Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από τους protagon.gr
Όσο είναι καιρός ας πούμε ορισμένα πράγματα για τη χώρα που αφήνουμε πίσω μας -κάθε εκλογική μάχη μάς πάει σε μια άλλη χώρα. Η νέα χώρα είναι αχαρτογράφητη αλλά ελπίζω σε δύο πράγματα από αυτήν. Να βρίσκεται μέσα στην Ευρώπη και να έχει λιγότερο μίσος.
Η αυριανή ημέρα ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω ότι, ασχέτως των πραγμάτων που έχει πει τα προηγούμενα χρόνια, θα κάνει ό,τι μπορεί για να μείνει αδιατάραχτη η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Μακάρι να τα καταφέρει. Θα μείνω στο μίσος, για τoν όγκο του οποίου στην ελληνική κοινωνία το κόμμα αυτό φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης. Και πραγματικά ελπίζω ότι από αύριο θα κάνει προσπάθειες να το καταλαγιάσει και να γίνει κυβέρνηση και εκείνων εναντίον των οποίων κατηύθυνε το μίσος. Ας μην ξεχνά ότι στην καλύτερη περίπτωση το 65% θα εξακολουθεί να μην εμπιστεύεται την πρότασή του. Και μη μας πουν, όπως είναι αναμενόμενο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν κατηγόρησε τον λαό αλλά μόνο τις κυβερνήσεις και τις τράπεζες -ευχαριστούμε, το μίσος που τροφοδότησε η ρητορεία του απλώθηκε παντού, οικογένειες και φιλίες χάλασαν και άνθρωποι που δεν ήσαν ούτε υπουργοί ούτε τραπεζίτες διασύρθηκαν δημοσίως και προπηλακίστηκαν.
Η καλλιέργεια του μίσους και η διαρκής ανατροφοδότησή του από το 10 και μετά βασίστηκε σε τρία μεγέθη. Το πρώτο ήταν ασφαλώς η ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων και η εξαθλίωση της ζωής μεγάλου μέρους τους-από τη δυστυχία εύκολα πηγάζει το μίσος αν το κατευθύνεις σωστά. Το δεύτερο ήταν το μονοπώλιο της ευαισθησίας, κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και το τρίτο ήταν ο πόλεμος εναντίον όλων ανεξαιρέτως εκείνων που δεν τους αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να έχουν κι αυτοί ευαισθησία απλώς γιατί είχαν άλλη οπτική στα πράγματα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μάλιστα. Οι άνθρωποι ήσαν σε πόλεμο και συχνά το ομολογούσαν. Ξαφνικά στην Ελλάδα εξαφανίστηκε το δημοκρατικό δικαίωμα της διαφωνίας, με κύριο ιμάντα το κόμμα της μέχρι χτες αξιωματικής αντιπολίτευσης και το σύστημα του δημοσίου λόγου, δημοσιογραφικού και άλλου, που κινείται γύρω του. Όποιος δεν συμφωνούσε ή απλώς δυσπιστούσε προς την κυρίαρχη μέχρι πρότινος πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για εξαφάνιση των Μνημονίων με ένα νόμο, για μονομερείς διαγραφές χρέους κ.λπ., με το σύνολο δηλαδή της πολιτικής που έλεγε στον λαό ότι υπάρχει ο εύκολος τρόπος, κατασπαρασσόταν. Γινόταν αυτομάτως παπαγαλάκι κάποιου, ενεργούμενο λαμόγιο ή απλώς ηλίθιος που δεν καταλαβαίνει τα αυτονόητα, και σίγουρα αναίσθητος για το 1.500.000 ανέργους, για τα παιδιά που πεινούν και για τις χιλιάδες αυτοκτονίες. Μη σου πω και συνένοχος. Το να πονάς το ίδιο με αυτούς για όσα βλέπεις γύρω σου αλλά να μην πιστεύεις σε αυτά που σου προτείνουν ως λύση δεν περιλαμβάνεται στα ενδεχόμενα.
Οι κίνδυνοι στη διαχείριση αυτού του μίσους που ασφαλώς δεν έχει εξατμιστεί είναι τρεις. Ο πρώτος είναι να συνεχίσει να συντηρείται εξ αδρανείας και να διοχετεύεται σταθερά εναντίον των ίδιων παλιών εχθρών, στους οποίους θα αποδίδονται μονίμως τα προβλήματα. Ο δεύτερος είναι να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμη ύλη ρεβανσισμού στους τομείς που θα δίδεται η ευκαιρία (π.χ. ΕΡΤ). Και ο τρίτος και κυριότερος, όταν όλοι θα έχουν καταλάβει ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, να στραφεί εναντίον του ίδιου του κόμματος που τότε θα κυβερνά, όπως έγινε και με τον Σαμαρά.
Σε κάθε περίπτωση από αύριο τελειώνουν οι ψευδαισθήσεις. Και ο πιο ανυποψίαστος θα καταλάβει ότι από την αρχή υπήρχαν μόνο πολύ επώδυνες επιλογές. Και η ελπίδα μου είναι αυτή η κοινή παραδοχή να αποτελέσει και την αρχή του τέλους του μίσους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου