Φταίω, φταίς, φταίει….

 

Του Τάσου Φούντογλου. από aixmi.gr

 

Ο λόγος, εν μέσω κρίσης, δεν μπορεί παρά να είναι διχαστικός και αιχμηρός. Όταν η μισή Ελλάδα ασελγούσε επάνω στην άλλη μισή για ολόκληρες δεκαετίες , μέσω των προκλητικών της προνομίων, της φοροδιαφυγής της και του παράνομου πλουτισμού της, δεν μπορείς να αρθρώνεις έναν comme il faut λόγο, γεμάτο γλυκανάλατες παραινέσεις και ηλίθιους καθωσπρεπισμούς αλλά ούτε και να στρατεύεσαι στις ίδιες αγωνιστικές σειρές με ανθρώπους του κοινού μεταπολιτευτικού κώδικα που συνέβαλλαν με τη συμπεριφορά τους στην έλευση της σημερινής κρίσης. Αυτοί που συνευθύνονται θα πληρώσουν. Και για να πληρώσουν πρέπει κάποιος να τους ξεμπροστιάσει.

Όποιος εξαντλεί την κριτική του και την απόδοση ευθυνών μονάχα στο πολιτικό σύστημα ας αναλογιστεί πως βρίσκεται σήμερα ο Ταμήλος στη Βουλή, πως η απόδειξη αποτελεί (ακόμα και σήμερα) ζήτημα διαπραγμάτευσης και πως οι ίδιοι και οι ίδιοι εξακολουθούν να μονοπωλούν τα δημόσια αξιώματα και να εμφανίζουν εαυτούς ως τους αυριανούς αναμορφωτές και σωτήρες της χώρας.

Όχι καλέ μου άνθρωπε. Το ξέρω. Εσύ δεν ανήκεις στις πλειοψηφίες αυτές. Κάνε μου, λοιπόν, τη χάρη και δώσε το κείμενο αυτό σε κανέναν φίλο ή συγγενή σου να το διαβάσει. Δεν μπορεί. Κάποιον θα ξέρεις που ψηφίζει Ταμήλους, δεν κόβει αποδείξεις και χαμογελά σα χάνος μπροστά στη σημερινή πολιτική τάξη της χώρας. Του πούστη!

Το ζητούμενο, όμως, σε κάθε πολιτική διαδικασία δεν είναι η κριτική αυτή καθ΄ εαυτή αλλά η μετουσίωσή της σε συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις. Αν δεν αρθρωθεί οραματικός λόγος με συγκεκριμένες στοχεύσεις από το πολιτικό σύστημα και τα κινήματα πολιτών και δεν συμφωνήσουν μεγάλα κομμάτια του ελληνικού λαού στην προώθηση και υλοποίησή τους, η κριτική αυτή θα καταντήσει το κώνειο της Δημοκρατίας μας καθώς θα δηλητηριάζει μέρα με τη μέρα τους θεσμούς και τις αξίες της και θα επιτρέπει στους γνωστούς κόλακες της ελευθερίας, όπως τους ονόμαζε ο Κοραής, να επενδύουν στην κοινωνική οργή και να εξασφαλίζουν εκλογικά και προσωπικά οφέλη.

Συνδικαλιστικές ηγεσίες, ρουσφέτια που την είδαν ξαφνικά τιμητές του δημόσιου βίου μας, ξενοφοβικά και συντηρητικά πολιτικά μορφώματα που κραυγάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για τους τοκογλύφους που μας πίνουν το αίμα, εθνοπατριώτες της κακιάς ώρας και συντηρητικές δυνάμεις των ελληνικών Πανεπιστημίων. Όλοι αυτοί αποτελούν τους κόλακες της ελευθερίας μας. Και είναι αυτοί που, τρία χρόνια τώρα, μονοπωλούν το δημόσιο διάλογο και δεν επιτρέπουν σε καμία διαφορετική φωνή να ακουστεί και να κομίσει εναλλακτικό παράδειγμα κοινωνικής ανασυγκρότησης.

Πού είναι, άραγε, οι διανοούμενοι αυτής της χώρας; Πού είναι οι λαμπροί της ακαδημαϊκοί και οι καταρτισμένοι της επιστήμονες; Πού είναι οι παραγωγοί της; Πού είναι το υγιές κομμάτι της φοιτητικής της νεολαίας; Πού είναι οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι της; Πού είναι όλες αυτές οι δυνάμεις που αντιλαμβάνονται το κατεπείγον της εθνικής αλλαγής και αρνούνται, τουλάχιστον στις μεταξύ τους συζητήσεις, να εμπιστευτούν τον παραληρηματικό λόγο των σαλτιμπάγκων και των δημαγωγών; Όπου και αν βρίσκονται όλοι αυτοί, ένα είναι σίγουρο. Μέχρι να αποφασίσουν να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν αυτή τη χώρα και το μέλλον της από τα κρατικοδίαιτα μειράκια που φωνασκούν και ασχημονούν με κάθε ευκαιρία, εμείς οι απλοί πολίτες θα εξακολουθήσουμε να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στον αχταρμά των ευθυνών και των δικαιωμάτων μας. Δεν μπορείς να κάνεις, εξάλλου, αλλιώς.

Προχωράς εν γνώσει σου ψηλαφητικά. Δεν έχεις τις λύσεις για όλους και για όλα. Και σίγουρα η δική σου η εκδοχή δεν βαραίνει περισσότερο από των άλλων. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του εκδοχή για τα πράγματα και αυτή, με τη σειρά της, φτιάχνει τη δική της διαδρομή. Αν για μένα ο δημόσιος υπάλληλος ευθύνεται για τη σημερινή την κρίση αυτός θα μου αντιτάξει το οκτάωρό του, τις συνθήκες δουλειάς του, την έλλειψη κινήτρων, την απουσία ηγεσίας και το πελατειακό σύστημα που πνίγει τους πάντες και τα πάντα. Και, φυσικά θα μου ψιθυρίσει πως η φοροδιαφυγή του ιδιωτικού τομέα είναι αυτή που ευθύνεται για την χαμηλή ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει.

Αν για σένα ευθύνεται η ελεύθερη αγορά αυτή θα σου πει ευθαρσώς πως από τους φόρους της πληρώνεται το οκτάωρό σου. Δεν έχει νόημα να της αντιτάξεις τη φοροδιαφυγή. Ο συνομιλητής σου πάντα βρίσκεται από την όχθη των συνεπών φορολογουμένων και αυτοί που φοροδιαφεύγουν είναι πάντα κάποιοι άλλοι. Ίσως και εξωγήινοι. Αν για κάποιον άλλον, αγρότη, ψαρά ή βιοτέχνη ευθύνεται η υπερδιόγκωση του τριτογενούς τομέα, αυτός θα υποστηρίξει πως αυτό συμβαίνει σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη. Ασχέτως αν οι υπηρεσίες που ανταλλάσσονται στη χώρα μας έχουν να κάνουν, κατά βάση, με εμπορικές εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών και ασχέτως αν ο επερχόμενος πρωθυπουργός της Αριστεράς προκρίνει την αύξηση αυτής της κατανάλωσης, της εισαγόμενης για να μην ξεχνιόμαστε, ως μια από τις λύσεις των προβλημάτων μας.

Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου. Αν για εμάς που αποτελούμε μέρος του εκλογικού σώματος ευθύνεται το πολιτικό σύστημα για τη σημερινή κατάντια μας, αυτό θα σου πει κλαψουρίζοντας πως τόσα χρόνια έκανε ό,τι ακριβώς ζητούσε ο λαός. Διορισμούς, αργομισθίες, δημοσιοϋπαλληλικές θέσεις και εύκολο πλουτισμό. Αν για εσάς του πολιτικού συστήματος ευθύνεται η κοινωνία για την κατάσταση την οποία βιώνουμε σήμερα, αυτή θα σου πει πως έτσι λειτουργούσε το σύστημα που φτιάξατε και πως ήταν αναγκασμένη να παίζει με τους όρους σας.

Όταν στην εκλογική συναλλαγή ο ένας ζητάει τη ψήφο σου και για αντάλλαγμα σου προσφέρει μια αργομισθία πρέπει να είσαι πολύ μαλάκας για να μην την αποδεχτείς. Τελικά το πελατειακό σύστημα της πολιτικής μας τάξης έκανε τις αργομισθίες ή οι αργομισθίες το πελατειακό σύστημα; Ιδού το ερώτημα. Και φυσικά δεν χρειάζεται να το απαντήσεις. Οι φαύλοι κύκλοι δεν έχουν αρχή και τέλος. Απλά η αρχή τους συντηρεί το αναπόφευκτο του τέλους και άντε πάλι από την αρχή.

Ψάχνουμε, λοιπόν, τις απαντήσεις στα ερωτήματα της κρίσης ψηλαφητικά. Ο καθένας δίνει τη δική του εκδοχή και αυτό που θα μετρήσει στο τέλος είναι η σύνθεσή τους και το φτιάξιμο μιας νέας, κοινής εκδοχής η οποία θα αποτελέσει τη βάση μιας νέας κοινωνικής συναίνεσης και το κυριότερο τη βάση μιας νέας κοινωνικής ηθικής. Ας μείνουμε, λοιπόν, σε αυτό και ας κλείσουμε τα αυτιά μας στη βαρβαρότητα των άκρων. Ας μην επιτρέψουμε στις αντιαισθητικές μουτράκλες τους να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους, επειδή σε κάποιο σημείο της κοινής μας διαδρομής συνειδητοποιήσαμε τις λάθος επιλογές μας και χρειάζεται να αλλάξουμε εκ βάθρων τις ζωές μας. Χρόνος υπάρχει ακόμα. Το ζητούμενο είναι αν υπάρχει διάθεση για ειλικρινή διάλογο και συναίνεση. Θα δείξει. Καλή χρονιά σε όλους μας και καλή δύναμη σε όσους θα τη χρειαστούν…