Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα, από Liberal
Οι αξιολογικές κρίσεις που διατυπώνονται δημοσίως, δείχνουν και το επίπεδο ωριμότητας μιας κοινωνίας. Άλλωστε, η δημόσια ηθική δεν είναι παρά η απόρροια της διαλεκτικής συμπεριφοράς ενός μέσου όρου που συνιστά και τον βασικό κορμό της. Είμαστε δηλαδή ό τι κρίνουμε και ό τι μας αρέσει να συζητάμε.
Θα καταγράψω δύο δείγματα. Στην Δανία, πρόσφατα, το Συμβούλιο Δεοντολογίας ζήτησε υψηλότερο φόρο επί του κόκκινου κρέατος, αφού κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η κλιματική αλλαγή αποτελεί ένα ηθικό πρόβλημα». Και οι Δανοί ξεκίνησαν να το συζητούν . Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα, ο υπουργός Δικαιοσύνης τροφοδότησε τον δημόσιο διάλογο με μία ιδεολογικά «ηρωική» απόφαση να μην συμμετάσχει σε ένα συνέδριο για τα εγκλήματα του Κομμουνισμού. Και ξεκινήσαμε να το συζητούμε. Και μη μου πεις κανείς ότι φταίνε οι δημοσιογράφοι και όχι ο υπουργός γιατί εκείνος φρόντισε πρώτος, να το κραυγάσει ως «πράξη αντίστασης» στο ακροατήριό του…
Ποια είναι η διαφορά; Ότι οι Δανοί περιορίζουν την ηθική τους στο πλαίσιο του επιστητού και των εγκόσμιων προβλημάτων τους ενώ εμείς αναζητούμε συνεχώς το υπερκόσμιο ηρωικό μας πρότυπο για να εντυπωσιάσουμε ο ένας τον άλλον.
Αυτή λοιπόν, η διαχρονική μας διάθεση ενισχύθηκε με εκρηκτικό πλεόνασμα «ηθικού οίστρου», όταν προέκυψε η κρίση χρέους. Προσοχή, όχι η κρίση των τραπεζών, του χρηματιστηρίου ή του ιδιωτικού δανεισμού αλλά η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Αυτού δηλαδή που υπαγορεύει την εθνική, την δημόσια και την πολιτική ηθική μας, αφού τα πάντα είναι κρατικοδίαιτα και συνδέονται με τις διαθέσεις του Δημοσίου.
Αρχίσαμε δηλαδή, να συσσωρεύουμε αξιολογικές κρίσεις αγανάκτησης εναντίον ενός πολιτικού συστήματος που μας έσυρε στο αδιέξοδο. Ο πόλεμος της «ηρωικής ηθικής» ξεκίνησε, αναδεικνύοντας τους «πολέμαρχους» του ΣΥΡΙΖΑ, που άρπαξαν την ευκαιρία της προσωπικής μας διάσωσης. Και λέω προσωπικής γιατί ο καθένας μας είχε τους δικούς του λόγους να εισπράττει τις υποσχέσεις για την επικείμενη «απελευθέρωσή» του.
Σήμερα λοιπόν, που πλέον έχουν κοπάσει οι μεγάλες «μάχες» των πρώτων αναμετρήσεων και οι «επαναστάτες», βρίσκονται στην εξουσία, η «ηθική των ηρώων» καθημερινά χάνει την επιρροή της στην κοινωνία. Το μόνο που τους απομένει είναι η διαχείριση του κρατισμού στον οποίο επενδύουν ακόμα, για να περισώσουν την δύναμή τους.
Ως πότε όμως; Η τρίτη αξιολόγηση είναι προ των πυλών και οι απαιτήσεις της πραγματικότητας θα γίνουν ακόμα πιο ισχυρές. Ειδικά μετά τις γερμανικές εκλογές, ανεξαρτήτως αν ο Σόιμπλε θα συνεχίσει στο νέο ΥΠΟΙΚ.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα και στην ουσία, εκείνο που θα επιφέρει την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η κατάρρευση του αξιακού φορέα δια του οποίου κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία. Ο κρατισμός τους έστειλε στο Μαξιμού, ο κρατισμός θα τους στείλει και στο σπίτι τους.
Εδώ λοιπόν, έχουμε δύο δυσκολίες. Η μία είναι ότι, δια του κρατισμού, συνεχίζει να αναπαράγεται μια υποσχετική ηθική για το μέλλον του 50% των Ελλήνων. Και η άλλη ότι οι δυνάμεις που τρέφονται από τον αμοραλισμό των «αγανακτισμένων»
Εδώ λοιπόν, βρίσκεται και το κλειδί της υπόθεσης: Να μην βρεθεί κανένας απολύτως εγγυητής της «ηθικής του κρατισμού» στην μετα- ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Την ώρα δηλαδή που θα διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης να μην ενδώσει ούτε η ΝΔ ούτε ο νέος φορές του Κέντρου στις σειρήνες των «λαικών απαιτήσεων».
Τότε και μόνο τότε, το καθεστώς της καπηλείας του Δημοσίου θα διαλυθεί, μη δίνοντας καμία διέξοδο σε άλλη μετάλλαξη του σημερινού «ιδεώδους» σε άλλο κόμμα ή σχήμα.
Ας το βάλουν καλά στο μυαλό και στις διαθέσεις τους οι διεκδικητές της επόμενης κυβέρνησης. Μόνο όταν φέρουν στο απόλυτο αδιέξοδο τον ψηφοφόρο του κρατισμού θα καταρρεύσει και η ελπίδα της αναζωπύρωσης του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τρέφεται μόνο από τις φαντασιώσεις των πελατών του. Καταργήστε τους μελλοντικούς προμηθευτές του και είναι θέμα χρόνου να βάλει λουκέτο στο μαγαζί του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου