Η τελευταία ευκαιρία για το λόμπι της δραχμής...

Του Κώστα Στούπα, από το capital.gr

Οι συλλήψεις σε σχέση με όσα έχουν λάβει χώρα στο ΤΤ τα τελευταία χρόνια είναι αποκαλυπτικές του τρόπου που λειτουργεί επί δεκαετίες στη χώρα η παρασιτοκρατία των πελατών της κομματοκρατίας και η κλεπτοκρατία των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. 

Μια επιχειρηματική τάξη που έχει βρει τρόπο να πουλάει υπηρεσίες και προϊόντα στο δημόσιο χωρίς ανταγωνισμό με αστρονομικά περιθώρια κέρδους ή να λαμβάνει θαλασσοδάνεια από κρατικές τράπεζες, -στέλνοντας πάλι το λογαριασμό στο μεγάλο κορόιδο που είναι ο φορολογούμενος που δεν φοροδιαφεύγει ή ο «κουρεμένος» δανειστής του δημοσίου-, δυο πράγματα φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι: τον ανταγωνισμό και το λιγότερο κράτος.

Με λίγα λόγια φοβάται τον καπιταλισμό. Παντού και πάντα οι άνθρωποι επιδιώκουν το ίδιον συμφέρον. Το ίδιο ισχύει και για τους δημόσιους λειτουργούς. Απλά υπάρχουν κανόνες και θεσμοί που ασκούν έλεγχο.

Παντού γίνονται απάτες. Απλά στην Ελλάδα οι απάτες και οι κλοπές δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.

Από τη μερίδα αυτή της επιχειρηματικής τάξης του «γλυκού νερού» κάποιοι που βρέθηκαν να χρωστάνε στις τράπεζες περισσότερα απ’ όσα αξίζει η περιουσία τους ονειρεύονται και επιδιώκουν την επιστροφή στη δραχμή.

Με τον τρόπο αυτό υπολογίζουν πως τα χρέη τους θα μηδενιστούν και οι ίδιοι θα καταφέρουν μέσω των διασυνδέσεων να συνεχίσουν να πλουτίζουν σε βάρος του συνόλου. Το να πλουτίζει κάποιος δεν είναι κακό, αρκεί να πλουτίζει παράγοντας περισσότερο πλούτο από όσο καταναλώνει. Αν καταναλώνει περισσότερο από όσο παράγει τότε παρασιτεί σε βάρος της κοινωνίας...

Αυτή είναι η διαφορά μετά επιχειρηματικότητας και κρατικοδιαιτισμού.

Το μνημόνιο είναι μια λάθος συνταγή ενδεχομένως η οποία εκτελέστηκε με λάθος τρόπο ή στα βασικά σημεία δεν εκτελέστηκε και καθόλου. 

Αλλά πόσο τυχαίο είναι που χρειάστηκε μνημόνιο και αυστηρή ξένη επιτήρηση από την τρόικα η οποία παρομοιάστηκε με «κατοχική» δύναμη, για να αρχίσουν να βγαίνουν σκάνδαλα και να περνάνε τις πύλες των φυλακών πολιτικοί πρώτης γραμμής και επιχειρηματίες;

Καθώς σιγά-σιγά αποκαλύπτονται που και με ποια κριτήρια πηγαίναν τα λεφτά των τραπεζών ή οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, η παρασιτοκρατία και οι πελάτες αναπολούν το κράτος δραχμής. Γι’ αυτό θα το λόμπι της δραχμής θα ετοιμαστεί για τον τελευταίο γύρο.

Το ελληνικό πρόβλημα έχει αρκετά διαφορετικές πτυχές από το πρόβλημα των άλλων χωρών του νότου και της Δύσης.

Για το κατανοήσουμε όμως θα πρέπει να το τοποθετήσουμε στο πλαίσιο των διεθνών οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων γιατί συναρτάται από αυτές.

Οι διεθνείς διαστάσεις...

«Εάν η Ευρώπη αντιπροσωπεύει σήμερα μόλις λίγο περισσότερο από το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, περί το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και πρέπει να χρηματοδοτήσει το 50% των κοινωνικών δαπανών παγκοσμίως, τότε είναι προφανές ότι οφείλει να εργασθεί πολύ σκληρά για να διατηρήσει την ευημερία και τον τρόπο ζωής της» είχε δηλώσει πρόσφατα η Γερμανίδα καγκελάριος Μερκελ στους FT. 

Στην Ελλάδα διάφορες περσόνες της πολιτικής και της τηλεόρασης θεωρούν πως η λιτότητα αποτελεί ιδεολογική αγκύλωση και όχι σχεδόν μονόδρομο που επιβάλλεται από τις συνθήκες. Οι Παπαδάκηδες, οι Προκόπηδες και οι Αλέξηδες φαίνεται πως ξέρουν καλύτερα...

Το θέμα είναι άλλο σήμερα...

Για την ακρίβεια το μερίδιο της ΕΕ στο παγκόσμιο ΑΕΠ ανέρχεται στο 23%. Αντίστοιχο κοντά στο 21% είναι και το μερίδιο του ΑΕΠ των ΗΠΑ. Αμφότερες Δυτική Ευρώπη και ΗΠΑ, οι παραδοσιακοί και ευκρινέστεροι εκπρόσωποι της δημοκρατίας και των ελεύθερων αγορών αντιπροσωπεύουν το 44% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Αθροίζοντας πληθυσμό κοντά στα 700 εκατ. ανθρώπους και οι δυο αντιπροσωπεύουν το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού.Βλέπε:Η κατανομή του παγκόσμιου πλούτου... 

Το 10% του πληθυσμού του πλανήτη νέμεται περίπου  το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ κι αυτό γιατί 300 χρόνια νωρίτερα υιοθέτησε τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ενίσχυσε τις καινοτομίες και περιόρισε τις προκαταλήψεις για το δανεισμό, τις μετοχές και τα περίπλοκα χρηματοπιστωτικά προϊόντα.

Μέχρι το 2020 υπολογίζεται πως η μεσαία τάξη του πλανήτη θα αριθμεί πάνω από 3 δισ. ανθρώπους ενώ 20 χρόνια νωρίτερα αριθμούσε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια της καπιταλιστικής Δύσης. Για την αριστερά τυχαίο είναι επίσης πως η Κίνα βγήκε από την προϊστορία των λιμών μόλις υιοθέτησε για ένα κομμάτι της οικονομίας τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και επέτρεψε τις ξένες επενδύσεις. 

Η νέα τάξη πραγμάτων της παγκοσμιοποίησης  ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν Ρήγκαν και Θάτσερ στη Δύση για να ξεπεράσουν το τέλμα του στασιμοπληθωρισμού, μείωσαν την παρέμβαση του κράτους και άνοιξαν τα σύνορα του διεθνούς  οικονομικού ανταγωνισμού. Το παζλ των αλλαγών συμπλήρωσε ο Τενγκ Σιαο Πινγκ με τις μεταρρυθμίσεις στην Κίνα που τις έβγαλαν από την κομμουνιστική απομόνωση και οικονομική προϊστορία.

Οι συνέπειες...

Τα τελευταία τριάντα χρόνια η Δύση χάνει θέσεις εργασίας οι οποίες μεταναστεύουν στις αναπτυσσόμενες χώρες. Τα δανεικά και οι κρατικές δαπάνες στη Δύση κατάφεραν να καλύψουν την απώλεια εισοδήματος για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η παγκοσμιοποίηση μείωσε δραστικά την  παγκόσμια φτώχεια, ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο των αναπτυσσόμενων χωρών, αλλά έκανε τη μεσαία τάξη της Δύσης φτωχότερη.

Είναι το μόνιμο επιχείρημα των αριστερών οικονομολόγων πως τις τελευταίες δεκαετίες το μέσο εισόδημα μειώθηκε στη Δύση. Είναι αλήθεια. Αλήθεια είναι επίσης πως το μέσο εισόδημα στη Δύση παραμένει πολλαπλάσιο αυτού των αναπτυσσόμενων χωρών.

Η παγκοσμιοποίηση βελτίωσε το μέσο εισόδημα στο σύνολο του πλανήτη και μείωσε συγκριτικά αυτό της μεσαίας και χαμηλότερης τάξης της Δύσης. Από ηθική άποψη αυτό δεν μοιάζει άδικο ούτε παράλογο. Όταν οι πόροι είναι περιορισμένοι και αυξάνονται αυτοί που τους εκμεταλλεύονται, το μερίδιο μειώνεται.

Η υψηλότερη τάξη, καθώς και ταλαντούχα άτομα στο χώρο της τεχνολογίας και των χρηματοοικονομικών ευνοήθηκαν από την παγκοσμιοποίηση καθώς μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης απέκτησαν  πρόσβαση σε μεγαλύτερη πελατεία.

Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που αναδύθηκε για τη Δύση ήταν η ακαριαία δημογραφική γήρανση του πληθυσμού.

Επίσης η παγκοσμιοποίηση μπορεί να ξεκίνησε με το άνοιγμα των συνόρων στα εμπορεύματα και το κεφάλαιο αλλά συνεχίστηκε με τις μετακινήσεις πληθυσμών. 

Οι κραδασμοί της μεσαίας τάξης της Δύσης λόγω παγκοσμιοποίησης, σε συνδυασμό με τις συνέπειες της μετανάστευσης (κυρίως της παράνομης) και της δημογραφικής γήρανσης που τινάζει τα ασφαλιστικά ταμεία και καθηλώνει την οικονομική ανάπτυξη, έχουν δημιουργήσει μια έκρυθμη πολιτική κατάσταση.

Κατά τον ίδιο τρόπο που οι μακάκοι της Μαδαγασκάρης κάθε ηλιοβασίλεμα ωρύονται γιατί νομίζουν πως δεν θα ξανανατείλει ο ήλιος,  διάφορες  θρησκευτικές αιρέσεις περιμένουν κάθε χρόνο τη Δευτέρα Παρουσία και οι κομμουνιστές την κατάρρευση του καπιταλισμού από τις εσωτερικές αντιθέσεις.  Οι κραδασμοί της παρούσης εκλαμβάνονται από τους χιλιαστές της βίβλου του 1848 σαν ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών για τη δική τους Δευτέρα Παρουσία.

Τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου είναι η άνοδος της παγκόσμιας μεσαίας τάξης. Η συμπίεση της μεσαίας τάξης της Δύσης και η μεγάλων διαστάσεων μετακίνηση πληθυσμών, μέσω της μετανάστευσης ή της λαθρομετανάστευσης.

Οι επιπτώσεις στην πολιτική...

Στις ΗΠΑ αυτή η κοινωνική και πολιτική ένταση εκφράζεται με το κίνημα του tea party  που παρασύρει το Ρεπουμπλικανικό κόμμα σε ακραίες θέσεις οι οποίες  δεν έχουν να κάνουν με τη δημοκρατική παράδοση της χώρας. Στην Ευρώπη η πολιτική και η οικονομική κρίση έχουν αναδείξει σε ρυθμιστές της πολιτικής ζωής μια σειρά από ακροδεξιά και ακροαριστερά κόμματα.

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν έρχεται πρώτο, ενώ το 55% των φοιτητών φέρεται διατεθειμένο να ψηφίσει το κόμμα αυτό που ζητά έξοδο από το ευρώ και δασμολογική προστασία των γαλλικών επιχειρήσεων. 

Στη Νορβηγία ένα ακροδεξιό κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση, ενώ ανάλογες εμφανίσεις κομμάτων με παρόμοιες θέσεις κοινές σε πολλά σημεία και αντίθετες σε άλλα έχουμε στη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, τη Βρετανία κλπ.

Στο ίδιο ρεύμα θολού ευρωσκεπτικισμού και απομονωτισμού μπορεί να συμπεριληφθούν στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ(κάποιες συνιστώσες αναφανδόν) και η Χρυσή Αυγή, με τον πρώτο να προσπαθεί να εγκαταλείψει ή απλώς να συγκαλύψει τις αριστερίστικες και αντιδημοκρατικές συνιστώσες του και τη δεύτερη να επαίρεται γι’ αυτές. 

Σύμφωνα με μια πρόσφατη ανάλυση του Economist  το κίνημα του πάρτι του τσαγιού στις ΗΠΑ έχει τρία βασικά συστατικά. Το πρώτο είναι πως η ελίτ της χώρας έχει χάσει την επαφή της με τα συστατικά της ιδρυτικής διακήρυξης. Το δεύτερο είναι πως η FED αντί να νοιάζεται για τη μεσαία τάξη ενδιαφέρεται να συντηρεί τον χρηματοπιστωτικό Λεβιάθαν. Και το τρίτο είναι πως η λαθρομετανάστευση αποτελεί κίνδυνο για το κοινωνικό κράτος.

Στην Ελλάδα που κανείς δεν νοιάζεται για το κόστος του κοινωνικού κράτους λόγω της ευημερίας με δανεικά και επιδοτήσεις η αντίθεση με τους μετανάστες αφορά την εγκληματικότητα και την ενοχλητική κοινωνική παρουσία τους.

Το κίνημα του τσαγιού δομήθηκε σαν  αντίθεση στην αδυναμία του πολιτικού συστήματος  να μεταρρυθμίσει τους προϋπολογισμούς και τους νομούς της μετανάστευσης...

Μια προσεκτική παρατήρηση των αντισυστημικών κομμάτων της Ευρώπης εμφανίζει πολλές ομοιότητες με το κίνημα του τσαγιού. Το θέμα της λαθρομετανάστευσης πριμοδοτεί περισσότερο τον ακροδεξιό χαρακτήρα αυτών των κομμάτων, και φέρνει τους αριστερούς αντισυστημικούς σε μειονεκτική θέση. 

Υποκείμενο αυτής της «επανάστασης» ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, είναι η θυμωμένη μεσαία τάξη.

Όπως επισημαίνει ο Economist στην ίδια ανάλυση ... «το κίνημα του τσαγιού αναπτύσσεται εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ενώ στην Ευρώπη εκφράζεται μέσα από νέα πολιτικά σχήματα. 

Στην Αμερική το κίνημα έχει ρίζες και στον αντικρατικό συντηρητισμό, ενώ στην Ευρώπη έλκει την καταγωγή του από τον παρελθόν της άκρας δεξιάς.

Τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα σε αντίθεση με το κίνημα του τσαγιού είναι διαφοροποιημένο μεταξύ τους.   

Κοινό σημείο των ακροδεξιών κινημάτων της Ευρώπης και του κινήματος του τσαγιού είναι πως αμφότερα αντιπροσωπεύουν θυμωμένους ανθρώπους που νοσταλγούν παλαιότερες, ασφαλέστερες και απλούστερες κοινωνίες.

Ανησυχούν για τη μετανάστευση, εκφράζουν την πιεζόμενη μεσαία τάξη που βλέπει μια μικρή ελίτ να διευρύνει την οικονομική της ευημερία και την ίδια να διολισθαίνει προς τα χαμηλότερα στρώματα.

Αμφότερα πιστεύουν πως οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον εξυπηρετούν πρωτίστως δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά της κοινωνίας. Πιστεύουν πως οι γραφειοκράτες αδιαφορούν για τις ζωές των απλών ανθρώπων. Τα παραδοσιακά κόμματα στην Ευρώπη προσπάθησαν να απομονώσουμε τα αντισυστημικά κόμματα χαρακτηρίζοντάς τα φασιστικά και ρατσιστικά.

Τα αντισυστημικά κόμματα, τα πανε τόσο καλά, γιατί τα συστημημικά κόμματα τα τελευταία χρόνια τα πήγαν πολύ άσχημα. Ενθάρρυναν την κατανάλωση και άφησαν τις τράπεζες να αναλάβουν ρίσκα. Αυτά είχαν σαν συνέπεια την αύξηση του χρέους και στην συνέχεια την λιτότητα και την αύξηση των φόρων, την αύξηση της ανεργίας και τις μειώσεις μισθών.

Τα μέτρα μείωσης των δαπανών και του κράτους είναι φιλικά στο κίνημα του τσαγιού στις ΗΠΑ.

Στην Ευρώπη οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν επαρκή απάντηση στις ανησυχίες κάποιων μειοψηφιών προς το παρόν, για το ευρώ.

Αλλά οι αντισυστημικές δυνάμεις πάνε μακρύτερα. Ο Γκιρτ Γουιλντερς χαρακτηρίζει το Κοράνι φασιστικό βιβλίο και το Ισλάμ ολοκληρωτική θρησκεία. Η Μαρί Λεπέν ζητά μέτρα προστατευτισμού για τις γαλλικές επιχειρήσεις. Όταν το UKIP στο Ηνωμένο Βασίλειο υπόσχεται ευημερία μέσω του ελεύθερου εμπορίου αλλά εκτός Ε.Ε. κάτι που φανερώνει την σύγχυση των κινημάτων αυτών.

Η αύξηση της μετανάστευσης είναι αποτέλεσμα της οικονομικής ελευθερίας της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογικής εξέλιξης έστω και αν μειώνει κάποια ποιοτικά στάνταρς του βιοτικού επιπέδου της Δύσης».

Η έρευνα του Economist τελειώνει με το συμπέρασμα πως: Οι πολιτικοί στην Ευρώπη πρέπει να εξηγήσουν γιατί πρέπει να ληφθούν δυσάρεστες αποφάσεις. Πρέπει να εξηγήσουν γιατί η ενιαία οικονομική δομή υπόσχεται μεγαλύτερη ευημερία από αυτή των κατακερματισμένων  εθνικών οικονομιών.  Γιατί π.χ. οι εργαζόμενοι από την Ανατολική Ευρώπη πληρώνουν περισσότερες εισφορές σε σχέση με τις απολαβές τους από το κοινωνικό κράτος και γι’ αυτό πρέπει να είναι  ευπρόσδεκτοι.

Σ’ αυτές της ιστορικής σημασίας παγκόσμιες αλλαγές η Ελλάδα βρέθηκε απροετοίμαστη, καταχρεωμένη, με διαλυμένο τον παραγωγικό ιστό και με μια παρασιτική νοοτροπία και διαφθορά όμοια των σοβιετικών καθεστώτων. 

Η αδυναμία κατανόησης των βασικών αιτιών κατ΄ αρχήν από την πολιτική και οικονομική ελίτ έχει αφήσει μεγαλύτερο χώρο στη σύγχυση και τη συνωμοσιολογία σε σχέση με άλλες χώρες. 

Η παρασιτική τάξη των πελατών της κομματοκρατίας και η επιχειρηματική κρατικοδίαιτη κλεπτοκρατία έχουν την εντύπωση πως η επιστροφή στη δραχμή θα της εξασφαλίσει τα προνόμια που είχε τις δεκαετίες της μεταπολεμικής ευημερίας. Δεν αντιλαμβάνεται πως τα δεδομένα αλλάζουν ριζικά.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο για την αλλαγή του οικονομικου μοντέλου από παρασιτικό σε παραγωγικό, εντός των ορίων του μπλοκ  του ευρώ, της ΕΕ και της Δύσης.

Εκτός από τον τουρισμό η Ελλάδα χρειάζεται να στηρίξει πρωτοβουλίες οι οποίες τα επόμενα 5-10 χρόνια θα διπλασιάσουν τις εξαγωγές της.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό. Αυτό δεν είναι εύκολο καθώς υπάρχουν άλλες 200 χώρες, εκτός Β. Κορέας που μας ανταγωνίζονται.

Η Ελλάδα αν δεν μειώσει το κράτος και καταστεί φιλικότερη προς την επιχειρηματικότητα, θα βιώσει την κρίση ελάττωσης του βιοτικού επιπέδου της Δύσης σε υπερθετικό βαθμό. Για την ακρίβεια θα καταρρεύσει από τα ίδια αίτια που κατέρρευσαν τα σοβιετικά καθεστώτα, βιώνοντας τις ίδιες οδυνηρές συνέπειες...

Το ελληνικό πρόβλημα έχει αρκετά διαφορετικές πτυχές από το πρόβλημα των άλλων χωρών του