Το πολιτικό σύστημα είναι ο πραγματικός πολλαπλασιαστής της ύφεσης

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice.gr

Γιατί είσαι άνεργος; Ναι, ξέρω, φταίει η τρόικα, το μνημόνιο, το ΔΝΤ, η Μέρκελ, οι επικυρίαρχοι, οι «οικονομικοί δολοφόνοι», οι Ελοχίμ. Αλλά σοβαρά τώρα, αφού όλοι για την ανεργία θρηνούν, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει μεγάλα κονδύλια για να την αντιμετωπίσουμε, τι φταίει, τι κάνουμε λάθος;

Τις προηγούμενες μέρες στις εφημερίδες δημοσιεύτηκε διαφήμιση ενός συνδικαλιστικού οργάνου. Μας πληροφορούσε ότι με τα χρήματα του ΕΣΠΑ που διαχειρίζεται, διοργανώνει σεμινάρια για ανέργους. Με ωραίους ζεν τίτλους, όπως πράσινη ανάπτυξη, ικανότητα επικοινωνίας, εταιρική κοινωνική ευθύνη. Μη γελάς, υπάρχει και καλύτερο: «Διαχείριση εντάσεων στο χώρο εργασίας». Αφού δεν έχουμε δουλειές, ας κάνουμε σεμινάρια για να διαχειριζόμαστε τις εντάσεις στις δουλειές που δεν έχουμε. Να βάλουμε πράσινο στους τοίχους ή ροζ; Να βάλουμε μουσική; Να μιλάμε στον πληθυντικό; Να κάνουμε δωμάτιο γιόγκα;

Δεν κάνουμε, όμως, μόνο σεμινάρια. Άλλα ΕΣΠΑ θα χρησιμεύσουν για να προσληφθούν για 5 μήνες 50.000 άνεργοι σε δημόσιες υπηρεσίες κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτές τις θέσεις θα τις προμηθεύσουν στο κράτος επαγγελματικοί σύλλογοι, συνδικαλιστικά σωματεία και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Με το αζημίωτο. Θα πάρουν 5% προμήθεια από το ποσόν.

Τι έκαναν, δηλαδή, 3 χρόνια τώρα; Εξώθησαν τους δημόσιους υπαλλήλους σε πρόωρες συντάξεις. Μετέφεραν, δηλαδή, το κόστος από τον κωδικό μισθοδοσία στον κωδικό σύνταξη. Και επιβαρύνθηκαν κι από πάνω με δισεκατομμύρια για εφάπαξ. Αυτά που λέει η κυβέρνηση ότι θα δοθούν με προτεραιότητα τώρα που πήραμε τη δόση, ενώ οι οφειλές του κράτους βάζουν λουκέτο κάθε μέρα σε χιλιάδες επιχειρήσεις. Και μετά επαναφέρουν τους σταζιέρ με άλλο όνομα, ως επιδοτούμενους ανέργους, για να κάνουν τη δουλειά αυτών που έστειλαν στη σύνταξη. Και δίνουν και για bonus μια προμήθεια στην ευρύτερη κρατική γραφειοκρατία. Δηλαδή, στους εαυτούς τους. Σε 5 μήνες οι 50.000 θα κάνουν προσφυγές για να μονιμοποιηθούν, κάποιος πρωτοδίκης σ’ όλη τη χώρα θα βρεθεί εξοργισμένος από τη μείωση του μισθού του που θα τους δικαιώσει, οι συνδικαλιστές θα λένε κάτω τα χέρια από το Δημόσιο, ο Σύριζα θα φωνάζει όχι στις απολύσεις, εδώ ήρθαμε. Φταίει το μνημόνιο, η κρίση, οι πολλαπλασιαστές.

Κάνουν, δηλαδή, ό,τι έκαναν πάντα. Δεν επιδοτούν πραγματικές θέσεις εργασίας, ανακυκλώνουν τα λεφτά της ΕΕ και τα κατευθύνουν πάλι στο κράτος. Παρακρατώντας και την προμήθεια. Ανακοινώνουν συνέχεια προγράμματα επιδότησης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα τα οποία πάντα μυστηριωδώς κάπου χάνονται, τελειώνουν, δεν υπάρχουν κονδύλια, απορροφήθηκαν σε άλλες κατευθύνσεις, δηλαδή στο ευρύτερο δημόσιο. Έχουν πει εδώ και 2 χρόνια ότι θα έκαναν έκπτωση 10% στις επιχειρήσεις που θα πλήρωναν με συνέπεια τις ασφαλιστικές εισφορές τους και δεν θα έκαναν απολύσεις, ποτέ δεν το εφάρμοσαν.

Εντωμεταξύ, δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις ασφυκτιούν, κλείνουν κάθε μέρα. Όχι μόνο τα προγράμματα για την ανεργία, όλα τα ΕΣΠΑ τα απορροφάει το Δημόσιο. Ανακοινώνουν περήφανα ότι με την αξιοποίηση των ΕΣΠΑ θα μπορούν τα νοσοκομεία να περιθάλπουν απόρους, ότι θα δουλέψουν και φέτος οι παιδικοί σταθμοί. Δεν λέω, πάλι καλά, αλλά στην πραγματικότητα τι γίνεται; Χρησιμοποιούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια που προορίζονται για τον παραγωγικό εκσυγχρονισμό της οικονομίας, για να καλύψουν τις δαπάνες του κράτους.Στην πραγματικότητα κρύβουν το κόστος του κράτους, κρύβουν ότι δεν το μειώνουν, κρύβουν ότι πάντα μεταφέρουν πόρους από την ιδιωτική οικονομία στο κράτος. Κρατάνε τα χρήματα των επιχορηγήσεων μέχρι να μπορέσουν να τα κατευθύνουν εκεί που θέλουν, λιμνάζουν τα προγράμματα, η απορροφητικότητα δεν προχωράει, μέχρι να μπορέσουν να τα στρέψουν σε δήμους και κοινότητες και κρατικές επιχειρήσεις, ιδρύματα, συνδικάτα, νοσοκομεία.

Στο τέλος του 2013 θα ’χουν κλείσει ακόμα μερικές δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις. Θα έχουν προστεθεί ακόμα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι. Θα φταίει η τρόικα, το μνημόνιο. Οι απατεώνες θα δίνουν μάχες για το ύψος του κατώτατου μισθού. Αυτόν που δεν θα υπάρχει κανείς να τον δώσει. Το κράτος δεν θα μειώνεται, κοινωνική πολιτική θα ονομάζεται το παρκάρισμα των ανέργων για λίγους μήνες στους δήμους, θα απορούν κιόλας γιατί η ανεργία μεγαλώνει. Θα ανακαλύψουν κάποιον άλλο «πολλαπλασιαστή» τότε να φταίει.

Γιατί σε λίγο οι απολύσεις θα αγγίξουν και τους δημόσιους υπαλλήλους; Ναι, ξέρω, είναι απαίτηση της τρόικας. Αλλά σοβαρά τώρα, γιατί θα φτάσουμε εκεί; Γιατί 3 χρόνια τώρα δεν έκαναν αξιολόγηση στο Δημόσιο, δεν κατήργησαν τους άχρηστους οργανισμούς, δεν συγχώνευσαν τους φορείς. Η Μεγάλη Βρετανία έχει 300 φορείς γενικής κυβέρνησης και εμείς 1.504. Γιατί τα πειθαρχικά, όπως καταγγέλλει ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, έχουν γίνει βιομηχανία αθωωτικών αποφάσεων, γιατί ο νόμος δεν εφαρμόζεται, η σύστασή τους με νέα σύνθεση είναι ακόμα στα χαρτιά. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είναι στον Κορυδαλλό και μισθοδοτούνται κανονικά από το Δημόσιο. Δεν κάνουν εκκαθάριση του δημόσιου τομέα, ούτε καν απογραφή. Από τους αρμόδιους υπουργούς διαρρέουν απίθανα νούμερα, 5.000 με πειθαρχικά παραπτώματα, επίορκοι, 8 χιλιάδες που δεν εμφανίζονται επικαλούμενοι ψυχολογικά προβλήματα, αργόμισθοι, χιλιάδες που δεν έχουν ούτε τα τυπικά προσόντα, πλαστά πτυχία και πιστοποιητικά.

9 μήνες μελετούν την ανασυγκρότηση του κράτους. Φταίνε οι υπουργοί που προστατεύουν τα υπουργεία τους, φταίνε οι συνδικαλιστές, φταίνε οι δικαστικοί που κάνουν λευκή απεργία και δεν στελεχώνουν τα πειθαρχικά, φταίει η δικαιοσύνη που κάνει χρόνια να βγάλει αποφάσεις, φταίνε όλοι και τίποτα δεν αλλάζει. Δεν υπάρχει μέρα που να μη δημοσιεύσουν οι εφημερίδες 5-6 υποθέσεις σκανδάλων, 4 χρόνια χιλιάδες τέτοιες υποθέσεις. Μόνο αυτούς να απομάκρυναν, θα έλυναν το πρόβλημα. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Αν αύριο έλεγαν, τη Δευτέρα όλοι θα παρουσιαστούν στην υπηρεσία τους, στη θέση που προσελήφθησαν, θα τους έλειπαν χιλιάδες.

Δεν κάνουν τίποτα απ’ όλα αυτά, προσπαθώντας μέχρι την τελευταία στιγμή να διασώσουν το πελατειακό κράτος. Γιατί όλοι αυτοί που μπορούν να λείπουν, να είναι αργόμισθοι, να βαρύνονται με πειθαρχικά παραπτώματα, να κατηγορούνται για διαφθορά, να έχουν υψηλές θέσεις και μισθούς χωρίς αντίστοιχα προσόντα, αυτοί που στελεχώνουν τις χιλιάδες θέσεις των προέδρων και των μελών των διοικητικών συμβουλίων και των αμειβόμενων επιτρόπων και των διευθυντών χωρίς υπαλλήλους και των θέσεων ευθύνης και των διπλών και τρίδιπλων μισθών και επιδομάτων και πλασματικών υπερωριών και οδοιπορικών και extra μισθών, είναι ο στενός πυρήνας του πελατειακού κράτους, είναι τα δικά τους παιδιά. Και επειδή αυτό δεν πρέπει να θιγεί, αργά ή γρήγορα θα φτάσουν και στις απολύσεις των υπολοίπων. Κι όλο αυτό συμβαίνει με την αμέριστη υποστήριξη όλου του πολιτικού συστήματος. Είδες ποτέ κανέναν να κάνει αντιπολίτευση για όλα αυτά; Όχι βέβαια, φταίνε η τρόικα, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, η Μέρκελ.

Έχουν δίκιο. Έκαναν λάθος οι τρόικες και τα ΔΝΤ. Μόνο που ξεχνάνε να πουν ότι ο «πολλαπλασιαστής» αυτός που πράγματι μεγαλώνει την ύφεση, που κάνει την Ελλάδα να μην μπορεί να βγει από το τέλμα την ώρα που Πορτογαλία και Ιρλανδία ήδη βγαίνουν από την κρίση, είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Αυτός είναι ο πραγματικός πολλαπλασιαστής της ύφεσης.

Πόσο μας κόστισε το "κίνημα δεν πληρώνω";

Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr

Κάποια στιγμή μέσα στο 2013 θα αρχίσουν και πάλι τα μεγάλα οδικά έργα. Εδώ και τρία χρόνια τα εργοτάξια είναι εγκαταλελειμμένα και οι υπό κατασκευή δρόμοι θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο. Το λαϊκό κίνημα πέτυχε άλλη μία περήφανη νίκη κατά των εργολάβων. Τώρα το κακό κεφάλαιο «αντεπιτίθεται» και αναζητά τρόπους για να τελειώσει ο δρόμος καρμανιόλα «Πατρών – Κορίνθου».
Να πούμε τα πράγματα όπως ακριβώς έγιναν. Τα είχαμε πει και τότε, πριν την μεγάλη καταστροφή, αλλά ένα μεγάλο μέρος του κοινού ήταν συνεπαρμένο με το κίνημα «δεν πληρώνω» και τις λαϊκίστικες εξαγγελίες του κ. Μαγκριώτη για την μείωση της τιμής των διοδίων.

Τα έργα σε μεγάλους οδικούς άξονες βρισκόντουσαν το 2008 σε πλήρη εξέλιξη, την ώρα που στο βάθος φαινότανε να έρχεται μία μεγάλη θύελλα. Οι μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού ήταν οι κύριοι χρηματοδότες των έργων (με ποσοστό συμμετοχής άνω του 70% του συνόλου της χρηματοδότησης) και με επιτόκια δανεισμού περί το 1%! Ούτε στα όνειρά μας. Δύο χρόνια αργότερα οι ξένες τράπεζες κατά κύριο λόγο σταματούσαν την χρηματοδότηση και οι μπουλντόζες έσβηναν τις μηχανές τους.

Σήμερα τα έργα θα ξεκινήσουν και πάλι, αφού μειώνεται το αντικείμενο και αναζητείται χρηματοδότηση στο ΕΣΠΑ και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Την πρόταση αυτή την είχαν κάνει οι εργολάβοι πριν από τρία χρόνια. Μόνο που η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθούσε να... μειώσει την τιμή των διοδίων και να ικανοποιήσει έτσι το κίνημα «Δεν πληρώνω». Τρία χρόνια αργότερα η Πολιτεία κάνει το αυτονόητο. Αν αυτό είχε συμβεί πριν από τρία χρόνια, τα έργα θα είχαν ήδη παραδοθεί προς χρήση στο κοινό, η ύφεση θα ήταν μικρότερη κατά 2,5% και θα είχαν διασωθεί 70.000 θέσεις εργασίας σε αυτό το δύσκολο για όλους χρονικό διάστημα...

Γιατί οι τράπεζες σταμάτησαν την χρηματοδότηση; Βρήκαν πάτημα σε τρεις λόγους: 1) η χώρα είχε περιέλθει σε αδυναμία να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, 2) το κράτος ήταν ήδη εκτεθειμένο σε σχέση με οποιαδήποτε συμβατική του υποχρέωση σε σχέση με τα έργα (πληρωμές, απαλλοτριώσεις, μεταφορές δικτύων) και 3) το «Κίνημα Δεν Πληρώνω» έκανε πάρτι κάθε Σαββατοκύριακο στα διόδια όλης της χώρας.
Τα πρώτα δύο θα μπορούσε κανείς να τα αντιμετωπίσει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και στο τέλος με την πρόταση που υιοθετείται τώρα. Το τρίτο, όμως, ήταν καταλυτικό. Ήταν το απόλυτο επιχείρημα από τις ξένες τράπεζες που έψαχναν έναν τρόπο για να καταστήσουν ανενεργές τις συμβάσεις που είχαν υπογράψει και να μην πάρουν το ρίσκο της χώρας.

Γνωρίζουν, άραγε, οι καλοί μας συμπολίτες πόσο είναι το σημερινό κόστος δανεισμού; Υπολογίζεται ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν θα είναι χαμηλότερο από 5%! Ξέρουν ποιος θα το πληρώσει; Πολύ σωστά μαντεύετε! Όλοι μας...
Κάτι που επίσης δεν είναι σε γνώση του κοινωνικού συνόλου είναι ότι το 85% των διοδίων το εισπράττει το ελληνικό δημόσιο και όχι οι κακοί εργολάβοι. Δηλαδή, το 85% των διοδίων το εισπράττουμε όλοι μας. Ποιο ήταν, λοιπόν, το πρόβλημα; Το 15%; Μα, κάπως θα έπρεπε να πληρωθούν κι εκείνοι που θα έβαζαν τα χρήματά τους. Λεπτομέρειες για τους θεωρητικούς της μπουρδολογίας. Εκτός κι αν έχουν και για αυτή την περίπτωση την ίδια ακριβώς άποψη που είχαν και για το χρέος: Να μην τους πληρώσουμε. Να τους κλέψουμε!

Η πολεμική κατά των διοδίων στηρίχτηκε σε δύο κακά παραδείγματα! Το πρώτο ήταν εκείνο της Αττικής Οδού. Η επανάσταση, όμως, έγινε για τις περιπτώσεις εκείνες που οι συμβάσεις με τους εργολάβους δεν είχαν σχέση με την αντίστοιχη σύμβαση της Αττικής Οδού! Είναι σαν να διαμαρτύρεται κανείς για την παράγκα στο ποδόσφαιρο και την αμέσως επόμενη χρονιά να καίει τα γήπεδα γιατί μία επαρχιακή ομάδα κέρδισε την παράγκα και πήρε το πρωτάθλημα!

Το δεύτερο ήταν εκείνο της ύπαρξης διοδίων στον υπό κατασκευή δρόμο Κορίνθου - Πατρών. Με μία πρώτη ματιά έμοιαζε να είναι εξωφρενικό. Πως είναι δυνατόν να ζητάει κανείς διόδια για έναν χωματόδρομο; Για έναν δρόμο καρμανιόλα; Κι όμως! Αυτό που ξέχασαν να πουν οι «επαναστάτες» ήταν ότι τα διόδια «εφευρέθηκαν» επειδή το δημόσιο δεν είχε άλλα διαθέσιμα χρήματα για να βάλει την δική του προβλεπόμενη συμμετοχή στο έργο. Με άλλα λόγια το κράτος, δηλαδή εμείς, έπρεπε να βάλει λεφτά. Τα λεφτά δεν τα είχε και αποφάσισε την συμμετοχή αυτή να την βάλουν τελικά όσοι χρησιμοποιούν το έργο και περνούν από τα διόδια. Τι δεν κατάλαβαν;
Ας μας πουν τώρα οι κύριοι αυτοί που συμμετείχαν σε εκείνους τους «αγώνες» αν έχουν την παραμικρή ευθύνη για το αυξημένο κόστος που θα κληθούμε να πληρώσουμε και μάλιστα σε εποχή κρίσης! Ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη και ας σκεφτούν αν τελικά χρησιμοποιήθηκαν στην αφέλειά τους ως ένα καλό επιχείρημα από τις ξένες τράπεζες που ήθελαν να αποφύγουν να δώσουν δάνεια με επιτόκιο 1%.

Σε αυτή την χώρα πρώτα φωνάζουμε και μετά σκεφτόμαστε. Αν γινότανε το αντίθετο, θα είχαμε καταφέρει θαύματα.

Ο… «πολλαπλασιαστής» ως άλλοθι.

Του Θεόδωρου Ζαρέτου, από τη μεταρρύθμιση

 

Δεν έχει σημασία που το λέει το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα μικρότερα καραγκιοζάκια της επανάστασης. Δεν έχει-κατά μείζονα λόγο-σημασία που το λένε οι ακροδεξιοί του Καμένου και τα φασιστόμουτρα της Χρυσής Αυγής. Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο τροπάριο του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή αναπαράγεται και από στελέχη των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Τι λέει αυτό;

Ότι «ο Τόμσεν κι ο Μαζούχ χρησιμοποίησαν λάθος δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή και έτσι ήρθε μια ύφεση ΝΑΑΑΑ!!!! με το συμπάθιο».

Δεν είναι κανένα θεωρητικό ζήτημα αγαπητοί φίλοι. Είναι πολιτικό πρόβλημα δικό μου και δικό σας. Είναι πρόβλημα θεμελιώδους πολιτικής επιλογής μας.

Ή θα αποφασίσουμε να αλλάξουμε τα πάντα ή πάλι θα μας φταίνε κάποιοι άλλοι υπό το άλλοθι-αυτή τη φορά-του…πολλαπλασιαστή.

Τα τελευταία τρία χρόνια, κλέφτες, φοροφυγάδες, τεμπέληδες, αεριτζήδες, πολιτικοί τυχοδιώκτες και προνομιούχοι κάθε είδους. δίνουν τη δική τους μάχη για να μην αλλάξει τίποτα. Και εξαχρειώθηκε εντελώς ο κάθε Φωτόπουλος, Λυμπερόπουλος, Λουράντος, Τζωρτζάτος, ο κάθε Σταματόπουλος, ο κάθε κομματικός εγκάθετος τύπου Μπούτα, το κάθε επαναστατημένο ξόανο τύπου Διαμαντόπουλου ο κάθε-τελικά-απατεώνας που καρφί δεν του καίγεται:

*Που είμαστε κοντά 1.500.000 άνεργοι όλοι από τον ιδιωτικό τομέα.

*Που κλείσαμε τα δικά μας μαγαζιά γιατί το κρατικό μαγαζί του ΟΣΕ, είχε επί δεκαετίες μισθολογικό κόστος πολύ μεγαλύτερο από τις εισπράξεις του, αφού ο κάθε «εργαζόμενος-πελάτης» έπαιρνε εκεί μισθό μεγαλύτερο από του καθηγητή των ΑΕΙ. Και όποιος τολμάει να το λέει αυτό κατηγορείται από σύσσωμο τον ανεγκέφαλο αριστερό εσμό ότι είναι ένοχος πρόκλησης αντιδράσεων κοινωνικού αυτοματισμού, ενώ είναι οι ίδιοι που στοχοποιούν ανθρώπους και απόψεις, προκαλώντας αντιδράσεις κοινωνικού αυτοματισμού, πριμοδοτώντας έτσι τους φασίστες, ναι πριμοδοτώντας τους φασίστες που ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι το οξυγόνο τους.

*Που βρισκόμαστε σε συνθήκες οικονομικού αδιεξόδου ακόμα και όσοι από μας ούτε υπήρξαν φοροφυγάδες ούτε έχουν συμπεριφερθεί ως καταναλωτικά γουρούνια τις προηγούμενες δεκαετίες. Και είμαστε πάρα πολλοί. Απλώς δεν έχουμε μικρόφωνα και «κανάλια», δεν τα σπάμε ούτε εκβιάζουμε την κοινωνία ολόκληρη Κε Παναγόπουλε πρόεδρε της ΓΣΕΕ, δηλαδή των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα!

Το τι έχει επινοηθεί από όλους αυτούς τους απατεώνες τρία χρόνια τώρα ώστε να μην αλλάξει τίποτα είναι απίστευτο.

Εν χορώ ουρλιάζουν υπέρ της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, των εργασιακών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

Που δεν κινδύνευαν όταν επί δεκαετίες τα, υπονομεύανε με δανεικά, αρκεί που αυτά πήγαιναν στις δικές τους τσέπες και γίνονταν από παράνομες και αφορολόγητες καταθέσεις σε υπεράκτιες εταιρείες, μέχρι αυθαίρετα ή και νόμιμα πολυτελή εξοχικά, συντάξεις μαϊμού, επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης, τζιπάρες 4000cc και πρώτο τραπέζι πίστα, από εκατοντάδες χιλιάδες (δυστυχώς εκατοντάδες χιλιάδες) άξεστους τσιφτετέλληνες, «πελάτες», με μισθούς δεκαπλάσιους από τα πραγματικά τους προσόντα. Δανεικά από κανονικούς τραπεζίτες που μόλις μας κλείσανε την κάνουλα μεταμορφώθηκαν σε αδίστακτους τοκογλύφους!

Με τους δικαστές να συναγωνίζονται τους απόστρατους σε τυφλό τυχοδιωκτισμό προσποιούμενοι τους αδικημένους, κάνοντας πως δεν έχουν καταλάβει-οι καημένοι-ότι και οι μισθοί τους και οι συντάξεις τους εξασφαλίζονται πια με δανεικά από τον κόπο άλλων λαών, αλλά στην αποπληρωμή αυτών των δανεικών με τους τόκους τους θα συμμετάσχουμε όλοι μας. Και οι κυβερνήσεις;

Εδώ είναι το δράμα.

Οι κυβερνήσεις έχουν λειτουργήσει, στην καλύτερη περίπτωση, ως άβουλοι κι αμήχανοι αποδέκτες των εκβιασμών όλων αυτών που λυμάνθηκαν κυριολεκτικά τον μόχθο των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και της υγιούς επιχείρησης εδώ και δεκαετίες.

Γι αυτό δεν άνοιξε ακόμα πρακτικά κανένα επάγγελμα.

Γι αυτό δεν έκλεισε κανένας καραάχρηστος δημόσιος οργανισμός.

Γι αυτό δεν μπήκε στα δημόσια ταμεία ούτε ευρώ από όλες τις λίστες που κυκλοφόρησαν-τι σύμπτωση-δημοσίως διάφοροι σκοτεινοί διαπλεκόμενοι Βαξεβάνηδες, ταμάμ μαχόμενοι δημοσιογράφοι.

Γι αυτό δεν αξιοποιήθηκε ακόμα ούτε ένα τετραγωνικό ακίνητης δημόσιας περιουσίας αφού αφήνουμε το κάθε έξαλλο λαμόγιο και τον κάθε αμόρφωτο ινστρούχτορα να βαφτίζει την αξιοποίησή της εκποίηση. Λες και ο μισθωτός, ο συνταξιούχος κι ο άνεργος νέος έχουν να κερδίσουν κάτι αν συνεχίσουν ν’ αγναντεύουν το Ελληνικό να ρημάζει αναξιοποίητο στο Αττικό ηλιοβασίλεμα.

Λες και έχουμε να κερδίσουμε τίποτα από ένα κράτος που κατάφερε να μας φτάσει μέχρι εδώ, ακριβώς επειδή αντί να παράγει σχεδιασμό, δικαιοσύνη και κοινωνική μέριμνα, δηλαδή να προστατεύει τη Δημοκρατία, το αφήσαμε (ναι το αφήσαμε) να παράγει τζόγο με τον ΟΠΑΠ, γιαούρτι με την ΔΩΔΩΝΗ, τσιγάρα με την ΣΕΚΑΠ και ό,τι άλλο βάλλει ο νους σας, με παραγωγικότητα Μπάγκλα-Ντες, κόστος πρώτων υλών Σαχάρας, σπατάλη Σοβιετικής Ένωσης, διαφθορά Κολομβίας και μισθούς Ελβετίας.

Τι πιο βολικό λοιπόν, από το να γίνει ο «πολλαπλασιαστής» το νέο άλλοθι κυβερνητικής απραξίας και ατολμίας και ταυτόχρονα το καινούργιο κοσκινάκι του κάθε νεοσυντηρητικού καραγκιόζη που ονειρεύεται από τη μία επαναστάσεις κι από την άλλη πρωθυπουργικά μεγαλεία;

Αν συνεχίσουμε όμως έτσι επόμενος πρωθυπουργός θα είναι η Κωνσταντοπούλου.

Με την αριστερά να πανηγυρίζει που έπεσε ένα ακόμα ανδρικό άβατο!

Εμποροπανήγυρις σου λέω μεγάλε.

Ποιος θα γκρεμίσει τη μισή Αθήνα;

Του Ανδρέα Ζαμπούκα, από το capital.gr
Δεν ξέρω πόσο χρήσιμο είναι να φανερώνει κανείς «ευσεβείς πόθους» ή να ανοίγει «ουτοπικές» συζητήσεις. Δεν είμαι σίγουρος επίσης, πόση δυνατότητα υπάρχει να τολμήσει πολιτικός ή επιστήμονας να εισάγει στο δημόσιο λόγο μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον της κοινωνίας του. Από την άλλη, δε βλέπω που είναι το κακό στο να ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση για το πως θα είναι η Ελλάδα σε εκατό χρόνια από σήμερα. Κι αν φαίνεται γελοίο αυτό, είμαι πολύ βέβαιος ότι όλα τα «πρόσκαιρα» δεινά μας τα χρωστάμε στο ό τι απλά, δεν το κάνουμε.

Είναι σαφές ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ ιδεολογικής ουτοπίας και υπερβολικά φιλόδοξου αναπτυξιακού πλάνου. Η οργάνωση των κοινωνιών, πάνω στη θεωρία του «απάνθρωπου» και «αφύσικου» δοκιμάστηκε και απέτυχε αν και ακόμα, κάποιοι επιμένουν για νέες προσπάθειες. Όταν όμως, ζητάς να γκρεμιστεί η μισή Αθήνα, βασίζεσαι σε μια λογική διαδικασία που προκύπτει από επαγωγές και τεκμηριωμένες θέσεις. Υπάρχουν στοιχεία από το παρελθόν, έως την ανάλυση των μελλοντικών προοπτικών, που σε δικαιώνουν, τουλάχιστον ως προς την δυνατότητα της πρότασης . Έχεις δηλαδή, δικαίωμα να συζητάς κάτι που, εκ των πραγμάτων, έχει πολλές πιθανότητες να συμβεί στα επόμενα πενήντα ή εκατό χρόνια. Αυτή άλλωστε είναι και η αξία της προοδευτικής σκέψης: Nα μιλάς τώρα γι΄ αυτό που θα συμβεί αργότερα. Να προβλέπεις το εφικτό , που τώρα είναι μπλοκαρισμένο στα γρανάζια του συντηρητικού και του «ασάλευτου παρόντος».
Για να δούμε λοιπόν, γιατί και πως θα «γκρεμίσουμε» την Αθήνα...

Η πόλη αυτή γιγαντώθηκε άναρχα, πέφτοντας θύμα των τριών ελληνικών κακών, της τυχοδιωκτικής μικροκαπιταλιστικής οικονομίας, της πολιτιστικής κρίσης και της έλλειψης παιδείας των Ελλήνων. Η Αθήνα είναι μία τερατογένvεση που δημιουργήθηκε από την αδυναμία του ελληνικού κράτους να οργανώσει μια υγιή οικονομία, να αναπτύξει το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό και να μορφώσει τους πολίτες του.
Έφτασαν οι Έλληνες από τα χωριά τους σε έναν τόπο ξένο που ποτέ δεν αγάπησαν. Εθίστηκαν στον επαρχιωτισμό, στην ξενομανία και στην προοδοπληξία γιατί δεν είχαν ποτέ αστική κουλτούρα. Έζησαν με επαγγέλματα παραοικονομίας τα οποία διέδωσαν σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Καλλιέργησαν την υποκουλτούρα, το πελατειακό κράτος και γιγάντωσαν το συγκεντρωτισμό. Γκρέμισαν τις υποτυπώδεις αστικές δομές, τα νεοκλασικά κτίρια, οτιδήποτε φτιάχτηκε ως «κτήμα ες αεί» και έχτισαν τα κακέκτυπα της αμερικάνικης αρχιτεκτονικής. Αντικατέστησαν το «αιώνιο» με το πρόχειρο και το αντιαισθητικό. Κατέστρεψαν το φυσικό περιβάλλον του πιο ευλογημένου τόπου στον κόσμο για να μυρίσουν λίγο «δυτικό καυσαέριο». Έστησαν πελατειακά δίκτυα και απαξίωσαν ολόκληρη την περιφέρεια η οποία έπρεπε να «υποβάλει τα σέβη της» στο υδροκέφαλο αθηναϊκό κράτος, για λίγα ψίχουλα ανάπτυξης.

Όλα τα παραπάνω, όλα τα εγκλήματα του μεταπολεμικού νεοελληνικού κράτους, σ΄ αυτό το «άντρο» παρακμής οργανώθηκαν. Εδώ καταστράφηκε ο ελληνικός πολιτισμός. Και είναι τραγική ειρωνεία, να γεννιέται τόσο μίσος, τόση κακομοιριά, τόση καθυστέρηση στην πόλη που «φώτισε» τον κόσμο και ενέπνευσε ολόκληρο το δυτικό πολιτισμό. Λες κι ο Ποσειδώνας θυμήθηκε μετά από χιλιάδες χρόνια την ήττα του από την Αθηνά και θέλησε να την εκδικηθεί.
Και να που τώρα φτάσαμε στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Και της οικονομικής και της πνευματικής και της πολιτικής. Να λοιπόν που αυτό το συγκεντρωτικό «κράτος φάντασμα» έφτασε στα όριά του. Ακόμα όμως, δε βλέπουμε την ουσία του προβλήματος. Στην Αττική ζουν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι που στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν ουσιαστικούς λόγους να είναι Αθηναίοι. Πρώτον δεν έχουν πλέον εργασία γιατί τα περίφημα «αστικά» επαγγέλματα «χρεοκόπησαν». Το 40% του ΑΕΠ που παρήγαγε η Αττική δεν υπάρχει πια.

Δεύτερον, φυτοζωούν σε κακές συνθήκες διαβίωσης και σε άχαρες γειτονιές, χωρίς υποδομές και ποιότητα ζωής.

Τρίτον δεν τους συνδέει τίποτα μ΄ αυτή την πόλη, δεδομένης της απομόνωσής τους από τα ενδιαφέροντά της. Πόσοι κάτοικοι της Αθήνας παρακολουθούν θέατρο, επισκέπτονται τα πάρκα της, τα μουσεία της, τους πολιτιστικούς της χώρους; Τώρα πια ούτε στις «φίρμες» στα μπουζούκια δε μπορούν να πάνε.

Τέταρτον, η εξέλιξη της αξίας των ακινήτων δεν επιτρέπει σε πολλούς να σκεφτούν ότι εδώ είναι η «περιουσία» τους και πρέπει να την προστατεύσουν. Και τέλος πάντων, ας κάνει κάποιος μια εμπεριστατωμένη έρευνα να μάθουμε, για όλο το λεκανοπέδιο, τη διαστρωμάτωση των επαγγελμάτων, των συνταξιούχων, των ηλικιών, των ανέργων, των νέων. Ίσως εκπλαγούμε αρνητικά, όταν διαπιστώσουμε ότι μια πόλη δεν μπορεί να ζήσει για πολύ με ανενεργό οικονομικά πληθυσμό.

Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο να έχει σε μία πόλη το μισό πληθυσμό της. Το «σοβιετικό» μοντέλο ανάπτυξης, πότε με τα χουντικά δάνεια, πότε με τις «εργολαβίες» του ΠΑΣΟΚ, πότε με τους Ολυμπιακούς και τη φούσκα των ακινήτων «τάισε» με «διογκωτικά» την Αθήνα. Τώρα όμως αυτό τελείωσε και για πρώτη φορά η ελληνική οικονομία μπαίνει μπροστά στα ρεαλιστικά της διλήμματα.

Με λίγα λόγια, ο πληθυσμός της Αθήνας θα πρέπει να αναζητήσει νέες διεξόδους για να επιβιώσει τις επόμενες δεκαετίες. Σε πρώτη φάση, η επιχειρηματικότητα στην αγροτική οικονομία και στη μεταποίηση, θα δώσει κίνητρα για αθρόες μετακομίσεις. Ο σχεδιασμός νέων συνοικιών σε επαρχιακές πόλεις, η ένταξη στο σχέδιο αγροτικών περιοχών, το κτηματολόγιο, η ενίσχυση του τουρισμού και οι πιθανές εξελίξεις στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου είναι κάποιοι από τους παράγοντες που θα «έσπρωχναν» τους Αθηναίους στην επαρχία. Όσο για το «γκρέμισμα» θα μπορούσε ρεαλιστικά να συμβεί με ένα οργανωμένο εθνικό σχέδιο, που θα προέβλεπε ανταλλαγή τετραγωνικών από την Αθήνα, στην περιοχή της μετεγκατάστασης. Μην ξεχνάμε ότι ο ΟΕΚ ή ό,τι άλλο τον έχει αντικαταστήσει, έχει χτίσει εργατικές κατοικίες που είναι πολύ πιο λειτουργικές και όμορφες από τις ιδιωτικές πολυκατοικίες. Άλλωστε, αυτός μοιάζει να είναι και ο μοναδικός τρόπος να ξαναφτιάξουμε τις πόλεις μας και να αναθερμάνουμε την παγωμένη οικοδομική δραστηριότητα με τη συμμετοχή και μεγάλων, υπεύθυνων και σοβαρών ιδιωτικών εταιριών.

Έτσι η Αθήνα θα γέμιζε πάρκα μακρόστενα που θα κατέβαιναν μαζί με τα ρέματα του Υμηττού, θα αποκάλυπτε νέους αρχαιολογικούς χώρους, θα αναβάθμιζε τη ζωή των κατοίκων της και θα έβαζε τις βάσεις για να γίνει και πάλι το πολιτισμικό κέντρο του κόσμου. Θα παρέμενε ένας πληθυσμός με πραγματικά αστικά χαρακτηριστικά, οικονομικά και πολιτισμικά. Από την άλλη, η ανάπτυξη της περιφερειακής οικονομίας θα δημιουργούσε για τους Έλληνες, θέλγητρα για να ξαναχτίσουν έναν πολιτισμό αποκεντρωμένο και ανθρώπινο.

Ξέρω πόσο εξωφρενική ακούγεται μια τέτοια προοπτική , όταν σκεφτεί κανείς ότι ούτε το Ελληνικό δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε τόσα χρόνια. Όμως ας βρεθεί κάποιος να αρνηθεί ότι δεν θα έπρεπε να γίνει έτσι και ότι μπορεί να προβλέψει με μετρήσιμες πιθανότητες, πως θα είναι αυτή η πόλη σε εκατό χρόνια. Aς βρεθεί κάποιος να μου πει ότι δεν υπάρχει πιο μεγάλο εθνικό έγκλημα, να έχεις μια πόλη με το πιο σημαντικό brand name στον πλανήτη και να μη θέλεις να το εκμεταλλευτείς.

Ο συντηρητισμός και η ακινησία του «κακόμοιρου» κράτους μας κάνουν να μη μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια επιβίωσης της χώρας αν δεν γίνουν επαναστάσεις. Όποιος ενδιαφέρεται για το μέλλον της δε νοιάζεται μόνο για το δικό του σαρκίο και τη μίζερη εποχή του. Βλέπει πολύ μακριά και δημιουργεί πολιτισμό, πάνω στο διηνεκές του χρόνου. Έτσι έκαναν όλοι αυτοί που κληροδότησαν παρακαταθήκες με τις δημιουργίες τους στην αρχιτεκτονική, στη φιλοσοφία, στην επιστήμη, στην τέχνη και στο σχεδιασμό υπέροχων πόλεων. Ό,τι έκαναν το σχεδίαζαν για να μείνει αιώνια. Μόνο οι πόλεμοι κι οι φυσικές καταστροφές κατέστρεφαν τις δημιουργίες τους. Ελπίζω να μην περιμένουμε κι εμείς κάτι ανάλογο, για να ξεκινήσουμε από την αρχή.

Κλείνοντας, θέλω να επισημάνω ότι το ζήτημα δεν είναι μόνο να πάρουμε απόφαση να γκρεμίσουμε τώρα την Αθήνα. Έτσι κι αλλιώς ,όταν φύγει η γενιά των παππούδων με τις συντάξεις , θα ξεκινήσουν αναγκαστικά και τα μεγάλα «καραβάνια» για τα χωριά τους. Η μεγάλη πρόκληση είναι να μπορούμε ανοιχτά και με παρρησία να διατυπώνουμε μακρόπνοα σχέδια ουσιαστικών λύσεων για το μέλλον της κοινωνίας μας. Το μεγάλο κέρδος θα είναι αυτό που φαίνεται τώρα παράλογο, σε λίγο καιρό να φαντάζει ως απαραίτητη λύση. Διαφορετικά, θα κυνηγάμε «αδειανά πουκάμισα» περιμένοντας στωικά τον αφανισμό μας...

Οι χαμηλές επιδόσεις της «Αθηνάς»…

Του Θανάση Γκότοβου, από aixmi.gr

Ότι το σχέδιο «Αθηνά» δεν θα ανάβλυζε τόση σοφία, όση υποβάλλει η Θεά που του δάνεισε το όνομα, ήταν αναμενόμενο. Ότι, όμως, η Θεά θα συνέδεε το όνομά της με προχειρότητα και ατολμία, μόνο οι ορκισμένοι αντίπαλοι του Υπουργείου Παιδείας είχαν προβλέψει. Και μάλλον δεν έπεσαν έξω αυτή τη φορά.

Οι άνθρωποι στην τρικομματική κυβέρνηση έχουν πάρει (ερήμην των γεγονότων) τέτοια φόρα, που πλέον οι κινήσεις τους στα εκπαιδευτικά έχουν γίνει άκομψες. Και τόσο άγαρμπες, που επισκιάζουν και τις θετικές πτυχές του σχεδίου, όπως λ.χ. τις συγχωνεύσεις ορισμένων Τμημάτων με συγγενή ή παρεμφερή γνωστικά αντικείμενα και την υπαγωγή άλλων με πολύ μικρούς αριθμούς διδασκόντων και φοιτητών πιο βιώσιμα.

Η σπορά Ιδρυμάτων και Τμημάτων, κυρίως ΤΕΙ αλλά και ΑΕΙ – να φανταστείτε ότι έχουμε δεκαεννέα Παιδαγωγικά Τμήματα στην Ελλάδα που καλύπτουν τις ανάγκες για νηπιαγωγούς και δασκάλους μιας χώρας που ψάχνει για παιδιά - δεν ήταν αποτέλεσμα ορθολογικού σχεδιασμού, αλλά αποτέλεσμα της επενέργειας άλλων δυνάμεων.

Ορισμένοι, όχι και τόσο δεινοί περί τα εκπαιδευτικά, δείχνουν με το δάκτυλο τις τοπικές κοινωνίες που μέσω των πολιτευτών τους πίεζαν στο παρελθόν τις κυβερνήσεις για ένα Ίδρυμα ή Τμήμα στην πόλη τους. Για τις τοπικές κοινωνίες και τις οικονομίες τους, προφανώς, οι νέες εκπαιδευτικές δομές ήταν ευπρόσδεκτες, αλλά δεν είναι αυτές που τις προκάλεσαν.

Πάρτε ως παράδειγμα τη διασπορά των προαναφερθέντων Τμημάτων σε όλη την επικράτεια, η οποία δεν οφείλεται στις τοπικές κοινωνίες, αλλά κυρίως στην πίεση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας (στελέχη της οποίας αποτελούν διαχρονικά και διακομματικά τη ραχοκοκαλιά της κεντρικής διοίκησης του υπουργείου Παιδείας μέχρι σήμερα) όχι μόνον να αναβαθμιστούν σε Πανεπιστημιακά Τμήματα οι Παιδαγωγικές Ακαδημίες και οι Σχολές Νηπιαγωγών, αλλά και να υπερβούν τον αριθμό των προκατόχων τους.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: ρωτήστε τους εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας με τι εφόδια εγγράφονται στην Α΄ Γυμνασίου οι σημερινοί μαθητές της Στ΄ Δημοτικού. Αφού μέχρι το τέλος του Δημοτικού το σύστημα δεν προβλέπει καμία απολύτως έγκυρη και αξιόπιστη αποτίμηση του μαθησιακού αποτελέσματος, αυτός είναι ο μόνος δείκτης που μπορούμε να επικαλεστούμε. Η κατάσταση είναι κάτι περισσότερο από προβληματική.

Από σήμερα και μέχρι την τελική διατύπωση του σχεδίου «Αθηνά», μετά τη «διαβούλευση», θα γραφούν και θα ακουστούν πολλά. Η «Αθηνά» θα γίνει ο μπερντές πίσω από τον οποίο θα σκιαμαχήσουν ξανά αγέρωχοι μνημονιακοί εκσυγχρονιστές και μαχητικοί αντιμνημονιακοί σοσιαλιστές και πατριώτες. Από τώρα, όμως, φαίνονται πολύ καθαρά πέντε χτυπητά σφάλματα στο όλο εγχείρημα. Τα δύο είναι διαδικαστικά, τα άλλα τρία πραγματολογικά.

Πρώτον, πώς μπορεί να πάρει κανείς στα σοβαρά ένα υπουργείο που κόπτεται υπέρ της αρχής της αυτοτέλειας των ΑΕΙ – μάλιστα έδωσε και μάχη για να εκλεγούν Συμβούλια που θα την εμπεδώσουν και θα τη διασφαλίσουν καλύτερα – και πριν ακόμη εκδοθούν τα ΦΕΚ διορισμού των Συμβουλίων έρχεται να κάνει ακριβώς αυτό που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να κάνουν τα Συμβούλια σε συνεργασία με τις Συγκλήτους; Υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση και ανακολουθία από κάτι τέτοιο;

Ποιος πιστεύει πια το Υπουργείο κάτω από αυτές τις συνθήκες; Και στο κάτω-κάτω, αν ήθελε το ίδιο αυτοτελώς να αναδιατάξει τον χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, γιατί θεσμοθετεί τα Συμβούλια και τους δίνει αντίστοιχες αρμοδιότητες; Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδράσουν τα Συμβούλια μετά από αυτό, αν δηλαδή αποδεχθούν χωρίς διαμαρτυρία έναν ρόλο που τα θέλει απλώς παρόντα στις εορτές, τις δεξιώσεις και τις πανηγύρεις. Οι παραστάσεις των πολιτικών ad usum troicanorum αρχίζουν και κουράζουν.

Δεύτερον, αποδεικνύεται ότι το σεβαστό υπουργείο έχει άποψη όχι μόνο για το τι είναι συγχωνεύσιμο – χωρίς να ερωτηθούν ο συγχωνεύων και ο συγχωνευόμενος – αλλά και για το πώς θα ονομαστεί το νέο Τμήμα ή η νέα Σχολή. Μια παράδοση μισού αιώνα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων π.χ. διαγράφεται διαμιάς, επειδή ένα Τμήμα που κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς για ποιο λόγο δημιουργήθηκε και ακόμη αναζητά επαγγελματικό χώρο για τους πτυχιούχους του, προστίθεται στη Φιλοσοφική Σχολή, η οποία λόγω αυτής της προσκόλλησης οφείλει, σύμφωνα με τους μανδαρίνους, να αλλάξει όνομα και να γίνει «Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Επιστημών της Τέχνης».

Ουδείς από τη Φιλοσοφική Σχολή ρωτήθηκε αν το αντικείμενο που υπηρετεί το Τμήμα Πλαστικών Τεχνών έχει κάποια, έστω μικρή, συνάφεια με τα αντικείμενα των τριών Τμημάτων της Φιλοσοφικής Σχολής και αν έχει κάποιο νόημα με τέτοια τεχνητή συγκόλληση.

Τρίτον, για πρώτη φορά στα ακαδημαϊκά χρονικά θα χρειαστεί να μετακομίσουν φοιτητές σε άλλη πόλη προκειμένου να περατώσουν τις σπουδές τους. Αυτό παραείναι ορθολογικό για να θεωρηθεί λογικό. Είναι δυνατόν να ξεκινά μια τέτοιας κλίμακας αναδιάρθρωση του χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης χωρίς μεταβατική περίοδο, ώστε χιλιάδες φοιτητές να μπορέσουν να περατώσουν τις σπουδές τους με τους όρους που τις ξεκίνησαν; Μπορούν οι φοιτητές να εξομοιώνονται με βαλίτσες; Είπαμε για τομές, αλλά όχι και για μπηχτές…

Τέταρτον, θα μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων φέτος αλλά και στο μέλλον επειδή, λέει, πολλά πτυχία δεν έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας. Ευτυχώς που έχουν αντίκρισμα τα κόμματα και το προσωπικό τους και δεν θα χρειαστεί να μειωθεί ο αριθμός των στελεχών και των βουλευτών. Διότι το επιχείρημα του «αντικρίσματος» συνιστά την απόλυτη υποκρισία.

Όλοι γνωρίζουμε, πλέον, ότι το πολιτικό μας προσωπικό, οι ηγεσίες μας, έκαναν τόσο λαμπρή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια, που πολύ λίγα πανεπιστημιακά χαρτιά έχουν «αντίκρισμα» στη χώρα αυτή. Γι αυτό και οι κάτοχοί τους μεταναστεύουν διαρκώς. Αλλά μεταναστεύουν έχοντας, τουλάχιστον, κάτι στις αποσκευές τους.

Θα περίμενε κανείς από τους υπευθύνους, αφού αποδείχτηκαν ανίκανοι να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή παραμονή των νέων στη χώρα, να βοηθήσουν στην αποκατάστασή τους αλλού, παρέχοντάς τους τα αναγκαία επαγγελματικά εφόδια. Ο χώρος απασχόλησης των νέων μας σήμερα, πολύ περισσότερο μετά την κρίση, δεν είναι αποκλειστικά η Ελλάδα, είναι ολόκληρη η Ευρώπη.

Αλλά οι υπολογισμοί των υποστηρικτών της μείωσης του αριθμού των εισακτέων είναι πολύ πρακτικοί και πολύ διαφανείς. Επιθυμούν πολύ απλά να μετακυλίσουν το κόστος των σπουδών στις οικογένειες των φοιτητών μέσω της ενθάρρυνσης των ιδιωτικών φορέων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της δημιουργίας ενός ρεύματος αποφοίτων Λυκείου προς τους φορείς αυτούς, είτε με ευθύ (απόφαση για μείωση του αριθμού των εισακτέων), είτε με πλάγιο (θεσμοθέτηση της βάσης του δέκα) τρόπο, είτε συνδυαστικά. Ας είναι ειλικρινείς, ας πουν επιτέλους ντόμπρα ότι δεν υπάρχουν λεφτά.

Πέμπτον, και σημαντικότερο: η σχεδιαζόμενη αναδιάταξη του χάρτη των ΑΕΙ ήταν μια χρυσή ευκαιρία για την ορθολογική αντιμετώπιση ενός χαοτικού συστήματος εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Το υπουργείο Παιδείας ούτε μπόρεσε ούτε θέλησε να δει αυτή την ευκαιρία. Είναι φανερό ότι μια πραγματική μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών είναι πέρα από τον μεταρρυθμιστικό ορίζοντα της σημερινής κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης, όπως είναι φανερό ότι κάτι τέτοιο υπερβαίνει τις δυνατότητές της. Το σχέδιο «Αθηνά», με τις όποιες μελλοντικές βελτιώσεις του, αποδεικνύεται μια παράσταση που στο τέλος μπορεί να απογοητεύσει και τις δύο πλευρές: και αυτούς που περίμεναν έναν πραγματικό εξορθολογισμό του χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης, και εκείνους που επιθυμούν να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Ας ελπίσουμε ότι θα αρέσει στην Τρόϊκα…

Στη χώρα της Ακινησίας η επικαιρότητα είναι πάντα καυτή

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice

Στη χώρα της Ακινησίας η επικαιρότητα είναι πάντα καυτή. Κάθε βδομάδα με αφορμή ένα νέο γεγονός ακολουθούν σφοδρές συγκρούσεις στη Βουλή και στα Μέσα Ενημέρωσης. Το σαββατοκύριακο έχει ξεχαστεί, σειρά έχει το επόμενο εξίσου δραματικό. Οι ρόλοι επαναεπιβεβαιώνονται, η ακινησία διατηρείται, τίποτα απ’ όσα έπρεπε πραγματικά να μας απασχολούν δεν συζητιέται. Κατά έναν περίεργο τρόπο βδομάδα με τη βδομάδα ξανασυζητάμε το παρελθόν. Το 2010, τα μνημόνια και το έλλειμμα του 2009. Και κατά έναν ακόμα πιο παράδοξο τρόπο τα θέματα δεν τα ανοίγει ο Α. Τσίπρας, ο οποίος συναντάει στην Ουάσιγκτον το ΔΝΤ, αλλά πολιτικοί, δικαστικοί και εκδοτικοί κύκλοι της άλλης πλευράς.

Έχουν καμιά σχέση με τη σοβαρότητα αυτές οι συζητήσεις; Μας ενδιαφέρει πραγματικά σήμερα αν ήθελε να μας βάλει ο Γιώργος Παπανδρέου στο Νομισματικό Ταμείο και ποιος διαφωνούσε μ’ αυτό; Μετά από 3 χρόνια τα γεγονότα τα ξέρουμε. Η Ελλάδα προσέφυγε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ικέτης γιατί δεν μας δάνειζε πια κανένας. Η ΕΕ δεν είχε καν πρόβλεψη για τη διάσωση μιας χώρας, δεν ήταν επιτρεπτό. Ζήτησε τη συμμετοχή του ΔΝΤ, δηλαδή όλης της παγκόσμιας κοινότητας. Κι αυτό έγινε παντού, όλες οι χώρες που είχαν πρόβλημα δημοσιονομικό στην Ευρώπη συζητάνε με μια τρόικα. Ο Γιώργος τους ανάγκασε όλους αυτούς; Δηλαδή ήταν και όργανο των δυνάμεων κατοχής και σατανική μορφή που ανάγκασε 27 χώρες να κάνουν ό,τι ήθελε αυτός; Η συζήτηση είναι αστεία, κανείς δεν ήθελε να προσφύγουμε στο ΔΝΤ αλλά και κανέναν δεν ρώτησαν.

Η επόμενη καυτή επικαιρότητα είναι ακόμα πιο αστεία. Ο νέος ένοχος είναι ο πρόεδρος της Στατιστικής Υπηρεσίας. Γιατί, αφού είχαμε μπει στα μνημόνια, ένα εξάμηνο μετά, στο τέλος του 2010, κατέληξε ότι το έλλειμμα ήταν μεγαλύτερο. Όχι 13,8, αλλά 15,4%. Κι ας λέει η Eurostat ότι πρώτη φορά έγινε πραγματική καταμέτρηση υπό την επίβλεψή τους. Κι ας λένε όλοι ότι το πρόβλημά μας δεν είναι αν ήταν μιάμιση μονάδα παραπάνω, αλλά ότι και το 13,5% ήταν ήδη μη βιώσιμο. Μήπως δεν ξέρουμε ότι ακόμα και σήμερα κρυμμένα ελλείμματα εμφανίζονται κάθε μέρα, χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια στην ΕΥΔΑΠ δήμοι και Δημόσιο, οργανισμοί δεν πληρώνουν τη ΔΕΗ, χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία γιατί τα έχουν φάει σε σκάνδαλα όπως στη Θεσσαλονίκη;

Κι όμως, διεξάγονται ανακρίσεις, ασκείται δίωξη, θα γίνουν δίκες. Δηλαδή, τρία χρόνια όλος ο πλανήτης έχει αναστατωθεί, η Ελλάδα είναι πρώτη είδηση, συνεδριάζουν κάθε μήνα στα eurogroup μέχρι το πρωί, προσπαθούν να βρουν λεφτά, να διαγράψουν χρέη, ασχολούνται όλοι μαζί μας, γιατί κάποιος Γεωργίου ανέβασε τα νούμερα. Και ένα τριμελές πλημμελειοδικείο κάπου στην Αθήνα θα πει στον πλανήτη Γη, κάνατε λάθος, δεν θέλαμε 24 δις δανεικά το χρόνο, θέλαμε 22. Κι όμως, όλα αυτά τα αστεία και ανισόρροπα συζητιούνται σοβαρά, προαναγγέλλονται προανακριτικές επιτροπές, ειδικά δικαστήρια, διώξεις. Για να ξεχαστούν σε λίγες μέρες, αφού παιχτεί άλλο ένα επεισόδιο παραπλάνησης.

Εκεί που τα πράγματα γίνονται πιο αποκαλυπτικά είναι στο τρίτο επεισόδιο της σειράς, στο «λάθος του ΔΝΤ». Αγράμματοι άνθρωποι ανακαλύπτουν τους «πολλαπλασιαστές», οι οποίοι έχουν γίνει κάτι σαν πράξη αριθμητικής, 1 και 1 κάνουν 2, ενώ το ΔΝΤ έλεγε 3. Πού έκανε λάθος το ΔΝΤ; Δεν έπρεπε να μειώσουμε τα ελλείμματα; Δεν έπρεπε να γίνουν οι διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η οικονομία μας; Κανείς στον κόσμο δεν τα λέει αυτά. Το ΔΝΤ λέει με τα λόγια του ίδιου του Τόμσεν: «Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα μπορούσε να είχε καταφέρει η Ελλάδα, αν είχε εφαρμόσει το αρχικό πρόγραμμα όπως συμφωνήθηκε. Για παράδειγμα, πόσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα είχαν αποφευχθεί αν είχαν βελτιωθεί οι εισπράξεις φόρων, όπως είχε σχεδιαστεί, και πόσο χαμηλότερη θα ήταν η ανεργία αν είχαν εφαρμοστεί οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της παραγωγικότητας».

Το ΔΝΤ, δηλαδή, παραδέχεται αυτό που εμείς ξέραμε από την αρχή και οι ξένοι κατάλαβαν στην πορεία. Ότι δεν είχαμε μια κρίση χρέους απλώς, αλλά μια κρίση πολιτικού συστήματος που δεν ήταν διατεθειμένο και ικανό να φέρει σε πέρας τη διάσωση της χώρας. Είναι αθώο γι’ αυτές τις επιλογές που έγιναν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Σε κάθε αναθεώρηση που οι παπατζήδες δικοί μας εφεύρισκαν ένα ακόμα «ισοδύναμο» για να αποφύγουν να κάνουν αυτό που έπρεπε, η τρόικα επέμενε στην υπογραφή να υπάρχει η φράση «ιδιοκτησία της ελληνικής κυβέρνησης».

Και νόμιζαν έτσι ότι ένιπταν τας χείρας τους. Τα ελλείμματα μειώνονταν, όπως όφειλε να συμβεί, μόνο που η ύφεση μ’ αυτό τον τρόπο μεγάλωνε περισσότερο από όσο έπρεπε. Πολύ καλά κάνει τώρα το ΔΝΤ και λέει mea culpa. Γιατί αυτοί επέτρεψαν να υιοθετηθούν αυτές οι επιλογές αντί να επιμείνουν στις διαρθρωτικές αλλαγές που πραγματικά και μόνιμα θα μείωναν τα ελλείμματα. Μόνο που δεν μπορούν να τους κατηγορούν γι’ αυτό αυτοί που λυσσωδώς αντιστάθηκαν σε κάθε διαρθρωτική αλλαγή.

Αυτό όμως που είναι ανησυχητικό σε όλες αυτές τις προσπάθειες παραπλάνησης είναι ότι διαφαίνονται οι νέοι στόχοι του χρεοκοπημένου συστήματος εξουσίας. Σκέφτονται, δηλαδή, αφού καταφέραμε σε 3 χρόνια με τις θυσίες του ελληνικού λαού, με την άδικη κατανομή των βαρών της κρίσης, να μειώσουμε το έλλειμμα και συγχρόνως να μας διαγράψουν ένα σημαντικό μέρος του χρέους, μπορούμε τώρα να διατηρήσουμε τον ελληνικό παρασιτισμό, το πελατειακό κράτος, τον κρατισμό και την κομματοκρατία ανέπαφα, όπως πάντα, απλώς λίγο πιο φτωχά. Είναι η απάντηση του χρεοκοπημένου συστήματος στον Σόιμπλε, το Ρόιτερς, τη Μοντ και τις άλλες ευρωπαϊκές φωνές, που έχουν καταλάβει επιτέλους τι γίνεται και μιλάνε όλο και πιο συχνά για τις «ανίκανες και διεφθαρμένες ελληνικές ελίτ που προστατεύουν τα συμφέροντά τους αντί να αλλάξουν το παρωχημένο μοντέλο».

Γι’ αυτό ξαφνικά εδώ εμφανίζονται οι «σοβαρές» φωνές που μιλάνε για «άμεση απεμπλοκή από ένα αποτυχημένο μνημόνιο», για το «ολέθριο λάθος του ΔΝΤ που στοίχισε δισεκατομμύρια στον ελληνικό λαό»! Γιατί πρέπει να συνεχίσουν οι τράπεζες να δίνουν δανεικά κι αγύριστα σε κόμματα, πολιτικούς και χρεοκοπημένα media, να μην μπουν επίτροποι, να σταματήσει η πασαρέλα στον Κορυδαλλό των χρεοκοπημένων βαρόνων της φοροδιαφυγής, να συνεχιστεί με τον ίδιο αδιαφανή τρόπο η διανομή της λείας ανάμεσα στους προμηθευτές του Δημοσίου και το πολιτικό σύστημα, να μείνουν κομματικές επιχειρήσεις οι ΔΕΚΟ.

Το ξοφλημένο σύστημα εξουσίας κάνει και πάλι λάθος. Καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό, πιστεύει ότι θα συνεχίσει να κάνει «δουλίτσες» όπως πάντα, ότι ο ελληνικός παρασιτισμός θα συνεχίσει να απομυζεί την κοινωνία. Δεν θα συμβεί. Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. Σε λίγους μήνες, αν δεν αλλάξουν όλα, πάλι τα προγραμματισμένα έσοδα θα πέσουν έξω, πάλι οι ανείσπρακτοι φόροι θα αυξάνονται, τα ταμεία θα βλέπουν νέα ελλείμματα. Η αφαίμαξη δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Με ημίμετρα, μια μείωση μισθών εδώ, ένας φόρος εκεί, ένα ΤΕΙ λιγότερο παραπέρα, δεν αλλάζει η κατάσταση. Αν το παιχνίδι της παραπλάνησης δεν σταματήσει, αν δεν αντιμετωπίσουμε πια τα πραγματικά διλήμματα, μια γενικευμένη στάση πληρωμών που θα τα τινάξει όλα στον αέρα δεν είναι μακριά. Συνεχίζουμε να ακροβατούμε στο χείλος του γκρεμού την ώρα που και οι τελευταίες παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας καταστρέφονται.

Ο αντίλαλος των συνθημάτων

Δεμένος πισθάγκωνα, χτυπημένος άγρια, βρήκε φωνή να ουρλιάξει στις κάμερες, στα σκαλιά των δικαστηρίων της Κοζάνης: «Μπάτσοι, δικαστές, πολιτικοί δεν έχετε κανέναν λόγο να κοιμάστε ήσυχοι».

Λίγες ώρες μετά, ένα σύνθημα σύστοιχο, σαν αντίλαλος, αντηχούσε στο κέντρο της Αθήνας: «Αλήτες - προδότες - πολιτικοί». Το φώναζε ξανά και ξανά η «παρέλαση» που περνούσε, χωρισμένη σε διμοιρίες, επί μισή ώρα στην Βασιλίσσης Σοφίας. Με σημαίες ελληνικές, σημαίες ναζιστικές, με πυρσούς που έσπερναν νύχτα.

Από την ίδια νύχτα ήρθαν τα παιδιά του Βελβενδού και τα παιδιά της Βασιλίσσης Σοφίας. Από την ίδια πλατεία τόξευαν, μούντζωναν και πετροβολούσαν τη Βουλή. Στην ίδια αξημέρωτη νύχτα του φανατισμού, της δεισιδαιμονίας και του μίσους τα παρέδωσε η απέναντι χώρα. Η χώρα που δεν τους έδωσε τίποτε να πιστέψουν.

Αυτή η χώρα αδυνατεί να επαναπατρίσει τα παιδιά που ξενιτεύτηκαν στην έρημο του ανορθολογισμού. Κάποιοι, όταν τα είδαν με τα φλεγόμενα διαβατήριά τους στο χέρι, τα χειροκροτούσαν. Κάποιοι κανάκευαν την τόλμη της «εξέγερσής» τους.

Τώρα πώς να τους μιλήσεις; Είναι πολύ μακριά για να ακούσουν. Είναι πολύ αργά για να πειστούν. Ποιος θα τους πείσει; Οι καθηγητές; Οι δικαστές; Οι βουλευτές σου; Ποιος τάχα θα τους σωφρονίσει; Οι αστυνόμοι σου;

Πήρε πολλούς η νύχτα. Η χώρα δεν μπορεί να τους κρατήσει. Οχι γιατί χρεοκόπησε. Αλλά γιατί ήταν ήδη ξοφλημένη.

 

Του Μιχάλη Τσιντσίνη, από τα ΝΕΑ.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όπως αναφέρει και το Economist, υπάρχει πλέον δραματική ανάγκη για «Πραγματική Προοδευτικότητα». Ποιο όμως πρέπει να είναι το περιεχόμενό της, με δεδομένες στην Δύση τις τραυματικές εμπειρίες από τις υπερβολές και τις καταχρήσεις του αποκαλούμενου κράτους-προνοίας;

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από europeanbusiness.gr

 

Η περίφημη φράση του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει», η οποία πριν 160 χρόνια αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης της φιλοσοφίας του Καρόλου Μαρξ για την εξέλιξη των βιομηχανικών κοινωνιών που τότε βρίσκονταν στην φάση της εφηβείας τους, ίσως σήμερα να είναι πολύ πιο επίκαιρη και ουσιαστική σε περιεχόμενο. Και τούτο διότι ο σημερινός κόσμος αλλάζει με υπερβολική ταχύτητα και η δύναμη της τελευταίας έχει, όχι λίγες φορές, σαρωτικές επιπτώσεις στην οικονομία και τις κοινωνικές δομές. Είναι δε σαφές ότι η ταχύτητα αυτή αποτελεί και την κινητήρια δύναμη της παγκοσμιοποίησης, η οποία επίσης διευρύνεται αλλά και βαθαίνει πλέον με ρυθμούς που δύσκολα μπορεί να παρακολουθήσει κανείς. Στο πλαίσιο αυτό, όπως γράφει ο τραπεζίτης Τζιμ Ο’Νηλ στο βιβλίο του «Ο Χάρτης της Ανάπτυξης», η τεχνολογία και η ταχύτατη διάδοσή της είναι η κινητήρια δύναμη μιας νέας εντυπωσιακής φάσης της παγκοσμιοποίησης. Έτσι, τα οικονομικά μας μοντέλα προσπαθούν να συμβαδίσουν με την εξέλιξη αυτή, η οποία διαβρώνει τα εθνικά σύνορα και επιταχύνει τις κυκλοφορίες ανθρώπων, κεφαλαίων και πληροφοριών.

 

Δεν χωράει έτσι καμμία αμφιβολία ότι, στη δίνη αυτών των μεταβολών, ραγδαίες υπήρξαν και οι πολιτικές αλλαγές που συνέβησαν τα είκοσι και πλέον χρόνια που πέρασαν. Σήμερα λοιπόν, όπως γράφει ο Ο’Νηλ, ύστερα από πολλά χρόνια απομόνωσης σε ένα κλειστό σύστημα οικονομίας, 1,3 δισεκατομμύρια Κινέζοι και κάπου 140 εκατομμύρια Ρώσοι έχουν το δικαίωμα να ζουν όπως οι Δυτικοί και σε πολύ μεγάλο βαθμό να κάνουν τις ίδιες καταναλωτικές επιλογές. Παρότι ζουν υπό διαφορετικά πολιτικά συστήματα, είναι προφανές ότι επιθυμούν διακαώς τους καρπούς του ατομικού πλούτου. Λέγεται ότι στην ιστοσελίδα της ποδοσφαιρικής ομάδας Manchester United είναι εγγεγραμμένοι 70 εκατομμύρια Κινέζοι. Τα McDonald`s κάνουν θραύση στην Κίνα και στην Ρωσία. Ο αριθμός των καταστημάτων τα οποία πωλούν κομψά, μοντέρνα ρούχα αυξάνεται και στις δύο αυτές χώρες. Ο κύκλος εργασιών της γαλλικής εταιρείας ειδών πολυτελείας Louis Vuitton έχει διογκωθεί θεαματικά στην κινεζική αγορά και όχι μόνον.

 

Από την άλλη πλευρά, όμως, οι μεγάλες αναδυόμενες χώρες (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα), οι αποκαλούμενες BRIC, άνοιξαν τα σύνορά τους, μπήκαν ορμητικά στην παγκόσμια αγορά και εφαρμόζουν βελτιωμένες όλες τις μακροοικονομικές πρακτικές που συνέβαλαν στην εντυπωσιακή μεγέθυνση του δυτικού κόσμου.

 

Μπροστά λοιπόν στις νέες καταστάσεις που προκύπτουν από αυτές τις νέες εξελίξεις, το γνωστό βρεταννικό περιοδικό The Economist πριν λίγο καιρό έκανε λόγο για την ανάγκη μιας «Νέας Προοδευτικότητας», ώστε αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες κοινωνίες να γίνουν πιο δίκαιες –χωρίς όμως αυτό να πλήξει το επιχειρείν και την ικανότητά του να δημιουργεί πλούτο. Αυτή είναι σήμερα η νέα μεγάλη πρόκληση, σε μία περίοδο όπου η οικονομική παγκοσμιοποίηση και οι σύγχρονες τεχνολογίες δημιουργούν ένα νέο περιβάλλον, στο πλαίσιο του οποίου επανακαθορίζεται ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας, αφ’ ενός, και η χρηματοοικονομική διάστασή του, αφ’ ετέρου. Όπως αναφέρει και το Economist, υπάρχει πλέον δραματική ανάγκη για «Πραγματική Προοδευτικότητα». Ποιο όμως πρέπει να είναι το περιεχόμενό της, με δεδομένες στην Δύση τις τραυματικές εμπειρίες από τις υπερβολές και τις καταχρήσεις του αποκαλούμενου κράτους-προνοίας;

 

Ένα κράτος-προνοίας το οποίο για μακρά περίοδο στηρίχθηκε στα φορολογικά έσοδα και τον δανεισμό, ξεχνώντας ότι στο άλλο σκέλος υπάρχουν και δαπάνες. Όπως επισημαίνουν ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ) και η Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς και διεθνή οικονομικά Ιδρύματα, οι δαπάνες του κράτους-προνοίας διογκώθηκαν σε υπερθετικό βαθμό, όχι προς όφελος των πτωχών αλλά υπέρ καλά οργανωμένων συμφερόντων, με ισχυρές πολιτικές δικτυώσεις. Έτσι, στο εσωτερικό του κράτους-προνοίας δημιουργήθηκαν ισχυρές συντεχνιακές αρθρώσεις, οι οποίες αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο απορροφούσαν και σε μεγάλο βαθμό απορροφούν πολύτιμους κοινωνικούς πόρους, οι οποίοι θα έπρεπε να δαπανώνται για την καταπολέμηση των ανισοτήτων.

 

Πέρα έτσι από τις ανισότητες που δημιούργησε αυτή η ίδια η λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας και οι οποίες εντάθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, ανισογενές υπήρξε και το ίδιο το κράτος-προνοίας, το οποίο σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπο με σοβαρά δημογραφική και διαρθρωτικά προβλήματα. Όπως τονίζει και ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Ατταλί, πρώην σύμβουλος του σοσιαλιστή προέδρου Φρανσουά Μιττεράν, τα περισσότερα κράτη-προνοίας στην Δύση είναι ελλειμματικά λόγω υπερδανεισμού και από κακή διαχείριση έχουν δημιουργήσει κοινωνικές φούσκες που δεν μπορούν πλέον να αντέξουν στην πίεση της χρηματοοικονομικής κρίσης. «Σε πολλές χώρες της Δύσης», γράφει ο Ζ.Ατταλί, «τα δημόσια χρέη χρησιμοποιήθηκαν για καταναλωτικούς σκοπούς και άρα είναι κακά χρέη που δύσκολα μπορούν να αποπληρωθούν από την δυτική παραγωγική μηχανή». Ακόμα χειρότερα, τόσον ο Ζ.Ατταλί όσο και το Economist συμφωνούν ότι τα χρέη αυτά παράγουν πρόσθετες ανισότητες, που εντείνουν τις αντίστοιχες που παράγει η σύγχρονη οικονομική δραστηριότητα.

Ποιες είναι λοιπόν οι λύσεις στο σημερινό πρόβλημα –το οποίο, βεβαίως, διαφέρει αισθητά από το αντίστοιχο του κραχ του 1929 που κάποιοι μονότονα επικαλούνται; Μία πρώτη λύση είναι η φιλελευθεροποίηση με κοινωνικό πρόσωπο του κρατικού καπιταλισμού στις αναπτυσσόμενες χώρες (Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδονησία, Βιετνάμ, Μαλαισία), ώστε να ενισχυθούν η εσωτερική ζήτηση και η ανταγωνιστικότητα. Προτείνεται επίσης η απαλλαγή των τραπεζικών συστημάτων στις χώρες αυτές από τον στενό κρατικό έλεγχο και ο προσανατολισμός τους προς την χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες σήμερα έχουν μεγάλες δυνατότητες δημιουργίας εισοδήματος προς διανομή. Στην Δύση προτείνεται η κατάργηση των καρτέλ όπου υπάρχουν, η μη χρηματοδότηση τραπεζών όταν αυτές περιέρχονται σε αδιέξοδο από δικά τους λάθη και η χρηματοδοτική ενίσχυση της εκπαίδευσης για να ενισχυθεί η δημιουργία ίσων ευκαιριών για τους πολλούς.

«Στις αναπτυγμένες χώρες είναι πλέον ζωτική ανάγκη να ενισχυθούν οι επενδύσεις, η δε μεταφορά πόρων αντί να γίνεται προς τους πιο ηλικιωμένους και πιο εύπορους να ακολουθεί τον δρόμο των νέων και των πτωχότερων», αναφέρει στο ειδικό αφιέρωμά του το Economist. Ο δε Ζακ Ατταλί τονίζει ότι «η ανεργία των νέων είναι πολύ σημαντικότερο πρόβλημα από τον αριθμό των ημερών που θα πάνε διακοπές κάποιοι συνταξιούχοι. Επίσης, η χρηματοδότηση της δια βίου μάθησης για όλους έχει πολύ βαθύτερη σημασία από τον αριθμό προνομίων που θέλουν να διατηρούν ή και να αποσπούν κάποιες συντεχνίες».

Ο αρθρογράφος του βρεταννικού περιοδικού Ζάννυ Μίντο επισημαίνει, από την πλευρά του, ότι στις αναπτυγμένες κυρίως χώρες απαιτείται το φορολογικό σύστημα να γίνει πιο ορθολογικό και άρα πιο αποτελεσματικό. Η φορολογία, γράφει, πρέπει να αποτελεί πηγή χρηματοδότησης της κρατικής δαπάνης και όχι τιμωρία των πλουσίων. Πρέπει επίσης να αναθεωρηθεί προς τα πάνω το φορολογικό καθεστώς της ιδιοκτησίας και είναι βέβαιο ότι θα καταστεί προοδευτική και αποτελεσματική πηγή δημοσίων εσόδων.

Είναι ακόμα ανάγκη να επανεξετασθεί η φορολόγηση των κληρονομιών κατά τρόπο τέτοιον ώστε τα έσοδα να κατανέμονται ευρύτερα απ’ ό,τι σήμερα. Είναι θετικό το γεγονός ότι την διάσταση αυτή της φορολογίας την έχουν καταλάβει κάποιες από τις αναδυόμενες οικονομικά χώρες, όπως η Βραζιλία για παράδειγμα, η οποία πρωτοπορεί επίσης και σε μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό της σύστημα, όπως και σε αυτό των συντάξεων.

 

Είναι σαφές ότι στις αναδυόμενες οικονομίες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να αποφύγουν τα λάθη και τις υπερβολές που σημειώθηκαν στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη-προνοίας την εποχή των παχειών αγελάδων. Έτσι, οι κοινωνικές πολιτικές που ακολουθούν προσπαθούν να περιορίσουν τις ανισότητες όχι προσφέροντας απλόχερα δώρα στις προνομιούχες ομάδες πίεσης, αλλά δημιουργώντας καθεστώς ίσων ευκαιριών. Και ένα τέτοιο καθεστώς ξεκινά από την εκπαίδευση και όχι από την καταθλιπτική προστασία των ηλικιωμένων. Σε συνθήκες ίσων ευκαιριών, μπορούν να αναπτυχθούν δημιουργικές δυνάμεις σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα και αυτές οι τελευταίες είναι που οδηγούν τελικά στην ανάπτυξη και την καινοτομία.

 

Η «Νέα Προοδευτικότητα», λοιπόν, κατά το Economist, είναι η ορθολογική και αποτελεσματική διαχείριση των δημοσίων δαπανών προς όφελος όλης της κοινωνίας, με επίκεντρο τους νέους και τους πτωχούς της. Και από την άποψη αυτή στο σχετικό αφιέρωμα γίνεται ξεχωριστή μνεία στην επανεξέταση του σουηδικού μοντέλου, το οποίο, έχοντας ξεφύγει από τον επίπεδο εξισωτισμό του παρελθόντος, παρουσιάζει σήμερα στην Ευρώπη και όχι μόνον τις υψηλότερες οικονομικές και κοινωνικές επιδόσεις.

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, όλα δείχνουν ότι το γνωστό κοινωνικό παράδειγμα που από χρόνια τώρα αναπτύχθηκε και καθιερώθηκε στην Δυτική Ευρώπη, ήδη αποτελεί αίτημα προς μίμηση και στον αναπτυσσόμενο κόσμο, που τί το πιο φυσικό από το να ζητά και αυτός δίκτυα προστασίας, θέτοντας έτσι μία νέα και παγκόσμια κοινωνικο-πολιτική πρόκληση –την οποία θα αναλύσουμε σε ξεχωριστό σημείωμά μας.

Η κομματοκρατία αντιστέκεται

 

 

Εδώ και μερικούς μήνες διαμοιράζουν τα λάφυρα του κράτους. Ποιοι τα καρπούνται; Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι: οι κομματάνθρωποι και οι «κολλητοί». Η χώρα και το πολιτικό σύστημα έχουν χρεοκοπήσει αλλά τα κυβερνητικά κόμματα δεν λένε να αλλάξουν συνήθειες. Μπορεί πολιτικά στελέχη να μην εξελέγησαν βουλευτές, ανταμείβονται όμως με υψηλές διευθυντικές θέσεις στο Δημόσιο. Μερικά πράγματα σ' αυτή τη χώρα δεν αλλάζουν ποτέ, ούτε και στην εποχή της χρεοκοπίας.

Δεν θα μιλήσω για τομείς που δεν ξέρω καλά, θα σταθώ μόνο σε έναν τον οποίο υπηρετώ επί σαράντα χρόνια, την Υγεία. Στην περίπτωση του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας (ΚΕΣΥ) επελέγη ένας πρώην βουλευτής και υφυπουργός της Νέας Δημοκρατίας και καθηγητής της Περιγραφικής Ανατομίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Τι το μεμπτό;» θα πείτε. Δεν έχει ο άνθρωπος τα απαιτούμενα προσόντα;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Πρώτον, η θέση αυτή στις προηγμένες υγειονομικά χώρες είναι εκτελεστική και ως εκ τούτου προκηρύσσεται - ακολουθούνται δηλαδή ανοιχτές διαγωνιστικές διαδικασίες. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, ακόμη και σήμερα, το θέμα του πρωτοκόλλου επιλογής στελεχών δεν τυγχάνει της αρμόζουσας προσοχής, και αυτό επιβεβαιώθηκε και στην περίπτωση του ΚΕΣΥ. Οι υποψήφιοι αναμένεται να είναι επιστήμονες υψηλής αναγνωρισιμότητας, ακαδημαϊκού προσανατολισμού, ήθους, και με αποδεδειγμένη ουσιαστική ενασχόληση με τα προβλήματα της Υγείας του τόπου. Οι ιδιότητες αυτές είναι απολύτως αναγκαίες, προκειμένου το ΚΕΣΥ να μετουσιώσει στην πράξη με διαφανή και αξιοκρατικό τρόπο την αποστολή του, η οποία, σύμφωνα με τον νόμο, είναι: «Η ουσιαστική ευθύνη για τον σχεδιασμό, τον προγραμματισμό, τον προσδιορισμό των γενικών στόχων και κατευθύνσεων και τη διαμόρφωση γενικά της εθνικής στρατηγικής στον τομέα Υγείας και την υποβολή των σχετικών προτάσεων στον υπουργό Υγείας και Πρόνοιας».

Δεύτερον, οι μη γνωρίζοντες συμπολίτες μας θα χαρούν και θα επιβραβεύσουν την τοποθέτηση αυτή, δεδομένου ότι ανατέθηκε σε καθηγητή της Ιατρικής. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ όμως ξέρουν καλά ότι η σημαντικότερη θέση για τη χάραξη πολιτικής Υγείας ανατέθηκε σε γιατρό-καθηγητή που έχει χρόνια να ασχοληθεί με την Υγεία, δεδομένου ότι για μεγάλο διάστημα, ως βουλευτής, απείχε από τον οικείο επαγγελματικό χώρο. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι προήχθη στη θέση του καθηγητή όντας βουλευτής!

Το γενικότερο θέμα βέβαια δεν είναι να διοριστεί επικεφαλής του ΚΕΣΥ ένας γιατρός αλλά κάποιος με αποδεδειγμένα συνολική και έγκυρη άποψη για τον χώρο της Υγείας, η οποία θα είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ενασχόλησής του με θέματα πολιτικής Υγείας. Γιατροί υπάρχουν χιλιάδες στη χώρα μας, όμως ειδικοί (οι οποίοι δεν χρειάζεται καν να είναι γιατροί) με εμπειρία στον χώρο διαμόρφωσης πολιτικής Υγείας λίγοι.

Τρίτον, κάποιος θα μπορούσε να αιτιολογήσει την τοποθέτηση του καθηγητή με βάση τις επιστημονικές περγαμηνές του. Μια αναζήτηση όμως στην επιστημονική πληροφόρηση στο Διαδίκτυο δεν θα αναδείξει υψηλής εμβέλειας και αναγνωρισιμότητας επιστημονικό έργο που να αφορά πολιτική της Υγείας.

Τέταρτον, ίσως λεχθεί ότι τοποθετήθηκε στη συγκεκριμένη θέση λόγω της άμεμπτης συμπεριφοράς του. Ιδού μερικά στοιχεία που θα σας επιτρέψουν να σχηματίσετε τη δική σας γνώμη. Λίγο μετά την ανάληψη της θέσης καθηγητή Περιγραφικής Ανατομικής ακολούθησε εκλογή και διορισμός της συζύγου του, αναισθησιολόγου-γιατρού την ειδικότητα, ως μέλος ΔΕΠ του εργαστηρίου του. Κάποιος ίσως αναρωτηθεί ποια ακριβώς είναι η δουλειά μιας αναισθησιολόγου σε εργαστήριο που ανατέμνει πτώματα, αλλά αμφιβάλλω αν θα πάρει πειστική απάντηση. Δεν είναι, φυσικά, τυχαίο ότι η ενέργεια αυτή σχολιάστηκε αρνητικά τόσο στην ακαδημαϊκή κοινότητα όσο και στον ημερήσιο Τύπο («Καθημερινή», 28.7.2011).

Γιατί γίνονται τέτοιοι διορισμοί; Γιατί δεν ακολουθούνται διαυγή και ορθολογικά πρωτόκολλα επιλογής και γιατί διορίζονται ακόμη στελέχη κομμάτων; Στοιχειώδες, αγαπητοί μου αναγνώστες: για τον ίδιο λόγο που διορίζονται κομματάνθρωποι στις διοικήσεις των νοσοκομείων, των ασφαλιστικών οργανισμών, των λιμανιών κ.ο.κ. Για τους πολιτικούς μας δεν προέχει η υπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος με την ορθολογική στελέχωση του κράτους, αλλά η αποπληρωμή πολιτικών γραμματίων. Μοιράζουν τις εκτελεστικές θέσεις ευθύνης σε πρώην πολιτικούς γιατί, δεκαετίες τώρα, θεωρούν το κράτος λάφυρο που οφείλουν να παραχωρούν στους «εκλεκτούς» τους. Ετσι δουλεύει η πολιτική στην Ελλάδα, ακόμη και στην εποχή της χρεοκοπίας. Η τρόικα δεν το 'χει πάρει χαμπάρι;

 

Του Χαράλαμπου Μουτσόπουλου, από το ΒΗΜΑ.