"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

24 Απρ 2019

Κύριε Πολάκη..

Κύριε Πολάκη, 
Με αφορμή το σχόλιό σας σε κοινωνικό δίκτυο, το οποίο μάλιστα συνοδεύσατε και με τη δημοσιοποίηση του αντίστοιχου ΦΕΚ, σχετικά με την επιλογή του κ.  Στέλιου Κυμπουρόπουλου  σε θέση   επιμελητή  Β΄ στο ΕΣΥ, ως άτομο με αναπηρία η ίδια,  έχω να σας πω τα εξής:
Πρώτον, σε μια ευνομούμενη δυτική κοινωνία οι άνθρωποι δε διακρίνονται σε «κανονικούς» και «μη», αλλά όλοι είναι πολίτες που απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Με αυτή την έννοια, στα κράτη δικαίου κανείς  δε χαρίζει κάτι σε έναν ανάπηρο, αλλά η πολιτεία, μέσω των εκπροσώπων της νομοθετεί με τέτοιον τρόπο ώστε όλοι οι πολίτες  να έχουν την απαιτούμενη  δυνατότητα πρόσβασης στα αγαθά  και να ασκούν τα δικαιώματά τους με όσο το δυνατόν ανώδυνο τρόπο . Έτσι, η πολιτεία οφείλει να λάβει μέτρα για διευκόλυνση των αναπήρων, με τον ίδιο τρόπο που λαμβάνει μέτρα για όλους τους πολίτες. Ως εκ τούτου, εσείς για να γίνετε αναπληρωτής υπουργός ακολουθήσατε μια διαδικασία που ορίζουν οι νόμοι του κράτους, κάποιος παίρνει δίπλωμα οδήγησης, σύμφωνα με τη σχετική νομοθεσία, ενώ ένας τρίτος ασκεί το επάγγελμα του δασκάλου, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που ορίζει η σχετική νομοθεσία, επίσης, ειδικές ρυθμίσεις προβλέπουν τις διευκολύνσεις των μητέρων, των ανέργων, των  βουλευτών, των οδηγών ΤΑΧΙ, τα σωματικά χαρακτηριστικά και τις αθλητικές επιδόσεις που πρέπει να έχει κάποιος για να καταταγεί στα σώματα ασφαλείας κ.ο.κ. Ως προς τι λοιπόν, η δημοσιοποίηση του σχετικού ΦΕΚ, ειδικά για τον κ. Κυμπουρόπουλο; Μήπως εννοείτε , με αυτή σας την πράξη ότι χρωστάει σε κάποιους πολιτικούς (που δεν ήσασταν εσείς βέβαια) οι οποίοι θεσμοθέτησαν παλαιότερα τις ευεργετικές αυτές διατάξεις; Γιατί δεν καταφερθήκατε τότε και σε άλλους υποψήφιους πολιτικούς αντιπάλους, ότι έκαναν χρήση της ελληνικής νομοθεσίας δηλαδή,  και απόλαυσαν τη δωρεάν παιδεία ή  κάποιους επαγγελματίες ότι  έκαναν χρήση της επιδότησης για να ξεκινήσουν μία δουλειά;  Όχι, κύριε Πολάκη, απλώς θεωρείτε ότι εμείς οι ανάπηροι είμαστε κάτι διαφορετικό, παρείσακτοι σε μια «φυσιολογική κοινωνία», που εσείς έχετε στο μυαλό σας και πρέπει να επαιτούμε και να χρωστάμε χάρη για τη φιλευσπλαχνία σας.
Δεύτερον, εμείς οι ανάπηροι δεν είμαστε κάποιοι ιδιότυποι άνθρωποι που διανθίζουμε απλά την ομοιόμορφη κανονικότητα που έχετε κατά νου, κάτι δηλαδή σαν τις εξαιρέσεις, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα της «υγιούς κοινωνίας» σας . Είμαστε ισότιμα μέλη, ενεργά συστατικά στοιχεία της κοινωνίας μας, ακριβώς όπως είναι όλοι οι «άλλοι», οι κοντοί, οι ψηλοί, οι αδύνατοι, οι χοντροί, οι βλάκες, οι έξυπνοι, οι μαύροι, οι λευκοί, οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι, κ.α.  Είμαστε λοιπόν, η ίδια η ζώσα κοινωνία που ζει και συνδιαμορφώνει το μέλλον της. Όποια ιδιαιτερότητα διακρίνετε στους ανάπηρους είναι αποτέλεσμα των δικών σας αντιλήψεων και πεποιθήσεων και δεν έχουν καμία πραγματική βάση. Η κοινωνίες αποτελούνται από μοναδικότητες που συνυπάρχουν, συνεργάζονται και μοιράζονται την κοινή μας πατρίδα.
Τρίτον, αν ψάχνετε πράγματι να βρείτε κάποιες σωματικές ή πνευματικές ιδιαιτερότητες, ναι, αυτές είναι πολλές φορές ορατές πάνω μας ή αν δεν είναι, τις βιώνουμε εμείς καθημερινά μόνοι μας, με τις οικογένειές μας και δεν αντισταθμίζονται με καμιά δήθεν «ευεργετική διάταξη», που εσείς με προκλητικό τρόπο, δήθεν  μας αποκαλύπτετε για να μας τις υπενθυμίσετε. Το αν ένα άτομο που πάσχει από μεσογειακή αναιμία, για παράδειγμα όπως εγώ, έχω χαμηλό προσδόκιμο ζωής δε με διαφοροποιεί από έναν άλλον που συνυπάρχει σε αυτή τη χώρα  και είναι υγιής, γιατί όλοι μας εν δυνάμει είμαστε «άτομα με αναπηρία».
Δε χρειάζεται λοιπόν να αναφέρεστε σε ευεργετικές διατάξεις απέναντι σε άτομα με αναπηρία, γιατί δεν υπάρχουν και ελπίζω να καταλάβατε, γιατί;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΜΙΝΗ

8 Αυγ 2018

«Δεν ξέρετε τι λαός είναι οι Έλληνες»

«Σπάει καρδιές» το γράμμα του Χάινς για την Ελλάδα! «Δεν ξέρετε τι λαός είναι οι Έλληνες» | Newsit.gr

Οι Ελλάδα συνεχίζει να "μετράει τις πληγές" της από τις φονικές φωτιές στην Αττική, που έχουν προκαλέσει τη συμπόνια όλου του κόσμου και ο Κάιλ Χάινς αφιέρωσε ένα συγκινητικό γράμμα για τη χώρα που αγάπησε όσο καμία και τους φίλους του, τους Έλληνες.

«Καθόμουν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, περισσότερα από 4 χιλιάδες μίλια μακριά από την Ελλάδα. Δεν είμαι Έλληνας και δεν έχω αγωνιστεί σε ελληνική ομάδα περισσότερα από πέντε χρόνια. Η σχέση που έχω όμως με την Ελλάδα και τους κατοίκους τους, είναι αναντίρρητη. Μου είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω γιατί, ή να βάλω σε μία σειρά τις λέξεις που θα εξηγούσαν το δέσιμο και τον θαυμασμό μου για αυτή τη χώρα. Υποθέτω ότι, στην ζωή, κάποιες σχέσεις, κάποιοι δεσμοί είναι ανεξήγητοι. Απλά υπάρχουν.
Τη στιγμή που αναπαυόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, παρακολουθούσα το πρωινό πρόγραμμα του CNN. Ενώ είχα τα μάτια μου καρφωμένα στην τηλεόραση, η ατμόσφαιρα ακόμα και του ίδιου του προγράμματος, άρχισε να αλλάζει. Διάβασα στον τίτλο: “Τεράστιες φωτιές στην Ελλάδα”.
Πλησίασα στην τηλεόραση και άρπαξα το τηλεκοντρόλ για να δυναμώσω τη φωνή. To CNN άρχισε να προβάλει εικόνες και βίντεο από τις πυρκαγιές που έκαιγαν τα πάντα. Βρέθηκα σε κατάσταση σοκ! Μπροστά μου εξελίσσονταν εικόνες καταστροφής και συντριβής. Μετά άρχισαν οι συνεντεύξεις με κάποιους επιζώντες, που έκαναν τον πρώτο απολογισμό της καταστροφής, πολλοί από αυτούς με δάκρυα στα μάτια, με πρόσωπα καλυμμένα από τον καπνό, με τα συντρίμμια της πυρκαγιάς ξοπίσω τους. Ένα πλήθος πολλών και διαφορετικών συναισθημάτων με κατέκλυσε.
Εκείνη τη στιγμή γύρισα το πρόσωπό μου και έστρεψα το βλέμμα μου στην γυναίκα μου. Όπως εγώ, έτσι κι αυτή, ήταν αδύνατον πιστέψει αυτό που έβλεπε και άκουγε. Ιστορίες ανθρώπων που αναζητούσαν τη διαφυγή μέσω της θάλασσας για να αποδράσουν από το φονικό κλοιό της φωτιάς, άνθρωποι που χάθηκαν από τους δικούς τους ανθρώπους, φίλοι που ακόμα αγνοούνται, γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και παιδιά που έχασαν τους γονείς τους. Ήταν απίστευτα σπαρακτικό για να το αντέξω.
Καθόλη τη διάρκεια εκείνης της ημέρας ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο, εκτός από εκείνες τις εικόνες και τα βίντεο, που είχαν αντικρίσει τα μάτια μου νωρίτερα. Υποτίθεται ότι ήμουν σε διακοπές με τη γυναίκα μου, γιορτάζοντας την επέτειο του γάμου μας, αλλά μου ήταν αδύνατο να διασκεδάσω. Το μυαλό μου έτρεχε συνεχώς πίσω, στα θύματα της φωτιάς, στην Ελλάδα και τις οικογένειές τους. Παρατηρούσα συνεχώς τι συνέβαινε μέσα από τα Social Media και μίλησα με έναν φίλο ο οποίος μένει κοντά στο Μάτι. Μου έστειλαν βίντεο που απεικόνιζαν τον δραματικό απολογισμό και τις εικόνες μίας πόλης κατεστραμμένης. Μου είπαν διάφοροι φίλοι ότι δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ κάτι παρόμοιο στη ζωή τους. Το συναίσθημά μου ήταν ένα και μοναδικό: Ένιωθα σαν να έβλεπα ένα μέλος της δικής μου οικογένειας, ή έναν πολύ στενό φίλο να βιώνει την τραγικότητα των στιγμών.
Σκέφτομαι ότι έζησα κι έπαιξα στην Ελλάδα μόνο για δύο χρόνια, αλλά αισθάνομαι μέσα μου ότι ήταν πολύ περισσότερο από αυτό. Αισθάνομαι την Ελλάδα σαν το δεύτερο σπίτι μου και τους ανθρώπους που γνώρισα σαν μέλη ενός διευρυμένου οικογενειακού κύκλου. Και δε μιλάω μόνο σε επίπεδο αθλητισμού, αλλά και γενικότερα. Η Ελλάδα πρόσφερε σε εμένα και την οικογένειά μου τόσο μεγάλη χαρά μέσα σε αυτά τα χρόνια. Ήταν πολύ δύσκολο για εμένα, από τόσο μακριά, να βλέπω ανθρώπους στην Ελλάδα να υποφέρουν.
Αυτό που ξέρω για την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι πόσο δυνατοί άνθρωποι είναι και πόσο ανθεκτικοί στις δυσκολίες. Το διαπίστωσα από πρώτο χέρι όταν έζησα εκεί, με τους Έλληνες διέρχονταν μίας τεράστιας οικονομικής κρίσης, που μέσα σε ένα βράδυ επηρέασε τις ζωές των ανθρώπων και των οικογενειών τους. Χιλιάδες έμειναν χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα να καλύψουν έστω τις βασικές ανάγκες τους. Είδα τους ανθρώπους, ακόμα κι αυτούς που επηρεάστηκαν περισσότερο, να μένουν δυνατοί, να παλεύουν σκληρά για να συνεχίσουν να ζουν. Όλοι ενωμένοι! Ξέρω τι θα μου πείτε: Δεν είναι συγκρίσιμες οι δύο καταστάσεις. Δεν είναι το ίδιο να χάνει κανείς χρήματα με την απώλεια των ανθρώπινων ψυχών, αλλά η πάλη, το πνεύμα της αντοχής είναι το ίδιο.
Θέλω να απευθύνω στον υπόλοιπο κόσμο ένα μήνυμα: Αυτή είναι η Ελλάδα. Ένα μικρό κομμάτι γης στον πλανήτη, που έχει μάθει να επιβιώνει μέσα από τις πιο δύσκολες καταστάσεις, έχει μάθει να είναι ένας δυνατός λαός και να επιβιώνει παρά τις δυσκολίες. Αυτή τη στιγμή, οι Έλληνες, οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτή τη χώρα, που παλεύουν σκληρά να κρατήσουν -ή ακόμα χειρότερα, να ξαναδημιουργήσουν- όλα αυτά που για εμάς, τους υπόλοιπους θεωρείται δεδομένα, χρειάζονται τη βοήθειά μας, τις προσευχές μας, με όποιο τρόπο μπορούμε να το κάνουμε ο καθένας.
Λένε ότι στις στιγμές της καταστροφής και της τραγωδίας, η ανθρώπινη φύση ενεργοποιείται και ενώνεται με στόχο την επιβίωση. Τα πιο όμορφα, τα πιο μεγαλειώδη χαρακτηριστικά του ανθρώπου έρχονται στο προσκήνιο.
Πέρασαν μέρες, αλλά είμαι ακόμα σε αυτό το δωμάτιο, ενός ξενοδοχείου, περίπου 4 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα. Όπως έγραψα και νωρίτερα, ξέρω, δεν είμαι Έλληνας και οι λέξεις μου προκύπτουν από μία ματιά πιο εξωτερική, πιο ουδέτερη. Αλλά νιώθω ότι μπορώ να καταλάβω το πνεύμα της Ελλάδας. Είναι κάτι που πολλοί άνθρωποι, μη Έλληνες, είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουν. Η Ελλάδα είναι κάτι περισσότερο από μία χώρα με όμορφα νησιά και ιστορικά τουριστικά αξιοθέατα. Είναι μία χώρα γεμάτη μαχητές και ανθρώπους με αδάμαστο κουράγιο. Το διαπίστωσα αυτό προσωπικά. Και ξέρω ότι η Ελλάδα και οι κάτοικοί της, για ακόμα μία φορά, θα συνέλθουν από την καταστροφή και θα επανέλθουν πιο δυνατοί από ποτέ.
Μείνε δυνατή Ελλάδα
Κάιλ»

31 Ιουλ 2018

Πολιτική και ηθική κάθαρση!


Προσωπικά θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να υποστεί μία στρατηγική ήττα, μία συντριβή, ώστε να επέλθει η αναγκαία πολιτική και ηθική κάθαρση στην ελληνική κοινωνία. 
Μία παράταξη που επένδυσε στον διχασμό και το ταξικό μίσος, ήρθε ψευδόμενη στην εξουσία και συνέχισε σε μέγιστο βαθμό όλες τις στρεβλώσεις του παρελθόντος. Διαμορφώθηκε σε ένα πρωσοποπαγές κόμμα, κακέκτυπο των παλαιών αρχηγικών πολιτικών φορέων. Στελέχωσε τον κρατικό μηχανισμό, με ό, τι πιο παρακμιακό και τυχωδιοκτικό κυκλοφορούσε στο χώρο της δημόσιας διοίκησης. Εκδίωξε όσους δεν ταυτίστηκαν με το συγκεκριμένο κομματικό χώρο. Προσεταιρίστηκε τους φαύλους πασόκους, τους λιγδιάρηδες από τη Ν. Δ. και τους γραφικούς συνωμοσιολόγους, θεωρώντας ότι με αυτούς θα οικοδομήσει ένα λάτινοαμερικάνικης υφής κράτος, το οποίο θα λειτουργεί ως Δούρειος Ιππος μέσα στην Ευρώπη , εκβιάζοντας την Ένωση, με σκοπό να τη διαλύσει. Όταν ο Τσίπρας συνειδητοποίησε όμως ότι παίζεται το πολιτικό και όχι μόνον μέλλον του, έγινε το πιο υπάκουο παιδί της ευρωπαϊκής συντηρητικής νομενκλατούρας. Επένδυσε στο πολιτικό του μέλλον και αδιαφόρησε για την οργάνωση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους, κάτι άλλωστε που ποτέ δεν πίστευε. Τα αποτελέσματα αυτής της εγκατάλειψης και της ανικανότητας του κρατικού στελεχειακού δυναμικού τα ζούμε τον τελευταίο καιρό στη χώρα, ενώ η κατάσταση θα επιδεινώνεται διαρκώς για το κοινωνικό σύνολο, γιατί οι περισσότεροι από όσους σήμερα στελεχώνουν το κράτος δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, γιατί είναι προσκολλημμένοι με τις ιδεοληψίες, τις προσωπικές στρατηγικές και τις συνωμοσιολογίες που ασπάστηκαν την περίοδο του αντιμνημονιακού ετερόκλητου μετώπου των πλατειών.
Οχι, δεν πιστεύω πως η Ν. Δ. που θα έρθει, θα είναι καλύτερη στην άσκηση της εξουσίας, γιατί ο κομματικός της μηχανισμός θυμίζει πολύ περασμένες δεκαετίες. Είναι όμως ένα αστικό ευρωπαϊκό κόμμα με σαφή προσανατολισμό. Δυστυχώς απέχει πολύ από τα αδελφά ευρωπαϊκά κόμματα. Όσο όμως ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στην εξουσία δυστυχώς αυξάνονται οι πιθανότητες να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και έτσι να χαθεί πολύτιμος χρόνος στο να οικοδομηθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που θα μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

11 Οκτ 2017

«Κατεστραμμένος, πλέον, μετανιώνω που δεν έφυγα όταν ήμουν 30»

Αποτέλεσμα εικόνας για οι νέοι μεταναστεύουν
Άλλος ένας φίλος αποφάσισε να δοκιμάσει στο εξωτερικό για μία καλύτερη ζωή. Να αγοράσει ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Δεν θέλησε να περιμένει την ανάπτυξη στην χώρα του Καρανίκα. Γράφει μια επιστολή. Είναι μία κατάθεση ψυχής. Γράφει: «Μια χώρα φτωχή, χρεωμένη, χωρίς ομόνοια, χωρίς θεσμούς, χωρίς στόχους και χωρίς ανθρώπους τι μέλλον μπορεί να έχει»; Για να καταλήξει ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας…
Δεν θέλω να προσθέσω άλλα λόγια. Δεν θέλω να αλλοιώσω το νόημα όσων γράφει ο φίλος μας. Να τα ερμηνεύσω, να τα αποκωδικοποιήσω, να ψάξω για τα μηνύματα. Δηλώνω μόνο σεβασμό. Επειδή δεν πρόκειται για μία απλή αναφορά σε γεγονότα που έτσι κι αλλιώς τα γνωρίζουμε όλοι μας. Είναι ένας οδηγός για το μέλλον. Κι αν πρέπει κάποιοι να το διαβάσουν περισσότερο είναι οι… επόμενοι!  ΣΗΜ: Ο ίδιος μου ζήτησε την ανωνυμία. Καλή ανάγνωση!
Δεν αλλάζουμε και γι’ αυτό βουλιάζουμε συνεχώς βαθύτερα 
Ήρθε λοιπόν και η δική μου σειρά, όπως τόσων φίλων και γνωστών πριν από εμένα. Στα 52 μου πλέον, με 2 πτυχία, 3 γλώσσες και ένσημα από τα 18, αφού σπούδασα εργαζόμενος. Φυσικά δεν πρόκειται να επιστρέψω πίσω. Όχι μόνο εγώ, αλλά τον Ιούνιο μόλις τελειώσει το σχολείο θα πάρει κι ο γιος μου τον δρόμο για το αεροδρόμιο και θα είναι χωρίς επιστροφή και γι’ αυτόν –ξέρει ότι πρέπει να «στήσει» τη ζωή του μακριά απ’ αυτόν τον τοξικό τόπο.
Φτάνει πια! Όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις σιχαμάρα. Ένας εμφύλιος σε εξέλιξη τα τελευταία 7 χρόνια. Δώσε φαγωμάρα και εμφύλιο στον Έλληνα και πάρε του την ψυχή.  Αυτός φυσικά δεν φταίει ποτέ και για τίποτα. Πρώτα του φταίνε οι κακοί ξένοι και μετά οι Έλληνες πολιτικοί. Το ποιος τους ψηφίζει αυτούς τους τελευταίους είναι ένα μυστήριο….
Μετά από 7 χρόνια δεν έχουμε ακόμη συμφωνήσει ποιο είναι το πρόβλημα, γιατί φτάσαμε εδώ. Αν καταλαβαίναμε το πρόβλημα θα μπορούσαμε να βρούμε τη λύση. Αντί γι’ αυτό πορευόμαστε με φαγωμάρα, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς πρόγραμμα. Δεν αλλάζουμε και γι’ αυτό βουλιάζουμε συνεχώς βαθύτερα.
Τίποτα δεν λειτουργεί πλέον! Δεν υπάρχουν δομές, δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο διαφθορά, απραξία και ανικανότητα σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Γεμίσαμε κρατικοδίαιτους τενεκέδες που κάνουν θόρυβο χωρίς ουσία, καβαλημένα καλάμια, χωρίς ούτε ένα ένσημο στον ιδιωτικό τομέα, που ισχυρίζονται ότι αυτοί θα μας σώσουν, αλλά στην πραγματικότητα επιζητούν πρώτο, δεύτερο ή και …τρίτο μισθό απ’ το δημόσιο πρυτανείο (συν φυσικά όλα τα «εξτραδάκια» που συνεπάγεται η καρέκλα).
Οι σοβαροί, οι ικανοί, οι γνώστες μένουν σιωπηλοί και όταν μιλούν δεν ακούγονται. Έχουν εγκαταλείψει οι περισσότεροι την προσπάθεια να συμμετάσχουν στο δημόσιο γίγνεσθαι και ο καθένας προσπαθεί μόνος να λύσει το ατομικό του πρόβλημα.
Αυτή είναι η ξεκάθαρη παραδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει πια σε αυτή τη χώρα. Μια χώρα χωρίς θεσμούς σε λειτουργία, μια αρένα σύγκρουσης συντεχνιών και συμφερόντων. Ίσως ήταν πάντα έτσι, τώρα όμως μίκρυνε πολύ η πίτα και δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Όποιος προλάβει και αρπάξει πρώτος το κομμάτι του διπλανού του….
Το χειρότερο που συμβαίνει είναι η αφαίμαξη αυτής της χώρας. Δεν φεύγουν μόνο οι νεότεροι, φεύγουν και οι 50άρηδες (η γενιά μετά αυτήν «του Πολυτεχνείου»), δηλαδή αυτοί που με τις γνώσεις, την εμπειρία και τις ικανότητές τους θα μπορούσαν να σταματήσουν την σημερινή κατρακύλα και να «τραβήξουν το κάρο», δίνοντας  τη σκυτάλη σε 10-15 χρόνια στους σημερινούς 30άρηδες (που φεύγουν πρώτοι και καλύτεροι). Όλοι αυτοί που φεύγουν είναι «προδότες» για τους κρατικοδίαιτους και τον ανθρωποπολτό που δεν μπορεί να ζήσει μακριά από το δημόσιο.
Μια χώρα φτωχή, χρεωμένη, χωρίς ομόνοια, χωρίς θεσμούς, χωρίς στόχους και χωρίς ανθρώπους τι μέλλον μπορεί να έχει; Τα χειρότερα είναι μπροστά, η φτωχοποίηση θα συνεχιστεί και η εξαθλίωση θα ενταθεί.
Η (απαξιωμένη) ιδιωτική περιουσία είτε θα δημευτεί μέσω των τραπεζών είτε θα «κρατικοποιηθεί» μέσω των αβάσταχτων φόρων και όλες οι υποδομές και οι παραγωγικές μονάδες θα περάσουν σε άλλα, «δυνατά» χέρια συμβάλλοντας έτσι στην αποπληρωμή σε βάθος δεκαετιών του δημόσιου χρέους (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω 7 χρόνια τώρα δεν σταμάτησε να βαρύνεται ετησίως με 9 δις για πληρωμή πρόωρων συντάξεων…). Οι σημερινοί 50άρηδες κάτι θυμόμαστε, αφού μεγαλώσαμε με το «Κρατικό Μονοπώλιο» σε αλάτι, σπίρτα, τραπουλόχαρτα κλπ.
«Εντάξει, οι τωρινοί είναι τελείως ανίκανοι, αλλά σύντομα θα έρθει ο Μητσοτάκης που είναι ρεαλιστής και ικανός και θα διορθωθούν τα πράγματα» θα πει κάποιος. Αν περάσει ένα 24ωρο στο κτήριο της οδού Πειραιώς και ακούσει αυτά που λέγονται στους διαδρόμους και τις αίθουσες θα συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν θα αλλάξει.
Μιλάμε για κόμμα εξουσίας, φιλικό (λέει) στις επενδύσεις, που όμως δεν θέλει την κωδικοποίηση της νομοθεσίας ούτε και  έχει ξεκάθαρα ορίσει (και βροντοφωνάξει!) τι σημαίνει «στρατηγική επένδυση» ούτε και έχει πρώτη προτεραιότητα την επίλυση του χρόνιου νεοελληνικού βραχνά, των χρήσεων γης.
Η χώρα αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει με υπερτροφικό δημόσιο-τέρας, αρχαιολογίες, δασαρχεία και δικαιοσύνη-αραμπά! Δεν μπορεί να λειτουργήσει με 95 θεωρητικές σχολές (φιλοκαλούμεν  τε γαρ μετ’ ευτελείας…), χωρίς τεχνική εκπαίδευση και χωρίς σύνδεση των πολυτεχνείων με την παραγωγή. Δεν μπορεί να λειτουργήσει με μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους που κλείνουν στις 3 το μεσημέρι και με δημόσιες υπηρεσίες που δεν σηκώνουν καν το τηλέφωνο (για email δεν μιλάμε!). Δεν μπορεί να λειτουργήσει με 3 εκατ. συνταξιούχους (το 1 εκατ. είναι κάτω των 60 ετών!), 1 εκατ. δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους, 2,5 εκατ. εργαζόμενους και 1,5 εκατ. ανέργους! Δεν μπορεί να λειτουργήσει με ΑΕΙ που παράγουν δημόσιους υπαλλήλους. Δεν μπορεί να λειτουργήσει με μέσο (λόγω ΔΕΚΟ) μισθό 1000 ευρώ και μέση σύνταξη 700 ευρώ.
 Όλα είναι ένα κουβάρι που δεν λύνεται, μόνο κόπτεται. Για να μην μιλήσουμε για τις ήδη στρωμένες «νάρκες» των επόμενων χρόνων (απλή αναλογική, κόφτης, μέτρα μετά το 2018, εκλογές λόγω ΠτΔ, ανάπτυξη 3.5% για την επόμενη πενταετία και μετά 2% αενάως).
Κατεστραμμένος πλέον, μετανιώνω που δεν έφυγα πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν 30.  Και να πεις ότι δεν προσπάθησα; Προσπάθησα πολύ, τα πάντα και για πολύ καιρό. 7 χρόνια! Είναι απίστευτο πόσα προβλήματα δημιουργούνται σε όποιον αποπειραθεί να προσπαθήσει. Όλα είναι φτιαγμένα έτσι που τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ, να μην μπορεί να ευδοκιμήσει.
Μεταναστεύω με μια πικρή γεύση, διότι τώρα φεύγω (με δανεικά…) για να μπορέσω να επιβιώσω, εδώ δεν μπορώ να ζήσω πια.
Έγραψε ο Νίκος Δήμου («Η δυστυχία να είσαι Έλληνας») πριν από χρόνια: «Κλείσε μέσα στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα πάθεις έμφραγμα». 
Υπεύθυνος για την φιλοξενία:
Θανάσης Μαυρίδης

30 Αυγ 2017

Έτσι θα καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ


Αποτέλεσμα εικόνας για Ζάμπουκας
Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα, από Liberal














Οι αξιολογικές κρίσεις που διατυπώνονται δημοσίως, δείχνουν και το επίπεδο ωριμότητας μιας κοινωνίας. Άλλωστε, η δημόσια ηθική δεν είναι παρά η απόρροια της διαλεκτικής συμπεριφοράς ενός μέσου όρου που συνιστά και τον βασικό κορμό της. Είμαστε δηλαδή ό τι κρίνουμε και ό τι μας αρέσει να συζητάμε.
Θα καταγράψω δύο δείγματα. Στην Δανία, πρόσφατα, το Συμβούλιο Δεοντολογίας  ζήτησε υψηλότερο φόρο επί του κόκκινου κρέατος, αφού κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η κλιματική αλλαγή αποτελεί ένα ηθικό πρόβλημα». Και οι Δανοί ξεκίνησαν να το συζητούν . Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα, ο υπουργός Δικαιοσύνης τροφοδότησε τον δημόσιο διάλογο με μία ιδεολογικά «ηρωική» απόφαση να μην συμμετάσχει σε ένα συνέδριο για τα εγκλήματα του Κομμουνισμού. Και ξεκινήσαμε να το συζητούμε. Και μη μου πεις κανείς ότι φταίνε οι δημοσιογράφοι και όχι ο υπουργός γιατί εκείνος φρόντισε πρώτος, να το κραυγάσει ως «πράξη αντίστασης»  στο ακροατήριό του…
Ποια είναι η διαφορά; Ότι οι  Δανοί περιορίζουν την  ηθική τους στο πλαίσιο του επιστητού και των εγκόσμιων προβλημάτων τους ενώ εμείς αναζητούμε συνεχώς το υπερκόσμιο ηρωικό μας πρότυπο για να εντυπωσιάσουμε ο ένας τον άλλον.
Αυτή λοιπόν, η διαχρονική μας διάθεση ενισχύθηκε με εκρηκτικό πλεόνασμα «ηθικού οίστρου», όταν προέκυψε η κρίση χρέους. Προσοχή, όχι η κρίση των τραπεζών, του χρηματιστηρίου ή του ιδιωτικού δανεισμού αλλά η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Αυτού δηλαδή που υπαγορεύει την εθνική, την δημόσια και την πολιτική ηθική μας, αφού τα πάντα είναι κρατικοδίαιτα και συνδέονται με τις διαθέσεις του Δημοσίου.
Αρχίσαμε δηλαδή, να συσσωρεύουμε αξιολογικές κρίσεις αγανάκτησης εναντίον ενός πολιτικού συστήματος που μας έσυρε στο αδιέξοδο. Ο πόλεμος της «ηρωικής ηθικής» ξεκίνησε, αναδεικνύοντας τους «πολέμαρχους» του ΣΥΡΙΖΑ, που άρπαξαν την ευκαιρία της προσωπικής μας διάσωσης. Και λέω προσωπικής γιατί ο καθένας μας είχε τους δικούς του λόγους να εισπράττει τις  υποσχέσεις για την επικείμενη «απελευθέρωσή» του.
Σήμερα λοιπόν, που πλέον έχουν κοπάσει οι μεγάλες «μάχες» των πρώτων αναμετρήσεων και οι «επαναστάτες»,  βρίσκονται στην εξουσία, η «ηθική των ηρώων» καθημερινά χάνει την επιρροή  της στην κοινωνία. Το μόνο που τους απομένει είναι η διαχείριση του κρατισμού στον οποίο επενδύουν ακόμα, για να περισώσουν την δύναμή τους.
Ως πότε όμως; Η τρίτη αξιολόγηση είναι προ των πυλών και οι απαιτήσεις της πραγματικότητας θα γίνουν ακόμα πιο ισχυρές. Ειδικά μετά τις γερμανικές εκλογές, ανεξαρτήτως αν ο Σόιμπλε θα συνεχίσει στο νέο ΥΠΟΙΚ.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα και στην ουσία, εκείνο που θα επιφέρει την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η κατάρρευση του αξιακού φορέα δια του οποίου κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία. Ο κρατισμός τους έστειλε στο Μαξιμού, ο κρατισμός θα τους στείλει και στο σπίτι τους.
Εδώ λοιπόν, έχουμε δύο δυσκολίες. Η μία είναι ότι, δια του κρατισμού, συνεχίζει να αναπαράγεται μια υποσχετική ηθική για το μέλλον του 50% των Ελλήνων. Και η άλλη ότι οι δυνάμεις που τρέφονται από τον αμοραλισμό των «αγανακτισμένων»
Εδώ λοιπόν, βρίσκεται και το κλειδί της υπόθεσης: Να μην βρεθεί κανένας απολύτως εγγυητής της «ηθικής του κρατισμού» στην μετα- ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Την ώρα δηλαδή που θα διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης να μην ενδώσει ούτε η ΝΔ ούτε ο νέος φορές του Κέντρου στις σειρήνες των «λαικών απαιτήσεων».
Τότε και μόνο τότε, το καθεστώς της καπηλείας του Δημοσίου θα διαλυθεί, μη δίνοντας καμία διέξοδο σε άλλη μετάλλαξη του σημερινού «ιδεώδους» σε άλλο κόμμα ή σχήμα.
Ας το βάλουν καλά στο μυαλό και στις διαθέσεις τους οι διεκδικητές της επόμενης κυβέρνησης. Μόνο όταν φέρουν στο απόλυτο αδιέξοδο τον ψηφοφόρο του κρατισμού θα καταρρεύσει και η ελπίδα της αναζωπύρωσης του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τρέφεται μόνο από τις φαντασιώσεις των πελατών  του. Καταργήστε τους μελλοντικούς προμηθευτές του και είναι θέμα χρόνου να βάλει λουκέτο στο μαγαζί του…

24 Ιουλ 2017

Ολοκληρωτισμός: η ‘κουκούλα’ της ανικανότητας….



Της Αλεξάνδρας Γρηγορίου, από το ΘΕΜΑ ΑΠΟΨΗΣ

Με μια δεύτερη, πιο προσεκτική ματιά, είναι εύκολη η διαπίστωση ότι είτε κόκκινη, είτε μαύρη η απολυταρχική διακυβέρνηση, υποστηρίζεται και υλοποιείται από μέτριους έως ανίκανους που απλώς επιβάλλουν αφού δε μπορούν να αναδειχθούν…

Βιώνουμε στιγμές εθνικής διαπόμπευσης με τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες, για τις προβλέψεις και τα σχέδια των εκλεγμένων και σημερινών κυβερνώντων της πολύπαθης χώρας, μόλις πρωτοεξελέγησαν, όταν ο θίασος ήταν εν πλήρει συνθέσει….

Εν πολλοίς, ένα διαφορετικό, ‘οικονομικό πραξικόπημα’ θα μπορούσε να πει κανείς ότι σχεδιαζόταν αφού ακόμη και τα στοιχεία του ξαφνικού και του ‘πιάνω στον ύπνο’ θεσμούς και πολιτεία, συζητιόταν ανοιχτά όπως ευθαρσώς μας ενημερώνουν. Άλλωστε, ο σύγχρονος τρόπος επιβολής απολυταρχισμού, σε χώρες – μέλη κρατικών σχηματισμών όπως η Ε.Ε. και στρατιωτικών συμμαχικών ομάδων όπως το ΝΑΤΟ, είναι μόνο οι οικονομικές πράξεις και κινήσεις που οδηγούν σε διαφορετικό τρόπο διαχείρισης των δημοσίων εσόδων και δαπανών αλλά και δανείων, απ’ αυτόν της ελεύθερης οικονομίας.

Κάποιοι, εκείνοι που ήξεραν από μέσα ή παρατηρούσαν προσεκτικά, τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν εκπλήσσονται με όσα ακούγονται αφού είχαν ξεκάθαρα διαπιστώσει ότι αυτή ήταν η λογική κι ο τρόπος που θα μπορούσε να στηθεί μια στρατηγική, απ’ τους συμμετέχοντες στην ομάδα του κόμματος, αριστερούς, αστούς στην ιδιωτική τους ζωή αλλά κρατιστές με απολυταρχικές τάσεις, στη δημόσια.

Οι υπόλοιποι, που απλώς τους θεωρούσαμε ανίκανους κι αυτό που λέμε ‘του ποδαριού δουλειές’, απλώς εκπλησσόμαστε απ’ το γεγονός ότι είχαν σχέδιο! Οτιδήποτε δείχνει ότι υπήρχαν συζητήσεις πέραν του τρόπου κατάληψης της εξουσίας, έστω και διά των τερατουργημάτων που έταζαν για να υφαρπάξουν την ψήφο των ταλαιπωρημένων κι απογοητευμένων Ελλήνων, αποτελεί έκπληξη τελικά!

Ωστόσο, μια πιο προσεκτική παρατήρηση των όσων μαθαίνουμε τώρα σε συνδυασμό με τα όσα τραγελαφικά ζούμε τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης της χώρας απ’ το μόρφωμα της αριστεροακροδεξιάς μίξης, οδηγεί εύκολα στο συμπέρασμα ότι τελικά η ανικανότητα απλώς χρησιμοποιεί τον απολυταρχισμό για να κρυφτεί και να συνεχίζει να υπάρχει, με τη χειρότερη περίπτωση, να κυβερνά κιόλας!

Και το κουβάρι ξετυλίγεται αν ήρεμα και ψύχραιμα μελετήσουμε τις κινήσεις, αρχής γενομένης απ’ τη χρήση του λαϊκισμού, της εύκολης υπόσχεσης αυτού που ο λαός ήθελε ν’ ακούσει κι εύκολα να παρασυρθεί ώστε να εκλέξει δημοκρατικά και να νομιμοποιήσει την αριστερή ομαδούλα με τις σκοτεινές συνιστώσες που σε μια εβδομάδα έτρεξε να γίνει κόμμα, όταν οι δημοσκοπήσεις κατέγραφαν την τραγική στροφή προς την καταστροφή, των αγανακτισμένων κι απογοητευμένων Ελλήνων.

Με την ανάληψη της εξουσίας λοιπόν, στα κλειστά κυβερνητικά μέγαρα, ξεδιπλωνόταν το σχέδιο που ακόμη κι οι εμπνευστές του, ίσως να μην είχαν συνειδητοποιήσει ότι απώτερος στόχος δεν ήταν φυσικά ούτε κατά διάνοια η σωτηρία της χώρας αλλά η επίδειξη αριστεροσύνης και πρόχειρης αλλαγής δεδομένων, με μόνο στόχο την εγκαθίδρυση μιας κατάστασης στα όρια του απολυταρχισμού, ώστε να λείψει ο μεγάλος αντίπαλος που δεν ήταν άλλος βέβαια απ’ την πραγματική προσπάθεια να βγει η χώρα απ’ την τραγική κατάσταση που είχε περιέλθει.

‘Κουκούλωμα’ της ανικανότητας και διασφάλιση της διαχείρισης του κράτους, οι δυο στόχοι της παρεούλας που απλώς δεν άντεξε ο ένας τον άλλον αφού δεν είχαν προλάβει να ενσωματώσουν και τους πέριξ που αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν ώστε να τυφλώσουν και να ξεγελάσουν τα γίδια που χρειαζόταν για τη δημοκρατική τους εμφάνιση, τη μόνη, όπως αποδεικνύεται…

Η πάλη λοιπόν, ήταν ανάμεσα στους ακραία αριστερούς που απλώς ακολουθούσαν την ιδεοληπτική, καταστροφική τους άποψη και τους ‘μετριοπαθείς’ που απλώς στόχευαν ξεκάθαρα στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή τους στην εξουσία, άρα με επιλογή άλλων τρόπων για την υλοποίηση των απολυταρχικών σχεδίων τους, όπως ‘ευτυχούμε’ να διαπιστώνουμε σήμερα με πολλούς και διάφορους τρόπους.

Και φυσικά, η ευγενής άμιλλα, η αριστεία, ο υγιής ανταγωνισμός κι η ανάδειξη ως πρότυπου, του καλύτερου, πιο εργατικού, μορφωμένου, ειλικρινώς προσπαθούντα, αποτελούν αιδώ για τα αριστερά απαίδευτα, αμόρφωτα, χωρίς ένσημα, παιδαρέλια που μεγαλώνοντας στις κυβερνητικές καρέκλες, απλώς αποδεικνύουν καθημερινά την ανικανότητα και την έλλειψη διάθεσης για οτιδήποτε θα μπορούσε να φέρει εξέλιξη.

Επιβάλλω σημαίνει κάνω αυτό που βολεύει εμένα! Καταργώ σημαίνει εξαφανίζω αυτό που τονίζει την ανικανότητα και τις ελλείψεις μου. ‘Διορθώνω’ κατά το δοκούν, σημαίνει φέρνω στα μέτρα μου αυτό που δε θέλω να δουλέψω ώστε να το φέρω εκεί που πρέπει να είναι.

Κι αυτές είναι τακτικές ανθρώπων που δεν έχουν μάθει να εργάζονται, να προσπαθούν, να κοπιάζουν για να έχουν αποτελέσματα αφού το μόνο που έκαναν στη ζωή τους οι περισσότεροι, ήταν φοιτητική αριστερίστικη ζωή με παραπάνω χρόνια, με τάισμα απ’ το σπίτι τους ή την οικογενειακή περιουσία και στην καλύτερη των περιπτώσεων, ελάχιστη δουλειά ώστε να διασφαλισθεί η συνδικαλιστική δράση που οδηγεί στην εξουσία όπως επανειλημμένως έχει αποδειχθεί.

Έρχονται μέρες που θα κληθούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο λογικό κι αυτονόητο για μια πολιτισμένη δημοκρατική χώρα και το παράλογο κι αποτυχημένο που βιώνουν με νεκρούς, χώρες κάποτε πρότυπα των ανίκανων ιδεοληπτικών αποτυχημένων.

Η ευχή μας θα πρέπει να είναι, να μην αργήσει να ‘ρθει εκείνη η στιγμή, ώστε να γλιτώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί πλέον και να μας δοθεί η ευκαιρία, δημοκρατικά ν’ αποδιώξουμε τη λαίλαπα του επιχρυσωμένου απολυταρχισμού που ξεδιπλώνεται στα μάτια μας με θράσος που θα κάνει πολλούς να γυρνάνε στους τάφους τους….κι ας έχουν κριθεί απ’ την ιστορία ως αποτυχημένοι κυβερνήτες…. 

19 Ιουν 2017

Το λούμπεν ήρθε για να μείνει

Οικογενειακή φωτογραφία. Μεταξύ των υπουργών κάποιοι που χυδαιολογούν καθημερινά, που αναρτούν στα social media φωτογραφίες με φαλλούς, που υβρίζουν κρατικούς λειτουργούς. | ΙΝΤΙΜΕΝΕWS/ΛΙΑΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από τους protagon.gr
Όταν ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος αποκαλούσε τους πολιτικούς του αντιπάλους τενεκέδες ξεγάνωτους, φρίτταμε για τον ευτελισμό του δημόσιου λόγου. Ήταν η εποχή που η πολιτική μας ζωή διατηρούσε ακέραιο το υπόστρωμα της αστικής αγωγής στο οποίο κινείτο και μικρές παρεκκλίσεις αυτού του είδους ξάφνιαζαν. Τότε οι πολιτικοί έρχονταν στη Βουλή με κοστούμια και γραβάτες και συνομιλούσαν μεταξύ τους με οξύτητα ασφαλώς, αλλά με ευπρέπεια και σεβασμό στον χώρο. Πολιτικοί σαν το μακαρίτη Γιαννόπουλο ήσαν η εξαίρεση ενώ τηλεαστέρες σαν τον κ. Λεβέντη ανήκαν στο μεταμεσονύχτιο περιθώριο. Ήταν τα χρόνια πριν από την εισβολή του λούμπεν.
Αν ζούσε σήμερα ο Γιαννόπουλος θα κατατασσόταν άνετα στους κόσμιους την πολιτικής ζωής, όπου ήδη υπάρχει ο κ. Λεβέντης. Και το κακό είναι ότι αυτός ο διαχωρισμός δεν γίνεται καν. Το λούμπεν έχει γίνει κανονικότητα. Σήμερα μπορεί ένα υπουργός να ανεβάζει στον λογαριασμό του γραβάτες με φαλλούς και να θεωρείται αστείο. Να αναδημοσιεύει άλλος υπουργός τη φράση «στ’ αρχίδια μας» για μέχρι τότε συνεργάτη του κρατικό λειτουργό και να είναι λαθάκι. Να επιτίθεται καθημερινά άλλος υπουργός στους πολιτικούς του αντιπάλους με ανορθόγραφα υβριστικά παραληρήματα, ποταμούς μείγματος μίσους και τεστοστερόνης και αυτό να  θεωρείται καθημερινότητα.
Όλοι αυτοί είναι υπουργοί ενός ανθρώπου που ασφαλώς τον χαρακτηρίζουν απολύτως. Ενός ανθρώπου που συνομιλεί με ηγέτες του κόσμου σε στάση βαρύμαγκα καφενόβιου, που στέκεται στους εθνικούς ύμνους σαν να περιμένει το τρόλεϊ, που μιλά στη Βουλή σαν πολιτικό κουτσαβάκι. Που κάνει αστεία του είδους «μη διαβάζετε εφημερίδες για να βρείτε την υγειά σας» , «αφού το πρόβλημα των προσφύγων είναι καθολικό, φέραμε τον προκαθήμενο των Καθολικών», και πολλά άλλα, κρύα μεν αλλά απολύτως ενδεικτικά ότι ποτέ δεν απέκτησε συναίσθηση του ρόλου που του ανατέθηκε και των προβλημάτων που διαχειρίζεται.
Ασφαλώς δεν ξεκίνησε το ’15 η επέλαση του λούμπεν. Ήδη από τα πρώτα χρόνια των μνημονίων υπήρχαν δύο κόμματα που υπέθαλπαν κάθε αντικοινωνική και παραβατική συμπεριφορά που λογιζόταν ως κοινωνικός αγώνας.
Τα κινήματα «δεν πληρώνω», οι μούντζες των μαθητών στις παρελάσεις, οι προπηλακισμοί, τα γιαουρτώματα και η βία κατά πολιτικών αντιπάλων, πάντα εβρισκαν μια κουβέντα συμπάθειας και κατανόησης από τους σημερινούς κυβερνήτες. Το λούμπεν είχε βαπτισθεί κοινωνικός αγώνας. Ετσι μετά φάνηκε πολύ φυσιολογικό να είναι Πρόεδρος της Βουλής κάποια που πέρασε τους θεσμούς πριονοκορδέλα χάριν της διαρκούς προσωπικής της προβολής, να είναι υπουργός κάποιος που παρότρυνε να λιντσαριστεί δήμαρχος ή να πέσουν στα τέσσερα οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, να είναι σύμβουλος του Πρωθυπουργού ένα «λαϊκό παιδί», φανατικός της Ελένης, που πίστευε ότι η καριέρα είναι χολέρα μέχρι να ξεκινήσει καριέρα στο Μαξίμου.
Ακόμα και αυτή η πρώην βουλευτής που τελευταία έσταξε το δηλητήριό της τη στιγμή της ασθένειας ενός πολιτικού, σε αυτούς χρεώνεται. Ακόμα και ο δημοσιογραφικός υπόκοσμος και τα πληρωμένα τρολ που εμπλούτισαν το δημόσιο διάλογο με το λεξικό του «ψόφα», σε αυτούς οφείλουν την ύπαρξή τους και την ευκαιρία της πολιτισμικής τους συνεισφοράς στον τόπο.
Η γλώσσα του περιθωρίου, η γλώσσα της αδιαβάθμητης ανόδου, η γλώσσα των προσωπικών απωθημένων, η γλώσσα της αυτοϊκανοποίησης, έγινε ξαφνικά κοινό εκφραστικό εργαλείο για πάρα πολλούς ανθρώπους που ούτε στα όνειρά τους δεν φαντάστηκαν ότι θα γευτούν εξουσία, δημόσιο λόγο και ακροατήριο και φυσικά δεν είχαν καμία υποδομή ή προετοιμασία για αυτό. Και έτσι άγουρη, ανεπεξέργαστη και βίαιη εισέβαλε και κατέλαβε τη δημόσια σφαίρα, υπό τη θαλπωρή και νομιμοποίηση από δύο κόμματα που στο μεταξύ, όντας επίσης ανώριμα, κατέλαβαν την εξουσία. Και με δόσεις που ξεπέρασαν τη μέθοδο του μιθριδατισμού το λούμπεν έγινε κυρίαρχο, κανονικό και αναμενόμενο και πολύ δύσκολα πια θα φύγει.

7 Ιουν 2017

Προδότες και βολεμένοι


«Προδότες» και «βολεμένοι» οι νέοι που αναζήτησαν εργασία στο εξωτερικό. Άλλος ένας διχασμός!!!
Προδότες και βολεμένοι γιατί δεν κάθισαν φρόνιμα στο παιδικό τους δωμάτιο και ας έγιναν σαραντάρηδες…
Προδότες και βολεμένοι γιατί δε συμβιβάστηκαν με την αναξιοκρατία, το βόλεμα, το ρουσφέτι, την ανεργία, την παρακμή….
Προδότες και βολεμένοι γιατί δεν ήθελαν να βλέπουν τα πτυχία τους κορνιζαρισμένα, στο πατρικό σπίτι, και ταυτόχρονα να ζουν την ανεργία…
Προδότες και βολεμένοι γιατί αντιστάθηκαν στην αδιαφορία του κράτους που μέσα στην κρίση τούς ξέγραψε….
Προδότες και βολεμένοι αυτοί και ας τους έφαγαν ή κατασπατάλησαν οι προηγούμενες γενιές, με τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος, και τους δικούς τους πόρους… 
Προδότες και βολεμένοι αυτοί που η γενιά τους πληρώνει το τίμημα των ανομημάτων του παρελθόντος
Ούτε οι νέοι που έφυγαν ούτε οι νέοι που έμειναν είναι οι προδότες. Αυτοί είναι οι προδομένοι. Αυτοί είναι τα θύματα. Είναι η γενιά που είδε να της κλέβουν τα όνειρα και την ελπίδα. 
Αντί να καθίσουμε και να αναλογιστούμε γιατί η νέα γενιά μεταναστεύει και ταυτόχρονα διακρίνεται και προοδεύει εκεί στα ξένα την πετροβολούμε…
Αντί να δούμε πώς θα στηρίξουμε τη νέα γενιά που φτάνει τα σαράντα και δεν έχει ένα ένσημο, όχι γιατί το θέλει αλλά γιατί της το επιβάλλουν, την κατακρίνουμε….
Αντί να φτιάξουμε ως κράτος ένα σχέδιο στήριξης των νέων ώστε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους τα δυνατότερα μυαλά που μετανάστευσαν, σφυρίζουμε αδιάφορα και κάποιοι, δυστυχώς, επικροτούν αυτούς που τους αποκαλούν προδότες, βολεμένους, αλήτες…
Ντροπή.

29 Μαΐ 2017

Στη χώρα όπου το λούμπεν έγινε mainstream και ο «ελληνάρας» πρότυπο συμπεριφοράς

Της Κατερίνας Παναγοπούλου, από την athensvoice.gr
Οι περισσότεροι θεωρούσαμε όλα αυτά χρόνια ότι το πρόβλημα που προκάλεσαν στην κοινωνία όλοι οι τάχα ηρωικοί αντιμνημονιακοί αγώνες ήταν οικονομικό. Ότι καθυστέρησαν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα έβγαζαν από το τέλμα την οικονομία, ότι κράτησαν στο απυρόβλητο συντεχνίες και ομάδες που είχαν προνομιακό διάλογο με την εκάστοτε εξουσία, ότι οδήγησαν την χώρα που ήταν βυθισμένη στην ύφεση να δίνει μάχες οπισθοφυλακής.
Το τρομοκρατικό χτύπημα κατά του κ. Λουκά Παπαδήμου, όπως και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν, ανέδειξαν το μείζον πρόβλημα, που φοβόμασταν να αντικρίσουμε κατάματα. Η ελληνική κοινωνία δεν διχάστηκε απλά. Αποσαθρώθηκε. Τρελάθηκε. Αποσταθεροποιήθηκε. Η ρητορική του μίσους που χρησιμοποίησε προεκλογικά η σημερινή κυβέρνηση για να έρθει στην εξουσία, τα συνθήματα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», οι κραυγές για προδότες, προσκυνημένους και δοσίλογους, η διάχυση της ανομίας και της ανοησίας, η προκλητική ανοχή και το χάιδεμα της τρομοκρατίας οδήγησαν να βγει στην επιφάνεια το περιθώριο. Να αποθεωθεί. 
Το λούμπεν έγινε mainstream. Οι πιο κατακριτέες συμπεριφορές άρχισαν να αποτελούν ένδειξη μαγκιάς. Αυτά που κάποιος ντρεπόταν να εκστομίσει έστω και σε μία παρέα, έγιναν περήφανες διακηρύξεις στα social media και τα τηλεπαράθυρα. Ο «ελληνάρας» που με ντροπή και ενοχή βρισκόταν βαθιά κρυμμένος μέσα μας, βγήκε με θράσος δικαιωμένος στην επιφάνεια και αποτέλεσε περήφανο πρότυπο συμπεριφοράς. Η μόρφωση, τα πτυχία και η επαγγελματική καταξίωση αντιμετωπίζονται αν όχι με μίσος, με καχυποψία. Οι χυδαιολογίες και το bullying στους ιδεολογικούς αντιπάλους ονομάστηκε ηρωικός αγώνας και η αριστεία ρετσινιά.  
Ποιος θα μπορούσε έστω και να φανταστεί ότι σε μία χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα θα γινόταν τρομοκρατικό χτύπημα κατά πρώην πρωθυπουργού, ενός ανθρώπου που όπως αποκαλύφθηκε αρνήθηκε ακόμα και τον μισθό του πρωθυπουργού και θα τολμούσε η πρώην πρόεδρος της Βουλής να γράψει μία μόλις μέρα μετά και ενώ ο άνθρωπος βρισκόταν ακόμα στην εντατική «εγώ δε θα καταδικάσω τη βία, θα καταδικάσω τα μνημόνια». Η γυναίκα που κατείχε το τρίτο κατά σειρά πολιτειακό αξίωμα της χώρας έγραψε: «στον τραυματισθέντα» (λες και είχε τροχαίο) «δοτό μνημονιακό πρωθυπουργό, που κατέλαβε το αξίωμα με πραξικόπημα και υπηρέτησε πιστά την μνημονιακή τυραννία, εύχομαι ταχεία ανάρρωση. Όταν αποκατασταθεί η Δημοκρατία και λειτουργήσει η Δικαιοσύνη στη χώρα, θα κριθεί». Όταν η γυναίκα που κατείχε κορυφαίο θεσμικό αξίωμα γράφει έτσι, πώς να απαιτήσει κανείς σοβαρότητα, υπευθυνότητα και δημοκρατικά αντανακλαστικά από τα ημιεγγράμματα τρολ του διαδικτύου; Πριν κάποια χρόνια, ακόμα κι αν κάποιος αντιπαθούσε το θύμα μίας τρομοκρατικής επίθεσης, θα το εξομολογούνταν στα στενά όρια της παρέας του κι αυτό με συστολή και ένα αίσθημα ενοχής. Ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος της χώρας όμως γαλούχησε μία ολόκληρη γενιά στην έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής συμπεριφοράς, στον κοινωνικό φθόνο και το ταξικό μίσος 
Η εργαλειοποίηση της βίας, η επένδυση στη μνησικακία, η πυροδότηση θυμικών αντανακλαστικών, οι θλιβερές αναλύσεις περί δικαιολογημένης καλής βίας δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για την αποσταθεροποίηση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας, που θεώρησε πρότυπο συμπεριφοράς αυτό του μεθυσμένου ψευτονταή σε παρακμιακό νυχτερινό κέντρο. Όταν ένας κωμικός ηθοποιός και τότε βουλευτής των ΑΝΕΛ γράφει δημόσια στο twitter «λάθος ανθρώπους σκότωνε η 17 Νοέμβρη», «πούστη προδότη Παπαδήμο», «Μόνο η βία θα μας σώσει τέλος» και κατόπιν αυτών, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ τον ανταμείβει τοποθετώντας τον υφυπουργό Εργασίας, ποιο μήνυμα στέλνεται στην κοινωνία; Όταν η ανακοίνωση ενός κόμματος αναφέρει «η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι πολιτική Χούντα για την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται» (!), όταν η ίδια εφημερίδα παρομοιάζει τον κ. Παπαδήμο με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, όταν site μετέπειτα ευρωβουλευτή του ίδιου κόμματος βγάζει τον Παπαδήμο ντυμένο με ναζιστική στολή, τη στιγμή που η ΧΑ έχει μόνιμη επωδό τη λέξη Χούντα, η κοινωνία λαμβάνει ένα συγκεκριμένο σήμα. Το ίδιο και όταν η κ. Φωτίου σχολιάζει από τηλεπαράθυρο «είναι προφανές ότι και ο Άδωνις έχει προκαλέσει εξαιρετικά τον ελληνικό λαό» όταν ρωτήθηκε για την τρομοκρατική επίθεση με γκαζάκια εναντίον του.
Εάν κανείς είχε απορία για την έννοια της θεωρίας των δύο άκρων μπορούσε να ρίξει μία ματιά στα social media και στα σχόλια που ακολούθησαν της τρομοκρατικής επίθεσης. Φασίστες όλων των αποχρώσεων χασκογελούσαν με τη δολοφονική επίθεση κατά του πρώην πρωθυπουργού, κάποιοι εύχονταν να είχε πεθάνει, άλλοι προανάγγελναν και επόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις. Σε ποιο κράτος του κόσμου θα έμεναν ατιμώρητες τόσο προκλητικές προτροπές σε ποινικά αδικήματα;
Διότι είναι διαφορετική η πολιτική κριτική, τα επιχειρήματα, η άποψη και η πολιτική αντιπαράθεση ακόμα και σε υψηλούς ή πολύ υψηλούς τόνους και διαφορετική η υποκίνηση σε πράξεις βίας, η στοχοποίηση, η διαπόμπευση, οι χυδαιολογίες και η ρητορική του μίσους. Είναι άλλο να αντικρούει κανείς την αντίπαλη άποψη και διαφορετικό να προσβάλλεις την προσωπικότητα κάποιου αποκαλώντας τον μίσθαρνο όργανο, προσκυνημένο ή προδότη. Είναι διαφορετικό να γράψει κανείς για το ναυάγιο του Eurogroup, να μεμφθεί τον εκάστοτε πρωθυπουργό για την ανακολουθία λόγων και έργων, να ασκήσει σκληρή κριτική για μία αποτυχημένη πολιτική και άλλο να λες επικίνδυνες ανοησίες για Πηλιογούσηδες ή για κρεμάλες και να γράφεις «η κυβέρνηση είναι Χούντα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται». Σε μία δημοκρατική κοινωνία η πολιτική κριτική δεν έχει καμία σχέση με τη συκοφαντία, τα γιαουρτώματα και τους προπηλακισμούς, που σύμφωνα με κάποιους συνέβαιναν εξαιτίας της «δικαιολογημένης οργής των πολιτών, διότι ο Πάγκαλος προκάλεσε τον ελληνικό λαό», χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι όταν ανέχεσαι, υποδαυλίζεις ή πυροδοτείς πράξεις βίας, κάποιος αφελής μπορεί να κάνει κάτι ανεπανόρθωτο.
Τεράστια ευθύνη φυσικά έχουν και τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης. Διότι αντιδρούν με αντανακλαστικά χελώνας στο γιγάντωμα του φασισμού. Όταν κορυφαίος υφυπουργός της κυβέρνησης χαρακτηρίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους ως «γκεσταπίτες» και όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα αντιδρούν σαν να βρίσκονται σε κωματώδη αφασία, οι πολίτες μπερδεύονται. Λαμβάνουν λάθος μήνυμα. Το θεωρούν σαν κάτι το φυσιολογικό. Τα κόμματα της αντπολίτευσης σε κατάσταση ζεν έχουν μετατραπεί σε απλούς θεατές της επικαιρότητας, σαν όλα αυτά που συμβαίνουν, να συμβαίνουν αλλού. Σαν να μην έχουν ευθύνη οι ίδιοι να επιβάλλουν τη νομιμότητα, σαν να είναι απλοί αρθρογράφοι και σχολιαστές. 
Η αδράνεια και η χλιαρή τους στάση φτάνει σε τέτοιο βαθμό, που προκαλεί πλέον ερωτηματικά για τις αιτίες που την προκαλούν. Τι θα συνέβαινε άραγε εάν την εποχή που ήταν υπουργός ο Γιάννης Στουρνάρας αποκαλούσε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ «γκεσταπίτες»; Δε θα απαιτούσαν την καθαίρεσή του; Αντ’ αυτής, τα κόμματα της αντιπολίτευσης βγάζουν χαριτωμένες κοινότοπες ανακοινώσεις για την ανάγκη εθνικής συστράτευσης. Γι’ αυτό άλλωστε έχουν χάσει την επικοινωνιακή μάχη από τα αποδυτήρια. «Αρωγός» στο κλίμα αποσταθεροποίησης βέβαια όλα αυτά τα χρόνια είναι και τα ΜΜΕ. Που θεώρησαν ότι το χρέος τους στην κρίση είναι το χάιδεμα και η συλλογική απενοχοποίηση των πολιτών, που, όπως και να το κάνουμε, πάντα φέρνει νούμερα. 
Το ήθος με το οποίο διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση βρίσκεται στο χειρότερο σημείο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην μεταπολιτευτική ιστορία και ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται στην ύπαρξη σεξισμού ή μη στη φράση «αν φοράτε παντελόνια» που είπε πρόσφατα ο Ανδρέας Λοβέρδος. 

18 Μαΐ 2017

Το βαρύ χέρι των συριζαυγιτών

Του Θανάση Χειμωνά, από το liberal.gr

Η χθεσινή χειροδικία του Ηλία Κασιδιάρη εναντίον του Νίκου Δένδια αποτελεί το τελευταίο (μέχρι το επόμενο) επεισόδιο του σίριαλ: «Η νεοναζιστική οργάνωση τραμπούκων που ονομάζεται Χρυσή Αυγή». Αν και ουσιαστικά μονότονη η παρέα του Νίκου Μιχαλολιάκου φροντίζει να προσθέτει και κάτι καινούργιο στη δοκιμασμένη συνταγή της.
Χθες, ας πούμε, για πρώτη φορά βιαιοπράγησε και εντός των τειχών του ελληνικού κοινοβουλίου. Μέχρι τώρα, οι πράξεις βίας – αναπόσπαστο κομμάτι της ιδεολογίας της - ξεκινούσαν από τα σκοτεινά σοκάκια του Αγίου Παντελεήμονα, των Πετραλώνων και του Κερατσινίου και έφταναν μέχρι και μπροστά στις κάμερες των τηλεοπτικών πλατό.
Στη βουλή όμως οι χρυσαυγίτες είχαν περιοριστεί σε λεκτικές επιθέσεις. Αύριο μπορεί να τραβήξουν και κάνα πιστόλι - ποιος ξέρει.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως το 2013 το σίριαλ αυτό διεκόπη όταν σχεδόν σύσσωμη η οργάνωση κατέληξε στη μπουζού (που λέει κι η Ζαρούλια) για τον φόνο του Παύλου Φύσσα. Σήμερα όμως τους έχει βγάλει όλους έξω ο Αλέξης Τσίπρας. Για να σπάνε στον ξύλο τον πρωτεργάτη εκείνης της –βραχυπρόθεσμης δυστυχώς - απονομής δικαιοσύνης. Τον Νίκο Δένδια.
Για τη Χρυσή Αυγή έχω γράψει δεκάδες άρθρα. Δεν έχω κάτι να προσθέσω. Και πολλά έχω πει. Καλό είναι να μην παρατραβάει κανείς το σκοινί σε τέτοια θέματα. Αυτό που συνεχίζει να με εντυπωσιάζει είναι η αγαστή συνεργασία ανάμεσα σε αυτήν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο ο Lennon με τον McCartney τον καιρό των Beatles είχαν αναπτύξει τέτοια στενή σχέση.
Μόνο ο Andy Cole με τον Dwight Yorke στη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του ’99 βρισκόντουσαν με κλειστά μάτια σε τέτοιο βαθμό.
Δεν μπορώ φυσικά να γνωρίζω με σιγουριά το αν ο Κασιδιάρης όντως επιτέθηκε στον Δένδια με σκοπό να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από το τέταρτο μνημόνιο που μας φόρτωσε το «ξαδερφάκι» του ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν είναι σε θέση να ξέρει τι κρύβεται στο μυαλό του συγκεκριμένου. Όσοι όμως παρακολουθούν από κοντά το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ επιβεβαιώνουν πως εδώ και μέρες οι χρυσαυγίτες έψαχναν ευκαιρία για μανούρα.
Μια ευκαιρία που τους δόθηκε με την Μπρωτοφανή και Μπροκλητική κίνηση του Δένδια να περάσει μπροστά από τον Κασιδιάρη την ώρα που ο τελευταίος ανέπτυσσε το σχέδιο που θα βγάλει την Ελλάδα μας από την κρίση. Για κάποιο περίεργο λόγο ο τηλεσκηνοθέτης απέσυρε την κάμερα χιλιοστά του δευτερολέπτου πριν την επίθεση. Έτυχε επίσης να μην επιτραπεί η είσοδος των δημοσιογράφων στην αίθουσα την συγκεκριμένη στιγμή. Για δες κάτι συμπτώσεις βρε παιδί μου…
Είναι εντυπωσιακό πως οι χρυσαυγίτες επιτίθενται σταθερά σε στελέχη όλων των κομμάτων εκτός από το μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ. Κάτι αντίστοιχο όμως συμβαίνει και από την άλλη πλευρά. Πράγματι, αν εξαιρέσεις τον παλιόφιλο Πέτρο Τατσόπουλο (που ουσιαστικά δεν ήταν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ) τη Βασιλική Κατριβάνου (που έχει πια εγκαταλείψει την Κουμουνδούρου) και τον Χρήστο Καραγιαννίδη (άλλο τι λέει για τα «μπακαλίστικα»), οι «αριστεροί» συριζαίοι βουλευτές δεν έδειξαν ποτέ να ενοχλούνται από τα ξυρισμένα καλόπαιδα που κάθονται λίγες θέσεις πιο πέρα.
Είναι εξάλλου γνωστό πως ο σκληρός πυρήνας των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν είχε κάποιο πρόβλημα με την Χ.Α. Εκτός π.χ. από όταν η «ακροκεντρώα» Athens Voice δημοσίευσε μια σαχλαμάρα για το ντύσιμο της Ουρανίας. Είναι λογικό άλλωστε. Ο μέσος συριζαίος οπαδός (όχι περιστασιακός ψηφοφόρος, οπαδός) δεν διαφέρει καθόλου από τον μέσο ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής (φυσικά δεν αναφέρομαι στους οργωμένους σκίνχεντς αλλά στους «αγανακτισμένους» που την ψηφίζουν από το ’12 και μετά).
Τους ενώνει το άσβεστο μίσος για τον Μεσαίο Χώρο (στον οποίον αμφότεροι εντάσσουν σύσσωμη την Νέα Δημοκρατία) και την Ευρώπη. Όσο και αν ψάξεις δεν θα βρεις ούτε έναν (έναν!) συριζαίο ψηφοφόρο που να καταδίκασε το ξύλο στον Δένδια. Τον Δένδια που οι ίδιοι «ξέσκιζαν» πριν λίγες μέρες για τη σεξιστική επίθεση (!) στη Γεωργία Βασιλειάδου. Αν θυμάστε, ακόμα και όταν ο Κασιδιάρης είχε επιτεθεί στη «δικιά τους» Ρένα Δούρου, οι συριζαίοι είχαν μείνει μάλλον σιωπηλοί τη στιγμή που το «Ακραίο Κέντρο» ήταν στα κάγκελα. Είναι ξεκάθαρο πως δεν θεωρούν τους χρυσαυγίτες εχθρούς τους.
Τα παραδείγματα της λατρείας του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ προς τη Χρυσή Αυγή δε, είναι πάμπολλα. Από τη – χουντικής αισθητικής - φιέστα στο Καστελόριζο έως τον υπολογισμό των χρυσαυγίτικων ψήφων στην προσπάθεια να φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ το σύνταγμα στα μέτρα του. Και από τις δηλώσεις του τέως υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου περί «εκδημοκρατισμού» της Χρυσής Αυγής μέχρι την αποφυλάκιση των δολοφόνων του Φύσσα για την οποία μιλήσαμε παραπάνω.
Σε ό,τι αφορά την επίθεση στον Δένδια πάντως έχω μια άλλη θεωρία, ακόμα πιο συνομωσιολογική: Το ντου του Κασιδιάρη ήταν μια επίδειξη δύναμης. Όχι μόνο της Χ.Α. αλλά του «αντιμνημονιακού» (λέμε τώρα) καθεστώτος που μας κυβερνά.
«Να προσέχετε τι λέτε γιατί θα πέφτει ξύλο». Σαν κι αυτό που είχε φάει και ο Γιώργος Κουμουτσάκος από τον όχλο των κάφρων πριν κάνα χρόνο. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί χρυσή εφεδρεία του καθεστώτος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και αξιοποιείται σε καταστάσεις σαν τη χθεσινή.