Του Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά κτίρια που ρημάζουν, όχι από τη χιλιοειπωμένη «αδιαφορία της Πολιτείας», αλλά από την ανεπάρκεια της κρατικής γραφειοκρατίας να διαχειριστεί το παραμικρό και συνεπώς την περιουσία μας. Το λογικότερο θα ήταν αυτά να πουληθούν ή να ενοικιαστούν (έτσι ώστε να πληρωθούν κάποιοι από τους λογαριασμούς του κράτους) ή να παραχωρηθούν σε συλλογικότητες· δήμους, πολιτιστικούς συλλόγους, πρωτοβουλίες κατοίκων κ.ά. Oμως αυτό που βλέπουμε και πάλι είναι η αποτυχία του πολιτικού συστήματος, το οποίο η κοινωνία θέλει να είναι πολυτεχνίτης και γι’ αυτό κινδυνεύουμε να μείνουμε όλοι ερημοσπίτες.
Σε μια ευνομούμενη και λογική κοινωνία όλοι -δεξιοί και αριστεροί- θα καταδίκαζαν την παρανομία της κατάληψης. Σ’ αυτή την κοινωνία η πολιτική διαμάχη θα αφορούσε το μέλλον των κτιρίων. Οι «εξαποδώ» νεοφιλελεύθεροι θα ήταν υπέρ της εκποίησης όλων σε ιδιώτες και οι αριστεροί θα επιχειρηματολογούσαν υπέρ της παραχώρησής τους σε συλλογικότητες, αλλά με κανόνες. Οι τελευταίοι θα κατέθεταν μια πολιτική πρόταση, ποιοι και με τι όρους θα χρησιμοποιούν αυτά τα κτίρια, και θα προέβλεπαν μηχανισμούς ελέγχου ώστε το συμβόλαιο μεταξύ του παραχωρητή (κράτους) και του παραχωρησιούχου (συλλογικότητα) να εκπληρώνεται στο ακέραιο. Επ’ ουδενί θα επιτρεπόταν, για παράδειγμα, να χρησιμοποιηθούν οι χώροι ως «εργαστήριο προπαρασκευής εγκληματικών ενεργειών», όπως είπε και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας.
Πιθανότατα αυτή η διαμάχη θα κατέληγε σε συμβιβασμό. Κάποια κτίρια θα πωλούνταν και κάποια θα δίνονταν σε συλλογικότητες, ώστε να γίνουν πραγματικά «πηγές πολιτισμού», όπως βάφτισε τη Βίλα Αμαλία ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης. Στην Ελλάδα όμως είχαμε για μια ακόμη φορά καθολική αποτυχία. Και του κράτους να αξιοποιήσει ή να παραχωρήσει τα ακίνητα, αλλά και των πολιτικών δυνάμεων να καταθέσουν πολιτικές προτάσεις για την τύχη τους. Θα ήταν θεμιτή, για παράδειγμα, μια πρόταση της Αριστεράς να παραχωρηθούν όλα τα κτίρια σε συλλογικότητες. Αυτό θα ήταν άσκηση πολιτικής: στην πρόταση θα υπήρχαν αντιπροτάσεις, θα γινόταν διάλογος και θα καταλήγαμε σε κάποιον κανόνα (νόμο). Το να υποστηρίζει όμως η Αριστερά την κατάληψη χώρων, επειδή το λατρευτό της κράτος αδυνατεί να πράξει τα στοιχειώδη, δεν είναι πολιτική, είναι κατσαπλιαδισμός.
Ετσι, λοιπόν, φτάσαμε σε ένα σημείο να μην υπάρχει ούτε η δεξιά πρόταση «δώστε τα στους ιδιώτες», αλλά ούτε η αριστερή «δώστε τα στις συλλογικότητες». Τα κτίρια ρημάζουν και στην γκρίζα περιοχή της πολιτικής αφωνίας εμφιλοχωρούν οι «γνωστοί-άγνωστοι» ή «προβοκάτορες».
Το ίδιο κάναμε με όλα τα ακανθώδη ζητήματα· τα αφήσαμε στην μπάντα μέχρι που ρήμαξε η χώρα. Πιθανότατα αυτό οφείλεται στην επιρροή των θορυβωδών άκρων εντός των κομματικών μηχανισμών. Σε όλες τις δημοκρατίες, όποτε συγκρούονται διαφορετικές απόψεις, γίνεται διάλογος και επιτυγχάνεται κάποιος συμβιβασμός. Στην Ελλάδα θα ήταν αμάρτημα καθοσιώσεως για ένα δεξιό κόμμα να παραχωρήσει κάποια κτίρια σε συλλογικότητες («στους άπλυτους αναρχοαυτόνομους» θα έλεγαν οι σκληροί του μηχανισμού) και θα ήταν επίσης έγκλημα να συμφωνούσε ένα κόμμα της Αριστεράς να πουληθούν κάποια άλλα κτίρια σε ιδιώτες («τους αιμοβόρους καπιταλιστές», που θα έλεγαν οι απέναντι ακραίοι). Ετσι περήφανοι και ασυμβίβαστοι αφήσαμε τα πάντα να ρημάζουν μέχρι που ρήμαξε η χώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου