Δήμαρχε που ξόδευες κι εγώ σε πλήρωνα

Ο Αύγουστος για την Ελλάδα  είναι ο μήνας των πανηγυριών. Πέρα από τη μεγάλη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου που τιμάται δεόντως σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας, πανηγύρια γίνονται σε όλες τις γωνιές της ελληνικής περιφέρειας και για ξεχασμένους λόγους - κάποιο αρχαίο έθιμο που όλοι αγνοούσαν, κάποιος θρύλος ή ιστορία σχετικά με το υποδουλωμένο γένος, κάποιο προϊόν που από καιρό έπαψε να καλλιεργείται ή καλλιεργείται σε έκταση που μόνο πανηγυρισμούς δεν επιτρέπει.

Αυτές οι χαρές και τα πανηγύρια δεν θα είχαν τίποτε μεμπτό, αν οι διοργανωτές και πανηγυρίζοντες μοίραζαν το κέφι ιδίοις εξόδοις. Δυστυχώς όμως, σε κάθε τέτοια εκδήλωση, μέγας και συνήθως αποκλειστικός χορηγός είναι ο τοπικός δήμος που θέλει "να αναδείξει τα μοναδικά χαρακτηριστικά του τόπου". Και αυτό δε θα ήταν πρόβλημα αν οι δημότες πλήρωναν. Συνήθως όμως, οι Δήμοι είναι καταχρεωμένοι και στέλνουν το λογαριασμό αυτών των πανηγυριών στον Κρατικό Προϋπολογισμό. Δηλαδή, άλλοι τρώνε και πίνουν κι άλλοι πληρώνουν. Είναι δε γνωστό, ότι αυτά όλα γίνονται συνήθως και με τη συγκατάθεση των αντιπολιτευτικών παρατάξεων των διαφόρων δήμων, γιατί στα πανηγύρια βρίσκουν τη μοναδική ευκαιρία οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες της περιοχής να ανταλλάξουν χειραψίες και να χτυπήσουν στην πλάτη τους ψηφοφόρους τους. Κυρίως όμως, να επιδείξουν τη λεβεντιά και να προβάλλουν τις χορευτικές τους ικανότητες. Όσο μεγαλύτερη χορευτική δεινότητα διαθέτει ο επίδοξος αυτοδιοικητικός άρχοντας τόσο πιθανότερη είναι η εκλογή του. Έτσι, απολαμβάνει κανείς σε αυτά τα πανηγύρια σουρεαλιστικές εικόνες επίδοξων δημοτικών αρχόντων να προσπαθούν να αντισταθμίσουν τον πολιτικό νανισμό τους με εξεζητημένες χορευτικές φιγούρες. Όταν δε υπάρχει έλλειψη και σωματικού αναστήματος η προσπάθεια είναι μεγαλύτερη και εν τέλει η προσλαμβάνουσα εικόνα καταντάει μια απίθανη καρικατούρα.

Μήπως σε εποχές αυστηρής λιτότητας οφείλουν οι δήμαρχοι να περικόψουν ολίγον τις αμφιβόλου ποιότητας και χρησιμότητας αυτές  "πολιτιστικές εκδηλώσεις" ή έστω το Υπουργείο Οικονομικών να ξεκινήσει και την απογραφή των πανηγυριών; Έτσι κι αλλιώς, αυτό τελικά πληρώνει το λογαριασμό.

Κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα, αφού ακόμη και φέτος, με ένα σκληρό ομολογουμένως πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας, κι ενώ προσπαθούμε όλοι να συμμαζέψουμε τις δαπάνες τις κεντρικής διοίκησης κατά 4,5 δισ. ευρώ, οι δήμοι της χώρας μας επιφύλαξαν μια δυσάρεστη έκπληξη. Τα χρέη τους υπερβαίνουν τα 3 δισ. ευρώ, 1,2% περίπου του ΑΕΠ.

Παρόλα αυτά οι δήμαρχοι συνεχίζουν τις σπατάλες σαν να μην υπάρχει κρίση. Όλα τα ελλειμματικά δημοτικά ραδιόφωνα συνεχίζουν ως έχουν τη λειτουργία τους και τα τοπικά πανηγύρια καλά κρατούν.Βεβαίως, η μόνιμη δικαιολογία των αιρετών είναι πως το κράτος δεν τους δίνει λεφτά. Προφανώς, δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι το κράτος δεν έχει πια λεφτά και γι αυτό το λόγο ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, πλην αυτών, μπήκε σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης από τον εθισμό των δαπανών.

Ελπήνωρ