«Ο σκοταδισμός εμποδίζει τη χωροθέτηση»

Η αρχική χωροθέτηση των εγκαταστάσεων του Φυσικού Αερίου στην Ήπειρο ήταν εξαιρετική και το μόνο που προκάλεσαν οι αντιδράσεις των κατοίκων είναι η επιβάρυνση των ελλήνων φορολογουμένων με μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Αυτό προκύπτει από τις δηλώσεις που κάνει στον «Η.Α.» ο εκπρόσωπος της ΔΕΠΑ Αντώνης Νάτσικας. Σήμερα παρουσιάζουμε αναλυτικά τις θέσεις της ΔΕΠΑ για το έργο του Φυσικού Αερίου στη Θεσπρωτία, και οι οποίες είναι ξεκάθαρες: Οι παραθεριστές δεν θα βλέπουν καν τον αγωγό φυσικού αερίου, αφού αυτός στις παραλίες γίνεται αντιληπτός μόνο από ταμπέλες. Οι δε σταθμοί συμπίεσης και μέτρησης είναι εγκαταστάσεις που χωροθετούνται χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα χωρίς οπτική επαφή όχι απλά με οικισμούς, αλλά ούτε με το οδικό δίκτυο. Ο κ. Νάτσικας παραδέχεται ότι η παλιότερη επιλογή της παραλίας του Σταυρολιμένα θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, αλλά είναι κάθετος για τη σημερινή χάραξη. Είναι σωστή και οι όποιες αντιδράσεις οφείλονται σε σκοταδισμό, ψέμματα και εσκεμμένη παραπληροφόρηση του κόσμου από λίγους με απώτερο σκοπό να ενισχυθεί ο φόβος. 



  Σχέδια 12 χρόνων 

Από το 1999 η ΔΕΠΑ σχεδιάζει τον Αγωγό Φυσικού Αερίου στην Ήπειρο. Είτε για να φέρει η Ελλάδα αέριο από την Ιταλία (σχεδιασμός που εγκαταλείφθηκε λόγω κόστους), είτε για να δώσει αέριο στην Ιταλία μέσω Τουρκίας από ασιατικές χώρες. Αυτή είναι η δεύτερη λύση που η ΔΕΠΑ ετοιμάζεται να εφαρμόσει τώρα μέσω των ακτών της Θεσπρωτίας. Μόνο που σκόνταφτε πάντα στη χωροθέτηση. Ο αγωγός πρέπει να φτάσει σε κάποια παραλία (είναι το λεγόμενο σημείο προσαιγιάλωσης) για να βυθιστεί στη συνέχεια στη θάλασσα και να περάσει στην Ιταλία. Στην ευρύτερη περιοχή χρειάζονται σταθμοί συμπίεσης και μέτρησης. Η ΔΕΠΑ είχε προτείνει από το 2004 ως σημεία που ο αγωγός θα βυθίζεται στη θάλασσα δύο παραλίες: τον Σοφά και τον Σταυρολιμένα. Σε κοντινή απόσταση πρότεινε και τη δημιουργία των αντίστοιχων εγκαταστάσεων. Και οι δύο παραλίες είναι στην τουριστική γραμμή ανάμεσα σε Πάργα και Θεσπρωτία, την πιο όμορφη της Ηπείρου.

Η πρώτη θέση έγινε αποδεκτή από τους τοπικούς φορείς αρχικά, αλλά κατόπιν το κλίμα άλλαξε. Όταν το 2007 η ΔΕΠΑ κατέληξε στην παραλία του Σταυρολιμένα για τον αγωγό και σε δύο εναλλακτικές θέσεις για τον σταθμό συμπίεσης και μέτρησης (500 με 1000 μέτρα από τις ακτές), οι αρχές φοβήθηκαν η περιοχή θα μετατραπεί σε βιομηχανική ζώνη καταστρέφοντας παραλίες και βάζοντας τέλος σε οποιοδήποτε σχέδιο για τουριστική ανάπτυξη. «Η Ελλάδα έχει περί τα δύο χιλιάδες χιλιόμετρα χερσαίους αγωγούς. Αν δεν υπήρχαν οι ταμπέλες ούτε οι ιδιοκτήτες των χωραφιών δεν θα ήξεραν πού ακριβώς βρίσκονται οι αγωγοί. Αυτό ακριβώς ισχύει και για μία παραλία και τον αγωγό φυσικού αερίου. Το μόνο που θα βλέπει ο επισκέπτης θα είναι ένα κολονάκι ύψους δύο μέτρων με ένα ταμπελάκι που επάνω του θα αναφέρει ότι σε βάθος δύο μέτρων υπάρχει αγωγός» λέει στον «Η.Α.» ο κ. Νάτσικας. Και συμπληρώνει: «Εξηγήσαμε ότι ο αγωγός θα είναι θαμμένος. Θα υπάρξει αναστάτωση για δύο χρόνια και μετά δεν θα ξέρει κανένας ότι υπάρχει αγωγός. Μπορεί να γίνει μαρίνα, αλιευτικός σταθμός, παραλία. Αρκεί να μην κατασκευαστεί μαρίνα, αυτός ήταν ο περιορισμός».

Παραδέχεται όμως ότι η ΔΕΠΑ έπρεπε να ακούσει την τοπική κοινωνία και να προτιμήσει τον Σοφά από τον Σταυρολιμένα, αφού αυτή ήταν η απαίτηση της τοπικής κοινωνίας. Αλλαγή χάραξης Οι αγωγοί φυσικού αερίου κατασκευάζονται σε σκάμμα βάθους δύο μέτρων, ενώ το τοπίο αποκαθίσταται στην προηγούμενη κατάσταση. Στο θαλάσσιο μέρος ο αγωγός είναι θαμμένος στο έδαφος αν η θάλασσα έχει βάθος λιγότερο από 25 μέτρα. Μετά τα 25 μέτρα ο αγωγός είναι «ξαπλωμένος» επάνω στο βυθό της θάλασσας. Εννοείται ότι υπάρχουν κριτήρια για τη διέλευση αγωγού τόσο στη θάλασσα, όσο και στη στεριά. Δεν μπορεί για παράδειγμα να κατασκευαστεί αγωγός σε υδροβιότοπους, σε αρχαιολογικούς χώρους κ.λπ. 

Τελικά η ΔΕΠΑ άλλαξε τη χάραξη και προβλέπει το μεν σημείο προσαιγιάλωσης του αγωγού σε μία απομονωμένη περιοχή ανάμεσα σε Πάργα και Πέρδικα, τη λεγόμενη «Ομπρέλα 2», το δε σταθμό συμπίεσης εννιά χιλιόμετρα από την ακτή στη θέση Βαρικό. Ούτε αυτή η πρόταση έγινε δεκτή από τους κατοίκους. Σήμερα ο κ. Νάτσικας δεν υπερασπίζεται μονάχα την τωρινή χάραξη, αλλά υποστηρίζει ότι κάθε χωροθέτηση είχε λογική βάση. «Οι μελέτες Σταυρολιμένα και Σοφά έγιναν αποδεκτές από τα τοπικά συμβούλια. Ήταν τότε καλές και τώρα κακές; Απλώς άλλαξαν τα πρόσωπα στα τοπικά συμβούλια. Αν μάλιστα με ρωτήσετε ποια είναι η καλύτερη περιοχή και από τεχνικής και από περιβαλλοντικής άποψης θα σας έλεγα ότι είναι ο Σοφάς με το σταθμό συμπίεσης να δημιουργείται στα Καλύβια» υποστηρίζει ο κ. Νάτσικας.

«Είναι σκοταδισμός»

Τι γίνεται όμως με τους σταθμούς συμπίεσης; Μπορούν να υπάρξουν εργοστάσια σε τουριστικές ζώνες; Του μεταφέρουμε τους φόβους που εξέφρασε ο εκπρόσωπος των Οικολόγων Πρασίνων στα Γιάννενα για αυξημένους ρύπους και για ατυχήματα που κατά καιρούς συμβαίνουν σε αυτούς. «Εάν θέλεις να είσαι αρνητικός σε ένα έργο θα βρεις χίλιους δύο λόγους. 500 εκατομμύρια Ευρωπαίοι στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελβετία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Πορτογαλία τη Ρωσία και αλλού χρησιμοποιούν φυσικό αέριο στο σπίτι τους από το 1910. Για να φτάσει το αέριο στο σπίτι πρέπει να έρθει από κάπου. Στην Ευρώπη έρχεται από τη βόρειο Θάλασσα, τη βόρεια Αφρική τη Σιβηρία. Άρα μέσα στην Ευρώπη υπάρχουν πάνω από 100.000 χιλιόμετρα αγωγοί. Αυτοί τα 500.000 εκατομμύρια είναι οι χαζοί και οι απληροφόρητοι; Η Αθήνα πώς έχει αέριο; Έχει άραγε αναρωτηθεί ο εκπρόσωπος των Οικολόγων;» λέει ο κ. Νάτσικας.



Σταθμός συμπίεσης φυσικού αερίου στη Μεσίνα της Ιταλίας



Ο εκπρόσωπος της ΔΕΠΑ υποστηρίζει ακόμη ότι ο σταθμός θα βρίσκεται σε σημείο που δεν θα είναι ορατό από οικισμό ή οποιαδήποτε δρόμο. Κατηγορεί δε τους λίγους που σπέρνουν τον φόβο στους πολλούς. «Λέγανε ότι θα καταστραφεί η παραλία στο σημείο που θα μπει ο αγωγός και ότι στον συμπιεστή θα υπάρχουν καμινάδες των 120 μέτρων με άσπρο σύννεφο που θα καλύψει τα πάντα. Λέγανε επίσης ότι θα υπάρχει θόρυβος 150 ντεσιμπέλ και πως θα χρησιμοποιείται θαλασσινό νερό για την ψύξη των εγκαταστάσεων που θα επιστρέφει στην Ελλάδα βραστό με συνέπεια να καταστραφεί η χλωρίδα και η πανίδα. Δείχνανε φωτογραφίες στα μπλοκ διυλιστήρια δίπλα στη θάλασσα για να φοβίσουν τον κόσμο. Λέγανε λοιπόν ψέμματα, συνειδητά ψέμματα». Ο κ. Νάτσικας συμπληρώνει: «Εμείς τους καλέσαμε να δούνε αγωγούς και εγκαταστάσεις. Αρνήθηκαν και το 2008 και αρνήθηκαν τώρα. Το να μην συμφωνώ με κάτι που γνωρίζω είναι σεβαστό. Δεν γνωρίζω όμως και δεν δέχομαι να μάθω είναι σκοταδισμός». «Θάβουμε τα χρήματα» Αν είχε προτιμηθεί η θέση του Σοφά (ο κ. Νάτσικας λέει ότι ο αγωγός θα έφτανε σε ένα σημείο που κάποιος δεν φτάνει ούτε με ορειβατικές αρβύλες) τότε ο σταθμός συμπίεσης θα γινόταν στα Καλύβια.




Φωτογραφία από από την περιοχή της Αλμερίας στην Νότια Ισπανία. Διακρίνονται τα κολονάκια που οριοθετούν τον αγωγό

 Για τη σύνδεση θα χρειαζόταν αγωγός μήκους 4 χιλιομέτρων με κόστος 12 εκατομμύρια ευρώ. Από τη θέση «Ομπρέλα 2» μέχρι το Φλωροβούνι είναι 9 χιλιόμετρα: συνολικό κόστος 27 εκατομμύρια ευρώ. Οι Έλληνες δηλαδή επιβαρύνονται με 15 εκατομμύρια ευρώ, αν τελικά προτιμηθεί το Φλωροβούνι που είναι ακόμη πιο μακριά από το Βαρικό. «Ως Έλληνας και ως εκπρόσωπος της ΔΕΠΑ με πολύ χαρά θα πρότεινα ένα πολύ μεγάλο τμήμα από αυτά τα χρήματα να το πάρει η κοινότητα Πέρδικας και να λύσουν υπαρκτά προβλήματα της τοπικής κοινωνίας. Και μας υποχρεώνουν χωρίς λόγο να τα θάψουμε στο χώμα, να τα κάνουμε σίδερα και μπετά για να ικανοποιηθούν φόβοι που στηρίζονται σε ψέμματα».

Τι γίνεται στην άλλη πλευρά; Ο δήμαρχος Οτράντο δέχθηκε τον αγωγό και έχει ήδη υπογράψει σχετικό συμφωνητικό: Ο δήμος δικαιούται να πάρει για κατασκευή έργων που αυτός θα επιλέξει το ισόποσο των 3 εκατομμυρίων ευρώ.

Το ιστορικό της χωροθέτησης:

1999: Η ΔΕΠΑ σε συνεργασία με την ιταλική εταιρία SNAM αρχίζει να αναζητά χώρο για να φτάσει ο αγωγός Φυσικού Αερίου στην Ήπειρο. Ο σχεδιασμός προέβλεπε να φτάσει το Αέριο μέσω της Ιταλίας στην Ελλάδα. Διερευνώνται 11 πιθανές θέσεις από τις πηγές Αχέροντα μέχρι το λιμάνι Ηγουμενίτσας. Προκρίνονται οι τρεις: Η Λούτσα στην Πρέβεζα, ο Σταυρολιμένας και ο Σοφάς στη Θεσπρωτία. Οι θέσεις επιλέγονται με βασικό κριτήριο τη συντομότερη διαδρομή προς το μεγάλο κέντρο κατανάλωσης: την Αθήνα.

2002: Ο σχεδιασμός εγκαταλείπεται γιατί το φυσικό αέριο θα κόστιζε ακριβά, αφού η Ιταλία δεν είναι παραγωγός χώρα, αλλά μεταπωλήτρια. Η ΔΕΠΑ αποδέχεται την πρόταση από την ιταλική εταιρία Edison προκειμένου να έρθει το αέριο όχι από την Ιταλία στην Ελλάδα, αλλά μέσω της Ελλάδας και Τουρκίας στην Ιταλία από χώρες της Ασίας. Αναζήτηση θέσεων βορειότερα, στην ακτογραμμή της Θεσπρωτίας. Εγκαταλείπεται η λύση της Λούτσας.

2004: Η μελέτη που προέβλεπε τις παραλίες Σταυρολιμένα και Σοφά στέλνεται στα αντιπροσωπευτικά όργανα των Θεσπρωτών. Η χάραξη γίνεται αποδεκτή από το Κοινοτικό Συμβούλιο Πέρδικας και το Νομαρχιακό Συμβούλιο Θεσπρωτίας. Η κοινότητα Πέρδικας προτείνει αντί για τον Σταυρολιμένα να προκριθεί η λύση του Σοφά. Προσφέρει επίσης έκταση 100 στρεμμάτων στην περιοχή για να δημιουργηθούν οι αναγκαίες εγκαταστάσεις.

2007: Η ΔΕΠΑ συντάσσει την προμελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων αλλά δεν εισακούει το αίτημα των κατοίκων και προτείνει ως πρώτη επιλογή τον Σταυρολιμένα αντί για τον Σοφά. Η Κοινότητα Πέρδικας αρνείται τη χάραξη. Δημιουργείται η επιτροπή αγώνα.

2008: Η ΔΕΠΑ προσπαθεί με ημερίδες, ενημερωτικά ταξίδια κ.λπ. να πείσει τους κατοίκους ότι το φυσικό αέριο και οι εγκαταστάσεις του δεν θα επιβαρύνουν το περιβάλλον. Οι κάτοικοι αντιδρούν με διαδηλώσεις και δημοψήφισμα στο οποίο δηλώνουν την αντίθεσή τους. Προς το τέλους του χρόνου η ΔΕΠΑ αναζητά νέα λύση.




Η περιοχή που θέλουν να χωροθετήσουν τον σταθμό στην Πέρδικα



2011: Η ΔΕΠΑ καταλήγει τη θέση Ομπρέλα 2. Βρίσκεται ένα χιλιόμετρο νοτιότερα της παραλίας «Καραβοστάσι» στα διοικητικά όρια της Πέρδικας. Είναι μία περιοχή με απότομη κλίση χωρίς τουριστικές ή άλλες υποδομές. Ο Σταθμός Συμπίεσης προτείνεται να κατασκευασθεί στο Βαρικό μία τοποθεσία ανάμεσα σε Πάργα-Πέρδικα χωρίς οπτική επαφή από το δρόμο ή από οικισμό. Εξετάζεται και το ενδεχόμενο να χωροθετηθεί και στο Φλωροβούνι ανάμεσα σε Πέρδικα-Καρτέρι. Οι κάτοικοι εναντιώνονται ξανά μη δεχόμενοι οποιαδήποτε πρόταση εντός των διοικητικών ορίων της Θεσπρωτίας.

Η ταυτότητα του έργου:

Υποθαλάσσιος αγωγός Φυσικού Αερίου από την Ελλάδα στην Ιταλία. Μήκος 210 χιλιόμετρα. Κόστος έργου: 800 εκατομμύρια ευρώ κατά προσέγγιση. Δημιουργία 15 θέσεων εργασίας μόνιμα στην περιοχή.

Πότε θα έρθει στα Γιάννενα και την Ήπειρο το αέριο; Άγνωστο ακόμη. Η ΔΕΠΑ υποστηρίζει ότι απ' όπου πέρασε ο αγωγός συνδέθηκαν και οι πόλεις (Καβάλα, Ξάνθη, Κομοτηνή, Χαλκίδα κ.α.).

Πηγή: http://www.agon.gr/news