Του Γιώργου Τζογόπουλου, από το capital.gr
Πολύ συχνά η λέξη «ανάπτυξη» χρησιμοποιείται στην ρητορική των Ελλήνων πολιτικών ως αντίδοτο στην κρίση χρέους. Ως εδώ καλά και ουδείς διαφωνεί. Από εκεί και πέρα, όμως, ζήτημα είναι αν έχουν κατατεθεί έστω και λίγες σοβαρές προτάσεις για τον συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο η χώρα μας μπορεί να επιτύχει κάτι τέτοιο, ώστε να βγει από την ύφεση και να σταματήσει να πνίγεται από τα μέτρα λιτότητας και τους υψηλούς φόρους. Ούτε, βέβαια, λόγος να γίνεται για εθνικό σχέδιο ανάπτυξης.
Ένας από τους τομείς που η Ελλάδα μπορεί να στηριχθεί ώστε να εισρεύσουν κεφάλαια στη χώρα ή έστω να μη φεύγουν τόσο πολλά στο εξωτερικό είναι αυτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ωστόσο, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, πολλές ελληνικές οικογένειες στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε ξένες χώρες, πραγματοποιώντας εκεί πολύ μεγάλο τζίρο. Φυσικά δε γίνεται λόγος για τους νέους που αποτυγχάνουν να εισαχθούν στα εγχώρια ιδρύματα, αλλά για αυτούς που - ιδίως σε μεταπτυχιακό επίπεδο - προτιμούν το εξωτερικό λόγω της καλύτερης ποιότητας σπουδών που σε γενικές γραμμές προσφέρει.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης οι Έλληνες φοιτητές προτιμούν την Αγγλία και ακολουθούν με μεγάλη διαφορά η Γερμανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία. Το χειρότερο, μάλιστα, τουλάχιστον για την περίπτωση της Αγγλίας είναι ότι η Ελλάδα – αναλογικά με τον πληθυσμό της – έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών που σπουδάζουν εκεί σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες Σε απόλυτους αριθμούς προηγούνται η Γερμανία και η Γαλλία που έχουν πληθυσμό μεγαλύτερο 8 και 6,5 φορές αντίστοιχα.
Τη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα για τις ελληνικές οικογένειες, καθώς στην Αγγλία έχουν τριπλασιαστεί τα δίδακτρα. Έτσι, αντί για 4.500 ευρώ που πλήρωναν όλα τα προηγούμενα χρόνια στα περισσότερα βρετανικά ιδρύματα πλέον καλούνται να πληρώσουν περίπου 13.000 ευρώ. Το ύψος των διδάκτρων σε συνδυασμό με τα μεγάλα έξοδα για διαμονή και την καθημερινότητά αυξάνει τον τζίρο που κάνουν ώστε τα παιδιά τους να πάρουν τίτλο σπουδών από κάποιο αγγλικό πανεπιστήμιο. Ο τζίρος αυτός υπολογίζεται σε περίπου 30.000 ευρώ ανά άτομο.
Αν τα ελληνικά πανεπιστήμια προσέφεραν υψηλό επίπεδο σπουδών και αν συνδέονταν με την αγορά εργασίας, η απόφαση για σπουδές στο εξωτερικό θα γινόταν από επιλογή και όχι από ανάγκη. Ωστόσο, σήμερα λείπουν οι πολιτικές πρωτοβουλίες για αναβάθμιση της παιδείας, βελτίωση των βιβλιοθηκών και των εργαστηρίων και κατάργηση των περιττών τμημάτων που βγάζουν ανέργους ενώ συνήθως ασχολούμαστε μόνον με θέματα άλλης εποχής όπως το άσυλο. Παράλληλα, οι συνεχιζόμενες καταλήψεις ώστε να προστατευθεί η υποτιθεμένη δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση την ίδια στιγμή που τόσα παιδιά σπουδάζουν σε ξένες χώρες επί πληρωμή, πιστοποιεί τον στρουθοκαμηλισμό που βασιλεύει στην ελληνική κοινωνία.
Είναι γνωστές οι αντιδράσεις που υπάρχουν για τη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Ακόμα και χωρίς αυτά, είναι αναγκαία η λειτουργία των ήδη υπαρχόντων ιδρυμάτων με πρότυπα του εξωτερικού όπως οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις μαθημάτων και η αυτόματη απώλεια του εξαμήνου σε περίπτωση που δεν συμπληρώνεται ο προκαθορισμένος αριθμός μαθημάτων αλλά γίνονται καταλήψεις. Χρήσιμη θα είναι, επίσης, η εισαγωγή κάποιων μαθημάτων στην αγγλική γλώσσα παράλληλα με τα ελληνικά. Στην περίπτωση αυτή, η χώρα θα μπορεί να υπολογίζει σε αύξηση των εσόδων της από φοιτητές διάφορων εθνικοτήτων που θα έχουν τη διάθεση να σπουδάσουν εδώ. Νέοι και νέες από τα Βαλκάνια, τις αραβικές χώρες, την Τουρκία και το Ισραήλ θα πρέπει να αποτελέσουν τη βασική πηγή ανεύρεσης φοιτητών. Και, βέβαια, η παρουσία πολλών ξένων φοιτητών στη χώρα μας σημαίνει, μεταξύ άλλων, ενοικίαση σπιτιών και αυξημένη κατανάλωση σε διάφορες πόλεις. Έτσι έρχεται η ανάπτυξη.
Πολύ συχνά η λέξη «ανάπτυξη» χρησιμοποιείται στην ρητορική των Ελλήνων πολιτικών ως αντίδοτο στην κρίση χρέους. Ως εδώ καλά και ουδείς διαφωνεί. Από εκεί και πέρα, όμως, ζήτημα είναι αν έχουν κατατεθεί έστω και λίγες σοβαρές προτάσεις για τον συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο η χώρα μας μπορεί να επιτύχει κάτι τέτοιο, ώστε να βγει από την ύφεση και να σταματήσει να πνίγεται από τα μέτρα λιτότητας και τους υψηλούς φόρους. Ούτε, βέβαια, λόγος να γίνεται για εθνικό σχέδιο ανάπτυξης.
Ένας από τους τομείς που η Ελλάδα μπορεί να στηριχθεί ώστε να εισρεύσουν κεφάλαια στη χώρα ή έστω να μη φεύγουν τόσο πολλά στο εξωτερικό είναι αυτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ωστόσο, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, πολλές ελληνικές οικογένειες στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε ξένες χώρες, πραγματοποιώντας εκεί πολύ μεγάλο τζίρο. Φυσικά δε γίνεται λόγος για τους νέους που αποτυγχάνουν να εισαχθούν στα εγχώρια ιδρύματα, αλλά για αυτούς που - ιδίως σε μεταπτυχιακό επίπεδο - προτιμούν το εξωτερικό λόγω της καλύτερης ποιότητας σπουδών που σε γενικές γραμμές προσφέρει.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης οι Έλληνες φοιτητές προτιμούν την Αγγλία και ακολουθούν με μεγάλη διαφορά η Γερμανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία. Το χειρότερο, μάλιστα, τουλάχιστον για την περίπτωση της Αγγλίας είναι ότι η Ελλάδα – αναλογικά με τον πληθυσμό της – έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών που σπουδάζουν εκεί σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες Σε απόλυτους αριθμούς προηγούνται η Γερμανία και η Γαλλία που έχουν πληθυσμό μεγαλύτερο 8 και 6,5 φορές αντίστοιχα.
Τη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα για τις ελληνικές οικογένειες, καθώς στην Αγγλία έχουν τριπλασιαστεί τα δίδακτρα. Έτσι, αντί για 4.500 ευρώ που πλήρωναν όλα τα προηγούμενα χρόνια στα περισσότερα βρετανικά ιδρύματα πλέον καλούνται να πληρώσουν περίπου 13.000 ευρώ. Το ύψος των διδάκτρων σε συνδυασμό με τα μεγάλα έξοδα για διαμονή και την καθημερινότητά αυξάνει τον τζίρο που κάνουν ώστε τα παιδιά τους να πάρουν τίτλο σπουδών από κάποιο αγγλικό πανεπιστήμιο. Ο τζίρος αυτός υπολογίζεται σε περίπου 30.000 ευρώ ανά άτομο.
Αν τα ελληνικά πανεπιστήμια προσέφεραν υψηλό επίπεδο σπουδών και αν συνδέονταν με την αγορά εργασίας, η απόφαση για σπουδές στο εξωτερικό θα γινόταν από επιλογή και όχι από ανάγκη. Ωστόσο, σήμερα λείπουν οι πολιτικές πρωτοβουλίες για αναβάθμιση της παιδείας, βελτίωση των βιβλιοθηκών και των εργαστηρίων και κατάργηση των περιττών τμημάτων που βγάζουν ανέργους ενώ συνήθως ασχολούμαστε μόνον με θέματα άλλης εποχής όπως το άσυλο. Παράλληλα, οι συνεχιζόμενες καταλήψεις ώστε να προστατευθεί η υποτιθεμένη δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση την ίδια στιγμή που τόσα παιδιά σπουδάζουν σε ξένες χώρες επί πληρωμή, πιστοποιεί τον στρουθοκαμηλισμό που βασιλεύει στην ελληνική κοινωνία.
Είναι γνωστές οι αντιδράσεις που υπάρχουν για τη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Ακόμα και χωρίς αυτά, είναι αναγκαία η λειτουργία των ήδη υπαρχόντων ιδρυμάτων με πρότυπα του εξωτερικού όπως οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις μαθημάτων και η αυτόματη απώλεια του εξαμήνου σε περίπτωση που δεν συμπληρώνεται ο προκαθορισμένος αριθμός μαθημάτων αλλά γίνονται καταλήψεις. Χρήσιμη θα είναι, επίσης, η εισαγωγή κάποιων μαθημάτων στην αγγλική γλώσσα παράλληλα με τα ελληνικά. Στην περίπτωση αυτή, η χώρα θα μπορεί να υπολογίζει σε αύξηση των εσόδων της από φοιτητές διάφορων εθνικοτήτων που θα έχουν τη διάθεση να σπουδάσουν εδώ. Νέοι και νέες από τα Βαλκάνια, τις αραβικές χώρες, την Τουρκία και το Ισραήλ θα πρέπει να αποτελέσουν τη βασική πηγή ανεύρεσης φοιτητών. Και, βέβαια, η παρουσία πολλών ξένων φοιτητών στη χώρα μας σημαίνει, μεταξύ άλλων, ενοικίαση σπιτιών και αυξημένη κατανάλωση σε διάφορες πόλεις. Έτσι έρχεται η ανάπτυξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου