Οι θρυλικοί 58

Του Θανάση Χειμωνά, από την athensvoice

Προσοχή! Το παρακάτω κείμενο απευθύνεται σε αυστηρά συγκεκριμένο κοινό. Θα μιλήσω για όσους τοποθετούν τον εαυτό τους στον χώρο της Κεντροαριστεράς (με εξαίρεση φυσικά αυτούς που θεωρούν κεντροαριστερό τον Τσίπρα). Σε νυν αλλά και πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, σε ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ, αλλά και σε όσους νιώθουν φρικτά εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη σαμαρική δεξιά και το λαϊκιστικομμουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Αν λοιπόν, φίλε αναγνώστη, θεωρείς πως ο Αντώνης ή ο Αλέξης (ή άλλοι πιο ακραίοι από αυτούς τους δύο) θα σώσουν τη χώρα μη διαβάσεις παρακάτω.

Ως γνωστόν, είμαι ένας από τους (θρυλικούς πλέον) 58. Έχω ξαναγράψει για το ζήτημα, τούτη τη φορά όμως θα αναφερθώ σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Βλέπω πολύ κόσμο να αντιμετωπίζει θετικά την προσπάθεια αυτή, θέτοντας όμως μια προϋπόθεση: τη διάλυση τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ. Έχω μάλιστα την εντύπωση πως η ιστορία αυτή βασικά αφορά το ΠΑΣΟΚ, πως το κόμμα του Φώτη Κουβέλη απλώς αναφέρεται για λόγους fair play.

Το επιχείρημα είναι πως το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πάψει να υπάρχει γιατί έχει ταυτιστεί με τη ρεμούλα, τα σκάνδαλα, τους διορισμούς. Πως είναι ένα κόμμα που κατέστρεψε τη χώρα και γι’ αυτό πρέπει είτε να αυτοδιαλυθεί είτε να αλλάξει όνομα (!). Να τα λέει όλα αυτά ένας παραδοσιακός δεξιός ή ένας οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ (κανονικός, όχι από αυτούς που τον ακολούθησαν τώρα για να χώσουν τα δάχτυλα στο μέλι) μπορώ να το κατανοήσω απόλυτα. Το παράδοξο όμως είναι πως η άποψη αυτή ακούγεται συχνά από άτομα που ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ ή έστω το ψήφιζαν επί σειρά ετών. Αν αυτό πίστευαν για το κόμμα τους, γιατί το υπηρέτησαν τόσα χρόνια; Είμαι στέλεχος του κόμματος και αν ξεκινούσα να απαριθμώ τα θετικά που προσέφερε στη χώρα προφανώς δεν θα ακουγόμουν αξιόπιστος. Θεωρώ ωστόσο πως δεν χρειάζεται, γιατί οι ίδιοι τα γνωρίζουν. Ακόμα όμως και αν δεχτούμε πως το ΠΑΣΟΚ έκανε μόνο κακό στη χώρα σε τι θα αποσκοπούσε η διάλυσή του; Δηλαδή, οι άνθρωποι που βρίσκονται αυτή τη στιγμή υπό την αιγίδα του είναι λαμόγια και μόλις ο πράσινος ήλιος σβήσει θα εξαγνιστούν; Για να το χοντρύνουμε λίγο παραπάνω, ο Άκης (που δεν ανήκει πλέον στο ΠΑΣΟΚ) είναι πιο έντιμος από έναν σημερινό νεολαίο της ΠΑΣΠ; Αστεία πράγματα…

Πέρα από όλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ ακόμα και σήμερα που τα ποσοστά του χαροπαλεύουν ανάμεσα στο 5 και το 7,5 % εξακολουθεί να έχει ένα brand name. Οι περισσότεροι Έλληνες (και σχεδόν όλοι οι σημερινοί κεντροαριστεροί) κάποια στιγμή της ζωής τους πίστεψαν σε αυτό. Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν το ψήφισε στις περσινές εκλογές, δεν το υποστηρίζει στα γκάλοπ αλλά παραμένει θετικός απέναντί του. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπεί ένα συμπαγές κομμάτι του ελληνικού λαού (μακράν το σημαντικότερο δημοσκοπικά στον κεντροαριστερό χώρο) πάνω στο οποίο θα χτιστεί η νέα κεντροαριστερά. Οι μηχανισμοί τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ δε, είναι αναγκαίοι ώστε να οργανωθούν με επιτυχία οι πρώτες συγκεντρώσεις της κίνησης των 58 – κάτι που φάνηκε στην εξαιρετική εκδήλωση στο Ακροπόλ την Δευτέρα.

Στο κείμενο των 58 είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουμε να κάνουμε με τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, αλλά ενός ευρύτερου συνασπισμού. Και σε αυτόν πρέπει να συμμετάσχουν όλα τα κόμματα και οι κινήσεις που εκπροσωπούν την κεντροαριστερά. Δεν γίνεται να προχωρήσουμε με μεμονωμένα άτομα. Στην πορεία (και αν όλα πάνε κατ’ ευχήν) αυτό μπορεί να αλλάξει, με τα τωρινά δεδομένα όμως έτσι θα συνεχίσουμε.

Ας ξεκολλήσουμε, λοιπόν, από τις εμμονές μας. Παλιότερα είχα μιλήσει για τη δημοσκόπηση που έλεγε πως 63 % των Ελλήνων θέλουν «κάτι» ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Οι συμπατριώτες μας που ενδεχομένως να ψήφιζαν μια ενωμένη κεντροαριστερά κυμαίνονται ανάμεσα στο 28 και το 30% του πληθυσμού. Σε γκάλοπ όπου ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία φτάνουν μετά βίας το 23άρι…

Πρόκειται για μια ιστορική ευκαιρία. Όχι για μένα, τους υπόλοιπους 57, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ. Μια ιστορική ευκαιρία για έναν ιδεολογικό χώρο που διαχρονικά πρόσφερε πολλά στη χώρα. Μια ιστορική ευκαιρία για την ίδια τη χώρα σε μια κρισιμότατη καμπή της ιστορίας της. Αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί, ρε γαμώτο!