Αναμφίβολα, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» δεν είναι εκβιαστικό. Αντιθέτως είναι απολύτως πραγματικό και επείγει να απαντηθεί. Εξίσου όμως πραγματικό και επείγον είναι το δίλημμα «μεταρρύθμιση ή εξάχνωση της ελληνικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας». Χωρίς μεταρρυθμιστική δυναμική στην ελληνική πραγματικότητα κράτος και οικονομία δεν μπορούν να λειτουργήσουν, ούτε να καρποφορήσουν η ευρωπαϊκή βοήθεια και επιτήρηση, το κούρεμα του χρέους. Χωρίς μεταρρυθμιστική δυναμική τόσο η διάσωση της χώρας όσο και η παραμονή στο ευρώ είναι, αργά ή γρήγορα, απλώς ανέφικτες.
Η κυρίαρχη πολιτική τακτική της κυβέρνησης αυτά τα δύο χρόνια είναι να ομνύει ρητορικά στο ευρώ και να υπονομεύει εμπράκτως τη μεταρρύθμιση. Να ζητάει ψήφο στήριξης, να εξασφαλίζει προσωρινά τυπική νομιμοποίηση και στη συνέχεια να αποδίδεται σε μια υπερπροσπάθεια που περιλαμβάνει ψέματα, αποκρύψεις, τρυκ, λεονταρισμούς, οριζόντια μέτρα και ότι κατεβάσει ο νους προκειμένου να σωθούν οι καρέκλες και η πελατεία του μαγαζιού, προκειμένου να κερδίσει άλλη μια ευρωπαϊκή παράταση.
Οφείλουμε να μην αγνοούμε βέβαια πως είναι τελείως διαφορετικό να κυβερνάς, δηλαδή να πράττεις από το να ρητορεύεις, οφείλουμε να μην ξεχνάμε πως υπάρχουν κυβερνητικές δυνάμεις που προσπαθούν διαρκώς και κυρίως οφείλουμε να μην αποσιωπήσουμε την εγκληματική ανευθυνότητα με την οποία κόμματα, παλαβή αριστερά, συντεχνίες και ΜΜΕ σπρώχνουν τη χώρα στο γκρεμό, στήνοντας καθημερινά έναν αντιπολιτευτικό χορό κοτζαμπάσικου θράσους, πολέμου, παραπληροφόρησης και ηλίθιας «επαναστατικής χαράς». Ωστόσο, πρέπει να υπογραμμίσουμε πως η κυβέρνηση και ο Παπανδρέου, λόγω και έργω, αποϊδεολογικοποιούν τη μεταρρύθμιση, την απογυμνώνουν από το απελευθερωτικό και δημιουργικό περιεχόμενό της, την παρουσιάζουν ως ευρωπαϊκή επιβολή ως βορειοευρωπαϊκό σκιάχτρο και τελικά τη νοθεύουν. Έτσι τα μέτρα εκλαμβάνονται από την κοινή γνώμη ως τιμωρία και το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα συκοφαντείται.
Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον θα διεξαχθεί το δημοψήφισμα, στο πλαίσιο αυτής της αντιπαράθεσης θα ενταχθεί. Ο Παπανδρέου και η περί αυτόν ομάδα θα ζητήσουν το ΝΑΙ χωρίς να εξηγήσουν τι σημαίνει αυτό σε θυσίες και μέτρα, γιατί δε θέλουν και γιατί δεν μπορούν. Με τη σειρά της η αντιπολίτευση θα προπαγανδίσει το ΟΧΙ χωρίς να αποκαλύπτει τους εφιαλτικούς κινδύνους των ακροβασιών της «υπερήφανης διαπραγμάτευσης» και του εκβιασμού απέναντι στους «κουτόφραγκους», ναρκώνοντας διαρκώς τους πολίτες με το νανούρισμα του χαμένου παράδεισου.
Το βέβαιο είναι πως έτσι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, όσα δημοψηφίσματα και αν κάνουμε όσες ψήφους εμπιστοσύνης και να πάρει η κυβέρνηση. Η ανομία που επικρατεί είναι τέτοια ώστε η εφιαλτική πιθανότητα να μετατραπούμε σε αυτό που ο Hobsbawm αποκαλεί «ελλειμματικό κράτος» (κάτι σαν την Κολομβία δηλαδή) θα πολλαπλασιάζεται καθημερινά.
Χρειάζεται ρήξη των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων με το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Χρειάζεται έξοδος από αυτό το πλαίσιο. Αυτό σήμερα σημαίνει άμεση συγκρότηση εκλογικού μετώπου για τη διενέργεια εκλογών με άξονες την παραμονή στην ευρωζώνη και τη διάσωση της χώρας μέσα από μεταρρυθμίσεις. Στη δημιουργία αυτού του μετώπου να συμπράξουν όλες οι δυνάμεις του ευρωπαϊσμού, του ορθολογισμού και της μεταρρύθμισης στη χώρα μας: από τον Αλ. Παπαδόπουλο και το Σημίτη μέχρι το Στέφανο Μάνο, από τη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη μέχρι τον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ του Στουρνάρα και των Δοξιάδηδων, από το Λοβέρδο και τη Διαμαντοπούλου μέχρι την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, από τους ATENISTAS μέχρι τον Καμίνη και τον Μπουτάρη, από όλους τους πολίτες, μισθωτούς και επιχειρηματίες, που συνειδητοποιούν την κρισιμότητα των στιγμών μέχρι ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης που αναζητεί μια σώφρονα και έντιμη ηγεσία.
Ας μην ξεχνάμε ότι το ‘ 46 και το ‘ 67 οι δυνάμεις του χάους επικράτησαν όχι γιατί ήταν αριθμητικά υπέρτερες στην κοινωνία αλλά γιατί το υπάρχον πολιτικό προσωπικό υπήρξε κατώτερο των περιστάσεων και οι συνετοί σιώπησαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου