Συνεργασία του βολέματος ή του αποτελέσματος;

"Αν ο καθένας από εμάς προσλαμβάνει κάποιον χειρότερό του, θα καταλήξουμε σε μία εταιρεία νάνων"

Τι είναι προτιμότερη, μια ομάδα κουνελιών καθοδηγούμενη από ένα λιοντάρι, ή μια ομάδα λιονταριών καθοδηγούμενη από ένα κουνέλι; Φυσικά, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Που σημαίνει -για να ξεκαθαρίσω το πρωταρχικό μήνυμα αυτού του κειμένου- ότι η συνεργασία για να είναι αποτελεσματική χρειάζεται και τα δυο: και την αδιαφιλονίκητη ηγεσία και τους ικανούς συνεργάτες. Η απουσία ή ανεπάρκεια τής κάθε πλευράς υπονομεύει και απαξιώνει και την επάρκεια τής άλλης και φυσικά το αποτέλεσμα κάθε προσπάθειας.

Τα πάντα ξεκινάνε από την επιλογή των συνεργατών. Που όμως συνιστά και το πρόκριμα της ποιότητας της κάθε ηγεσίας. Ωστόσο, το χειρότερο δεν είναι η ανεπάρκεια των ηγετών στον εντοπισμό και την επιλογή των αρίστων, αλλά η υστεροβουλία, με την μορφή του εσκεμμένου παραγκωνισμού των τελευταίων για λόγους ...βιοποριστικούς των πρώτων. Με αλλά λόγια η μεθοδευμένη, η υπολογισμένη επιλογή των μετρίων, με σκοπό αφενός τη διατήρηση μιας ανέφελης καθημερινότητας, μακριά από τα δύσκολα-αγκαλιά με τα κακώς κείμενα και αφετέρου την απομάκρυνση κάθε μορφής αξιοκρατικής επαγγελματικής απειλής. Πρόκειται για μια ανήθικη συνεργασία βιοπορισμού.

Οι μετριότητες, απανταχού και κάθε μορφής, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: μισούν το μέγεθος. Έτσι, προσεκτικά και μεθοδικά συγκεντρώνουν γύρω τους άλλους μέτριους, κατά κανόνα κατώτερούς τους.
Φέρνουν δηλαδή τα πράγματα στα μέτρα τους και τότε αρχίζουν τη δουλειά τους.

Η έλλειψη μεγέθους νομιμοποιεί τη δημοκρατία των μετρίων. Το ζητούμενο για τη τελευταία δεν είναι η αποτελεσματικότητα της συνεργασίας, αλλά η διάρκειά της. Η διάρκεια με τη μορφή του βολέματος. Του "κεκτημένου της βολής", όπως έχει αποκληθεί. Αυτού που κάνει τα πάντα να φαίνονται ότι πάνε καλά.

Εγκατεστημένες ρουτίνες προστατεύουν, αν δεν υποθάλπουν κιόλας, καταστάσεις από τις οποίες όλοι επωφελούνται. Οι αποφάσεις παίρνονται μόνο για άμυνα και συντήρηση. Όλοι γίνονται εύκολοι στην απάντηση "αυτό δεν γίνεται", πρόθυμοι στις "αλλαγές επί χάρτου", ειδικοί στην τέχνη του "μπουρδουκλώματος", του "κουκουλώματος", δάσκαλοι στο πως θα αποφευχθούν οι σκοτούρες. Όλα μοιάζουν μ΄ ένα πάρτι, όπου όλοι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι.... "τον άπαντα βίον εορτήν μίαν άγουσιν".
Έτσι έρχεται η στιγμή να είναι όλοι ικανοποιημένοι με αυτό που ο Hoshal Sumantra έχει ευρηματικότατα ονομάσει: "satisfactory underperformance".

Λέγεται ότι ο μεγάλος διαφημιστής Ντ. Όγκιλβι έστελνε ως δώρο σε κάθε στέλεχος που προσλαμβανόταν στην εταιρεία του μια μπαμπούσκα. Στην τελευταία κούκλα είχε ένα ιδιόχειρο σημείωμα στο οποίο έλεγε: "Αν ο καθένας από εμάς προσλαμβάνει κάποιον χειρότερό του, θα καταλήξουμε σε μία εταιρεία νάνων".
Είναι προφανές ότι η ανεπάρκεια ενώνει. Το διαπιστώνουμε με μια απλή ματιά γύρω μας, ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα. Δυστυχώς στην Πολιτική, η επιλογή και διαχείριση του στελεχιακού δυναμικού θεωρείται ήσσονος σημασίας, μετά από σειρά άλλων προτεραιοτήτων όπως οι εσωκομματικές ισορροπίες, οι τοπικές ή άλλες ιδιαιτερότητες, οι συναισθηματικές εξαρτήσεις και άλλα χειρότερα γνωστά, να μην τα ξαναλέμε.

Ο πολιτικός ηγέτης φοβάται τις ικανότητες των συνεργατών του, αντί να τις χρησιμοποιεί. Κλαδεύοντας με αυτόν τον τρόπο και το δικό του μέλλον. Έτσι συσσωρευτικά και δυστυχώς εν επιγνώσει, η Πολιτική αντί να κατευθύνει, υπηρετεί ένα δημόσιο που το διαμόρφωσε και το κατηύθηνε, συν τω χρόνω, η λογική του "δημοκρατικού πολτού", η "δημοκρατία του χαμηλότερου κοινού παρανομαστή".

Και όμως, οι κυβερνήσεις σπάνια καταρρέουν από μια μεγάλη αποτυχία.

Απαξιώνονται από τη συσσώρευση των μικρών και διάσπαρτων αποτυχιών που προκαλεί η αδιαφορία, η ανεπάρκεια και η διαφθορά του πολιτικού και διοικητικού προσωπικού.

Όμως, το ίδιο ενώνουν και η επάρκεια και η ποιότητα. Οι οποίες λειτουργούν επίσης συνεκτικά. Υπό την προϋπόθεση ότι αυτές ανθούν και στις δυο πλευρές: ηγεσία και συνεργάτες. Είναι τότε που συναντάμε, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, τη σπάνια σχέση-ισορροπία μεταξύ οργανισμών και των στελεχών τους: τα τελευταία να είναι ικανά, να μπορούν δηλαδή να φύγουν για τον ανταγωνισμό, αλλά να μη θέλουν να το κάνουν. Ή αλλιώς: Τα στελέχη να επιλέγονται από αυτούς που τα ίδια έχουν ήδη επιλέξει.

Στην αντίθετη περίπτωση, της μονόπλευρης δηλαδή παρουσίας τους, είτε στην πλευρά της ηγεσίας, είτε στη πλευρά των συνεργατών, η επάρκεια και η ποιότητα λειτουργούν διαλυτικά. Με την κατίσχυση του νόμου του Gresham, όπου "το κακό νόμισμα διώχνει το καλό".

Του Γιώργου Κωστούλα, από το capital.gr

Μποζόνιο; Μήπως το λένε και πρόοδο;

Τα τελευταία 40 χρόνια ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη μετανεωτερική Ευρώπη και Αμερική. Είναι το φάντασμα της κατηγορηματικής άρνησης της ιδέας της προόδου. Στις σειρές των υποστηρικτών αυτού του φαντάσματος έσπευσαν να στριμωχτούν μετανεωτερικοί συγγραφείς και «επιστήμονες», προνεωτερικοί δεσποτάδες, χρηματιστές, δημοσιολόγουντες δημοσιογράφοι, καθηγητές, «αριστεροί και δεξιοί πατριώτες» κ.α. Όλος ο ισχυρός κόσμος βρήκε τα «ισοδύναμά» του στην άρνηση της ιδέας της προόδου. Αυτής της καταστροφικής ιδέας που τόσα «δεινά» συσσώρευσε στην ανθρωπότητα.

Η ιδέα της προόδου ήρθε την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και της ανόδου της αστικής τάξης να υποσκάψει το κύρος δυο κυρίαρχων κοσμοαντιλήψεων. Η πρώτη ήταν αυτή της κυκλικής κίνησης της ιστορίας, ιδέα κοινωνιών κλειστών και συντεχνιακών, στην οποία κυρίαρχη εξήγηση της κίνησης τους ήταν η τύχη και το πεπρωμένο (Οιδίποδας). Η δεύτερη ήταν η ιδέα για τη θεία πρόνοια και το προπατορικό αμάρτημα ως καθοριστικών στοιχείων για την πορεία του ανθρώπου στην «επίγεια πόλη», αλλά και στην «ουράνια».

Ως κοινός εχθρός αυτών των αντιλήψεων εμφανίζεται η ιδέα της προόδου. Είναι η ιδέα που σήμερα βρίσκεται στον πυρήνα του μποζονίου του Χίγκς. Η ιδέα που τόσο τρόμαξε τον Άγιο Πειραιώς, ο οποίος μίλησε για τους εκπροσώπους του σωματιδίου ως «ετεροκίνητα νευρόσπαστα του αρχαίου δαίμονος», του δαίμονος δηλαδή της προόδου. Κάλεσε μάλιστα ο επίσκοπος το σωματίδιο, αν του βαστάνε τα κότσια να έρθει το ίδιο σε συνέντευξη τύπου για να αποδείξει την ύπαρξή του. Βεβαίως θα είναι συνηθισμένος όταν δίνει τις συνεντεύξεις του να νομίζει πως είναι ο Θεός και όχι ο εν τη γη εκπρόσωπός του, μια που απ’ όσο ξέρω μέχρι σήμερα ο ίδιος ο Θεός δεν έχει δώσει κάποια συνέντευξη για να αποδείξει την Ύπαρξή του.

Η αποκρυπτογράφηση του μποζονίου πέρα από την τεράστια επιστημονική της σημασία, όσον αφορά τη συμπλήρωση του παζλ για την προέλευση της μάζας, (μιας μάζας που είναι ο «μισητός» υλικός κόσμος, αντίπαλος σκοταδιστών ιερωμένων και μετανεωτερικών στοχαστών), σηματοδοτεί την ολική επαναφορά της ιδέας της προόδου. Η ιδέα της προόδου και ο Διαφωτισμός κλήθηκαν να υπερασπισθούν τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της ιστορίας σε μια εποχή που η επιστήμη αποδείκνυε, ότι η γη και ο ετεροκαθοριζόμενος άνθρωπος δεν βρίσκονται στο κέντρο του σύμπαντος.

Η ιδέα της προόδου δεν είναι η καρικατούρα της γραμμικής εξέλιξης και της υπεραισιοδοξίας, που κάποιοι αποδίδουν στη σκέψη του Διαφωτισμού. Είναι η ιδέα της ανάδειξης της πραγματικότητας ως αισθητής εμπειρίας, η οποία αναλύεται από τον ορθό λόγο, η ιδέα που οδηγεί στην ανάδειξη της ανθρώπινης φύσης ως αυτόνομης και αυτοτελούς κίνησης και η οποία ολοκληρώνεται με την ανύψωση του ανεξάρτητου, από κάθε εξωτερική αυθεντία, ατόμου στο υψηλότερο βάθρο της ιστορικής κλίμακας. Με τα λόγια του Κοντορσέ, η πρόοδος είναι η ιδέα της φύσης, η οποία «ένωσε αδιάσπαστα τις προόδους των φώτων και τις προόδους της ελευθερίας, της αρετής, του σεβασμού των φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου»*.

Η κατηγορία για οπτιμισμό αποτελεί τη κυριότερη μομφή κατά της ιδέας της προόδου. Η πίστη στο θρίαμβο της λογικής, η θέση πως η επιστήμη είναι ο εκλεκτός καρπός της και προϋπόθεση της ευτυχίας ή με άλλα λόγια η έννοια της προόδου θεωρούνται οι μεγαλύτερες διαψεύσεις του Διαφωτισμού. Το μποζόνιο τους διαψεύδει για μια ακόμη φορά. Γι’ αυτό και η επίθεση εναντίον του.

Δεν είναι το μποζόνιο που φόβισε τον σεβασμιότατο, αλλά η ιδέα της προόδου, της πραγματικής προόδου ως της συμμαχίας της επιστήμης με τον άνθρωπο. Γιατί αυτή η ιδέα αντίθετα από ότι νομίζεται, αναδεικνύεται μέσα από τη σύγκρουσή της με την καρτεσιανή νοησιαρχία. Ο Διαφωτισμός και η πρόοδος, αλλά και οι επιστημονικές ανακαλύψεις είναι εξεγέρσεις κατά του ψυχρού «ορθολογισμού», που εστιάζεται στις λέξεις και όχι στον αισθητό κόσμο. Διαφωτισμός, πρόοδος, επιστήμη όσον αφορά το ζήτημα της αισιοδοξίας, έχουν δύο σκέλη. Εάν γίνεται λόγος για τις γνωσιοθεωρητικές αρχές διέπονται από οπτιμισμό, αλλά εάν γίνεται λόγος για τις κανονιστικές τους αρχές η απαισιοδοξία έχει προτεραιότητα. Αισιοδοξία για τη δυνατότητα γνώσης του κόσμου από την ανθρώπινη αυθεντία και απαισιοδοξία από τις δυνατότητες χρήσης της είναι το νόημα του σωματιδίου του Χίγκς και όχι βεβαίως του Θεού.

*Κοντορσέ Σχεδίασμα για ένα ιστορικό πίνακα των προόδων του ανθρωπίνου πνεύματος, Πόλις, σελ 39. Βιβλίο το οποίο συνιστώ με πάθος να τοποθετηθεί στη βιβλιοθήκη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.

Του Γιώργου Σιακαντάρη, από το athensvoice 

Ποιοι είναι οι ηλίθιοι, τελικά;

Η ακόλουθη ιστορία είναι απολύτως αληθής και αφορά τα οικονομικά "προβλήματα" που αντιμετωπίζει η Νορβηγία.

Στις αρχές, λοιπόν, του καλοκαιριού συνήλθε η νορβηγική Βουλή προκειμένου να συζητηθεί το "πρόβλημα" του σημαντικού πλεονάσματος που παρουσιάζει ο κρατικός προϋπολογισμός, καθώς και ο κίνδυνος που ενέχει για την ανατίμηση του εγχώριου νομίσματος (νορβηγική κορώνα) και οι επιπτώσεις που θα είχε μία τέτοια ανατίμηση για τις εξαγωγές της χώρας. Η πρόταση του κυβερνώντος κόμματος ήταν να χαρισθούν οι φόροι σε όλους τους πολίτες (φυσικά και νομικά πρόσωπα) για το δεύτερο εξάμηνο του 2012, προκειμένου να μην συσσωρευθούν επιπλέον έσοδα στον ήδη "προβληματικό" πλεονασματικό προϋπολογισμό.

Να σημειωθεί πως το φορολογικό σύστημα της Νορβηγίας προβλέπει άμεση φορολόγηση "στην πηγή" του εισοδήματος ενός πολίτη, χωρίς να καλείται στο τέλος του έτους - ή οποιαδήποτε άλλη στιγμή - να πληρώσει κάποιον άλλον φόρο. Αν για παράδειγμα, ένας υπάλληλος αμείβεται από μία εταιρεία με 1.000 ευρώ κάθε μήνα, το ποσοστό φόρου που του αναλογεί αποδίδεται αυτομάτως στο κράτος. Άλλο ενδιαφέρον σημείο για την "τραγική" πλεονασματική οικονομία της Νορβηγίας είναι πως τα τελευταία χρόνια το κράτος χαρίζει το φόρο του μήνα Δεκεμβρίου, σαν ένα "δώρο" προς τους πολίτες, αφού στο νορβηγικό κράτος λεφτά όντως υπάρχουν.

Η νορβηγική Αριστερά αντέδρασε στην πρόταση του κυβερνώντος κόμματος, υποστηρίζοντας ότι αν χαρίζονταν οι φόροι του υπόλοιπου έτους, το επιπλέον εισόδημα οι πολίτες θα το ξόδευαν κατά κύριο λόγο σε ταξίδια - στους Νορβηγούς αρέσει πολύ να ταξιδεύουν - και ξενύχτια, με αποτέλεσμα τα λεφτά να μην επιστρέφουν στο κράτος. Η πρόταση της Αριστεράς ήταν οι πολίτες να συνεχίσουν να καταβάλλουν τους φόρους και τα χρήματα αυτά να διατεθούν ως δωρεά σε μία άλλη χώρα που αντιμετωπίζει προβλήματα.

Αφού, λοιπόν, δεν πάρθηκε καμία απόφαση εντός του κοινοβουλίου για τον "πονοκέφαλο" των πλεονασμάτων, η κυβέρνηση έθεσε το ζήτημα σε ηλεκτρονικό δημοψήφισμα ενώπιον του νορβηγικού λαού, καλώντας τον να αποφασίσει ο ίδιος για το αν θέλουν να πληρώσουν τους φόρους του υπόλοιπου έτους ή όχι.

Το αποτέλεσμα; Το 72% ψήφισε ώστε να μην χαρισθούν οι φόροι στους Νορβηγούς πολίτες, αλλά να συνεχίσουν να τους πληρώνουν κανονικά και τα χρήματα αυτά να δοθούν ως δωρεά σε μία άλλη χώρα και επιλέχθηκε τελικά να χτιστούν νοσοκομεία στο Βιετνάμ.

Βεβαίως, αν διηγείτο κάποιος την ιστορία αυτή σε έναν συνηθισμένο Έλληνα, η - πιθανότερη - απάντηση που θα λάμβανε θα ήταν "είναι ηλίθιοι αυτοί οι Νορβηγοί". Οι υπόλοιποι ας αναρωτηθούμε ποιοι είναι οι ηλίθιοι, τελικά.

Του  Γιάννη ΔΙΟΝΑΤΟΥ, από το EMEA BUSINESS MONITOR

Ανθ’ ημών ο Γουλιμής

Μιλτιάδης Γουλιμής

Δεν είναι λίγα τα φαντάσματα που άρχισαν να κυκλοφορούν πάνω από την Ελλάδα μετά το σφράγισμα της κάλπης. Το πιο βιαστικό απ’ όλα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από εκείνο που ξέρει πολύ καλά τον τόπο, αφού τον στερείται μόνο στην προεκλογική περίοδο. Οποτεδήποτε άλλοτε είναι εδώ· να μας τσιγκλάει, να μας ειρωνεύεται, να προσφέρει σε άλλον μαχαίρι για να κόψει το χέρι του, σε άλλον σάκο του μποξ για να ξεσπάει πάνω του, όπως συνηθίζουν οι Γιαπωνέζοι, για να μη σκάνε από τον λογοκριμένο θυμό τους. Ανακολουθούλη το βάφτισαν οι παλαιότεροι το φάντασμα αυτό. Οι νεότεροι πάντως προτιμούν ένα παρατσούκλι του με λιγότερες συλλαβές: Ασυνεπάκος. Ο Ανακολουθούλης είναι κάτι σαν μονομελής σκιώδης (κυριολεκτικά) κυβέρνηση που μετέχει λάθρα στα υπουργικά συμβούλια της κανονικής κυβέρνησης και στις συσκέψεις των κορυφαίων συγκυβερνητών. Και γελάει βουβά όποτε ακούει κάποιον υπουργό ή συγκυβερνώντα αρχηγό να διαβεβαιώνει ότι «θα τηρηθούν όλες οι προεκλογικές δεσμεύσεις» και όλες οι μετεκλογικές «προγραμματικές συμφωνίες».

Αλλά το φάντασμα που έχει την τιμητική του από τον Μάιο και έπειτα είναι του Μιλτιάδη Γουλιμή. Τόσοι και τόσοι πρωτοκλασάτοι, πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ και λιγότερο της Ν.Δ., δεν το αφήσουν να ηρεμήσει. «Ανθ’ ημών ο Γουλιμής» λένε το πρωί, με πικρόχολη οίηση, «ανθ’ ημών ο Γουλιμής» το μεσημέρι συζητώντας με φίλους και κόλακες, καθώς και με τους «συμβούλους» τους, που πέρασαν κι αυτοί στην ανεργία. Το βράδυ πέφτουν να ονειρευτούν μελλοντικούς θριάμβους επαναλαμβάνοντας δηλητηριασμένοι «ανθ’ ημών ο Γουλιμής». Είναι οι «κορυφαίοι». Ολοι αυτοί που δίπλα στο ονοματεπώνυμό τους είχαν κοτσάρει, σαν ειδικότητα, το «στέλεχος», το οποίο σήμαινε ότι έχουν αυτονόητο δικαίωμα να βρίσκονται στα ψηλά και στα τιμημένα: είτε σαν υπουργοί είτε (έστω) σαν βουλευτές. Ασυνήθιστοι σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά (ή «λειτούργημα»), βέβαιοι ότι ο τροχός της Ιστορίας θα βαλτώσει δίχως την πρωταγωνιστική τους παρουσία, αμάθητοι σε ό,τι μπορεί να είναι η πραγματική ζωή, φαίνεται πως έχουν τώρα ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης.

Ο Γουλιμής όμως τι τους φταίει; Μακάρι να ’ξεραν ποιος ήταν αυτός ο Μιλτιάδης Γουλιμής, νομικός με σπουδές στο Παρίσι και βουλευτής Μεσολογγίου, από ποια σπουδαία αιτωλοακαρνανική οικογένεια κρατούσε και πόσο τον υποληπτόταν ο ίδιος ο Χαρίλαος Τρικούπης, φίλος του άλλωστε. Μακάρι να ’ξεραν ότι τίποτα το υπεροπτικό δεν είχε η αποστροφή του Τρικούπη, το «ανθ’ ημών...», όταν έχασε στις εκλογές του 1895 από τον φίλο του. Το αντίθετο· δήλωνε τον σεβασμό του για τη λαϊκή βούληση. Ηθικά ακέραιος ο Γουλιμής, θέλησε να παραιτηθεί, γνωρίζοντας ότι το κεφάλαιο της Ελλάδας ήταν ο Τρικούπης, όχι ο ίδιος· τον απέτρεψε όμως ο φίλος του. Πέθαναν και οι δύο τον επόμενο χρόνο, με λίγους μήνες διαφορά, και η φράση που τους ένωσε έμενε έρμαιο στις διαθέσεις κάθε ανιστόρητου αλαζόνα. Όπως τώρα.

Tου Παντελη Μπουκάλα, από την Καθημερινή.

Φθόνος και μετριοκρατία

Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει. Albert Camus

Εδώ και σαράντα, περίπου, χρόνια, η χώρα αυτή καταδυναστεύεται από το χειρότερο πολίτευμα που έχει επινοήσει η ανθρωπότητα, το καθεστώς της μετριοκρατίας. Κύριο χαρακτηριστικό του, η εξισωτική κατάταξη των πολιτών με αυθαίρετους συλλογισμούς στη δικτατορία του μέσου όρου.

Η επιλογή αυτού του «πολιτεύματος» από την ελληνική κοινωνία, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Το «κοινωνικό συμβόλαιο» της ημιτελούς μεταπολίτευσης του 1974, είχε ως βασική αρχή την «μικρή» και «μεγάλη» διαπλοκή να βρίσκεται στο απυρόβλητο της κοινωνικής κριτικής και επιτίμησης.

Βασική προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτό ήταν ο εξοβελισμός κάθε έννοιας αριστείας από την κοινωνική ζωή, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την επέλαση των μετρίων σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο άριστος, ο άνθρωπος που βασισμένος στις ίδιες του τις δυνάμεις, γνώσεις, δεξιότητες, θεωρήθηκε αποσυνάγωγος, αφού με τη δράση του υπονόμευε τα σαθρά θεμέλια ενός συστήματος που βασιζόταν στη ραστώνη, τη διαπλοκή, του αλισβερίσι, με βασική ιδεολογική αρχή την «ήσσονα προσπάθεια».

Οποιοσδήποτε προσπαθούσε να ξεχωρίσει, γίνονταν αμέσως δακτυλοδεικτούμενος ως παράδειγμα προς αποφυγή. Ένα τοίχος απομόνωσης τον περιέβαλε είτε στους χώρους δουλειάς είτε στα ιδρύματα σπουδών. Ας μη ξεχνάμε ότι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου δεν υπάρχουν σχολεία αριστείας, σχολεία που θα ενθαρρύνουν την προσπάθεια διάκρισης, τον αγώνα για βελτίωση των γνώσεων και των δεξιοτήτων.

Η «κοινωνία των μετρίων» δεν ανέχεται οποιαδήποτε διάκριση βασίζεται στον κάματο, την προσπάθεια, την αυταπάρνηση. Απεναντίας, αποθεώνει κάθε μετριότητα που με πλάγιους και διαβλητούς τρόπους αναρριχάται σε προβεβλημένες θέσεις. Η «κοινωνία των μετρίων» θέλει μέτριους ηγέτες, αντανάκλαση της δικής της ανεπάρκειας να κατανοήσει την ιστορική συγκυρία, τις ανάγκες και τις προτεραιότητές της. Η «κοινωνία των μετρίων» λατρεύει τους διαλάμψαντες κατά τον παρελθόν, τρέφεται από την παρελθοντολαγνεία, μα δεν ανέχεται τους συγκαιρινούς που κοπιάζουν ασταμάτητα.
Πόσες και πόσες ιδέες καινοτόμες και αποτελεσματικές δε θάφτηκαν σε τούτο τον τόπο από μέτριους ακαδημαϊκούς και ακόμη πιο μέτριους γραφειοκράτες. Πόσοι και πόσοι επιφανείς επιστήμονες, τεχνοκράτες, ειδικοί, δεν αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν προκειμένου, όχι να τύχουν αναγνώρισης (αυτή έρχεται πολύ αργότερα και με πολύ κόπο), μα για να βρουν τις κατάλληλες συνθήκες να δουλέψουν και να παράξουν. Η Ayn Rand εύστοχα σημείωσε πως «μετριότητα δεν σημαίνει μέτρια νοημοσύνη. Είναι μία μέτρια νοημοσύνη που μισεί και φθονεί αυτούς που είναι καλύτεροι».

Δίδυμος αδελφός της μετριοκρατίας είναι ο φθόνος. Ο φθόνος για καθένα που ξεχωρίζει, για εκείνον που διακρίνεται με την αξία του και την προσπάθεια του, για εκείνον που έχει στόχους και με κόπο, θυσίες και αυταπάρνηση θέτει στόχους και τους επιτυγχάνει. Ο φθόνος μισεί τον επιτυχημένο, όχι με την έννοια που έδινε η μεταμοντέρνα θρησκεία του life style, αλλά τον επιτυχημένο με την έννοια του Διαφωτισμού.

Ο φθόνος όμως είναι ένα καρκίνωμα μεταστατικού τύπου που κατατρώει στα σωθικά και του ανθρώπου και της κοινωνίας. Υπονομεύει κάθε προσπάθεια βελτίωσης, φοβούμενος μη διαταραχθεί η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, μην αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Ο φθόνος της μετριότητας οδηγεί στην επικράτησης της κυρίαρχης, εδώ και δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία, ιδεολογία όπου «η επιτυχία θεωρείται ποινικό αδίκημα», όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει η μεγάλη κυρία της ελληνικής δημοσιογραφίας Ελένη Βλάχου.
Ας μην απορούμε λοιπόν πως φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση.

Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη, από τον athina984

Προς άνεργη μητέρα 3 παιδιών

Καμιά φορά όταν διαβάζω τα σχόλια στο site, τρομάζω. Όχι μ’ αυτά που με κατηγορούν, που καταγγέλλουν συνωμοσίες, προδότες, πράκτορες της Μέρκελ και του σιωνισμού. Αυτά τα συνηθίζεις, τα προσπερνάς άλλωστε εύκολα, είναι συνήθως με κεφαλαία και πολλά θαυμαστικά, τα καταλαβαίνεις με μια ματιά, είναι ίδια, πας παρακάτω. Τρομάζω με τα άλλα, τα κανονικά, αυτά που δείχνουν πόσο δύσκολη είναι η επικοινωνία, πόσο η προπαγάνδα τόσων χρόνων κρύβει τις αιτίες των προβλημάτων.

Από πού βρήκατε ότι η μείωση των εισοδημάτων μας είναι 15-20% ρωτάει η αναγνώστρια και πως ακριβώς θα δουλέψω περισσότερο εγώ για να τα αναπληρώσω; Με τιμή, άνεργη μητέρα 3 παιδιών.

Τα γράφει αυτά η αναγνώστρια, γιατί στο κείμενό μου έγραφα, καμία χώρα δεν διαλύεται άμα χάσει 10% του εθνικού της προϊόντος, κανένα νοικοκυριό δεν πεθαίνει, δουλεύει και το ξανακερδίζει. Και θέλει να πει με το γράμμα της, εγώ είμαι άνεργη ρε φίλε, έχασα το 100% του εισοδήματός μου και πώς να δουλέψω περισσότερο, αφού δεν έχω καν δουλειά;

Έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά κι εγώ αυτά ακριβώς λέω. Ότι εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, 1 εκατομμύριο άνθρωποι βρέθηκαν χωρίς δουλειά, γιατί κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να χάσουν τίποτα. Όσοι είχαν το παραμικρό προνόμιο, λυσσασμένα αντιστέκονται σε κάθε περικοπή, σε κάθε αλλαγή, προτιμάνε να διαλυθεί εντελώς ο ιδιωτικός τομέας, να χάσουν οι άνθρωποι τα πάντα για να μην χάσουν αυτοί τίποτα.

Γιατί αυτό συνέβη στην Ελλάδα. 10% ήταν το πρωτογενές έλλειμμα του δημόσιου τομέα. Τα τελευταία χρόνια, 2006-2009, δημιουργήθηκε η μεγάλη φούσκα και εκτινάχτηκαν τα έξοδά του 50% παραπάνω. Τόσο δύσκολο ήταν να γίνουν οι περικοπές με δίκαιη κατανομή των βαρών; Είναι κανείς έλληνας που δεν ξέρει ότι λίπος υπήρχε , ότι η σπατάλη και η λεηλασία στον χώρο του δημοσίου ήταν απίστευτη; Και όμως, εφαρμόστηκαν οριζόντιες μειώσεις, επιχειρήθηκαν αναγκαστικές εφεδρείες χωρίς αξιολόγηση και κυρίως, επιβλήθηκαν δεκάδες νέοι φόροι που εξόντωσαν την οικονομία και οδήγησαν στην ύφεση διαρκείας. Για να μην μειωθεί το κόστος εκεί που έπρεπε.

Τώρα, 3 χρόνια μετά, συζητάμε για το εκλογικό επίδομα των υπαλλήλων της Βουλής οι οποίοι διπλασιάστηκαν, τριπλασιάστηκαν σε μια δεκαετία. Συζητάμε για το γυμναστήριο της Βουλής που νοικιάζει ξεχωριστό κτήριο στην Φιλελλήνων με 9 γυμναστές. Τώρα συζητάμε για τις αμειβόμενες επιτροπές στο Δημόσιο, γιατί σ’ αυτό το χρεοκοπημένο Δημόσιο δεν μπορούσαν να πουν ότι οι άνθρωποι θα παίρνουν ένα μισθό για την δουλειά τους χωρίς έξτρα αμοιβή.

Τώρα συζητάμε για 200 στελέχη στη ΔΕΗ που παίρνουν έξτρα «οικογενειακή παροχή» μερικές χιλιάδες επιπλέον, καθεστώς που εφαρμόζεται σε όλα τα golden boys των ΔΕΚΟ. Τώρα δειλά-δειλά αρχίσαμε να συζητάμε μήπως η εκκλησία πληρώνει το μισό μισθό των κληρικών. Λογικό δεν είναι; Δεν τιμολογεί τις υπηρεσίες της από τη βάφτιση μέχρι την κηδεία και τα μνημόσυνα; Αν είναι δημόσιοι υπάλληλοι τότε αυτές οι αμοιβές είναι φακελάκια. Αν δεν είναι, γιατί να μην πληρώνονται από την εκκλησία;

Τώρα, 3 χρόνια μετά, συζητάμε ακόμα για τα δώρα προβολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που χρεώνονται στο κράτος, για το κόστος του καναλιού της Βουλής, γιατί στο κράτος δεν του ‘φτανε να πληρώνει καμιά 50αρια κρατικά, δημοτικά, εκκλησιαστικά, κομματικά Μέσα Ενημέρωσης, ήθελε και τηλεόραση της Βουλής. Τώρα, μετά από 3 χρόνια, συζητάμε για τις απάτες στα ταμεία με τις πλαστές συντάξεις και τα μαϊμού επιδόματα που στοιχίζουν 1 δις το χρόνο στο ΙΚΑ.

Γέμισαν τα σχολεία μας δυσλεκτικά παιδιά και τα πανεπιστήμια με υιοθετημένα πολύτεκνα. Ήταν δύσκολο να ξεκινήσουν απ’ την αρχή κόβοντας τα περιττά, τα ενοίκια των 150.000 το μήνα από τις Ανεξάρτητες Αρχές, τα εξωτικά επιδόματα, την προκλητική διαφθορά; Τον συνδικαλιστικό τουρισμό των ΔΕΚΟ; Τα δάνεια των χρεοκοπημένων κομματικών τραπεζών προς τα κόμματα; Τις κρατήσεις από τις ασφαλιστικές εισφορές υπέρ των συνδικάτων;

Κουράστηκαν πολύ οι άνθρωποι της task force, οι ξένοι εμπειρογνώμονες για να ανακαλύψουν τη διαφθορά στην δήθεν κοινωνική πρόνοια; Έτρεξαν ένα πρόγραμμα. Είδαν πόσο είναι ο μέσος όρος αναπηρίας στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, 9%; Έτρεξαν το πρόγραμμα, είδαν 18% στην Ζάκυνθο, την Κάλυμνο, το βρήκαν. Όλα είναι γνωστά. Όλα μπορούσαν να γίνουν.

Δεν έγιναν όμως. Μήπως είδατε και κανένα δήθεν αντιπολιτευόμενο κόμμα να καταγγέλλει τη μαζική διαφθορά, να απαιτεί αυτές τις περικοπές, να καταδικάζει τη λεηλασία; Μπα, καταγγέλλουν το Μνημόνιο, τη Μέρκελ, τους Νεφελίμ. Προστατεύουν τα προνομιούχα στρώματα, τους πελάτες τους, τόσα χρόνια στο πελατειακό κράτος, υποδυόμενα άλλα την κυβέρνηση που υπακούει και αντιστέκεται στα «κελεύσματα της τρόικας» και άλλα την αντιπολίτευση που την καταγγέλλει. Αλλά κάθε φορά που το ερώτημα γίνεται συγκεκριμένο, μούγκα στη στρούγκα.

Με ομοφωνία τα 7 κόμματα αποφάσισαν τη θερινή διακοπή της Βουλής. Θα συνεδριάζουν μόνο τα θερινά τμήματα, τα αμειβόμενα, με 150 ευρώ την κάθε συνεδρίαση.

Όσο στο ερώτημα ποιος πληρώνει η απάντηση από το πολιτικό σύστημα είναι «κανείς, φταίει η Μέρκελ, θα την καταγγείλουμε, θα κάνουμε αναδιαπραγμάτευση», τότε να το ξέρεις αγαπητή αναγνώστρια, άνεργη μητέρα 3 παιδιών: θα πληρώνεις εσύ.

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice

ΟΙ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΑΡΓΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

   Η διαρκής απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας καταρρακώνει την Ευρωζώνη στις παγκόσμιες αγορές και φέρνει τις πιο αδύναμες χώρες του ευρωπαϊκού νότου σε όλο και μεγαλύτερη δυσκολία δανεισμού. Η κρίση πιστωτικής αφερεγγυότητας όλης της ΕΕ με κέντρο την Ελλάδα εξαπλώνεται ταχύτατα και μολύνει κάθε χώρα που αντιμετωπίζει πρόβλημα στην οικονομία της. Δηλαδή κάθε πιστωτικό πρόβλημα σε μια χώρα της Ευρωζώνης προκαλεί τον τρόμο στις αγορές ότι αυτή θα γίνει μια επόμενη Ελλάδα, δηλαδή μια χώρα που «θα κουρέψει» τους πιστωτές της και αυτοί θα χάσουν τα λεφτά τους, ιδιαίτερα αν η ίδια η Ελλάδα χρεωκοπήσει.

Η Ελλάδα παρουσιάζει διαρκώς κι επίτηδες την εικόνα του ανίατου ασθενή παρά τα μαμούθ-δάνεια και τα κουρέματα του χρέους επειδή έτσι θέλουν οι ρωσοκίνητοι κυβερνήτες της. Δηλαδή για τη Ρωσία και τους εγκαθέτους της στην Ελλάδα αυτή πρέπει διαρκώς να καταρρέει όλο και περισσότερο και να σφαδάζει μέσα στην καταστροφή των παραγωγικών της δυνάμεων, μέσα στην ανεργία και στην υπερχρέωση χωρίς όμως να φεύγει από το Ευρώ. Αυτό για να αποτελεί την απόδειξη ότι η κρίση θα μεταδοθεί παντού και θα βυθίσει το ευρώ, εκτός αν επικρατήσει ο αργός θάνατος, η χρόνια εσωτερική διάσπαση και η πιστωτική υποδούλωση της ΕΕ στον ρωσοκινεζικό άξονα με την έκδοση των ευρωομολόγων.

   Η αξία της ασταμάτητης ελληνικής πιστωτικής αιμορραγίας και της αντίστοιχης διαρκούς απειλής της για άγρια χρεωκοπία αποδείχτηκε πάλι πρόσφατα όταν η Ισπανία χρειάστηκε στήριξη για τις ελλειμματικές τράπεζες της και τα επιτόκια δανεισμού της άρχισαν να αυξάνονται σταδιακά μέσα στις συνθήκες της ελληνικής πολιτικής κρίσης του Μάη μέχρι που σκαρφάλωσαν παρά τα μέτρα λιτότητας στο απαγορευτικό για τη βιωσιμότητα του χρέους της 7%, οπότε η χώρα υπέβαλε επίσημα το αίτημα για προσφυγή στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης αλλά δίχως μνημόνια νέων επώδυνων και αχρείαστων μέτρων για τον ισπανικό λαό. Η Γερμανία δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό το δίκαιο αίτημα της Ισπανίας για ευνοϊκότερη μεταχείριση. Με αυτά τα δεδομένα η Ισπανία του Ραχόυ προσχώρησε στο μέτωπο Γαλλίας – Ιταλίας κατά της Γερμανίας ελπίζοντας σε μία γρήγορη διάσωση που θα απέτρεπε τα χειρότερα, με αποτέλεσμα στη Σύνοδο Κορυφής να εκδηλωθεί η πρώτη ανοιχτή διάσπαση στην ευρωζώνη για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.

Πώς απομονώνεται σταδιακά η Γερμανία για την πρόωρη αμοιβαιοποίηση των ευρωπαϊκών χρεών.

      

Με την εκλογή του Ολάντ στην προεδρία της Γαλλίας, έσπασε ουσιαστικά για πρώτη φορά η γαλλογερμανική συνεννόηση που αποτελούσε εδώ και δεκαετίες τον άξονα, τον εγγυητή και το σύμβολο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Όποτε στην ευρωπαϊκή ήπειρο υπήρξε ένας μεγάλος πόλεμος, αυτός ήταν πάνω απ όλα πόλεμος Γαλλίας-Γερμανίας. Τα τρία τελευταία χρόνια της μεγάλης πιστωτικής κρίσης της ΕΕ αυτή η συνεννόηση αποτελούσε ανάχωμα στο αίτημα των ρωσόφιλων, των εθνικιστών του ευρωπαϊκού Νότου και των πάσης φύσεως ηλίθιων οικονομιστών μέσα στην ΕΕ να πληρώνει συστηματικά ο πλεονασματικός Βορράς, και βασικά η Γερμανία τα ελλείμματα του Νότου με την έκδοση ευρωομολόγων, δηλαδή με τον δανεισμό του Βορρά από τρίτους για χάρη του Νότου. Κάτι τέτοιο θα είχε νόημα μόνο αν προχωρούσε η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ και της ΕΖ. Αλλά η βάση μιας τέτοιας ενοποίησης θα πρέπει να είναι η δημοκρατική διπλωματική και τελικά η στρατιωτική ενοποίηση και όχι η δημοσιονομική ενοποίηση, όπως εξακολουθούν να επιμένουν όλοι οι οικονομιστές και πρώτοι πρώτοι οι ίδιοι οι Γερμανοί. Το: «πρώτα η δημοσιονομική ενοποίηση και μετά τα ευρωομόλογα» βέβαια των Γερμανών είναι καλύτερο από το: «ευρωομόλογα τώρα χωρίς καμιά δημοσιονομική ενοποίηση», αλλά και πάλι μόνο του το πρώτο δεν φέρνει την αληθινή πολιτική ενότητα που είναι το προαπαιτούμενο.

   Βέβαια οι ρωσόφιλοι, οι εθνικιστές και άλλοι οππορτουνιστές πολιτικοί του ευρωπαϊκού Νότου καθώς και κάποιοι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι τα ευρωομόλογα θα βγάλουν αμέσως τον ευρωπαϊκό Νότο από την ύφεση και από τη μείωση της κατανάλωσης που φέρνει η μείωση των συνολικών μισθών οπότε και από τα δημοσιονομικά ελλείματα. Αλλά κάθε αύξηση των μισθών με δανεικά - χώρια που πάει κυρίως στους δημόσιους υπάλληλους τους προστατευόμενους από την κάθε πολιτική εξουσία και κάθε σοσιαλφασιστική και σοσιαλδημοκρατική κρατικοσυνδικαλιστική γραφειοκρατία- επιβαρύνει απλά τα κρατικά ελλείμματα οπότε και το κόστος του κρατικού δανεισμού. Κάτι τέτοιο ανατινάζει στις σημερινές συνθήκες την αδύναμη ευρωπαϊκή πολιτική ενότητα. Το ίδιο κάνουν και οι παραγωγικές επενδύσεις με δανεικά. Γιατί στην ΕΕ και γενικά στη Δύση δεν λείπουν σήμερα κεφάλαια. Ειδικά τα δυτικά μονοπώλια είναι «σκασμένα» από συσσωρευμένα ανεπένδυτα κεφάλαια που έχουν προέλθει κυρίως από την υπερεκμετάλλευση των εργατών του Νότου, σοσιαλφασιστικού ή μη. Εκείνο που λείπει στην Ευρώπη είναι κεφάλαια που θα επενδυθούν με όρους πολιτισμένων μισθών και όχι μισοδουλοκτητικών στα οποία έχουν κακομάθει τα μονοπώλια και τα στελέχη τους. Αλλά αυτό είναι πολιτικό ζήτημα που μπορεί να το θέσει στις αστικές τάξεις της ΕΕ μόνο ένα ισχυρό εργατικό κίνημα και μάλιστα που θα φροντίσει να ενοποιηθεί πανευρωπαϊκά και όχι κάποιοι κεϋνσιανοί και ψευτοκεϋνσιανοί στις ξεχωριστές ευρωπαϊκές χώρες.   Ο κεϋνσιανισμός χρησιμοποιεί το κρατικό έλλειμμα, δηλαδή το δημόσιο δανεισμό και τα κρατικά κεφάλαια που διοχετεύονται στην παραγωγή και τελικά στην κατανάλωση σαν προσωρινό γιατρικό των μεγάλων κρίσεων. Γιατί με τις κρατικές παροχές και τις επενδύσεις για το χτύπημα της ανεργίας και με το συνακόλουθο ζωντάνεμα της συνολικής ζήτησης, δηλαδή με την τόνωση της εσωτερικής αγοράς, ξεμπλοκάρονται τελικά οι σταματημένες κεφαλαιικές επενδύσεις. Αλλά αυτό έχει νόημα σε αρκετά μεγάλες και προστατευμένες κρατικές οικονομίες και όχι πάνω σε ξέφραγες παγκοσμιοποιημένες οικονομίες σαν τη σημερινή. Στην τελευταία περίπτωση η αύξηση σε κάποιες χώρες των κρατικών επενδύσεων ή των μισθολογικών αμοιβών με δανεικά θα πάνε σε μεγαλύτερες εισαγωγές από χώρες χειρότερου μεροκάματου, δηλαδή πάλι θα πάνε σε χειροτέρευση του κρατικού ελλείμματος, ή αν οι επενδύσεις γίνουν με μεγάλη φορολόγηση του μεγάλου κεφάλαιου, πράγμα γενικά πολύ καλό, αυτό θα μπορεί να μετακινηθεί με άνεση σε περιοχές του πλανήτη χαμηλότερης φορολογίας και θα πέσουν οι δουλειές και οι μισθοί στη χώρα ψηλής φορολογίας. Γι αυτό δεν υπήρξε ποτέ διακρατικός κεϋνσιανισμός εκτός αν θεωρεί κανείς λαθεμένα ότι κάτι τέτοιο ήταν οι επιδοτήσεις του βιομηχανικού Βορρά στον ευρωπαϊκό Νότο σε μια πρώτη φάση ενοποίησης της ΕΕ όπου η απόσταση στην ανταγωνιστικότητα Βορρά-Νότου ήταν πελώρια. Αυτό όμως ήταν απλά μια πολιτική αντιστάθμισης των εμπορικών πλεονεκτημάτων του Βορρά λόγω της κατάργησης κάθε εμπορικού προστατευτισμού του Νότου.

   Μέτρα κρατικής τόνωσης των μισθών και της κατανάλωσης ή κρατικών επενδύσεων, δεν έχουν νόημα όσο το εργατικό μεροκάματο έχει τέτοιο ανταγωνισμό από τις πιο φτωχές χώρες της ΕΕ και κυρίως από την Κίνα. Είναι σκέτη δημαγωγία που προορίζεται για τις κάθε λογής «φαγάνες» του Νότου και τον κάθε διασπαστή της ΕΕ. Αυτά τα μέτρα έχουν νόημα μόνο αν στηρίζονται σε ένα ισχυρό διευρωπαϊκό διεκδικητικό εργατικό κίνημα που σήμερα παντού το έχουν υπονομεύσει οι σοσιαλφασίστες και οι σοσιαλδημοκράτες και διευρωπαϊκά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Ένα τέτοιο κίνημα θα απαιτεί και την ανάλογη δημοκρατική ευρωπαϊκή ενοποίηση μέσα από την οποία θα μπορεί να επιβάλει στις αστικές τάξεις της ΕΕ κάποιους ελάχιστους ευρωπαϊκούς μισθούς, κάποια χαμηλά συνταξιοδοτικά όρια και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και περίθαλψης, που σήμερα χαμηλώνουν εξαιτίας και του ενδοευρωπαϊκού καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Κυρίως όμως θα απαιτεί μέτρα εμπορικού προστατευτισμού της ΕΕ από τον αθέμιτο σε πολλά επίπεδα ανταγωνισμό των μονοπωλιστών της Κίνας καθώς και των ευρωπαίων μονοπωλιστών που συνεργάζονται με αυτούς, καθώς και μέτρα αντίστασης στους ενεργειακούς μονοπωλιστές του Κρεμλίνου. Αυτά τα δύο τελευταία σημαίνουν ότι οι εργαζόμενοι της Ευρώπης θα πρέπει α) να συμπαραστέκονται θερμά και έμπρακτα στους εργαζόμενους της Κίνας και στους ηρωικούς δημοκράτες της β) να συμπήξουν αντιφασιστικό μέτωπο κύρια ενάντια στη Ρωσία και στους ναζί και εθνορατσιστές κανίβαλους που αυτή καθοδηγεί ή ενθαρρύνει σε όλη την Ευρώπη και γ) να παλέψουν για την ενεργειακή αυτοδυναμία της Ευρώπης σε συνεργασία με τον τρίτο κόσμο. Επίσης θα πρέπει ένα τέτοιο εργατικό κίνημα να απαιτεί στο μίνιμουμ πρόγραμμά του μια δημοκρατική ΕΕ με δικό της στρατό που να είναι ανεξάρτητος και από τον πολιτικοστρατιωτικό ηγεμονισμό των ΗΠΑ που επιβάλλει στην ΕΕ τη δική του καταστροφική για την ΕΕ πολιτική στον τρίτο κόσμο η οποία είναι μάλιστα σήμερα με την πολιτική Ομπάμα εντελώς φιλορώσικη.

Πώς μεθοδεύεται η διάσπαση της ΕΖ

   Αλλά κανείς δεν ζητάει σήμερα κανένα από αυτά τα μέτρα από τη Γερμανία και τον ευρωπαϊκό Βορρά γενικότερα. Αντίθετα αυτοί που πιέζουν τώρα τη Γερμανία και τον ευρωπαϊκό Βορρά τους πιέζουν ουσιαστικά για την αναδιανομή του κεφαλαίου τους ( γιατί και η πιστοληπτική δυνατότητα αυτών των χωρών είναι ουσιαστικά μέρος του κεφαλαίου που έχουν στη διάθεσή τους) υπέρ του ευρωπαϊκού Νότου. Και αυτοί που τους πιέζουν και μάλιστα εντελώς ωμά είναι οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα. Ο Πούτιν μάλιστα πήρε θέση υπέρ του Μόντι τον Μάρτη λέγοντας ότι «τα κάνει όλα σωστά και κινείται σε απολύτως ορθή κατεύθυνση» (in.gr 3 Μάρτη). Στην ουσία εδώ και καιρό όλες οι συνεδριάσεις κορυφής της ΕΕ για την αντιμετώπιση της ατέλειωτης κρίσης είναι ο χώρος και ο χρόνος της άσκησης μάξιμουμ πίεσης των χειρότερων ιμπεριαλιστών για τη διάσπαση της ΕΖ με κεντρικό πολεμικό σύνθημα την έκδοση των ευρωομολόγων που τώρα, επειδή ο Βορράς αντιστέκεται έντονα, περικυκλώνεται με το πιο τακτικό και πιο γενικόλογο σύνθημα που λέγεται «αμοιβαιοποίηση του χρέους». Οι βασικοί αγωγοί αυτής της πίεσης στο εσωτερικό της ΕΖ είναι κυρίως οι ρωσόδουλοι προβοκάτορες που διοικούν την Ελλάδα και που παροξύνουν και μεταδίνουν την πιστωτική κρίση. Από κοντά τους είναι τα περισσότερα καίρια ηγετικά στελέχη των οικονομικών ευρωθεσμών. Αυτά έχουν εκλεγεί αθόρυβα, δηλαδή «συναινετικά» και μένουν χρόνια στις νευραλγικές θέσεις τους ακριβώς επειδή έχουν τουλάχιστον άριστες σχέσεις με τη ρώσικη πολιτική και τους φίλους της στην ΕΕ. Τέτοιοι είναι, επαληθευμένοι από αλλεπάλληλες πρακτικές τους τα δυο τελευταία χρόνια της μεγάλης κρίσης, ο Ολι Ρεν- ο άνθρωπος που έχωσε την ρώσικη βόμβα που λέγεται διαμελισμένη Κύπρος στην ΕΕ, ο Γιουνκέρ που θέλει ανοιχτά μια έντονη ρώσικη χρηματιστική παρουσία στην ΕΕ, ο «συναινετικός» Ρομπάυ που όλο και περισσότερο αποχτάει ηγετικό ρόλο σαν διαιτητής μεταξύ Βορρά και Νότου ενώ διαρκώς μαχαιρώνει την κρίσιμη στιγμή τη Γερμανία, και ο «ευρωομολογιστής» πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Σούλτς. (Η «συναινετική» εντελώς ρωσόδουλη Αστον δεν ανακατεύεται στα οικονομικά για να μπορεί, τώρα που η ΕΕ είναι βυθισμένη σε αυτά, να λειτουργεί άνετα σαν υπουργός εξωτερικών της ΕΕ και να διεκπεραιώνει 100% τη ρώσικη διπλωματική γραμμή σε όλα τα βασικά μέτωπα και βασικά στο μεσανατολικό-αραβικό). Με τους παραπάνω έχει περάσει σε συμμαχία στα ευρωομόλογα ο γενικά αντιρώσος και γι αυτό άγρια βομβαρδισθείς για να μην πάρει τη δεύτερη θητεία του Μπαρόζο. Πάντως η αρκετά αντιγερμανική στάση του έχει τα δίκια της αφού στην πράξη Σαρκοζύ και Μέρκελ ποδοπάτησαν πάνω στην κρίση την Κομισιόν, δηλαδή μια βασική θεσμική λειτουργία της Ένωσης και την αντικατάστησαν πρακτικά από την διακρατικό τους ηγετικό δίδυμο. Κάτι τέτοιο δεν το έκαναν ποτέ οι προκάτοχοι της Μέρκελ και του Σαρκοζύ αν και κανείς τους δεν βρέθηκε σε τόσο έκτακτες περιστάσεις.

   Με τις υπερδυνάμεις μαζί τους, οπότε και με το ΔΝΤ μαζί τους και με αυτούς όλους να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται γεμάτοι χαρά σε κάθε σύνοδο αλλά έχοντας μαζί τους και τον Ντράγκι τον διευθυντή της ΕΚΤ τουλάχιστον στο ζήτημα των ισπανικών τραπεζών, μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί ο Μόντι, και από πίσω του πιο διακριτικά ο Ολάντ, πήραν μαζί τους και τον καταταλαιπωρημένο Ραχόυ. Πρόκειται κυρίως για τις 3 πιο μεγάλες χώρες της ΕΖ που απομονώσανε στις 29 Ιούνη τη Γερμανία και μαζί της τις εξοργισμένες με τον Νότο, ιδιαίτερα με την Ελλάδα, Ολλανδία και Φινλανδία. Δηλαδή η Μέρκελ σαν ηγέτης όλου του Βορρά της ΕΖ αναγκάστηκε να δεχτεί διάσωση των ισπανικών τραπεζών με 100 δις Ευρώ χωρίς να χρεωθεί τη διάσωση το ισπανικό κράτος. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα για «αμοιβαιοποίηση του χρέους» χωρίς να έχει καν προηγηθεί η δημοσιονομική ενοποίηση. Βέβαια η Γερμανία ζήτησε και πέτυχε σαν αντάλλαγμα να υπάρξει μια μονοπρόσωπη κεντρική τραπεζική αρχή, όχι υποχρεωτικά ο Ντράγκι, που θα ελέγχει τις ισπανικές τράπεζες και ώσπου να γίνει αυτό τα λεφτά της διάσωσης, τα πρώτα 30 δις θα γραφτούν σαν ζημιά στον ισπανικό πρυπολογισμό. Αυτή ήταν μια μέθοδος για κέρδισμα χρόνου από τη Γερμανία και λίγο μετά η Ολλανδία, η Φινλανδία και ένα πλήθος από γερμανούς οικονομολόγους πρώτης γραμμής της κυβερνητικής παράταξης βγήκαν να διαφωνήσουν με τη συμφωνία. Έτσι η διελκυνστίδα ξανάρχισε πάνω στο ζήτημα πως, πότε και από ποιον θα ελεγχθούν οι ισπανικές τράπεζες και πότε θα ελαφρύνει πραγματικά το ισπανικό κρατικό χρέος. Στην ουσία η πολιτική κρίση βάθυνε χωρίς να έχει σωθεί ουσιαστικά η Ισπανία, δηλαδή χωρίς να έχουν ανεβεί τα σπρεντ της παρά μόνο προσωρινά.

Ετοιμάζονται να βασανίσουν πολύ σκληρά την Ελλάδα από το φθινόπωρο προκειμένου να εκβιάσουν και να διασπάσουν παραπέρα την ΕΕ

   Νομίζουμε ότι ούτε για την ΕΖ ούτε για την Ελλάδα δεν υπάρχει διέξοδος όσο δεν δίνεται πολιτική λύση στο άμεσο και βαριά κακοφορμισμένο οικονομικό πρόβλημα της ΕΖ, στον καρκίνο της ΕΖ που λέγεται διαρκής, ακήρυχτη αλλά επαπειλούμενη ανά πάσα στιγμή να κηρυχθεί ελληνική χρεωκοπία.

    Οι «νότιοι» ή «οι βόρειοι» που προσπαθούν να κλείσουν την ισπανική και την ιταλική πιστωτική πληγή όπως προηγούμενα την πορτογαλική και την ιρλανδική χωρίς να λύσουν το πρόβλημα της ελληνικής πιστωτικής αιμορραγίας και της απειλής χρεωκοπίας θα αποτυγχάνουν διαρκώς και θα καταλήξουν να διαλύσουν ή να υποδουλώσουν την ΕΕ στους χειρότερους εχθρούς της. Η λύση του ελληνικού προβλήματος είναι η κατάργηση του εκβιασμού των προβοκατόρων κυβερνητών που βασανίζουν τη χώρα μας, που την εξαθλιώνουν, που γκρεμίζουν τα εργοστάσιά της, που διώχνουν τρομοκρατώντας τους καταθέτες των τραπεζών, που δεν μαζεύουν ούτε τους έτοιμους φόρους (δες διαρκή παράταση για τις φορολογικές δηλώσεις την ώρα που αδειάζουν τα ταμεία) και που απειλούν ότι θα την σκοτώσουν, δηλαδή ότι θα κάνουν ξαφνικά μια άγρια χρεωκοπία οπότε θα πάρουν μαζί τους στον τάφο όλη την Ευρώπη αν η ΕΖ και βασικά ο Βορράς της ΕΖ δεν τους σώνει μόνιμα με νέα δανεικά ή με νέα μνημόνια ή τέλος πάντων αν δεν δέχεται τις διαρκείς υπαναχωρήσεις τους και βασικά το φανερό πια σε όλους επενδυτικό τους σαμποτάζ.

   Ο εκβιασμός αυτός έχει αποδειχτεί ως τώρα ότι πιάνει, δηλαδή το κάθε φορά «πέφτω (ή καλύτερα ρίχνω την Ελλάδα) από το μπαλκόνι αν δεν έχω ένα νέο πακέτο» των προβοκατόρων που μας διοικούν καταφέρνει και σηκώνει κάθε τόσο τα σπρεντ του Νότου και έτσι βαθαίνει την ευρωπαϊκή κρίση. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν τα σπρεντ ανεβαίνουν εντελώς αυθόρμητα από πανικόβλητους κατόχους κρατικών ομολόγων της νότιας Ευρώπης κάθε φορά που οι προβοκάτορες κάνουν πως αυτοκτονούν ή αν βάζουν και οι χρηματιστές του ανατολικού κεφάλαιου το χέρι τους σε αυτή τη δουλειά. Το σίγουρο είναι ότι καμιά Ισπανική και ιταλική διάσωση και κανένα ευρωομόλογο και καμιά αμοιβαιοποίηση του χρέους δεν θα βγάλει την ΕΖ από την κρίση όσο δεν τσακίζεται ο διαρκώς ανανεούμενος εκβιασμός των ελλήνων ρωσόδουλων. Αν αυτοί δεν τσακιστούν τότε ο ελληνικός λαός και η χώρα ολόκληρη θα υποφέρουν το πιο φριχτό μαρτύριο και μαζί τους όλη η Ευρώπη. Δεν αποκλείουμε οι προβοκάτορες και σαμποταριστές να φροντίζουν να έχουν μισοάδεια τα ταμεία για συντάξεις και φάρμακα το φθινόπωρο για να μπορούν να διαπραγματευτούν τότε με την ΕΕ όχι μόνο με απειλή άγριας χρεωκοπίας αλλά και με πολιτικούς όρους επαπειλούμενης ανθρωπιστικής κρίσης για να συγκλονίσουν για μια ακόμα φορά όλη την Ευρώπη και τον πλανήτη. Ίσως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που δεν μαζεύουν τους φόρους, που δεν κάνουν έστω γρήγορα τις βρώμικες ιδιωτικοποιήσεις υπέρ κύρια των ανατολικών που ετοιμάζουν, που καθυστέρησαν τον δανεισμό από την τρόικα με μια ακόμα περιττή εκλογική μάχη, που καθυστερούν την διαδικασία της ανακεφαλαιοπόιησης των τραπεζών, που γενικά σκοτώνουν όπως και όπου μπορούν την οικονομία.

Μόνο η συναινετική έξοδος της Ελλάδας από την ΕΖ μπορεί να σώσει και την ίδια και την ΕΖ

   Η εξωτερική και η εσωτερική απάντηση στους προβοκάτορες κυβερνήτες μας, βασικά στα 7 πολιτικά κόμματα που είναι ουσιαστικά στην εξουσία πρέπει είναι κοινή. Οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό πρέπει να απαιτήσουν από την κυβέρνηση και από τους αντιπολιτευτικούς στημένους αβανταδόρους τους να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για μια συναινετική έξοδο από την ΕΖ με ταυτόχρονη παραμονή της στην ΕΕ. Η Ελλάδα πρέπει να απεγκλωβιστεί όσο γίνεται πιο γρήγορα από την ΕΖ που είναι ο παράδεισος των προβοκατόρων. Αυτοί θέλουν ιδιαίτερα υποδείξεις και μνημόνια πείνας από τους χειρότερους εχθρούς τους που τους ονομάζουν υποκριτικά «εταίρους» για να τα δείχνουν στον ελληνικό λαό σαν σαδιστικές απαιτήσεις τους που φταίνε για τη φτώχεια του και μετά να μπαίνουν επικεφαλής του ενάντια στις υποδείξεις αυτές αλλά μένοντας στην ΕΖ και κάνοντας οικονομικό σαμποτάζ κατά της χώρας μας, σαμποτάζ που δεν το βλέπει όμως ο ελληνικός λαός. Γι αυτό το λόγο αν η Ευρώπη δεν θέλει να διασπαστεί και ειδικά αν ο Βορράς που μπορεί να δώσει περισσότερα χρήματα δεν θέλει να απομονωθεί πολιτικά πρέπει αφού ζητήσει συνομιλίες για έξοδο της χώρας μας από την ΕΖ να παραχωρήσει σε αυτήν ένα τελευταίο ισχυρό πακέτο δανεισμού με μηδενικό επιτόκιο και πολύ μακρόχρονης αποπληρωμής και να το δώσει στο ελληνικό κράτος να το διαχειριστεί όπως νομίζει για τη μεταβατική περίοδο προς τη δραχμή. Αυτό το ποσό μπορεί να πάει μαζί με όλα τα άλλα στον αγύριστο αλλά αυτή είναι η μόνη περίπτωση για να καταλάβει ο ελληνικός λαός ότι η μοίρα του έθνους είναι στα χέρια του και όχι των δανειστών και έτσι να καταλάβει σε κάποιο καθόλου μακρυνό διάστημα τους απατεώνες και τους σαμποταριστές που τον διοικούσαν και τους εντολείς τους και να τους πετάξει από την εξουσία. Επίσης κανείς έξω δεν θα μπορεί να πει ότι η Ευρώπη δεν έδειξε αλληλλεγγύη στον ελληνικό λαό όσο και μη συναινετικά και αν φερθούν οι κυβερνήτες μας εγκάθετοι του Πούτιν που δεν θα δεχτούν ποτέ να αποχωρήσουν εθελοντικά από την ΕΖ τουλάχιστον πριν την διαλύσουν. Αλλά μια έξοδος της Ελλάδας από την ΕΖ ακόμα και αν γίνει συναινετικά θα προκαλέσει κραδασμούς στον ευρωπαικό Νότο, δηλαδή ύψωση των επιτοκίων δανεισμού. Σε αυτήν την περίπτωση η ΕΕ και ειδικά ο Βορράς της ΕΖ θα πρέπει να έχει ετοιμάσει ένα ταυτόχρονο και πελώριο πακέτο δανεισμού αλληλλεγγύης για το Νότο για να τσακίσει τις απόπειρες αποσταθεροποίησης και υπερσπέκουλας που θα εκδηλωθούν από τους ιμπεριαλιστές. Τότε θα πρέπει να δοθούν αυτά τα πελώρια κεφάλαια επειδή και ο Νότος και ο Βορράς θα έχουν αποδείξει ότι ενώθηκαν πολιτικά για να λύσουν με βαριές οικονομικές θυσίες και αμοιβαία εμπιστοσύνη το ελληνικό πρόβλημα που στο βάθος του είναι το πολιτικό πρόβλημα του εισοδισμού του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και νεοναζισμού μέσα στην ΕΕ. Θέλουμε να πόύμε ότι η ΕΕ πρέπει να λύσει με οικονομικά γενναιόδωρο τρόπο το ελληνικό πρόβλημα από κάθε πλευρά κυρίως για πολιτικούς λόγους. Γιατί η Ρωσία δεν θα χτυπήσει μια τέτοια λύση με λύσσα μόνο μέσα από την Ελλάδα. Ήδη μια από τις βαρύτερες κατηγορίες για εθνοπροδοσία έχει αρχίσει να γίνεται η κατηγορία για επιστροφή στη δραχμή που αρχικά τη ρίξανε στρατηγικά οι σκληροί σοσιαλφασίστες όπως και η ίδια η Ρωσία αλλά τώρα έχουν αρχίσει να την κρατάνε σε δεύτερο πλάνο για τις ανάγκες της φάσης. Η Ρωσία δείχνει ήδη με τους φίλους της μέσα στην ΕΖ πόσο πολύ δεν θέλει τώρα την αποχώρηση της Ελλάδας και πόσο οι Ρεν, Γιουνκέρ, Μόντι, και Ομπάμα σκίζονται για στήριξη ως το τέλος της Ελλάδας εντός της ΕΖ όσο και αν θυμώνουν με την ασυνεπή εντελώς απατεωνίστικη στάση των ηγετών της οι ευρωπαϊκοί λαοί.

    Οι γερμανοί και γενικά οι βόρειοι αστοί ακολουθούν στην ουσία μια αντίθετη πολιτική από αυτήν που έπρεπε να ακολουθήσουν. Έτσι από τη μια αποθρασύνουν τους ρωσόδουλους στην Ελλάδα με το να τους τροφοδοτούν με δανεικά και αγύριστα και ταυτόχρονα να αναλαμβάνουν εκείνοι (οι βορειοευρωπαίοι) το βάρος της πείνας του ελληνικού λαού και από την άλλη απογοητεύουν με άχρηστές τσιγγουνιές τους ηγέτες και τους λαούς του ευρωπαικού Νότου που προσπάθησαν να σταθούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους αλλά τιμωρούνται από την ατέλειωτη απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας.   Γιατί συμπεριφέρονται έτσι; Συμπεριφέρονται έτσι γιατί εκπροσωπούν κυρίως τα δυτικοευρωπαϊκά οικονομικά μονοπώλια αν και δεν εκπροσωπούν μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες αλλά ουσιαστικά μεσαίες και μικρές.. Όμως ο ιμπεριαλισμός γενικά σαπίζει. Μια μορφή της αποσύνθεσής του είναι ο ιμπεριαλιστικός οικονομισμός. Αυτός σημαίνει ανάμεσα στα άλλα ότι οι δυτικοί μονοπωλιστές ηγέτες δεν ενδιαφέρονται πια για την πολιτική δημοκρατία επειδή τέτοια είναι η φύση του μονοπώλιου, δηλαδή η τάση στον αυταρχισμό. Έτσι δεν βλέπουν καν το μονοπώλιο που ετοιμάζεται να ασκήσει ακόμα και σε βάρος τους την πιο βάρβαρη δικτατορία αν του αντισταθούν. Αν οι ευρωπαίοι ηγέτες ήταν δημοκράτες θα είχαν φτιάξει ήδη την δημοκρατική πολιτική ενότητα της ΕΕ επειδή θα είχαν αντισταθεί στα 1992 στην απαίτηση της Ελλάδας να αλλάξει το όνομα μια χώρας που είχε διαλέξει ο λαός της και δεχόταν όλη η ανθρωπότητα, θα είχαν αντισταθεί στη συμμαχία της με τη Σερβία υπέρ της εθνοκάθαρσης της Βοσνίας και ανεξάρτητα από την Ελλάδα δεν θα είχαν ποτέ δεχτεί το διαμελισμό της τελευταίας. Επίσης θα είχαν αντισταθεί στην γενοκτονία και τα ανείπωτα μαρτύρια των Τσετσένων από τον Πούτιν και δεν θα του λέγαν ούτε καλημέρα από την ώρα που διαμέλισε την Γεωργία όπως ο Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία. Αλλά ούτε το Αφγανιστάν θα κατελάμβαναν ούτε τη Λιβύη θα βομβάρδιζαν. Επειδή είναι τέτοιοι δέχονται τώρα στα έδρανα μιας Βουλής ευρωπαϊκής χώρας σαν την Ελλάδα να κάθονται ναζιστές και βλέπουν άλλους βουλευτές να τους ψηφίζουν για το προεδρείο της Βουλής και άλλους να παίζουν κρυφτούλι μαζί τους μπαινοβγαίνοντας στη Βουλή και κανένας να μην τους καταγγέλλει την ώρα που οι ναζιστές αυτοί ξυλοκοπούν καθημερινά και ασταμάτητα κατοίκους της χώρας για το χρώμα του δέρματος τους.

   Μπροστά σε αυτή τη γενικευμένη πολιτική χοντροπετσιά της ΕΕ τα όσα παθαίνει οικονομικά είναι ακόμα λίγα. Δεν θέλουμε καθόλου να πάθει κακό η ΕΕ γιατί θα υποφέρουν πολύ οι λαοί της και θα χαρούν πολύ οι ρωσοκινέζοι ναζιστές. Για αυτό αντιστεκόμαστε σε κάθε αρνητική εξέλιξη. Αλλά πρέπει να ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα και το κυριότερο να φτιάχνουμε έναν εργατικό στρατό στην Ευρώπη αρχίζοντας από τη δικιά μας γωνιά, εδώ που πραγματοποιήθηκε και συνεχίζεται το μεγαλύτερο, το βαθύτερο, το εσωτερικότερο πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό έγκλημα κατά της Ευρώπης. Αυτό που κάνει την Ελλάδα τελευταία την κάνει και πρώτη στην αντίσταση σε αυτούς που την σκοτώνουν και που σε λίγο θα απειλούν για τα καλά όλη την Ευρώπη.

Αναδημοσίευση από το Bog της ΟΑΚΚΕ

Κομματάνθρωποι συνδικαλιστές: οι μπράβοι του πελατειακού συστήματος έτοιμοι να δώσουν τις τελευταίες τους μάχες

Και ποιος θα με "αξιολογήσει" εμένα, ρε;;!!

Κάποιοι στην Ελλάδα, με όλη τους την άνεση κλείνουν διακόπτες, κλείνουν δρόμους, κλείνουν επιχειρήσεις αρκεί να μην αλλάξει τίποτα. Για να συνεχίσουν να αμείβονται αδρά χωρίς να δουλεύουν. Μόνο στο άκουσμα της πρόθεσης της εκλεγμένης πολιτικής εξουσίας να φέρει μια μεταρρύθμιση στο τραπέζι, εξανίστανται, εκβιάζουν, απειλούν. Και αν δεν γίνει το θέλημά τους - όπως τους έχουν καλομάθει οι πελάτες και εντολείς τους μέχρι σήμερα - ταλαιπωρούν τους πολίτες, την αγορά, το κέντρο της Αθήνας, τον τουρισμό, την παιδεία, τους αρχαιολογικούς χώρους...

Κάνουν ότι είναι δυνατόν να καταστρέψουν την αξιοπιστία κάθε εθνικής απόπειρας ανάταξης και επαναφοράς σε κάποιο πρόγραμμα. Κι όλα αυτά, για τα μικροσυμφέροντα της επαγγελματικής τους ομάδας, του κλειστού επαγγέλματος, της συντεχνίας τους. Οι φρουροί του πελατειακού συστήματος που άνθισαν σαν πρασινοφρουροί, γαλάζια γενιά, "κόκκινοι" συνδικαλιστές, αγροτοπατέρες...

Χρόνια τώρα το σύστημα τους ανέχτηκε να κλείνουν τους δρόμους, το ρεύμα, την ενημέρωση γιατί ήσαν οι δικοί του άνθρωποι στις επίλεκτες θέσεις, η μαφία των μικροσυμφερόντων, το λίπος των κομματικών μηχανισμών, οι αποκλειστικοί και ελεγχόμενοι δρόμοι των διορισμών και των εξυπηρετήσεων.

Σήμερα, αποτελούν το βασικό εμπόδιο για οποιαδήποτε αλλαγή, ακόμη και ενάντια στα παλιά αφεντικά τους. Ως κρατικοδίαιτοι έζησαν και "μεγαλούργησαν" μέχρι σήμερα, άλλον τρόπο δεν γνωρίζουν. Και νοιώθουν προδομένοι από τα παλιά τους κόμματα.

Αυτονομημένοι αναγκαστικά, μπροστά στην εθνική ανάγκη και προσπάθεια για στροφή σε μια παραγωγική ανάκαμψη, και με τα προνόμιά τους να απειλούνται πια ευθέως, τα παράσιτα ενώνονται και αντιδρούν. Ενώνονται βάσει της κοινής τους ιδεολογίας, του "δικαιώματος της αμειβόμενης αεργίας" εις βάρος όσων εργάζονται και επιχειρούν. Και βρίσκουν ζεστή φιλοξενία στον "αντιμνημονιακό" λόγο των "δανεικών χωρίς όρους" της αντιπολίτευσης...

Είναι φυσικά φανερό ότι χωρίς την αντιμετώπισή τους καμιά απόπειρα επαναφοράς της χώρας μας σε παραγωγική πορεία δεν πρόκειται να πετύχει.

Είναι δυστυχώς η βαρειά κληρονομιά του φαύλου κομματικού παρελθόντος της λεηλασίας του Δημοσίου από τις συμμορίες των κομματανθρώπων. Είναι τα δημιουργήματα της νοοτροπίας του κράτους λάφυρου του νικητή των εκλογών και της απομύζησης του εθνικού πλούτου από τους "κολλητούς" της εκάστοτε εξουσίας. Είναι η "γραμμή παραγωγής" της μίζας και των δανεικών που δεν φτάνουν ποτέ στην παραγωγή απλά υπονομεύουν τις επόμενες γενιές με δυσθεώρητες υποχρεώσεις. Είναι το λίπος της πελατειακής εξουσίας.

Τώρα, που δεν υπάρχει λάφυρο αλλά δανειακές συμβάσεις με σαφείς όρους (μνημόνια), η θέση των κομματανθρώπων κλονίζεται. Και οι αντιδράσεις τους είναι τυφλές και αντικοινωνικές.

Είναι ταυτόχρονα και η κατάλληλη ώρα να συντριβούν από την συντονισμένη και αποφασιστική υποστήριξη - από την έλλογη κοινωνική αριστερά αλλά και την μεταρρυθμιστική δεξιά - των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και των ρήξεων με το παρελθόν και τους οπαδούς του που απειλούν ευθέως ολόκληρη την παραγωγική δύναμη και το αύριο αυτού του τόπου.

Γιατί η κρίσιμη για τον τόπο σύγκρουση τώρα αρχίζει επί της ουσίας:

Παραγωγοί εναντίον παρασίτων, μεταρρυθμίσεις εναντίον πελατειακού συστήματος, προοδευτικοί άνθρωποι εναντίον μεταλλαγμένων κομματανθρώπων συνδικαλιστών. Μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί δημοκρατικά: με διαφάνεια, κοστολόγηση, αξιολόγηση, αποφασιστικότητα. Και κυρίως με την εφαρμογή επιτέλους των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων. 

Αναδημοσίευση από το Blog:η αριστερή στρουθοκάμηλος

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ ΚΟΤΑΣ

Την ιδέα μού έδωσε ένα διαπεραστικό σχόλιο του συναδέλφου Γιάννη Μπασκόζου στις σελίδες του Βήματος υπό τον τίτλο Το Τέρας. Αναφερόμενος στην είσοδο της Χρυσής Αυγής στο ελληνικό Κοινοβούλιο και την επαναβεβαίωση του εκλογικού της ποσοστού, έστω και κατά τι μειωμένο, υπογράμμισε ότι το φαινόμενο αυτό δεν επιδέχεται συγκυριακής ερμηνείας. Και έχει απόλυτο δίκιο, ο καλός συνάδελφος.

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα πολιτικό τέρας που γέννησε στην χώρα μας ο άφρων λαϊκισμός και η συνακόλουθη χυδαιότητα. Όπως συνέβη, εξάλλου, και στην Γερμανία της δεκαετίας του 1920, όταν στην χώρα αυτή ανδρώθηκε πολιτικά ο Αδόλφος Χίτλερ και εισήλθαν στο γερμανικό Κοινοβούλιο οι τραμπούκοι που στην συνέχεια δημιούργησαν τα Ες-Ες και την Γκεστάπο.

Έτσι, με αφορμή την καταστροφή αργότερα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Βίνκλερ, μελετητής της καταστροφής της, δήλωσε στον Γιάννη Μπασκόζο τα ακόλουθα: «Ο κίνδυνος δεν είναι από τους ναζιστές, αλλά από τους λαϊκιστές που μπορούν να φέρουν την δημοκρατία σε κίνδυνο εάν τα δημοκρατικά κόμματα προσαρμοστούν σε αυτές τις τάσεις και δεν τις αντιμετωπίσουν αποφασιστικά και επιθετικά, ενδεχομένως και με τον κίνδυνο να χάσουν προσωρινά σε δημοτικότητα. Η υποχώρηση σε βερμπαλισμούς, σε υπερυποσχέσεις, σε κολακεία των πιο καθυστερημένων στρωμάτων, η υποχώρηση στις σημερινές δυσκολίες, η επαγγελία του παρελθόντος ως μέλλοντος, καλλιεργούν τις λαϊκίστικες αυταπάτες και τρέφουν τις μάζες με τις χειρότερες ψευδαισθήσεις. Τότε το τέρας εγκαθίσταται για τα καλά στην συνείδησή μας».
Όταν δε η «εγκατάσταση» αυτή εδραιωθεί, τότε αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για την δημοκρατία. «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος», έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, «πάει να πει ότι τού μοιάζει (…) Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε την φρίκη, να μάς τρομάζει η ομορφιά (…) Η υποταγή ή ο εθισμός σε μία τέτοια συνύπαρξη, ή η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα, αρχίσαμε να το ανεχόμαστε.

Και η ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στην δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια την μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μάς κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μάς τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… Γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να τού μοιάζουμε». Ακόμα χειρότερα, «από την ώρα που ο Φρανκεστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωρά μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Και εγώ με την σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο από το μυαλό της κότας», προσέθετε.

Ναι, αυτό το μυαλό της κότας συνιστά σήμερα θανάσιμη απειλή για την Ελλάδα και την ιστορία του Ελληνισμού. Απειλή την οποία κανείς δεν τολμά να αντιμετωπίσει. Γι αυτό και κάποιοι χυδαιολογούν εις βάρος της νοημοσύνης μας και της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από το europeanbusiness 

Και έσσονται οι δυο ψυχές εις σάρκα μια: τη σοσιαλδημοκρατική

Πριν σχεδόν τέσσερα χρόνια ο Αλέκος Παπαδόπουλος, στο βιβλίο του «Τα βήματα του Έστερναχ» (Εστία), προειδοποιούσε για το μεγάλο τούνελ, στο οποίο έμπαινε η χώρα. Από το 2006 όμως έγραφε πώς τα ελλείμματα είχαν «ξεχειλίσει» και δεν θα έπρεπε για παράδειγμα κανένας υγιής να συνταξιοδοτείται πριν από τα 60 και πως έπρεπε επίσης να παταχθούν πολλές από τις συντεχνίες που στο όνομα των δημόσιων αγαθών, χρησιμοποιούσαν προς ίδιον όφελος το δημόσιο πλούτο. Η «ανταμοιβή» του Αλέκου Παπαδόπουλου για τις προειδοποιήσεις του ήταν να θεωρηθεί, από το μετανεωτερικό και το βαθύ ΠΑΣΟΚ, ως ο κύριος υπαίτιος για την εκλογική ήττα του κόμματος το 2007.

Έχει λεχθεί και γραφεί πάρα πολλές φορές πως το μεγάλο πλεονέκτημα του ΠΑΣΟΚ, ήταν ο συνδυασμός σ’ ένα μεγάλο κομματικό χώρο δυο ψυχών: της εκσυγχρονιστικής και της λαϊκής. Είναι σωστό εν μέρει. Γιατί και οι δυο αυτές ψυχές ποτέ δεν τάχθηκαν, ολόψυχα, υπέρ αυτού που ευαγγελίζονταν. Η λαϊκή ψυχή του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν οι πολίτες και ο λαός, αλλά ο λαϊκισμός και η εκσυγχρονιστική του δεν ήταν η μείωση των ανισοτήτων, αλλά ο ντροπαλός μεταρρυθμισμός.

Αυτό που στο ΠΑΣΟΚ ονομάστηκε λαϊκή ψυχή δεν ήταν η έκφραση ενός βαθέως ρεπουμπλικανισμού, ο οποίος στο αίτημα των σύγχρονων δημοκρατιών για ελευθερία από εξωτερικές δεσμεύσεις, ήθελε να προσθέσει και το αίτημα της ανεξαρτησίας από τις κοινωνικές δουλείες. Η λαϊκή ψυχή του ΠΑΣΟΚ δεν φρόντισε να προσθέσει στο αίτημα της λαϊκής κυριαρχίας και την αρχή της δημοκρατικής διακυβέρνησης ως συστήματος δικαιοσύνης, συμμετοχής και στήριξης του κοινού αγαθού. Αυτή η ψυχή του ΠΑΣΟΚ είχε να κάνει με ένα λαό χωρίς πολίτες. Γι’ αυτό και η σύγκρουση που επικαλείτο δεν ήταν αυτή μεταξύ των διαφορετικών τάξεων και στρωμάτων με επίδικο αντικείμενο τη μείωση των ανισοτήτων, αλλά αυτή μεταξύ των προνομιούχων και των μη προνομιούχων ή ακόμη πλατύτερα μεταξύ του αντιδεξιού μπλοκ και της Δεξιάς με επίδικο αντικείμενο τη νομή του κράτους και των δημόσιων αξιωμάτων.

Μια τέτοια πλαδαρή και κινούμενη πόλωση επέτρεπε στο ΠΑΣΟΚ να κινείται από τον αντιμπεριαλιστικό βερμπαλισμό και την πολιτική των αστερίσκων στη συμφωνία ανανέωσης του καθεστώτος των αμερικανικών βάσεων και από την πολιτική εξόδου από την ΕΟΚ στα Μεσογειακά προγράμματα. Και όποτε οι καιροί το απαιτούσαν καλούσε τον Σημίτη το 85 και τον Παπαδόπουλο το 93 να θέσουν τις βάσεις μιας πιο αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής.

Η ελλιπής «λαϊκή ψυχή» συμπληρώνονταν από μια επίσης ελλιπή «εκσυγχρονιστική ψυχή», η οποία δεν έθεσε ποτέ καθαρά το ζήτημα της μείωσης των ανισοτήτων ή με άλλα λόγια το ζήτημα της σοσιαλδημοκρατικοποίησης του κόμματος. Ο εκσυγχρονισμός προσομοίασε περισσότερο με μια μίμηση δυτικών προτύπων, αλλά δεν κινήθηκε αποφασιστικά, επειδή δεν συγκρούσθηκε άμεσα με τον λαϊκισμό, προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός κράτους υπηρεσιών στους τομείς της υγείας, της παιδείας και της ατομικής ασφάλειας. Ο ελληνικός εκσυγχρονισμός, αντιθέτως με μια μεμψιμοιρία που κυριαρχεί στο χώρο του, κατόρθωνε στο πολιτικό, όχι όμως και στο κοινωνικό ή στο πολιτισμικό, να παρακολουθεί από τον 18ο αιώνα τα μεγάλα ραντεβού της ευρωπαϊκής ιστορίας. Τα παρακολουθούσε, αλλά ποτέ δεν τα ενσωμάτωνε στον ελληνικό κοινωνικό ιστό. Ο ιστορικός ελληνικός εκσυγχρονισμός αφομοίωνε τις επιφανειακές και καταναλωτικές όψεις των δυτικών εκσυγχρονιστικών τάσεων, αλλά δεν ενσωμάτωσε τους αναγκαίους μετασχηματισμούς στο διοικητικό και παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Για παράδειγμα τα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από τον Σημίτη, ο εκσυγχρονισμός έγινε κεντρικό πολιτικό αίτημα. Η Ελλάδα μέσα από την άσκηση μιας πολιτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, την αναβάθμιση της θέσης της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την καλυτέρευση των σχέσεων της με την Τουρκία και τους Βαλκάνιους γείτονες της κατόρθωσε να ενταχθεί στο ευρώ και να βοηθήσει την Κύπρο να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν κατόρθωσε όμως να δημιουργήσει τη βάση για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού κύκλου, ο οποίος θα επέβαλλε εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θα αναδιέτασσαν το δημόσιο-διοικητικό και παραγωγικό ιστό της χώρας, θα εξουδετέρωναν τις ιδιοτελείς συμπεριφορές μεγάλων τμημάτων του κοινωνικού ιστού και ταυτόχρονα θα έθεταν τη μείωση των ανισοτήτων στο επίκεντρο της πολιτικής πρακτικής.
Είναι ακριβώς αυτό το αίτημα της μείωσης των ανισοτήτων το κεντρικό ζητούμενο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, το οποίο της επέτρεψε να δημιουργήσει ένα σταθερό συνασπισμό εξουσίας. Ένα συνασπισμό, ο οποίος κατόρθωσε να συνενώσει σε σάρκα μια τις δυο προαναφερθείσες ψυχές. Στην ελληνική πολιτική ζωή η λαϊκή ψυχή ποτέ δεν χειραφετήθηκε από τον λαϊκισμό της και η εκσυγχρονιστική από τον μονομερή της μεταρρυθμισμό, ο οποίος δεν της επέτρεψε να θέσει ως κεντρικό πρόταγμα τη μείωση των ανισοτήτων και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου.

Σήμερα, παρά την πολύ δυσμενή συγκυρία, η συνάντηση αυτών των δύο ψυχών σε ένα σοσιαλδημοκρατικό σώμα είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ. Το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και οι κατακερματισμένες πολιτικές κινήσεις δεν πρέπει να υποτιμήσουν αυτή την ανάγκη. Επειδή όμως οι προτάσεις περί αυτοδιάλυσης και ένωσης από τη βάση όμορφα λέγονται, αλλά δύσκολα πραγματοποιούνται, νομίζω πως αυτοί οι χώροι θα μπορούσαν από τώρα να ξεκινήσουν την προετοιμασία για την οργάνωση ενός κοινού ιδεολογικού συνεδρίου, στο οποίο θα εξετάζονταν το θέμα της αναγκαιότητας ύπαρξης μιας σύγχρονης ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, η οποία θα ένωνε τη λαϊκότητα με τον εκσυγχρονισμό και την ανανέωση προσώπων και ιδεών.

Του Γιώργου Σιακαντάρη, από το athensvoice

Η αυταπάτη της συλλογικότητας

Πόσο διαφέρει το περυσινό από το φετινό καλοκαίρι. Πέρυσι τέτοιο καιρό είχαν κορυφωθεί οι πολυήμερες και ποικιλόμορφες εμφανίσεις των αγανακτισμένων, στο Σύνταγμα και αλλού. Τον τόνο του δημοσίου διαλόγου τον υπαγόρευαν οι γιαουρτοπόλεμοι, τα κινήματα “δεν πληρώνω”, οι μούντζες και "να καεί το μπουρδέλο". Ο λαός φαινόταν να διακατέχεται από αυτό που λέμε δημόσιο αίσθημα το οποίο συντόνιζε την οργή του και τις εκδηλώσεις της.

Τι άλλαξε φέτος; Βελτιώθηκε κανένας δείκτης; Το αντίθετο, οι περισσότεροι επιδεινώθηκαν κι άλλο, κυρίως αυτοί που οι πολίτες νιώθουν στην καθημερινότητά τους. Προστέθηκε άλλη μιά χρονιά βαρίδι στις πλάτες μας, ένα νέο πακέτο αδιέξοδα για τον καθένα. Τότε γιατί αυτή η βουβαμάρα γύρω μας, γιατί τα περιστατικά συλλογικής έκφρασης είναι αραιότερα ακόμα και από την προ του μνημονίου περίοδο;

Μεσολάβησαν οι εκλογές, είναι η εύλογη απάντηση. Ο λαός εκτονώθηκε, ψήφισε με θυμό στις πρώτες, πιό διεξοδικά στις δεύτερες, πάντως τιμώρησε όσους θεωρούσε υπεύθυνους. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι καταλάβαμε τον διπλανό μας. Το 'χουν αυτό οι εκλογές, δεν μετράμε μόνο τη δύναμη των κομμάτων, μετριόμαστε και μεταξύ μας. Οσο πιο πολύ τις αφήνουμε πίσω μας τόσο ομογενοποιούμαστε, τόσο νομίζουμε ότι μοιάζουμε μεταξύ μας, τόσο περισσότερο εδραιώνεται η αυταπάτη της συλλογικότητας.

Μετά φτάνουν οι εκλογές και διαπιστώνουμε ότι δίπλα μας είχαμε άμυαλους εθνικιστές, τυφλωμένους αρνητές της πραγματικότητας, εμμονικούς των ΑΟΖ, στυγνούς κυνηγούς μεταναστών, οπαδούς της βίας, αμιγείς φασίστες, αυτιστικούς φίλους του λαού, ή απολίτικους γιάπηδες, σκληρούς νεοφιλελεύθερους, στενόψυχους αριθμολάγνους. Σαν φασματοσκοπική ανάλυση της κοινωνίας μας είναι οι εκλογές που μας δείχνει πόσο λιγότεροι βρίσκονται στην απόχρωσή μας και πόσο μεγαλύτερη από όσο νομίζαμε είναι η πολιτική μοναξιά μας.

Μην ανησυχείτε, όσο θα μακραίνει ο χρόνος από τις τελευταίες εκλογές τόσο θα αμβλύνονται οι γωνίες μας, τόσο θα χάνονται οι ενδιάμεσοι τόνοι, τόσο θα ξεθωριάζει η κοινωνική αυτογνωσία μας, τόσο θα πιστεύουμε ότι είμαστε πολλοί αυτοί που πιστεύουν το ίδιο πράγμα.΄Ισως τελικά αυτήν την ουτοπία να την έχουμε πραγματικά ανάγκη.

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από protagon.gr.

Νοιώθει κανείς κορόιδο;

Σήμερα διαβάζουμε στις εφημερίδες και βλέπουμε στις ειδήσεις, ότι φτάνει η Τρόικα στην Κύπρο. Γιατί ζήτησε κι αυτή ευρωπαϊκή βοήθεια 4 δισ. Παρόλο που το πρόγραμμα συνολικά αφορά λιγότερα από 10 δισ., ενώ το ελληνικό έχει φτάσει τα 240, παρά τις σχέσεις της Κύπρου με τις ρώσικες εταιρείες που έχουν έδρα στο νησί, παρά τις έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ, δεν βρέθηκαν από άλλον τα λεφτά. Ούτε Ρώσοι, ούτε Κινέζοι, ήταν διατεθειμένοι να δανείσουν προβληματικά κράτη. Μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα σε 2 χρόνια. Μετά την Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Κύπρος, σε λίγο η Σλοβενία, μπαίνουν σε κάποιο είδος δημοσιονομικής προσαρμογής, φτιάχνουν μνημόνια, συζητάνε με τη Μέρκελ και τις χώρες του Βορρά, με το ΔΝΤ. Τώρα ξέρουμε ότι η Ευρώπη έχει πρόβλημα χρέους, έχει πρόβλημα παραγωγής. Η Γαλλία ανησυχεί ότι θα είναι η επόμενη. Τώρα ξέρουμε ότι όλες οι χώρες κάπως έτσι το αντιμετωπίζουν, με τον ίδιο τρόπο, διαπραγματεύσεις δύσκολες, μια λύση, δυο λάθη, πάλι απ’ την αρχή, αργά και βασανιστικά μπας και βρεθεί ένας τρόπος και μπορέσει η Ευρώπη να προχωρήσει ενωμένη.

Γιατί κανείς δεν λέει τώρα τον κομμουνιστή Χριστόφια προδότη και δοσίλογο; Γιατί κανείς δεν λέει τώρα ότι υπάρχει άλλη λύση, να βρούμε χρήματα από τους Ρώσους και τους Κινέζους; Από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο, που ακόμα κι αν υπάρχουν θα γίνουν εκμεταλλεύσιμα σε 20 χρόνια; Γιατί κανείς δεν μιλάει πια για δυνάμεις κατοχής, απελευθερωτικούς αγώνες, δοσίλογους και προδότες; Όλες οι χώρες, όλες οι κυβερνήσεις, προδότες ήταν; Σε όλες τις χώρες έχουν «δικτατορία και νέα κατοχή»; Και ο Ομπάμα και ο Ολάντ και ο Κον Μπετίτ που λένε ότι πρέπει να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα Διάσωσης, όλοι «δυνάμεις κατοχής» είναι;

Ευτυχώς αυτά περάσανε. Κανείς πια δεν τα λέει. Όχι απλώς δεν τα λένε, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση ζητάει να εφαρμοστούν και στην Ελλάδα οι ρυθμίσεις που αποφασίστηκαν για την Ιταλία και την Ισπανία. Πως έγιναν αυτές οι ρυθμίσεις; Με διαπραγματεύσεις με τη Μέρκελ. Ποιοι τις έκαναν; Ο «νεοφιλελεύθερος» Ραχόι και ο «άνθρωπος των τραπεζών» Μόντι, που «δεν έχει πολιτική νομιμοποίηση γιατί δεν τον εξέλεξε ο λαός». Τώρα λοιπόν και οι «τεχνοκράτες» μπορούν να ασκούν επωφελή πολιτική για τον λαό τους, τώρα οι διαπραγματεύσεις και τα μνημόνια δεν αποτελούν «εσχάτη προδοσία», τώρα όσοι πιστεύουν ότι μέσα στην Ευρώπη, μαζί με τους ευρωπαίους, με κοινά προγράμματα έρχεται η λύση και όχι με μονομερείς καταγγελίες, δεν είναι προδότες που θα τους κρεμάσουμε στο Γουδί.

Δεν είμαι μνησίκακος. Ξέρω ότι έτσι αντιδρούμε οι άνθρωποι όταν η αλήθεια είναι σκληρή, προτιμάμε το ρόλο του θύματος, ψάχνουμε έναν εχθρό να ξεσπάσουμε, θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον για τα λάθη μας παρά να σταθούμε στα πόδια μας και να λύσουμε τα προβλήματά μας. Όμως έχω μια απορία. Που απευθύνεται αυτή τη φορά όχι στα κόμματα και στους πολιτικούς, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Αλλά στους δικούς μου ανθρώπους, στους φίλους μου, στους αναγνώστες αυτής της εφημερίδας που κάθε Πέμπτη εδώ από κάτω με τα σχόλιά τους κήρυτταν τον πόλεμο στους προσκυνημένους, κατηγορούσαν τους προδότες και τους πράκτορες του Διευθυντηρίου των Βρυξελών, έγραφαν για Γερμανοτσολιάδες, στρατευμένοι στον «εθνικό απελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη ναζιστική κατοχή».

Τώρα δεν αισθάνονται κάπως ότι τους έπιασαν κορόιδα; Ότι 2 χρόνια στήθηκε μόνο εδώ, μόνο στην Ελλάδα, ένα καθεστώς εμφυλίου, με προδότες και πατριώτες, με φίλους και εχθρούς του λαού και τώρα που πολιτικές καριέρες στήθηκαν πάνω στη βία, κόμματα μπήκαν στη Βουλή, κρατικές επιχορηγήσεις μπήκαν στα ταμεία, το παραμύθι τελείωσε και αρχίζουμε και ‘μεις σιγά σιγά να γινόμαστε κανονική χώρα όπως οι άλλοι; Αρχίζουμε και ‘μεις να μιλάμε για διαπραγματεύσεις, για μέτρα, για συνεννοήσεις, για διάλογο όπως οι κανονικοί άνθρωποι της Ευρώπης και όχι για κρεμάλες, για «δικαιολογημένη» βία, για πόλεμο, για δικτατορίες και κατοχές; Σκέφτεται κανείς πως θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχαμε χάσει αυτά τα 2 χρόνια χωρισμένοι σε προδότες και πατριώτες; Αν δεν καίγαμε τις πόλεις μας;

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice

Αυτός θα είναι ο νέος τύπος δημόσιου υπαλλήλου

Η μορφή του κράτους και των λειτουργών του, αν εφαρμοστούν οι 7 εντολές της Task Force

Έναν νέου τύπου δημόσιο υπάλληλο, που δεν θα οφείλει τη θέση του στο ρουσφέτι και τις πελατειακές σχέσεις, θα διαθέτει αυξημένα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, θα υποβάλλεται σε συνεχή και αδιάλειπτη αξιολόγηση, θα καταλαμβάνει τη θέση ευθύνης με αυξημένα και αξιοκρατικά κριτήρια και θα μετακινείται ελεύθερα σ΄ όλες τις θέσεις του κράτους, φιλοδοξεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση μετά από συστάσεις της task force. Γι΄αυτό το λόγο εκπονείται και ενιαίο Σύστημα Διοίκησης Ανθρωπίνου Κεφαλαίου (ΕΣΔΑΚ) (Human Capital Management System, όπως ονομάζεται, που καλείται να το υλοποιήσει το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Αγκάθι οι 150.000 απολύσεις

Το νέο σύστημα διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού στο Δημόσιο, που θα έρθει να «κουμπώσει» με την αναδιάρθρωση των οργανωτικών δομών του κράτους, τον επανακαθορισμό των αρμοδιοτήτων των υπουργείων και την κατάργηση των «περιττών» οργανισμών και φορέων, θεσπίζει νέους κανόνες για τις προσλήψεις προσωπικού, την κινητικότητα των υπαλλήλων και την στελέχωση των υπηρεσιών.
Κρίσιμος παράγοντας, ωστόσο, παραμένει η απομάκρυνση 150.000 υπαλλήλων, κάτι το οποίο αναμένεται να ζητήσει εκ νέου, μετ΄ επιτάσεως μάλιστα, η τρόϊκα, μετά και την υπέρβαση στις προσλήψεις και την μείωση του αριθμού των συνταξιοδοτήσεων, γεγονότα που δεν οδηγούν στον περιορισμό των δημοσίων δαπανών.

Η υιοθέτηση μίας ενιαίας αρχής διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού στο Δημόσιο, που θα λειτουργεί στα πρότυπα της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών και θα υπάγεται στην πολιτική ευθύνη του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, αν και είχε συζητηθεί και στο παρελθόν, επανέρχεται στην ημερήσια διάταξη.
Εκτιμάται μάλιστα ότι «οι τρέχουσες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις έχουν δημιουργήσει κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη ενιαίας πλατφόρμας υποστήριξης των θεμάτων του ανθρώπινου κεφαλαίου στο Δημόσιο».
Γι΄ αυτό το λόγο αναμένεται να αξιοποιηθεί και το πρόσφατο νομοθετικό πλαίσιο για τους δημοσίους υπαλλήλους, όπως είναι το νέο μισθολόγιο-προσοντολόγιο, η αναμόρφωση των δομών του κράτους, η αλλαγή των κριτηρίων για την κατάληψη των θέσεων ευθύνης και η ρυθμίσεις για την κινητικότητα του προσωπικού.

Συγκεκριμένα, στο ενιαίο Σύστημα Διοίκησης Ανθρωπίνου Κεφαλαίου (ΕΣΔΑΚ) (Human Capital Management System) για όλο το δημόσιο τομέα, θα υπαχθούν οι εξής αρμοδιότητες.

1.Προγραμματισμός των προσλήψεων.

Οι εμπειρογνώμονες της task force κάνουν λόγο για την ανάγκη ύπαρξης ενός μακροχρόνιου σχεδιασμού για τα θέματα του ανθρώπινου δυναμικού που θα περιλαμβάνει: τον προγραμματισμό των προσλήψεων, τον καθορισμό των αναμενόμενων αποχωρήσεων, τις διαθέσιμες δεξιότητες των εργαζομένων και τις προβλέψεις για τις μελλοντικές ανάγκες σε προσωπικό. Προτείνεται, ως εκ τούτου, οι διαγωνισμοί και ο έλεγχος για τις προσλήψεις να παραμείνουν στην αρμοδιότητα του ΑΣΕΠ. Σε επιτελικό όμως επίπεδο επιμένουν ότι θα πρέπει να υπάρχει μία αρχή η οποία θα αποφασίζει για τις προσλήψεις προσωπικού σ΄ ολόκληρο το εύρος του δημόσιου τομέα, με βάση τις ανάγκες που ανακύπτουν και κυρίως με βάση τα περιγράμματα των θέσεων εργασίας τα οποία θα εκπονηθούν για κάθε υπουργείο.

2.Κινητικότητα των υπαλλήλων

Μετά την ολοκλήρωση της αναδιάρθρωσης των δομών του κράτους, την κατάργηση των περιττών υπηρεσιών και την ανακατανομή των αρμοδιοτήτων των νέων φορέων, ανακύπτει και η ανάγκη (επανα)στελέχωσης των υπουργείων και της στελέχωσης των νέων θέσεων ευθύνης που θα θεσμοθετηθούν από τα οργανογράμματα. Η διαδικασία αυτή αναμένεται να υλοποιηθεί από την ενιαία αρχή διαχείρισης του προσωπικού. Επίσης, θα θεσπιστούν διυπουργικοί κλάδοι που θα επιτρέπουν ευρείες μετακινήσεις προσωπικού, ενώ η επιλογή των υπαλλήλων για τη στελέχωση των ευαίσθητων υπηρεσιών θα προϋποθέτει αυξημένα προσόντα μετά και την μείωση των αντίστοιχων θέσεων ευθύνης που θα επιφέρει η οργανωτική αναδιοργάνωση του κράτους.

3. Αξιολόγηση του προσωπικού

Η αξιολόγηση θα γίνεται με βάση συγκεκριμένα κριτήρια και θα είναι μία συνεχής διαδικασία. Από αυτήν θα εξαρτάται εν πολλοίς και η καριέρα των δημοσίων υπαλλήλων. Επιπλέον, θα υποστηρίζεται και από σύγχρονες μεθόδους τηλε-εκπαίδευσης, τα αποτελέσματά της θα καταχωρούνται στον προσωπικό φάκελο του εργαζομένου και θα εκπονούνται ευέλικτες διαδικασίες αξιολόγησης ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του φορέα. Η δίκαιη, διαφανής και ορθολογική αξιολόγηση προσωπικού ήδη βρίσκεται σε φάση εκλέπτυνσης και διαβούλευσης σε κάθε φορέα χωριστά, αλλά και στη Κεντρική Κυβέρνηση συνολικά, αναφορικά με το τρόπο που θα διενεργηθεί και τα κριτήρια που θα εφαρμοστούν. Τα αποτελέσματα της ετήσιας αξιολόγησης θα διατηρούνται στο φάκελο του υπαλλήλου, θα επηρεάζουν την βαθμολογική εξέλιξη του και θα είναι συνδεδεμένα με τους στόχους που υπηρετεί ο υπάλληλος.

4.Θέσεις Ευθύνης

Εκτίμηση της task force είναι ότι «οι προϋποθέσεις επιλογής για θέσεις ευθύνης αποτελούν μια ευκαιρία για την εισαγωγή της έννοιας της εξέλιξης καριέρας (career path), ώστε κάθε εργαζόμενος να γνωρίζει το ακριβές εργασιακό σημείο που βρίσκεται και βάσει των καταγεγραμμένων δυνατοτήτων και ενδιαφερόντων να διαπιστώσει πως θα μοιάζει ο εργασιακός του βίος τα επόμενα δυο χρόνια». Γι΄αυτό το λόγο σχεδιάζεται η αναβάθμιση της εκπαίδευσης και της ανάπτυξης του προσωπικού. Η ανίχνευση των εκπαιδευτικών αναγκών της δημόσιας διοίκησης, η αξιοποίηση των σύγχρονων μορφών εκπαίδευσης, η κάλυψη των μαθησιακών κενών και ο εμπλουτισμός των προσωπικών προφίλ των εκπαιδευόμενων με νέες δεξιότητες, θα γίνει σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης (ΕΚΔΔΑ).

5.Αποδοχές των υπαλλήλων

Στον καθορισμό του ύψους της αμοιβής του κάθε «κρατικού», πλέον, υπαλλήλου και όχι του υπαλλήλου κάθε ξεχωριστού υπουργείου ή δημόσιου φορέα, θα συνυπολογίζονται τα επιδόματα και οι ειδικές ρυθμίσεις που διέπουν την εργασιακή σχέση που έχει με την δημόσια Διοίκηση. Ο αρμόδιος Φορέας παραμένει η Ενιαία Αρχή Πληρωμών (ΕΑΠ).

6.Αναμόρφωση των Διευθύνσεων Διοικητικού

Για τις διευθύνσεις διοικητικού σχεδιάζεται να υλοποιηθούν και να διαλειτουργούν, απόλυτα μεταξύ τους, σε στάδια, οι ακόλουθες υποεφαρμογές, προκειμένου να υποβοηθηθεί και η ενιαία αρχή διαχείρισης του προσωπικού:Διαχείριση βασικού αρχείου υπαλλήλων, διαχείριση δεδομένων χρόνου εργασίας (ωράριο, παρουσίες και απουσίες), διαχείριση οργανογράμματος, διαχείριση αναγκών στελέχωσης (ποσοτικές και ποιοτικές), διαχείριση αμοιβών, διαχείριση αναγκών εκπαίδευσης και επιμόρφωσης, διαχείριση απόδοσης και αξιολογήσεων υπαλλήλων, διαχείριση μετακινήσεων και άλλων υπηρεσιακών παροχών, καθορισμός στοιχείων κόστους υπαλλήλων, διαχείριση διαδρομών καριέρας και σταδιοδρομίας υπαλλήλων, διαχείριση θεμάτων υγιεινής και ασφάλειας υπαλλήλων, διαχείριση διοικητικών μεταβολών υπαλλήλων, διαχείριση κινητικότητας υπαλλήλων

7.Υπηρεσίες Αυτοδιαχείρισης των υπαλλήλων.

Ένα σύγχρονο σύστημα διαχείρισης ανθρώπινου κεφαλαίου παρέχει μια σειρά από διευκολύνσεις στους υπαλλήλους. Η υπηρεσία ονομάζεται αυτοδιαχείριση υπαλλήλων (employee self service) και για τις ανάγκες του Ενιαίου Συστήματος Διαχείρισης Ανθρώπινου Κεφαλαίου σχεδιάζεται να υλοποιηθούν μια δέσμη εφαρμογών που να αφορούν στα επόμενα θέματα: Επικαιροποίηση στοιχείων βασικού αρχείου υπαλλήλων, παρουσίες και απουσίες, αιτήσεις εκπαίδευσης και επιμόρφωσης, αξιολογήσεις υπαλλήλων και μετακινήσεις.

Πηγή: http://www.tovima.gr/society/article/?aid=465072

Πολιτικοί στο παράλληλο ελληνικό σύμπαν

Μετά την παραζάλη της έντασης και της αβεβαιότητας, τον ποταμό αμφισβήτησης, τα αλλεπάλληλα κύματα ανησυχίας και φόβου που κράτησαν μήνες πολλούς, αφήσαμε αποκαμωμένοι την τύχη μας, έπειτα από διπλές εκλογές, στα χέρια ανέμελων βουλευτών που πάνε στη Βουλή με τα καλά τους, με τη μαμά τους, όπως οι μικροί μαθητές στο σχολείο τους για να βρουν τα θρανία και τους συμμαθητές τους. Η πολιτική ως light επάγγελμα, παρά την ατυχία της σύγκρουσης με την πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια.

Απτόητοι, αγέρωχοι, στο δικό τους παράλληλο σύμπαν. Μας φλόμωσαν προεκλογικά με την επαναδιαπραγμάτευση του επάρατου Μνημονίου, παραπλανώντας εν γνώσει τους, και τώρα, το ίδιο επιπόλαια και αμέριμνα, αφήνουν το μπαλόνι των λόγων τους να ξεφουσκώσει σε μια αναιμική επικαιροποίηση που προβλεπόταν έτσι και αλλιώς. Γράφουν κυβερνητικές συμφωνίες - εκθέσεις ιδεών, παπαγαλίες και συμπιλήματα στερεοτύπων, που αξιολογούν και επικροτούν μόνοι τους γιατί κανείς στον υπόλοιπο κόσμο δεν αντιλαμβάνεται αυτό το εκφραστικό ιδίωμα που ανθεί στην ελληνική εκπαίδευση και την ελληνική πολιτική σκηνή. Αυτά που γράφουν δεν τα εννοούν ή δεν τα καταλαβαίνουν. Υπόσχονται σταδιακή απαγκίστρωση από το Μνημόνιο όταν οι προτάσεις τους παρατείνουν την εξάρτηση και όταν το ίδιο το Μνημόνιο δεν είναι παρά μια συμφωνία σταδιακής απαγκίστρωσης από αυτό. Λένε ό,τι θέλει ν' ακούσει κατά περίπτωση το ακροατήριό τους, χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες, παρά μόνο γι' αυτές που τους αφορούν. Λόγια και κινήσεις εντυπωσιασμού, προπέτασμα καπνού για να μην φαίνεται η ένδεια, η ανικανότητα, η φοβία, η έλλειψη βούλησης να γίνει η δουλειά. Γι' αυτό και πρότειναν να πηγαίνουν όλοι μαζί στην Ευρώπη μην ξεχωρίσει κάποιος, μην αυτονομηθεί. Χεράκι χεράκι, σαν νήπια που διστάζουν να κάνουν το δικό τους αποφασιστικό βήμα.

Μετά το επιβεβλημένο και τολμηρό βήμα της συγκυβέρνησης, αμηχανία και επιστροφή στα παλαιά. Η δε νεόκοπη αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς ξαποσταίνει στα κανάλια μετά τα μπουρλότα, ή τα βαρελότα, της ευρωπαϊκής επανάστασης, εξακολουθεί να καταγγέλλει συλλήβδην τα «μνημόνια», λέξη που έχει γίνει πλέον κέρμα στο στόμα. Πάμε για τα «μετάλλια» έλεγαν οι ελληνοποιημένοι αθλητές παλιά, καθώς δεν είχαν τη γλωσσική ευχέρεια και έβλεπαν τι πουλάει. Μετάλλια κι ας είναι ντοπαρισμένα. Κάτω, λοιπόν, τα μνημόνια ό,τι κι αν λένε αυτά. Αυτό πουλάει, αυτό βγάζει η αντιπολίτευση στην αγορά χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς συναίσθηση καθήκοντος.

Πότε θα απαλλαγούμε από αυτή την ανούσια φλυαρία, αυτή την υποκρισία, την αβελτηρία, τη συνειδητή παραπλάνηση; Πότε θα έχουμε μπροστά μας σχέδια που διαβάζουν το πρόβλημα και επιχειρούν να το λύσουν αντί για σχέδια που κλείνοντάς μας το μάτι μάς οδηγούν στην τυφλή σύγκρουση; Οι λίγοι σοβαροί στην κυβέρνηση ας μας δώσουν ελπίδα, ας αντισταθούν στον πολτό και στη δίνη του, οδηγώντας το σκάφος μακριά από την τρικυμία σε πιο ήρεμα νερά.

Της Βάσως Κιντή, από τα ΝΕΑ.