Συντεχνίες και κοινωνική δικαιοσύνη

Ποιο πολιτικό σχέδιο υπάρχει πίσω από την όλο και πιο γενικευμένη «επαναστατική» κατάλυση του κράτους; Το ερώτημα πρέπει να τεθεί. Γιατί είναι αυτονόητο. Όταν καταλαμβάνονται υπουργεία και ΔΕΚΟ, πανεπιστήμια, σχολεία και χωματερές και τώρα, ξανά, η ΔΕΗ από αγνώστων λοιπών στοιχείων «Αγανακτισμένους», όταν η δικαιοσύνη προκαλεί, όταν οι «γενικές» και κλαδικές απεργίες πολλαπλασιάζονται, όταν το κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει κανέναν μήτε καν το Υπουργείο Άμυνας, όταν το σύνθημα είναι συχνά το γνωστό «να φύγει η Τρόικα, το μνημόνιο και η κατοχική κυβέρνηση», αυτό μπορεί να σημαίνει ότι κάποια άλλη εξουσία περιμένει ανυπόμονα την ώρα της κρυμμένη πίσω από κάποια κουρτίνα. Ποια εξουσία; Και με ποια νομιμότητα; Αν προκηρυχθούν εκλογές -και μόνον από τον σημερινό πρωθυπουργό μπορεί να οδηγηθούμε σε μια τέτοια απόφαση αν δεν θέλουμε να καταπατήσουμε το Σύνταγμα- το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι μια μετεκλογική αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας και, όπως το είχε δηλώσει ο βιαστικός Σαμαράς, και νέες ξανά εκλογές. Με τις απεργίες, τις καταλήψεις, τους «Αγανακτισμένους»;

Μια άλλη πιθανότητα θα ήταν μια «επανάσταση». Από την πολυδιασπασμένη αριστερά, από κάποιο ΚΑΠΗ παλαιών ηρώων, από τις συνιστώσες του Σύριζα; Ή από μόνο του το νεοδογματικό και νεοσταλινικό κουκουέ που ξαναδοξάζει όλα τα ιστορικά του λάθη (για να μην πω εγκλήματα) και προσπαθεί να καλλιεργήσει τη νοσταλγία του εμφυλίου;

Μαζί με το άδηλο πολιτικό σχέδιο συμβαδίζει και το άδηλο οικονομικό σχέδιο: ας υποθέσουμε ότι προκύπτει από σωστές εκλογές μια νέα πλειοψηφία και μια νέα κυβέρνηση. Θα αποκηρύξει τα μνημόνια (και τα δις που τα συνοδεύουν) ή θα τα εναγκαλιστεί; Αν τα αποκηρύξει, ο τόπος θα οδηγηθεί αναγκαστικά και σε πλήρη πτώχευση και εκτός Ευρώπης, σε μια μοναξιά οικονομική, πολιτική και στρατηγική που ποτέ ως τώρα δεν έχει γνωρίσει. Αν δεν τα αποκηρύξει, καλό κουράγιο στους νέους κυβερνήτες που θα έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την οργή όσων αγανακτούν με τα σημερινά αλλά και τον ανατρεπτικό θυμό όσων θα θεωρήσουν ότι ξανά «τους περιέπαιξαν».

Η σημερινή εξουσία τι μπορεί πια να κάνει;

Είναι πολλά τα καμπανάκια δικών της ανθρώπων με πιο πρόσφατο το άρθρο των τριών: Διαμαντοπούλου, Λοβέρδο και Ραγκούση. Είναι δύσκολο να μην συμφωνήσει κανείς με τη καταγγελία του απίστευτου τσαμπουκά των συντεχνιών: ως και ο Α. Σαμαράς το κατάλαβε. Αλλά θα ήταν ακόμα πιο πειστική μια συλλογική προσπάθεια ορισμένων κυβερνητικών όχι για κοριτσίστικα παιχνιδάκια μικροεκβιασμών αλλά, αν δεν είναι πολύ αργά, για συγκεκριμένες πολιτικές δικαιοσύνης στον καταμερισμό των θυσιών, τον περιορισμό των δημόσιων δαπανών και λιγότερο των αποδοχών και των συντάξεων, στη ριζική αντιμετώπιση θεμάτων όπως οι αμυντικές δαπάνες, οι δαπάνες για την Εκκλησία και η φορολόγησή της, ακόμα και η συμβολική ως προς το τελικό αποτέλεσμα αλλά ψυχολογικά σημαντική άγρια περικοπή των δαπανών του Μαξίμου, της Προεδρίας της Δημοκρατίας, της Βουλής, των μυστικών κονδυλίων και άλλα πολλά.

Όλα αυτά μπορούν να γίνουν. Έστω και χωρίς την αναγγελία τους από κάποιο Καστελόριζο...
Του Ριχάρδου Σωμερίτη, από το ΒΗΜΑ.