Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα - ο δημοσκοπικός πολτός και η Δημοκρατική Αριστερά

Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πριν μερικά χρόνια η Αριστερά έζησε μια δημοσκοπική άνοδο πρωτόγνωρη για την συνολική της ιστορία, με την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στο 17% (κουρεμένο κιόλας κατά κάποιους δημοσκόπους). Το τι ακολούθησε είναι γνωστό αλλά και μοιραίο για την μετέπειτα πορεία της και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Αποκαλύφθηκε η γύμνια του εγχειρήματος, ή έλλειψη εναλλακτικής προτασης και κυρίως η αρνητική απάντηση στο αίτημα των δημοσκοπικών ψηφοφόρων για κυβέρνηση συνεργασίας με το διχασμένο και καταρρέον ΠΑΣΟΚ. Όταν ειδικά το τελευταίο έγινε σαφές με τα επανειλημμένα αποφθέγματα για "κάθοδο στην κόλαση", ξεκίνησε το ξεφούσκωμα και τα πράγματα επανήλθαν στην προτεραία κατάσταση - τον στόχο υπέρβασης του 3%.

Σήμερα, η δημοσκοπική ευφορία αφορά ιδιαίτερα την Δημοκρατική Αριστερά.

Και πάλι όμως οι δημοσκοπικοί ψηφοφόροι διατυπώνουν ένα αίτημα: "φαινόσαστε οι πιο λογικοί - αναλάβετε πρωτοβουλίες, βγείτε μπροστά, σώστε ότι σώνεται και επιβάλλετε μια δικαιότερη κατανομή των βαρών - όλα αυτά με την συμμετοχή σας!".

Ποια είναι η απάντηση;

Η δημοσκοπική ευφορία έχει καταλάβει τα στελέχη του νέου κόμματος. Θεωρούν δικαιωμένη την επιλογή τους για αντιμνημονιακό λόγο στα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, για την καταψήφιση τελικά όλων των μεταρρυθμίσεων με διάφορες δικαιολογίες -προκρίνοντας βασικά μια πιο διακριτική μεν αλλά σαφή υπεράσπιση των συντεχνιών- μέχρι και την βιαστική ανακοίνωση καταψήφισης της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Ως συνήθως βέβαια-για αριστερό κόμμα- κάνουν λάθος. Μπορεί ο Φώτης Κουβέλης να φαντάζει λογικός και μετριοπαθής μέσα στο πανηγύρι των τρελών του πολιτικού μας συστήματος, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο κόσμος που αγωνιά για την σωτηρία της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, ο κόσμος των ανανεωτικών και μεταρρυθμιστικών ιδεών δεν θα περιμένει πολύ. Ήδη ταυτόχρονα με την δημοσκοπική άνοδο έχει αρχίσει η συρρίκνωση της μεταρρυθμιστικής βάσης του κόμματος. Μπορεί να μαθαίνουμε επιλεκτικά τις αποχωρήσεις προβεβλημένων μελών της ΚΕ αλλά η αποστασιοποίηση έχει αρχίσει ήδη από το απογοητευτικό ιδρυτικό συνέδριο. Όσο ανεβαίνει σε δυνητικό ακροατήριο (πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ) τόσο κατεβαίνει σε αποδοχή και συμμετοχή στον ανανεωτικό και οικολογικό κόσμο - σε αυτόν δηλαδή που ιδρυτικά απευθύνθηκε και από τον οποίο στηρίχθηκε.

Που το πάει λοιπόν η Δημοκρατική Αριστερά;

Προφανώς στην επανεκλογή της στο κοινοβούλιο έναντι όλων. Η ιδεολογία είναι το πρόσχημα, όπως είναι και στις άλλες ελληνικές εκδοχές της αριστεράς. Βαφτίζουμε το ψάρι κρέας, τον πολιτικό αναχωρητισμό "ευθύνη", την μη πολιτική "νηφαλιότητα", την απουσία από πρωτοβουλίες και διακριτή συμμετοχή "οριακή συνταγματική εκτροπή". "Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει..." θάλεγε κανείς και θα είχε δίκιο - ειδικά για την αριστερά που επικαλείται τον Λ.Κύρκο και τον Μ.Παπαγιαννάκη! Όμως τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.

Δεν πρόκειται για μια ράθυμη ή απρόθυμη αριστερά: πρόκειται για μια πολύ πετυχημένη αριστερά πελατειακού τύπου. Οι εξελίξεις έχουν επιβεβαιώσει όλες της τις κινήσεις. Η επιστροφή στα κοινοβουλευτικά έδρανα είναι σχεδόν βέβαιη, εξασφαλισμένη για τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Η εκλογική πελατεία έχει αυξηθεί - και μάλιστα αυξάνεται εκθετικά όσο ο πολιτικός τους λόγος χλωμιάζει και αποχρωματίζεται.

Σημάδι καλής διαχείρισης.
Εμπειρίας.

Όχι φυσικά ευόδωσης των ανανεωτικών και μεταρρυθμιστικών ιδρυτικών διακηρύξεων -πόσο μάλλον των οικολογικών- αλλά της επιτυχούς αναζήτησης εκλογικής πελατείας.

Καλοί ήταν οι ανανεωτικοί και οι οικολόγοι που μας στήριξαν να στήσουμε το μαγαζί αλλά αυτοί ζητούν πολλά και δεν φέρνουν αρκετές ψήφους... Αυτές τις φέρνουν ο Πασβαντίδης, ο Οικονόμου, ο Δημαράς (η πόρτα είναι ανοιχτή κι ας τα βρήκε καλύτερα με τους "άλλους").

Ισχυρίζομαι ότι όλη η προσαρμογή στις πολιτικές της ΔΗΜΑΡ και η έξοδος από το μεταρρυθμιστικό ιδρυτικό πλαίσιο έγινε με ένα και μοναδικό κριτήριο: το πελατειακό. Την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Από μια καθαρά δηλαδή καιροσκοπική και γι αυτό ξεκάθαρα αμοραλιστική, μη πολιτική σκοπιά.

Τα παραπάνω θα επιβεβαιωθούν με την καταψήφιση* της κυβέρνησης Παπαδήμου και την άρνηση της νέας δανειακής σύμβασης, της μόνης που μπορεί -με όλα τα αρνητικά της- να μας κρατήσει σε ευρωπαϊκή πορεία. Το θλιβερό πλατσούρισμα στον δημοσκοπικό πολτό θα αποδειχτεί έωλο και η ρήξη του κόμματος αυτού με τον ανανεωτικό και μεταρρυθμιστικό προοδευτικό κόσμο με τις οικολογικές ανησυχίες, οριστική. Άλλες πολιτικές δυνάμεις, που δουλεύουν με περισσότερη υπομονή και μεθοδικότητα, σεβασμό στις απόψεις των μελών τους και ειλικρινή αγωνία για την σωτηρία της χώρας -και όχι απλά του στενού τους περιβάλλοντος- θα καλύψουν σύντομα το μεγάλο κενό "εκεί αριστερά"...

*ΥΓ Αντιπαρέρχομαι τις φτηνές δικαιολογίες από την -φυσικά απαράδεκτη- παρουσία ακροδεξιών στην κυβέρνηση ή τις αποκαλύψεις για συμμετοχή Παπαδήμου στην "Τριμερή" και τις προτεσταντικές του (sic) θρησκευτικές απόψεις. Η Χρυσή Αυγή επίσης συμμετέχει στο Δήμο Αθηναίων και το κόμμα "Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία" στηρίζει την κυβέρνηση επίσης σωτηρίας του άλλου μέλους της "Τριμερούς", Μόντι στην Ιταλία. Προφάσεις λοιπόν εν αμαρτίαις... Ποιο είναι το μείζον και ποιο το έλασσoν;

Κι αν στο τέλος "σωθεί" η χώρα; Με αυτήν την κυβέρνηση;
Τι θα έχουν να πουν τότε τα σαΐνια μας όταν η ακροδεξιά θα θεωρείται μια καθόλα νόμιμη αλλά και χρήσιμη δύναμη και θα απολαμβάνει το στρογγυλοκάθισμά της ανάμεσα στα θεσμικά πια κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής;

Αναδημοσίευση από το Blog, αριστερή στρουθοκάμηλος