Οι μικροί Γκαίμπελς

Του Νίκου Δήμου, από τους protagon.gr

Βασικοί κανόνες της προπαγάνδας:

Πρώτα κατασκευάζεις έναν (ή και περισσότερους) εξωτερικό εχθρό. Χρησιμοποιείς τα υλικά της ιστορίας (προαιώνια αντιπαλότητα, ανεξόφλητοι λογαριασμοί, κλπ). Ρίχνεις σε αυτόν τις άμεσες ή έμμεσες ευθύνες για όλα τα δεινά σου.

Μετά αρχίζεις να βλέπεις και εσωτερικούς εχθρούς. Όσοι δεν συμφωνούν με την δαιμονοποίηση του εξωτερικού εχθρού – ή όσοι έχουν μαζί του κάποιους δεσμούς. Τους ονομάζεις αμέσως προδότες, νενέκους ή απλά «πέμπτη φάλαγγα».

Δημιουργείς μια διάσταση «είτε – είτε». Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας.

Ο μάγος της προπαγάνδας Γκαίμπελς είχε καταφέρει να πείσει πολλούς Γερμανούς ότι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν  οι …αμυνόμενοι. Ότι αναγκάστηκαν να εισβάλουν σε άλλες χώρες, απαντώντας σε προκλήσεις ή επιθέσεις. Κι έτσι όταν ο Χίτλερ έθεσε το ερώτημα: «Ταπείνωση ή ρήξη;» η απάντηση ήταν «πόλεμος!». Πήγα στην Γερμανία, εννιά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, και βρήκα Γερμανούς που πίστευαν πως η χώρα τους ήταν θύμα – κι ότι δεν έχει σημασία τι έλεγε η ιστορία, μια και αυτή την γράφουν πάντα οι νικητές.

Κάπου μέσα στο επιτελείο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπάρχει ένας (ή και περισσότεροι) μάγος της επικοινωνίας. Δεν ξέρω ποιος είναι – ούτε καν αν είναι ένας ή ολόκληρο επιτελείο. Όμως έχει επιτελέσει θαύματα.

Δεν είναι δυνατόν αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ανοχή της κοινής γνώμης. Ενώ η κυβέρνηση μέχρι στιγμής δεν έχει ολοκληρώσει κανένα έργο, να εμφανίζεται ο κόσμος ευχαριστημένος με το …έργο της κυβέρνησης. Ενώ όλες οι διαπραγματεύσεις έχουν αποτύχει, τα δύο τρίτα των Ελλήνων να δηλώνουν ικανοποιημένοι με αυτές. Ενώ οι εξαγγελίες περί διαγραφής ή κουρέματος του χρέους, περί εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης, περί αριστερής στροφής της Ευρώπης, έχουν ξεχαστεί κι όλοι βλέπουν να έρχονται τα γνωστά βράχια, ο κόσμος ανησυχεί λιγότερο από ότι πριν τρία ή τέσσερα χρόνια.

Η «πρώτη φορά Αριστερά» βρήκε σχεδόν έτοιμο τον εχθρό. Εκμεταλλεύτηκε αφενός την λαχτάρα για αλλαγή (που έδωσε χρόνο) και αφετέρου την προαιώνια καχυποψία των Ελλήνων απέναντι στη Δύση την οποία γιγάντωσε. Ήδη από καιρό πολλοί πίστευαν πως δεν έφερε η Κρίση το Μνημόνιο, αλλά το Μνημόνιο την Κρίση. Άρα για όλα φταίνε οι δανειστές. Καμώνονται πως μας βοηθάνε, ενώ μας εκμεταλλεύονται, μας πιέζουν και μας καταδυναστεύουν. Η άποψη αυτή καλλιεργήθηκε έντονα και για πρώτη φορά ειπώθηκε και από επίσημα χείλη.

Εύκολο να πεισθούν οι Έλληνες που έχουν συνήθεια να φορτώνουν σε τρίτους τα προβλήματά τους – και λατρεύουν τις θεωρίες συνομωσίας.  Προσθέστε και την άγαρμπη συμπεριφορά των Γερμανών… Για ό,τι αρνητικό συμβαίνει, φταίνε αυτοί.

Με τόση όξυνση στην κοινή γνώμη είναι επικίνδυνο να υποστηρίξεις το αντίθετο. Έγινες αμέσως Γερμανοτσολιάς. Ακόμα και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Γιάνη, στην αρχή θεωρήθηκε μαγκιά και λεβεντιά.

Σαν παλιός τεχνικός της επικοινωνίας, πρέπει να συγχαρώ τους νέους Γκαίμπελς για την επιτυχία τους. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα. Αν και όταν καταρρεύσει η κατασκευή που έχουν στήσει – η αντίδραση θα είναι πολλαπλάσια. Μεγάλο τσουνάμι.