Νικήτας και Αλέκος: οι δύο όψεις του λαϊκισμού

Τι κοινό έχουν ο Νικήτας Κακλαμάνης και ο Αλέκος Αλαβάνος, εκτός από το ότι είναι πολιτικοί επί πολλές δεκαετίες; Πολιτικά τίποτα. Ο ένας ανήκει στη Δεξιά κι άλλος στην Αριστερά.

Κι όμως, τους ενώνει κάτι: ο λαϊκισμός και οι προκλητικές δηλώσεις τους, με τις οποίες τον συνοδεύουν.

Ο κ. Αλαβάνος πέρασε σχεδόν από όλα τα κοινοβουλευτικά και κομματικά αξιώματα. Επί τέσσερις τετραετίες ευρωβουλευτής, μετά βουλευτής, μετά αρχηγός κόμματος. Οικειοθελώς αποχώρησε από την ηγεσία του Συνασπισμού, για να την παραδώσει στον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά σύντομα το μετάνιωσε. Και έκτοτε δεν αφήνει τον διάδοχό του σε χλωρό κλαρί. Ως και ψηφοδέλτιο κόντρα στο επίσημο του πρώην κόμματός του έφτιαξε στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές.

Ολα αυτά θα είχαν μικρή σημασία, αν και δεν είναι σύνηθες ένας «χορτασμένος» από θέσεις, αξιώματα και προβολή πολιτικός να υπονομεύει το (πρώην) κόμμα του. Οικογενειακή τους υπόθεση, θα μπορούσε να πει κανείς. Το θέμα αποκτά άλλη διάσταση όταν, για να βρίσκεται στην επικαιρότητα, καταφεύγει στη μέθοδο της πρόκλησης διά του λαϊκισμού.

Πριν από λίγο διάστημα, ως γνωστόν, ο κ. Αλαβάνος εξέφρασε την επιθυμία του να μετατραπεί η πλατεία Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ (για τους μη γνωρίζοντες, είναι η κεντρική πλατεία του Καΐρου, στην οποία συγκεντρώνονταν οι εξεγερμένοι κατά του δικτάτορα Μουμπάρακ Αιγύπτιοι). Οι συνειρμοί γίνονται αυτομάτως. Δικτάτορας ο Μουμπάρακ, δικτάτορας κι ο Παπανδρέου. Η Ταχρίρ έφαγε τον Μουμπάρακ, το Σύνταγμα να φάει τον Παπανδρέου. Δεν ξέρουμε πώς φαντάστηκε το σκηνικό ο κ. Αλαβάνος. Στην Ταχρίρ του Καΐρου, έφιπποι του καθεστώτος Μουμπάρακ, κρατώντας χαντζάρες, έκαναν επιθέσεις εναντίον των εξεγερμένων. Ωσπου επενέβη ο στρατός, τάχθηκε με τους εξεγερμένους κι έστειλε τον Μουμπάρακ στη βίλα του. Τι απ' όλα αυτά φαντασιώθηκε ο κ. Αλαβάνος ότι θα γίνει στο Σύνταγμα;

Το Σύνταγμα δεν έγινε Ταχρίρ και κάτι άλλο έπρεπε να σκεφθεί για να προβληθεί. Είπε, λοιπόν, προχθές στη Θεσσαλονίκη ότι πρέπει να ετοιμάζεται η προκαταρκτική επιτροπή της Βουλής. Για να παραπεμφθεί εκεί ποιος; Ο πρωθυπουργός! Γιατί; Επειδή ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ να πουλήσει περιουσία του Δημοσίου. Προσοχή, ακόμα δεν έχει πουληθεί τίποτα. Ο πρώην αρχηγός δεν περίμενε να δει τι θα αποφασιστεί, αν και τι θα πουληθεί, για να διαπιστώσει το μέγεθος του αδικήματος (ίσως και... εθνικής προδοσίας), που διέπραξε ο πρωθυπουργός. Αλλά ζήτησε από τώρα την παραπομπή του. Πάλι καλά που δεν ζήτησε να στηθεί λαϊκό δικαστήριο στη δική μας πλατεία Ταχρίρ (αυτός είναι δημοσιογραφικός λαϊκισμός - με την άδειά του...).

Κι από τον αριστερό περνάμε στον δεξιό λαϊκισμό. Ο Νικήτας Κακλαμάνης πολιτεύεται από το 1990, όταν πρωτοεξελέγη βουλευτής. Από τη Ν.Δ. πέρασε στην Πολιτική Ανοιξη του Αντώνη Σαμαρά και επέστρεψε στη Ν.Δ. Αδιάφορο, οικογενειακά τους είναι, θα μπορούσε να πει κανείς. Οχι και τόσο, όπως θα φανεί στη συνέχεια. Το 2004 ο Καραμανλής τού ανέθεσε να... επανιδρύσει το κράτος στον τομέα της Υγείας. Για το τι έκανε, αρμοδιότερος να μιλήσει είναι ο διάδοχός του Δ. Αβραμόπουλος. Για το πόσο φούσκωσε τη φαρμακευτική δαπάνη και βούλιαξαν τα ασφαλιστικά ταμεία, για την ημι-διάλυση (σεμνός χαρακτηρισμός) που βάρεσαν τα νοσοκομεία.

Αυτόν, λοιπόν, τον τόσο πετυχημένο υπουργό επέλεξε ο Καραμανλής να τον ορίσει υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων το 2006. Θριάμβευσε και διοίκησε το δήμο επί τέσσερα χρόνια. Τον περασμένο Νοέμβριο έπαθε εκλογική νίλα και δεν μπόρεσε έτσι να ολοκληρώσει το... μεγαλειώδες έργο του. Τι παρέδωσε; Το δήμο σε διάλυση και καταχρεωμένο. Μεγαλύτερο έργο του (αν και όχι όλο δικό του - και οι προηγούμενοι ομοϊδεάτες του δήμαρχοι το ίδιο έκαναν), η συντήρηση του ραδιοσταθμού του δήμου, ενός διαχρονικού σκανδάλου, με πλήθος ρουσφετιών και δυσθεώρητο χρέος.

Από τον Νοέμβριο ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι αρχηγός της αντιπολίτευσης στο δήμο. Δεν πρόλαβε ο διάδοχός του Γιώργος Καμίνης να αναλάβει και διαπίστωσε (ο Νικήτας) ότι... διέλυσε το δήμο. «Η διάλυση σε όλο της το μεγαλείο», αναφώνησε (ο Νικήτας) τις προάλλες, επειδή το δημοτικό συμβούλιο συνεδρίασε αλλού και όχι στην αίθουσα του Παλιού Δημαρχείου, την οποία έχουν καταλάβει συμβασιούχοι.

Φυσικά, ο Κακλαμάνης είναι στο πλευρό των συμβασιούχων για μονιμοποίηση. Αλλά δεν μας λέει ποιος τους προσέλαβε και γιατί τόσα χρόνια τούς κρατάει ομήρους. Φυσικά, συμπαραστάτης των συμβασιούχων δηλώνει και ο κ. Λυκουρέντζος (υπαρχηγός του Αντώνη Σαμαρά στη Ν.Δ.). Χωρίς κι αυτός να ρωτήσει προηγουμένως τον σύντροφό του Νικήτα ποιος τους προσέλαβε και γιατί ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του υπουργοί δεν τους μονιμοποίησαν. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος που ευθύνεται για τη διάλυση του δήμου παριστάνει τον τιμητή, εγκαλώντας τον -μόλις τριών μηνών- διάδοχό του ότι πρόλαβε να τον διαλύσει κι άλλο. Ο κ. Σαμαράς ασφαλώς τον καμαρώνει (τον Νικήτα)...

Αυτές είναι οι δύο όψεις του λαϊκισμού, αριστερού και δεξιού, που πότε είναι γραφικός, πότε προκλητικός και καμιά φορά μπορεί να γίνει επικίνδυνος.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ, από την Ελευθεροτυπία.