Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσει στις 3 Σεπτεμβρίου εκδήλωση με ομιλητές πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι η πιο απτή απόδειξη της απροκάλυπτης προσπάθειας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνει ΠΑΣΟΚ στην θέση του ΠΑΣΟΚ. Νομίζει ότι επειδή η κυρία Σακοράφα και οι κύριοι Κουρουπλής, Μητρόπουλος, Πάντζας και άλλοι πολλοί από το πιο βαθύ ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σήμερα στις γραμμές του, απέκτησε το δικαίωμα να τσαλαβουτάει χωρίς κανένα ενδοιασμό στην ιστορία ενός κόμματος που συνεχίζει την πορεία του και στις 3 Σεπτεμβρίου τιμά την ίδρυση του και είθισται να αποτιμά την διαδρομή του. Ιστορία και διαδρομή αντιφατική χωρίς αμφιβολία αλλά που πάντως του ανήκει. Δεν πρόκειται για οργάνωση μιας εκδήλωσης αποτίμησης της ιστορίας του κόμματος που κυβέρνησε τόσα χρόνια την χώρα - που πάλι το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να έχει την πρωτοβουλία - αλλά για " ψάρεμα "στα θολά νερά του λαϊκισμού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η Ιστορία δεν θα επαναληφθεί ούτε ως φάρσα ούτε ως τραγωδία. Απλώς δεν θα επαναληφτεί. Γιατί όπως λένε "τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και αντίστοιχες επιδεξιότητες" που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου και δεν υπάρχουν στο νούμερο του Τσίπρα.
Όμως πέρα από την πολιτική απρέπεια υπάρχει και άλλο πρόβλημα που είναι και το ουσιαστικότερο. Δεν έχουμε να κάνουμε με μεταξωτά βρακιά αλλά με πολυφορεμένες γεροντικές πυτζάμες. Ότι επιλέγει να προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ από την διαδρομή του ΠΑΣΟΚ είναι ταυτισμένο με τις πιο αναχρονιστικές περιόδους της πολυκύμαντης πορείας ενός κόμματος που σφράγισε με τον ένα η τον άλλο τρόπο την ιστορία της μεταπολίτευσης. Δεν είναι για παράδειγμα καθόλου τυχαίο ότι οι ομιλητές της εκδήλωσης όπως εξ άλλου και όλοι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πράγμα ομονόησαν κατά την δικη τους πορεία: στην λυσσώδη αντίδραση τους στον Κώστα Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό. Πρωτοπαλλήκαρα όλοι της τότε εσωκομματικής δήθεν αριστερής αντιπολίτευσης, στην πρώτη γραμμή για να μην περάσει η μεταρρύθμιση Γιαννίτση για το ασφαλιστικό, αντίθετοι σε κάθε βήμα εκσυγχρονισμού, υπερασπιστές ενός υπερτροφικού δημόσιου τομέα, με την βελόνα της πυξίδας τους κολλημένη στην πρώτη περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Σε εκείνη την περίοδο και την αντίστοιχη συνθηματολογία νομίζει ότι μπορεί να ξαναγυρίσει την Αριστερά και την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό και τα συνθήματα στην αφίσα της εκδήλωσης: Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση. Θα ήταν και το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» αν δεν το είχε καπαρώσει η Χρυσή Αυγή αποδεικνύοντας ότι έξω από τον χρόνο και την συγκυρία ένα προοδευτικό αίτημα - σύνθημα όχι μόνο χάνει το νόημα του αλλά μπορεί να αναποδογυρίσει και γίνει κήρυγμα μίσους. Το ίδιο κατ' αναλογία συμβαίνει όταν η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία συνδέονται με τον αντιευρωπαϊσμό, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Παράγουν συντηρητική πρόσκληση προς τους πολίτες, τους καλούν στην πράξη να αγωνιστούν για μια Ελλάδα αποξενωμένη από την ΕΕ, αδύναμη και με τους πολίτες της εξουθενωμένους. Και αυτά στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας που ανεπαίσθητα μεταλλάσσεται στο αντίθετο της, στην πιο ανελέητη υποδούλωση στην ένδεια και τον φόβο. Και δεν θα κουραστώ να το λέω: από την ένδεια και τον φόβο δεν ενισχύεται η Αριστερά αλλά η Ακροδεξιά. Δραπετεύοντας από την λογική και την συγκυρία, εγκαταλείποντας και τα τελευταία απομεινάρια από την κληρονομιά της ανανεωτικής Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα αναζητά ιδεολογική και προγραμματική ομπρέλα στο πασοκικό κακό παρελθόν. Και βγάζει από το σεντούκι την παλιά πυτζάμα με τον κουρασμένο ήλιο πάνω της.
Όμως πέρα από την πολιτική απρέπεια υπάρχει και άλλο πρόβλημα που είναι και το ουσιαστικότερο. Δεν έχουμε να κάνουμε με μεταξωτά βρακιά αλλά με πολυφορεμένες γεροντικές πυτζάμες. Ότι επιλέγει να προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ από την διαδρομή του ΠΑΣΟΚ είναι ταυτισμένο με τις πιο αναχρονιστικές περιόδους της πολυκύμαντης πορείας ενός κόμματος που σφράγισε με τον ένα η τον άλλο τρόπο την ιστορία της μεταπολίτευσης. Δεν είναι για παράδειγμα καθόλου τυχαίο ότι οι ομιλητές της εκδήλωσης όπως εξ άλλου και όλοι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πράγμα ομονόησαν κατά την δικη τους πορεία: στην λυσσώδη αντίδραση τους στον Κώστα Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό. Πρωτοπαλλήκαρα όλοι της τότε εσωκομματικής δήθεν αριστερής αντιπολίτευσης, στην πρώτη γραμμή για να μην περάσει η μεταρρύθμιση Γιαννίτση για το ασφαλιστικό, αντίθετοι σε κάθε βήμα εκσυγχρονισμού, υπερασπιστές ενός υπερτροφικού δημόσιου τομέα, με την βελόνα της πυξίδας τους κολλημένη στην πρώτη περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Σε εκείνη την περίοδο και την αντίστοιχη συνθηματολογία νομίζει ότι μπορεί να ξαναγυρίσει την Αριστερά και την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό και τα συνθήματα στην αφίσα της εκδήλωσης: Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση. Θα ήταν και το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» αν δεν το είχε καπαρώσει η Χρυσή Αυγή αποδεικνύοντας ότι έξω από τον χρόνο και την συγκυρία ένα προοδευτικό αίτημα - σύνθημα όχι μόνο χάνει το νόημα του αλλά μπορεί να αναποδογυρίσει και γίνει κήρυγμα μίσους. Το ίδιο κατ' αναλογία συμβαίνει όταν η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία συνδέονται με τον αντιευρωπαϊσμό, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Παράγουν συντηρητική πρόσκληση προς τους πολίτες, τους καλούν στην πράξη να αγωνιστούν για μια Ελλάδα αποξενωμένη από την ΕΕ, αδύναμη και με τους πολίτες της εξουθενωμένους. Και αυτά στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας που ανεπαίσθητα μεταλλάσσεται στο αντίθετο της, στην πιο ανελέητη υποδούλωση στην ένδεια και τον φόβο. Και δεν θα κουραστώ να το λέω: από την ένδεια και τον φόβο δεν ενισχύεται η Αριστερά αλλά η Ακροδεξιά. Δραπετεύοντας από την λογική και την συγκυρία, εγκαταλείποντας και τα τελευταία απομεινάρια από την κληρονομιά της ανανεωτικής Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα αναζητά ιδεολογική και προγραμματική ομπρέλα στο πασοκικό κακό παρελθόν. Και βγάζει από το σεντούκι την παλιά πυτζάμα με τον κουρασμένο ήλιο πάνω της.
Του Νίκου Μπίστη, από το protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου