Για τα τρένα γράφτηκαν πολλά τραγούδια. Τα τρένα πρωταγωνίστησαν και σε πολλές ταινίες. Ποιος δεν θυµάται τον Φωτόπουλο σταθµάρχη που αποκαλούσε τη Θυµαριά κόµβο επειδή από κει περνούσε µία αµαξοστοιχία την ηµέρα;
Αν κάποιος άκουγε όλα αυτά τα τραγούδια και έβλεπε όλες αυτές τις ταινίες χωρίς να έχει επισκεφθεί ποτέ του την Ελλάδα, θα νόµιζε πως η χώρα µπορεί να είναι νησιωτική τη διασχίζουν όµως τρένα απ’ άκρη σ’ άκρη, πως ακόµη και στη Σαντορίνη µπορείς να πας µε τρένο.
Θα µου πείτε τότε τα πράγµατα ήταν αλλιώς. Τα νιάτα στρατεύονταν για τουλάχιστον δύο χρόνια κι όταν αποστρατεύονταν ονειρεύονταν το τρένο για τη Γερµανία. Η ψωροκώσταινα, γενικά, ονειρευόταν το τρένο για τη Γερµανία. Ηταν το όχηµα για την «άλλη», την καλύτερη ζωή, ήταν το όχηµα που έκλεψε τα αγαπηµένα πρόσωπα τα οποία όλοι εύχονταν να µη χρειαστεί να το ξαναχρησιµοποιήσουν. Ο µετανάστης επέστρεφε µε Μερσεντές, έστω µεταχειρισµένη, αλλά Μερσεντές.
Στα χρόνια της νεόπλουτης Ελλάδας το τρένο εγκαταλείφθηκε. Θύµιζε µετανάστευση, µύριζε ψωροκώσταινα, µια δυστυχία που όλοι ήθελαν να την ξεχάσουν, αφού όλοι ονειρεύονταν το τελευταίο 4Χ4. Κατά παράδοξο τρόπο η εγκατάλειψη του τρένου σηµατοδότησε την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας, τη στιγµή που όλη η υπόλοιπη Ευρώπη στηριζόταν στο σιδηροδροµικό της δίκτυο, το επεξεργαζόταν, το βελτίωνε, έφτιαχνε τους συρµούς µεγάλης ταχύτητας, κυνηγούσε τον χρόνο.
Το τρένο βγήκε απ’ τη ζωή µας, όµως µας έµεινε ο ΟΣΕ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, µερικές χιλιάδες εργαζόµενοι, µια ακόµη γραφειοκρατία, κι ένα κληροδότηµα που έχει να κάνει περισσότερο µε το έλλειµµα της φαντασίας µας που δεν µπορεί να αναδιαρθρωθεί µπροστά στην πραγµατικότητα της ζωής µας. Στο δυστύχηµα που έγινε πριν από τρεις µήνες στην Πελοπόννησο ο συρµός µετέφερε τέσσερις επιβάτες και άλλους τόσους υπαλλήλους. Η υπόθεση θυµίζει επιδοτούµενο θίασο όπου οι ηθοποιοί παίζουν µπροστά σε ισάριθµους, ενίοτε και λιγότερους, θεατές. Το «Μπορείς να φανταστείς την Ελλάδα χωρίς τρένο;» – σύνθηµα των σωµατείων του ΟΣΕ – στην πραγµατικότητα µεταφράζεται στο: «Μπορείς να φανταστείς πώς θα ‘ταν η Ελλάδα χωρίς εργαζόµενους στο τρένο;» – αφού το θέµα µας δεν είναι το τρένο που έχει µείνει στη δεκαετία του ‘60 αλλά οι εργαζόµενοι στο τρένο που ξέµειναν στον 21ο αιώνα.
Το βέβαιο είναι ότι όλη αυτή η υπόθεση µε τον ΟΣΕ δείχνει πως αν θέλουµε να βγούµε από την κρίση χρειάζεται να αναδιαρθρώσουµε το χρέος που έχουµε συνάψει µε τα ελλείµµατα της φαντασίας µας. Κοινώς χρειάζεται φαντασία και απ’ ό, τι ξέρω αυτήν δεν τη δανείζει ούτε η ΕΚΤ ούτε το ∆ΝΤ.
«Μπορείς να φανταστείς πώς θα ‘ταν η Ελλάδα χωρίς εργαζόµενους στο τρένο;»
ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ, από τα ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου