Κυβέρνηση ικανών τεχνοκρατών, τώρα!

Το κράτος-θηρευτής εξοντώνει το κοπάδι. Καμία ελπίδα όσο διαφεντεύουν τη χώρα οι υπαίτιοι της καταστροφής της

Του Μανώλη Βασιλάκη.

 

Οι προϊστορικοί θηρευτές ζούσαν εξοντώνοντας και καταβροχθίζοντας τα θηράματά τους. Το έκαναν αυτό χωρίς καμία πρόνοια για το μέλλον, από τυφλό και γενετικά προδιαγεγραμμένο ένστικτο. Μόλις αποχώνευαν το τελευταίο θύμα τους, άρχιζαν να αναζητούν το επόμενο. Χωρίς να γνωρίζουν ή να ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από την εφήμερη ικανοποίηση του ενστίκτου. Η σκέψη και η στρατηγική τους εξαντλείται σε ένα και μόνο γεγονός: το επόμενο κυνήγι – την επόμενη παγανιά.

Η πρωτόγονη αυτή αντίληψη χαρακτηρίζει σήμερα δυστυχώς και το ελληνικό κράτος. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, το πολιτικό σύστημα που ακόμα το διαφεντεύει, σε μια αγαστή τριμερή σύμπραξη. Συμπεριφέρεται μάλιστα ως θηρευτής, που έχει καταληφθεί από αμόκ και επιτίθεται αδιακρίτως σε όποιον και ό,τι βρεθεί μπροστά του. Παλαιότερα τα προτιμητέα θύματα από το κοπάδι ήταν συγκεκριμένα: όλοι όσοι δεν διέθεταν συντεχνιακή δύναμη και υποστήριξη. Σήμερα δεν ισχύει ούτε και αυτό. Το πολιτικό σύστημα-θηρευτής επιτίθεται πλέον τυφλά εναντίον του μέσου πολίτη. Εξαιρούνται οι φανεροί και αφανείς χρηματοδότες του. (Βλέπε π.χ. τους κραυγαλέως ύποπτους χειρισμούς σε ό,τι αφορά τη λίστα Λαγκάρντ, για τα σκοτεινά σημεία της οποίας τηρούν αιδήμονα σιωπή το τελευταίο διάστημα οι διάφορες ιδιωτικές και δημόσιες «ΥΕΝΕΔ». Και μαζί τους σύμπασα η παρασιτική εφημεριδοσύνη). Χωρίς βέβαια να ξεχνά ποτέ τις εκ γενετής διατροφικές του συνήθειες, δηλαδή την προτίμησή του στους παραγωγικότερους και μη συντεχνιακά οργανωμένους πολίτες.

Χαρακτηριστικότερο δείγμα της μανίας του είναι το γεγονός ότι δεν ενδιαφέρεται καν για τις προφάσεις και περιφρονεί πλέον ανοιχτά κάθε έννοια δικαίου ή/και δημοσίου συμφέροντος στη χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής. Προσέξτε όλους τους ασυνείδητους εκπροσώπους τού ολιγαρχικής κοπής πολιτικού συστήματος: μιλούν για την κρίση ωσάν να ήταν μια θεομηνία, ένα απρόβλεπτο και αιφνίδιο φαινόμενο. Το άλλοθί τους είναι τάχα η σωτηρία της χώρας που αυτοί κατέστρεψαν (άλλωστε, ως γνωστόν, ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του αγύρτη).

Μερικά παραδείγματα:

Πρώτο. Περικοπή των δώρων των συνταξιούχων, αδιακρίτως του ύψους του εισοδήματος του δικαιούχου. Πρόκειται για αντίστροφα προοδευτική φορολογία, που είναι το ειδεχθέστερο είδος φορολογίας (να παίρνεις δηλαδή αναλογικά περισσότερα από τους φτωχούς σε σχέση με τους πλούσιους). Τα δώρα που είχαν απομείνει ήταν, για όλους όσους τα ελάμβαναν, του ιδίου ύψους. Οπότε όσο φτωχότερος είσαι τόσο μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός σου συνεισφέρεις με την κατάργησή τους. Όλα αυτά, προκειμένου να διατηρηθούν, έστω και ελαφρώς περιτετμημένα, τα ατελείωτα συνταξιοδοτικά ρουσφέτια των τελευταίων δεκαετιών (πρόωρες συνταξιοδοτήσεις πενηντάρηδων, παχυλές συντάξεις σε προνομιούχους που ποτέ δεν είχαν πληρώσει αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές κ.τ.τ.).

Δεύτερο. Περαιτέρω διευκόλυνση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, με αλλαγή του καθεστώτος αποζημιώσεων, προειδοποίησης κ.λπ. Θεωρητικά η επιλογή αυτή γίνεται με στόχο τη διάσωση των επιχειρήσεων ή την προσέλκυση επενδύσεων. Με δεδομένο όμως ότι ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις της κρίσης και της συμφοράς οδηγούν μαζικά τις επιχειρήσεις στο κλείσιμο, τη χρεοκοπία (υπερφορολόγηση, μη πληρωμή ληξιπρόθεσμων κρατικών υποχρεώσεων κ.ά.), ή στην αναζήτηση έδρας σε μια σοβαρή χώρα, πρόκειται ουσιαστικά για καταδίκη και άλλων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα στον καιάδα της ανεργίας και στο απόλυτο αδιέξοδο. Καθώς θα χρειαστούν δέκα τουλάχιστον χρόνια για να επανέλθει η ανεργία στα προ της κρίσης επίπεδα. Την ίδια ώρα διατηρείται στο Δημόσιο η συντριπτική πλειονότητα των ρουσφετολογικά διορισμένων, ακόμα κι όταν κλείνουν οι οργανισμοί που τους «φιλοξενούσαν».

Η συμπεριφορά αυτή της αδιάκριτης κυνηγετικής μανίας δεν περιορίζεται μόνο στα παραδείγματα που προαναφέραμε. Χαρακτηρίζει συνολικότερα την πολιτική του φαύλου συστήματος που συνεχίζει να μας κυβερνά με τον μοναδικό τρόπο που έχει μάθει. Με τον φόρο από το πρώτο ευρώ στους ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους και την εξωφρενική φορολογία των ακινήτων (που με την οριζόντια μορφή τους επιβαρύνουν περισσότερο τους σχετικά εντιμότερους και φτωχότερους, προς όφελος των πλουσιότερων και των φοροφυγάδων), μέχρι την απάνθρωπη μείωση των επιδομάτων των πραγματικών αναπήρων.

Ποιος είναι ο στόχος αυτού του κράτους-θηρευτή; Στόχος των σημερινών κυβερνώντων είναι να εξασφαλίσουν τα χρήματα που θα τους επιτρέψουν να διατηρηθούν στην εξουσία για λίγο καιρό ακόμη και να μπορέσουν να εκ-πληρώσουν τα γραμμάτια που αποδέχθηκαν για να φτάσουν εκεί. Γι’ αυτό και αδιαφορούν τελείως για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες μπορεί να έχουν θετική απόδοση σε τρία ή τέσσερα χρόνια. Έτσι άλλωστε εξηγείται γιατί ανακάλυψαν τόσο βραδυφλεγώς τις διαρθρωτικές αλλαγές του μνημονίου και εξακολουθούν να αποφεύγουν την προώθησή τους.

Ο στόχος δεν είναι η επιτυχία του προγράμματος, το οποίο έτσι όπως εξελίσσεται είναι καταδικασμένο σε αποτυχία, με βέβαιη την πολυετή οικονομική απομόνωση της χώρας και την κοινωνικά εκρηκτική διατήρηση των εγκληματικών ποσοστών ανεργίας. Στόχος δυστυχώς του πολιτικού συστήματος-θηρευτή είναι να «καταβροχθίσει» την πολυπόθητη επόμενη δόση, αδιαφορώντας για την εξόντωση του «κοπαδιού». Δόση με την οποία, άραγε, θα χρηματοδοτήσει κατά προτεραιότητα την παραγωγική οικονομία ή τους πάσης φύσεως και εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντες χρηματοδότες του; Προς τους οποίους τα θαλασσοδάνεια συνεχίζονται απτόητα ακόμα και σήμερα!

Οι διάφορες διαπλεκόμενες «ΥΕΝΕΔ» (ηλεκτρονικές και έντυπες), που είναι οι περισσότερες χρεοκοπημένες με τα στοιχειώδη τραπεζικά κριτήρια, τα οποία εφαρμόζονται σε όλους τους άλλους πλην αυτών, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ότι ο μόνος δρόμος για τη χώρα είναι η άθροιση των «φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων» υπό την «φωτεινή ηγεσία» τού (κατά δήλωσή του) «αρχιτέκτονα του αντιμνημονιακού αγώνα»[1]. Του ανθρώπου που αδίστακτα υπονόμευε επί δύο χρόνια κάθε προσπάθεια σωτηρίας, για να εξασφαλίσει ότι αυτός θα πάρει την εξουσία για να εφαρμόσει –με άθλιο όπως και οι προκάτοχοί του τρόπο– την πολιτική που μονότονα προηγουμένως κατακεραύνωνε.

Προωθητής της ιδέας τού «ένας νους φωτεινός κυβερνά», ο κυνικός «λαγός» των διαπλεκομένων, also known as «μαζί τα φάγαμε». Πρόκειται για σχέδιο εξωπραγματικό όσο και επικίνδυνο. Γιατί σε μια χώρα αναπόφευκτα καταδικασμένη να υποστεί περαιτέρω μείωση κατά 10% του διαθεσίμου εισοδήματος των πολιτών και να έχει για δέκα ακόμη τουλάχιστον χρόνια μαζική ανεργία και μετανάστευση πολλών από τους καλύτερους πολίτες της, το πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε εδώ δεν έχει καμία πιθανότητα επιβίωσης.

Οι εκπρόσωποι του predator state θα εξαφανιστούν από τον καταστροφικό «αστεροειδή» της νέας ύφεσης, φτώχειας και μαζικής ανεργίας. Με την ίδια νομοτέλεια που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι, οι δίχως άλλο εντυπωσιακότεροι θηρευτές στην ιστορία του πλανήτη. Τότε που ένας (πραγματικός) αστεροειδής προσγειώθηκε στον Κόλπο του Μεξικού πριν από 60 εκατομμύρια χρόνια.

Μόνη ελπίδα που έχει η χώρα να μην καταλήξει στα χέρια των άκρων είναι να δοθεί μια πραγματική ευκαιρία δημιουργίας ενός πολιτικού σκηνικού στο οποίο δεν θα πρωταγωνιστούν οι υπαίτιοι της καταστροφής. Μόνο έτσι είναι δυνατόν ο λαός να ηρεμήσει και να κάνει ορθολογικές επιλογές για το μέλλον. Στέλνοντας στον «σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας» τα ακραία πολιτικά φαινόμενα αυτής της ακραίας περιόδου, μιας περιόδου στην άκρη του γκρεμού.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Τον δρόμο μάς τον έδειξαν οι Ιταλοί. Έφτιαξαν –εγκαίρως– μια πραγματική κυβέρνηση τεχνοκρατών, κυβέρνηση με πραγματικές εξουσίες· και παράλληλα με τις μεταρρυθμίσεις ξεκίνησαν και την μακρά και επώδυνη διαδικασία αναγέννησης του πολιτικού τους συστήματος. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή αποφυγής της καταστροφής και για την Ελλάδα. Η ανάδειξη δηλαδή από την παρούσα Βουλή, το ταχύτερο δυνατόν, μιας πραγματικής κυβέρνησης ικανών τεχνοκρατών, που οι επικεφαλής της θα έχουν τον μόνο λόγο στη σύνθεσή της. Μιας κυβέρνησης από ανθρώπους που δεν ευθύνονται για τα όσα διαπράχθηκαν μέχρι σήμερα. Μόνο μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να ηρεμήσει τον λαό, να του προσφέρει τη δυνατότητα να ανανεώσει ριζικά το πολιτικό σύστημα και να αφαιρέσει από τα άκρα το κύριο και λογικό στη βάση του επιχείρημά τους: ότι δεν μπορεί να κυβερνά τη χώρα το σύστημα που την οδήγησε στην καταστροφή. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε κινδυνεύουμε να καταλήξουμε να κυβερνήσουν τα άκρα σε όλες τις μορφές και εκδοχές τους, καθώς ο κόσμος θα ψηφίζει τυφλά προκειμένου να απαλλαγεί από το διεφθαρμένο αυτό σύστημα.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες η ARB, που με το παρόν τεύχος εισέρχεται στο 4ο έτος του βίου της, εξοργιζόμενη με τον ρόλο του θηράματος, συνεχίζει σταθερά την πορεία που χάραξε από το 1ο τεύχος. Χωρίς καμία αβαρία στις διακηρυγμένες αρχές της. Ελπίζει δε σύντομα να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί την κατάρρευση του ανίκανου και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος-θηρευτή. Το έχουμε ξαναγράψει: Ο θάνατός του είναι η ζωή μας.

 

— The Athens Review of Books