Διαβάζοντας ξανά και ξανά αυτά που γράφω και τα σχόλια που δέχομαι, προσπαθώ να καταλάβω τι δεν εξηγώ καλά και μπερδεύω τους φίλους αναγνώστες – και συναδέλφους. Θα προσπαθήσω λοιπόν για άλλη μια φορά μέχρι «ευανάγνωστα να γίνουν τα σωθικά μου», όπως λέει ο Ελύτης.
Εγώ λοιπόν δεν έχω πρόβλημα με την τρόϊκα και τις απαιτήσεις της. Αντίθετα μάλιστα. Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν αφήναμε τους δανειστές και συνεταίρους μας να βάλουνε μια τάξη στα ακατάστατα και λερωμένα λογιστήριά μας. Για να το πω πιο απλά : Είμαι φανατικά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και θα ήμουν πολύ πιο ήσυχος αν υπήρχε (ή αν δημιουργηθεί) ένα Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών που θα διαχειρίζεται τα οικονομικά μας από τα «κεντρικά» - όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Έτσι τα κράτη-μέλη θα διατηρούσαν την αυτονομία τους όσον αφορά τα «τοπικά» τους, αλλά οι κεντρικές αποφάσεις θα λαμβάνονταν και θα υπογράφονταν εκεί όπου τα τοπικά συμφέροντα και οι εκδουλεύσεις, τα πάρε-δώσε και η (εύκολη τουλάχιστον) απάτη, δεν είναι απλό πράγμα. Δεν λέω ότι και σε εκείνο το «υψηλό» (ας το πούμε) επίπεδο, δεν γίνονται «δουλειές» και δεν εμπλέκονται μίζες και συμφέροντα. Είναι όμως πολύ πιο "δύσκολες" και πολύ λιγότερες οι «βρομοδουλειές» γιατί εμπλέκονται πολλοί και η κόντρα διαφορετικών συμφερόντων που δημοσιοποιείται μέσα στη «μάχη» του ποιος θα επικρατήσει τελικά, αποβαίνει τελικά προς όφελος του κοινού καλού – όσο είναι δυνατόν στα ανθρώπινα βέβαια, διότι δεν είμαστε άγιοι, ούτε εμείς (ο καθένας από μας χωριστά εννοώ) ούτε βέβαια η Siemens και η Microsoft. Έχουμε όμως πολύ περισσότερες πιθανότητες να απολαύσουμε μιάς καλής διαχείρισης των κοινών μας συμφερόντων όσο ανεβαίνουμε την κλίμακα όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις. Αν αποφασίζει μόνος του ο κάθε κ. Τσοχατζόπουλος (συχνά εν αγνοία και του ίδιου του πρωθυπουργού που τον διάλεξε), η απάτη και η διαπλοκή είναι πολύ εύκολη. Αν οι αποφάσεις για την αγορά στρατιωτικών αεροπλάνων ή αρμάτων μάχης για την άμυνά μας γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι «αποκαλύψεις» και η «μάχη» θα περάσουν από άλλους είδους διαδικασίες. Και για να το πω πιο απλά : Δεν θα εξαρτώμεθα πια από την διαμάχη (λέμε τώρα) του Έθνους με τα Νέα ή την Καθημερινή. Θα εμπλέκονται και οι Times του Λονδίνου, η Liberation και η αντίστοιχη Γερμανική, Βελγική, Ιταλική εφημερίδα – συν τους New York Times και την Washington Post - που εκπροσωπούν η καθεμιά άλλα συμφέροντα.
Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Εγώ δεν υποστηρίζω τους «αγανακτισμένους» αν ζητούν να «φύγει η Τρόϊια», να καταργηθεί το Μνημόνιο, να διαγραφούν τα χρέη μας, ή «να επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας». Είμαι μαζί τους στην απαξίωση των κομμάτων που μας κυβερνήσανε και οδηγήσανε τον τόπο στην πτώχευση και την ανυποληψία. Είμαι μαζί τους όταν ζητάνε αξιοκρατία και αλλαγή εδώ και τώρα και απομάκρυνση από τα υπουργεία και τις δημόσιες θέσεις «πολιτικών» στιγματισμένων και άτιμων. Και είμαι μαζί τους και όταν ζητούν την πραγματική τιμωρία όλων όσων έχουν εμπλακεί στα σκάνδαλα – στον βαθμό που έχουν εμπλακεί. Ζητώ απολογισμό και Δικαιοσύνη. Και είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος σ’ αυτό το ζήτημα της Δικαιοσύνης – ίσως και για προσωπικούς λόγους.
Να σημειώσω επίσης ότι δεν διαφωνώ επί της ουσίας με αυτά που λέει και ο φίλος κ. Μίχας - και οι άλλοι που αναρωτιούνται «εσείς που ήσασταν». Δεν θέτουν όμως, κατά την γνώμη μου, σωστά και δίκαια το ερώτημα. Φυσικό είναι όταν ο κάθε κ. Τσοχατζόπουλος διαχειρίζεται εν λευκώ δισεκατομμύρια να μοιράζει και τα ψιχουλάκια του όπου κρίνει ότι τον συμφέρει να τα μοιράσει – είτε σε ψηφοφόρους, είτε σε δημοσιογράφους (προσλαμβάνοντάς τους σε διάφορα «γραφεία Τύπου») είτε σε δημοσίους υπαλλήλους, εφοριακούς – και «δικαστικούς λειτουργούς». Έφαγε πολύς κόσμος έτσι και ξόδεψε περισσότερα απ’ αυτά που είχε δικαίωμα (που του αναλογούσαν δηλαδή) χωρίς να παράγει τίποτε. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό – αλλά όλοι πρέπει και να το καταδικάσουμε και να φροντίσουμε να μην επαναληφθεί. Γι’ αυτό χρειάζονται οι αναδιανομές, οι επανεκκινήσεις, οι επαναπροσδιορισμοί, οι «αλλαγές», οι μεταρρυθμίσεις - και οι επαναστάσεις ακόμα. Δεν μπορούμε λοιπόν να συνεχίσουμε με τους ίδιους διεφθαρμένους πολιτικούς του Πασοκονουδού, όπως μας προτρέπουν εμμέσως οι υπογράφοντες την διακύρηξη των διανοουμένων π.χ. Έχουμε ανάγκη από οξυγόνο, άλλα μυαλά, άλλους ανθρώπους. Και είμαστε (εγω τουλάχιστον) «αγανακτισμένοι» γιατί τα ίδια πρόσωπα τολμούν και διεκδικούν- αυτή τη στιγμή της κατάρρευσης - μερίδιο του μέλλοντος. Δεν γίνεται αυτό, είναι αντίφαση και δεν θα οδηγήσει πουθενά. Ας κάτσουν προς το παρόν να εκτελέσουν πιστά τις οδηγίες της Τρόικας (που θα μας βγει σε καλό γιατί θα μας απαλλάξει από τους τοπικούς μαφιόζους που μας έχουνε ξεζουμίσει ) και, στο μεταξύ, ας ετοιμάζονται οι νεότεροι, οι τριαντακάτι ή σαραντακάτι (αν και δεν είναι βέβαια πάντα ζήτημα ηλικίας, θέμα διάθεσης και ηθικής διάυγειας είναι περισσότερο) να ετοιμάσουν κάτι άλλο – μια νέα μεταπολίτευση. Αυτή του 74 σάπισε, πάλιωσε, απέτυχε – πρέπει να φύγει. Αναπόφευκτα κάτι νέο πρέπει να γεννηθεί.
Και επαναλαμβάνω: Δεν είμαι με τους «αγανακτισμένους» που «δεν θέλουν τους ξένους». Εγω τους θέλω τους ξένους. Και αν έχω να προσάψω κάτι στον Πρωθυπουργό δεν είναι ότι «διεθνοποίησε» το πρόβλημά μας και ζήτησε βοήθεια από το Δ.Ν.Τ και την Ευρώπη (αυτή ήταν μια τολμηρή και γενναία απόφαση για την οποίαν κάποτε θα ευγνωμονούμε τον Γιώργο Παπανδρέου, αν τελικά όλα πάνε καλά). Του προσάπτω το γεγονός ότι ενάμιση χρόνο τώρα αδρανεί στην πράξη, καθυστερεί εγκληματικά, φοβάται, δεν τολμά - και μας κρατάει σε μια συνεχή αγωνία : Αν ο Γ.Α.Π είχε την τόλμη να απευθυνθεί στην διεθνή κοινότητα για βοήθεια επί της ουσίας (και ολοκληρωτική ανατροπή της τοπικής μαφίας), να προχωρήσει να το κάνει - και εγώ δηλώνω εγγράφως ότι είμαι μαζί του με χίλια. Μαζί του όμως, όχι με όλα αυτά τα βαρίδια που κουβαλάει το Πασοκονουδού και από τα οποία είναι επείγον να απαλλαγεί άπαξ και δια παντός - αν θέλει να πάει μπροστά αυτός ο τόπος.
του Άρη Δαβαράκη, από το protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου