξεμπλοκάρει αν οι μεταρρυθμίσεις δεν βρουν τους κομματικούς τους εκφραστές. Σε όλους τους χώρους. Τότε οι παραπλανητικές ταμπέλες θα πέσουν. Αν τις επόμενες ώρες σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, θα συμμετέχουν, ένα κόμμα που ψήφισε τα δύο μνημόνια, ένα που ψήφισε μόνο το δεύτερο και ένα που καταψήφισε και τα δυο. Θα κριθούν για την ικανότητά τους να προχωρήσουν στις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα και όχι για τις σημαίες ευκαιρίας που το πολιτικό σύστημα δύο χρόνια τώρα σηκώνει για να κρύψει την ταυτότητα των επιδιώξεων. Την ακινησία.

Αν κάτι δεν πρέπει να ξεχάσουμε και να συγχωρήσουμε, όχι απλώς για να αποδώσουμε ευθύνες αλλά για να προσπαθήσουμε να μην το ξαναζήσουμε, είναι η κυνική απελευθέρωση της βίας που οδήγησε την κοινωνία μας σε αδιανόητο πολιτικό πρωτογονισμό. Γιατί υπονόμευσε κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των δυσκολιών, αλλά κυρίως γιατί επέβαλε στην κοινωνία μας έναν εμφύλιο-πολεμικό διχασμό ξεχασμένο από τον προηγούμενο αιώνα. Η μία μετά την άλλη, οι χώρες της Ευρώπης, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, σε λίγο η Κύπρος, μπαίνουν σε μια μορφή δημοσιονομικής προσαρμογής, αντιμετωπίζουν προβλήματα, σφίγγουν τα δόντια. Όλοι δωσίλογοι είναι; Μόνο εδώ ακούστηκε στη Βουλή «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Όσοι επένδυσαν στη βία θα χάσουν. Ακόμα κι αν τώρα νομίζουν ότι η στρατηγική τους απέδωσε. Όπως πάντα, την πολιτική βία θα κληρονομήσουν οι αντιδημοκρατικές και φασιστικές δυνάμεις. Χαμένη θα είναι η κοινωνία μας.

«Φίλοι του λαού» δεν είναι όσοι διεκτραγωδούν με τις δυνατότερες φωνές τις αδυναμίες, τη φαυλότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το έκαναν εύκολα και στεντόρεια και οι φασίστες, οι ναζί του μεσοπολέμου. Με τη γνωστή εξέλιξη. Οι λύσεις που προτείνουν είναι αυτές που καθορίζουν τις πολιτικές ταυτότητες των κομμάτων. Προοδευτικοί δεν είναι ποτέ αυτοί που καταγγέλλουν το παρόν ενώ προτείνουν ένα ακόμα πιο οπισθοδρομικό μέλλον.

Ακόμα η χώρα μας ταλαντεύεται μεταξύ ενός ξαφνικού και ενός παρατεταμένου θανάτου. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο, η οικονομική ζωή της χώρας έχει καταρρεύσει. Κανείς δεν ξέρει ακόμα αν έχουμε κι άλλο χρόνο για να προσπαθήσουμε. Η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού είναι μεγάλη, η σύγχυση και η κούραση της κοινωνίας τεράστια. Οι διεργασίες στο πολιτικό σύστημα θα συνεχιστούν. Σε κάθε χώρο, δεξιά, αριστερά, κέντρο, το ερώτημα θα μπει επιτακτικά: Με ή εναντίον του πελατειακού κράτους και του παρασιτισμού. Μόνο μια μεγάλη, προοδευτική συμμαχία αλλαγής μπορεί να είναι χρήσιμη στην κοινωνία. Αργά ή γρήγορα, οι πολιτικές δυνάμεις θα ξεχωρίσουν.

Του Φώτη Γεωργελέ, από athensvoice

Εδώ ο κόσμος χάνεται και τα νούμερα χτενίζονται…

Από το 2009 η χώρα αυτή βιώνει μια πρωτόγνωρη οικονομική και δημοσιονομική κρίση με πολλαπλές προεκτάσεις στον κοινωνικό και πολιτικό της βίο. Αντιλήψεις χρόνων σαρώθηκαν με βίαιο τρόπο, εδραιωμένες βεβαιότητες ανατράπηκαν εν μια νυκτί και παγιωμένες πρακτικές σε όλα τα επίπεδα αποδεικνύονται σήμερα απελπιστικά ανήμπορες να μας απαλλάξουν από το βραχνά του Μνημονίου και να μας οδηγήσουν ξανά στο δρόμο της ανάπτυξης.

Την ίδια ώρα η κρίση αυτή φέρνει στην επιφάνεια, με τον πιο επιτακτικό τρόπο, την ανάγκη της συνεργασίας και της αλληλεγγύης στους κόλπους της κοινωνίας, προκειμένου οι πολίτες της να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ξαναστήσουν όρθιες τις ζωές τους. Κοινωνικά παντοπωλεία και ιατρεία, αθόρυβες κινήσεις στήριξης άπορων οικογενειών από τις δωρεές απλών συμπολιτών μας, ενεργοποίηση των οικογενειακών και συγγενικών δικτύων αλληλοβοήθειας, κινήματα και δίκτυα πολιτών, όλα αυτά εντάσσονται στην λογική ενός πρωτόλειου κοινοτισμού, ο οποίος έρχεται να μαζέψει τα απόνερα του κραιπαλικού και ξιπασμένου ατομικισμού των τελευταίων 30 ετών.

Και ενώ τα δείγματα αυτά γραφής της κοινωνίας μας δημιουργούν ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, στο φθαρμένο παλκοσένικο της πολιτικής μας ζωής συναθροίζονται τον τελευταίο καιρό κακομαθημένα βουτυρόπαιδα, άσκαστοι και ανεπάγγελτοι πολιτικάντηδες, μικρομέγαλοι τσαμπουκάδες, επαγγελματίες φασαρτζήδες, αθεράπευτοι εραστές της κραυγάζουσας αντιπολίτευσης και πατριώτες της κακιάς ώρας, οι οποίοι απορρίπτουν διαρρήδην τη κυβερνητική συνεργασία , επικαλούμενοι τα θολά και παρωχημένα ιδεολογήματα της φυλής τους και επιλέγουν τον κοινοβουλευτικό ανταρτοπόλεμο ως μέσο κατάληψης της εξουσίας. Την ώρα που καλούν την κοινωνία να συνεργαστεί και να δείξει αλληλεγγύη στα αδύναμα μέλη της αυτοί επιμένουν να στοιχίζονται πίσω από τις παλαιοκομματικές λογικές της στείρας άρνησης και της μόνιμης καταγγελίας του αντιπάλου.

Μιλάνε συνεχώς στο όνομα του έθνους και του λαού και την ίδια στιγμή διαιρούν το εκλογικό σώμα σε φθαρμένους , φοβισμένους και λοβοτομημένους πολίτες, από την μία, που βαρύνονται με το προπατορικό αμάρτημα του δικομματισμού και δεν δικαιούνται δια να ομιλούν και σε άφθαρτους, άφοβους και συνειδητοποιημένους πολίτες από την άλλη, οι οποίοι μας προέκυψαν δια της μεθόδου της παρθενογένεσης και έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα στην πολιτική κριτική και τη κυβερνητική πρόταση.

Ανακάλυψαν στα στερνά τους το Ρουσώ και φαντασιώνονται πως υπάρχει μια γενική αντιμνημονιακή βούληση στον ελληνικό λαό, της οποίας γνήσιοι εκφραστές είναι μονάχα οι ίδιοι. Με το εκλογικό τους νουμεράκι παραμάσχαλα διεκδικούν το ρόλο του εθνοσωτήρα και του κατόχου της μίας και αποκλειστικής αλήθειας, ξεχνώντας όμως πως οι γενικές βουλήσεις και τα συναφή τσουβαλιάσματα της κοινωνικής ποικιλομορφίας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε λαιμητόμους και ολοκληρωτισμούς. Η βασική αρχή κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος πως «κανένας δεν πρέπει να κακοποιείται εξαιτίας των απόψεών του», καθώς και η θεμελιακή αρχή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας περί σεβασμού της διαφορετικότητας αποτελούν ψιλά γράμματα για δαύτους. Όταν λοιπόν δε σέβεσαι την αντίθετή μου άποψη και με κατηγορείς ως φοβισμένο ανθρωπάκι που επιλέγει τις ολιγαρχίες και τα συμφέροντά τους αντί της αγνής και άσπιλης Αριστεράς σου, τότε έχω κάθε δικαίωμα ως πολίτης αυτής της χώρας και ως ισότιμο μέλος αυτού του λαού να σε κατηγορήσω και εγώ με τη σειρά μου για πολιτικό τυχοδιωκτισμό του χειρίστου είδους και για αθέμιτο αριβισμό.

Στην Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας, των δεκάδων διαφορετικών συμφερόντων, των εκατοντάδων διαφορετικών προσεγγίσεων, των χιλιάδων διαφορετικών αντιλήψεων και των εκατομμυρίων διαφορετικών ανθρώπων οι πολιτικές αντιπαραθέσεις γίνονται με όρους σχετικής πλειοψηφίας και οι πολιτικές διευθετήσεις επιτυγχάνονται μέσα από τη σύγκλιση και τη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων. Σε μια κομβική στιγμή για τη χώρα μας το εκλογικό σώμα επιμέρισε τη νομιμοποίησή του σε επτά κόμματα και επτά διαφορετικά κυβερνητικά προγράμματα, δίχως να επικροτήσει με τρόπο εκκωφαντικό κάποιο από τα κόμματα αυτά.

Ο πολλαπλασιασμός της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ θα συνιστούσε πράγματι εντυπωσιακή ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και θα δημιουργούσε συνθήκες πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς- έστω και με αυτό το 27%- μόνο αν γινόταν σε προμνημονιακές εποχές, σε εποχές δηλαδή σχετικής ευημερίας. Σε μνημονιακές εποχές, αντίθετα, ο πολλαπλασιασμός αποτελεί λογική συνέπεια της εξακολουθητικής αφαίρεσης των εισοδημάτων και της συνεχούς προσθήκης φορολογικών βαρών και χαρατσιών στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις . Όταν υπόσχεσαι την κατάργησή τους φυσικό και επόμενο είναι να ανεβαίνεις και να δρέπεις εκλογικούς καρπούς. Και, φυσικά, όταν δεν έχεις κυβερνητικό πρόγραμμα και αυτά που λες είναι εκτός τόπου και χρόνου έχεις την ιερή υποχρέωση απέναντι στους κολλητούς σου να παραμείνεις στην αντιπολίτευση για να συνεχίσεις να δρέπεις αυτούς τους καρπούς. Η σκληρή πραγματικότητα της πολιτικής εξουσίας δεν έχει καμία σχέση με τις παιδικές χαρές στις οποίες είσαι μαθημένος. Στις εκλογικές αναμετρήσεις, λοιπόν, του Μαίου και του Ιουνίου αναμετρήθηκαν δυο ριζικά αντίθετες κυβερνητικές πολιτικές και ο επάρατος δικομματισμός εξασφάλισε τη σχετική πλειοψηφία και τερμάτισε πρώτος. Όλες οι άλλες αναγνώσεις του εκλογικού αποτελέσματος εγγράφονται στην λογική του κομματικού οπαδισμού και της ανάγκης των κομματικών ηγεσιών για στιγμιαίο χειροκρότημα και εφήμερες επευφημίες από τα κομματικά τους ακροατήρια.

Σε αυτές τις συνθήκες κρίσης όλες οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις καλούνται να επωμιστούν το βάρος που τους αναλογεί και να επιχειρήσουν τις απαιτούμενες συγκλίσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Καλούνται να βγουν μπροστά, να συνομολογήσουν το νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον λαό, στη βάση συγκεκριμένων δομικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και να αφήσουν τις ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ανοητολογούν και να ψελλίζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ψεύτικα.

Το σύνδρομο της Σταχτοπούτας αποτελεί άλλωστε επαχθές φορτίο για τους χτικιάρικους κυβερνητικούς τους ώμους. Τους χαρίστηκε από κολοφαρδία το αντιμνημονιακό γοβάκι και αντί να διεκδικούν παλατιανές συνήθειες και να απαιτούν κυβερνητικές ευθύνες αυτοί επιμένουν να συμπεριφέρονται σαν κοινές πλύστρες και να ασχολούνται μονίμως με τα άπλυτα των άλλων. Τα οφέλη από τις επιχειρούμενες αλλαγές και η σταδιακή ανασυγκρότηση της χώρας θα αποκαλύψουν με τον καιρό την ανευθυνότητα των δημαγωγών, οι οποίοι ως άλλοι Δαναοί φέρνουν δωράκια στον λαό και ευαγγελίζονται μια νέα Ελλάδα βασισμένη στις συντεχνίες, στους συνδικαλισμούς και στα εδραιωμένα συμφέροντα μιας παρασιτικής Ελλάδας που δεν θέλει να αλλάξει απολύτως τίποτα.

Αφήστε τους στα κεραμίδια της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παίζουν με τα ξύλινα στρατιωτάκια τους, παραταγμένα στα πρωτευουσιάνικα πεζοδρόμια και να επιχειρούν με επαναστατικές ασκήσεις επί χάρτου και σπασμωδικά γιουρούσια να ανακαταλάβουν την εξουσία . Εσείς έχετε χρέος να κυβερνήσετε και να αλλάξετε τα πάντα. Ήρθε η ώρα της ευθύνης για όλους σας..

Του Τάσου Φούντογλου, από aixmi.gr

Σάντος: «Να σέβεστε την Ελλάδα»

«Ο θεός ήταν δίπλα μας» είπε ο Πορτογάλος προπονήτης της εθνικής στην συνέντευξη τύπου στην οποία εμφανίστηκε με γαλανόλευκο κασκολ. Ερωτηθείς για τη στάση της Άνγκελα Μέρκελ απέναντι στη χώρα, ο Πορτογάλος προπονητής, δεν μάσησε τα λόγια του.
«Αυτό που μας εμπνέει είναι η ιστορία της Ελλάδας. Οι Έλληνες έχουν τεράστια περηφάνια και αξίζουν το σεβασμό όλων. Όλοι πρέπει να τους σέβονται, γιατί από εκεί άρχισαν η δημοκρατία και τόσες άλλες αρχές», τόνισε.
Για τη μεγάλη νίκη επί της Ρωσίας τόνισε: «Είμαστε πανευτυχείς που καταφέραμε να δώσουμε χαρά σε όλους τους Έλληνες και τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, που λόγω τραυματισμού δεν είναι μαζί μας. Είναι μία μεγάλη πρόκριση, αποτέλεσμα της δουλειάς των παικτών μου στο γήπεδο. Ο Θεός ήταν δίπλα μας και μας βοήθησε να φτάσουμε στα προημιτελικά. Ήταν θέμα συγκέντρωσης, η οποία μας έλλειψε στα δύο πρώτα ματς, είχαμε ξεκάθαρο πλάνο και το εφαρμόσαμε. Δεν επιτρέψαμε στον αντίπαλο να εκμεταλλευτεί τις αρετές του και να σκοράρει. Οι παίκτες μου έδωσαν τα πάντα και κάτι παραπάνω. Τους είπα πως τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Ο χαρακτήρας της ομάδας βγαίνει πάντα στην επιφάνεια στα κρίσιμα παιχνίδια».

Αναδημοσίευση από το κουτί της πανδώρας

Ψηφίζουμε πάντα ψεύτες – Γιατί δεν αντέχουμε την αλήθεια

Πολλοί φίλοι μου λένε, ολοένα και περισσότερο, καθώς πλησιάζουν οι νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου, ότι τα έχουν χαμένα. Ότι δεν ξέρουν τι θα ψηφίσουν διότι φοβούνται, πλέον, ότι τα κόμματα κι οι πολιτικοί τους λένε μεγάλα, κολοσσιαία ψέματα. Ότι τους υπόσχονται, ακόμα και τώρα που η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την οριστική κατάρρευση, τεχνητούς παραδείσους, που φυσικά δεν υφίστανται κι ούτε πρόκειται να υπάρξουν ξανά στο εγγύς μέλλον.

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να ψηφίσουμε αυτούς τους ψεύτες, με ρωτάνε. Η απορία και το ερώτημα τους, που απορρέει από τον φόβο και την αγωνία για το πού πάει ο τόπος, είναι εύλογες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολιτικοί λένε ψέματα. Αλλά πάντα έλεγαν ψέματα. Πάντα και παντού. Και σχεδόν πάντα, οι νικητές των εκλογών αλλά κι οι μεγαλύτεροι ηγέτες αυτής της χώρας, ήταν οι ιδανικότεροι ψεύτες και δημαγωγοί.

Aυτό συμβαίνει διότι ο κόσμος δεν αντέχει την αλήθεια. Δεν θέλει να ακούει αλήθειες. Προτιμά τα ψέματα, τον ικανοποιούν, του κατευνάζουν την αγωνία, τον κάνουν να καταπολεμά τον φόβο και την ανασφάλεια για την αβεβαιότητα του αύριο.

Γι’ αυτό, ο δημοφιλέστερος ηγέτης της Μεταπολίτευσης ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ιδανικότερος δημαγωγός κι ο μεγαλύτερος ψεύτης. Το 1981, ο Ανδρέας κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κι «Έξω οι βάσεις του θανάτου». Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έκανε τίποτα σχετικά. Έκανε ακριβώς το αντίθετο. Ενίσχυσε την σχέση με την ΕΟΚ, παρέμεινε στο ΝΑΤΟ και διατήρησε τις αμερικανικές βάσεις μέχρις ότου οι ίδιοι οι αμερικανοί έκριναν ότι τους είναι άχρηστες.
Αλλά ο κόσμος ήταν ικανοποιημένος. Δεν τον πείραξαν τα ψέματα του Ανδρέα. Γιατί τον «μπούκωσε» με πολλά, πάρα πολλά χρήματα. Ειδικά στη δεκαετία του 1980, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εκτοξεύθηκε. Γιατί η τότε κυβέρνηση διαχειρίστικε τεράστια χρηματικά ποσά που τα έριξε στην κατανάλωση αποκλειστικά, μετατρέποντας τους έλληνες σε έθνος αντιπαραγωγικό αλλά «βολεμένο» και κρατικοδίαιτο. Έθνος της ήσσονος προσπάθειας.

Όμως, αυτό έγινε με δανεικά, τα οποία υπονόμευσαν τις δομές της ελληνικής οικονομίας κι άνοιξαν τον δρόμο για την σημερινή χρεοκοπία της. Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε το 2010. Η χρεοκοπία της είχε αρχίσει από το 1981 ή και κάπως νωρίτερα. Αυτή την αλήθεια ο μέσος Έλληνας δεν ήθελε να την ακούει. Και γι’ αυτό επί 30 τουλάχιστον χρόνια έδινε στα κόμματα που τον κυβέρνησαν μέσα σε ένα σύστημα απολύτως κρατικοδίαιτο πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία εκλογικά ποσοστά.

Δεν υπάρχει αναμέτρηση από το 1981 μέχρι το 2009, που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αθροιστικά να μην έχουν πάρει πάνω από το 80% του εκλογικού σώματος. Γιατί οι Έλληνες βολεύονταν στο Δημόσιο, έστω κι αν ήξεραν πως οι πολιτικοί τους ηγέτες είχαν διαφθαρεί κι ήταν ψεύτες. Και τούτο διότι δεν άντεχαν τη μεγάλη αλήθεια. Ότι η χώρα χρεοκοπεί.

Ακόμα και τώρα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια. Δεν θέλει να πιστέψει ότι το σύστημα των τελευταίων 30 ετών κατέρρευσε και δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουμε σε αυτό ποτέ. Αλλά ακόμα πιστεύουν μύθους ότι δήθεν βγαίνοντας από το Μνημόνιο θα πάψει η μεγάλη δοκιμασία τους. Και τούτο διότι δεν αντέχουν την αλήθεια. Ότι από εδώ και πέρα όλοι μας θα ζήσουμε φτωχότερα. Κι η ευκαιρία μας για μια αξιοπρεπή ζωή θα εξαρτηθεί από το πόσο παραγωγικά και πόσο σκληρά θα εργαστούμε και θα δημιουργήσουμε. Κάτι που σήμερα, δυστυχώς, κανείς από τους πολιτικούς μας δεν θέτει και δεν συζητά. Γιατί ο κόσμος δεν το θέλει.

Του Γιάννη Λοβέρδου, από aixmi.gr

Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε!

Βλέπω με ευχάριστη έκπληξη τώρα πια και τους εκπροσώπους των αντιμνημονιακών κομμάτων να αναγνωρίζουν τα ελλείμματα και να ψάχνουν τρόπους για να τα καλύψουν. Προτείνουν φόρους φυσικά κι αυτοί, σ’ αυτούς που έχουν εισόδημα 20.000 το χρόνο, εισφορές σε όσους έχουν 50.000, έκτακτες φορολογίες στις επιχειρήσεις. Πού είναι τώρα αυτοί που «δεν χρωστούσαν, δεν πληρώνανε»; Πού είναι όλοι αυτοί που δεν πλήρωναν τα διόδια, τα εισιτήρια στα λεωφορεία και το μετρό; Πού είναι όλοι αυτοί που όταν το κράτος χρεοκοπούσε πρότειναν ως απάντηση να το χρεοκοπήσουμε ακόμα περισσότερο; Πού χάθηκαν εκείνοι οι καλοί άνθρωποι που πρότειναν επιτροπές λογιστικού ελέγχου για να διαγράψουμε το επαχθές χρέος; Που συνέκριναν την ελληνική δημοκρατία με λατινοαμερικάνικες μπανανίες και δεν αναγνώριζαν συμβάσεις μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κυβερνήσεις που ψήφιζε το 80% του ελληνικού λαού;

Πού είναι όλοι αυτοί που είχαν αναγάγει την τσάμπα μαγκιά του μπαταχτσή σε προοδευτικό δικαίωμα και απαίτηση να πληρώνουν τη ζωή τους οι πολίτες των άλλων χωρών; Άραγε, τώρα που έμαθαν για τις 200.000 μαϊμού συντάξεις και επιδόματα που στοιχίζουν 1 δις το χρόνο, για τον πενταπλασιασμό της φαρμακευτικής δαπάνης, για το διπλασιασμό σε μία δεκαετία του μισθολογικού κόστους του δημοσίου, τον τριπλασιασμό της κρατικής ενίσχυσης στα ασφαλιστικά ταμεία, θέλουν ακόμα επιτροπές ελέγχου; Μήπως τους λέει τίποτα το γεγονός ότι μετά από 4 χρόνια ύφεσης και 2 μνημονίου, ξεκινάμε πάλι απογραφή των συνταξιούχων; Με την ταμπέλα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», ο ελληνικός παρασιτισμός προσπάθησε κρυμμένος πίσω από προοδευτικές ταμπέλες να βάλει την υπόλοιπη κοινωνία να πληρώσει το λογαριασμό.

Η «εξόντωση της κοινωνίας».

Η κοινωνία μας περνάει δύσκολες ώρες. Πολλοί άνθρωποι έχουν κλείσει τις δουλειές τους, ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας είναι άνεργοι. Για στάσου ένα λεπτό, όμως. Για «εξόντωση της κοινωνίας» μιλούσαν και πριν 2 χρόνια. Εξόντωση της κοινωνίας ήταν η περικοπή του επιδόματος έγκαιρης προσέλευσης. Εξόντωση ήταν οι μετατάξεις μέσα στο δημόσιο. Οι άνθρωποι απειλούσαν να πηδήσουν από τα παράθυρα γιατί η αναγκαστική εφεδρεία, που δεν εφαρμόστηκε, τους πρότεινε να κάθονται 2 χρόνια σπίτια τους και να παίρνουν το 70% του μισθού τους μέχρι να βγουν στη σύνταξη.Κάτι δηλαδή που αν το προτείναμε όχι στο 1 εκατομμύριο ανέργους, αλλά και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, θα το αντιμετώπιζαν ως πρώτο αριθμό του λαχείου. Αυτοί που δημιούργησαν την ατμόσφαιρα της σύγκρουσης, της μιζέριας, της θυματοποίησης, της ακινησίας, αυτοί που δεν άφησαν την κοινωνία να δουλέψει για να ξεπεράσει τα προβλήματά της, ήταν αυτοί που δεν ήθελαν να χάσουν το παραμικρό από την προηγούμενη ζωή τους. Τα πραγματικά θύματα, ο ιδιωτικός τομέας που διαλύθηκε για να μη θιγεί το πελατειακό κράτος, δεν είχε χρόνο για συνθήματα. Δούλευε για να επιβιώσει.

Είναι ένα κόλπο για να μας αγοράσουν φτηνά.
Περίεργο κόλπο. Πότε θα το εφαρμόσουν; Η αξία του Χρηματιστηρίου Αθηνών, οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των κρατικών κολοσσών ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, Πετρέλαια, Εθνική, όλη η ελληνική οικονομία δηλαδή, αποτιμάται σήμερα 19,5 δις. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, τα Zara, τα ρούχα, έχουν χρηματιστηριακή αξία 90 δις. Μια μεσαία πολυεθνική μπορεί να αγοράσει την Ελλάδα για πλάκα. Αλλά δεν το κάνει. Αντίθετα. Φεύγει η Singapore Airlines, η Ryanair, έφυγαν τα Aldi, η Fnac, η Saturn, οι εταιρείες καυσίμων. Παρά τους ελληνικούς μύθους, κανείς δεν αγοράζει σε μια αποτυχημένη χώρα. Κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα διαφθοράς, διαπλοκής, χαμηλής παραγωγικότητας και κομματικών «διοδίων».

Δανείζονται με 1% και μας δανείζουν με 5%.

Οι τράπεζες, οι τοκογλύφοι. Ναι, ήταν τόσο μεγάλη η εκμετάλλευση ώστε έχασαν τα μισά λεφτά τους και χρεοκόπησαν. Τώρα δεν μας δανείζουν οι τράπεζες, μας δανείζουν οι πολίτες των άλλων κρατών. Και το επιτόκιο έχει φτάσει σχεδόν στο 2%. Όσοι τα λένε αυτά, μπερδεύουν το επιτόκιο της διατραπεζικής με το επιτόκιο για ομόλογα 15 και 20 χρόνων. Κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε; Όταν «δανείζουμε» τις τράπεζες με ένα απλό λογαριασμό, έχουμε 1% επιτόκιο, αν τις δανείσουμε με τρίμηνη προθεσμία ζητάμε 5%. Αν επρόκειτο για ένα χρεοκοπημένο κράτος πόσο θα ζητούσαμε; Το αληθινό ζήτημα είναι ότι στον πραγματικό κόσμο, στην αγορά, δεν θα μας δάνειζαν ούτε με 30%. Και το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι, πριν την κρίση, όταν μας δάνειζαν με «γερμανικό» χαμηλό επιτόκιο, εμείς πάλι ελλείμματα είχαμε ενώ αυτοί οργάνωναν την ανάπτυξή τους. Τώρα δανειζόμαστε φτηνά, ενώ χώρες που μας δανείζουν, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, δανείζονται με 6%. Και πάλι γκρινιάζουμε.

Το μνημόνιο έφερε τη λιτότητα.

Ύφεση είχαμε 2 χρόνια και, πριν ξεκινήσει το μνημόνιο. Δεν υπάρχει μνημόνιο, υπάρχει έλλειμμα. Και δεν υπάρχουν πια δανεικά για να το καλύψουν. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το μνημόνιο, δηλαδή η δανειακή σύμβαση, μας προφυλάσσει. Χωρίς αυτή, η λιτότητα θα ήταν διπλάσια. Από 10,4 το πρωτογενές μας έλλειμμα πήγε στο 5%. Αλλιώς, χωρίς δανεικά, θα έπρεπε να είχε μηδενιστεί. Όσοι καταγγέλλουν, ακυρώνουν, περήφανα διαγράφουν και θριαμβευτικά αποχωρούν από τα μνημόνια που θα «τα κάνουν παρελθόν», λησμονούν να πουν ότι η επόμενη μέρα θα είναι τέτοια που τα προηγούμενα χρόνια θα μας φαίνονται παράδεισος. Ένα δις δόση καθυστέρησε να εκταμιευτεί τον Μάιο και τα νοσοκομεία είναι στα πρόθυρα κραχ, οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους.

Δεν κάνουμε καλή διαπραγμάτευση.

Ναι, θα έρθουν τώρα οι καλύτεροι διαπραγματευτές. Δυστυχώς, συνέβη το αντίθετο. Το πολιτικό σύστημα διαπραγματεύτηκε και μάλιστα πολύ καλά. Για να διατηρήσει το ξοφλημένο σύστημα στη ζωή. Κάθε 3 μήνες το μνημόνιο άλλαζε. Όλοι το ξέρουμε. Νόμοι ψηφίζονται, δεν εφαρμόζονται. Λαμβάνονται μέτρα, δεν αποδίδουν, αλλάζουν, παίρνουν άλλα, καινούργιοι νόμοι, άλλες φορολογικές ρυθμίσεις, εξαιρέσεις στο ασφαλιστικό, 3 νόμοι για τα κλειστά επαγγέλματα κανείς δεν εφαρμόστηκε, άλλοι τόσοι για τις κρουαζιέρες. Το μνημόνιο είναι η μεγάλη απάτη του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Μια προπαγανδιστική κατασκευή. Υπάρχει μόνο έλλειμμα. Που για να το αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε αύξηση εσόδων και μείωση εξόδων. Δυσάρεστα πράγματα, δηλαδή. Που κανείς δεν θέλει να τα πει και πολύ περισσότερο να τα κάνει.

Οι Ευρωπαίοι έλεγαν μείωση δαπανών, έκοβαν μόνο τους μισθούς. Πάταξη της φοροδιαφυγής, έβαζαν φόρους. Διαρθρωτικές αλλαγές, δεν προχωρούσε καμία. Δεν χρειάζεται να ακυρώσει κάποιος το μνημόνιο. Ούτε καν να το διαπραγματευτεί. Ας το έχει back up. Ας προχωρήσουμε παράλληλα εμείς με άλλους τρόπους τη μείωση των δαπανών και την αύξηση των εσόδων. Ας μειώσουμε εμείς με άλλο τρόπο τα ελλείμματα. Ας επιτύχουμε αλλιώς την επανεκκίνηση της οικονομίας. Τι μας εμπόδιζε 2 χρόνια; Το αντιμνημονιακό μέτωπο, όλη η συνθηματολογία για αλλαγή του μνημονίου, κρύβει την άρνηση να αλλάξει το σύστημα, να αλλάξει η χώρα. Αρνούνται την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και κρύβονται πίσω από την αλλαγή του μνημονίου.

Γι’ αυτό οι αντιμνημονιακές και οι μνημονιακές δυνάμεις δεν είναι πειστικές στη μεταξύ τους αντιπαράθεση. Αυτά που ΝΔ και Πασόκ δεν έκαναν προσπαθώντας να τρενάρουν τις μεταρρυθμίσεις, έρχεται τώρα ο Σύριζα ευθαρσώς να δηλώσει ότι ούτε τα συζητάει. Το αντιμνημονιακό μέτωπο κάνει ρελάνς οπισθοδρόμησης στην ακινησία των άλλων. Έτσι δημιουργούν πλαστές αντιθέσεις, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αριστεροί-δεξιοί, προδότες-πατριώτες, τα πάντα εκτός από μεταρρυθμιστές-αντιμεταρρυθμιστές. Αυτό όμως είναι το μόνο δίλημμα που αυτή τη στιγμή ξεκαθαρίζει τα πράγματα.

Και σ’ αυτό δεν χωράει καμία διαπραγμάτευση. Ο κόσμος τους, ο κρατισμός, οι επιδοτήσεις, το κράτος-επιχειρηματίας, οι παροχές, οι αργομισθίες, το γραφειοκρατικό δημόσιο, τα κλειστά επαγγέλματα, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, έχει τελειώσει για την Ευρώπη. Οι μεταπολεμικές κλειστές οικονομίες είναι πια παρελθόν. Αυτό είναι και το πραγματικό πρόβλημα. Όχι οι μετενέργειες, ούτε οι κατώτεροι μισθοί. Αυτά κερδίζονται και χάνονται κάθε εποχή, είναι η δουλειά, η παραγωγή, η ανάπτυξη κάθε περιόδου που τα καθορίζει. Το άλλο, όμως, είναι καθοριστικό. Το μοντέλο που δυσκολεύονται να αφήσουν πίσω τους ΝΔ και Πασόκ, και θέλει να επαναφέρει ακόμα ισχυρότερο ο Σύριζα, έχει τελειώσει στο σύγχρονο κόσμο.

Δεν υπάρχει τρόπος να μας βγάλουν από το ευρώ.

Μήπως υπάρχει τρόπος να τους αναγκάσουμε να μας δανείζουν αέναα χωρίς να εξοφλούμε τα δανεικά; Απίστευτοι νομικοί των τηλεοπτικών παραθύρων και ανεπάγγελτοι πολιτικοί του κομματικού σωλήνα επικαλούνται νομικούς λόγους για να εξηγήσουν ότι δεν προβλέπεται έξοδος χώρας από το ευρώ. Αν δεν είναι ηλίθιοι, είναι απατεώνες. Τη στιγμή που η ροή χρήματος από τα ευρωπαϊκά ταμεία σταματήσει, η χώρα θα είναι υποχρεωμένη να τυπώσει χρήμα για να συνεχίσει στοιχειωδώς να λειτουργεί. Η στιγμή αυτή δεν είναι μακριά. Ο περισσότερος κόσμος, βλέποντας την αδιανόητη ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος, την έχει προεξοφλήσει. Αυτοί που θα οδηγήσουν τη χώρα στη δραχμή θα είναι οι υπεύθυνοι μιας εθνικής ήττας που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα τις επιπτώσεις της.

Αυτοί που διαπαιδαγώγησαν την κοινωνία στην εθελοτυφλία, που ακόμη και σήμερα αντί για σκληρές αλήθειες υπόσχονται παροχές και επιστροφή με μαγικό τρόπο στην προηγούμενη ζωή χωρίς τα δανεικά όμως, δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν. Γι’ αυτό οι τσάμπα μάγκες της προηγούμενης περιόδου, οι «αριστεροί» των τηλεοπτικών παραθύρων, οι «πατριώτες» που βρίσκουν κάθε βράδυ πετρέλαιο στο Αιγαίο, θα αρνηθούν να κυβερνήσουν με κάθε δικαιολογία.

Η «δίκαιη οργή».

Έχετε προσέξει ένα παράδοξο; Τρεις μήνες τώρα προεκλογική περίοδος, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα επεισόδια και οι προπηλακισμοί εναντίον πολιτικών, κανείς δεν διαδηλώνει στη Βουλή, κανείς δεν ανεβάζει βιντεάκια στο ίντερνετ με γιαούρτια και μπουκάλια και συνθήματα. Είναι λιγότερη η ύφεση, η ανεργία; Μεγαλύτερη είναι. Τώρα όμως κεφαλαιοποιείται η «δικαιολογημένη οργή» σε ψήφους. Τόσο αυθόρμητη ήταν.

Τώρα δεν σπάμε μάρμαρα, δεν καίμε. Ψηφίζουμε. Όμως η βία όταν απελευθερώνεται στους δρόμους, μένει. Και την κληρονομούν οι νεοναζί, οι οποίοι ξαφνικά δεν είναι πια τα «παιδιά στην πάνω πλατεία» αλλά το απεχθές «αυγό του φιδιού» που μας απειλεί. Τώρα ξαφνικά τα «αντισυστημικά» φαινόμενα σε απειλούν όταν γίνεσαι κόμμα εξουσίας. Η νομιμοποίηση της πολιτικής βίας, η ρητορική του μίσους για προδότες, δοσίλογους, δυνάμεις κατοχής, εξυπηρέτησαν τις κομματικές ιδιοτέλειες. Ο στόχος επετεύχθη. Τώρα όλοι προσπαθούν να τα διαγράψουν από τη μνήμη, όμως ο πολιτικός πρωτογονισμός που, ψυχρά, υπολογιστικά, με συνταγές τεχνικών της εξουσίας, απελευθερώθηκε αυτά τα 2 χρόνια, τώρα δεν μαζεύεται. Και θα τον πληρώσει ακριβά η κοινωνία μας. Άμα συμβεί το απευκταίο ατύχημα, η χρεοκοπία, θα ξέρουμε για ποιους λειτούργησε, ποιοι θα κληρονομήσουν αυτή την τυχοδιωκτική στρατηγική της έντασης που εφαρμόστηκε αυτά τα χρόνια.

Όμως το μνημόνιο φέρνει ύφεση.

Είναι η μισή αλήθεια. Καμία χώρα δεν διαλύεται άμα χάσει 15% του ΑΕΠ της, κανένα νοικοκυριό δεν εξοντώνεται αν χάσει 15-20% των αποδοχών του. Δουλεύει και το ξανακερδίζει. Το πρόβλημά μας δεν είναι η κρίση, αλλά ο τρόπος που διαχειριστήκαμε την κρίση. Οι μειώσεις ήταν επακόλουθο της πραγματικότητας. Η παρατεταμένη, ύφεση, όμως είναι αποτέλεσμα της λάθος διαχείρισης. Δεν κάναμε τις αλλαγές που η υπόλοιπη Ευρώπη, ο κόσμος όλος μάς συνιστούσε, αρνηθήκαμε τις μεταρρυθμίσεις και αντί γι’ αυτό παραλύσαμε ως χώρα, σταμάτησαν τα πάντα να δουλεύουν.

Η ύφεση είναι αποτέλεσμα της διάλυσης του κράτους, της αποδιοργάνωσης του κρατικού μηχανισμού, πράγμα που κάνει τη διαβίωση ακόμα πιο δραματική. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής αστάθειας, 80 δις καταθέσεων έχουν φύγει έξω από πολίτες που βλέπουν ότι το πολιτικό σύστημα μας οδηγεί στην άβυσσο. Είναι αποτέλεσμα της αυτοκαταστροφικής τακτικής, της υπονόμευσης του τουρισμού, της εξόντωσης της εμπορικής ζωής της πόλης. Είναι αποτέλεσμα των καταστροφικών επιλογών, να εξοντωθεί ο ιδιωτικός τομέας για να μη θιγούν οι γραφειοκρατικές δομές, να εξαφανιστούν οι δημόσιες επενδύσεις για να μη μειωθούν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ.

Οι «δεν με νοιάζει».

Είναι πολλοί άνθρωποι που λένε, εδώ που φτάσαμε τι άλλο να πάθουμε; Ας χρεοκοπήσουμε μια ώρα αρχύτερα. Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν έχω δουλειά. Τι με νοιάζει η χώρα, αν εγώ ήδη χρεοκόπησα; Περάσαμε πολλές δεκαετίες ανέμελης ζωής και τώρα δεν μπορούμε καν να κάνουμε τις συγκρίσεις, να αντιληφθούμε τι σημαίνει χρεοκοπία μιας χώρας. Στις σημερινές συνθήκες του κόσμου, η έξοδος από το ευρώ θα μετατρέψει την Ελλάδα σε «αποτυχημένο» κράτος της αφρικανικής ηπείρου. Ό,τι ζούμε τώρα θα μας φαίνεται μια παλιά καλή ανάμνηση. Μαυραγορίτες, ολιγάρχες και συμμορίες θα είναι η κοινωνική μας ζωή. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά γιατί «δεν τους νοιάζει». Έστω και στο χείλος του γκρεμού πρέπει όλοι να βρούμε το κουράγιο και την ψυχραιμία να αντισταθούμε στη μοιρολατρία και τη θυματοποίηση, δεν πρέπει να αφήσουμε τις δυνάμεις της δραχμής να νικήσουν.

Του Φώτη Γεωεργελέ, από το athensvoice

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΛΟ



Στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία μιας εντελώς νέας, σύγχρονης, ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς

Κάθε μέρα που περνά γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ο κ. Τσίπρας απομακρύνεται από κάθε, στοιχειώδη έστω, έννοια αριστεράς. Μιλώντας για την κ. Μέρκελ είπε ότι αυτός βλέπει από το γραφείο του την Ακρόπολη, δηλαδή 2.500 χρόνια πολιτισμού, ενώ αυτή βλέπει το Ράϊχσταγκ. Δηλαδή, μια παραλλαγή τού: όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες εσείς τρώγατε βελανίδια. Πρόκειται για την ακροδεξιά θέση της εθνικιστικής οικειοποίησης του πανανθρώπινου αρχαιοελληνικού πολιτισμού και της οικοδόμησης μιας δήθεν εθνικής ανωτερότητας πάνω από ένα μυθικό παρελθόν. Με τέτοιες θέσεις, σε τί διαφέρει ο κ. Τσίπρας από την Χρυσή Αυγή, τον κ. Καμμένο ή τον κ. Τζήμερο, με τις «ρηξικέλευθες» θέσεις για το μεταναστευτικό;

Έπειτα ανακάλυψε ότι είμαστε ορθόδοξη χώρα και πρέπει να έχουμε προνομιακές σχέσεις με την ορθόδοξη Ρωσία. Το επιχείρημα, δηλαδή, των Ελλήνων εθελοντών που έλαβαν μέρος στο έγκλημα της μαζικής σφαγής στην Σρεμπρένιτσα. Πού πήγαν άραγε οι θέσεις για χωρισμό κράτους-Εκκλησίας και για μία ανεξίθρησκη, θρησκευτικά ουδέτερη πολιτεία; Αλλά δεν είναι μόνον οι επικίνδυνες ιδεολογικές μετατοπίσεις. Είναι επίσης η μαζική μετανάστευση του πιο οπισθοδρομικού κρατικίστικου και διαπλεκόμενου ΠΑΣΟΚ σε αυτόν, ιδιαίτερα όλου του συστήματος Άκη Τσοχατζόπουλου, που τον κάνουν ένα επικίνδυνο λαϊκιστικό μόρφωμα.

Η εμμονή του, όπως φαίνεται, στην λογική της καταγγελίας του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, και όχι της τολμηρής αναθεώρησης μέσα από συναινετικές με τους εταίρους μας διαδικασίες, δημιουργεί άμεσο κίνδυνο εξόδου της χώρας από το ευρώ. Μάς οδηγεί έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ σε οικονομικό και κοινωνικό πισωγύρισμα πολλών δεκαετιών, γι αυτό ανασύρει και τα κατάλληλα οπισθοδρομικά ιδεολογήματα. Είναι άμεση προτεραιότητα η παρεμπόδιση της πρώτης θέσης του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές.

Από την άλλη, όμως, διαμορφώνεται ένας θλιβερός διπολισμός που δεν παρέχει καμμία προοπτική για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονιστικές τομές στην βαλτωμένη χώρα μας. Από την μια ο ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη μία κεντροδεξιά με πολλές ακροδεξιές προσμίξεις και με πολιτικό λόγο που όλο και περισσότερο μοιάζει με τον λόγο της ΕΡΕ την δεκαετία του 1950.

Γι αυτό είναι ζωτικής σημασίας η ενίσχυση σε αυτές τις εκλογές του τρίτου πόλου. Ενός πόλου που βασικές συνιστώσες του θα είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά που θα περιλαμβάνει τις διάφορες κινήσεις της κεντροαριστεράς –κινήσεις πολιτών, μεταρρυθμιστικές, φιλελεύθερες και οικολογικές δυνάμεις, ανένταχτους πολίτες.

Στο πλαίσιο αυτού του πόλου είναι σημαντική η ύπαρξη ενός ισχυρού ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό μετέχει στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και είναι προνομιακός συνομιλητής των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, που είναι ο βασικότερος παράγοντας των αλλαγών στην Ευρώπη και άρα και της ελπίδας για την χώρα μας. Και διότι, ανεξαρτήτως των ευθυνών του, έχει την αναγκαία τεχνογνωσία και κυβερνητική πείρα που είναι απαραίτητες σε αυτές τις δύσκολες ώρες και εκφράζει σημαντικές κεντροαριστερές κοινωνικές δυνάμεις. Στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία μιας εντελώς νέας, σύγχρονης, ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς.

Tου Παύλου Αθανασόπουλου, από το europeanbusiness

Ποιος θα πει: «Δεν έχω να προφέρω παρά μόνο μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα»;

«Έχεις κάτι αισιόδοξο να πεις;», με ρώτησε σχεδόν περιπαικτικά. Τον κοίταξα σκεφτικός και μου ήρθε στο μυαλό η φράση του αείμνηστου Βάτσλαβ Χάβελ: «Η ελπίδα σίγουρα δεν είναι το ίδιο πράγμα με την αισιοδοξία. Δεν είναι η πεποίθηση ότι κάτι θα πάει καλά, αλλά η βεβαιότητα ότι κάτι παράγει νόημα, άσχετα με το πώς θα πάει». «Αλλάζω το ερώτημα», απάντησα. «Μπορούμε να ελπίζουμε;». Κούνησε το κεφάλι με απορία. Η ελπίδα δεν πλεονάζει στις μέρες μας…

Η ελπίδα δεν είναι εμπειρική παρατήρηση, ούτε πρόγνωση. Είναι η εσωτερική βεβαιότητα ότι μια κατάσταση δεν είναι αποδεκτή κι ότι μια άλλη πρέπει να πάρει τη θέση της. Οι αντικομουνιστές διαφωνούντες όπως ο Χάβελ, οι αντιρατσιστές ακτιβιστές όπως ο Λούθερ Κίνγκ, και οι μεγάλοι πολεμικοί ηγέτες όπως ο Τσόρτσιλ το γνώριζαν καλά. Η γνώση τους ήταν μια διαισθητική σύλληψη της κατάστασης που αντιμετώπιζαν, με βιωματικές ρίζες σε έναν τρόπο συλλογικού βίου κι έναν ηθικοπολιτικό, σχεδόν μεταφυσικό, ορίζοντα αναφοράς.

Το «we shall never surrender» του Τσόρτσιλ ή το «I have a dream» του Κίνγκ δεν ήταν ένα αμήχανο ευχολόγιο, σαν αυτό του δικού μας Προέδρου της Δημοκρατίας ότι «θα έρθουν καλύτερες μέρες» (!), ούτε κενολογικός οπτιμισμός σαν το «η Ελλάδα μπορεί» του Σαμαρά, αλλά η διατύπωση μιας υποβόσκουσας κοινής πεποίθησης, την οποία ο ηγέτης αρθρώνει και αναδεικνύει. Όταν η ελπίδα σαρκώνεται, μορφοποιείται σε λόγο, συνδέεται με τα βιώματα αυτών στους οποίους απευθύνεται, τότε αποκτά δραστικότητα, κινητοποιεί. Τα πράγματα παράγουν νόημα για τον ηγέτη που έχει αίσθηση ταυτότητας και αποστολής• μορφο-ποιεί ό,τι οι πολλοί αισθανόμαστε αλλά αδυνατούμε να αρθρώσουμε και μας το επιστρέφει σε επεξεργασμένο λόγο, στον οποίο αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και από τον οποίο αντλούμε δύναμη.

Ένα από τα πολλά προβλήματά μας δεν είναι μόνο τα ερείπια που συσσωρεύονται και η αίσθηση της καταστροφής που πλησιάζει, αλλά, κυρίως, η απουσία ελπίδας. Δείτε το λόγο των δήθεν πολιτικών ηγετών μας και θα καταλάβετε γιατί. Η χώρα καταρρέει, αλλά αυτοί αδυνατούν να επινοήσουν ένα νέου τύπου πολιτικό λόγο, οπότε αδυνατούν να εμπνεύσουν. Τι κάνουν; Ό,τι έκαναν πάντοτε προεκλογικά: υπόσχονται, κολακεύουν το πόπολο, εξάπτουν τον πρωτόγονο φόβο ή την άλογη οργή, ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους.

Ο Σαμαράς τάζει, ως συνήθως: θέλει να αυξήσει επιδόματα και μισθούς, να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, να αποζημιώσει τους ιδιώτες ομολογιούχους για τη ζημία που υπέστησαν μετά το «κούρεμα» του χρέους, κοκ. Ο σοφιστής Βενιζέλος προσαρμόζει το λόγο του στο εκάστοτε ακροατήριο. Στην ΑΔΕΔΥ δήλωσε ότι θέλει και «μικρότερο κράτος» και ότι «δεν χρειάζονται απολύσεις στο Δημόσιο»! Ο Τσίπρας, γνήσιο τέκνο του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού, υπόσχεται την επιστροφή στην «ασφάλεια» του κράτους-μήτρα και εξάπτει το θυμικό μας απειλώντας τους δανειστές.

Τι δεν κάνουν οι λεγόμενοι ηγέτες; Δεν μπορούν να πουν αυτό που διαισθητικά γνωρίζουμε: «σε μια χρεοκοπημένη χώρα δεν έχω να σας προσφέρω τίποτε άλλο παρά μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα». Τα προβλήματά μας είναι τόσο θεμελιώδη που όποιο δρόμο κι αν πάρουμε, τον πόνο δεν θα τον αποφύγουμε. Οι πολιτικάντηδες δεν μπορούν να πουν κάτι τέτοιο γιατί δεν καταλαβαίνουν καν το περιεχόμενο αυτής της τσορτσιλικής φράσης. Οι μεν Σαμαράς και Βενιζέλος γιατί αντιπροσωπεύουν τα κόμματα της φαυλότητας, ο δε Τσίπρας γιατί, ως καλός μαθητής του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους επίπονης βελτίωσης θεσμών (και των δύσκολων επιλογών που συνεπάγεται κάτι τέτοιο), αλλά με όρους πατερναλιστικής ικανοποίησης των αντιφατικών αιτημάτων ενός πολτώδους «λαού». Ο καθένας με τον τρόπο του μετέχει σε ένα διαγωνισμό «φιλολαϊκότητας», όχι σε ένα άθλημα «αναθέσμισης της χώρας» (κατά την εύστοχη φράση του Αλ. Παπαδόπουλου), το οποίο απαιτεί θυσίες.

Αλλά πώς να μιλήσει πειστικά για θυσίες ό κ.Σαμαράς όταν στα ψηφοδέλτιά του καθρεφτίζεται η πολιτική παρακμή; Όταν υποψήφιος του κόμματός του είναι, μεταξύ άλλων, ο πρώην υπουργός Υγείας κ. Ν. Κακλαμάνης, ο πολιτικός που όχι μόνο κατήργησε τη λίστα φαρμάκων αλλά, όπως αποκάλυψε η «Ελευθεροτυπία» (7/10/2006), δέχθηκε τη χορηγία φαρμακευτικών εταιριών για τις προεκλογικές του δαπάνες το 2004, και κληροδότησε παροιμιώδη κακοδιαχείριση στο Δήμο Αθηναίων; Όταν υποψήφιος είναι ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Παπαθανασίου, ο αρχιτέκτονας (με τον κ.Αλογοσκούφη) του κολοσσιαίου ελλείμματος της χώρας το 2009! Σε ένα στοιχειωδώς ορθολογικό πολιτικό σύστημα οι κύριοι αυτοί θα ήταν, τουλάχιστον, εκτός πολιτικής. Και πώς να ζητήσει θυσίες από τον ελληνικό λαό ο κ. Τσίπρας όταν έχει χτίσει την πολιτική σταδιοδρομία του δοξάζοντας το είδωλο του «λαού»-θύματος, ο οποίος τίθεται υπεράνω νόμων και θεσμών; Το λεξιλόγιο της προσφοράς και της θυσίας είναι τόσο άγνωστο στους αμοραλιστές εξουσιομανείς και στους ιδεοληπτικούς λαϊκιστές όσο οικείο τους είναι το εγχειρίδιο καιροσκοπικής-πελατειακής-αντιθεσμικής συμπεριφοράς.

Όταν έχεις να προσφέρεις μονάχα μόχθο και πόνο μιλάς τη γλώσσα της αλήθειας, η οποία, όσο οδυνηρή κι αν είναι, αποκτά ακροατήριο. Όταν όλοι αναμένουν υποσχέσεις κι εσύ αντισυμβατικά ζητάς θυσίες, δημιουργείς, παραδόξως, σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, αφού παρεμβαίνεις στο μετα-επίπεδο της σχέσης – στις προσδοκίες που ιστορικά έχουν διαμορφώσει οι πολίτες από τους πολιτικούς. Διαψεύδοντας αυτές τις ιστορικές προσδοκίες δείχνεις έμπρακτα ότι ριψοκινδυνεύεις, άρα ότι είσαι αξιέμπιστος• αρχίζεις να φέρνεις μια διαφορετική νοο-τροπία, να εμπνέεις.
Δυστυχώς αυτή συνεχίζει να είναι μια ακατάληπτη γλώσσα για την παρακμιακή πολιτική ελίτ…

Αναδημοσίευση από το Blog: έναρθρη κραυγή.

Η εκδίκηση της πραγματικότητας!

Σιχαίνομαι τη φράση «εγώ τα είχα πει». Όχι απλώς γιατί δείχνει μνησικακία. Αλλά, κυρίως, γιατί υπονοεί ότι εσύ που τη λες, έχασες. Δεν εισακούστηκες, άλλες επιλογές έκανε η κοινωνία. Όμως ό,τι ζούμε αυτές τις μέρες, αυτό είναι. Η εκδίκηση της πραγματικότητας. Η θηριώδης προπαγάνδα που δυο χρόνια οδήγησε την κοινωνία στην παραφροσύνη, έφτασε στο τέλος της. Τώρα η ζωή εκδικείται.

Οι καρκινοπαθείς, οι εκατομμύρια Έλληνες που δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους, είναι σκηνές από το προσεχές μέλλον. Δυο χρόνια αντίστασης σε κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων. Όχι στη μείωση της σπατάλης στα φάρμακα, που από 2 δις πήγε στα 8 μέσα σε λίγα χρόνια. Όχι στη μείωση του ποσοστού κέρδους. Όχι στη λειτουργία των φαρμακείων το Σάββατο, τα απογεύματα. Όχι στην ενοποίηση των ταμείων. Όχι στη μείωση των πρόωρων συντάξεων. Όχι στον εξορθολογισμό των νοσοκομείων. Όχι στα γενόσημα. Απεργίες για την αποκλειστικότητα της συνταγογράφησης. Άρνηση ακόμα και για τα 3 ευρώ στα απογευματινά ιατρεία. Τώρα τα ταμεία δεν έχουν λεφτά, χρεοκόπησαν. Τώρα όσοι έλεγαν ότι δεν χρειάζονται τα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα βρουν λεφτά για να πληρώσουν εταιρείες και φαρμακεία που χρεοκοπούν.

Όσοι κατάφεραν να πάρουν σύνταξη, μαθαίνουν έκπληκτοι ότι η καταβολή της θ’ αρχίσει σε ένα-δυο χρόνια. Συζητάμε αν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις στις 30 Ιουλίου. Θα είχαν σταματήσει οι πληρωμές νωρίτερα. Όμως το κράτος για να το αποφύγει, δεν πληρώνει τους προμηθευτές του, διαγράφει τα χρέη του, χρωστάει 7 δις στις εταιρείες, δεν επιστρέφει το ΦΠΑ, δεν εκταμιεύει τα κοινοτικά προγράμματα, μειώνει τις δημόσιες επενδύσεις. Για να καλύψει το κόστος λειτουργίας του. Η επιλογή του έχει αποτέλεσμα χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν κάθε μήνα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να μένουν άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα. Σιωπηλά. Όμως κι αυτό τελείωσε. Δεν φτάνει πια. Τώρα όσοι έλεγαν ότι δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τους τόκους στους τοκογλύφους, θα βρουν λεφτά στο τέλος του μήνα για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Αρνήθηκαν κάθε προσπάθεια μείωσης των ελλειμμάτων, τώρα θα βρουν λεφτά από τους Ρώσους, πετρέλαιο από τον Τσάβες.

Όλο αυτό το διάστημα έχουμε πει πολλά και με μεγάλη σφοδρότητα για τα κυβερνητικά κόμματα. Που δεν προχώρησαν τις μεταρρυθμίσεις, δεν τις υπεράσπισαν, καθυστέρησαν, οδήγησαν τα πράγματα σε αδιέξοδο. Όμως, με την ίδια σφοδρότητα, πρέπει πια να μιλήσουμε για το αντιμνημονιακό μέτωπο που με τη στάση του τρέλανε τον κόσμο, έφτιαξε μια ψεύτικη πραγματικότητα, υπονόμευσε κάθε προσπάθεια αλλαγής και κατέληξε να εγκλωβιστεί στο αδιέξοδο που το ίδιο δημιούργησε. Η αντιμνημονιακή προπαγάνδα όλα αυτά τα χρόνια διόγκωνε τα προβλήματα, τα προβλήματα ενίσχυαν το λαϊκισμό.

Εγκλωβισμένη η κοινωνία σ’ αυτόν το φαύλο κύκλο του θανάτου, δεν μπορούσε να ξεφύγει, να αντιμετωπίσει τα πραγματικά της προβλήματα. Είναι απίστευτο πόσο εύκολα επικράτησε, από δεξιά και αριστερά, το όλοι εμείς μαζί εναντίον των «ξένων» και των «εσωτερικών εχθρών». Ο πυρήνας δηλαδή της φασιστικής ρητορικής. Όχι απλώς ως κοινωνία δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα, αλλά πετάξαμε και την μπάλα στην εξέδρα.

Αρνηθήκαμε ότι έχουμε πρόβλημα παραγωγής, ότι έχουμε ελλείμματα, ότι χρειαζόμαστε δανεικά. Αρνηθήκαμε ότι έχουμε ανάγκη από επείγουσες αλλαγές. Σε κάθε δομική αλλαγή, ενιαίο μισθολόγιο, αξιολόγηση, ανοιχτά επαγγέλματα, γενόσημα, Καλλικράτης, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ήταν αντίθετοι.

Οι κομματικές αργομισθίες έδιναν μάχες καταγγέλλοντας την ηλεκτρονική διακυβέρνηση γιατί «μειώνει θέσεις εργασίας». Όσοι έκαναν περιουσία με μίζες κατήγγειλλαν τη μηχανογράφηση, τα συστήματα elenxis «χάλαγαν», τα συστήματα συνταγογράφησης δέχονταν «επίθεση από χάκερς». Οι κομματικές προσλήψεις κατηγορούσαν την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Οι 200.000 μαϊμού συντάξεις κατηγορούσαν την «εξόντωση του κοινωνικού κράτους». Η κομματική και κρατική γραφειοκρατία, το πελατειακό σύστημα, κάθε ευνοημένη επαγγελματική ομάδα, έδωσε αδιάλλακτη μάχη για να διατηρήσει προνόμια που για τον υπόλοιπο πληθυσμό ήταν αδιανόητα.

Το αντιμνημονιακό μέτωπο εκπροσώπησε κάθε ιδιοτελές συμφέρον. Οι δυνάμεις της ακινησίας προσπάθησαν να παρουσιάσουν την καταστροφή ως αναπόφευκτη, να αθωώσουν την κοινωνία από τις ευθύνες της, να παρουσιάσουν την ήττα ως διέξοδο. Δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι αγορές. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε, «καλύτερα να χρεοκοπήσουμε παρά αυτό το μαρτύριο».

Δεν φταίνε τα ασφαλιστικά ταμεία που χρεοκόπησαν, δεν φταίει το κράτος που δεν έχει να πληρώσει μισθούς, δεν φταίει που τα μαγαζιά, οι επιχειρήσεις κλείνουν κάθε μέρα και δεν έχουν να πληρώσουν τους υπαλλήλους. Φταίει το μνημόνιο, όχι η πραγματικότητα. Φταίνε οι «ξένοι», που ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν θέλουμε να μειώσουμε τους μισθούς των Ελλήνων γιατί τους ζηλεύουμε.

Η παλιά Ελλάδα δυο χρόνια αντιστάθηκε και κατάφερε να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια αλλαγής. Το αντιμνημονιακό μέτωπο θριαμβευτικά οδήγησε ολόκληρη την κοινωνία σε διαζύγιο με την πραγματικότητα. Τώρα η πραγματικότητα εκδικείται. Ακόμα κι αν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις νικήσουν στις επόμενες εκλογές, πιστεύω ότι θα κάνουν κάθε προσπάθεια για να μην κυβερνήσουν. Ζούμε τις μέρες του τέλους των ψευδαισθήσεων.

Στις επόμενες βδομάδες η χώρα μας θα ξεκινήσει μια δύσκολη πια, καθυστερημένη επανάσταση που θα κάνει μέσα σε λίγους μήνες όσα δεν έγιναν τόσα χρόνια ή θα οδηγηθεί στην ευθανασία. Αλλά τουλάχιστον θα είμαστε πιο σοφοί. Αφού απομυθοποιήσαμε το κυρίαρχο κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης, θα αντιληφθούμε όλοι μέσα σε λίγες μέρες και την απάτη του αντιμνημονιακού μετώπου.

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice.

«Ασε μας να τσακωθούμε λίγο, μήπως και ανεβούν τα νούμερα...»

«Κύριε Γιώργο, έχω πολύ καλά νέα. Δέχθηκε όχι μόνον η Δούρου, αλλά και η Κανέλλη να είναι αύριο μαζί με τον Κασιδιάρη. Σκέφτομαι να τους βάλουμε και δίπλα δίπλα για να τους έχουμε σε κοινό πλάνο»...

Έχοντας αρκετά μεγάλη πείρα από τη διοργάνωση τηλεοπτικών εκπομπών, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι αυτό ήταν το περιεχόμενο του τηλεφωνήματος που έγινε προχθές το απόγευμα στον Γιώργο Παπαδάκη από τον παραγωγό της εκπομπής του. Οπως είμαι επίσης βέβαιος και για την αντίδρασή του: «Μπράβο παιδί μου», θα του είπε και θα χαμογέλασε κάτω από το μουστάκι του, καθώς η εκρηκτική σύνθεση που είχε για μία ακόμη φορά εξασφαλίσει στο χθεσινό του πάνελ θα του χάριζε άλλη μια πρωτιά στα νούμερα της AGB.

Είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος δεν θα εκλάβει τον πρόλογο ως ανοίκεια συναδελφική επίθεση. Αλλωστε, με την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό που τον διακρίνει, θα συμμερίζεται πλέον την ανάγκη, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, να μιλήσουμε ανοιχτά.

Η τηλεοπτική χάβρα

Ε, λοιπόν, ναι, η ευθύνη ημών των δημοσιογράφων για την κατάντια της χώρας είναι τεράστια. Και κυρίως όσων επί χρόνια οργανώνουμε και εν τέλει νομιμοποιούμε αυτό που τάχα ονομάζεται στην Ελλάδα πολιτικό τοκ σόου, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται περί μιας συνειδητής προσπάθειας να μεταφέρουμε στα τηλεοπτικά πλατό τον «σκυλοκαβγά» ενός καφενείου χάριν τηλεθέασης. Αλλωστε, είναι από χρόνια παρατηρημένο: όσο μεγαλύτερη χάβρα, όσο περισσότερος τζερτζελές, τόσο μεγαλύτερη τηλεθέαση.

Δεν επικαλέστηκα τυχαία στον πρόλογο την προσωπική μου τηλεοπτική εμπειρία. Είχα μείνει πραγματικά άφωνος όταν σε μία από τις πρώτες εκπομπές που έκανα στη δημόσια τηλεόραση, δέχθηκα -εκτός αέρος- μια απίστευτη παρατήρηση ενός εκ των κορυφαίων τότε υπουργών της Ν.Δ.

Ενώ διαπληκτιζόταν με τον συνάδελφό του του ΠΑΣΟΚ κι εγώ εις μάτην προσπαθούσα να τους διακόψω και να τους πω ότι αυτό δεν είναι διάλογος, μόλις έγινε διάλειμμα μού είπε το εξής αμίμητο: «Ασε μας, ρε Κωνσταντίνε, να τσακωθούμε λίγο μήπως και ανεβούν τα νούμερα»...

Ναι, και η ευθύνη των πολιτικών είναι τεράστια. Και κυρίως των λεγόμενων μετριοπαθών, που δέχονται να συναγελάζονται με τους ακραίους συναδέλφους τους. Φτάνει κανείς να παρατηρήσει τη χθεσινή «αντίδραση» του καθηγητή Πρ. Παυλόπουλου ενώ ο Ηλ. Κασιδιάρης έδερνε τη Λιάνα Κανέλλη. Δεν ανασηκώθηκε καν από την καρέκλα του να του φωνάξει «τι κάνεις εκεί, ρε», όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος.

Αλλά η στόχευση του παρόντος δεν είναι η ανάδειξη της ευθύνης των πολιτικών, όσο κυρίως της δικής μας. Ας είμαστε επιτέλους ειλικρινείς: σε κάθε αντίστοιχη εκπομπή με αυτήν του κ. Παπαδάκη εδώ και χρόνια υπάρχει η λεγόμενη λίστα διασφαλισμένης τηλεθέασης. Και σε αυτήν περιλαμβάνονται οι εριστικότεροι των βουλευτών ή, έστω, όσοι φωνάζουν περισσότερο, ανεξαρτήτως του τι λένε. Παλαιότερα ήταν ο Γερ. Γιακουμάτος, η Κατερίνα Παπακώστα και ο Κίμωνας Κουλούρης.

Tα τελευταία χρόνια στη λίστα μπήκαν ο Αργ. Ντινόπουλος, ο Αδωνις Γεωργιάδης, η Μιλένα Αποστολάκη, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος και ο Γιάννης Μανώλης. Και καθώς η λίστα πρέπει πάντα να ανανεώνεται, εσχάτως προστέθηκαν ο Παν. Λαφαζάνης, η Ρένα Δούρου, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Π. Τατσόπουλος. Η Λιάνα Κανέλλη ήταν πάντα σταθερή «αξία».

Οσο το φαινόμενο των εριστικών φωνακλάδων περιοριζόταν στα λεγόμενα πρωινάδικα, παρέμενε σχεδόν γραφικό. Με τον καιρό, ωστόσο, το πρόβλημα άρχισε να γίνεται σοβαρότερο, όταν στη λίστα της διασφαλισμένης τηλεθέασης κατέφυγαν ακόμη και τα βραδινά πολιτικά τοκ σόου ή ακόμη και τα σοβαρά δελτία ειδήσεων, νομιμοποιώντας πλήρως τη χάβρα και τις φωνές ως τάχα πολιτικό διάλογο.

Επιχαίροντας...

Το γεγονός ότι ο καβγάς κατέστη σταδιακά κεντρική δημοσιογραφική επιδίωξη αποδεικνύεται και από τη στάση των παρόντων συντονιστών. Πολλοί εξ αυτών -ίσως οι περισσότεροι- εδώ και χρόνια όχι μόνον δεν διακόπτουν τον τζερτζελέ, αλλά συχνά συλλαμβάνονται στο πλάνο ακόμη και να επιχαίρουν που πέτυχαν τον στόχο τους. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο υποτιμητικό είναι να επιφυλάσσουν για τους εαυτούς τους ρόλο διαιτητή σε παλαίστρα, όταν καταφεύγουν ακόμη και σε διάλειμμα για να ηρεμήσουν τάχα τα πνεύματα, τα οποία οι ίδιοι έχουν υποδαυλίσει με τους «εκλεκτούς» καλεσμένους τους.

Αυτό -μεταξύ πολλών άλλων- πληρώνει σήμερα η ελληνική δημοσιογραφία και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που οι πολίτες μας έχουν βάλει όλους -δημοσιογράφους και πολιτικούς- στο ίδιο τσουβάλι. Πολύ περισσότερο όταν ειδικώς τις τελευταίες εβδομάδες προσκαλούνται στα πλατό οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής και αντί οι οικοδεσπότες δημοσιογράφοι να είναι πολύ καλά προετοιμασμένοι για να απομυθοποιούν με αιχμηρές ερωτήσεις τις απόψεις τους, επιχαίρουν ακκιζόμενοι που βρήκαν κι άλλους πελάτες οι οποίοι διεγείρουν τα μηχανάκια της ΑGB...

Σήμερα κιόλας...

Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι πρόθεση του κ. Παπαδάκη ήταν να μετατρέψει τη χθεσινή εκπομπή του σε ρινγκ για να αναμεταδοθεί στα πέρατα του κόσμου. Αλλά αν είναι ειλικρινής ο μακροβιότερος τηλεοπτικός δημοσιογράφος της χώρας, οφείλει σήμερα κιόλας να παραδεχθεί δημοσίως το αυτονόητο: ότι καλώντας χθες στο ίδιο πάνελ την κ. Κανέλλη, την κ. Δούρου και τον Ηλ. Κασιδιάρη, το τελευταίο που τον ενδιέφερε ήταν να γίνει ένας νηφάλιος διάλογος για να διαφωτισθούν οι τηλεθεατές του μια εβδομάδα πριν από τις κρισιμότερες εκλογές της μεταπολίτευσης.

Κατά τα λοιπά, το χθεσινό συμβάν έχει και μια θετική πλευρά. Κατέδειξε στους πολίτες τι πραγματικά είναι η Χρυσή Αυγή. Επομένως, όσοι την εμπιστευθούν και πάλι στις 17 Ιουνίου ουδόλως θα μπορούν να ισχυρισθούν εκ των υστέρων ότι πλανήθηκαν και ότι με την ψήφο τους μετέτρεψαν τη χώρα σε ζούγκλα. Παρεμπιπτόντως, πρέπει να είμαστε οι μόνοι τηλεθεατές στον κόσμο που μέχρι πρότινος αναδεικνύαμε σε δημοφιλέστερη πολιτική εκπομπή ένα τοκ σόου με τον άκρως προφητικό τίτλο: Ζούγκλα...

Του Κωνσταντίνου Zούλα, από την Καθημερινή.