Υπουργικός συνδικαλισμός

Τα στοιχεία που δημοσιοποίησε το Οικονομικών για την «ασυμμετρία», όπως κομψά αποκαλεί τις μεγάλες ανισότητες, των αμοιβών στον δημόσιο τομέα (λες και πρόκειται για κάποιο ατελές φυσικό φαινόμενο) αποτελούν την επίσημη παραδοχή του «υπουργικού συνδικαλισμού» που ευδοκίμησε πρωτίστως επί ημερών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Πίσω από τις μεγάλες μισθολογικές διαφορές των υπουργείων –που ξεπερνούν για το ίδιο πτυχίο, την ίδια προϋπηρεσία και την ίδια θέση ακόμη και τα 1.000-1.200 ευρώ– αναδύεται η αντίληψη της δημόσιας διοίκησης ως τιμάριο του εκάστοτε ισχυρού ή ισχυρότερου υπουργού. Διότι οι μεγάλες διαφοροποιήσεις μεταξύ των υπουργείων δεν οφείλονται σε κάποια ιδιαίτερη συνδικαλιστική ισχύ των οργανώσεων. Τα επιδόματα αναδείχτηκαν και σε προσωπική πολιτική υπουργών στα όρια του δικού τους φέουδου και ανάλογα με τον χώρο που αποσπούσαν στον ενδοκυβερνητικό συσχετισμό... Πώς λοιπόν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τα κόμματα που διοίκησαν με τη μέθοδο της μισθολογικής σαλαμοποίησης και να πιστέψει ότι οι ίδιοι ανθρώπου μπορούν τώρα να επεξεργαστούν και να εφαρμόσουν ορθολογικά και δίκαια το ενιαίο μισθολόγιο;

Η ιστορία του επιδοματικού εκτροχιασμού είναι πολύ πρόσφατη για να ξεχαστεί εύκολα. Ιδιαίτερα την περίοδο 1996–2004, όταν ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε, η υπονόμευση κάθε προσπάθειας εξομάλυνσης των αντιθέσεων στο Δημόσιο ήταν κεντρικός κανόνας. Φυσικά και η ΑΔΕΔΥ έχει ευθύνη, αλλά αν μη τι άλλο δεν έκρυβε το πρόβλημα των μεγάλων διαφορών, συνήθως εις βάρος των εκπαιδευτικών και των νοσοκομειακών.

Το 2000, η δυνατότητα ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων στο Δημόσιο που μόλις είχε θεσμοθετηθεί κατέληξε σε φιάσκο, με τους υπουργούς να διαγκωνίζονται σε ράλι επιδοματικών παροχών και πλασματικών υπερωριών. Το 2002, μισή ποσοστιαία μονάδα διαφορά καταδίκαζε σε αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις, με αντιστάθμισμα τη χορήγηση του επιδόματος των 176 ευρώ. Αρχικώς δόθηκε μόνο σε 40.000 υπαλλήλους, προκειμένου να καλυφθούν προσωρινά οι αδικίες μεταξύ των υπουργείων. Με κριτήρια που σύντομα παραβιάστηκαν, όταν το επίδομα των 176 ευρώ επεκτάθηκε ακόμη και στο προσωπικό του γραφείου του πρωθυπουργού ή στο προσωπικό της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Το αίτημα για την καταβολή του έγινε σημαία, μετεξελίχτηκε σε αντικείμενο συνδικαλιστικής διεκδίκησης των κλάδων. Μέσα σε μια διετία επεκτάθηκε παντού και ανέβασε το κόστος πολύ πάνω από τη μισή μονάδα που διεκδικούσε τότε η ΑΔΕΔΥ για να κλείσει τη συμφωνία... Οσο για το πόρισμα της επιτροπής των κ. Γ. Παπαντωνίου και Β. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν οδήγησε σε ενιαίο μισθολόγιο, αντιθέτως οι Κ. Σκανδαλίδης και Β. Παπανδρέου, ως διάδοχοι στα ίδια υπουργεία, μετέθεσαν και πάλι το ενιαίο μισθολόγιο, με τη γενναιόδωρη αύξηση 5,5%, που διατήρησε ανέπαφες τις ανισότητες τινάζοντας και την μπάνκα στον αέρα.

Tης Χριστίνας Κοψίνη, από την Καθημερινή.