Ακραία οργή!

Η αδιανόητη, ασύλληπτη, εξωφρενική εν ψυχρώ δολοφονία του 44χρονου ανύποπτου Αθηναίου πολίτη στο κέντρο της πόλης είναι πλέον σχεδόν το μοναδικό θέμα σε κάθε συζήτηση, σε κάθε παρέα, σε κάθε γειτονιά τις τελευταίες ημέρες. Αναμενόμενο. Αυτή τη φορά, το μαχαίρι που μπήκε στον λαιμό του μοιραίου αυτού ανθρώπου, το νιώσαμε όλοι στον δικό μας λαιμό. Τώρα, πια, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Το ξέραμε, αλλά τώρα το εμπεδώσαμε με τον πιο σκληρό και άδικο τρόπο.

Ολοι γύρω τριγύρω παραμιλούν. Κάποιοι εξ αυτών εκφράζουν απόψεις και υιοθετούν –έστω λεκτικά– στάσεις και τρόπους αντίδρασης που πριν από δύο - τρία χρόνια δεν θα τους περνούσαν από το μυαλό. Προχθές βρέθηκα τυχαία ανάμεσα σε μία μεγάλη παρέα τριαντάρηδων. Εργαζόμενοι και μάλιστα σκληρά στον ιδιωτικό τομέα όλοι τους, καρδιακοί φίλοι μεταξύ τους, κόντεψαν πραγματικά να πιαστούν στα χέρια για τους μετανάστες και τους τρόπους αντίδρασης της πολιτείας. Την έκρηξη των υπολοίπων προκάλεσε η διαβεβαίωση τριών εξ αυτών ότι στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν ό,τι πιο ακραίο υπάρχει στη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος.

Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ηλεκτρισμένη, που πραγματικά τρόμαξα. Σε κάθε προσπάθεια μέλους της παρέας να διαχωρίσει τους φιλήσυχους από τους εγκληματίες λαθρομετανάστες προκαλούσε θύελλα αντεπιχειρημάτων από τους τρεις εξαγριωμένους νέους που, όπως έλεγα, «βαρέθηκαν να κυκλοφορούν εγκληματικές συμμορίες στην πόλη, να λεηλατούν, να κλέβουν και να σκοτώνουν ανενόχλητες», σιχάθηκαν τον αυτάρεσκο αυτισμό των πολιτικών τους εκπροσώπων, που κοροϊδεύουν τους πολίτες ότι θα αντιμετωπίσουν τον καρκίνο με ασπιρίνες, αηδίασαν από τις κλεψιές, τις ρεμούλες και την ατιμωρησία, θέλουν να ονειρευτούν οικογένεια και παιδιά και δεν μπορούν.

Σίγουρα, χθες, στην κουβέντα της παρέας θα προστέθηκε ο βαρύς τραυματισμός ενός επίσης νέου ανθρώπου από αφηνιασμένους μαινόμενους αστυνομικούς. Αντίθετα τα συναισθήματα, αλλά εξίσου έντονα, αφού στην προκειμένη μιλάμε για μια ακραία έμφαση λειτουργίας μιας υποτιθέμενης ευνομούμενης πολιτείας. Σαστίζει ο νους και μπερδεύεται η σκέψη.

Τι μπορεί να ελπίζει ένας νέος άνθρωπος φλερτάροντας με την ιδέα ακραίων στάσεων και βίαιων συμπεριφορών; Πιθανότατα, μόνο σε ένα ακόμη πιο επώδυνο και βαθύ αδιέξοδο. Είναι προφανές ότι η ανασφάλεια, το ψυχικό κενό και η απουσία του ονείρου διευκολύνει την καταφυγή στα άκρα. Φοβάμαι ότι είναι η ίδια παγίδα με την στείρα καταδίκη του ρόλου της αστυνομίας στην τήρηση της τάξης. Και αυτή την πληρώνουμε σήμερα. Μαζί με την υπερβολική, τυφλή βία μερίδας των αστυνομικών δυνάμεων.

Μόνο που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η πολύπαθη χώρα έχει υποφέρει πολύ από την υπερβολική βία, αλλά δεν πάσχει μόνο από αυτή. Πάσχει και από το αντίθετό της: την έλλειψη της απλής επέμβασης της αστυνομίας, εκεί που είναι απαραίτητη.

Όπως πάσχει από την απόλυτη έλλειψη οποιουδήποτε σοβαρού σχεδιασμού εκ μέρους της πολιτείας. Αυτή η εξέλιξη της εγκληματικότητας που ζούμε την τελευταία περίοδο και η οποία γίνεται όλο και πιο βίαιη, όλο πιο τυφλή, όλο πιο άγρια είναι κανονική τρομοκρατία. Η μισή πόλη έχει χαθεί. Η Αθήνα σταματάει στο Σύνταγμα. Από Oμόνοια και μετά είναι άλλη χώρα... Με άλλους ανθρωπους, άλλη ζωή, άλλους πολίτες και ανύπαρκτη Πολιτεία. Η οποία κάνει σαν να μην υπάρχει αυτή η κατάσταση. Γιατί δεν θέλει, γιατί δεν μπορεί, γιατί την αγνοεί, γιατί αδιαφορεί, γιατί δεν θέλει να ανοίξει μέτωπα, γιατί είναι ανίκανη... Και δεν ντρέπεται.

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, η Χρυσή Αυγή έχει πάρει τον νόμο στα χέρια της στο πολύπαθο κέντρο. Αυτό, εκτός από επικίνδυνο, είναι και άκρως ταπεινωτικό σκηνικό για την Πολιτεία... Για την αστυνομία, τη δημοτική αρχή, τους υπεύθυνους και ανεύθυνους υπουργούς και βουλευτές που εξαντλούν την ευρηματικότητά τους και τη στρατηγική τους μόνον στο να χτίσουν το προφίλ τους... Πώς να μη νιώθει κανείς ακραία οργή...

Tης Έλλης Τριανταφύλλου, από την Καθημερινή.