Με την λογική του αφορισμού «καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος», είμαστε όλοι... με τον Τσίπρα!
Μόνο που η πραγματικότητα δεν διαμορφώνεται και δεν εξαρτάται από ευχές και απωθημένα, δεν τρέφεται με αυτάρεσκους (πολύ περισσότερο: ιδιοτελείς μικροπολιτικούς...) μύθους και δεν ξορκίζεται με θυμούς, διάθεση εκδίκησης, με κτυπήματα του κεφαλιού μας στον τοίχο. Κι' αν θέλουμε να την αλλάξουμε, θα το επιχειρήσουμε με ψυχραιμία, νηφαλιότητα, στρατηγικό σχεδιασμό και τακτικούς ελιγμούς. Αλλιώς, κυνηγάμε χίμαιρες...
Στις διαπιστώσεις για τα χάλια που βιώνουμε ως κοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ καλά τα λέει. Για το πώς θα... βγούμε από αυτά τα χάλια και θα ξεκινήσουμε μια δύσκολη (και αναπόφευκτα επώδυνη) πορεία σωτηρίας και ανάκαμψης είναι πού τα μπερδεύει, εμφανίζεται ανέτοιμος, με ετερόκλητες και αντιφατικές προτάσεις, όσες και οι συνιστώσες του. Και σήμερα, αυτό πού χρειαζόμαστε, δεν είναι διαπιστώσεις (μπουχτίσαμε από δαύτες, ιδίως προεκλογικά, απ΄ όλα τα πολιτικά κόμματα) αλλά συγκεκριμένες, ρεαλιστικές, κοστολογημένες, επεξεργασμένες προτάσεις. Και τέτοιες, δεν δείχνει να έχει ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος-αχταρμάς.
«Θα μάθουν, άπειροι είναι, σχεδόν ερασιτέχνες πού θάμπωσαν και οι ίδιοι από την απρόσμενη (και για τους ίδιους!) εκλογική τους επιτυχία...», ακούω να λέγεται. Μπορεί-μπορεί και όχι, αν μείνει κανείς στην «πολυτελή» για τα δεδομένα της συγκυρίας μας πολυφωνίας τους και την αντιφατική πανσπερμία των απόψεων και των ανερμάτιστων «βεβαιοτήτων» τους.
Μοιάζουν με νεοφώτιστους παίχτες πού κάθισαν σε μεγάλα «πράσινα τραπέζια», κέρδισαν μια παρτίδα και είναι πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν τα ρέστα τους, θεωρώντας πώς τα «κτυπήματα» των άλλων είναι μπλόφα. Μόνο πού... τα ρέστα, είναι δικά μας! Και τις απείρως περισσότερες φορές στο πόκερ, οι παρτίδες δεν κερδίζονται ποντάροντας στο φύλλο των άλλων, αλλά στην δύναμη των δικών σου φύλλων...
Είναι αλήθεια πως η εκλογική απόδοση του ΣΥΡΙΖΑ, υποχρέωσε και τ' άλλα κόμματα, ιδίως τα λεγόμενα «εξουσίας» πού βαρύνονται κατά κύριο λόγο με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους για την σημερινή μας εθνική κατάντια, να εγκαταλείψουν «πόζες» και αλαζονείες, ν' αναθεωρήσουν ιδεοληψίες περί «μονόδρομων» διαφόρων πολιτικών επιλογών, δικών τους ή επιβεβλημένων από τους ξένους, να τα κάνουν πιο ρεαλιστικά και διαλλακτικά. Ότι απέκλειαν μετά βδελυγμίας χθες, το εξετάζουν και το κουβεντιάζουν μετά την 6η Μαΐου. Και επαναδιαπραγμάτευση κάποιων όρων του μνημονίου και κάποιες (ρεαλιστικές...) εθνικές ενστάσεις στα μονολιθικά και αποδεδειγμένα ατελέσφορα κελεύσματα των δανειστών μας.
Μακάρι ο ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνούσε (κάτι που αλαζονικά και με καιροσκοπική μικροκομματική στόχευση αρνήθηκε στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών) να ενώσει την φωνή του και την δυναμική της «απειλής» πού συνιστούσε η εκλογική του επιτυχία σε μια «εθνική διακυβέρνηση», πού θα διαπραγματευόταν με τους δανειστές μας. Δεν το τόλμησε. Είτε λόγω αλαζονείας, είτε λόγω αδυναμίας να... τα βρει με τις συνιστώσες του. Το πιθανότερο και για τα δύο.
Επιμένει και τώρα, εν όψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου, σε μια επικίνδυνη μονολιθικότητα, μια αλαζονική συμπεριφορά, μια άρνηση να δει την... πραγματική πραγματικότητα, μια οιηματική υποτίμηση του ρόλου στον οποίον τον ανέδειξε η (έστω και «συναισθηματική», φορτισμένη από οργή...) λαϊκή ψήφος. Ποντάρει ακόμη στους απελπισμένους, εκμεταλλεύεται την απογοήτευση και την διάθεση τιμωρίας, την οργή τους. Αντί για υπεύθυνος ταγός, περιορίζεται εγκληματικά σε ακόλουθο ενός δικαιολογημένα απελπισμένου και θυμωμένου τμήματος της κοινωνίας.
Ξέροντας πώς ο απελπισμένος είναι εύφλεκτη ύλη, αλλά αδιαφορώντας από μικροκομματική ιδιοτέλεια. Παίζει με τα σπίρτα, δίπλα στο φυτίλι. Και το χειρότερο; Ξέρει τον κίνδυνο, και αδιαφορεί. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως χάσει μια ιστορική ευκαιρία να γίνει δύναμη ευθύνης. Εμείς, ίσως κινδυνεύουμε να μείνουμε στο περιθώριο των εξελίξεων, τώρα που όλα δείχνουν ότι δρομολογούνται στον ευρωπαϊκό ορίζοντα ...
Στα πεδία των μαχών, βλέπεις εκατομμύρια σκελετούς ν' ασπρίζουν στον ήλιο. Είναι όλοι εκείνοι πού στο γλυκοχάραμα της νίκης, κάθισαν να την περιμένουν . Και περιμένοντας, πέθαναν!
Του Θάνου Οικονομόπουλου, από iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου