Καταστάσεις... Βαϊμάρης

Τα επεισόδια της 28^ης Οκτωβρίου δεν πρέπει να αιφνιδίασαν κανένα και ας κάνουν πολλοί τον αιφνιδιασμένο. Εδώ και δυο χρόνια ζούμε καταστάσεις Βαϊμάρης. Μια καχεκτική δημοκρατία σε καιρούς κρίσης αξιών και βαθύτατα απελπιστικής οικονομικής κρίσης, ευρισκόμενη σε παντελή αδυναμία να υπερασπιστεί τη νομιμότητα, αφήνει συνεχώς την κατάσταση να της ξεφεύγει από τα χέρια. Την ίδια στιγμή παρατηρείται το φαινόμενο πολιτικές ομάδες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους να συγκλίνουν στην αμφισβήτηση του δημοκρατικού πλαισίου επίλυσης των κοινωνικών διαφορών, σύμφωνα με το οποίο δημοκρατία υπάρχει μόνο εκεί όπου για να αλλάξεις μια κυβέρνηση δεν χρειάζεται να αιματοκυλίσεις μια χώρα, δεν χρειάζεται να αποκεφαλίσεις τους προηγούμενους ηγέτες της ούτε καν να τους προπηλακίσεις, αρκεί μόνο την επόμενη φορά να μην τους ψηφίσεις (Καρλ Πόπερ).

Εχουμε αμφισβήτηση όχι της δημοκρατίας όπως υπάρχει και λειτουργεί, όχι εναντίον συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων και πρακτικών, αλλά εναντίον της ίδιας της πολιτικής και της δημοκρατίας ως τρόπου και μέσου για την ομαλή διευθέτηση και επίλυση των κοινωνικών διαφορών. Αυτές οι ομάδες συγκλίνουν σε λογικές απόρριψης της μετριοπάθειας και του ορθού λόγου και στην προώθηση λογικών μίσους και διχασμού. Η πολύπλοκη κοινωνία χωρίζεται στα δύο, στους προδότες και στους πατριώτες ή στους αυτόκλητους προασπιστές των φτωχών και αδυνάμων.

Ολα τα παραπάνω φυσικά και περιγράφουν τόσο τις καταστάσεις που έζησε η Γερμανία την περίοδο 1918-1933 όσο και τη σημερινή καχεκτική Ελληνική Δημοκρατία. Δυστυχώς εδώ δεν έχουμε να κάνουμε καν με αναλογίες αλλά με επαναλήψεις γεγονότων και περιστάσεων, εξίσου αν όχι ακόμα πιο τραγικών. Ελπίζω πως δεν θα έχουμε και επαναλήψεις στα αποτελέσματα.

Οι επιθέσεις, άλλες οργανωμένες και άλλες εμφανώς αυθόρμητες κατά των εκπροσώπων της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είναι επιθέσεις που εκμεταλλευόμενες την οργή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, επιδιώκουν την κατάλυση της δημοκρατίας και του πολιτικού συστήματος.

Η προαναφερθείσα φαιοκόκκινη σύγκλιση έγινε πλέον ιδιαίτερα εμφανής με την εκμετάλλευση των παρελάσεων. Δεν είναι τυχαίο που πλέον αυτές τις παρελάσεις επιχειρούν να εκμεταλλευτούν όχι μόνο οι ακροδεξιές ομάδες, αλλά και πολιτικά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης δήλωνε στην ΕΤ3 πως το κόμμα του βρίσκεται εκτός πολιτικού συστήματος, ταυτιζόμενος με την πάγια θέση του ΚΚΕ πως αναγνωρίζουμε το Σύνταγμα και το πολιτικό σύστημα όταν και αν μας συμφέρει. Την ίδια στιγμή, ο εκπρόσωπος Τύπου του Συνασπισμού στο Mega δήλωνε πως πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πλειοψηφία και το κυβερνών κόμμα μια οικτρή μειοψηφία. Το δεδομένο πως στη δημοκρατία το ποιος είναι μειοψηφία και ποιος πλειοψηφία το αποφασίζουν οι πολίτες, φαίνεται πως για τον εκπρόσωπο Τύπου του Συνασπισμού και για όσα αυτός ο χώρος εκφράζει είναι ασήμαντα αστικά κατάλοιπα και ψευδοευγένειες μεταξύ ξεπεσμένων αριστοκρατών, που έλεγε και ο Λένιν. Αλλά τι λέω εγώ, εδώ τώρα στην Ελλάδα, μια Αριστερά που κάποτε ήθελε να λέγεται ανανεωτική, σήμερα ανακαλύπτει το λάθος των συμφωνιών της Βάρκιζας και θεωρεί καταστροφή το ότι η χώρα δεν έπεσε σε ολοκληρωτικές περιπέτειες. Σήμερα αυτή η Αριστερά με την ευκολία του αμαθούς και του ρηχού κριτή της ιστορίας κατηγορεί τους αντιπάλους της για «εσχάτη προδοσία», όταν με αυτήν την κατηγορία εκτελούνταν τα μετεμφυλιακά χρόνια οι αριστεροί της εποχής. Επομένως δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτή η Αριστερά, αντί να θέτει το ζήτημα κατάργησης των παρελάσεων, ως μορφές εκδήλωσης ενός στρατοκρατικού και εθνικιστικού πνεύματος, κοιτάει πώς να τις εκμεταλλευτεί περισσότερο. Σ' αυτό το πλαίσιο η «νεοταξική Ακροδεξιά» δεν μπορεί παρά να αισθάνεται δικαιωμένη. Ευτυχώς που την τιμή της Ανανεωτικής Αριστεράς σώζει η ΔΗΜΑΡ.

Βεβαίως δεν πρέπει να αποδίδονται όλες οι αντιδράσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την Ακροδεξιά. Γι' αυτήν την εξέλιξη φταίνε και εκείνοι οι πολιτικοί που αφενός καθυστέρησαν τις μεταρρυθμίσεις και σήμερα, που το βάρος τους είναι δυσβάστακτο, αναπαράγουν τις κοινοτοπίες περί μέτρων που είναι ιδεολογίας τους, αντί να υπερασπισθούν με σθένος τις πολιτικές, οι οποίες σε μια χώρα που δαπανά περισσότερα απ' όσα παράγει, επιδιώκουν να κρατήσουν τη χώρα ζωντανή, μέχρι να αλλάξει το παραγωγικό της μοντέλο.

Του Γιώργου Σιακαντάρη, από τα ΝΕΑ.

Σύμβολα και συμβολισμοί

Ο Μανώλης Γλέζος καταληφθείς από «ιερή αγανάκτηση και οργή, αντάξια των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού για εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία» όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζοντας «πάνδημη και αυθόρμητη παρέμβαση του λαού της Θεσσαλονίκης» τα δραματικά και άκρως επικίνδυνα έκτροπα ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας- του θεσμού της Ελληνικής Δημοκρατίας και της λαϊκής ενότητας- κάνει λόγο για εκδηλώσεις «ενάντια στην υποταγή της χώρας και τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο».Τιμή και δόξα, σεβασμός και αναγνώριση στον αγώνα και την παλληκαριά του Μανώλη Γλέζου, εμβληματική μορφή της αντίστασης.Αν και ο Μανώλης Γλέζος δεν έχει ανάγκη από άλλα παράσημα και διακρίσεις. Η αντρειοσύνη του αναγνωρίστηκε από όλους και τιμήθηκε όσο λίγοι Έλληνες. Μάλιστα για πολλά χρόνια υπήρξε εξέχον μέλος του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Αντιθέτως, ο ταπεινός, σεμνός και απλός σε όλη τη διάρκεια της ζωής του Λάκης Σάντας χωρίς ποτέ να σταματήσει τον αγώνα επέλεξε την απλότητα και την απόσταση από τους προβολείς της δημόσιας ζωής.Μιας και τόφερε η κουβέντα- όπως λέει ο Σπύρος όταν θέλει να πει κάτι άσχετο- τα κόκκαλα του δικού μου Παππού έμειναν εκεί στα υψώματα της Γραμπάλας, χωρίς ποτέ κανείς να του επιδαψιλεύσει μια προσωπική τιμή, έναν ονομαστικό έπαινο. Τι και αν ήταν από τους πρώτους αξιωματικούς που έπεσαν στο Αλβανικό Μέτωπο.Είναι και αυτός «ο άγνωστος στρατιώτης» που στέκεται ανέκφραστος, αγέρωχος, περήφανος. Είναι ο πολεμιστής που έπεσε χωρίς ποτέ να μάθει αν ο αγώνας του δικαιώθηκε και αν τα ιδανικά του στέριωσαν…Δεν έγινε δημόσιο πρόσωπο, δεν απόλαυσε δημόσια αξιώματα, δεν έζησε καν έστω για να δει να μεγαλώνουν τα παιδιά και τα εγγόνια του…Έγειρε και με το αίμα του πότισε το αγριολούλουδο του υγρού λιβαδιού. Έγινε κόκκινο κρίνο στην αλάνα όπως λέει και το τραγούδι.Για αυτό λοιπόν όσοι αυτές τις μέρες μιλούν στο όνομα των λαϊκών αγώνων, της εθνικής αντίστασης, των μαχών για την ελευθερία ας είναι περισσότερο προσεκτικοί. Γιατί οι περισσότεροι Έλληνες έδωσαν πολλά σε αυτή την πατρίδα χωρίς ποτέ να λάβουν τίποτε.

Του Του Κώστα Παπαθεοδώρου, από το epirusgate

Το μικρό «1984»

Στο κλασικό του αριστούργημα «1984», ο Τζορτζ Οργουελ περιγράφει το υπουργείο Αλήθειας («υπαλήθειας» στη διπλή γλώσσα, Newspeak). Εκεί εργάζεται ο ήρωας του έργου Γουίνστον Σμιθ και συγκεκριμένα στο τμήμα RecDep (τμήμα εγγράφων). Η δουλειά του είναι συνεχής και σισύφειος. Διορθώνει τα ιστορικά αρχεία για να ταιριάζει το παρελθόν με τις τωρινές επιδιώξεις του Μεγάλου Αδελφού και να «πιστοποιείται» από την Ιστορία η αλήθεια του κόμματος. Βεβαίως, οι επιδιώξεις του Μεγάλου Αδελφού και οι εχθροί του κόμματος συνεχώς αλλάζουν και ο Γουίνστον Σμιθ δεν μένει από δουλειά. Αν δεν έχει να κάνει κάτι, έχει να κάνει το αντίθετό του.

Εκεί που πάει να τελειώσει την ορθή αφήγηση της Ιστορίας ο κόσμος αλλάζει και πρέπει να αλλάξει η Ιστορία. Το σύνθημα του κόμματος είναι «όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το παρόν. Οποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το μέλλον».

Οι ιστορικοί του ΚΚΕ έχουν το ίδιο σισύφειο έργο. Εκεί που ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν απόκληρος, τώρα είναι αποκατεστημένος. Οπως παρατήρησε ο συγγραφέας κ. Δημήτρης Φύσσας, ταυτόχρονα με τον Ζαχαριάδη αποκαταστάθηκε πολιτικά και ο Αρης Βελουχιώτης. «Γίνεται ο Βελουχιώτης να είναι “δηλωσίας”, μετά “πρωτοκαπετάνιος”, μετά πάλι δηλωσίας και “Μιζέριας” -στον οποίο δεν πρέπει να δίνεται “ούτε νερό ούτε φαΐ”, όπως έγραφε ο “Ριζοσπάστης” όταν κυνηγούσαν τον Βελουχιώτη στρατός και παρακρατικοί - και τώρα πάλι “πρωτοκαπετάνιος”; ... Ο Πλουμπίδης, που θεωρήθηκε από τον Ζαχαριάδη πράκτορας, ο οποίος δήθεν δεν εκτελέστηκε, και φυγαδεύτηκε στην Aμερική. Μετά αποκαταστάθηκε ο Πλουμπίδης, άρα δεν ήταν “πράκτορας”, και θεωρήθηκε “πράκτορας” ο Ζαχαριάδης. Σωστός λοιπόν ο Πλουμπίδης. Τώρα αποκαταστάθηκε και ο Ζαχαριάδης, που είχε βγάλει πράκτορα τον Πλουμπίδη. Αρα, σωστός και ο Ζαχαριάδης. Πώς γίνεται να ισχύουν και τα δύο;» (AthensVoice 10.10.2011).

Φυσικά γίνεται και το περιγράφει θαυμάσια στη δυστοπία του ο Τζορτζ Οργουελ. Τα κομμουνιστικά κόμματα ζουν σε ένα διαρκές «1984». Η Ιστορία, αλλά και οι επιστήμες στο σύνολό τους, δεν είναι παρά μέσα για την επίτευξη των στόχων του κόμματος. Η διαστροφή της πραγματικότητας είναι το πρώτο τους καθήκον και τον πρώτο βέβαια που διέστρεψαν είναι ο Καρλ Μαρξ, ο οποίος έγραψε ότι «οι φιλόσοφοι απλά ερμήνευσαν τον κόσμο, με διάφορους τρόπους· το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε». Βέβαια, ο Καρλ Μαρξ ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, δεν ήθελε να του αλλάξει τα φώτα. Ουδέποτε ο Μαρξ, ως γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού, δεν θα διέστρεφε την πραγματικότητα για να ταιριάζει με τις θεωρίες του. Θεωρούσε τον εαυτό του πρώτα επιστήμονα και μετά ακτιβιστή. Δεν αρνιόταν την πραγματικότητα που ήθελε να αλλάξει, τη χρησιμοποίησε για να διατυπώσει θεωρία αλλαγής.

Αυτά όμως για τους επιγόνους του και την κομματική γραφειοκρατία του κομμουνιστικού κινήματος είναι ψιλά γράμματα. Το ευτύχημα είναι ότι το «1984» περιορίστηκε στους κόλπους του ΚΚΕ στην Ελλάδα. Διότι αλλιώς, ακόμη κι αν επιβίωνε το σοβιετικό μοντέλο, το ελληνικό κράτος θα χρεοκοπούσε μόνο από το τύπωμα των σχολικών βιβλίων, τα οποία άλλοτε θα είχαν τον Βελουχιώτη «χαφιέ», άλλοτε τον «Ζαχαριάδη» αποκατεστημένο και άλλοτε και με τα δύο ταυτόχρονα.

Tου Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.

Μπορείς να σκάσεις για λίγο, παρακαλώ;

από το ελληνάκι

Τα ξημερώματα που ανακοινώθηκαν οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και οι σχετικοί όροι, η αριστεροδεξιά «ιντελιτζένσια» αφήνιασε. Πριν καν η Ευρώπη, ο υπόλοιπος κόσμος, οι τραπεζικοί κύκλοι, οι οικονομικοί αναλυτές, οι πολιτικοί επιστήμονες, οι ειδικοί διεθνών σχέσεων προλάβουν να βγάλουν ένα-δυο στοιχειώδη συμπεράσματα για το «κούρεμα», οι απανταχού αριστεροδεξιοί Ελληναράδες είχαν βγάλει ήδη το πόρισμα, τα νούμερα, τα συμπεράσματα και μας τα έτριβαν για ώρες στα μούτρα μας. Με κεφαλαία γράμματα, με βίντεο από τη γερμανική κατοχή και με το γνωστό πάθος, την ημιμάθεια και την κατινιά που εδώ και δύο χρόνια έχει μολύνει τον δημόσιο λόγο. Άλλοι έβριζαν και άλλοι πανηγύριζαν λες και έληξε κάποιο ματς με τελικό σκορ.
Άλλωστε, δυο χρόνια τώρα δεν κάνουμε και τίποτα άλλο. Βρίζουμε ή πανηγυρίζουμε σύμφωνα με το πώς αποκωδικοποιούμε ένα σύνθετο και δυναμικό γεγονός στην μονοδιάστατη αντίληψή μας. Έχουμε μάθει πως για όλα φταίει ο Γιωργάκης, και το ΔΝΤ. Τέλος. Πριν τον Γιωργάκη όλα ήταν ρόδινα, και το αύριο είναι ένας γκρεμός, άρα τι πιο βολικό από το να καθόμαστε να γκρινιάζουμε βουτηγμένοι στον ωκεανό της μιζέριας μας; Οι πολιτικοί φταίνε για το πριν, οι πολιτικοί θα φταίνε και για το αδιέξοδο. Το μόνο που απομένει είναι να καθόμαστε δέκα ώρες την ημέρα στο διαδίκτυο και μέσω emails και κοινωνικών δικτύων, να διαφωνούμε, να βγάζουμε το άχτι μας βρίζοντας, διαδίδοντας θεωρίες συνομωσίας, φορτώνοντας με απόψεις που χαϊδεύουν τα αφτιά μας και περιμένοντας το μάννα εξ ουρανού που θα μας επιστρέψει το δικαίωμα στα διακοποδάνεια.
Κάθε σημαντικό γεγονός, το κοιτάμε με καχυποψία, και αντί να εστιάζουμε στο γεγονός, περιμένουμε κάποια ατάκα από τον τάδε ή τον δείνα για να κουτσομπολέψουμε χαιρέκακα σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο. Πας στο γραφείο και τοmailbox είναι γεμάτο chain mails με τον Γιωργάκη κρεμασμένο, τον Αντωνάκη με πιπίλα, τον Αλέξη έτσι, την Αλέκα αλλιώς και φυσικά την πιο πρόσφατη πρόβλεψη για την ημερομηνία χρεοκοπίας ή εκλογών. «Διαδώστε» αυτό, και «σοκαριστείτε» με το άλλο. Ότι κατεβάσει το κούφιο κεφάλι του κάθε Λωλοστεφανή, σκάει σαν μία σπουδαία δράση που θα γκρεμίσει το κατεστημένο και ως δια μαγείας θα εμφανίσει την λύση που δεν έχει σκεφτεί κανένας άλλος έως τώρα. «Την τάδε εβδομάδα δεν αγοράζουμε τίποτα», «την τάδε ημέρα σβήνουμε τα φώτα για να χρεοκοπήσει η ΔΕΗ», την επέτειο του «ΟΧΙ», κάνουμε πορεία μαζί με την μαθητιώσσα νεολαία. Οδηγίες για παντός τύπου σαμποτάζ εναντίον του Κράτους και της υπόλοιπης κοινωνίας που κάποιοι έκριναν ότι δεν μιζεριάζει και δεν παθιάζεται αρκετά. Βιντεάκια του Λαζόπουλου, του Τράγκα, και ποτ πουρί debtocracy – Άνθιμου – ακροδεξιών κωλοφυλλάδων και αριστερίστικων εξυπνακηδισμών, συνθέτουν πλέον τον καθημερινό σκουπιδότοπο της διαδικτυακής επικοινωνίας αλλά και των υπόλοιπων μέσων.
Οι πάλαι πότε αξιοσέβαστες εφημερίδες, ξεπέφτουν σε εσκεμμένα ψεύδη και συναισθηματισμούς για να συσπειρώσουν προς τι; Κάποια θετική δράση; Όχι. Σήμερα η μιζέρια, η τρομολαγνία και η απελπισία πουλάνε περισσότερο και από όσο πούλαγε ο υπερπατριωτισμός στις ΗΠΑ μετά την 9/11. Τα περισσότερα ΜΜΕ το γνωρίζουν και κάνουν το κομμάτι τους. Φαίνεται ότι το κάνουν μια χαρά.
Δύο χρόνια τώρα, κολλήσαμε στα στάδια της άρνησης και της οργής και ξεχάσαμε τα υπόλοιπα. Αυτά δηλαδή που επί του πρακτέου μπορούν να σημειώσουν κάποια πρόοδο ή να παράγουν έργο. Ο Φώτης Γεωργελές χρησιμοποιεί μία ωραία ορολογία. Αραιά πυκνά, μιλάει για τις «δυνάμεις της ακινησίας». Δεν έχει άδικο. Η ευκινησία, η πορεία προς τα κάπου περιλαμβάνει οπωσδήποτε έστω και μία μικρή πρέζα αισιοδοξίας, μαζί με ενέργεια για δημιουργία και ξεκόλλημα. Η προσήλωση στην μιζέρια εκτός από τον μίζερο, δεν ωφελεί ούτε τον περίγυρό του.
Σκάσε για λίγο. Ενημερώσου πιο σφαιρικά. Δες τι γίνεται δίπλα και παραδίπλα. Δες ποια είναι τα συγκρουόμενα συμφέροντα, και κυρίως άσε για λίγο την μοιρολατρία στο πρόσωπο των πολιτικών. Και αυτοί άλλωστε καθρέφτης της κοινωνίας είναι και τίποτα σπουδαιότερο. Δες πώς βοήθησες εσύ τον εαυτό σου και την κοινωνία σου σήμερα και αν σου μείνει χρόνος ασχολείσαι και με το πώς το έκαναν οι πολιτικοί. Όχι το αντίστροφο. Οι ικανοί πολιτικοί θα προκύψουν από μία υπεύθυνη κοινωνία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν έχεις δουλειά, γίνε πιο παραγωγικός στη δουλειά σου, και βοήθα με κάθε τρόπο προσπάθειες κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν δεν έχεις δουλειά, συνέχισε την προσπάθεια, δημιούργησε κάτι, δικτυώσου. Από την ακινησία και τη μιζέρια δεν μπορεί ποτέ να εμφανιστεί κάτι. Που να χτυπιέσαι και που να βρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν δημιουργείς καμία θετική προϋπόθεση. Από την αισιοδοξία και τη δράση, ενδεχομένως και να πυροδοτήσεις κάτι.

Αναδημοσίευση με το σκίτσο από το Blog, αριστερή στρουθοκάμηλος

Μαθητικές παρελάσεις

Νομίζω πως έφτασε η ώρα να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις και στη χώρα μας. Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλία για την οριστική  κατάργηση αυτού του αναχρονιστικού θεσμού. Αρκετά αυτογελοιοποιηθήκαμε ως έθνος  τα χρόνια της ψεύτικης ευδαιμονίας, με την επίδειξη καλλίγραμμων ποδιών μαθητικών κορασίδων, οι οποίες επιδίδονταν σε μια διελκυστίνδα προκλητικού και ακριβού ντυσίματος, που τις έκανε να προσιδιάζουν  περισσότερο με πρόωρα  εκπορνευόμενες μεγαλοκυρίες, παρά με μαθήτριες γυμνασίων και λυκείων. Σήμερα δε, οι ίδιες παρελάσεις αποτελούν αρένα για μικροκομματικές αντιπαραθέσεις και επίδειξη δύναμης των ψευτοσυνδικαλιστικών μειοψηφιών. Δεν υπάρχει πια τίποτα εθνικό και περήφανο σε αυτές τις ιδιότυπες μαθητικές πασαρέλες. Πρέπει να καταργηθούν. Γι αυτό και σήμερα φιλοξενούμε στις στήλες μας , προσυπογράφοντας την ανακοίνωση της νεολαίας της Δημοκρατικής Αριστεράς:

Ανακοίνωση Νέων της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις μαθητικές παρελάσεις

Οι νέες και οι νέοι της Δημοκρατικής Αριστεράς θέλουμε να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στο θεσμό των μαθητικών παρελάσεων.

Υπογραμμίζουμε ότι: Η Ιστορική μνήμη δεν διατηρείται από τις παρελάσεις στρατιωτικού τύπου, αλλά μέσω σωστής, ουσιαστικής και αντικειμενικής διδασκαλίας στα σχολεία. Η ιστορία για την αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στο φασισμό είναι θέμα συνείδησης και όχι παρέλασης.

Αντιλαμβανόμαστε την οργή των νέων που δεν βλέπουν πλέον καμία προοπτική για το μέλλον τους. Παρά τη διαφωνία μας με τις παρελάσεις υποστηρίζουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν για πολιτικές και κομματικές αντιπαραθέσεις από μερίδα συνδικαλιστών.

Αναδημοσίευση από το Blog, Μια μαργαρίτα στο σχολείο

Βία και θεωρίες συνωμοσίας εναντίον Ορθού Λόγου!

Η βεντέτα μεταξύ κομμουνιστών και αναρχικών έρχεται από πολύ παλιά. Από την προϊστορική εποχή, το 1872, όταν διαφώνησαν ο Μαρξ και ο Μπακούνιν και διασπάστηκε η Πρώτη Διεθνής. Βάφτηκε με αίμα στον Ισπανικό Εμφύλιο (1936-1939), όταν οι Ισπανοί κομμουνιστές πολεμούσαν τους αναρχικούς τουλάχιστον με την ίδια μανία όση και τις δυνάμεις του Φράνκο (βλ. Όργουελλ “Φόρος τιμής στην Καταλωνία” 1938 και το φιλμ “Γη κι ελευθερία”-Κ.Λόουτς).

Στην ελληνική αντίσταση κατά των ναζιστικών δυνάμεων κατοχής, με αφορμή κάποιες ειρηνιστικές θέσεις των ελλήνων αναρχικών και τροτσκιστών, οι μηχανισμοί του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος, μεταξύ πολλών άλλων, εκκαθάρισαν και πολλούς αναρχικούς και τροτσκιστές, κατά το λαμπρό παράδειγμα του πατερούλη Στάλιν (βλ. Α.Στίνα “Αναμνήσεις” εκδ.Ύψιλον 1977 και “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ” εκδ. Διεθνης Βιβλιοθήκη 1984). Στο Πολυτεχνείο το '73 αλλά και στη μεταπολίτευση η βεντέττα αυτή συνεχίστηκε, ευτυχώς χωρίς τις αγριότητες του παρελθόντος.

Όλα αυτά τα λέω χωρίς καμιά διάθεση να δικαιολογήσω το παραμικρό. Αλλά για να καταρρίψω τις συνωμοσιολογικές καραμέλες περί “πρακτόρων”, ”παρακράτους”, “γνωστών-αγνώστων” αλλά και “ειρηνικών διαδηλωτών”. Όλοι οι πρωταγωνιστές των προχτεσινών επεισοδίων έχουν πολιτική ταυτότητα γνωστή στους πάντες.

Οι προχθεσινή εγκληματική επίθεση με κομμάτια μάρμαρο, καδρόνα, σίδερα και μολότωφ κατά όχι μόνο αστυνομικών αλλά και διαδηλωτών έχει για δράστες ένα νεφέλωμα που βρίσκεται πολιτικά πέρα από την Αριστερά: άλλοι από αυτούς είναι στοιχειωδώς εγγράμματοι αναρχικοί, που φαντασιώνονταν ότι έτσι εκδικούνται το θάνατο του Ντουρούτι, άλλοι το θάνατο του Λάμπρου Φούντα, άλλοι -οι περισσότεροι- θεώρησαν το ΠΑΜΕ δύναμη “αντεπαναστατική” γιατί καταλαμβάνοντας τις πρώτες θέσεις μπροστά από τον άγνωστο στρατιώτη τους εμπόδισαν να κάνουν ντού στα χειμερινά ανάκτορα και να το κάψουν το μπ...όπως είναι στη φαντασία τους το καθήκον των γνήσιων επαναστατών. Άλλοι τέλος - και δεν είναι λίγοι- γιατί απλά “γουστάρουν μπάχαλα”. Αυτό είναι το περίφημο black block, που πολύ συχνά εξ αντικειμένου καταστρέφει καθε δυνατότητα μια διαμαρτυρία να βρει τον πολιτικό της στόχο. (Από προσωπική εμπειρία: η δράση του black block στη Γένοβα το 2001 υπήρξε ένας από τους λόγους που μπήκε ταφόπλακα στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης).

Σουρρεαλιστική λεπτομέρεια: όταν διάφοροι δημοσιογράφοι θεώρησαν καλό να δώσουν εύσημα στο ΚΚΕ που υπερασπίστηκε τη Βουλή κα τη Δημοκρατία, οι εκπρόσωποί του απετάξαντο το σατανά μετά βδελυγμίας, γιατί “έχουν άλλη αντίληψη περί δημοκρατίας”!! Ε, αυτό δα το έχουμε καταλάβει από χρόνια! Στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ ανησυχητικό ένα τμήμα πολιτών να υποκαθιστά την αστυνομία στην προσπάθεια τήρησης της τάξης. Τα φαινόμενα “πολιτοφυλάκων” που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους -και μάλιστα σε καιρό ειρήνης -μόνο καταστροφές για τούς δημοκρατκούς θεσμούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν φέρει παγκοσμίως. Το προχθεσινό θέαμα ήταν ολοκάθαρα σύγκρουση δύο ομάδων κρούσης. Οι μεν καδρόνια, μολότωφ και μάρμαρα. Οι δε κοντάρια με κόκκινες σημαίες- δεν είναι πρώτη φορά που κόκκινες, μαύρες ή γαλανόλευκες σημαίες μετατρέπονται σε όπλα. Ποιοί επιτέθηκαν πρώτοι δεν έχει σημασία. Είδαμε και σκηνές λυντσαρίσματος. Φρίκη. Όλη αυτή η απίστευτη αναταραχή είχε δυστυχώς και έναν νεκρό, και ας μην έπεσε από χτυπήματα. Από τύχη δεν είχαμε και άλλους.

Τα αίτια αυτής της κλιμακούμενης βίας τα έχουν αναλύσει πολλοί, αλλά σίγουρα πρέπει να ψάξουμε και στην όλο και πιο βίαιη ρητορική, που μερικοί ανεγκέφαλοι την παίρνουν κατά γράμμα, ρητορική όχι μόνο της πλειοψηφίας της αριστεράς-αριστεριστών-αντιεξουσιαστών-αναρχικών, αλλά και στη ρητορκή (και πρακτική) συνδικαλιστών και “αγανακτισμένων”, όσο και αν αυτοί οι τελευταίοι διατείνονται ότι είναι ειρηνικό κίνημα. Τα Γουδιά, οι κρεμάλες , “θα σας λιώσουμε”, “θα χυθεί αίμα”, οι καταλήψεις, οι προπηλακισμοί έχουν φτιάξει πια ένα κλίμα επικίνδυνο για την ίδια τη Δημοκρατία.

Όταν η συμπεριφορά μιας ομάδας αδιαφορεί για την ανθρώπινη ζωή και θέλει να εξαφανίσει με τη βία κάθε διαφορετική γνώμη, η συμπεριφορά αυτή πρέπει να λέγεται με τ' όνομά της: φασιστική, ολοκληρωτική. Ανεξάρτητα τι ταμπέλα δίνουν στον εαυτό τους οι δράστες, αν θέλουν να λέγονται “επαναστάτες”, “πατριώτες”, “κομμουνιστές” ή “όργανα της τάξης”.

Το ΚΚΕ ακριβώς γιατί δεν θέλει ποτέ να παραδεχτεί ότι οι ολοκληρωτισμοί συναντώνται τόσο στη νοοτροπία όσο και στη συμπεριφορά, προτιμά τη θεωρία της συνωμοσίας. Επειδή οι σταλινικοί -και η ελληνική τους εκδοχή κατ' εξοχήν- έχουν αστυνομική αντίληψη της ιστορίας, οποιοιδήποτε ξεφεύγουν από τις δικές τους συνταγές με λόγια ή πράξεις, πρέπει απαραίτητα να είναι καρπός “σκοτεινών δυνάμεων”, του παρακράτους , της αστυνομίας, των ξένων ιμπεριαλιστών- διαλέγετε και παίρνετε. Επί χρόνια υποστήριζαν ότι η «17 Νοέμβρη» ήταν ξένοι πράκτορες. Όταν αποκαλύφτηκε ότι δεν ήταν παρά μια χούφτα δολοφόνων με πρωτόγονο αριστερίστικο υπόβαθρο διανθισμένο με εθνικιστικές κορώνες, το ΚΚΕ ουδέποτε παραδέχτηκε το λάθος του. Θα μου πείτε εδώ δεν έχει παραδεχτεί άλλα κι άλλα. Ας είναι.

Συνεχίζουν όμως. Οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ βγήκαν να υποστηρίξουν αόριστες θεωρίες συνωμοσίας. Προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στο κοινωνικό συνολο. Θολώνουν συνειδητά το πολιτικό τοπίο σε μια χώρα που αυτή τη στιγμή πάνω απ΄ όλα έχει ανάγκη τον Ορθό Λόγο.

Της Μελίττας Γκουρτσογιάννη, από το ΒΗΜΑ.

Τελικά μήπως είμαστε όλοι μας Ινδοί....

Εμμανουήλ Ροΐδης

                (1836 - 1904)

Τι είχε γράψει ο Εμμανουήλ Ροΐδης για τις τρεις κατηγορίες των Ελλήνων :

"Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις τοιαύτας:

α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον* βυθίζωσιν τούτο εις την χύτραν τού προϋπολογισμού.

β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον ζητούν επί παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.

γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχουν κοχλιάριον ούτε ζητούν τοιούτον, αλλά είναι επιφορτισμένοι να γεμίζωσι την χύτραν διά τού ιδρώτος των."

*To... "κοχλιάριον" = κουτάλι. [ Αν και σήμερα πρόκειται για ΚΟΥΤΑΛΑ ! ]

Ελπήνωρ

Ας κάνουν οι ξένοι ό,τι δεν µπορούµε εµείς

Εθνική κυριαρχία στα οικονοµικά ζητήµατα δεν σηµαίνει ότι «το έθνος» ασκεί την κυριαρχία, γιατί το έθνος δεν είναι υποκείµενο και δεν ασκεί τίποτε. Σηµαίνει ότι την οικονοµική πολιτική την ασκούν οµάδες που είναι πολίτες ετούτης της χώρας και όχι κάποιας άλλης. Αλλά η κυριαρχία που ασκούν δεν είναι πάντα σε όφελος των υπόλοιπων πολιτών της χώρας. 'Οπου λειτουργεί ικανοποιητικά η δηµοκρατία, οι κυρίαρχες οµάδες εφαρµόζουν πολιτική που εξυπηρετεί τους πολλούς. Αντίθετα, στις δικτατορίες «εθνική κυριαρχία» σηµαίνει ότι κάποιος δικτάτορας κάνει ό,τι θέλει, συνήθως χωρίς να ωφελείται ο λαός. Ανάµεσα στις αναπτυγµένες δηµοκρατίες και στις δικτατορίες υπάρχουν οι περισσότερες χώρες, µε ατελείς δηµοκρατίες, µε οµάδες προνοµιούχων που έχουν ειδική πρόσβαση στην εξουσία, που πότε ασκούν «φιλολαϊκή» πολιτική, πότε βοηθάνε να αναπτυχθούν υγιείς επιχειρήσεις, πότε κλέβουν τα ταµεία του κράτους και πότε αναγκάζονται να µαζέψουν τα συντρίµµια µιας κακής περιόδου. Οι δηµοκρατίες συνειδητά έχουν εκχωρήσει µέρος της οικονοµικής τους κυριαρχίας σε οργανισµούς όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση. Για παράδειγµα, έχουν απεµπολήσει το δικαίωµα να επιβάλλουν προστατευτικούς δασµούς για να στηρίξουν οµάδες επιχειρήσεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι λαοί ωφελήθηκαν όπου απεµπολήθηκε το δικαίωµα – γιατί µπήκε φρένο στις αξιώσεις των επιχειρηµατιών που θα καρπώνονταν προσόδους από µια προστατευτική πολιτική, σε βάρος των καταναλωτών και των άλλων κλάδων της οικονοµίας.
Στην Ελλάδα είχαµε ένα εθνικό πλην όµως άθλιο σύστηµα οικονοµικής διακυβέρνησης στο οποίο συµµετείχε η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού. Μοίραζε προνόµια και απέφευγε κάθε γενικό και µακρόπνοο σχέδιο: συνταξιοδοτικές ρυθµίσεις ούτε δίκαιες ούτε βιώσιµες, δηµόσια έργα υπερτιµηµένα και µισοτελειωµένα, τοποθετήσεις στο ∆ηµόσιο που δεν εξυπηρετούσαν το δηµόσιο συµφέρον, πληρωµές σκοτεινές, άγνωστος αριθµός δηµοσίων υπαλλήλων, κρατικές προµήθειες αλαλούµ. Το σύστηµα είχε τυπική πολιτική νοµιµοποίηση, αλλά ήταν χτισµένο έτσι που να µην επιτρέπει πολλές επιλογές, είτε για τους ψηφοφόρους είτε για τους λίγους αιρετούς που ήθελαν να φέρουν κάτι καινούργιο. Παράδειγµα, η οικτρή αποτυχία όσων επιχείρησαν να θέσουν το Ασφαλιστικό σε πιο υγιείς βάσεις. Η πολιτική οικονοµία χαρακτηρίζει µια τέτοια κατάσταση «θεσµική παγίδα» (institutional trap). Μερικές κοινωνικές οµάδες κερδίζουν από τα προνόµια του συστήµατος. Αλλες πιο πολυπληθείς πλήττονται, αλλά δεν µπορούν να φανταστούν και να πεισθούν ότι θα κερδίσουν σε ένα ριζικά διαφορετικό θεσµικό πλαίσιο. Το κόστος της µεταρρύθµισης µοιάζει βαρύ, ενώ το όφελος άγνωστο. Συνεπώς οι δυνάµεις της συντήρησης παραµένουν κυρίαρχες, παρ’ όλα τα προφανή προβλήµατα του status quo.
Έτσι φτάσαµε στη χρεοκοπία και στην παρέµβαση των ευρωπαίων εταίρων. Εκχωρήσαµε κυριαρχία, αρχικά ως προς τους δηµοσιονοµικούς στόχους. Σε αυτό δεν είχαµε επιλογή, για τους γνωστούς λόγους. Θα µπορούσαµε όµως να είχαµε επιλέξει εµείς τα µέσα και τα µέτρα πολιτικής για να πιάσουµε τους στόχους. «Εµείς», δηλαδή η ελληνική πολιτική ηγεσία. ∆εν το έκανε, γιατί ήταν ανέτοιµη, ανίκανη, ή δεν ήθελε να πάρει το πολιτικό κόστος να προωθήσει και να υπερασπιστεί ένα δικό της σχέδιο λιτότητας. Ελεγε λοιπόν στην τρόικα «πείτε µας τι να κάνουµε» και µετά στους Ελληνες «µας το επιβάλλουν οι ξένοι». Αντίθετα, οι Ιρλανδοί σχεδίασαν δικό τους πακέτο λιτότητας, οδυνηρό αλλά εφαρµόσιµο και µάλλον αποτελεσµατικό. Από ό,τι φαίνεται, θα βγουν από την κρίση πολύ πιο γρήγορα από εµάς. Τώρα συζητείται το ενδεχόµενο η εµπλοκή της ΕΕ να υπερβεί τον σχεδιασµό των µέτρων, και να φτάσει στην εφαρµογή. Αν γίνει αυτό, πάλι θα είναι αποτέλεσµα της ανικανότητας των δικών µας – ή της ευθυνοφοβίας. Κανένας στην ΕΕ δεν επιθυµεί να στηθεί σε ένα υπουργείο και να µετράει πόσα οδοιπορικά εγκρίνει ο γενικός γραµµατέας. Θα το κάνει, αν το κάνει, µόνο για να διασώσει το σχέδιο διάσωσης. Το πιθανότερο όµως είναι ότι θα επιµείνει να εγκατασταθούν νέες διαδικασίες και συστήµατα ελέγχου, όπως επέµεινε για την Ενιαία Αρχή Πληρωµών και για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Και θα ελπίζει ότι µε αυτά τα συστήµατα η ελληνική πολιτική ηγεσία θα µπορεί να ελέγξει πιο καλά το κόστος. Αν όµως εµείς επιµένουµε στις λαθροχειρίες, οι Ευρωπαίοι δεν µπορούν να κάνουν τίποτε. Σε αυτό το επίπεδο, των διαδικασιών και των ελέγχων, είναι καλοδεχούµενη η ευρωπαϊκή εποπτεία, και ας µην αρέσει στους πολιτικούς µας. Η αδιαφάνεια και τα παραθυράκια ήταν συστατικό στοιχείο του κράτους των προσόδων όπου διαφέντευαν. Αν ο εξωτερικός παράγοντας σπάσει τη θεσµική παγίδα και τους αναγκάσει να εγκαταστήσουν την υποδοµή µιας σύγχρονης διαχείρισης, ας γίνει έτσι. Αυτή η υποδοµή είναι απαραίτητη για τη λογοδοσία: είτε προς τις Βρυξέλλες είτε προς τον λαό. 
Του Αρίστου Δοξιάδη, οικονομολόγου, από το ΒΗΜΑ.

Το ΠΑΜΕ και οι εκβιασμοί των εργαζομένων στην "Πίνδο"

Για ένα κλίμα τρομοκρατίας, που όμοιό του δεν είχαν συναντήσει ποτέ στην επιχείρηση, κάνουν λόγο οι εργαζόμενοι του Πτηνοτροφικού Συνεταιρισμού Ιωαννίνων «Πίνδος», αναφορικά με όσα έλαβαν χώρα τα ξημερώματα της Πέμπτης στο εργοστάσιο, με την είσοδο δεκάδων μελών του ΠΑΜΕ που απαίτησαν τη διακοπή της παραγωγής.Σύμφωνα όμως με τους εργαζόμενους, δεν έμειναν μόνο σε αυτό το αίτημα αλλά ασκώντας κυρίως ψυχολογική και λεκτική βία, ανάγκασαν γυναίκες εργαζόμενες του Συνεταιρισμού να επιβιβαστούν σε λεωφορεία, προκειμένου να τις μεταφέρουν στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων όπου είχε προγραμματιστεί η εκδήλωση του ΠΑΜΕ.Οι καταγγελίες του σωματείου των εργαζομένων στον Συνεταιρισμό, αλλά και εκείνων που βίωσαν τα γεγονότα από την πρώτη στιγμή είναι εξαιρετικά σοβαρές και αν μη τι άλλο χρήζουν επαρκούς διερεύνησης, με δεδομένο, ότι πρόκειται για έναν αν μη τι άλλο πειθαναγκασμό σε μία κινητοποίηση, με την άσκηση βίας.Ανάλογη προσπάθεια καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι ότι έγινε και χθες το πρωί από πολύ λιγότερα μέλη του ΠΑΜΕ που ζήτησαν τη διακοπή της παραγωγής, προκειμένου να μοιράσουν μία ανακοίνωση. Αυτή τη φορά όμως συνάντησαν τη σθεναρή αντίσταση των εργαζομένων και των υπευθύνων που δεν επέτρεψαν την επανάληψη των φαινομένων της Πέμπτης.Ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων Αναστάσιος Καραγιάννης ξεκαθάρισε αρχικά πως κανείς δεν επιθυμεί να ανοίξει μέτωπα με κάποια συνδικαλιστική ή πολιτική οργάνωση.«Αυτό που έγινε όμως από τις 4 τα ξημερώματα με συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να εισβάλουν με ρόπαλα στα χέρια, να προπηλακίζουν, να απειλούν και να κλειδώνουν κόσμο στα γραφεία, αλλά και να σταματούν την παραγωγική διαδικασία είναι πρωτοφανές.Είναι ψευδή και προβοκατόρικα όσα ισχυρίζονται τα στελέχη του ΠΑΜΕ για κλίμα τρομοκρατίας στην επιχείρηση. Δεν υπάρχει ανασφάλιστος εργαζόμενος, όλοι είναι στο σωματείο και πάνω απ’ όλα έχουμε χρέος να στηρίξουμε τη συνεταιριστική οργάνωση που είναι η ραχοκοκαλιά της τοπικής οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο ότι στοχοποιούν την Πίνδο, όπου όμως δεν τους θέλουν οι εργαζόμενοι, για τους δικούς τους λόγους. Ακόμη και σήμερα το πρωί ήρθαν με τον ίδιο τρόπο και έλεγαν πως θα το πληρώσουμε, επειδή τα βάλαμε με το ΠΑΜΕ», σημείωσε ο κ. Καραγιάννης.Τρεις από τους εργαζόμενους, η οδηγός Ευαγγελία Ντάλα, ο υπεύθυνος παραγωγής Ελευθέριος Καραβίδας και ο υπεύθυνος μηχανολόγος Γεώργιος Μάντζιος αναφέρθηκαν στα γεγονότα της Πέμπτης.«Μου ζήτησαν να ανοίξω τις πόρτες του λεωφορείου και να μεταφέρω τον κόσμο στην πλατεία. Απάντησα ότι μπορώ να το κάνω μόνο με εντολή του διευθυντή και μου είπαν ότι σήμερα κάνουμε εμείς κουμάντο. Οι εργαζόμενοι δεν είχαν ιδέα που πηγαίναμε. Ουσιαστικά, βρισκόμασταν σε ομηρία», τόνισε η κα Ντάλλα.Για οικονομική ζημία χιλιάδων ευρώ έκανε λόγο ο υπεύθυνος της παραγωγής, αφού το εργοστάσιο διέκοψε την παραγωγή του και επαναλειτούργησε μετά από πολλές ώρες με χιλιάδες κοτόπουλα να καταλήγουν στα σκουπίδια.Αξίζει τέλος να σημειωθεί, ότι μετά τα τελευταία γεγονότα το σωματείο των εργαζομένων και η διεύθυνση του εργοστασίου εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να ζητήσουν την αστυνομική προστασία, προκειμένου να αποφευχθούν παρόμοιες καταστάσεις.

Στην αντεπίθεση το ΠΑΜΕ
Τον πρόεδρο του Συλλόγου Εργαζομένων στον Πτηνοτροφικό Συνεταιρισμό ΠΙΝΔΟΣ για τις δηλώσεις του πως οι εργαζόμενοι του Συνεταιρισμού αναγκάστηκαν να συμμετέχουν στην κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στην Περιφέρεια την Πέμπτη, μετά από απειλές και προπηλακισμούς στελεχών του ΠΑΜΕ, κατήγγειλε από την πλευρά του το μέλος της Γραμματείας Ιωαννίνων του ΠΑΜΕ Γιάννης Καραμάνης.Σύμφωνα με τον κ. Καραμάνη οι κατηγορίες αυτές είναι «αστείες» και μάλιστα από έναν απεργοσπάστη. Μάλιστα κατήγγειλε πως ομάδα του ΠΑΜΕ πήγε το πρωί της Παρασκευής στον Πτηνοτροφικό Συνεταιρισμό για να ενημερώσει τους εργαζόμενους και βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα οργανωμένο σχέδιο εγκλωβισμού και προπηλακισμού.Για «τραμπουκική επίθεση εργοδοτικών ρουφιάνων» κάνει λόγο σε ανακοίνωσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ιωαννίνων, σημειώνοντας σε ανακοίνωσή της ότι επιχείρησαν να σπείρουν την τρομοκρατία στους εργαζόμενους της ΠΙΝΔΟΥ που έχουν μήνες να πληρωθούν.

Αναδημοσίευση από το epirusgate

Επικήρυξαν» καθηγήτρια, επειδή ήταν αντίθετη στις καταλήψεις!

Είδε το πρόσωπό της σε μία αφισέτα τοιχοκολλημένη σε σχολείο της Αθήνας. Μαθητές -ίσως και ένα από τα τρία παιδιά της- είδαν ξαφνιασμένοι την επικηρυγμένη καθηγήτρια. Καθηγητές, συνάδελφοί της, μίλησαν για «φασιστικές ενέργειες», έστω κι αν μέσα τους κάποιοι το ξανασκέφτηκαν. Ποιος ξέρει τι του ξημερώνει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για τη χώρα; Αλλωστε, το μήνυμα των συγγραφέων της προκήρυξης για όποιον τολμήσει να αντιδράσει κόντρα στα «δημοκρατικά» ιδεώδη, που οι ίδιοι πρεσβεύουν, είναι ξεκάθαρο... Ποιο είναι το «έγκλημα» της καθηγήτριας Πληροφορικής; Αγωνίστηκε, από τη θέση της αντιπροέδρου του 7ου Δημοτικού Διαμερίσματος Αθήνας (εκλεγμένη με την παράταξη του δημάρχου κ. Γιώργου Καμίνη), να παραμείνουν ανοιχτά τα σχολεία της περιοχής της, των Αμπελοκήπων. Ουσιαστικά, η καθηγήτρια υποστήριξε στο δημοτικό συμβούλιο, και πέτυχε να συσπειρώσει μια σημαντική πλειοψηφία μεταξύ των μελών του, ότι τα σχολεία πρέπει να μείνουν ανοιχτά και ότι σε περίπτωση καταστροφών υπάρχουν και νομικές κυρώσεις, αφού προηγουμένως κληθεί να παρέμβει ο εισαγγελέας. Δηλαδή, η εκπαιδευτικός προσπάθησε να προασπίσει τα σχολεία της περιοχής της από το φαιοκόκκινο μπλοκ, τους «μπαχαλάκηδες», που βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν το κομμάτι τους κατά τη διάρκεια των σχολικών καταλήψεων, και την αλλοεθνή μαφία που αναζητεί τρόπους να κάνει πλιάτσικο στον σχολικό εξοπλισμό. Ανέντιμος πόλεμος «Σε συνεργασία με τους διευθυντές των σχολείων διαπίστωσα ότι μέσα στο 16ο Λύκειο το 90% των παιδιών ήταν εξωσχολικοί. Και εξωσχολικοί που βαρύνονται με αδικήματα» είναι το ατόπημα (!) που της προσάπτει η Ελευθεριακή Συνέλευση Αμπελοκήπων στην άθλια αφίσα που κυκλοφόρησε. Επίσης, η ίδια συνέλευση υπογράφει μία προκήρυξη εναντίον της, η οποία επίσης κυκλοφόρησε στο 56ο Λύκειο της περιοχής. Και όχι μόνον αυτό. Εκτός από τους αγνώστους, η καθηγήτρια δέχεται έναν ανέντιμο πόλεμο και από συναδέλφους της. Σε αυτήν την άποψη συνηγορεί το γεγονός ότι ενώ είχε όλα τα ακαδημαϊκά και κοινωνικά κριτήρια (π. χ. μεταπτυχιακές σπουδές, γνώση δύο ξένων γλωσσών) κάποιοι, με λαθροχειρία, αφαίρεσαν στοιχεία από τον φάκελο της αίτησης που έκανε για την κάλυψη θέσης εκπαιδευτικού στο 2ο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας. Τελικά, κατόπιν ένστασης, η τάξη αποκαταστάθηκε, αλλά μυστήριο παραμένει πώς ο φάκελός της έμεινε... μισός κατά την εξέταση της αίτησης από το αρμόδιο Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας της Αθήνας. Στο ΠΥΣΔΕ η εκπαιδευτικός φέρεται να έχει συγκεντρώσει τα πυρά των αιρετών εκπροσώπων των καθηγητών, που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και από άλλη παράταξη της εξωκοινοβουλευτικής ομάδα της Αριστεράς. Παρότι στη συνεδρίαση του ΠΥΣΔΕ μειοψήφησαν οι δύο αιρετοί, καταγγέλλουν την καθηγήτρια ότι ευνοείται και «βολεύεται στο σχολείο που θέλει ως ανταπόδοση της στάσης της», όπως λένε. Πολιτική δίωξη «Πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Θέλουμε να διαφυλάξουμε την ελευθερία να έχουμε δημόσιο σχολείο, να μην είναι όλα σπασμένα» ανέφερε, μιλώντας χθες στην «Κ», η εκπαιδευτικός. «Αλλωστε σύσσωμοι καθηγητές και γονείς της περιοχής είναι υπέρ των ανοιχτών σχολείων και κατά της κομματικοποίησης. Ολοι θέλουμε η εκπαιδευτική διαδικασία να μείνει όσο το δυνατόν αλώβητη από το πλήγμα που μπορεί να της προκαλέσουν ακραίες αντιδράσεις» προσθέτει. «Η στοχοποίηση και η πολιτική δίωξή της χρησιμοποιείται τρομοκρατικά ενάντια σε όσους τολμούν να διαφοροποιηθούν απ’ αυτό που η οργανωμένη συντεχνία ονομάζει “θέσεις του κλάδου” ή του “εκπαιδευτικού κινήματος”, δηλαδή, επί της ουσίας, όπως φαίνεται από τις πράξεις τους, την υποταγή στο σχέδιο διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης» πρόσθεσε από την πλευρά του, μιλώντας στην «Κ», ο διευθυντής του 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Αθήνας κ. Γιάννης Αντωνίου. «Πρόκειται για χυδαία και απαράδεκτη στοχοποίηση» σχολίασε στο ίδιο πλαίσιο, μιλώντας στην «Κ» για το περιστατικό, ο περιφερειακός διευθυντής Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής κ. Ιωάννης Κουμέντος. Φαίνεται πως κάποιοι έχουν χάσει το μέτρο, θεωρώντας ότι μπορούν να κερδίσουν πολιτικές εντυπώσεις με τη στοχοποίηση ανθρώπων και την τρομοκρατία, καταστάσεις θλιβερές και επικίνδυνες... Του Απόστολου Λακασά, από την Καθημερινή.

Συντεχνίες και κοινωνική δικαιοσύνη

Ποιο πολιτικό σχέδιο υπάρχει πίσω από την όλο και πιο γενικευμένη «επαναστατική» κατάλυση του κράτους; Το ερώτημα πρέπει να τεθεί. Γιατί είναι αυτονόητο. Όταν καταλαμβάνονται υπουργεία και ΔΕΚΟ, πανεπιστήμια, σχολεία και χωματερές και τώρα, ξανά, η ΔΕΗ από αγνώστων λοιπών στοιχείων «Αγανακτισμένους», όταν η δικαιοσύνη προκαλεί, όταν οι «γενικές» και κλαδικές απεργίες πολλαπλασιάζονται, όταν το κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει κανέναν μήτε καν το Υπουργείο Άμυνας, όταν το σύνθημα είναι συχνά το γνωστό «να φύγει η Τρόικα, το μνημόνιο και η κατοχική κυβέρνηση», αυτό μπορεί να σημαίνει ότι κάποια άλλη εξουσία περιμένει ανυπόμονα την ώρα της κρυμμένη πίσω από κάποια κουρτίνα. Ποια εξουσία; Και με ποια νομιμότητα; Αν προκηρυχθούν εκλογές -και μόνον από τον σημερινό πρωθυπουργό μπορεί να οδηγηθούμε σε μια τέτοια απόφαση αν δεν θέλουμε να καταπατήσουμε το Σύνταγμα- το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι μια μετεκλογική αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας και, όπως το είχε δηλώσει ο βιαστικός Σαμαράς, και νέες ξανά εκλογές. Με τις απεργίες, τις καταλήψεις, τους «Αγανακτισμένους»;

Μια άλλη πιθανότητα θα ήταν μια «επανάσταση». Από την πολυδιασπασμένη αριστερά, από κάποιο ΚΑΠΗ παλαιών ηρώων, από τις συνιστώσες του Σύριζα; Ή από μόνο του το νεοδογματικό και νεοσταλινικό κουκουέ που ξαναδοξάζει όλα τα ιστορικά του λάθη (για να μην πω εγκλήματα) και προσπαθεί να καλλιεργήσει τη νοσταλγία του εμφυλίου;

Μαζί με το άδηλο πολιτικό σχέδιο συμβαδίζει και το άδηλο οικονομικό σχέδιο: ας υποθέσουμε ότι προκύπτει από σωστές εκλογές μια νέα πλειοψηφία και μια νέα κυβέρνηση. Θα αποκηρύξει τα μνημόνια (και τα δις που τα συνοδεύουν) ή θα τα εναγκαλιστεί; Αν τα αποκηρύξει, ο τόπος θα οδηγηθεί αναγκαστικά και σε πλήρη πτώχευση και εκτός Ευρώπης, σε μια μοναξιά οικονομική, πολιτική και στρατηγική που ποτέ ως τώρα δεν έχει γνωρίσει. Αν δεν τα αποκηρύξει, καλό κουράγιο στους νέους κυβερνήτες που θα έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την οργή όσων αγανακτούν με τα σημερινά αλλά και τον ανατρεπτικό θυμό όσων θα θεωρήσουν ότι ξανά «τους περιέπαιξαν».

Η σημερινή εξουσία τι μπορεί πια να κάνει;

Είναι πολλά τα καμπανάκια δικών της ανθρώπων με πιο πρόσφατο το άρθρο των τριών: Διαμαντοπούλου, Λοβέρδο και Ραγκούση. Είναι δύσκολο να μην συμφωνήσει κανείς με τη καταγγελία του απίστευτου τσαμπουκά των συντεχνιών: ως και ο Α. Σαμαράς το κατάλαβε. Αλλά θα ήταν ακόμα πιο πειστική μια συλλογική προσπάθεια ορισμένων κυβερνητικών όχι για κοριτσίστικα παιχνιδάκια μικροεκβιασμών αλλά, αν δεν είναι πολύ αργά, για συγκεκριμένες πολιτικές δικαιοσύνης στον καταμερισμό των θυσιών, τον περιορισμό των δημόσιων δαπανών και λιγότερο των αποδοχών και των συντάξεων, στη ριζική αντιμετώπιση θεμάτων όπως οι αμυντικές δαπάνες, οι δαπάνες για την Εκκλησία και η φορολόγησή της, ακόμα και η συμβολική ως προς το τελικό αποτέλεσμα αλλά ψυχολογικά σημαντική άγρια περικοπή των δαπανών του Μαξίμου, της Προεδρίας της Δημοκρατίας, της Βουλής, των μυστικών κονδυλίων και άλλα πολλά.

Όλα αυτά μπορούν να γίνουν. Έστω και χωρίς την αναγγελία τους από κάποιο Καστελόριζο...
Του Ριχάρδου Σωμερίτη, από το ΒΗΜΑ.

Καλάσνικοφ

Έχετε προσέξει ότι μετά τη λέξη «απεργία» η λέξη που τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιείται περισσότερο στη γλώσσα των ελληνικών ΜΜΕ είναι το «Καλάσνικοφ»;Κάποιος σκότωσε συγγενή του με Καλάσνικοφ.

Μια σπείρα έκανε ληστεία με Καλάσνικοφ.

Συμμορίες βιάζουν γυναίκες υπό την απειλή των Καλάσνικοφ.

Στη Δάφνη έκαναν επίθεση σε σχολείο και πάλι με Καλάσνικοφ.

Ο κόσμος αναρωτιέται - και έχει κάθε λόγο -, πώς είναι δυνατόν να κυκλοφορούν τόσα Καλάσνικοφ στην Ελλάδα; Μήπως πωλούνται κάπου ελεύθερα και δεν το ξέρουμε; Και η Αστυνομία τι λέει; Χα χα χα. Καλό ε;

Για ποιον λόγο όμως πριν από λίγο καιρό τα όπλα αυτά δεν ακούγονταν και σήμερα που δεν υπάρχει και τίποτε να κλαπεί έχουν γίνει κομμάτι του καθημερινού μας λεξιλογίου;

Είναι εμφανές ότι η χρήση του Καλάσνικοφ γίνεται πια και ως επίδειξη εξουσίας, ένα εργαλείο για τρομοκρατία και άνευ λόγου καταστροφή (βλ. σχολείο στη Δάφνη).

Ενα σύμβολο της κοινωνικής βίας που μεταδίδεται πια σαν επιδημία, μπαίνοντας στο πετσί μας κάθε μέρα και βαθύτερα.

Το Καλάσνικοφ - το όπλο και το όνομά του - δεν είναι παρά ακόμη μία ψηφίδα στο ψηφιδωτό της πολυπρόσωπης φοβίας που πλέον κυβερνά τη χώρα που λέγεται Ελλάδα.

Του Γιάννη Ζουμπουλάκη, από το ΒΗΜΑ.

Να κρατήσουμε τα σχολεία ανοιχτά, ζωντανά!

Αυτό ακριβώς, ο ανυπεράσπιστος δημόσιος χώρος, συνιστά ένα από τα μείζονα συμπτώματα της ελληνικής ασθένειας, κι αυτό οφείλουμε να αντιστρέψουμε στους εφήβους, στα παιδιά μας, με το ζωντανό μας παράδειγμα: να τα μάθουμε να σέβονται, να αγαπούν και να προστατεύουν τον δημόσιο χώρο, σαν το σπίτι τους. Αυτό θα είναι και το σημείο ανάκαμψης για το συλλογικό ήθος, αυτό θα είναι και η έμπρακτη μεταμέλεια των προηγούμενων γενεών, ημών των γονέων. Το λεηλατικό και πελατειακό κράτος υπέθαλψε την περιφρόνηση προς τον δημόσιο χώρο, τον πρόσφερε πλιάτσικο σε κλεπτοκρατικές ελίτ, βορά σε πειναλέους πελάτες. Η συρρίκνωση, η ταπείνωση, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου όμως είναι συρρίκνωση της Δημοκρατίας, φέρνει κοινωνική φτώχεια, ηθική ένδεια, βαθαίνει τα ταξικά χάσματα.

Γιατί θέλετε να κάνετε κατάληψη; Για να χάσουμε μάθημα χωρίς να πάρουμε απουσίες. Οι πιο ειλικρινείς και συνειδητοποιημένοι μαθητές των λυκείων, περιγράφουν με ακρίβεια το βαθύτερο κίνητρο των καταλήψεων: είναι η αθώα κοπάνα, σύμφυτη της εφηβικής συμπεριφοράς, γνωστή σε όλους. Ολοι υπήρξαν έφηβοι και μαθητές, όλοι γνωρίζουν την επιθυμία απόδρασης από το σχολικό πρόγραμμα, τη μύηση στην περιπλάνηση, το διάλειμμα ενός μικρού ρεμπελιού. Οι γενιές των Πανελληνίων έχουν βιώσει επιπλέον το λύκειο σαν τη βάρβαρη άγονη ανηφόρα των Πανελληνίων, που καίει το σχολείο και τη δημιουργική μάθηση.

Κοπάνα, λοιπόν. Θεμιτή. Ας κάνουν κοπάνα τα παιδιά, πάντα κάνουν. Αλλά πόσο θεμιτή και ωφέλιμη είναι η κατάληψη του σχολείου σήμερα, τον βαρύ χειμώνα του 2011, στην άγρια δοκιμαζόμενη Ελλάδα της χρεοκοπίας; Ποιος ωφελείται από το νεκρό δημόσιο σχολείο, όταν μάλιστα φέτος αυτό το σχολείο πιέζεται πολλαπλώς και αφόρητα από περικοπές προσωπικού, καθυστερήσεις βιβλίων, αλαλούμ μεταθέσεων, αλαφιασμένους νεόπτωχους καθηγητές, ταλαιπωρημένους ή άνεργους γονείς;

Ας το πούμε: στο σκοτεινό παρόν της Ελλάδας, το σχολείο μπορεί και πρέπει να μείνει ένα λιμάνι υπήνεμο, όσο είναι δυνατόν, όπου θα σφυρηλατείται ένα άλλο μέλλον. Οι έφηβοι μαθητές πρέπει να παραμείνουν προφυλαγμένοι από την κοινωνική τρικυμία, συγκεντρωμένοι στη μάθηση και στο παιχνίδι, να βιώσουν με τους όρους τους το πέρασμά τους στην ενηλικίωση. Αλλά όχι με αυτές τις άγονες ρουτινιάρικες καταλήψεις, που ανοίγουν τον δρόμο για βάνδαλους και ναρκέμπορους: όχι παντού, όχι πάντα, αλλά γνωρίζουμε πια ότι οι 15χρονοι και 16χρονοι δεν ξενυχτάνε στα σχολεία τους για να τα περιφρουρήσουν από εξωσχολικά στοιχεία. Μόλις κουραστούν και νυστάξουν, θα πάνε σπίτι να κοιμηθούν, και θα αφήσουν το σχολείο τους ανυπεράσπιστο.

Αυτό ακριβώς, ο ανυπεράσπιστος δημόσιος χώρος, συνιστά ένα από τα μείζονα συμπτώματα της ελληνικής ασθένειας, κι αυτό οφείλουμε να αντιστρέψουμε στους εφήβους, στα παιδιά μας, με το ζωντανό μας παράδειγμα: να τα μάθουμε να σέβονται, να αγαπούν και να προστατεύουν τον δημόσιο χώρο, σαν το σπίτι τους. Αυτό θα είναι και το σημείο ανάκαμψης για το συλλογικό ήθος, αυτό θα είναι και η έμπρακτη μεταμέλεια των προηγούμενων γενεών, ημών των γονέων.

Το λεηλατικό και πελατειακό κράτος υπέθαλψε την περιφρόνηση προς τον δημόσιο χώρο, τον πρόσφερε πλιάτσικο σε κλεπτοκρατικές ελίτ, βορά σε πειναλέους πελάτες. Η συρρίκνωση, η ταπείνωση, η υποβάθμιση του δημόσιου χώρου όμως είναι συρρίκνωση της Δημοκρατίας, φέρνει κοινωνική φτώχεια, ηθική ένδεια, βαθαίνει τα ταξικά χάσματα. Το βανδαλισμένο σχολείο, ο συμφυρμός ντίλερς και συμμοριών στα αθηναϊκά προαύλια μαζί με άπραγα παιδιά των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων απειλεί να αποσπάσει βίαια την Ελλάδα από την κοινωνική ειρήνη και να την οδηγήσει στην γκετοποίηση, στην ενδημική βία των φυλών και των νεανικών συμμοριών, κάτι ανάμεσα σε «Κουρδιστό Πορτοκάλι» και συμμορίες του Λος Αντζελες. Δεν απέχουμε πολύ, και η θύελλα της ύφεσης θα επιδεινώνει διαρκώς τα υλικά δεδομένα. Η αλβανοελληνική συμμορία των νεαρών και ανηλίκων με τα Καλάσνικοφ ήταν παιδιά της διπλανής πόρτας, λήστευαν και βίαζαν για πλάκα, χωρίς αίσθηση κινδύνου. Ζούσαν πλάι μας.

Εχουμε χίλιους λόγους να είμαστε εξοργισμένοι με το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το χάλι. Και χίλιους τρόπους να αντιδράσουμε. Το κατειλημμένο, βανδαλισμένο σχολείο όμως δεν συνιστά λυσιτελή διαμαρτυρία. Απλώς ρημάζουμε ένα κύτταρο του κοινού μας σώματος πολύτιμο, ανεξαγόραστο. Κανείς πολιτικός δεν θα ιδρώσει, θα αφήσουν τα σχολεία να βουλιάξουν, όπως τα νοσοκομεία, τα γηροκομεία, τα κέντρα ψυχικής υγιεινής και απεξάρτησης, όπως τόσα άλλα πράγματα. Το κράτος που ξέραμε, ως δοχείο παραπόνων, απλώς δεν υπάρχει πια. Εσβησε. Το δημοκρατικό κράτος και τον δημόσιο χώρο οφείλουμε τώρα να τα υπερασπιστούμε εμείς, οι πολίτες, συντεταγμένα, δημοκρατικά. Κάθε κυψέλη του δημόσιου βίου πρέπει να μείνει ζωντανή και λειτουργική. Το σχολείο είναι από τις πολυτιμότερες. Αυτό το δημόσιο σχολείο, που απαξιώθηκε και συκοφαντήθηκε και παραμελήθηκε, με ευθύνη συχνά και των δασκάλων και των γονιών, το σχολείο που μισήθηκε από τα παιδιά σαν κάτεργο και διάδρομος προς ΑΕΙ, αυτό το σχολείο πρέπει να το φυλάξουμε σαν τη φωτιά του Προμηθέα.

Να κάνουν κοπάνα τα παιδιά. Να περάσουν τις μυητήριες τελετές τους οι έφηβοι. Αλλά στην παρούσα στενωπό, τούτο τον σκληρό χειμώνα του 2011-12, ας σταθούμε πλάι τους, γονείς και δάσκαλοι, για να κρατήσουν τα σχολεία τους ανοιχτά, ζωντανά, δημιουργικά, παιγνιώδη, εκκολαπτήρια για τη νέα Ελλάδα.

Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη, από την Καθημερινή.

Αντιστεκόμαστε!!!

Με το άγχος της έκτης δόσης προσπάθουμε όσοι ακόμα έχουμε λίγο μυαλό να πορευτούμε στη ζωή μας, απλήρωτοι, με μειωμένους μισθούς, άνεργοι ή ακόμη κι όσοι πληρωνόμαστε μεν αλλά οι σύνθηκες εργασίας έχουν γίνει ανυπόφορες.

Παλεύουμε για να αντέξουμε τα αγωνιστικά καλέσματα για δεύτερο ΕΑΜ, τις επικλήσεις στα θεία, τον εθνικό φανατισμό, τα μεταφυσικά σενάρια για πετρέλαιο, χρυσό για τον παντοκράτορα Σόρος, την εβραϊκή συνομωσία.

Δεν ξέρω αν είμαστε λίγοι. Ενδεχομένως. Όμως τριγύρω μου αρχίζω να βλέπω συμπολίτες μου που δεν ψαρώνουν με τη μαγκιά του Σαμαρά, που αγνοούν επιδεικτικά την παρελθοντολαγνεία του Τσίπρα, που βαρέθηκαν την Παπαρήγα, που αγανακτούν με την ολιγωρία και την αδυναμία του Παπανδρέου.

Είναι άτομα που έχουν πληγεί από την κρίση (πολύ περισσότερο από κάποιους μαχαλόμαγκες) αλλά θέλουν πραγματικά ν’ αλλάξει ο,τιδήποτε μας οδήγησε στην σημερινή μας κατάντια.

Βγάζουν φλύκταινες με το πελατειακό σύστημα, θέλουν πολιτικούς να δουλεύουν με σχέδιο και σοβαρές προτάσεις, επιδιώκουν όχι να ανακτήσουν (γιατί ποτέ δε την είχαν πριν) αλλά να αποκτήσουν επιτέλους εμπιστοσύνη στο κράτος.

Μιλούν για πλήρη διαφάνεια, για αξιοκρατία, για καταναλωτική συνείδηση και το σημαντικότερο ενδιαφέρονται για τον άλλον, το διπλανό τους, το συνάδελφό τους, το γείτονα τους. Θέλουν να συνεργαστούν μαζί του και όχι να κοιτάξουν μόνο την πάρτη τους.

Είναι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τ’ αυτονόητο. Είναι αυτοί που δεν αγόρασαν τρία αυτοκίνητα, δεν πήραν διακοποδάνεια χωρίς να μπορούν να τα ξεπληρώσουν, δεν ψήφισαν για να διοριστούν στο Δημόσιο. Είναι αυτοί που περιμένουν με υπομονή στην ουρά, που πετάνε τα πλαστικά στους κάδους ανακύκλωσης, που χρησιμοποιούν το μετρό, που σέβονται τα δημόσιο χώρο, που δε φοβούνται τους μετανάστες.

Είμαι σίγουρος ότι σε περίπτωση χρεωκοπίας, επιστροφής στη δραχμή θα είναι και αυτοί που θα θιχτούν λιγότερο, όχι γιατί θα γίνει καλύτερη η ζωή τους αλλά επειδή θα προσπαθήσουν να βρουν τις καλύτερες λύσεις για να ανταπεξέλθουν σε μια τέτοια καταστροφική εξέλιξη.

Σιγά-σιγά αρχίζουν να αποκτούν δημόσιο λόγο και να προκαλούν αμηχανία στο ξεπερασμένο και μουχλιασμένο πολιτικό κατεστημένο.

Ας ελπίσουμε ότι θα πληθύνουν και ότι θα βρεθούν και οι ανάλογοι πολιτικοί να τους ακολουθήσουν.
Από το Blog, feleki

Suddeutsche Zeitung: Η σύγκρουση της Ελλάδας του χτες με την Ελλάδα του σήμερα

Η Ελλάδα του χθες βουλιάζει. Η παλιά Ελλάδα αγωνίζεται, όμως, κατά της κατάρρευσής της, παλεύει να διατηρήσει την εξουσία της, γράφει σε εκτενές άρθρο της η γερμανική Suddeutsche Zeitung. Η μάχη αυτή λαμβάνει περίεργες μορφές. Σχεδόν ένας στους πέντε δημοσίους υπαλλήλους πρόκειται να χάσει τη δουλειά του μέχρι το 2014, εξ αυτών 30.000 ήδη φέτος.
Η μείωση του κράτους είναι εξαιρετικά αναγκαία. Επειδή, όμως, η κυβέρνηση δεν τολμάει τελικά να αποφασίσει απολύσεις με κριτήριο την απόδοση και όχι τις κομματικές συμπάθειες, θα πραγματοποιηθούν οριζόντιες περικοπές: με ηλικιακά κριτήρια. Εάν αυτό το πλάνο τεθεί σε εφαρμογή, η Ελλάδα θα χάσει με μιας περίπου τους μισούς πρέσβεις της στο εξωτερικό.
Στην παλιά Ελλάδα ανήκουν αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει στη χώρα . Αυτό ισχύει και για ένα τμήμα των δικαστών, στα γραφεία των οποίων στοιβάζονται 150.000 υποθέσεις. Μερίδα εφοριακών ανήκουν, επίσης, σε αυτή την κατηγορία. Αυτοί θεωρούνται τόσο διεφθαρμένοι που στην κυβέρνηση μελετάται το ενδεχόμενο ιδιωτικοποίησης των αρμοδιοτήτων τους. Η νέα, η άλλη Ελλάδα, χαίρεται, απεναντίας, που μία......ομάδα δράσης από υπαλλήλους της ΕΕ βρίσκεται στη χώρα για να ωθήσει την εγχώρια διοίκηση σε μεταρρυθμίσεις. Αυτή η άλλη Ελλάδα απαντάται σπάνια στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, επειδή δεν ποζάρει στην πλατεία Συντάγματος δίπλα σε αυτούς που πετάνε πέτρες. Σε αυτή την Ελλάδα ανήκουν και αυτοί οι νέοι άνθρωποι που παρά τις αντιξοότητες και ουσιαστικά χωρίς χρηματοδότηση στήνουν την τρίτη Μπιενάλε της Αθήνας με διεθνή συμμετοχή.
Η δεύτερη Ελλάδα απαρτίζεται από ανθρώπους που δεν περιμένουν τίποτα από το κράτος, που κρατάνε τρεις δουλειές, που μπορεί να τους αποφέρουν μόνο 700 Ευρώ. Επειδή γνωρίζουν ότι το κράτος ξεπούλησε το μέλλον τους με το να «φουλάρει» μέχρι και τα ασφαλιστικά ταμεία με κρατικά ομόλογα - τα οποία έχουν πλέον μηδενική αξία.Η νέα Ελλάδα εύχεται να μην αφεθεί από την ΕΕ στην τύχη της. Επειδή η χώρα δεν θα αναγκαζόταν να αλλάξει χωρίς τις σταθερές πιέσεις από Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι. Επειδή οι πολιτικοί της Αθήνας θα μπορούσαν και πάλι να τυπώσουν φθηνές δραχμές, εάν η χώρα έβγαινε από την Ευρωζώνη, και θα συνέχιζαν να λειτουργούν βάσει των παλιών μαφιόζικων πολιτικών κανόνων. Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής θα μπορούσαν να επικρατήσουν εθνικιστικές τάσεις, με τη χώρα στο ευρωπαϊκό περιθώριο και δίπλα σε μία ανερχόμενη Τουρκία. Εθνικιστικοί, λαϊκιστικοί τόνοι ακούγονται ήδη από τώρα.
Η παλιά και η νέα Ελλάδα θα συνεχίσουν να συγκρούονται για αρκετό καιρό ακόμα. Δεν γνωρίζουμε ποιός θα είναι ο νικητής. Ένα είναι, όμως, σίγουρο: Εάν επικρατήσει το χθες, η Ελλάδα δεν θα μπορεί πια να διασωθεί.
Εδώ,το άρθρο στη γερμανική έκδοση.

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ»!

Χειρότερο απ' το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ' τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ' το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν' απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ' αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ' αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ' εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ' όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ' αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ' αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ' αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ' ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο. Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ' αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν' αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι. Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ' αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν' αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις. Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ' απολυθούν κάποιοι απ' αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ' αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Κώστας Βαξεβάνης

Ο Τσίπρας και οι λέξεις

Η αλήθεια είναι πως από μεγάλες κουβέντες μας χόρτασε η αριστερά. Ειδικά μετά το 1989, που κατέρρευσε η ιδεολογική της πρόταση κι ελάχιστοι είχαν τη σοφία να την προσαρμόσουν, έτσι ώστε να αντιστοιχεί κάπως στην πραγματικότητα. Ακούσαμε για "έναν κόσμο", που δεν περιγράφεται, αλλά είναι εφικτός. Ακούσαμε για τα δεινά που επιφέρει στις μάζες ο καπιταλισμός, όταν είναι νωπές ακόμη οι μνήμες των σοσιαλιστικών καταστημάτων με τις τεράστιες ουρές για 100 γραμμάρια βούτυρο. Ακούσαμε ότι η παρανομία των καταλήψεων είναι νομιμότητα (προφανώς με τη φανταστική νομοθεσία του "άλλου κόσμου"). Ο νόμος ορίστηκε σύμφωνα με το δίκιο του καθενός, όταν και ο πλέον αστοιχείωτος γνωρίζει ότι ο νόμος εφευρέθηκε επειδή ακριβώς υπάρχουν πολλά "δίκια" που πρέπει να συμβιβαστούν. Αν ζούσε, λοιπόν, ο μεγάλος Γκαίτε, θα επαναλάμβανε την ιστορική φάση: "Όταν οι ιδέες αποτυγχάνουν, οι λέξεις έρχονται πολύ βολικά".

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, και ο νεανίας αρχηγός του, ξεπέρασε τα εσκαμμένα. άρχισε να χρησιμοποιεί ορολογία του βαθέος μεταμφυλιακού κράτους, για να αντιπαραχθεί σε πολιτικές που δεν συμφωνεί. Μιλώντας για το σχέδιο της κυβέρνησης για αποκτρατικοποιήσεις 150 δις ευρώ, δήλωσε ότι; "Διερωτόμαστε εάν μια τέτοια επιλογή δεν σημαίνει έσχατη προδοσία για τον ελληνικό λαό και για την πατρίδα. Και, αν δεν σημαίνει αυτό προδοσία, τότε τι είναι προδοσία;"

Υπάρχει κάποιος να θυμίσει στον νεοσσό της πολιτικής ότι κάποτε κάποιοι άλλοι θεωρούσαν ακόμα και την ύπαρξη αριστερών κομμάτων (εκείνων που ήταν πολύ πιο σοβαρά από τον ΣΥΡΙΖΑ) "εσχάτη προδοσία;" 'Οτι η ποινικοποίηση των πολιτικών αποφάσεων οδήγησε σε αφάνταστες ταλαιπωρίες, ακόμα κι εκτελέσεις, αριστερούς, επειδή ε'ιχαν διαφορετική άποψη από την κρατούσα; μπορεί να καταλάβει ότι δεν είναι ο χωροφύλακας της δεκαετίαςσ του '50, που ορίζει τι είναι εθνικόν και, κατά συνέπεια, τι συνιστά εσχάτη προδοσία του έθνους, το οποίο όψιμα ανακάλυψε;

Είναι δεδομένο ότι, όσο η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς χάνει ερείσματα, τόσο πιο αστειχείωτος και βάναυσος θα γίνεται ο λόγος της. Όσο δεν μπορεί να πείσει με επιχειρήματα, θα επιστρατεύσει όλο και χυδαιότερους όρους. Ξεχνά, όμως, ότι μαζί με την ιδεολογική κυριαρχία χάνει και τα ελάχιστα ψήγματα σοβαρότητας που την απέμειναν.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα, Κεφάλαιο.

Ο ρεαλισμός των ξένων

Όταν ο πρωθυπουργός εγκατέλειψε τον Ασεμπίγιο και άρχισε να συνομιλεί με την πραγματικότητα, είπε κάτι που στη Βουλή ακούστηκε σαν λυγμός μέσα στο σκοτάδι. Παραδέχθηκε ότι η κρίση χρέους οδηγεί τη χώρα σε απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων, υπονομεύοντας την εθνική ανεξαρτησία. Εδώ δεν είπε ψέματα. Από εκείνο το μεσημέρι στο Καστελόριζο η ύπαρξη της χώρας συναρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα κεφάλαια των πιστωτών της. Μεταξύ μας, δεν μπορείς να ομιλείς περί εθνικής ανεξαρτησίας, όταν οι σημαντικότερες εσωτερικές ειδήσεις έρχονται από το εξωτερικό.

Ομοίως, οι κυριότερες ανακοινώσεις για την πορεία και το μέλλον της χώρας γίνονται από ξένους πολιτικούς ηγέτες και θεσμικούς φορείς της αλλοδαπής. Για παράδειγμα, με όρους παραδοσιακού, με τσαρούχια, ελληνικού πατριωτισμού, είναι αδιανόητο ο Γερμανός αντικαγκελάριος να κάνει ανακοινώσεις για το μέλλον της χώρας από την Αθήνα. Από την άλλη, μία ρεαλιστική προσέγγιση μπορεί να φουσκώσει με υπερηφάνεια το πλατύ στέρνο του πατριώτη, καθώς ο Γερμανός δεν εγκαταστάθηκε και επισήμως στο Μαξίμου.

Γενικώς αυτόν τον καιρό μαθαίνουμε πολλά και αναθεωρούμε ακόμα περισσότερα περί εθνικής ανεξαρτησίας. Καταλάβαμε ότι πατριώτης δεν είναι αυτός που κρεμάει τη σημαία στο μπαλκόνι, αλλά εκείνος που παίρνει ειλικρινές εκκαθαριστικό στο γραμματοκιβώτιο. Και μας δίδαξαν πως η εθνική ανεξαρτησία δεν απειλείται με υπερπτήσεις μαχητικών, αλλά καταργείται στην πράξη με την ακύρωση κάθε αυτόνομης πολιτικής πρωτοβουλίας. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραιτήτως κακό ή, τέλος πάντων, δεν μαζεύει οπωσδήποτε σύννεφα πάνω από το κεφάλι. Με εξαίρεση την περίοδο της γερμανικής κατοχής, αυτή η χώρα υπέστη τα μεγαλύτερα δεινά από Έλληνες και μάλιστα με την επίκληση του αγνού και θερμού πατριωτισμού τους. Έλληνες φοροφυγάδες και Έλληνες επίορκοι πολιτικοί κρατούσαν το τιμόνι και έριξαν το σκάφος στα βράχια. Συνεπώς όταν τίθεται σχεδόν ωμά η απαίτηση για παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής, δεν υφίσταται λόγος ανησυχίας-κάθε άλλο. Είναι σαφώς προτιμότερο ο έλεγχος των δαπανών να γίνεται από έναν ψυχρό Γερμανό, παρά από έναν εκφραστικό Έλληνα υπουργό που δεν έχει και πρόβλημα να βάλει τα κλάματα μπροστά στην κάμερα. Άλλωστε αυτό το κράτος από Γερμανούς στήθηκε που, απλώς, δεν κατάφεραν να τελειώσουν τη δουλειά.

Βέβαια ακούγοντας τον αντικαγκελάριο Ρέσλερ να κάνει υποδείξεις προς την ελληνική κυβέρνηση, η σημειολογία είναι σκληρή και ο συμβολισμός ταπεινωτικός. Πικρή είναι και η αίσθηση που αφήνει η επίσκεψη της γερμανικής επιχειρηματικής αποστολής, θυμίζοντας τουρίστες που βγήκαν για φθηνά ψώνια. Πριν από πενήντα χρόνια πήγαμε εμείς μετανάστες στη χώρα τους, τώρα έρχονται οι ίδιοι ως εργοδότες στη δική μας. Κατά μία εκδοχή, θα αγοράσουν την Ελλάδα, αξιοποιώντας, ως κομμάτι του πλούτου τους, την προστιθέμενη αξία των Έλλήνων μεταναστών. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν έπλεξαν ξένα χέρια. Οι δικές μας μοίρες ύφαναν τον ιστό που μας τύλιξε. Εν τέλει αρκετά οι τύχες μας δοκιμάστηκαν από τον πατριωτισμό τον Ελλήνων. Ήρθε η στιγμή να στηριχτούμε σε κάτι πιο αξιόπιστο, στον ρεαλισμό των ξένων.

Του Κώστα Γιαννακίδη, από το protagon.gr

Ιησούν ή Μεσογαίας Νικόλαον;

«Τω καιρώ εκείνω» και ο Ιησούς βρέθηκε στη δύσκολη θέση του Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου. Και στον δικό του δρόμο βρέθηκαν κάποιοι που τον ρωτούσαν τι πρέπει να κάνουν με τους φόρους.

Βεβαίως, ο ιδρυτής της Χριστιανοσύνης δεν δέχθηκε «σωρεία τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων πολιτών της περιοχής», όπως διηγείται στην εγκύκλιο που απέστειλε προς τους πιστούς ο δεσπότης Μεσογείων και με την οποία τους καλεί να μην πληρώσουν το τέλος για την ακίνητη περιουσία. Απλώς το ερώτημα ήταν ίδιο.

Οπως αφηγείται ο ευαγγελιστής Ματθαίος «τότε πήγαν οι Φαρισαίοι κι έκαναν σύσκεψη πώς να τον παγιδεύσουν με ερωτήσεις. Εστειλαν τους μαθητές τους μαζί με τους Ηρωδιανούς και του είπαν: “Διδάσκαλε, ξέρουμε πως λες την αλήθεια και διδάσκεις αληθινά το θέλημα του Θεού και δεν φοβάσαι κανέναν, γιατί δεν υπολογίζεις σε πρόσωπα. Πες μας, λοιπόν, τι γνώμη έχεις; Επιτρέπεται να πληρώνουμε φόρο στον αυτοκράτορα ή όχι;”.

Ο Ιησούς κατάλαβε την πονηριά τους και τους είπε: “Γιατί προσπαθείτε να με παγιδεύσετε, υποκριτές; Δείξτε μου το νόμισμα που πληρώνουμε για φόρο”. Εκείνοι του έφεραν ένα δηνάριο. “Ποιανού είναι αυτή η εικόνα και η επιγραφή;” τους ρωτάει. “Του αυτοκράτορα”, του απαντούν. “Δώστε, λοιπόν”, τους λέει, “στον αυτοκράτορα ό, τι ανήκει στον αυτοκράτορα και στον Θεό ό, τι ανήκει στον Θεό”. Οταν το άκουσαν αυτό (σ. σ.: οι απεσταλμένοι των Φαρισαίων) έμειναν κατάπληκτοι και τον άφησαν κι έφυγαν» (Κατά Ματθαίον κεφ. 22, 15-22).

Είναι σίγουρο ότι οι φόροι των Ρωμαίων αυτοκρατόρων ήταν υψηλότεροι των σημερινών και η ανέχεια των υπόδουλων Εβραίων μεγαλύτερη από εκείνη που βιώνουν οι Ελληνες πολίτες, ειδικά όσοι ζουν σε μια πλούσια περιοχή σαν αυτή που κανοναρχεί ο εν λόγω δεσπότης. Ο Ιησούς, όμως, δεν θέλησε να μεταμορφωθεί σε θρησκευτικό Αλέξη Τσίπρα της εποχής. Δεν έβγαλε πολιτικούς λόγους όπως: «Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν... Αρκετοί απολύθηκαν, οι άνεργοι πληθύνονται, πολλοί στέγνωσαν οικονομικά... Και ξαφνικά μας ζητείται απειλητικά και εκβιαστικά να πληρώσουμε, επιπλέον φόρο για το σπίτι που μένουμε σαν να είναι το κράτος πλέον φτωχότερο από τους φτωχούς. Φτάσαμε, αντί τα έξοδά μας να γίνονται για το φαγητό, το σπίτι και τις ανάγκες μας, ό, τι ξοδεύουμε να πηγαίνει σε δύο φοβερές λέξεις: σε φόρους και σε χρέη».

Ο Ιησούς δεν θέλησε να γίνει πολιτικός αγκιτάτορας σε μια εποχή που τα πολιτικά προβλήματα ήταν οξύτερα των σημερινών. Ζήτησε από τους πλούσιους να συνδράμουν τους φτωχούς, ενώ ο Μεσογαίας Νικόλαος δεν διέκρινε διαφορές. Ζήτησε απ’ όλους -κατέχοντες και μη έχοντες- να δηλώσουν «Δεν Πληρώνω».

Το κερασάκι της εγκυκλίου είναι η συμβολική διαμαρτυρία. Σύμφωνα με τον Μεσογαίας «ό, τι και να συμβεί, αδελφοί μου, θα ήθελα να ξέρετε ότι η τοπική Εκκλησία μας θα δώσει τα πάντα για να σταθεί στο πλευρό σας». Δεν είπε, βέβαια, ότι θα συνδράμει τους φτωχούς βάζοντας το χέρι στην τσέπη· δήλωσε ότι θα... σβήσει τους πολυέλαιους στους ναούς. Βεβαίως, ο Ιησούς δεν είχε λαμπρούς πολυέλαιους να σβήσει, ούτε χρυσοποίκιλτα άμφια για να δώσει στους φτωχούς. Τον λόγο του είχε κι αυτός -όπως δείχνουν οι εκκλησιαστικοί εγκύκλιοι- ξεχάστηκε.

Του Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.

Μετά το άρθρο του Σημίτη, τι;

Του Γιώργου Προκοπάκη, 3.10.11

Το άρθρο Σημίτη στην Καθημερινή 2/10/2011 είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Δεν λέει τίποτε καινούριο, κάτι που διάφοροι (όχι πολλοί είναι αλήθεια) δεν έχουν ήδη πει. Είναι όμως μια πλήρης και συνεκτική κατάθεση της πραγματικής πραγματικότητας και των πραγματικών ζητημάτων που παίζονται. Αναδεικνύει με τον εναργέστερο τρόπο το θέμα ως ζήτημα "διαχείρισης της κρίσης" με καθαρούς τους κινδύνους, άρα και τους στόχους της διαχείρισης, και σαφή χρονικό ορίζοντα, τη δημιουργία του ESM, είτε γίνει το 2013 όπως προγραμματίζεται είτε μεταφερθεί για το 2012 όπως φαίνεται να επιχειρείται. Το κύρος του και η προϊστορία του στο κυβερνητικό κόμμα, καθιστούν αδύνατη την αγνόηση του σχήματος που περιγράφει.

Τα πολιτικά συμπεράσματα τα οποία βγαίνουν αβίαστα είναι:

1. Είναι καταστροφικό να αφεθεί η διαχείριση της κρίσης στη συγκυβέρνηση ΓΑΠ-Βενιζέλου

2. Είναι καταστροφικό να αφεθεί η διαχείριση της κρίσης στην επερχόμενη ΝΔ

3. Είναι αμφίβολη έως καταστροφική η ενδεχόμενη διαχείριση της κρίσης από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ

4. Οι ιδεοληψίες της αριστεράς και οι τσαρλατανισμοί μέσα και έξω από την οργανωμένη αριστερά είναι ακόμη πιο καταστροφικοί.

Το κείμενο σταματάει στο "δια ταύτα" και δεν προσφέρει διέξοδο. Προσφέρει απλώς υλικό για κουβέντα στα καφενεία μετά από πέντε χρόνια: "είδες που άλεγε ο Σημίτης! αν τον ακούγαμε...". Για την ώρα! Θα επιχειρήσω να πάω λίγο παρακάτω.

Η διαχείριση της κρίσης απαιτεί:

1. Συμφωνία στην ανάγνωση της πραγματικότητας περί τη συγκυρία

2. "Ομάδα διαχείρισης της κρίσης" η οποία να έχει πλήρως και ειλικρινώς αποδεχθεί την ανάγνωση και να είναι προσηλωμένη στην αντιμετώπιση όλων των σχετικών προβλημάτων, πάντα με οδηγό τη συγκεκριμένη ανάγνωση.

Ο Σημίτης με το άρθρο προσφέρει την "ανάγνωση". Μένει η "Ομάδα διαχείρισης". Απλά πράγματα!

Ποιά είναι η επόμενη μέρα του άρθρου Σημίτη; Μια περίπτωση είναι, η θεία φώτιση να την πέσει στον ΓΑΠ και τον Σαμαρά, να αποδεχθούν την ανάγνωση Σημίτη, κι από κει και πέρα όλα είναι εύκολα. Συναινετικές διαδικασίες, συγκυβέρνηση με ειλικρινείς προθέσεις και τέτοια. Κομματάκι δύσκολο. Μια άλλη πιθανότητα είναι να υιοθετήσει ο ΓΑΠ την ανάγνωση Σημίτη και να αλλάξει ο ίδιος. Θάχει πρόβλημα όμως τόσο με τον Βενιζέλο που του χαλάει την ανάδειξη του πολιτικού αμοραλισμού και αμπλαουμπλισμού σε εργαλείο απόσπασης δαχτυλιδιού, όσο και με 5 ή 6 από τα 18 ΠΑΣΟΚ που κυκλοφορούν στην πιάτσα.
 Το ζήτημα λοιπόν είναι το πάντα απλό: η Ομάδα Διαχείρισης. Το ερώτημα κατά τη γνώμη μου είναι:

"Υπάρχει η δυνατότητα να φτιαχτεί μια αξιόπιστη Ομάδα Διαχείρισης η οποία να διεκδικήσει τον συγκεκριμένο ρόλο, έστω και χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σήμερα".

Κι εδώ ερχόμαστε ξανά στον Σημίτη. Το κείμενο ας πούμε ότι είναι η "προγραμματική βάση". Ο ίδιος είναι διατεθειμένος να παίξει; Κι αν είναι, είναι διατεθειμένος να παίξει εξ αρχής ή να αναμένει δίκην Καραμανλή στο Παρίσι; [Ακόμη και το τελευταίο είναι θεμιτό, μπορεί να είναι και θετικό γιατί θα έλθει χωρίς φθορά στην τελική ευθεία.] Υπάρχει διαδικασία στο πλαίσιο του ελληνικού κοινοβουλευτισμού που να επιτρέπει κάτι τέτοιο; Η άποψή είναι ότι, ακόμη κι αν δεν υπάρχει, πρέπει να βρεθεί - με κοινοβουλευτικά παιχνίδια, πιέσεις, ακόμη και παλατιανά πραξικοπήματα. Η κατάθεση Σημίτη προσφέρει ένα άλλο μεγάλο καλό: αφαιρεί το άλλοθι από όλους τους πραγματικά ή δήθεν προβληματιζόμενους κοινοβουλευτικούς όλων των κομμάτων. Το ζάρι ρίχτηκε, δεν υπάρχουν αδαείς, αθώοι και με καλές προθέσεις. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν λύση κι αυτοί που δεν θέλουν (θέλουν άλλη λύση, βολική γι αυτούς, καταστροφική για την Ελλάδα).

Λοιπόν, τι; Θα περιμένουμε την επόμενη φορά που ο Σημίτης θα αποφασίσει να παρέμβει; Η προφανής αναντιστοιχία της πραγματικότητας Σημίτη με τις απόψεις περί τη διαχείριση που μέχρι την προηγουμένη κατετίθεντο από τους γνωστούς "στενούς συνεργάτες του" μάλλον υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει κανενός είδους σχέδιο. Πλην ίσως του Καραμανλή εν αναμονή στο Παρίσι. Μέχρι τότε, με κάποιο τρόπο πρέπει να έχουν φτιαχτεί οι συνθήκες.

Υπάρχει τρόπος να ξεκινήσουν διαδικασίες ουσιαστικής αντιμετώπισης της κρίσης; Γύρω από την ανάγνωση που καταθέτει ο Σημίτης, με ή χωρίς αυτόν.

Αναδημοσίευση από το Blog, Πολιτική Επιθεώρηση

Το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου

 

Του Κώστα Σημίτη, από την Καθημερινή.

Διάφοροι πολιτικοί και εμπειρογνώμονες μάς διαβεβαιώνουν ότι έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι δυνατή, διότι δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες η αποχώρηση χώρας ή η αποπομπή της. Μας καθησυχάζουν, λοιπόν, λέγοντας: μη φοβάστε, δεν συμφέρει την Ενωση να αποχωρήσουμε, δεν θα εμμείνουν στις απαιτήσεις τους, γιατί αλλιώς θα καταστραφούν και οι ίδιοι. Αλλοι ισχυρίζονται ότι «καμιά από τις ισχυρές χώρες της Ευρώπης δεν επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, κάτι που αποσαφηνίσθηκε από τις δηλώσεις Μέρκελ - Σαρκοζί». Εχουμε άρα ελευθερία κινήσεων. Υπάρχουν επίσης εκείνοι που πιστεύουν ότι η Ευρωζώνη έτσι κι αλλιώς θα καταρρεύσει. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ακολουθούμε περιορισμούς. Το κλίμα ότι έχουμε πολύ μεγαλύτερα περιθώρια πρωτοβουλιών, απ’ ό,τι αρχικά πιστεύαμε, οδήγησε σε εφησυχασμό. Επιβεβλημένα μέτρα με πολιτικό κόστος αναβλήθηκαν ή τροποποιήθηκαν. Οταν δεν καταβλήθηκε η έκτη δόση του δανείου στα μέσα Σεπτεμβρίου, διαπιστώσαμε έκπληκτοι ότι οι εταίροι μας έχουν αρκετά διαφορετικές απόψεις από μας σε σχέση με το τι πρέπει να γίνει. Οι κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται ούτε με αβάσιμες ελπίδες ούτε με φαντασιώσεις. Η γνώση της πραγματικότητας είναι προϋπόθεση της αντιμετώπισής τους.

Στις Συνθήκες πράγματι δεν προβλέπονται ρήτρες αποπομπής μιας χώρας από την ΟΝΕ. Αλλά μόνον όσοι εθελοτυφλούν μπορούν να πιστεύουν ότι κατόπιν τούτου δεν διατρέχει κίνδυνο η Ελλάδα. Η πραγματικότητα της λειτουργίας της Ενωσης καθορίζει το πλαίσιο για την παραμονή ή την έξοδο μιας χώρας. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να προβλέπουμε και να μην εφησυχάζουμε. Οι όποιες διαβεβαιώσεις ηγετών της Ενωσης είναι δεσμευτικές στο μέτρο, που η Ελλάδα τηρεί τις υποχρεώσεις της. Αν δεν ανταποκρίνεται στα συμφωνηθέντα -όπως ισχυρίζονται ότι συμβαίνει- δεν ισχύουν.

Η συμφωνία του Ιουλίου 2011 εξασφάλισε στην Ελλάδα πρόσθετη χρηματοδότηση και μερική αναδιάρθρωση του χρέους της, ώστε να διευκολύνει την επάνοδο της χώρας στις αγορές το 2014. Η συμφωνία αυτή υποδηλώνει το σχέδιο που επιδιώκει να εφαρμόσει ο ηγετικός πυρήνας της Ενωσης. Επιθυμεί, κατά την αρχή λειτουργίας του Νέου Μόνιμου Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) το 2013 ή και ακόμη γρηγορότερα, να δώσει την οριστική λύση του προβλήματος των υπερχρεωμένων χωρών με βάση τις καταστατικές διατάξεις του Μηχανισμού. Σύμφωνα μ’ αυτές, όποια κράτη έχουν βιώσιμο χρέος, όποια δηλαδή έχουν τη δυνατότητα να αντλήσουν κεφάλαια από τις αγορές, θα συνεχίσουν να υποστηρίζονται. Τα άλλα, των οποίων το χρέος δεν είναι βιώσιμο, θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Νέα χρηματοδότηση δεν θα δοθεί παρά μόνο για εξαιρετικά περιορισμένο χρόνο. Οσες χώρες δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους, θα ενταχθούν σε μια διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Στόχος θα είναι να περιορισθούν οι αρνητικές επιπτώσεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

«Οικειοθελής αναστολή»

Ελεγχόμενη χρεοκοπία σημαίνει ελεγχόμενη συμπεριφορά των δανειστών, συμφωνία μεταξύ των δανειστών και της οφειλέτριας χώρας για την αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή παράταση του χρόνου εξόφλησης, περιορισμός (κούρεμα) των απαιτήσεων των τραπεζών, ρυθμίσεις που εγγυώνται την εξόφληση, όπως εκχώρηση των χρημάτων των κοινοτικών προγραμμάτων στις τράπεζες, νέοι κανόνες για το καταβλητέο επιτόκιο. Η ελεγχόμενη χρεοκοπία συνεπάγεται την οικειοθελή «αναστολή» της συμμετοχής της χώρας που χρεοκοπεί στην Ευρωζώνη. Η παραμονή της θα σήμαινε συνέχιση των κλυδωνισμών που προκαλεί η αδυναμία της στην αξία του ευρώ. Το ευρώ θα έχανε αμέσως αξία απέναντι στο δολάριο ή τη λίρα με αποτέλεσμα τη φυγή των επενδυτών προς άλλα νομίσματα. Η Ευρωζώνη θα εγκατέλειπε τη φιλοδοξία να είναι μια από τις πιο ισχυρές και ανταγωνιστικές οικονομίες. Η Γερμανία, η Γαλλία αλλά και άλλες χώρες δεν είναι διατεθειμένες να υποστούν μια τέτοια εξέλιξη. Θα αντιδράσουν σκληρά σε όσους δανείστηκαν τεράστια ποσά χωρίς να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

Η «οικειοθελής αναστολή» είναι άλλωστε το λογικό επακόλουθο ενός συστήματος, όπου όλοι είναι υποχρεωμένοι να τηρούν ορισμένους κανόνες για να λειτουργήσει. Αν κάποιος αρνείται να τους εφαρμόσει και κάνει του κεφαλιού του, το σύστημα ή θα τον αποπέμψει ή θα αυτοαναιρεθεί. Αυτοαναίρεση της Ευρωζώνης λόγω μιας μικρής περιφερειακής χώρας δεν πρόκειται να συμβεί. Τα άλλα κράτη έχουν επενδύσει τεράστιους πόρους και προσπάθεια στην ΟΝΕ, ώστε να αποδεχθούν μοιρολατρικά την αδιαφορία ενός μέλους για τις κοινές ρυθμίσεις.

Οι διαπιστώσεις αυτές απαντούν με σαφήνεια στον ισχυρισμό ότι δεν επιτρέπεται «νομικά» η αποχώρησή μας από το ευρώ. Οι νομικοί κανόνες για την έξοδό μας έχουν ήδη ουσιαστικά καθοριστεί. Το αργότερο το 2014 λοιπόν θα κριθεί το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Ο χρόνος που μας μένει για να αποφύγουμε την έξωση είναι το πολύ τρία περίπου χρόνια και με την προϋπόθεση ότι δεν θα συμβεί στο μεταξύ κάποιο ατύχημα. Ας σημειωθεί εδώ, ότι στην Ευρωζώνη άρχισαν να κυκλοφορούν σενάρια επιτάχυνσης των διαδικασιών. Επιδιώκεται να λειτουργήσει ο Μηχανισμός αντί το δεύτερο εξάμηνο του 2013 ήδη από το πρώτο εξάμηνο του 2012. Ο διαθέσιμος χρόνος για την ανατροπή της αρνητικής μας πορείας θα είναι ελάχιστος σ’ αυτή την περίπτωση.

Η αναστολή της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη θα σημάνει πιθανότατα επάνοδο στη δραχμή. Η ισοτιμία της νέας δραχμής προς το ευρώ θα είναι πολύ κατώτερη εκείνης με την οποία πραγματοποιήθηκε η είσοδος στην Ευρωζώνη (1 ευρώ=340 δρχ.) Ενα ευρώ θα αντιστοιχεί σε εξακόσιες δραχμές ή και πολύ παραπάνω. Η οριστική τιμή της δραχμής θα καθορισθεί τελικά από τις αγορές ύστερα από αλλεπάλληλες υποτιμήσεις. Οι Ελληνες θα χάσουμε ένα μεγάλο ποσοστό της αξίας των χρημάτων μας, οι μισθωτοί ένα μεγάλο τμήμα της αγοραστικής τους δύναμης. Οι τιμές των εισαγόμενων ειδών θα αυξηθούν κατά το ύψος της υποτίμησης. Πολλά εγχώρια αγαθά θα ακολουθήσουν και αυτά την αλματώδη άνοδο των τιμών μια που οι περισσότερες πρώτες ύλες προέρχονται από το εξωτερικό. Η ανάκαμψη θα είναι εντελώς αβέβαιη για πολύ καιρό γιατί οι μοχλοί ανάπτυξης που είναι ήδη ασθενείς θα παραμείνουν περιορισμένοι.

Η ελεγχόμενη χρεοκοπία, έξωση, θα πραγματοποιηθεί, ίσως με υποσχέσεις για σύντομη επάνοδο στο ευρώ. Παρ’ όλα αυτά θα είναι πιθανότατα εξίσου δραματική με τη μη ελεγχόμενη. Για την κυκλοφορία του ευρώ στην Ελλάδα είχαν γίνει προετοιμασίες ενός έτους. Για την επανακυκλοφορία της δραχμής δεν θα μπορεί να γίνει ούτε μιας μέρας προπαρασκευαστική δουλειά. Μόλις μαθευτεί ότι είναι σε εξέλιξη η εγκατάλειψη του ευρώ θα κυριαρχήσει πανικός στην αγορά. Τράπεζες και καταθέτες θα προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν αμέσως όσο το δυνατό περισσότερα ευρώ για να τα στείλουν στο εξωτερικό ή να αποθηκεύσουν.

Ο βέβαιος πανικός δεν θα είναι η μόνη δυσκολία στην αλλαγή του νομίσματος. Το τραπεζικό μας σύστημα έχει προσανατολιστεί στο ευρώ, όσον αφορά τη διαχείρισή του, λογισμικό, υπολογιστές, εκπαίδευση. Η αλλαγή του ώστε να εργασθεί με το νέο νόμισμα απαιτεί τεράστιο κόστος και αρκετό χρόνο. Κερδοσκοπία, απάτες, αβεβαιότητα θα κυριαρχήσουν. Τα χρέη μας προς το εξωτερικό, που θα πρέπει να αποπληρωθούν σε ευρώ, αυτομάτως θα αυξηθούν κατά το ποσοστό της υποτίμησης. Ελληνικές επιχειρήσεις που συναλλάσσονταν με το εξωτερικό θα βρεθούν ίσως σε μια νύχτα με διπλάσια χρέη. Το δημόσιο χρέος θα φτάσει δυσθεώρητα ύψη. Οποια και αν είναι η έκταση της αναδιάρθρωσής του, η εξόφλησή του θα παραμένει προβληματική. Το 1996, η Ελλάδα αποπλήρωνε ακόμη οφειλές που προέκυψαν πριν από το 1900. Τα εγγόνια μας θα εξοφλούν και αυτά πιθανότατα δάνεια, που θα έχουν συμφωνηθεί δεκαετίες πριν γεννηθούν. Θα πραγματοποιηθεί ανακατανομή του εισοδήματος και πλούτου χωρίς κανόνες και ηθική δικαιολόγηση. Η κοινωνική αναταραχή θα είναι έντονη, η οργή ανάλογη της χωρίς προηγούμενο φτώχειας και ανεργίας.

Θα υπάρξουν δισταγμοί, αναστολές, προσπάθειες της τελευταίας στιγμής για να αποτραπεί από την ίδια την Ευρωζώνη ο εξοστρακισμός μιας χώρας-μέλους με καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία της. Δεν θα εφαρμοστεί όμως η ίδια συνταγή διάσωσης που ίσχυσε μέχρι τώρα: νέα δάνεια, νέες υποσχέσεις της Ελλάδος, νέες εγγυήσεις, νέα παρακολούθηση εκ μέρους της τρόικας. Το τελευταίο βήμα θα είναι ο αναγκαστικός διαχειριστής, ο σύνδικος της πτώχευσης. Θα παίρνει αυτός τις αποφάσεις που μας αφορούν, θα ορίζει ποια χρήματα θα περιέρχονται στους δανειστές και ποια στη χώρα, θα καθορίζει διαδικασίες ώστε να ολοκληρωθεί η ύστατη προσπάθεια με το λιγότερο δυνατό κόστος για όλους.

Ορισμένα σενάρια

Υπάρχουν βέβαια και άλλες πιθανές εξελίξεις. Εξαρτώνται σημαντικά από την πορεία της ευρωπαϊκής και της διεθνούς οικονομίας, τους περιορισμούς που επιβάλλει ή τις ευχέρειες που παρέχει. Κριτήρια της κάθε λύσης είναι κυρίως το κόστος της για τα κράτη της Ευρωζώνης, οι ζημιές για τις τράπεζές τους, οι δυνατότητες ανακεφαλαίωσης των τραπεζών. Ορισμένη λύση μπορεί να ενδείκνυται για συγκεκριμένη στιγμή, αλλά να είναι απρόσφορη σε άλλη συγκυρία. Ας δούμε ορισμένα σενάρια.

Εστω ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το ΔΝΤ αρνηθούν να πληρώσουν δύο ή τρεις συνεχόμενες δόσεις, διότι δεν εκτελούμε ανειλημμένες υποχρεώσεις. Τι θα συμβεί; Το Δημόσιο θα προσφύγει στις διεθνείς αγορές για να εξασφαλίσει χρηματοδότηση. Δεν θα μπορέσει όμως να δανεισθεί γιατί οι ξένες τράπεζες θα ζητούν επιτόκια ανώτερα του 40%. Δεν θα έχει επομένως χρήματα ούτε για να εξοφλήσει τα ληξιπρόθεσμα δάνεια ούτε για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες του. Η συνέχεια θα εξαρτηθεί από τη στάση που θα ακολουθήσει η Ευρωζώνη. Θα έχει διάφορες δυνατότητες. Αν θέλει να μην προκληθεί αναταραχή από μια χρεοκοπία χώρας-μέλους, αλλά και ταυτόχρονα να φανεί συνεπής η ίδια στην τήρηση των όρων που θέτει, θα προχωρήσει προς την τελική εκκαθάριση του θέματος δίνοντας μια τελευταία ευκαιρία στην Ελλάδα. Θα αποφασίσει την εκτεταμένη αναδιάρθρωση του χρέους δηλαδή, τον δραστικό περιορισμό του ελληνικού χρέους κατά ποσοστό πολύ μεγαλύτερο εκείνου του 21% που προέβλεπε η συμφωνία του Ιουλίου. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) θα δώσει στους κατόχους ελληνικών ομολόγων νέα ομόλογα των οποίων η τιμή θα ανταποκρίνεται στην κατά πολύ κατώτερη της ονομαστικής πραγματικής τους αξία. Την αποπληρωμή τους θα εγγυάται όμως το ίδιο. Υποχρέωση της Ελλάδος θα είναι να καταστήσει, υπό την αυστηρή εποπτεία του EFSF, το χρέος της βιώσιμο μέχρι την οριστική κρίση του 2013/2014. Η εποπτεία θα συνεχισθεί, αν κριθεί το χρέος βιώσιμο, για αρκετά χρόνια για να εξασφαλισθεί η δυνατότητα εξόφλησής του. Οι τράπεζες θα υποστούν πλήγμα από την αναδιάρθρωση γιατί θα χαθεί ένα μεγάλο τμήμα της αξίας των ομολόγων που κατέχουν. Θα έχουν όμως ήδη ανακεφαλαιωθεί ή θα χρηματοδοτηθούν από το EFSF, για να καλύψουν μέρος της ζημιάς τους. Το μεγάλο όφελος της Ευρωζώνης θα είναι ο τερματισμός της ανασφάλειας, η αποτελεσματική περιχαράκωση του κινδύνου.

Πιθανό είναι επίσης η Ευρωζώνη να αποφασίσει να πληρώνει εφεξής τις δόσεις, όχι στην Ελλάδα απευθείας αλλά στις τράπεζες που μας δάνεισαν ώστε να εξοφλούνται τα χρέη μας. Στην περίπτωση αυτή δεν θα υπάρξει άμεση και μόνιμη στάση πληρωμών αφού τα χρέη θα εξυπηρετούνται κανονικά. Με τη μέθοδο αυτή θα επιτευχθεί η απαλλαγή των τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το τοξικό ελληνικό χρέος και η ανάληψή του από τα κράτη-μέλη. Ο κίνδυνος ότι η ελληνική χρεοκοπία θα προκαλέσει κλυδωνισμούς στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα έχει ελεγχθεί.

Aναταραχή στο εσωτερικό

Η λύση αυτή δεν θα αποφύγει την αναταραχή στο εσωτερικό της χώρας. Το ελληνικό Δημόσιο πιθανόν να μην έχει επαρκή χρήματα να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και άλλες υποχρεώσεις του για να δουλέψει η κρατική μηχανή. Για να αντιμετωπίσει την έκτακτη αυτή κατάσταση πιθανόν να πληρώνει με πιστοποιήσεις οφειλής (ομόλογα) τους υπαλλήλους, οι δημόσιες επιχειρήσεις τους εργαζομένους, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις τους προμηθευτές τους. Πιθανόν να υπάρξει τότε επέμβαση εκ μέρους είτε του προσωρινού μηχανισμού (EFSF) είτε της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη χρηματοδότηση των τραπεζών και εμμέσως του ελληνικού Δημοσίου. Στόχος της θα είναι να οδηγηθεί ομαλά η Ελλάδα στην προβλεπόμενη από το Μόνιμο Μηχανισμό (ESM) διαδικασία που θα αποφασίσει οριστικά για τη μελλοντική εξέλιξη.

Εάν, τέλος, η Ευρωζώνη δεν συμφωνήσει σε παρέμβαση, όπως στις παραπάνω περιπτώσεις, και συνεχίσει να αρνείται την πληρωμή των δόσεων, η Ελλάδα θα κηρύξει στάση πληρωμών και θα διαπραγματευτεί τους όρους της χρεοκοπίας της. Θα είναι μια μη ελεγχόμενη χρεοκοπία. Οι δανειστές θα απαιτούν το σύνολο του οφειλόμενου ποσού χωρίς εκπτώσεις και αναβολές με κάθε δυνατό τρόπο. Η Ελλάδα θα αποκοπεί από τις διεθνείς συναλλαγές για πάρα πολύ χρόνο.

Την εικόνα των πιθανών εξελίξεων θα πρέπει να συμπληρώσει η διαπίστωση, ότι η Ελλάδα θα είναι συνεχώς εκτεθειμένη στον κίνδυνο ενός απρόβλεπτου ή τυχαίου γεγονότος. Μια νέα διεθνής ύφεση, μια νέα διεθνής τραπεζική κρίση, έντονες διαφορές μεταξύ των μελών της Ενωσης για την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης θα αυξήσουν το αίσθημα της ανασφάλειας και θα επηρεάσουν αρνητικά τη συμπαράσταση στα προβλήματά μας.

Το συμπέρασμα από την εξέταση των διαφόρων σεναρίων είναι ότι η ομαλή πορεία της χώρας προϋποθέτει την ομαλή καταβολή των δόσεων από τους δανειστές και την ανταπόκρισή μας στους όρους που μας έχουν τεθεί. Κάθε παρασπονδία μάς οδηγεί σε αυστηρότερη εποπτεία. Κάθε βελτίωση που πετυχαίνουμε αυξάνει τη διαπραγματευτική μας δύναμη. Η συνάντηση της κ. Μέρκελ με τον πρωθυπουργό την περασμένη Τρίτη το επιβεβαίωσε. «Εάν θέλετε να σας στηρίξουμε πάρετε όλα τα μέτρα», ήταν η επωδός της καγκελαρίου, φιλική αλλά αποφασιστική. Αποτελούν, τέλος, δονκιχωτισμούς οι απόψεις, ότι πρέπει να απεγκλωβιστούμε από τη συμπαράσταση της Ευρωζώνης, να μιμηθούμε το παράδειγμα της Αργεντινής «που τα πάει καλά», να «πούμε όχι» στους δανειστές μας, να επαναδιαπραγματευτούμε το σύνολο του προβλήματος με την Ευρωζώνη. Η έξοδος από την ΟΝΕ πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο. Θα είναι καταστροφική.

Το ερώτημα, αν μπορούμε να αλλάξουμε τους καταπιεστικούς όρους, ώστε να περιορίσουμε τη δυστυχία που προκαλούν, έχει απαντηθεί μέχρι σήμερα από τις εξελίξεις. Τόσο η συμφωνία του Ιουλίου όσο και η άρνηση αποδοχής των ελληνικών θέσεων τον Σεπτέμβρη έδειξαν ότι κάθε διαπραγμάτευση χρειάζεται επιδόσεις που πείθουν και μελετημένα σχέδια. Αν αυτό δεν συμβαίνει, οδηγείται σε αδιέξοδο. Θα πρέπει με την κατάλληλη προετοιμασία να επιδιώξουμε μια συμφωνία, που μπορεί να εκπληρωθεί σε όφελος όλων, αλλά και της χώρας μας. Η ανάπτυξη να αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη σημασία. Τα μέτρα να είναι δικαιότερα για τα χαμηλότερα εισοδήματα. Χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση από εκείνη που ακολουθήσαμε μέχρι τώρα.

Δεν υπάρχουν γέφυρες;

Οι συνεχείς διασκέψεις πρωθυπουργών και υπουργών Οικονομικών δεν μπορούν να οδηγήσουν σε αλλαγές πολιτικής. Στα Συμβούλια δεν υπάρχει χρόνος συζήτησης. Ολα έχουν σχεδόν λεπτομερειακά προετοιμαστεί. Για οτιδήποτε καινούργιο οι συμμετέχοντες κρατούν τα χαρτιά τους κλειστά. Κοινά σχέδια προκύπτουν όταν οι υψηλού επιπέδου κύριοι συνεργάτες των πολιτικά υπευθύνων συζητούν βάσει οδηγιών ελεύθερα, μακριά από κάμερες, χωρίς δηλώσεις, αλλά με εξονυχιστική διερεύνηση όλων των δυνατοτήτων. Βέβαια συζητούν συγκεκριμένα σχέδια και όχι αόριστες επιθυμίες ή πολιτικά ευχολόγια. Για να ενταχθεί η χώρα στην ΟΝΕ υπήρχε μια συνεχής προπαρασκευαστική άτυπη επαφή και ελεύθερη συζήτηση των συνεργατών και των υπουργών επί χρόνια. Σήμερα μοιάζει να μην υπάρχουν γέφυρες.

Γέφυρες υπάρχουν, όταν αναγνωρίζεις το πρόβλημα του συνομιλητή σου. Το θέμα που απασχολεί τις χώρες του Βορρά είναι ο ορατός κίνδυνος να τις παρασύρουν οι χώρες της περιφέρειας στην κρίση τους. Πρέπει να τις πείσουμε, ότι μας ενδιαφέρει να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κρίση. Είχαμε υποσχεθεί τον Φεβρουάριο του 2010 αποκρατικοποιήσεις. Δεν προχώρησαν ακόμη. Είχαμε προτείνει πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων ύψους 50 δισ. Δεν έχουμε καταφέρει να συμπληρώσουμε το ποσό του 1 δισ. Δεν αξιοποιήσαμε το ΕΣΠΑ. Η Ελλάδα έχει δημιουργήσει την πεποίθηση στους δανειστές της ότι δεν τηρεί τις υποσχέσεις της ελπίζοντας να βολευτούν τα πράγματα κατά τον ένα ή άλλο τρόπο χωρίς τομές. Χρειάζονται έκτακτες διαδικασίες και έκτακτη προσπάθεια. Εάν προωθούνται τα θέματα με τις συνηθισμένες γραφειοκρατικές μεθόδους το αποτέλεσμα θα παραμείνει μηδενικό. Μηδενική όμως θα είναι και η συμπαράσταση σε μας. Η προοπτική της ανάκαμψης θα παραμείνει ζωντανή αν δουλέψουμε με συνέπεια, σχέδιο και θέληση.

Είναι καιρός λοιπόν να σταματήσουν οι αυταπάτες για τις δυνατότητές μας, οι νομικισμοί, οι επικλήσεις των αρχών και αξιών της Ενωσης, για τις οποίες πρώτοι εμείς αδιαφορούμε. Δεν μας ταιριάζει το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου που κρύβει το πρόσωπό της γιατί δεν αντέχει να βλέπει την πραγματικότητα. Ας δούμε με ειλικρίνεια και αυτογνωσία την κατάσταση. Μόνο έτσι θα διαμορφώσουμε τα μέσα να την αντιμετωπίσουμε.