Μια νέα κυβέρνηση

Ο Αρίστος Δοξιάδης επαναφέρει την πρόταση της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας με στήριξη των βουλευτών της παρούσας βουλής και συνεπώς άκρως νομιμοποιημένη. Είναι μια ορθολογική πρόταση μέσα σε ένα ανορθολογικό και αυτοκτονικό πολιτικό περιβάλλον

του Αρίστου Δοξιάδη από το fractions

Μετά από την αιφνιδιαστική κίνηση του Γ. Παπανδρέου για δημοψήφισμα, τι είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει τώρα;

Η κίνηση του δημιούργησε δύο τετελεσμένα, τα εξής:

1. Οι Ευρωπαίοι εταίροι ξερουν τώρα οτι η απόφαση της 26 Οκτ. βρίσκεται στον αέρα από την ελληνική πλευρά. Δεν είχαν αυτή την εικόνα όταν αφιέρωναν άπειρες ώρες σε διαπραγματεύσεις, ούτε όταν ξόδευαν πολιτικό κεφάλαιο για να φτάσουν σε συμφωνία. Τώρα αποκλείεται να ξαναασχοληθούν σοβαρά με την Ελλάδα, μέχρι να υπάρξει αξιόπιστος συνομιλητής που εκπροσωπεί το κράτος.

2. Ο ΓΑΠ δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά, σα να μην έχει συμβεί τίποτε. Μόνο στην απίθανη περίπτωση που θα φτάναμε σε δημοψήφισμα, με συγκεκριμένη ευρωπαϊκή πρόταση στο τραπέζι, και που θα ψήφιζε "Ναι" ο λαός, θα μπορούσε να συνεχίσει. Αλλά οι κίνδυνοι μέχρι να πάμε εκεί είναι τόσο μεγάλοι, που κανένας δεν μπορεί να του δώσει το περιθώριο που ζητά.

Για να μην καταρρεύσει εντελώς η ευρωπαϊκή στήριξη (πράγμα που θα είχε ολέθριες συνέπειες για τους μισθούς, τις καταθέσεις, τις επιχειρήσεις μέσα σε λίγες μέρες), πρέπει να υπάρξει ταχύτατα μια νέα κυβερνηση. Στην καλύτερη περίπτωση, θα ήταν μια κυβέρνηση εξωκοινοβουλευτική, με ευρεία στήριξη από μια μεγάλη πλειοψηφία βουλευτών.

Ο πρώτος στόχος της πρέπει να είναι να έρθει σε συμφωνία με τους Ευρωπαίους για να ξαναπιάσουμε το νήμα των συμφωνιών. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα:

Πρώτο, να πάμε σε μια γρήγορη λύση στο ζήτημα της νομιμοποίησης, δηλάδη σε εκλογές. Η προεκλογική κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί μια βραχυπρόθεσμη στηριξη για δαπάνες και τράπεζες, μέχρι η εκλεγμένη να αποφασίσει τη νέα γραμμή πλεύσης της Ελλάδας. Για να το πετύχει αυτό (η προεκλογική κυβέρνηση), θα πρέπει τουλάχιστο να υλοποιήσει με σοβαρότητα μερικές από τις δεσμευσεις της Ελλάδας που θάπρεπε ήδη να είχαν υλοποιηθεί, για παράδειγμα να κλείσει μερικούς άχρηστους οργανισμούς του δημοσίου.

Δεύτερο, και προτιμώτερο, θα ήταν η νέα εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση να έχει χρόνο να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, αυτές στις οποίες θα συμφωνήσει μια πλειοψηφία βουλευτών από διάφορα κόμματα. Αν έχει στήριξη π.χ. από 170 βουλευτές, και αποτελείται από έντιμους και ικανούς υπουργούς, θα μπορούσε να εξαντλήσει την τετραετία, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, και να παραδόσει στην κοινοβουλευτική κυβέρνηση που θα προκύψει το 2013.

Αυτά είναι τα μόνα σενάρια που μπορούν να αποτρέψουν την καταστροφή. Στις επόμενες ώρες οι βουλευτές και τα κόμματα θα αποφασίσουν αν θα δόσουν στη χώρα την ευκαιρία να παραμείνει στη ευρωζώνη και να έχει μια στοιχειώδη οικονομική σταθερότητα, ή όχι. Ωρες ευθύνης.

Αναδημοσίευση από το Blog, Μη μαδάς τη μαργαρίτα