Του Χρήστου Κ. Μαυρόγιαννη, από filodimos.gr
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να αντιληφθεί ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στη Δικαιοσύνη της χώρας μας. Σίγουρα από χρόνια έχουμε διαγνώσει ότι πάσχει, αλλά κάποια φαινόμενα είναι πραγματικά πρωτάκουστα.
Έχουμε Πρόεδρο του Αρείου Πάγου που διορίζεται κυριολεκτικά τα ξημερώματα. Στη συνέχεια κάνει μήνυση σε ακαδημαϊκούς νομικούς για τις απόψεις τους, χρησιμοποιεί τη θέση της για να βγάλει ανακοινώσεις που αφορούν τα προσωπικά της ζητήματα και στέλνει στο Πειθαρχικό ανώτατους δικαστικούς κάνοντας προσωπικά ξεκαθαρίσματα.
Την ίδια στιγμή οι τρεις Πρόεδροι των Ανώτατων Δικαστηρίων της χώρας μαζί με την Γενική Επίτροπο Επικρατείας και την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου συναντούν τον πρωθυπουργό της χώρας και από αυτή τη συνάντηση το μόνο που προκύπτει είναι η είδηση για τα μισθολόγια, ως αν να συναντιούνταν κάποιος γραμματέας υπουργείου με τους εκπροσώπους του συνδικαλιστικού οργάνου μιας τυχαίας υπηρεσίας για τις συνήθεις συζητήσεις περί αυξήσεων και αναδρομικών.
Λίγο αργότερα ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας που προ ημερών ανέβαλε Ολομέλεια επειδή «το κλίμα δεν ήταν καλό», δηλ. ευθέως παραδεχόμενος ότι δεν είναι ικανός να δικάσει όντας επιρρεπής σε εξωτερικές καταστάσεις, δηλώνει χωρίς αιδώ ότι «το καθήκον μας ως δικαστών είναι να πιάσουμε το σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας» ακυρώνοντας συνολικά τη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης που ορίζει ότι οι δικαστές δικάζουν κατά το Σύνταγμα και το νόμο και όχι κατά τον «σφυγμό της κοινωνίας». Διότι εκτός του ότι αυτόν τον σφυγμό ο καθένας μπορεί να τον ερμηνεύσει κατά το δοκούν, τότε δεν υπάρχει αδέκαστη και ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Δεν εκδικάζει και δεν επιλύει υποθέσεις, δεν τηρεί και δεν εφαρμόζει απερίσπαστη τον νόμο ούτε διασφαλίζει την έννοια ενός κράτους δικαίου στην συνείδηση των πολιτών, όπως ορίζει το Σύνταγμα, εφόσον επηρεάζεται από τις καταστάσεις. Οι αποφάσεις της είναι υποκειμενικές και προφανώς λανθασμένες στη βάση τους: Τι θα συνέβαινε αν «ο σφυγμός της κοινωνίας» έδειχνε την καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων της μειοψηφίας; Τι θα συνέβαινε αν η πλειοψηφία επιθυμούσε να λυντσάρει τους διαφωνούντες; Θα αποφάσιζε ως δικαστικός ότι πρέπει να καταπατηθούν τα δικαιώματά τους και να λυντσαριστούν δημοσίως;
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο ως χώρα όπου ξύνουμε πλέον τον πάτο του βαρελιού. Στον πάτο του βαρελιού παραμονεύει ακριβώς η στέρηση των ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων την ώρα που οι πολίτες ακόμα προσπαθούν να βρουν τον επόμενο Μεσσία που θα μοιράσει εύκολο χρήμα και ανέξοδες λύσεις. Αλλά οι εύκολες λύσεις που από καιρό έχουν αποδειχθεί ένας μύθος συνοδεύονται από εξίσου εύκολες παραιτήσεις και εκπτώσεις από βασικά συστατικά του κράτους δικαίου. Αν σήμερα δεν αντιδράσουμε, τότε ευκόλως τυπωμένα χρήματα με τα οποία θα γεμίσει η τσέπη μας θα βρίσκουμε, αλλά εκτός του ότι δεν θα έχουν καμία αγοραστική αξία, δεν θα υπάρχει και κανείς στον οποίο να μπορούμε να απευθυνθούμε για να βρούμε το δίκιο μας.
Οι πολίτες στηρίζουμε την ελευθερία μας στο νόμο. Η κατάρρευσή του σημαίνει ότι η ελευθερία μας πλέον βρίσκεται υπό διωγμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου