Τα Επικίνδυνα Παιχνίδια της Δραχμής

Η ετερόκλητη συμμαχία των προθύμων και η επόμενη μέρα

Παρακολουθώ με σκεπτικισμό τα τεκταινόμενα αναφορικά με το παρόν και το μέλλον της χώρας. Αντιφάσεις, διλήμματα, κινδυνολογία, αλλά εν πολλοίς και αβάσταχτη ελαφρότητα. Όπως αυτών (εντός και εκτός) που ομιλούν, είτε με άγνοια κινδύνου είτε με ιδιοτέλεια, για τη δραχμή.

Ας δούμε, όμως, ποιοί μετέχουν της ετερόκλητης αυτής συμμαχίας, αν και πολλοί μοιάζουν να συνδράμουν άθελα τους ή τελοσπάντων χωρίς δόλο και σίγουρα με ελλειμματική ενημέρωση.

1^η κατηγορία: Αυτοί που προβλέπουν και προσβλέπουν στην εκμετάλλευση της νέας κατάστασης. Επιτήδειοι και μαυραγορίτες με μεγάλα πορτοφόλια προσδοκούν να κάνουν πάρτυ αμέσως μετά την κηδεία οικονομίας και κοινωνίας. Θα αγοράζουν τα πάντα φθηνά, θα μοσχοπωλούν κερδοσκοπώντας στις πλάτες ενός ανήμπορου λαού και εν τέλει η επιδιωκόμενη αναδιανομή πλούτου θα γίνει υπέρ των λίγων και πολύ πλουσίων. Όλα αυτά, αφού πρώτα οι περισσότεροι εξ’αυτών…διακατεχόμενοι από βαθιά αισθήματα πατριωτισμού… έχουν διασφαλίσει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό.

2^η κατηγορία: Εκείνοι που –κατ’εμέ λανθασμένα- εκτιμούν ότι θα πονέσουμε μεν αλλά θα ανακτήσουμε την αυτονομία μας, την εθνική μας αξιοπρέπεια και τη δυνατότητα να επιλέγουμε για εμάς. Φοβάμαι ότι η απωλεσθείσα εθνική κυριαρχία όχι μόνο δεν θα επανέλθει μέσω δραχμής, αλλά η υιοθέτησή της εγκυμονεί σοβαρότατους εθνικούς κινδύνους για μία χώρα που ξαφνικά θα βρεθεί απομονωμένη, αφερέγγυα και ανυπόληπτη και, εν τέλει, στο διεθνές περιθώριο. Όσο δε για την εξιοπρέπεια, χωρίς να θέλω να είμαι αφοριστικός, η συνεπακόλουθη της εξόδου από το ευρώ ανέχεια, προφανώς δυσχεραίνει την προσπάθεια ανάκτησης τόσο της εθνικής όσο και της ατομικής αξιοπρέπειας.

3^η κατηγορία: Αυτοί που δεν βλέπουν προοπτική στη ζωή τους στον καιρό του Μνημονίου (μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία ανήκουμε σε αυτούς) και αναρωτιούνται, εν τη απελπισία τους, μήπως πρέπει να δοκιμάσουμε την πεπατημένη της «δραχμούλας». Όμως, οι καιροί της κατά το δοκούν υποτίμησης εθνικών νομισμάτων με αντίστοιχη κοινωνική ωφέλεια έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

4^η κατηγορία: Εκείνοι που έχουν τσιμπήσει στην προπαγάνδα ότι με τη δραχμή θα μηδενίσουμε το κοντέρ, όπως άλλωστε και το εξωτερικό χρέος. Εντούτοις, οι κανόνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, το μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών καθώς και η σχέση εισαγωγών-εξαγωγών, δεν επιτρέπουν τέτοιες ανεδαφικές σκέψεις.

5^η κατηγορία: Αυτοί που προτάσσοντας την κακώς νοούμενη ελληνική μαγκιά και βρισκόμενοι μακρυά από τις διεθνείς και περιφερειακές πραγματικότητες, εκτιμούν ότι μπορούμε με σχετική ασφάλεια να μπλοφάρουμε. Ωστόσο, το διακύβευμα και οι συνέπειες σε περίπτωση που οι άλλοι δεν «αγοράσουν» τη μπλόφα μας, θα είναι καταδικαστικά για τη χώρα και τους πολίτες της. Σε μία διαπραγμάτευση με ορθολογικούς όρους πρέπει και τα δύο μέρη να έχουν εξίσου να χάσουν- δεν ξέρω αν η απώλειες της ΕΕ από πιθανή έξοδο της Ελλάδας συγκρίνονται με αυτά που θα κληθεί να διαχειριστεί το σύνολο του ελληνικού λαού.

6^η κατηγορία: Διάφοροι εμμονικοί εμπνευστές εκτός χώρας που έχουν μπουχτίσει με την αδυναμία ή και απροθυμία μας να εκπληρώσουμε ένα πρόγραμμα που πολύ απλά δεν «βγαίνει». Αν ο απώτερος στόχος τους είναι να εξέλθουμε της ευρωζώνης οικειοθελώς, διαπιστώνω ότι έχουν αρχίσει να αποκτούς συμμάχους στο εσωτερικό. Θα τους κάνουμε τη χάρη; Υπάρχουν βέβαια και άλλοι, πχ στη Γηραιά Αλβιώνα, οι οποίοι στο πρόσωπο της Ελλάδας εντοπίζουν το υπόδειγμα που δικαιολογεί την αποστασιοποίηση από την κοινή ευρωπαϊκή προσπάθεια, καθώς και αναδεικνύει τις στρεβλώσεις της ευρωζώνης.

Δεν είμαι υποστηρικτής της μονοδιάστατης δημοσιονομικής πειθαρχίας, ούτε του κοντόφθαλμου γερμανικού μοντέλου, ούτε θεωρώ ότι έχουμε στερέψει από εναλλακτικές. Αντιθέτως, παρότι τα περιθώρια έχουν στενέψει, ακόμη και σήμερα μπορούμε και πρέπει να διορθώσουμε το μείγμα για να πολλαπλασιάσουμε τις πιθανότητες επιτυχούς έκβασης. Αυτή δεν την ορίζω ως τη δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων και των τόκων αλλά ως σταδιακή απεξάρτηση από τις δάνειες δυνάμεις, τη δημιουργία ενός διαφορετικού και αποτελεσματικού παραγωγικού μοντέλου, μα πάνω από όλα ως την καλλιέργεια και εμπέδωση μίας νέας κουλτούρας μέσω της εσωτερικής επανάστασης του καθενός μας.

Οι ξένοι εταίροι μας οφείλουν να μας δώσουν περισσότερο χρόνο για αλλαγές εκ βάθρων, όχι γιατί αυτές επιβάλλονται από τα Μνημόνια, αλλά γιατί είναι ενδεδειγμένες αν πραγματικά θέλουμε να ορίζουμε τις τύχες μας ως ισότιμα μέλη μίας κοινότητας κρατών που –θα διεκδικήσουμε να- επιδεικνύουν μεταξύ τους στοιχείωδη αλληλεγγύη. Επειδή ακριβώς όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη και δεδομένου ότι η επιστροφή στη δραχμή ή όποιο άλλο νόμισμα συνιστά οπισθοδρόμηση, που θα μας καθηλώσει για πολλά χρόνια, οφείλουν όλοι οι δρώντες (εξωτερικοί και εσωτερικοί) να δράσουν έγκαιρα, χωρίς περιστροφές και παλλινωδίες. Μα κυρίως χωρίς απειλές και εκβιασμούς που ειδικότερα σε μία τόσο ευαίσθητη συγκυρία ερεθίζουν αντανακλαστικά ένθεν κακείθεν, παγιώνοντας το αρνητικό κλίμα που αφενός δεν επιτρέπει την επικράτηση φωνών λογικής, αφετέρου δυσκολεύει την εξεύρεση κοινών παρανομαστών στην επικείμενη διαπραγμάτευση.

Αλήθεια, ποιών ακριβώς τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο κος Σόιμπλε όταν σε καθημερινή βάση επιχειρεί με χοντροκομμένο τρόπο να νουθετήσει πολιτικούς και πολίτες, παρεμβαίνοντας άκομψα στις εγχώριες εξελίξεις; Και ποιοί από εμάς είμαστε πρόθυμοι να ρίξουμε νερό στο μύλο του, που δεν είναι καν αυτός της Γερμανίας και της Ευρώπης;

Του Κωνσταντίνου Φίλη, από aixmi.gr