Ανάπτυξη ή υπάλληλοι αγροφυλακής;

Κι ενώ όλοι μιλούν και ψάχνουν αναπτυξιακό μοντέλο για τη χώρα, οι κάτοικοι της Ελασσόνας στη Λάρισσα έδωσαν μια ενδιαφέρουσα απάντηση. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που έκανε η τοπική εφημερίδα "Κήρυκας" (δημοσιεύθηκε στο Capital.gr ,στις 8.9.2010) το 86% των κατοίκων απαντά "ΟΧΙ" στην προοπτική δημιουργίας εργοστασίου καύσης λιγνίτη ή ορυχείου εξόρυξης λιγνίτη.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, στην περιοχή υπάρχει "το δεύτερο μεγαλύτερο ανεκμετάλλευτο κοίτασμα λιγνίτη 169 εκ. τόνων. Αντιστοιχεί στο 5,4% των συνολικών αποθεμάτων της χώρας και υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να υποστηρίξει τη λειτουργία λιγνιτικής μονάδας ηλεκτρικής παραγωγής έως 600MW ". Αν και οι κάτοικοι της περιοχής γνωρίζουν και δέχονται  (έστω σε ποσοστό 53%) ότι μια τέτοια επένδυση θα μειώσει την υψηλή ανεργία της περιοχής, δηλώνουν σε ποσοστό 86% ότι "το κράτος θα μπορούσε να προσφέρει εναλλακτικές μορφές απασχόλησης".

Με άλλα λόγια: Δεν ισχυρίζονται ότι η περιοχή έχει άλλα συγκριτικά πλεονεκτήματα που οι ίδιοι ξέρουν και θα αναπτύξουν επιχειρηματικά, αλλά δε θέλουν καν να γίνουν εργατοϋπάλληλοι μιας υγιούς εταιρείας. Περιμένουν το κράτος να τους "προσφέρει εναλλακτικές μορφές απασχόλησης", π.χ. στην αγροφυλακή ή θα μπορούσε να στηθεί ένα πανεπιστήμιο για να νοικιάζουν γκαρσονιέρες. Φυσικά, στο όνομα της ανάπτυξης...Φευ!!!

Νομίζουμε ότι η ελληνική κοινωνία έχει εμποτισθεί για τα καλά με τις ανούσιες και γενικόλογες "οικολογικές αρλούμπες", οι οποίες προέρχονται, όχι από επιστημονικά τεκμηριωμένες μελέτες και θέσεις οι οποίες και σαφέστατα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη σε κάθε επενδυτική πρωτοβουλία, αλλά από τους σοσιαλφασίστες που δήθεν υπερασπίζονται την εργατική τάξη, αλλά συχαίνονται την εργασία. Είναι τέτοια η ιδεολογική σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός, που έχει διαχυθεί από τους κατ' επάγγελμα εργατοπατέρες της παραδοσιακής αριστεράς, στην ελληνική κοινωνία, σχετικά με τη δημιουργία και διατήρηση των βιομηχανικών μονάδων στη χώρα, ώστε να θεωρείται εκ προοιμίου επαναστατική πράξη κάθε εναντίωση σε οποιαδήποτε επενδυτική προσπάθεια. Έτσι, παίζοντας το παιχνίδι των μεγαλοεπιχειρηματιών και της άρχουσας τάξης το εργατικό κίνημα με πρωτοπόρες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες συνέβαλε τα μέγιστα στην πλήρη αποβιομηχάνιση της χώρας. Το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια έκλειναν, οι ιδεολογικοί συνδικαλιστικοπατέρες αποκτούσαν ρόλο ύπαρξης και οι απολυμένοι, ακολουθώντας την πεπατημένη των πολιτικών διαδρόμων βολεύονταν στις κρατικές υπηρεσίες ή στις τάξεις των κρατικοδίαιτων εταιρειών και μικροεργολαβιών. Αυτά όμως πια τελείωσαν και καθένας πρέπει να υπερασπιστεί το εργοστάσιό του και το εργοτάξιό του, αν θέλει να επιβιώσει ο ίδιος και η οικογένειά του. "Η επιβίωση της ελληνικής βιομηχανικής εργατικής τάξης δεν είναι μόνο μια αφηρημένη γενική ανάγκη της τάξης αλλά μια πρακτική ανάγκη για τον κάθε εργάτη και εργαζόμενο και για τον κάθε άνεργο ξεχωριστά.

Θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα να δημιουργηθεί μια νέα αντίληψη στην εργατική τάξη που θα είναι ικανή να προσδιορίσει το ρόλο του εργατικού κινήματος, όχι με λόγια και όρους του ιστορικού παρελθόντος αλλά με βάση το "συνολικό παραγωγικό και κοινωνικοπολιτικό μέλλον αυτής της χώρας".

Διαφορετικά, η πορεία είναι γνωστή, προδιαγεγραμμένη και εωσφορική για τη χώρα και κύρια για την εργατική τάξη. Οι εργατοπατέρες είναι ιστορικά αποδεδειγμένο θα βρουν νέο ρόλο, ίσως καλύτερο γι αυτούς, σε μια γενικευμένη και βίαιη κοινωνική ανακατάταξη. Ας αναλογιστούμε όλοι μας ποιους εξυπηρετεί η αποβιομηχάνιση της χώρας και η αυξανόμενη ανεργία  της εργατικής τάξης. Ποιοι επενδύουν στην ολοκληρωτική κατάρρευση της ευνομούμενης πολιτείας και στη γενικευμένη εξαθλίωση των λαϊκών μαζών;

Ελπήνωρ