ΑΜΦΙΠΟΛΗ: ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

Αναδημοσίευση από την ΟΑΚΚΕ

   Τους τε­λευ­ταί­ους μή­νες οι έλ­λη­νες τη­λε­θε­α­τές, αλ­λά και οι α­πλοί α­να­γνώ­στες των ε­φη­με­ρί­δων, γί­νο­νται κα­θη­με­ρι­νά δέ­κτες ε­νός κα­ται­γι­στικού μπα­ράζ α­πό ρε­πορ­τάζ και δη­μο­σιεύ­μα­τα που α­φο­ρούν στα ευ­ρή­μα­τα των αρχαιο­λό­γων στην Αμ­φί­πο­λη.  Έ­χουν κα­τα­ντή­σει πια συ­νηθισμέ­νο φαι­νό­μενο οι βα­ρύ­γδου­ποι τί­τλοι και οι ρη­το­ρι­κές με­γα­λο­στο­μί­ες για έ­να ζή­τη­μα στο ο­ποί­ο οι α­λη­θι­νοί ε­πι­στή­μο­νες και οι λά­τρεις της αρ­χαί­ας τέ­χνης και της αρ­χαιο­λο­γί­ας θα τη­ρού­σαν αι­δή­μο­να σι­γή, α­ντί για α­με­τρο­έ­πεια, 

του­λά­χιστον μέ­χρι να στα­θεί δυ­νατό να ε­ξα­χθούν στοι­χειω­δώς α­σφα­λή συ­μπε­ρά­σματα  για τα αρ­χαιο­λο­γι­κά ευ­ρή­μα­τα. Κι αυ­τό θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί μό­νο α­φού ολο­κλη­ρω­θεί το έρ­γο της α­να­σκα­φής κι ό­χι τώ­ρα, που δεν ξέ­ρου­με α­κό­μη τι άλ­λο μπο­ρεί να βγά­λει στην ε­πι­φά­νεια η αρ­χαιο­λο­γι­κή σκα­πά­νη.Το έ­ναυ­σμα για τον κα­θη­με­ρι­νό αυ­τό βομ­βαρ­δι­σμό τον έ­δω­σε ο ί­διος ο πρω­θυ­πουρ­γός στη διάρ­κεια ε­πί­σκε­ψής του στο χώ­ρο των α­να­σκα­φών. Μετά α­πό “ξε­νά­γη­ση” και ε­νη­μέ­ρω­ση που του έ­κα­νε η υ­πεύ­θυ­νη της α­να­σκα­φής Πε­ριστέ­ρη, άρ­χι­σε μπρο­στά σε ό­λα τα κα­νά­λια να μι­λά­ει για θη­σαυ­ρούς και εκ­πλή­ξεις που κρύ­βει η μα­κε­δο­νι­κή γη, να πε­ρι­γρά­φει με ό­ρους που άρ­μο­ζαν σε πτυ­χιού­χο αρ­χαιο­λό­γο τα μέ­χρι τό­τε γνω­στά ευ­ρή­μα­τα -μια δου­λειά που κα­νο­νικά έ­πρε­πε να την κά­νει η υ­πεύ­θυ­νη της α­να­σκα­φής αρ­χαιο­λο­γι­κή ο­μά­δα- και, γε­νι­κά, να δίνει στο ό­λο θέ­μα θριαμ­βι­κές δια­στά­σεις, λες και ό­λο το έ­θνος έ­πρε­πε να αι­σθά­νε­ται συ­γκλο­νι­σμέ­νο α­πό τα ευ­ρή­μα­τα. Α­πό τό­τε και σε καθη­με­ρι­νή πια βά­ση κα­νά­λια κι ε­φη­με­ρί­δες θε­ω­ρούν υ­πο­χρέ­ω­σή τους να βγά­ζουν πολ­λές φο­ρές ρε­πορ­τάζ α­πό ε­πι­τό­πιους α­ντα­πο­κρι­τές κι α­πεσταλ­μέ­νους, οι ο­ποί­οι με ύ­φος δέ­κα πρω­το­κλα­σά­των αρ­χαιο­λό­γων μα­ζί θε­ω­ρούν κι αυ­τοί υ­πο­χρέ­ω­σή τους να ε­νη­με­ρώ­νουν το φι­λο­θε­ά­μον κοι­νό για την πα­ρα­μι­κρή λεπτο­μέ­ρεια και για τα ευ­ρή­μα­τα που έρ­χο­νται στο φως. Ο ρη­το­ρι­κός στόμ­φος έχει γί­νει πια πε­ζό­τη­τα και κοινο­τυ­πί­α και τα ε­πί­θε­τα έ­χουν πε­ρισ­σέ­ψει: ο τη­λε­θε­α­τής πρέ­πει ντε και κα­λά να αι­σθά­νε­ται κα­θη­με­ρι­νά “συ­γκλο­νι­σμένος” α­πό τη σπου­δαιό­τη­τα των ευ­ρη­μά­των και, βέ­βαια, ε­θνι­κά υ­πε­ρή­φα­νος που αυ­τά α­να­κα­λύ­φθη­καν στα ά­για ελ­λη­νι­κά χώ­μα­τα.

Κι αν κά­ποιες μέ­ρες δεν έ­χουν να πουν κά­τι που να “συ­γκλο­νί­σει”, ακρι­βώς για­τί η αρ­χαιο­λο­γι­κή σκα­πά­νη δεν μπο­ρεί να α­κο­λου­θεί τους δι­κούς τους κα­ται­γι­στι­κούς ρυθ­μούς και να βρί­σκει κά­θε μέ­ρα κά­τι και­νού­ριο και συ­νά­μα συ­ντα­ρα­κτι­κό, μην τα­ρά­ζε­στε: οι συ­νε­χείς ε­πα­να­λή­ψεις θα μπο­λιάσουν το υ­πο­συ­νεί­δη­το και του πιο ά­σχε­του με την αρ­χαιο­λο­γί­α τη­λε­θε­α­τή με την α­ντί­λη­ψη της “μο­να­δι­κό­τη­τας” του ελ­λη­νι­κού έ­θνους, το ο­ποί­ο α­κό­μη και σή­με­ρα βγά­ζει στο φως του ή­λιου α­ρι­στουρ­γή­μα­τα στα ο­ποί­α πρέ­πει να υπο­κλί­νε­ται ό­λη η αν­θρω­πό­τη­τα.

Οι λέ­ξεις ε­δώ έ­χουν χά­σει πια το νό­η­μά τους.

Ας θυ­μη­θού­με, για πα­ρά­δειγ­μα, με πό­ση συ­γκί­νη­ση και δέ­ος οι τη­λε­οπτι­κοί α­στέ­ρες του ρε­πορ­τάζ μι­λού­σαν για τις λε­πτο­μέ­ρειες με τις ο­ποί­ες ο ά­γνω­στος αρ­χαί­ος γλύ­πτης έ­χει α­πο­δώ­σει τις πα­τού­σες και τα α­κρο­δά­χτυλα των Κα­ρυά­τι­δων!Με­γά­λο ό­μως μέ­ρος της ευ­θύ­νης φέ­ρει και η υ­πεύ­θυ­νη της α­να­σκα­φής, που παίρ­νει κι αυ­τή μέ­ρος στο κα­θη­με­ρι­νό σό­ου ό­χι μό­νο δί­νο­ντας φω­το­γρα­φί­ες και λε­πτο­μέ­ρειες α­πό την α­να­σκα­φή, αλ­λά και κα­τα­κε­ραυ­νώ­νο­ντας ό­σους συ­να­δέλ­φους της κά­νουν το μέ­γα σφάλ­μα να την κρι­τι­κά­ρουν για την ανάρ­μο­στη για αρ­χαιο­λό­γο συ­μπε­ρι­φο­ρά της και να εκ­φρά­ζουν γνώ­μη δια­φο­ρετι­κή α­πό τη δι­κή της για ε­ξει­δι­κευ­μέ­να ζη­τή­μα­τα, ό­πως για το χα­ρα­κτή­ρα του μνη­μεί­ου, για την α­κρι­βή χρο­νο­λό­γη­σή του κ.ά.

Ί­σως θυ­μά­ται ο α­να­γνώ­στης μας πως α­πό την αρ­χή της α­να­σκα­φής αυτή εί­χε δη­λώ­σει ό­τι πρό­κει­ται για α­σύ­λη­το τα­φι­κό μνη­μεί­ο. Κα­τα­λα­βαί­νουμε, βέ­βαια, τον πό­θο του αρ­χαιο­λό­γου να α­να­κα­λύ­ψει έ­ναν α­σύ­λη­το τά­φο τέ­τοιου με­γέ­θους και να α­φή­σει το ό­νο­μά του α­νε­ξί­τη­λο στο διά­βα των αιώ­νων, να γί­νει ο νέ­ος Αν­δρό­νι­κος, τέ­λος πά­ντων! Αλ­λά οι αρ­χαί­οι Έλ­λη­νες έ­λε­γαν κάτι σο­φό: “Μή προ­τρε­χέ­τω η γλώττα της δια­νοί­ας”. Σε α­πλά ελ­λη­νι­κά: πρώ­τα να σκέφτε­σαι και με­τά να μι­λάς. Το Βα­τερ­λό της αρ­χαιο­λό­γου μας ήρ­θε το τε­λευ­ταί­ο δε­κα­ήμε­ρο του Ο­χτώ­βρη, ό­ταν βρέ­θη­κε το κε­φά­λι της μιας Σφίγ­γας 14 ο­λό­κλη­ρα μέ­τρα μα­κριά α­πό τον κορ­μό του α­γάλ­μα­τος, λες και εί­χε βγά­λει πό­δια και περ­πά­τη­σε. Άλ­λω­στε, τα ση­μά­δια της σύ­λη­σης ή­ταν α­πό την αρ­χή πολ­λά, ό­πως η α­νε­ξή­γη­τη πα­ρά­χω­ση του μνη­μεί­ου με άμ­μο ή η α­φαί­ρε­ση λί­θων α­πό τους τοίχους, ώστε να μπει κά­ποιος στον ε­πό­με­νο θά­λα­μο κτλ.

Και, μια που κά­να­με λό­γο για τον Αν­δρό­νι­κο, η δια­φο­ρά του ε­πι­στή­μονα α­πό τον δη­μα­γω­γό,  κυ­νη­γό της δη­μο­σιό­τη­τας εί­ναι εμ­φα­νής. Ε­κεί­νος εί­χε βρει κά­τι που ό­ντως ή­ταν για την ε­πο­χή του συ­γκλο­νι­στι­κό, ά­σχε­τα αν αυ­τό έ­γι­νε α­ντι­κεί­με­νο ε­θνι­κι­στι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης α­πό τους σχε­τι­κούς κύκλους λό­γω  της πα­νε­θνι­κής υ­στε­ρί­ας σε ε­κεί­νη φά­σης του Μα­κε­δο­νι­κού. Πα­ρόλ’ αυ­τά δε βγή­κε με τυ­μπα­νο­κρου­σί­ες στον Τύ­πο να κα­μα­ρώ­νει σα γύ­φτι­κο σκεπάρ­νι δί­πλα στα ευ­ρή­μα­τα και στον πρω­θυ­πουρ­γό, αλ­λά με με­θο­δι­κό­τη­τα και υ­πο­μο­νή πε­ρί­μενε πρώ­τα να ο­λο­κλη­ρω­θεί η α­να­σκα­φή και με­τά βγή­κε να κάνει τις σχε­τι­κές α­να­κοι­νώ­σεις. Αλ­λά και ο Κα­ρα­μαν­λής ο Α πα­ρό­λο που ε­νη­μερω­νό­ταν τα­κτι­κά α­πό τον Αν­δρό­νι­κο για την πρό­ο­δο των α­να­σκα­φών, ου­δέ­πο­τε βγή­κε μπρο­στά στα κα­νά­λια να παί­ξει τον αρ­χαιο­λό­γο, ό­πως έ­κα­νε στις μέρες μας ο Σα­μα­ράς.

O tempora o mores, που έ­λε­γαν κι οι Λα­τί­νοι. Ση­μά­δια της με­γά­λης πα­ρακ­μής και του α­διέ­ξο­δου.

Για­τί ό­μως γί­νο­νται όλ’ αυ­τά και μά­λι­στα με τό­σο θο­ρυ­βώ­δη τρό­πο;

Ζού­με μέ­ρες “ε­ξό­δου α­πό το μνη­μό­νιο”, ό­πως α­ρέ­σκε­ται να λέ­ει η κυβέρ­νη­ση. “Αύ­ριο ερ­χό­μα­στε ε­μείς, ε­μείς θα σκί­σου­με τα μνη­μό­νια”, βρο­ντοφω­νά­ζει η α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Και την ώ­ρα που σύσ­σω­μο το έ­θνος ελ­πί­ζει ό­τι θα βγει η χώ­ρα α­πό τα μνη­μό­νια, και οι  η­γέ­τες του έρ­χο­νται να το εξα­πα­τή­σουν και να του ε­τοι­μά­σουν χει­ρό­τε­ρη ζω­ή για να εκ­βιά­ζουν την Ευ­ρώ­πη για να την υ­πο­χρε­ώ­σουν μες την κρί­ση της να κου­βα­λά­ει έ­να πτώ­μα,  τι θα ή­ταν κα­λύ­τερο δυ­να­μω­τι­κό για το λα­ό και “ε­πι­χεί­ρη­μα” α­πό τη συ­ντα­ρα­κτι­κή α­να­κά­λυ­ψη και α­πο­κά­λυ­ψη του τύμ­βου Κα­στά στην Αμ­φί­πο­λη;

Έ­τσι, άλ­λω­στε, ε­ξη­γεί­ται και η ε­λέ­ω Α­λα­μου­ντίν και Κλού­νε­ϊ α­να­νεω­μέ­νη ε­πί­θε­ση στην Αγ­γλί­α για τα ελ­γί­νεια γλυ­πτά του Παρ­θε­νώ­να. Ό­λα τα όπλα στο τρα­πέ­ζι στο βω­μό της (ρω­σι­κής έ­μπνευ­σης) α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κής ε­πί­θε­σης. Ό­λοι οι Ευ­ρω­παί­οι πρέ­πει να τεί­νουν ευ­λα­βι­κά το γό­νυ στα ευ­ρή­μα­τα της Αμ­φί­πο­λης!Υ­πάρ­χει ό­μως κι άλ­λο ένα ω­ραί­ο ρη­τό: “Μω­ραί­νει Κύ­ριος ον βού­λε­ται απο­λέ­σαι”…