Το Νόμπελ του παραμυθιού

"Τα τρία γουρουνάκια" σε εκδοχή ελληναράδων

Του Γιάννη Μεϊμάρογλου, από τη Μεταρρύθμιση.

Δεν ξέρω αν η υποψηφιότητα των «ηρώων του Αιγαίου» για το Νόμπελ της ειρήνης και οι εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές που το συνοδεύουν, θα επηρεάσουν θετικά την κρίση της Σουηδικής Ακαδημίας. Το βέβαιο είναι ότι η αυταπάρνηση των κατοίκων του Αιγαίου που προσπαθούν καθημερινά να βγάλουν  από τα κύματα ζωντανούς τους συνανθρώπους τους, ακυρώνεται τις μέρες αυτές στην πράξη από τους ελληναράδες του Αιγαίου και όχι μόνον.

Είναι οι ίδιοι, οι στρατευμένοι ελληναράδες που ξεσηκώνονται κάθε φορά που νοιώθουν ότι θίγονται στο ελάχιστο τα συμφέροντά τους, που δεν ανέχονται την διαφορετικότητα και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους θεσμούς, τους νόμους, την κοινωνία ολόκληρη. Αυτοί που βάζουν σήμερα τις φωτιές στην Κω, τα Διαβατά, το Σχιστό, είναι όμοιοι μ” αυτούς που έστησαν το αντάρτικο στην Κερατέα και στους άλλους ΧΥΤΑ, που δεν ανέχτηκαν τον ΟΚΑΝΑ στη γειτονιά τους, που σήκωναν επί μήνες τις μπάρες στα διόδια.

Ας μην ανησυχούμε.

Ακόμα κι αν χάσουμε το Νόμπελ της ειρήνης, το Νόμπελ του παραμυθιού δεν το χάνουμε με τίποτα. Το μεγάλο παραμύθι της χώρας με τον ανάδελφο και περιούσιο λαό συνεχίζει να θρέφει γενιές Ελλήνων, να ταχτοποιεί τις συνειδήσεις τους απέναντι στον εαυτό τους και την ιστορία. Οι ήρωές του αναδεικνύονται συνεχώς σε μόνιμα θύματα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας. Η κρίση ήταν μια ευκαιρία να ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη μας και, για πρώτη φορά, να μην αλλάξουμε τον καθρέφτη αλλά τον εαυτό μας. Δεν το κάναμε. Προτιμήσαμε και πάλι τα παραμυθάκια που μας νανουρίζουν ευχάριστα, διώχνοντας τις κακές σκέψεις και τους εφιάλτες.

Το παραμύθι «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου μας χάιδεψε ευχάριστα τ” αυτιά, μόνο που δεν κράτησε για πολύ. Γιατί λεφτά δεν υπήρχαν κι ακόμη κι αν υπήρχαν δεν ήταν για μας. Το παραμύθι των Ζαππείων, του Αντώνη, μας τόνωσε το ηθικό. Κάποιοι κακοί Ευρωπαίοι προσπαθούσαν με τα μνημόνια να κάμψουν το φρόνημά μας, αλλά ένας μακεδονομάχος  πρωθυπουργός θα τους έβαζε στη θέση τους. Το παραμύθι του Αλέξη ήταν ωστόσο το πιο επαναστατικό απ” όλα. Είχε και Αριστερά, είχε και νιάτα, είχε και τσαμπουκά. Δυστυχώς όμως έφερε μαζί του και την ανευθυνότητα, την επιπολαιότητα και την ανικανότητα μιας παρέας που, κρυμμένη καλά πίσω από τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς, κατέλαβε την εξουσία και οδηγεί τη χώρα με αλαζονεία και θράσος στην απόλυτη καταστροφή.

Στα παραμύθια, όταν φτάνουμε στο τέλος, ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στο δικό μας παραμύθι όμως που δείχνει να τελειώνει σε λίγο, μάλλον θα ζήσουν αυτοί καλά και όλοι εμείς πολύ χειρότερα!