Ο φαρισαϊσμός των "ανήξερων"!

Στις εκλογές της 14ης Σεπτεμβρίου 1930 στην Γερμανία ήταν δικαίωμα του γερμανικού λαού να δώσει στον Αδόλφο Χίτλερ 107 βουλευτές, από τους 12 που είχε πάρει στις εκλογές του 1922. Επίσης, δημοκρατικό δικαίωμα των ψηφοφόρων ήταν να εκλέξουν και 77 βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, με αποτέλεσμα να υπάρξει στην χώρα φαιοκόκκινη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μία πλειοψηφία που ήταν γνωστό ότι έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων της την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τις στοιχειώδεις αρχές των ατομικών ελευθεριών. Έτσι, πιστά στις αρχές τους, τα κόμματα αυτά διέλυσαν την περίφημη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Αλλά οι εθνικοσοσιαλιστές, που ήσαν καλύτερα οργανωμένοι από τους κομμουνιστές, κατηγόρησαν τους τελευταίους για «εχθρότητα» απέναντι στον λαό και οι φυλακές άρχισαν να γεμίζουν.

Υπενθυμίζουμε ότι αμφοτέρων των παρατάξεων πολιτικά συνθήματα ήσαν τα «η Γερμανία στους Γερμανούς», «Έξω οι τοκογλύφοι του κοσμοπολιτικού κεφαλαίου», «Όχι στις πολιτικές αποζημιώσεις και την εθνική ταπείνωση» και άλλα παρόμοια –τα οποία τώρα επαναλαμβάνονται και στην Ελλάδα, με κάποιες παραλλαγές.

Λίγα χρόνια αργότερα, το γερμανικό εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς έγραφε την πιο αποκρουστική πλευρά της γερμανικής ιστορίας και διέλυε τελείως μία πολιτιστική παράδοση που σίγουρα δεν είχε ανάγκη αυτή την ιστορική μεταχείριση.

Μετά την ολοσχερή καταστροφή, πολλοί Γερμανοί δήλωναν ότι «δεν γνώριζαν». Δεν γνώριζαν ποιο πράγμα; Δηλαδή, από τα 7,2 εκατομμύρια Γερμανούς που το 1930 ψήφιζαν τον Χίτλερ και τις ορδές του, κανείς δεν είχε διαβάσει το «Mein Kampf» («Ο Αγών μου»); Κανείς δεν είχε ακούσει τον αρρωστημένο εθνικοσοσιαλιστή να ουρλιάζει, να ξορκίζει, να απειλεί και να υβρίζει στις μεγαλειώδεις τελετές και παρελάσεις που το κόμμα του και τα τάγματα εφόδου του διοργάνωναν; Κανείς δεν γνώριζε ποιοι άνθρωποι ήσαν δίπλα του και από πού προέρχονταν; Ουδείς Γερμανός είχε πάρει είδηση τις δοκιμές των ταγμάτων εφόδου και τις επιθέσεις τους σε εβραϊκά καταστήματα;

Όλα αυτά οι Γερμανοί τα γνώριζαν. Όμως, λόγω της κρίσης του 1930, οι σειρήνες του «λεφτά και δουλειές υπάρχουν» των εθνικοσοσιαλιστών ήσαν πιο γλυκές από τις αντίστοιχες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Έτσι, ένας λαός υπέγραφε την θανατική του καταδίκη πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι του εθνικοσοσιαλισμού θα αποκαθιστούσαν την «εθνική του υπερηφάνεια» και θα έβγαζαν μία οικονομικώς κατεστραμμένη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία από την οικονομική κρίση και την δυστυχία που αυτή είχε προκαλέσει. Ακόμα χειρότερα, οι αφιονισμένοι από την γκαιμπελική προπαγάνδα Γερμανοί σύρθηκαν σε έναν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που, μετά το τέλος του, οδήγησε την μισή χώρα τους στα νύχια της κομμουνιστικής πανώλους, η οποία εξαπλώθηκε και σε ολόκληρη την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Ο δε Στάλιν, παρά την αρχική του συμμαχία με τον Χίτλερ, όταν κατάλαβε ότι με την είσοδο της Αμερικής ο πόλεμος ήταν χαμένος για τους Γερμανούς, δεν παρέλειψε να πάρει το μερίδιό του από την συμμαχική νίκη.

Με βάση την εξιστόρηση που προηγείται, πεποίθησή μας είναι ότι σε εκλογικές περιόδους η δικαιολογία «δεν γνώριζα» είναι επικινδύνως γελοία.

Ο Μπράϊαν Κάπλαν, καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο Τζωρτζ Μαίησον στις ΗΠΑ, σε ένα εντυπωσιακό από κάθε άποψη βιβλίο του με τίτλο «Ο Μύθος του Ορθολογικού Ψηφοφόρου» τονίζει μετά από έρευνες τα εξής: Το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να εξηγήσει κανείς τα οικονομικά διακυβεύματα μιας εκλογικής αναμετρήσεως είναι οι ανορθόλογες πεποιθήσεις του κοινού, οι λαθεμένες περί την οικονομία αντιλήψεις του, οι προσωπικές του φαντασιώσεις και η άρνησή του να καταλάβει…

Έτσι, οι ψηφοφόροι συνεχώς εκλέγουν πολιτικούς οι οποίοι είτε μοιράζονται τις πλάνες τους, είτε οδηγούνται στην εφαρμογή κακών πολιτικών με την ελπίδα ότι οι πολιτικές αυτές θα προκρίνονται από την λαϊκή ζήτηση…». Πηγαίνοντας ακόμα βαθύτερα στην ανάλυσή του, ο Αμερικανός καθηγητής υποστηρίζει ότι εξ αυτών των λόγων οι δημοκρατίες αποτυγχάνουν γιατί κάνουν κατά κανόνα αυτά που θέλουν οι ψηφοφόροι. Κατά συνέπεια, υπογραμμίζει, στο μέτρο που ο λαός ψηφίζει υπό την επίδραση λαθεμένων αντιλήψεων και άγνοιας της πραγματικότητος, στην ουσία οδηγεί ο ίδιος τις κυβερνήσεις σε κακά αποτελέσματα.

Αποτελέσματα που, στην ελληνική περίπτωση, δεν είναι απλώς κακά αλλά καταστροφικά για την οικονομία μας και ολέθρια για την εικόνα μιας χώρας που σήμερα όσο ποτέ άλλοτε έχει ανάγκη από ισχυρή τόνωση της εξωστρέφειάς της. Και επειδή η χώρα αυτή βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές, αν οι ψηφοφόροι της υποκύψουν στον λαϊκισμό και την ασυναρτησία, ας μην έλθουν κάποιοι να μάς πουν «δεν γνωρίζαμε»…

 

Του Θανάση Παπανδρόπουλου, από την ΕΠΑΓΩΓΗ