Χαμί εσύ κι εγώ Αλέξης, εγώ λαός κι εσύ αλλιώς!

Οι τρομοκράτες τοποθέτησαν βόμβα στην είσοδο του κτιρίου της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων στα Πατήσια για να εκδικηθούν, όπως λένε, το κράτος. Αναρωτιέμαι όμως, ποιος κρατικός παράγων θα περνούσε εκείνη την ώρα από την υποβαθμισμένη περιοχή των Πατησίων? Σαφώς κανείς, γιατί οι φαιοκόκκινοι φασίστες ήθελαν αίμα και τίποτε άλλο. Έτσι, πέτυχαν διπλά το στόχο τους, γιατί από τη μια, με την έκρηξη της βόμβας σκοτώθηκε ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι και από την άλλη αναδείξανε την «Εκρηκτική απουσία» της κοινωνίας μας.

Η επόμενη μέρα βρήκε όλη την ελληνική κοινωνία, όχι ξεχυμένη στους δρόμους να υπερασπίζεται την ύπαρξή της, όπως όφειλε άλλωστε, ούτε καν βουβή στο σημείο της δολοφονίας του μικρού Αφγανού πρόσφυγα, Χαμί Νατζάφι, Να εναποθέτει λίγα λουλούδια στη μνήμη του. Το αντίθετο, μια αποχαυνωμένη κοινωνία παρακολουθεί από τον καναπέ της τα γελοία ρεπορτάζ των ανταποκριτών των μέσων Μ.Μ.Ε για τους τρομοκράτες που δεν ανέλαβαν την ευθύνη για την τοποθέτηση της βόμβας κι έμεινε «Ορφανή». Όχι, κύριοι των Μ.Μ.Ε. δεν έμεινε ορφανή η βόμβα, γιατί είναι γνωστοί και οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί. Φυσικοί αυτουργοί είναι αυτοί οι αυτοαναφορικοί επαναστάτες που έχουν ως μοναδικό στρατηγικό μηχανισμό το αίμα και το θάνατο που προκαλούν στον Άλλον και δεν με ενδιαφέρει η ονομασία τους, ενώ ηθικοί όλοι εμείς που δεν τολμήσαμε να κάνουμε μια πορεία, να βγούμε και να βροντοφωνάξουμε ότι είμαστε έτοιμοι να αντισταθούμε στη βία που προέρχεται από τον εγκληματικό ναρκισσισμό των τρομοκρατών. Ορφανή, λοιπόν δεν έμεινε η βόμβα αλλά η ελληνική κοινωνία, γιατί έχασε ένα δεκαπεντάχρονο προσφυγόπουλο, που μόνο με την φυσική παρουσία του εδώ, μας έβαζε σε μια διαδικασία, εμάς και τα παιδιά μας, να αντιληφθούμε την ύπαρξη του Άλλου, Να τον γνωρίσουμε, να τον δούμε και να συναναστραφούμε μαζί του, ώστε να μάθουμε να διαχειριζόμαστε την πολυπλοκότητα και την αβεβαιότητα της σύγχρονης εποχής μας, χωρίς τις πλασματικές βεβαιότητες και καθαρότητες με τις οποίες έχουμε εγγραμματιστεί.

Αλήθεια, πού είναι εκείνη η επαναστατική διάθεση που έδειξε η νεολαία μας το Δεκέμβριο του 2009 για το θάνατο του δεκαπεντάχρονου Αλέξη στα Εξάρχεια από την ωμή αστυνομική τρομοκρατία? Πού χάθηκαν οι διανοούμενοι που με τις αναλύσεις και τα ευφυολογήματα παρήλασαν κατά εκατοντάδες στα τηλεοπτικά παράθυρα και τις εφημερίδες? Πού είναι η αριστερά που δήθεν κόπτεται για τα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα και τους κατατρεγμένους της κοινωνίας? Μήπως εκείνη έμεινε πρώτη ανάπηρη από τη βόμβα γιατί δεν μπόρεσε να τη διαχειριστεί πολιτικά? Πού είναι οι κομματικοί και συνδικαλιστικοί σχηματισμοί να υπερασπιστούν το πιο απλό και βασικότερο αγαθό που διαθέτουμε την ανθρώπινη ζωή μας? Πού είναι τέλος, οι δάσκαλοι να υπερασπιστούνε το δεκαπεντάχρονο αγόρι και το δάσκαλο πατέρα του που έφυγαν από τη χώρα τους για να γλιτώσουν από τις βόμβες των Ταλιμπάν? Όλοι εμείς άραγε εκπληρώσαμε το καθήκον μας στον ξεσηκωμό του Δεκέμβρη για το χαμό του Αλέξη και κλείσαμε πια ως υπεύθυνοι πολίτες ή μήπως ενδόμυχα ο Χαμί δεν ήταν το δικό μας παιδί? Γιατί τέτοια επιλεκτική ευαισθησία? Μήπως ξεχνάμε ότι στο όνομα της επιλεκτικότητας έγιναν τα περισσότερα εγκλήματα στην ανθρωπότητα? Μήπως και οι τρομοκράτες δεν προβάλλουν ως άλλοθι την επιλεκτικότητα των στόχων τους?

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ως κοινωνία βρισκόμαστε σε κρίση, όχι μόνο κρίση οικονομική, αλλά βιώνουμε κρίση ταυτότητας και συνοχής. Ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου Χαμί, όπως και του Αλέξη, πρέπει να αποτελέσει το εφαλτήριο για έναν κοινωνικό επαναπροσδιορισμό του συλλογικού μας τίποτα. Αυτές τις μέρες που ο κόσμος συρρέει στις εκκλησίες για τα πάθη του Χριστού θα πρέπει να σκεφτεί ότι τα Πάθη και η Σταύρωση του Χριστού εγκολπώνεται στο πρόσωπο του μικρού πένητα Χαμί και της οικογένειάς του.

Η βία από όπου κι αν προέρχεται, από ληστές, από τρομοκράτες, από επαναστάτες, από το κράτος και την εξουσία, από τους ισχυρούς, φέρνει τα ίδια αποτελέσματα, τον πόνο και το θάνατο, αυτόν που εκείνοι που τον προκαλούν τον δικαιολογούν ως παράπλευρη απώλεια , αλλά αντιμετωπίζεται μόνο με την κοινωνική και συλλογική εγρήγορση, όχι με διαχωρισμούς, φυλετικούς, κοινωνικούς, θρησκευτικούς.

Καλή Ανάσταση μικρέ Χαμί!

Ελπήνωρ