Την ιδέα μού έδωσε ένα διαπεραστικό σχόλιο του συναδέλφου Γιάννη Μπασκόζου στις σελίδες του Βήματος υπό τον τίτλο Το Τέρας. Αναφερόμενος στην είσοδο της Χρυσής Αυγής στο ελληνικό Κοινοβούλιο και την επαναβεβαίωση του εκλογικού της ποσοστού, έστω και κατά τι μειωμένο, υπογράμμισε ότι το φαινόμενο αυτό δεν επιδέχεται συγκυριακής ερμηνείας. Και έχει απόλυτο δίκιο, ο καλός συνάδελφος.
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα πολιτικό τέρας που γέννησε στην χώρα μας ο άφρων λαϊκισμός και η συνακόλουθη χυδαιότητα. Όπως συνέβη, εξάλλου, και στην Γερμανία της δεκαετίας του 1920, όταν στην χώρα αυτή ανδρώθηκε πολιτικά ο Αδόλφος Χίτλερ και εισήλθαν στο γερμανικό Κοινοβούλιο οι τραμπούκοι που στην συνέχεια δημιούργησαν τα Ες-Ες και την Γκεστάπο.
Έτσι, με αφορμή την καταστροφή αργότερα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Βίνκλερ, μελετητής της καταστροφής της, δήλωσε στον Γιάννη Μπασκόζο τα ακόλουθα: «Ο κίνδυνος δεν είναι από τους ναζιστές, αλλά από τους λαϊκιστές που μπορούν να φέρουν την δημοκρατία σε κίνδυνο εάν τα δημοκρατικά κόμματα προσαρμοστούν σε αυτές τις τάσεις και δεν τις αντιμετωπίσουν αποφασιστικά και επιθετικά, ενδεχομένως και με τον κίνδυνο να χάσουν προσωρινά σε δημοτικότητα. Η υποχώρηση σε βερμπαλισμούς, σε υπερυποσχέσεις, σε κολακεία των πιο καθυστερημένων στρωμάτων, η υποχώρηση στις σημερινές δυσκολίες, η επαγγελία του παρελθόντος ως μέλλοντος, καλλιεργούν τις λαϊκίστικες αυταπάτες και τρέφουν τις μάζες με τις χειρότερες ψευδαισθήσεις. Τότε το τέρας εγκαθίσταται για τα καλά στην συνείδησή μας».
Όταν δε η «εγκατάσταση» αυτή εδραιωθεί, τότε αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για την δημοκρατία. «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος», έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, «πάει να πει ότι τού μοιάζει (…) Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε την φρίκη, να μάς τρομάζει η ομορφιά (…) Η υποταγή ή ο εθισμός σε μία τέτοια συνύπαρξη, ή η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα, αρχίσαμε να το ανεχόμαστε.
Και η ανοχή πολλαπλασιάζει τα ζώα στην δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια την μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μάς κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μάς τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… Γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να τού μοιάζουμε». Ακόμα χειρότερα, «από την ώρα που ο Φρανκεστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωρά μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Και εγώ με την σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο από το μυαλό της κότας», προσέθετε.
Ναι, αυτό το μυαλό της κότας συνιστά σήμερα θανάσιμη απειλή για την Ελλάδα και την ιστορία του Ελληνισμού. Απειλή την οποία κανείς δεν τολμά να αντιμετωπίσει. Γι αυτό και κάποιοι χυδαιολογούν εις βάρος της νοημοσύνης μας και της εθνικής μας αξιοπρέπειας.
Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από το europeanbusiness
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου